Leren luisteren naar eigen gevoel. Hoe?

15-06-2007 22:22 527 berichten
Alle reacties Link kopieren
Hallo allemaal,



Om maar meteen met de deur in huis te vallen: ik ben pas 27 jaar en ik voel me nu al een teleurgestelde, uitgebluste zeur....



De laatste twee jaar ben ik eigenlijk nooit echt gelukkig. En het lukt me maar niet om die negatieve spiraal te doorbreken. Soms heb ik het idee dat ik dit niet kan, omdat ik alles 'overdenk'. Hierdoor kan ik niet goed naar mijn gevoel luisteren en dus weet ik ook niet wat ik voel. Het klinkt een beetje cryptisch, hopelijk begrijpt iemand wat ik bedoel. Het komt er op neer dat ik niet precies weet waarover ik me ongelukkig voel, waardoor ik uiteindelijk in een negatieve spiraal raak en overal ongelukkig over ben...



Voorbeeld:

Ik ben in twee jaar geleden afgestudeerd en toen ben ik aan het werk gegaan. Helaas heb ik nog steeds niet de baan gevonden die helemaal bij mij past (is met mijn studie ook niet gemakkelijk).

In mijn huidige baan heb ik het zo slecht naar mijn zin, dat ik chagrijnig thuis kom. Als ik dan thuis kom en mijn vriend reageert niet zoals ik had gehoopt, raak ik ook chagrijnig over de relatie en ga ik daar ook nog aan twijfelen en daardoor word ik nog chagrijniger tegen hem..... (dan hebben we al 2 dingen die niet goed gaan: werk en vriend).... hij heeft er op een gegeven moment ook genoeg van en gaat lekker zijn eigen dingen doen, waardoor ik nog teleurgestelder word enz. enz.

 Als ik dan bij mijn vriendinnen ben, ga ik zitten klagen over mijn werk, mijn vriend..... voor hun ben ik dus ook meer een klagend dan een gezellig gezelschap, waardoor ik weer gefrustreerd raak over mijn vriendschappen (lees: mezelf), en dan zijn er al 3 dingen die niet goed aan: werk, vriend en vriendschappen......



Ik stel het allemaal heel 'zwart wit' nu, ik hoop dat dat duidelijk is! Het is natuurlijk niet zo dat ik 24/7 aan ht klagen en zeiken ben..... (maar de laatste tijd wel regelmatig!)  Ik bedoel alleen maar aan te geven dat ik overal teleurgesteld in raak en volgens mij komt dit doordat ik niet goed weet wat ik voel. Hierdoor kan ik de oorzaak van het niet gelukkig zijn niet aanpakken en word ik overal ongelukkig van....



Hoe kan ik leren om beter naar mijn gevoel te luisteren? Dan kan ik de oorzaak aanpakken en weer een vrolijk, levensgenietend iemand worden in plaats van een negatief ingesteld persoon.....
Daar zijn verschillende cursussen voor, maar als je daar geen zin in hebt, kun je om te beginnen proberen je lichaam goed en nauwkeurig te voelen. Elke dag een kwartiertje reserveren, rustig gaan zitten, ontspannen, en je concentreren op je hoofd, schouders, borstkas, armen, benen, billen, enzovoort. Als je dat systematisch elke dag doet, leer je langzamerhand verschil voelen. En dan is dat ook makkelijker gedurende de dag. Als je je goed bewust bent van je lichaam, is het ook makkelijker om je bewust te zijn van je emoties. Is althans mijn ervaring.
Alle reacties Link kopieren
Ik herken je verhaal wel enigszins. Ik ben van nature ook een zogeheten "hoofddenker". Ik koppel(de) mij ratio vaak los van mijn emoties. Door puur rationeel te denken kun je jezelf letterlijk depressief maken. Voeg daar een paar heftige externe omstandigheden aan toe (in mijn geval o.a. overlijden van vader, eigen ziekte) en het doem-scenario is compleet.



Ik heb een sterk perfectionistische karaktertrek en als er iets tegenzat dat niet in dit perfecte plaatje paste, werd het vaak een opeenstapeling van negatieve gedachtes en ervaringen die eigenlijk opzichzelf stonden maar die dan één geheel werden.



Ik heb nu 4 jaar een eigen bedrijf dat succesvol is. Ben in 4 jaar gegroied van eenmanszaak naar een bedrijf met 7 mensen in dienst. Maar, zat er zakelijk even iets tegen, dan ging dit onherroepelijk doorwerken in privézaken. Dan ging ik over-all minder goed functioneren. Mijn gedachten stonden ook zelden of nooit stil. Een ADHD-brein waarvan ik zelf gek werd met onderhuids een bijna destructieve gedachtenstroom.



Ik heb dat kunnen doorbreken door 5 dagen te gaan detoxen in pure stilte ergens midden in de bossen. Dan word je helemaal op jezelf teruggeworpen en ben je alleen maar bezig met "zijn"in plaats van te willen zijn. Dan ga je weer voelen en leer je in hele korte tijd weer op je eigen gevoel af te gaan.



Ik heb het 2 jaar geleden gedaan (dat detoxen en de bossen in:)) en functioneer nu veel meer op (onderbuik) gevoel, intuïtie en ben daardoor een positief en meer gebalanceerd mens geworden.Lichaam en geest (gedachtenstroom) zijn veel beter in harmonie.



Ik zeg niet dat dit vor jou ook dé remedie is, maar voor mij heeft het wel gewerkt.



Je kunt jezelf de put in denken ofwel er iets aan doen. Een soort mind-switch waardoor negatieve gedachtes plaats maken voor euforie. Dat gaat niet over één nacht ijs, maar je hebt de touwtjes ervoor wel zelf in handen.



Zet hem op!
Alle reacties Link kopieren
Dank voor de reacties!



Korenwolf; ik probeer iedere avond als ik in bed lig, mijn gedachten leeg te maken. Meestal lukt dit wel. Ik ga nu jouw methode eens proberen!



Jenna; is het 'detoxen in de bossen' een soort 'retraite'? Doe je dat alleen (bv. in een klooster ofzo) of in een groep en onder begeleiding?

Super trouwens dat jij je bedrijf in zo'n korte tijd op poten hebt gekregen!! Ik merk aan mezelf dat ik juist steeds minder energiek word; ik trek me het liefste terug en doe het liefst niets.....
Alle reacties Link kopieren
hey Radijs en anderen,



Ik herken ook heel veel in je verhaal. Ik denk inmiddels wel een beetje te weten waar mijn problemen van daan kunnen komen. En met problemen bedoel ik dus niet kunnen voelen. Niet kunnen 'zien' en niet bij je gevoel kunnen komen. Ik heb jaaaarenlang alleen maar alles rationeel benaderd en daar ben ik heel ongelukkig door geworden. Ik ben ook 27 en ik ben 7 jaar gelden chronisch ziek geworden. Dat was denk ik het moment geweest om grenzen te leren kennen en te stellen maar dat is bij mij dus mis gegaan. Deels door mn opvoeding, deels door t aard van t beestje. Ik heb mijzelf dus aangeleerd mn gevoel (als die al sprak) meteen opzij te duwen en de dingen puur rationeel aan te pakken. Bijv: ik had heel veel pijn. voelde me erg ziek. Dan zou je zeggen...blijf thuis in bed. Maar wat heb ik dus al die jaren gedaan: ja..ik voel me erg beroerd, maar ik heb nou eenmaal afgesproken, wil andere niet teleurstellen, etc. En ik ging.

Nu begin ik in te zien dat dit wel zo een beetje het grootste verraad is wat je jezelf kunt aan doen en begin ik het ook wel logisch te vinden dat je hier niet gelukkig van word. En in mijn geval zieker en zieker. Door consequent keihard en altijd over je grenzen heen te gaan wordt je heel erg ziek.



Maar dan... hoe leer je te luisteren? Wat als je die stem of dat gevoel gewoon echt niet voelt / hoort/ziet?



Ik doe inmiddels ook veel ademhalings oefeningen. Ontspannings oefeningen en meditatie.

Daarnaast probeer ik samen met een therapeute mn activiteiten en dus leven anders te plannen.

Voor mij is dit alles heel heel erg moeilijk en zwaar. En ik ben er nog lang niet, maar ik denk wel dat het een begin is. Juist omdat je het gevoel opzij duwt en niet luistert naar je lichaam is toch die ademhalings oefeningen enzo denk ik een begin om je lichaam te laten weten dat je er wel voor m bent, dat je t wel aandacht wilt geven. zoiets..



Het is een heel verhaal geworden, ik hoop niet dat het afschrikt ofzo, ik wil je laten weten dat er echt meer mensen zijn. Ook al voel je waarschijnlijk dat je vast echt de enige bent. Is niet zo.



Misschien kunnen we nog wat ideen ofzo uitwisselen?



*;
Alle reacties Link kopieren
He Kozoo,

Thanx voor je reactie! Ik moet er nu vandoor, dus kan niet reageren. Wel herkenbaar wat je schrijft!

Ik hoop snel weer online te zijn, dan laat ik wat weten (heb thuis geen internet (ouderwets he?), dus ben een beetje onregelmatig online).

Fijn weekend, radijs
Alle reacties Link kopieren
Bij mij is het net het omgekeerde: ik probeer niét naar mijn gevoel te luisteren en meer mijn ratio te gebruiken, ik heb net téveel gevoel.
Alle reacties Link kopieren
He Remi, hoe bedoel je dat precies? Maak je vanuit je gevoel verkeerde keuzes? Grtz, Radijs
Alle reacties Link kopieren
Hallo allemaal,



wat een feest der erkenning!!! Heel lang dacht ik dat niemand begreep wat ik nou eigenlijk mankeerde (inclusief ikzelf). Lange tijd roep ik al dat mijn verstand en gevoel twee verschillende dingen zijn, en het lukt me maar niet om die twee weer bij elkaar te brengen. Er is nooit echt een "etiketje" opgeplakt, tot een paar weken geleden. Ze benoemen het nu als een dysthyme stoornis. Ik ben daar eens wat over gaan lezen, en ben daar behoorlijk van geschrokken. Nu voel ik me al langere tijd niet zo vrolijk, maar hier word ik zeer zeker niet vrolijker van.



Mijn omgeving denkt dat ik gelukkig ben, en vinden dat ik gelukkig moet zijn. Rationeel ben ik het wel met ze eens. Ik ben 34 jaar, heb een leuke baan met een geweldig toekomstperspectief, ik ga verhuizen naar een heel leuk appartement. Ik heb een leuke familie en veel vrienden (helaas nog geen ridder op het witte paard!). MAAR IK VOEL ME NIET DIE ENERGIERIJKE MEID, LEKKER IN HAAR VEL EN GELUKKIG. Ik ga ook continu door mijn grenzen heen tot ik echt lichamelijk ziek word. Maar vooral blijven lachen en doorgaan. Ik ben zo benieuwd naar jullie ervaringen (en stiekem ook blij dat ik niet de enige ben).
Alle reacties Link kopieren
Moeilijk he.....



Ik herken heel erg wat je schrijft Ancht (sorry als ik t niet goed schrijf). Ik heb ook altijd een masker op. Ook al voel ik me onbeschrijfelijk k**, ik blijf lachen, niemand die t merkt dat ik omval van de pijn en tussendoor nog even overgeef op t toilet soms.

Ik merk nu dat ik zelf niet meer eens weet wie ik ben. Want omdat ik altijd de schijn ophield, verwachten anderen toch veel meer van je dan je eigenlijk kunt. Eerlijk zijn is dan duizend maal zo moeilijk.



Jouw zin deed me heel sterk denken aan de tekst van liedje wat echt raak is... " well you might think i'm happy but i'm not gonna be ok..."



Das van simple plan, welcome to my life.



En wat radijs schrijft over dat klagen.. (ik noem t maar even zo hoor, dan weet je waar ik op doel). Ik herken t erg in de zin dat als ik me ergens rot over voel, dan kan ik t echt niet loslaten. T blijft maar in mn hoofd. En ik kan daar zo ongelukkig van worden... En idd komt er dan ook steeds iets bij, ws omdat je dan echt in een negatieve spiraal zit. Dan is EN je werk stom, EN je hebt t gevoel dat je relatie niks meer is EN je maakt je zorgen over je vriendschappen want waarom hoor je nou zo weinig, heb ik iets verkeerd gedaan of gezegd...etc... pff.

zou t kunnen dat alles zo moeilijk is en onbegrijpelijk omdat we dan zelf gewoon eigenlijk niet weten wat we willen omdat we t niet voelen?



Nou ja... voor mijzelf heb ik besloten om de komende weken ( een week of 8!) echt voor mezelf te gaan. Ik heb vakantie zeg maar, ik studeer en daardoor zoveel weken vrij. Ik heb geen relatie, geen kinderen, woon alleen, heb aan niemand verantwoording af te leggen. Ik ga voor de verandering proberen naar mn lichaam en mn gevoel te luisteren. Ook probeer ik veel ontspannings oefeningen te doen.



Vandaag zat ik trouwens weer in een onmogelijke situatie... :( Ik heb op dinsdag een training die ik volg... (notabene om leren je gevoel te accepteren) maar ik voel me vandaag helemaal niet lekker. Nou ben ik gewend om " ja ik voel me niet lekker maar ga toch" te doen. Ik heb tot het laaste moment welles-nietus met mezelf gespeeld, elke minuut mn beslissing veranderd..zucht. uiteindelijk ben ik niet gegaan en heb daarmee denk ik naar mn gevoel geluisterd. Want met een hoofd die heel zeer doet en misselijkheid is een training van tweeenhalfuur niet goed voor me. Dus ws heb ik t goede gedaan... maar waarom voelt het niet zo? Ik hoop echt dat ik ooit vrede kan hebben met beslissingen. Al heb k geen spijt nu dat ik ben thuisgebleven, dus opzicht is dat wel positief!



Nou dames.. ik stuur jullie heel veel warme gevoelens !



*;
Alle reacties Link kopieren
He Ancht en Kozoo,



Ik kan niet heel uitgebreid reageren, omdat ik alleen op mijn werk kan internetten. Hopelijk heb ik snel wat rustiger de tijd.

Ik herken in elk geval heel veel in wat jullie zeggen. Overigens heb ik ook een (vastgestelde) dysthyme stoormis, waarvoor ik onder behandeling ben. Dat geeft inzichten, maar ik wil op andere manieren dichter bij mijn gevoel komen, door te voelen, zeg maar, en niet door te praten.



Verder herken ik het "ideale leven" ook wel. Ik heb een universitaire opleiding afgerond, mijn baan is niet mijn droombaan,maar wel oke, ik ga deze zomer ook verhuizen naar een leuk appartement (met vriend), ik heb veel vrienden, met wie ik uiteten ga, ga stappen, concerten bezoek enzovoort enzovoort.....



Nou, hopelijk snel wat meer en wat uitgebreider. Hartelijk dank voor jullie reacties!



Grtz, radijs
Alle reacties Link kopieren
Vandaag zat ik trouwens weer in een onmogelijke situatie... :( Ik heb op dinsdag een training die ik volg... (notabene om leren je gevoel te accepteren) maar ik voel me vandaag helemaal niet lekker. Nou ben ik gewend om " ja ik voel me niet lekker maar ga toch" te doen. Ik heb tot het laaste moment welles-nietus met mezelf gespeeld, elke minuut mn beslissing veranderd..zucht. uiteindelijk ben ik niet gegaan en heb daarmee denk ik naar mn gevoel geluisterd. Want met een hoofd die heel zeer doet en misselijkheid is een training van tweeenhalfuur niet goed voor me. Dus ws heb ik t goede gedaan... maar waarom voelt het niet zo? Ik hoop echt dat ik ooit vrede kan hebben met beslissingen. Al heb k geen spijt nu dat ik ben thuisgebleven, dus opzicht is dat wel positief!

 ________________________________________



Ook dit is heel herkenbaar. Ik vind het superknap dat je voor jezelf hebt gekozen....

Maar als ik het had gedaan had ik me hetzelfde gevoeld als wat jij beschrijft..
Alle reacties Link kopieren
misschien even een aanvulling: ik schrijf in mijn openingspost dat ik het op mijn baan slecht naar mijn zin heb en ik schrijf zojuist dat het niet mijn droombaan is, maar wel oke. Dit lijkt een beetje tegenstrijdig, dus wat uitleg:



ik heb een goede baan en de baan op zich is leuk, maar ik weet dat ik dit geen jaren wil doen. Ik werk in een klein team, waar twee mensen echt trutten zijn en de sfeer verpesten. Ik merk dat ik daar heel veel last van heb en er verdrietig/chagrijnig van wordt. Van mijn andere collega's weet ik dat ze het jammer vinden, maar ze laten het los en hebben er dus niet zoveel last van....
Alle reacties Link kopieren
Hoi Kozoo en Radijs,



allereerst wil ik Kozoo complimenteren met de zeer treffende beschrijving!! Echt meer dan de spijker op z'n kop. Ook ik herken sterk dat negatieve spiraal waartegen ik elke dag vecht om eruit te springen. Je gaat de komende weken meer tijd aan jezelf besteden en dat juich ik van harte toe. Maar zorg wel dat je af en toe ook wat met of voor anderen wat doet. al is het maar 1X per week. Ik zit nu een tijdje in de ziektewet en dacht nu alle tijd voor mezelf te hebben. Maar ik merk dat ik er alleen maar onrustiger van word. Ik Heb zelfs een soort schuldgevoelens dat ik niet "normaal" meedraai met de maatschappij. Ik zal je het zo sterk vertellen dat ik dit jaar een hartstilstand heb gehad, wat uiteindelijk weer helemaal goed is gekomen (anders had ik ook niet kunnen reageren ;)). Ik ben heel blij dat ik het overleefd heb, laat dat heel duidelijk zijn. Daarna dacht ik dat al die (cliché) gevoelens van ultieme dankbaarheid en geluk wel naar boven zouden komen. Maar er is niets verandert.

Ook ik heb een universitaire opleiding gehad en een "aardige" baan. Maar op de locatie waar ik nu werk, zie ik me over een jaar of 5 niet meer werken. Maar ik blijf altijd zoekende naar iets wat ik schijnbaar niet ga vinden. Heb ik wel de juiste baan? Doe ik het allemaal wel goed? Kan ik het allemaal wel volhouden? Waar kan ik mijn geluk vinden?

Maar ja, als we dat wisten, zouden we hier niet op reageren, toch?! Ik wens jullie veel succes toe met alle dagelijkse beslommeringen!
Alle reacties Link kopieren
Jemig, Ancht, een hartstilstand is wel heftig, zeg. Fijn te lezen dat je er goed bent uitgekomen. Zet hem op!

*;



Ik herken dit gedeelte van wat jij schrijft heel erg: "Maar ik blijf altijd zoekende naar iets wat ik schijnbaar niet ga vinden. Heb ik wel de juiste baan? Doe ik het allemaal wel goed? Kan ik het allemaal wel volhouden? Waar kan ik mijn geluk vinden?"

 

Ik ben best goed in plezier maken, en dat doe ik ook wel. Maar er is een constant gevoel van - wat ik noem - 'algemene zinloosheid'. Het is het allemaal 'net niet'. Ik ben altijd zo onrustig in mezelf, want ik mis steeds iets. Maar wat?



Ik heb twee vriendinnen, die zo kunnen genieten van het lezen. Zij zijn ogenschijnlijk zorgeloos. Natuurlijk hebben zij ook hun zorgen, maar ze kunnen loslaten....



Dit gedicht, van Bert Schierbeek, vind ik echt prachtig. Het verwoordt heel mooi mijn gevoelens. Misschien vinden jullie het ook mooi:



Hoe

als je je met zorgeloosheid

kon omringen

en dat dat je ruimte was.



Laterz!

Grtz, Radijs

I
Alle reacties Link kopieren
Wow, we zijn allemaal ongeveer in dezelfde leeftijdscatagorie en hebben het moeilijk om te zijn wie we zijn en hoe we leven en dat te accepteren....

Ook ik kom erachter dat hoe het nu gaat het niet lang door moet gaan.

8jaar geleden is mijn nichtje overleden. Drama, maar ik dacht na 3maanden huilen dat het allemaal weer op zijn plek stond. In die tussentijd is mijn moeder zwaar depressief geworden (mede door het ongeluk van mijn nichtje) Dit veranderde een hoop in huis, deed alles, boodschappen, zorgen dat mijn vader zich ok voelde en elke morgen kijken hoe je moeder er aantoe was....Vervolgens voor werk naar het buitenland vertrokken (5jaar) waar ik het druk had 24/7 baan, gaaf, leuk, mooi weer....Ik werd geleefd, van smorgens tot snachts. 

Nu, sinds 2jaar in NL, nieuw huis, nieuwe baan,hondje, moeder weer beter (na 7jaar!) en heb ik moeite met mijn gevoel. Ik doe alles zoals het goed zou moeten zijn, maar gelukkig? Ik weet, je kunt niet week aan week gelukkig zijn, het zijn momenten. Maar wat als je dat innerlijke geluksgevoel al een jaar niet gehad hebt. Hoe leer je weer terug bij jezelf te zijn en te luisteren naar hoe je je voelt. Een vriendin zei laatst: Als je vroeger vertelde, dan hoorde je een half uur lof en gezelligheid, zo vol enthousiasme.... En nu als ze me vraagt hoe iets is geweest: Ja, leuk......

Das een groot verschil, en ik zou ook weer willen zijn wie ik vroeger was, onbezorgd, vrolijk en vol levenslust.

Komt het door wat een ieder op zijn pad meemaakt, tjsa, het is bagage, maar gelukkig zijn is wel nodig om oud te worden, dus dan maar Psycholoog/ Yoga, om tot jezelf te komen? Ook ik heb geen antwoord, maar iig zijn we dus niet de enige die hier mee zitten!

gr.
Alle reacties Link kopieren
Hebben jullie ook wel het gevoel van: Het zal wel gewoon bij mij horen dat ik me zo voel. Eigenlijk heb ik me altijd wel zo gevoeld, niet altijd zo sterk maar toch. het ongelukkige is altijd aan wezig, staat altijd om de hoek te kijken. Ik neig te denken dat ik nooit echt gelukkig ben geweest omdat ik ook al als kind ongelukkig kon zijn. Als tiener, als puber...



En ik voel me meestal juist ongelukkig op momenten die juist heel mooi zijn. Een avondje met vriendinnen, samen kerst vieren , dat soort dingen. In plaats van genieten wat ik zo graag wil, voel ik me erg ongelukkig. Zou dit komen omdat ik er te veel mee bezig ben dan? Dat ik er te veel nadruk voor mezelf op leg van: oh..kijk ons gezellig bij elkaar, dat is toch wel heel leuk .. zoiets? Dat het gevoel zich moet afdwingen en daardoor niet komt?



Ik ben zelf iemand die alles met haar hoofd beleefd. Ik moet overal over na denken, alles uitpluizen, ik wil alles begrijpen. Zie ook altijd beren op de weg... ook herkenbaar?



Liefs
Alle reacties Link kopieren
He lovedogs! Welkom! Hoe oud ben jij precies? Niet dat het uitmaakt, maar omdat je zegt dat we allemaal in dezelfde leeftijdscategorie zitten, ben ik benieuwd. Zou het trouwens daarmee te maken hebben? Het echte 'jonge' is eraf, keuzes die je nu maakt doe er opeens toe, waar het eerst minder serieus was/ leek..... Ik weet het niet, hoor....



Kozoo, jij schrijft dat je je juist op momenten die leuk zijn, zoals een avond met vrienden, die gevoelens krijgt. Ik heb dat juist niet. Ik ben heel goed in het 'plezier grijpen' en meestal kan ik wel genieten van het moment. Alleen als de avond dan voorbij is, krijg ik een gevoel van 'zinloosheid'. Net of de avond me ombewust toch heel veel energie heeft gekost, terwijl ik het toch echt leuk vond op het moment zelf. Overigens merk ik wel dat het genieten steeds minder lukt, ik ben wel stukken stiller en serieuzer dan ik een paar jaar geleden was..... (alleen drank wil nog wel eens helpen, waardoor ik ook soms wel eens meer drink dan ik wil. Herkent iemand dit ook?) 

Jij vraagt je trouwens af of je teveel bezig bent met het gevoel afdwingen en dat het daardoor niet komt.... Het zou kunnen, maar kan het ook niet te maken hebben met het idee van 'vergankelijkheid'? Dat je het wel gezellig vindt, maar dat je ook weet dat die momenten voorbij gaan, waardoor het zinloos lijkt en je daardoor niet meer kunt genieten van het moment zelf? Ik doe maar een gokje......
Alle reacties Link kopieren
____________

Hebben jullie ook wel het gevoel van: Het zal wel gewoon bij mij horen dat ik me zo voel. Eigenlijk heb ik me altijd wel zo gevoeld, niet altijd zo sterk maar toch. het ongelukkige is altijd aan wezig, staat altijd om de hoek te kijken. Ik neig te denken dat ik nooit echt gelukkig ben geweest omdat ik ook al als kind ongelukkig kon zijn. Als tiener, als puber...

_______________________



Dit heb ik precies hetzelfde! Volgens mijn therapeute is dit een te gemakkelijke gedachte, want als je het ziet als onderdeel van jezelf, hoef je ook het gevecht niet aan te gaan. Maar ja, wat als het gewoon een onderdeel van jezelf IS?



Anyway, later meer, moet echt weer even werken nu :P.
Alle reacties Link kopieren
Hallo medestanders en welkom lovedogs,



als ik jullie reacties lees, had ik het allemaal zelf kunnen schrijven!! Het gevoel van "het is het allemaal net niet", is zo herkenbaar. Ook bij mij geeft dat die eeuwige onrust. En als ik dan vriendinnen en collega's over hun werk hoor praten, met zoveel plezier, doet het gewoon pijn dat ik dat ook niet voel. Ik ken dat gevoel niet. Ik weet dat zij ook wel hun mindere dagen hebben, maar dat compenseren ze met dat gevoel dat ze helemaal op hun plaats zijn. ik heb dat gewoon niet en vraag me af of ik dat ooit ergens zal vinden.



Als ik terug kijk naar mijn jongere jaren, weet ik dat ik als kind alle problemen in de wereld op mijn schouders nam. Ach, die kindjes in Afrika; Oh, al die oorlogen; ach en wee, de natuur gaat eraan en niemand doet er wat aan. En dan praat ik over een jaar of zeven, acht! Mijn therapeut neemt dat zeker mee naar mijn huidige situatie.



Wat betreft al die feestdagen zoals kerst e.d. zijn voor mij ook een "crime". Maar ik denk dat het sleutelwoord hierin het MOETEN is. Het is feest, iedereen bij elkaar, dus MOET je het wel gezellig vinden. Als ik met vriendinnen ben vind ik dat ook zeker gezellig, maar je weet inderdaad dat het zo vergankelijk is. Ik kan dat gevoel van gezelligheid niet vasthouden. Bovendien kost het me (m.n. de laatste jaren) meer energie, dan dat het me energie oplevert. Een heleboel mensen om me heen doen allemaal "leuke" activiteiten op hun vrije dagen, want daar krijgen ze weer energie van. Als ik mijn weekend zo vol plan zoals zij dat doen, ben ik op zondagavond afgedraaid.



Wat betreft het drinken, moet ik tot mijn schande bekennen, dat ik me daar ook schuldig aan maak. Maar dat doe ik (uiteraard alleen als ik thuis ben) om de boel gewoon een beetje te ontspannen en om de constante gedachtenstroom eventjes te onderdrukken. Dus om een lang verhaal niet nog langer te maken, allemaal heel herkenbaar. Maar ik moet eerlijk bekennen dat ik wel blij ben dat het niet aan mij ligt. Dat ik gewoon een zwak mens ben, of ondankbaar of verwend. We kunnen er gewoon niets aan doen!! Hartelijke groeten allemaal en maak er wat moois van!
Alle reacties Link kopieren
oja, by the way, ben 26... Word trouwens door alles en iedereen  30 geschat door mijn gedrag... Niet dat dat uitmaakt... hihi. .

Denk dat tussen 25-35 er een zoektocht gaande is over wie we nou eigenlijk willen zijn, en dat wie we in onze jeugd waren veranderd door het ouder worden, en dat dat na je 25ste ineens op gaat vallen ofzo...
Alle reacties Link kopieren
Fijn weekend allemaal! Ik hoop dat jullie ervan gaan GENIETEN! Ik heb in elk geval veel leuke dingen gepland.... En nu lekker naar huis van mijn werk. Een vroegertje vandaag!



*;

Van Radijs
Alle reacties Link kopieren
Hallo allemaal,

Hoe is het met jullie? Kunnen genieten van het weekend? Ik wel, hoor!

Ik raakte dit weekend toevallig in gesprek met een kennis van me (zij is iets jonger) en zij vertelde dat het niet goed met haar ging. Om een lang verhaal kort te maken: het verhaal wat wij hier vertellen, had van haar kunnen zijn.... typisch he? Wat mij opviel aan het verhaal is dat zijn, net als ik, is opgegroeid onder 1 hele dominante ouder, in mijn geval mijn moeder. Wat je ook doet, het is nooit goed. Dat was vroeger zo en nu nog steeds. Herkent iemand van jullie dit? Misschien is het toeval dat wij dat allebei zo hadden, maar wie weet zit er ook wat achter.... ben benieuwd!

Grtz, Radijs
Alle reacties Link kopieren
Hoi Radijs,



dat herken ik enigzins! Mijn moeder is absoluut NIET dominant, maar wel alles bepalend. Mijn moeder is het meest zorgzame mens dat ik ken, een soort oermoeder. Maar als je 34 jaar bent, wil je toch echt wel eens een keer onder moeders vleugels vandaan. Gezien mijn fysieke ongemakken, heb ik het verzorgende graag over me heen laten komen. Maar nu dat weer beter gaat, wil ik meer ruimte voor mezelf hebben en dat krijg ik niet. Ik merk dat, bij alles war ik doe of zeg, mijn moeders mening doorslaggevend is. Dus ik denk dat het wel enigzins te vergelijken is. Het weekend was verder gezellig. Hartelijke groeten en werk ze vandaag!
Alle reacties Link kopieren
Hai, nou daar was ik ook even, zijn we weer compleet op de maandag ;-)



Even dit:



Gezien mijn fysieke ongemakken, heb ik het verzorgende graag over me heen laten komen. Maar nu dat weer beter gaat, wil ik meer ruimte voor mezelf hebben en dat krijg ik niet. Ik merk dat, bij alles war ik doe of zeg, mijn moeders mening doorslaggevend is



Dit is nou weer zo herkenbaar. Ook mijn moeder is echt verzorgend en zacht en lief etc. En ik ben chronisch ziek, dus heb eigenlijk veel hulp nodig. Heel fijn en ik ben heel blij dat ik dat van mijn ouders, en dan voornamelijk van mijn moeder krijg.

Sinds ik mezelf meer ruimte in mn emoties geef, onder andere met therapie, begint t me duidelijk te worden dat de 'verhouding' met mn ouders helemaal niet zo fijn is soms al ik altijd dacht. Ik wil ook ALTIJD met ALLES eigenlijk de goedkeuring van mn ouders en ik wil ook altijd weten wat mn moeder ervan vind en misschien omdat ik zelf nooit kan beslissen dat ik dat het liefst haar laat doen.

Maar ik kom er achter dat juist zij de persoon is die me het meest kwetst met haar goede bedoelingen en adviesen. De dingen die zij tegen mij zegt of adviseerd zijn totaal niet goed voor me eigenlijk. Ik merk dat zij haar eigen emoties te veel projecteert op mijn en dat ikzelf daarin vergeten wordt. Beetje ingewikkeld. Even voorbeeldje: Als ik een afspraak heb gemaakt met bv een vriendin die ik lang niet gezien heb. Ik vertel aan mn moeder van die afspraak. S' avonds belt ze op: was t gezellig bij vriendin. Ik zeg nee... ik moest afzeggen omdat ik me erg ziek voelde. Dan is haar (standaard) reaktie: oh wat erg..wat jammer voor je vriendin, begrijpt ze dat wel? Oh wat jammer.

zo is dat bijvoorbeeld ook wanneer ik te ziek ben om college te volgen. Dan is haar reaktie: oh wat erg, mis je dan niet heel veel, kan dat wel?

En DAT maakt mij nou zo ongelukkig. 27 jaar heb ik dat niet ingezien, maar nu (gelukkig) wel. Dit zijn geen reakties die mij helpen. Ze zou me steunen door bv te zeggen: joh, vervelend maar niks aan te doen. Andere keer kan ook. Verveldnd dat je zoveel pijn hebt.

Snappen jullie wat ik bedoel?



Ik denk dat ik juist van hun liefde en begrip wil en op bovenstaand gebied krijg ik dat niet. En misschien wel omdat ik meer meer meer begrip wil, leg ik meer meer meer bij haar neer, maar wordt daar vervolgens telkens in teleurgesteld.



Wat ik wel weet (van therapeute) is dat zo tegen je 30ste., rond je 30ste het een normale leeftijd is dat je je een beetje gaat afzetten tegen je ouders. Dat je merkt dat hun maniern niet je jouwe hoeven te zijn. Dus qua leeftijd..ja daar zitten we allemaal wel in...



Dit is een oud topic. Het topic is daarom gesloten.
Maak een nieuw topic aan om verder praten over dit onderwerp.

Terug naar boven