Leren luisteren naar eigen gevoel. Hoe?

15-06-2007 22:22 527 berichten
Alle reacties Link kopieren
Hallo allemaal,



Om maar meteen met de deur in huis te vallen: ik ben pas 27 jaar en ik voel me nu al een teleurgestelde, uitgebluste zeur....



De laatste twee jaar ben ik eigenlijk nooit echt gelukkig. En het lukt me maar niet om die negatieve spiraal te doorbreken. Soms heb ik het idee dat ik dit niet kan, omdat ik alles 'overdenk'. Hierdoor kan ik niet goed naar mijn gevoel luisteren en dus weet ik ook niet wat ik voel. Het klinkt een beetje cryptisch, hopelijk begrijpt iemand wat ik bedoel. Het komt er op neer dat ik niet precies weet waarover ik me ongelukkig voel, waardoor ik uiteindelijk in een negatieve spiraal raak en overal ongelukkig over ben...



Voorbeeld:

Ik ben in twee jaar geleden afgestudeerd en toen ben ik aan het werk gegaan. Helaas heb ik nog steeds niet de baan gevonden die helemaal bij mij past (is met mijn studie ook niet gemakkelijk).

In mijn huidige baan heb ik het zo slecht naar mijn zin, dat ik chagrijnig thuis kom. Als ik dan thuis kom en mijn vriend reageert niet zoals ik had gehoopt, raak ik ook chagrijnig over de relatie en ga ik daar ook nog aan twijfelen en daardoor word ik nog chagrijniger tegen hem..... (dan hebben we al 2 dingen die niet goed gaan: werk en vriend).... hij heeft er op een gegeven moment ook genoeg van en gaat lekker zijn eigen dingen doen, waardoor ik nog teleurgestelder word enz. enz.

 Als ik dan bij mijn vriendinnen ben, ga ik zitten klagen over mijn werk, mijn vriend..... voor hun ben ik dus ook meer een klagend dan een gezellig gezelschap, waardoor ik weer gefrustreerd raak over mijn vriendschappen (lees: mezelf), en dan zijn er al 3 dingen die niet goed aan: werk, vriend en vriendschappen......



Ik stel het allemaal heel 'zwart wit' nu, ik hoop dat dat duidelijk is! Het is natuurlijk niet zo dat ik 24/7 aan ht klagen en zeiken ben..... (maar de laatste tijd wel regelmatig!)  Ik bedoel alleen maar aan te geven dat ik overal teleurgesteld in raak en volgens mij komt dit doordat ik niet goed weet wat ik voel. Hierdoor kan ik de oorzaak van het niet gelukkig zijn niet aanpakken en word ik overal ongelukkig van....



Hoe kan ik leren om beter naar mijn gevoel te luisteren? Dan kan ik de oorzaak aanpakken en weer een vrolijk, levensgenietend iemand worden in plaats van een negatief ingesteld persoon.....
Alle reacties Link kopieren
Hmm.... dit is niet echt herkenbaar. Mijn moeder is alles behalve bezorgd. Nou ja, misschien is ze het wel, maar ze uit het in elk geval niet. Ik heb nu sinds januari therapie, ze heeft niet 1x gevraagd hoe het gaat. Een paar weken geleden was ik ziek (griep) en ik bel haar, omdat ik even 'zielig wilde zijn'. Reactie van haar: 'daar bel je toch niet voor, ik kan je toch niet beter maken vanaf hier....' (ze woont bijna 150 kilometer bij me vandaan). Als ik advies wil over het een of het ander: 'dat moet je zelf uitzoeken, je bent volwassen'.

Het is niet altijd zo, hoor, het hangt er vanaf hoe haar pet staat, zeg maar. Maar ja, het is wel vaak teleurstellend.



Verder zegt ze wel altijd hoe ik me moet gedragen: 'pietje is jarig, je moet een kaartje sturen', 'als ik jarig ben, moet jij mee koffie zetten en taart rondbrengen', 'je moet aan de buurvrouw vragen hoe het met haar gaat'....... Pfffff, heel vermoeiend, want ze doet alles voor het oog van de buitenwereld en naar mijn welzijn kijkt ze niet.

Eigenlijk heb ik van haar nooit mogen zijn wie ik ben. Maar dat geldt misschien ook wel voor 'bezorgde ouders'..... Ik doel op het voorbeeld van Kozoo, het gaat niet om Kozoo's gevoelens, maar om die van je vriendin die je hebt afgebeld. Of ervaar je dat niet zo?
Alle reacties Link kopieren


Ik wil ook ALTIJD met ALLES eigenlijk de goedkeuring van mn ouders en ik wil ook altijd weten wat mn moeder ervan vind en misschien omdat ik zelf nooit kan beslissen dat ik dat het liefst haar laat doen.

Maar ik kom er achter dat juist zij de persoon is die me het meest kwetst met haar goede bedoelingen en adviesen. De dingen die zij tegen mij zegt of adviseerd zijn totaal niet goed voor me eigenlijk. Ik merk dat zij haar eigen emoties te veel projecteert op mijn en dat ikzelf daarin vergeten wordt
.



Helemaal niet ingewikkeld!! Ik had het gemakkelijk zelf kunnen schrijven! momenteel werk ik dus even niet. Mijn moeder durft me nu te vergelijken met een jongen die aantal chemokuren heeft gehad en onlangs een operatie om het resterende tumorweefsel te verwijderen. Tussen de chemo en de operatie, is hij toch wat gaan werken voor de afleiding. Ik heb g**verdorie 3X een hartstilstand gehad binnen twee weken tijd. dat is toch appels met peren vergelijken?! Ze geeft me direct het gevoel dat ik maar een zwakkeling ben. En zo zijn er tal van voorbeelden. Ook m.b.t. het onderhouden van sociale contacten. Als ik iets afzeg, krijg ik wel even te horen hoe lullig het wel niet voor die ander is, en dat als ik altijd zo thuis blijf zitten, ik straks niemand meer heb. Daarom schakel je je gevoel maar uit en gaat op de automatische piloot en doen "wat er van je verwacht wordt". Schijnbaar zijn wij daar zo goed in geworden dat we dit (in eerste instantie zeer effectieve) hulpmiddel kunnen uitschakelen.

En ik denk dat bij jou Radijs je moeder nog steeds je leven bepaald, ook al wonen jullie 150 km van elkaar vandaan. Ik heb het idee dat het mechanise en de daaropvolgende uitwerking hetzelfde is!! Maar dat is maar een idee hoor!
Alle reacties Link kopieren
Schijnbaar zijn wij daar zo goed in geworden dat we dit (in eerste instantie zeer effectieve) hulpmiddel kunnen uitschakelen.





Ik bedoel natuurlijk NIET meer kunnen uitschakelen. En wat jij zegt Radijs, schijnbaar is het gevoel van andere mensen en hoe ze over je denken, belangrijker dan hoe jij jezelf voelt!!
Mensen die teveel denken kunnen ipv naar hun gevoel proberen te luisteren (wat vaak alleen maar tot mee nadenken leidt) ook gewoon meer gaan DOEN.



Dus, niet zeuren tegen vrienden maar gewoon een beetje met de flow meegaan. Dingen ondernemen, afleiding zoeken.



Op je werk, wat is er stom? Probeer er wat aan te doen en zoek een andere baan als het echt niet op te lossen valt, zo erg is dat toch niet?



Met je vriend, realiseer je dat je het zelf gezellig moet maken. Niemand anders gaat dat voor je zoen. Wat heeft het voor zin de hele tijd te sjachowen? Las een zeur kwartier in en daarna over tot de orde van de dag.



Zoek dingen die je wél leuk vindt om te doen. En als dat niks is ga je gewoon dingen uitproberen.



Ok, dat was even mijn visie :-) succes..
Met je vriend, realiseer je dat je het zelf gezellig moet maken. Niemand anders gaat dat voor je zoen. Wat heeft het voor zin de hele tijd te sjachowen? Las een zeur kwartier in en daarna over tot de orde van de dag.
doen!
Oh, en als je teveel 'in je hoofd zit' is sporten en bewegen in zn algemeenheid heel goed voor je. Meer contact met je lichaam en de aarde ipv nog meer nadenken.
Alle reacties Link kopieren
He Ancht, ja misschien heb je gelijk dat mijn moeder nog steeds mijn leven bepaald. Ik weet het eigenlijk niet.... Ik spreek mijn ouders ongeveer 1x in de week en ik zie ze 1x per twee maanden ofzo. Maar misschien "zit ze altijd op mijn nek", omdat ze me op een bepaalde manier geprogrammeerd heeft ofzo.... Ik weet het veigenlijk niet zo.



Vana, bedankt voor je reactie. Ik moet alleen zeggen dat er niet heel veel nieuws in staat. Wat jij zegt weet ik wel en zo handel ik ook, maar dat wil niet zeggen dat ik me er gelukkig bij voel.

Bovendien is het niet zo dat ik bij vrienden altijd zit te klagen (ik schreef in mijn openingspost dat het heel zwart/wit was gesteld), ik maak juist veel lol met ze en kan ook met ze praten. Het is meer het 'knagende gevoel' dat altijd aanwezig is, ook al ga ik mee met de flow en probeer ik me erover heen te zetten. Ik ben ook niet 24/7 ongelukkig, op het moment heb ik bijvoorbeeld een hele goede week, maar er knaagt wel altijd iets....
Alle reacties Link kopieren
Hoi universitaire hoofddenkers,

Hier ook veel herkenning, ben 29, WO opgeleid en sinds een jaartje met dit thema bezig nadat ik wat hints van anderen had gekregen dat ik wel erg rationeel in het leven sta.

Wat mij geholpen heeft is: "het drama van het begaafde kind" van Alice Miller. M.n. de intelligenteren/begaafderen onder ons (niet altijd gerelateerd aan IQ hoor) hebben soms de neiging ons teveel aan onze ouders aan te passen al op zeer jonge leeftijd. Het kan zijn dat je hierdoor een stukje van je kindzijn bent kwijtgeraakt, doordat je in dit proces je kinderlijke emoties hebt onderdrukt. Je leeft het leven dan erg vanuit verwachtingen van anderen. Het boek geeft vrij extreme voorbeelden, maar iets ervan is op mij en op veel mensen die ik tegenkom zeker van toepassing.

Neem hierbij nog eens een academische opleiding die de ratio eens stimuleert en je krijgt het effect dat ik hierboven lees.

Helaas is er geen kant en klare oplossing voor. Wel is het goed te leren verdrietig te zijn over dit verlies van kindzijn en kinderlijke emoties en je gevoelens voor zover ze er nog zijn heel serieus te gaan nemen. Om ze opnieuw te ervaren helpt het boeken te lezen van kinderen met moeilijke jeugd om zo weer medelijden te krijgen met het kind dat je zelf bent geweest (bijv. Misha van Misha Defonseca).

Ik ben er nog niet helemaal uit, maar het helpt al dat ik het probleem nu herken terwijl het ontstaat bijv. altijd goedkeurig willen van ouders, collega's etc. Ook sporten helpt inderdaad om meer in balans te komen. Helaas is het nogal een klus erachter te komen wat je zelf echt wilt. Wat erg helpt is geen excuses te hoeven te bedenken voor iets waar je geen zin in hebt, maar je wel 'moet' van 'jezelf" of eigenlijk 'anderen'.

"Geen zin" mag dan wel even genoeg reden zijn. Volgens mij zijn jullie allemaal niet echt asociale mensen haha;), dus mag dat best!

 

Maar het zal toch moeten: die dysthymie die jullie beschrijven komt volgens mij van het lang wegdrukken van eigen behoeften en negatieve emoties, op een gegeven moment voel je dan ook de positieve emoties niet meer en wordt alles vlak. Terugkijkend heb ik hier ook veel jaren last van gehad, het gaat nu al veel beter, maar ik baal dat het zoveel jaren heeft 'verpest'. Heel veel succes ermee allemaal!!!! Ben benieuwd naar het vervolg van dit topic.
Alle reacties Link kopieren


Hai, nou daar was ik ook even, zijn we weer compleet op de maandag ;-)



Even dit:



Gezien mijn fysieke ongemakken, heb ik het verzorgende graag over me heen laten komen. Maar nu dat weer beter gaat, wil ik meer ruimte voor mezelf hebben en dat krijg ik niet. Ik merk dat, bij alles war ik doe of zeg, mijn moeders mening doorslaggevend is



Dit is nou weer zo herkenbaar. Ook mijn moeder is echt verzorgend en zacht en lief etc. En ik ben chronisch ziek, dus heb eigenlijk veel hulp nodig. Heel fijn en ik ben heel blij dat ik dat van mijn ouders, en dan voornamelijk van mijn moeder krijg.

Sinds ik mezelf meer ruimte in mn emoties geef, onder andere met therapie, begint t me duidelijk te worden dat de 'verhouding' met mn ouders helemaal niet zo fijn is soms al ik altijd dacht. Ik wil ook ALTIJD met ALLES eigenlijk de goedkeuring van mn ouders en ik wil ook altijd weten wat mn moeder ervan vind en misschien omdat ik zelf nooit kan beslissen dat ik dat het liefst haar laat doen.

Maar ik kom er achter dat juist zij de persoon is die me het meest kwetst met haar goede bedoelingen en adviesen. De dingen die zij tegen mij zegt of adviseerd zijn totaal niet goed voor me eigenlijk. Ik merk dat zij haar eigen emoties te veel projecteert op mijn en dat ikzelf daarin vergeten wordt. Beetje ingewikkeld. Even voorbeeldje: Als ik een afspraak heb gemaakt met bv een vriendin die ik lang niet gezien heb. Ik vertel aan mn moeder van die afspraak. S' avonds belt ze op: was t gezellig bij vriendin. Ik zeg nee... ik moest afzeggen omdat ik me erg ziek voelde. Dan is haar (standaard) reaktie: oh wat erg..wat jammer voor je vriendin, begrijpt ze dat wel? Oh wat jammer.

zo is dat bijvoorbeeld ook wanneer ik te ziek ben om college te volgen. Dan is haar reaktie: oh wat erg, mis je dan niet heel veel, kan dat wel?

En DAT maakt mij nou zo ongelukkig. 27 jaar heb ik dat niet ingezien, maar nu (gelukkig) wel. Dit zijn geen reakties die mij helpen. Ze zou me steunen door bv te zeggen: joh, vervelend maar niks aan te doen. Andere keer kan ook. Verveldnd dat je zoveel pijn hebt.

Snappen jullie wat ik bedoel?



Ik denk dat ik juist van hun liefde en begrip wil en op bovenstaand gebied krijg ik dat niet. En misschien wel omdat ik meer meer meer begrip wil, leg ik meer meer meer bij haar neer, maar wordt daar vervolgens telkens in teleurgesteld.



Wat ik wel weet (van therapeute) is dat zo tegen je 30ste., rond je 30ste het een normale leeftijd is dat je je een beetje gaat afzetten tegen je ouders. Dat je merkt dat hun maniern niet je jouwe hoeven te zijn. Dus qua leeftijd..ja daar zitten we allemaal wel in...



Hoi Kozoo, ook juist erg verzorgende moeders kunnen verstikkend zijn voor je 'eigenheid'. Een moeder heeft het soms heel erg nodig om 'de verzorger'  te zijn en kan dan compleet voorbijgaan aan wat het kind eigenlijk wil. Het kind is volledig afhankelijk en past zich automatisch aan, het is dus heel kwetsbaar als het niet gezien wordt voor wat het is, maar een manier wordt voor een moeder om zich bijv.'een nuttige verzorger' te voelen.  

Veel vergeleken worden met anderen, familieleden etc. kan een teken zijn dat je niet jezelf hebt mogen zijn als kind, als ik dit zo lees denk ik daar heel sterk aan.

De band die je moeder met haar eigen moeder heeft zegt vaak ook veel over wat er mogelijk niet helemaal goed is gegaan in de interactie.



Herken je dit? Het is wel heel moeilijk om dit te overwegen, want je bent snel heel loyaal naar je moeder/ouders. Zo erg zelfs dat zelfs fysiek mishandelde kinderen het later nog opnemen voor hun ouders en denken dat ze gewoon 'lastig' waren.

Nou ja, kan het allemaal niet zo heel duidelijk uitleggen misschien, maar raad je erg aan om het boek van Alice Miller te lezen, ik denk dat je er veel aan kunt hebben.
Alle reacties Link kopieren
Hallo Sifra,



Hartelijk bedankt voor je (voor mij waardevolle) bijdrage! Ik ben er echt even stil van, vooral omdat er veel dingen in staan die ik echt herken. Vooral het 'medelijden met het kind dat je zelf bent geweest' raakte mij erg.

Daarnaast vind ik het een eye-opener dat je gevoelens koppelt aan intelligentie. Ik heb dat eigenlijk nooit gedaan (willen doen) en ik

beschouw(de) mijn studie en dergelijke (intelligentie) niet als een onderdeel van mijn indentiteit, terwijl het dat misschien wel is.... (wederom klinkt mijn moeder: "Denk maar niet dat jij beter bent, omdat je op de universiteit". Alsof ik me ooit zo heb gedragen, ik heb juist altijd het gevoel gehad dat ik me moest 'excuseren' voor het feit dat ik op de universiteit zat. Ik vind studie / opleidingsniveau dan ook niet doorslaggevend of belangrijk, maar ik hecht wel waarde aan de mate van 'zelfstandig denken' waarover iemand beschikt).  Anyway, ik vraag me wel af hoe jij meer in balans bent gekomen en hoe je het probleem voor jezelf hebt leren herkennen.



Nou, fijne avond iedereen en tot later!

Grtz, Radijs





P.S. Ik ga vanavond beginnen aan het boek 'Emotionele intelligentie' (want daar ontbreekt het mij aan ;)) van Daniel Goleman. Iemand ervaring met het boek?
Alle reacties Link kopieren


Hallo Sifra,



Hartelijk bedankt voor je (voor mij waardevolle) bijdrage! Ik ben er echt even stil van, vooral omdat er veel dingen in staan die ik echt herken. Vooral het 'medelijden met het kind dat je zelf bent geweest' raakte mij erg.

Daarnaast vind ik het een eye-opener dat je gevoelens koppelt aan intelligentie. Ik heb dat eigenlijk nooit gedaan (willen doen) en ik

beschouw(de) mijn studie en dergelijke (intelligentie) niet als een onderdeel van mijn indentiteit, terwijl het dat misschien wel is.... (wederom klinkt mijn moeder: "Denk maar niet dat jij beter bent, omdat je op de universiteit". Alsof ik me ooit zo heb gedragen, ik heb juist altijd het gevoel gehad dat ik me moest 'excuseren' voor het feit dat ik op de universiteit zat. 





Fijn dat je er wat aan hebt Radijs. De opmerking die je noemt over 'het beter zijn dan anderen' vind ik wel typerend.

Je vraagt je af wat het met jou te maken had en ik vermoed eigenlijk helemaal niets!!!! Toch heeft het je ontwikkeling beinvloed en daar mag je best boos/verdrietig over zijn. :(

Waarschijnlijk was het OF de projectie van een angst van je moeder (niet geaccepteerd worden door anderen, bang dat jij haar 'inhaalt', voelt zich bedreigd, denkt dat ze je kwijtraakt oid.

OF ze was hiermee geindoctrineerd door haar eigen ouders en geeft dit nu ongefilterd aan jou door doordat ze er niet bij heeft stilgestaan hoe dit zo gekomen is.



O.a. om die laatste reden is reflectie op het aanpassen aan je ouders (ofwel parentificatie) nodig: als je dit niet doet speelt dit weer een hele grote rol in het geval dat je zelf kinderen gaat opvoeden.



Maar het goede nieuws is: Aan de ene kant heb je vermoedelijk met je ratio je gevoel weggedrukt, aan de andere kant kun je gelukkig je intelligentie gebruiken om het probleem deels op te lossen.

Namelijk door de theorie ervoer te lezen en te doen wat ik hierboven noemde: bij al die ingeprogrammeerde reacties/boodschappen/houdingen van je ouders in je jeugd nagaan: sloeg dat op mij? Gedroeg ik me zo dat dit paste? Of was het een gevolg van het feit dat je ouders je niet zagen voor wat je was en met eigen issues bezig waren.

Helaas is de reden daarvan vaak dat ze zelf niet erkend zijn in hun jeugd voor wat ze waren en ook zich 'onecht' moesten gedragen. Wat ze tekort zijn gekomen kunnen ze jou niet geven. Dit heet ook wel de 'onbetaalde emotionele rekening' in de familie doorgeven.



Naast het boek van Alice Miller heb ik ook wel veel gehad aan het boek van Oliver James "Van je ouders moet je het hebben". Is leuk/modern geschreven mix van celeb-verhalen en wetenschappelijk onderzoek naar het gevolg van opvoeding in je leven.



'Mijn tienstappenplan tot succes' heb ik niet, maar in zijn algemeenheid zou ik zeggen:

1) ontdek de mechanismen (kennis psychologie, bovengenoemde boeken)

2) reflecteer stukje bij beetje of dat op jou van toepassing is, spreek bij voorkeur met een 'getuige' bijv. broer/zus ander naast familielid, die je gezinssituatie kent. Overigens kan het heel goed zijn dat je broer of zus heel anders is behandeld, dus als jij de enige bent met een probleem wil dit niet zeggen dat er geen probleem was, zie voor uitleg daarvan boek Oliver James. Wat heb je gekozen in je leven (studie, partner?) omdat je ouders dat wilden ipv jij.

3) Sta jezelf toe verdrietig te zijn over wat er anders had moeten gaan.

4) ga terug naar 'passies' van je kindertijd, hoe was je toen, wat wilde je? Kun je hier nog wat van 'inhalen'?

5) Moeilijker fase: inzien in hoeverre ook veroorzakers (lees: ouders) van het probleem, zelf weer 'slachtoffers' zijn van hun opvoeding. Aan de ene kant kan dit je helpen helpen hen beter in perspectief te zien en je verwachtingen bij het stellen, aan de andere kant is het GEEN excuus voor hoe ze faalden jou adequaat te begeleiden. Ze hadden hulp kunnen zoeken, erover kunnen praten met anderen, in ieder geval hoe dan ook: het was niet jouw schuld.

6) Probeer openheid te krijgen richting je ouders om - pas als je het zelf een beetje snapt - hen uit te leggen hoe jij bepaalde dingen in je jeugd hebt ervaren. Helaas zul je te maken krijgen met veel verdedigingsreacties. Op volledige erkenning blijven wachten is niet de oplossing, maar dingen uit kunnen spreken is wel heel goed is mijn ervaring.

7) Oja en let erop dat je bij een evt. partner het patroon tov je ouders niet herhaalt!

8) Probeer je 'emotionele bankrekening' op een andere manier te vullen, bijv. door je passies te ontdekken en jezelf daar ruimte voor te geven, al is het iets dat je familie niks vind of volledig nutteloos is.



Bij bovenstaande zou je evt. een coach/psycholoog in kunnen schakelen, heb ik niet gedaan overigens.



Nou zie je... die tien punten haal ik niet, ;). Maar goed, dit is wat ik in het kort heb gedaan en aan het doen ben, stukje bij beetje. Het heeft al heel erg geholpen. Voelt een beetje als eindelijk weer met opgepompte fietsbanden rondfietsen ofzo. Heerlijk!



Poeh, heel verhaal, nou dit was wel weer genoeg voor nu lijkt me.

Fijn weekend!
Alle reacties Link kopieren
Herkenbaar zeg allemaal en Sifra heel erg bedankt voor al die info, staan een paar eye openers tussen... Ik heb niet zo'n zin om er nu uitgebreid op in te gaan, was een vermoeiende dag (zit in een reintegratietraject, ja ook hier iemand die het te ver heeft laten komen, nu een paar jaar ziek alweer).



Maar waar ik ook een tijdje geleden mee ben begonnen en al snel veel inzicht heeft gegeven (zonder veel gepraat enzo maar echt gericht op voelen, letterlijk), is haptonomie. Ik raad het echt iedereen aan! Doet mij meer dan de meeste gesprekken bij een psychiater wat ik ook doe, maar ja dat is weer dat rationele en daar heb ik ook teveel van ;) Later meer denk ik.
Alle reacties Link kopieren
Hoi Allemaal!



Sifra, ja, jouw theorieen spreken mij ook aan. Ik merk dat ik veel van de dingen die jij beschrijft al ondervind.

Ik vind het wel typsich eigenlijk dat het eea ook gekoppeld wordt aan denkniveau. Ook ik studeer op wetenschappelijk niveau. Zou het dan toch iets te maken hebben dat wij (te) veel onze hersentjes gebruiken? Ik merk wel aan mezelf dat ik alles wil overdenken. Altijd. Van begin tot eind zit t in mn hoofd, ik moet overal overna denken en daar word ik eerlijk gezegd helemaal gek van. Ik weet dat het niet juist is om te zeggen: was ik maar...... maar ik zou toch wel graag iets meer in het leven staat in de trent van 'go with the flow" Het idee van: we zien het wel, dat is niet echt iets wat mij eigen is. Ik denk dat het t leven wel makkelijker zou maken.



Esthrall...welkom. Als je er aan toe bent en t wilt, zou ik graag wat meer van je weten.



Ik sta op de wacht lijst voor Haptonomie. Ik kijk er naar uit om dit te gaan doen, heb geen idee wat te verwachten. Maar ik heb hier heel bewust geen informatie over gezocht. Ik ben dus met dingen (zie boven) altijd al heel erg bezig, weet er al vanalles over etc. Nu wil ik dit gewoon over me heen laten komen. Zodat ik niet allerlei verwachtingen heb.



Ik ben heel actief met mediteren bezig. Ik heb echt elke dag t mediteren op de planning en houd me er ook aan. Ik hoop dat mijn lichaam me hiermee gaat leren vertrouwen en dat we voortaan samen kunnen werken. Zo zie ik het... ik heb vanaf t moment dat ik ziek werd, 7 jaar geleden, gewoon nooit naar mn lichaam geluisterd, niet serieus genomen, vooral doorgaan. Heel destructief. Nu wil ik door bewust aandacht te geven aan mn lichaam verandering brengen en zo hopenlijk mn gezondheid verbeteren.



Ik hoop snel weer wat te lezen van jullie en een dikke *;
Alle reacties Link kopieren
He, even een snelle reactie. Ben grieperig, maar toch aan het werk. Te duf om uitgebreid op de dingen in te gaan. Wil alleen even zeggen dat ik de herkenning (en erkenning) hier op dit topic erg prettig vind. Ik had dit niet verwacht, de oproep heb ik geplaatst in een opwelling, toen ik me even erg klote voede. Ik heb hier al dingen gelezen die verhelderend zijn en die me op weg helpen. Fijn!



Esthrall, kijk maar of je zin en ruimte hebt om je erbij te voegen! Wees welkom!



Fijne dag, ik ga nog een uurtje werken en mijn bed in.



Greetz, Radijs
Alle reacties Link kopieren
Kozoo, ik ben trouwens erg benieuwd naar het mediteren en hoe het je tot nu toe heeft geholpen. Kun je er eens wat meer over vertellen? Thanx!
Alle reacties Link kopieren
Radijsje,



Voor mij is het mediteren helemaal nieuw. Nooit gedacht dat t wat voor mij zou kunnen zijn. Ik volg momenteel een mindfulness training (dat wordt de nieuwe hype) en dat is gericht op voornamelijk mediteren. Bij ons op de cursus althans.

Het gaat er eigenlijk om dat veel mensen (vooral die last hebben van depressies) te veel meegaan in hun gedachten. Piekeren dus. Daarnaast veroordelen ze hun eigen gevoel. Pijn of ongelukkige gevoelens wil je eigenlijk niet dus duw je ze weg. Geen goede benadering eigenlijk, dus wordt ons op die training geleerd dat alle gevoelens er mogen zijn.

Omdat we zo druk zijn in ons hoofd gebruiken we de meditatie om in contact te komen met je lichaam. Voel je ademhaling. Voel hoe je buik opzet bij inademen. Wat voel je eigenlijk als je hier op let.



Ik merk wel dat ik er soms niet 'beter' van word. DAt wil zeggen... even een voorbeeldje van vandaag. Vanochtend ging ik op de koffie bij een vriendin. Ik kwam thuis, was blij want ik had t allemaal gered, goed gevoel over t op bezoek gaan etc. Ik kreeg hier energie van. Ik dacht, nou leuk..energie, moet ik gebruik van maken. Had al plannen om te gaan winkelen.

Maar toch even eerst 40 meditatie gedaan en daarna voelde ik me helemaal niet lekker :( Hoofdpijn, moe...

Heb ik al eerder gemerkt. Maar ik probeer t wel zo te zien: Nadat ik gemediteerd heb, sta ik dichter bij mezelf en voel ik me zoals ik me echt voel. Dus door me niet lekker te voelen waarschuwt mn lichaam me. Niet winkelen, veel te zwaar...ga maar iets rustigs doen.

Ik weet niet hoor, of t zo is, maar zo probeer ik t te zien.



Ik vind t wel fijn om goed te leren ademen en wat meer aandacht aan mn lichaam te geven. Omdat ik een chronische vorm van migraine heb, zit alle pijn, maar ook dus alle gedachten in mn hoofd. Ik leef eigenlijk alleen met mn hoofd. Nu geef ik bewust aandacht aan heel mn lichaam.



Ik gebruik voor de meditatie cd's die ik op de training heb gekregen. Anders zou ik ook niet weten hoe je moet mediteren :P



Ik hoop dat je hier vast wat aan hebt.





Wat je zelf kunt doen, als je dat wilt is dus heel bewust op je ademhaling letten. Elke ademteug heel aandachtig volgen. Ook dat is mediteren.



*;
Alle reacties Link kopieren
Hallo Kozoo,



Bedankt voor je info. Ik ga die ademhalingsoefining eens proberen! Veder overweeg ik op yoga te gaan. Maar ik ga vanaf september weer studeren (2 avonden per week) en ik wil niet vastzitten aan allerlei 'verplichte' avonden.



Sifra, ik heb het boek 'het drama van het begaafde kind; besteld. Ik ben benieuwd! Het boek van Daniel Goleman, emotionele intelligentie, spreekt me niet zo aan. Het is erg 'Amerikaans', maar er staan toch wel wat verhelderende dingen in.



Zo, nu maar weer aan het werk!

Laterz, Radijs
Alle reacties Link kopieren
Hallo allemaal,



eindelijk weer een keer on-line. Inmiddels veel gebeurt. O.a. een explosieve uitbarsting met moeders, met verwijten over en weer. Ik had het gesprek al snel niet meer in de hand waardoor het echt een emotionele uitbarsting werd van beide kanten. Het uiteindelijke resultaat................NIETS! Ik moet er bijna hard om lachen. We gaan "gewoon" weer verder alsof er niets gebeurt is.

In de tussentijd weer een aantal nieuwe namen gezien.

M.n. Vana77 wekte toch wel enige weerstand op. De (misschien wel goedbedoelde) adviezen zijn echt wel de dingen die ik tegen mezelf zeg en de geadviseerde activiteiten doe ik ook allemaal. Maar het geeft niet het plezier en de energie die ik ervoor hoop terug te krijgen. En wat betreft het werk, kan ik ook niet echt benoemen wat nu precies het probleem is. Ja, ikzelf !!! Ik ben al 3 keer van baan gewisseld en loop iedere keer tegen hetzelfde. Dus "gewoon" van baan veranderen is geen optie meer!!



Een ander verhaal betreft Safira. Ik sluit me aan wat er eerder is gezegd. Je hebt inderdaad een heldere kijk op "ons" denkertjes. Ik heb zelfs een keer een zgn. familie-opstelling gedaan. Eerst vond ik het allemaal erg zweverig, maar uiteindelijk bleek het (tot mijn verrassing) zeer waardevol en verhelderend. Haptonomie heb ik ook geprobeerd. Helaas aan mij niet betseed! Ik kon het lichamelijke contact gewoon niet toe laten en stond er ook helemaal niet voor open. Jullie hebben vast ook die VIVA gelezen met dat stukje over PMA (Progressive Mental Alignment) (VIVA 26). Het klinkt allemaal heel mooi! Ik ben op een websites geweest daarover en ik moet je zeggen dat ik wel een beetje schrok van de prijzen! Heeft iemand van jullie dit geprobeerd en zo ja, is het de moeite waard? Hartelijke groeten allemaal.
Alle reacties Link kopieren
Goedenavond!



Ik ben bij mijn vriend, dus ik kan ook een keer buiten werktijd intenetten. Wel zo relaxed! Leuk dat je er weer bent, Ancht! Hopelijk heeft de explosieve uitbarsting je goed gedaan, ook al is het resultaat NIETS! Misschien geeft het opluchting, dat is immers ook een resultaat...



Ik deel je mening trouwens over de reactie van Vana. Mijn vriend kan zo ook wel eens reageren tegen mij. Als hij dat doet, vraag ik hem altijd of hij tegen iemand die bang is voor muizen zegt: "Je hoeft niet bang te zijn, die muis is zo klein, die kan jou niet opeten". En dat degene die bang is dan zegt: "Goh, nou je het zegt, dat had ik nog niet door! Nu ben ik niet meer bang!" Als ik dat zeg, snapt ie altijd dat zijn 'goedbedoelde' adviezen niet echt werken....:D



Ik moet trouwens zeggen dat het mij echt goed heeft gedaan om hier mijn hart te luchten en jullie ervaringen te lezen. Ik volg sinds enige tijd therapie, maar ik kan me daar niet zo eel goed voor open stellen. Vandaag ben ik weer geweest en ik merkte voor het eerst dat ik me beter kon openstellen, mede doordat ik hier toch wat verhelderende inzichten heb gekregen. Leuk he?!



Ancht, kun je me ook wat meer vertellen over de familieopstelling waar je over schrijft? Ik ken dat nl. helemaal niet en het klinkt wel interessant (met name omdat ik zelf erg bezig ben met erfelijkheid / opvoeding (nature/nurture).

Daarnaast vraag ik me af of je weet waarom 'jijzelf' het probleem bent op je werk. Ik heb het ook niet super naar mijn zin, maar ik heb wel gemerkt in welke organisatie / teams ik wel en niet gedij. Het hangt dus af van het klimaat  waar (en met wie) ik werk. Ben blijkbaar niet ultraflexibel.... nou ja, so be it (sprak zij moedig!). 



Fijne avond & laterz!

Radijssss
Alle reacties Link kopieren
Leuk dat je dat boek hebt besteld Radijs, zo benieuwd wat je er van vindt! Hopelijk heb je er wat aan!

Kozoo, dat op mijn ademhaling letten doe ik ook, merk dat ik soms heel hoog of te weinig ademhaal, dus probeer steeds onderweg ergens heen al heel bewust te buikademhalen (5 tellen in, vasthouden, uit, 5 tellen pauze). Als het moeilijk gaat zit ik kennelijk niet lekker in mijn vel en vraag ik me af hoe dat komt, voor mij een signaaltje om op mezelf te letten. Ik zal het proberen nog vaker te doen. 

Ik merk dat in situaties waar sociale aanpassing wenselijk is dit me steeds meer gaat irriteren, lijkt me een goed teken, het betekent dat ik overgevoelig wordt voor het niet-mezelf-mogen zijn. Kortom: de wens om mezelf te zijn wordt sterker, en is dus goed. Lastig wel dat het irritatie oplevert omdat je je in bepaalde situaties toch een beetje moet aanpassen. Herkennen jullie dat?

Dat is ook wat ik zoek in mijn werk: een plek waar je zoveel mogelijk op je eigen manier kunt functioneren. Natuurlijk speel je daar zelf een grote rol in,maar als je werkomgeving bijv. sterk hierarchisch is zal dat lastiger zijn.

Als je eenmaal op een bepaalde werkplek zit heb ik het idee dat je al snel in vaste verhoudingen/hokjes zit met anderen. Een nieuwe werkplek is wat dat betreft misschien juist goed als je meer inzicht hebt gekregen en een nieuwe start wilt maken, een nieuwe 'positie' in wilt nemen tov anderen.

Overigens heb ik ook veel steun aan mijn geloof. Ik ben evangelisch christen en in het algemeen wordt in dit soort kerken heel open omgegaan met emoties (is mijn ervaring). Ook heb ik daardoor wel een positieve kijk op dat verbetering/genezing mogelijk is en je niet puur gedetermineerd wordt door je opvoeding, godzijdank, letterlijk.

Ik moet echt eens wat gaan doen. Tot later en succes ermee allemaal!
Alle reacties Link kopieren
Hoi Sifra,

Ik herken de irritatie in sociale situaties die jij benoemt op een andere manier. Ik erger me vaak achteraf aan mezelf, omdat ik niet heb gedaan zoals ik had willen doen. Ik weet nog niet of dit betekent dat ik mezelf niet ben geweest, of dat het erop wijst dat ik mezelf (nog) niet kan accepteren zoals ik ben. Tegelijkertijd kan ik me achteraf ergeren aan de mensen met wie ik was, omdat ik ergens vind dat het hun schuld is, dat ik me heb gedragen zoals ik heb gedaan.

Pffff..... wat klinkt dit cryptisch zeg! Nouja, sommige dingen zijn zo moeilijk onder woorden te brengen. Ik vind jou - en de meesten hier- daar

overigens erg goed in.

Heb je trouwens die werkplek die je beschrijft al gevonden? Of ga je daar naar zoeken als je 'meer klaar' bent met jezelf?

Fijne dag allemaal,

liefs Radijssssssssssssss
Alle reacties Link kopieren
Fijn weekend allemaal!

Geniet ervan,

Radijsssssssssssssssssss
Alle reacties Link kopieren
Hoi Radijs,

Ik herken je verhaal van achteraf balen dat je iets op een bepaalde manier hebt gedaan/gezegd en vooral ook dat boos worden op de anderen! Raar eigenlijk he? Is bij mij denk ik een combi van hyperkritisch op mezelf zijn en daarnaast teveel aanpassen aan anderen (voorbijgaand aan mijn eigen gevoel) in de hoop daarmee waardering/goedkeuring te krijgen ofzo. Eigenlijk leg ik daarmee heel veel 'macht' bij anderen neer, waar ik me vervolgens (beetje puberaal) tegen ga afzetten. Dat afzetten leidt dan soms juist tot kritiek, waar ik eigenlijk niet tegen kan, zodat ik me weer heel erg ga aanpassen om weer waardering te krijgen. Leuke vicieuze cirkel he?

Ik probeer te leren meer 'bij mezelf te blijven', niet de hele tijd de waardering van anderen te zoeken, als ik vind dat iets goed is, is het ook goed etc. Ik hoop dat zo het cirkeltje niet ontstaat. Ik houd mezelf steeds voor dat het echt belachelijk is om anderen zoveel invloed op je leven te geven en dat ik een hele slechte 'baas' ben voor mezelf zo. Helpt al wel redelijk.

Ik weet niet of het proces bij jou ook zo verloopt, maar ik vermoed zelf dat het bij mij nog te maken heeft met altijd nog waardering zoeken die ouders me niet hebben kunnen geven (omdat ze die zelf niet gekregen hebben) en dat ik door teveel aanpassing aan deze situatie niet normaal heb gepuberd, dus dat het patroon van aanpassen/afzetten een beetje instabiel is. 

Wat betreft werkplek is het zo dat ik door mijn functie en opleiding op heel veel plekken heb gewerkt (vertel ik op het forum liever niet te specifiek, ik vind het kennelijk toch niet leuk als lurkers me herkennen IRL;)). Ik denk dat ik in grote lijnen weet in welke situaties ik het beste thuishoor, maar 'valkuilen' blijven er altijd, al zijn ze in de ene situatie groter dan in de andere...

Jij ook heel fijn weekend! 

Grtz. Sifra
Alle reacties Link kopieren
Hallo Allemaal,



Ik heb t idee dat wij allemaal hoge verwachtingen hebben in het leven, Van anderen, maar ook van onszelf. Tegen mij is dit wel gezegt, maar ik snapte m niet, kon t niet bij mezelf plaatsten. Nu lukt dat langzaamaan steeds iets meer. Ik merk nu dat ik in elke relatie die ik heb (gehad) me heel erg teleurgesteld voel(de). vooral in liefdesrelaties maar ook met vriendinnen. Ik verwacht blijkbaar van anderen dat ze kunnen aanvoelen hoe ik me voel en daarop reageren. Maar dat kan natuurlijk niet. Ja, uitzonderingen. Maar doordat ik iets verwacht, aandacht, kaartje, belletje, smsje, ga ik me hier erg op focussen en voel ik me dus echt ongelukkig dat ik he niet krijg.



Daarnaast denk ik dat ik hoge eissen stel aan mezelf. Dat kwartje moet nog een beetje vallen, maar ik denk dat ik ook wel alles TE goed wil in relatie met anderen. En dus schuif ik mezelf opzij. Als ik bijvoorbeeld met iemand afspreek, en we gaan naar de bios ofzo, een film en tijd die ik heb voorgesteld, dan voel ik me ook verantwoordelijk dat het leuk wordt. Want het was immers mij idee. Dan ben ik vooral bezig op te letten of de ander het wel naar de zin heeft en geniet ik zelf niet.

In liefdes relaties is dit helemaal erg. Als hij dan een keer sjaggie is of wat dan ook, hou ik mezelf verantwoordelijk. Herkent een van jullie dit?



Daarentegen ben ik met rationele zaken zoals werk of studie totaal NIET onzeker. Ik doe mn best, das genoeg want meer kan ik niet doen. Ook het geven van presentaties of maken van tentamens...ik maak me niet druk, ik weet dat ik het toch wel kan.

En contacten maken met nieuwe mensen, ergens alleen heen gaan ofzo heb ik ook totaal geen moeite mee. Ik denk dat ik te veel doe voor mensen van wie ik (al) hou. En daarmee mezelf vergeet.

Moet nog even uitvogelen hoe ik hier mee om kan gaan.



Ik wens jullie ook een heel fijn weekend, hier ish et nu droog en zonnetje schijnt, dat helpt wel om wat vrolijker te zijn!



:R
Alle reacties Link kopieren
Hoi Kozoo,

Dat teveel doen voor mensen van wie je houdt, het ze heel graag naar de zin willen maken (pleasen) en wachten op iets terug (en dan teleurgesteld zijn als dat niet komt) herken ik ook heel sterk.

Bij mij heeft het te maken met altijd pleasend richting mijn ouders te zijn geweest (is natuurlijke reactie van een gevoelig kind als het merkt dat ouders iets nodig hebben). Daarbij ben ik niet zelf gezien voor wat ik was door hen. Deze erkenning  en die 'goede' aandacht terug zeg maar, wil je dan later alsnog krijgen, hoe dan ook. Probleem is: dat kan niet meer, wat je als kind in een bepaalde fase nodig hebt gehad en niet hebt gekregen is niet meer in te halen. Door daar verdrietig over te mogen zijn en dat los te laten kun je voorkomen dat je later dat nog bij je partner of vrienden gaat zoeken (patroon herhalen). Je kunt in plaats daarvan leren een goede vriend voor jezelf te zijn, je behoeften te onderkennen en die zoveel mogelijk zelf te vullen ipv je aan anderen uit te leveren en het van hen te verwachten.

Dan kun je uiteindelijk ook een betere vriendin zijn voor anderen, omdat je niet meer die claim van vroeger op ze legt, maar alleen nog het normale geven en nemen in een vriendschap. Kun je daar wat mee?

Groetjes, Sifra.

Dit is een oud topic. Het topic is daarom gesloten.
Maak een nieuw topic aan om verder praten over dit onderwerp.

Terug naar boven