Psyche
alle pijlers
Leven met een depressieve partner
donderdag 9 april 2009 20:21
Mijn vriend is al jaren depressief. Langzamerhand wordt het steeds een beetje erger. Ondertussen zijn we op een punt beland dat hij overdag nauwelijks eet, voor 10 uur echt niet uit bed komt, daardoor dus ook zijn baan verliest en veel last heeft van depressieve buien.
Op mijn aandringen zijn we bij de huisarts geweest die hem heeft doorverwezen. Helaas heeft hij niks met die doorverwijzing gedaan.
Ik zit niet te wachten op relatieadvies (dan had ik dit topic wel onder de relatiepeiler gezet) maar hoop hier mensen te vinden die ook samenleven met een depressieve partner.
Hoe gaat dat bij jullie? Drukt de depressie heel zwaar op de relatie? Ik heb ondertussen het idee dat ik met een depressie samenleef en niet met een man.
Op mijn aandringen zijn we bij de huisarts geweest die hem heeft doorverwezen. Helaas heeft hij niks met die doorverwijzing gedaan.
Ik zit niet te wachten op relatieadvies (dan had ik dit topic wel onder de relatiepeiler gezet) maar hoop hier mensen te vinden die ook samenleven met een depressieve partner.
Hoe gaat dat bij jullie? Drukt de depressie heel zwaar op de relatie? Ik heb ondertussen het idee dat ik met een depressie samenleef en niet met een man.
donderdag 9 april 2009 20:34
Lijkt me heel zwaar Uggla. Ik ken, helaas, het van de andere kant maar het laatste stukje is zeker herkenbaar... Dit gevoel had mijn ex-man ook en dat is heel moeilijk, hard en bijna onverteerbaar. In jouw geval onverteerbaar omdat je partner een doorverwijzing heeft en er vervolgens niets mee doet. Ik zou hem een schop onder zijn kont verkopen.
Veel sterkte Uggla, zorg goed voor jezelf. Neem tijd voor jezelf, denk aan goede ontspanning en zorg voor sociale contacten. Laat je niet mee omlaag halen.
Veel sterkte Uggla, zorg goed voor jezelf. Neem tijd voor jezelf, denk aan goede ontspanning en zorg voor sociale contacten. Laat je niet mee omlaag halen.
donderdag 9 april 2009 20:59
Hai Uggla,
Ik kan er ook helaas over meepraten maar dan van de andere kant. Ik ben ook depressief geweest en mijn partner heeft me toendertijd een soort van "gered". Hij zag dat ik afgleed, dat het niet goed met me ging, en heeft daarbij alle hulplijnen ingeschakeld. HIj heeft mn ouders ingelicht I(waar ik op dat moment superkwaad over was maar achteraf hem dankbaar voor ben) en me gedwongen naar de huisarts te gaan.
Maar het werd voor hem te zwaar. Hij kon het niet meer aan, en heeft het uitgemaakt.
Nu jaren later, kan ik dat begrijpen. Op dat moment voelde ik me zwaar in de steek gelaten. Maar als je midden in een depressie zit, dan heb je een hele andere kijk op dingen en leef je niet zo meer in de realiteit.
Ik weet nu hoe moeilijk het is voor iemand om samen te leven met een depressief iemand, dat is ontzettend zwaar en moeilijk.
Mijn partner toendertijd heeft me gedwongen om naar de huisarts te gaan. Ik wilde namelijkj ook niet.
Ik ben het helemaal eens met de laatste woorden van bosaapje, heel veel sterkte.
Ik kan er ook helaas over meepraten maar dan van de andere kant. Ik ben ook depressief geweest en mijn partner heeft me toendertijd een soort van "gered". Hij zag dat ik afgleed, dat het niet goed met me ging, en heeft daarbij alle hulplijnen ingeschakeld. HIj heeft mn ouders ingelicht I(waar ik op dat moment superkwaad over was maar achteraf hem dankbaar voor ben) en me gedwongen naar de huisarts te gaan.
Maar het werd voor hem te zwaar. Hij kon het niet meer aan, en heeft het uitgemaakt.
Nu jaren later, kan ik dat begrijpen. Op dat moment voelde ik me zwaar in de steek gelaten. Maar als je midden in een depressie zit, dan heb je een hele andere kijk op dingen en leef je niet zo meer in de realiteit.
Ik weet nu hoe moeilijk het is voor iemand om samen te leven met een depressief iemand, dat is ontzettend zwaar en moeilijk.
Mijn partner toendertijd heeft me gedwongen om naar de huisarts te gaan. Ik wilde namelijkj ook niet.
Ik ben het helemaal eens met de laatste woorden van bosaapje, heel veel sterkte.
donderdag 9 april 2009 21:19
Hoi Uggla,
Mijn man is ook depressief. Het gaat nu weer beter, maar er zijn tijden geweest dat aankleden al te veel gevraagd was. Toen lag hij de hele dag in een oude badjas op de bank te roken.
Gelukkig accepteerde hij wel hulp, en ook medicatie (niet dat dat ideaal is... die heeft ook weer bijwerkingen). Het lijkt me erg zuur dat hij niks met de doorverwijzing doet. En jij maar toekijken hoe hij niks doet om zichzelf uit de put te trekken.
Het gevoel dat je samenleeft met een depressie i.p.v. een man herken ik zeker (mooi verwoord trouwens). Zelfs nu het weer beter gaat met hem blijft de depressie een enorm stempel op de relatie drukken.
Weet hij hoe jij je erbij voelt?
Mijn man is ook depressief. Het gaat nu weer beter, maar er zijn tijden geweest dat aankleden al te veel gevraagd was. Toen lag hij de hele dag in een oude badjas op de bank te roken.
Gelukkig accepteerde hij wel hulp, en ook medicatie (niet dat dat ideaal is... die heeft ook weer bijwerkingen). Het lijkt me erg zuur dat hij niks met de doorverwijzing doet. En jij maar toekijken hoe hij niks doet om zichzelf uit de put te trekken.
Het gevoel dat je samenleeft met een depressie i.p.v. een man herken ik zeker (mooi verwoord trouwens). Zelfs nu het weer beter gaat met hem blijft de depressie een enorm stempel op de relatie drukken.
Weet hij hoe jij je erbij voelt?
donderdag 7 mei 2009 00:14
Hoi Uggla, ik weet hoe het kan zijn soms. Ik ben bekend met beide kanten en mijn partner kampt m.n. de afgelopen jaren met een hele zware depressie. Allebei zijn we vatbaar voor depressie (en stress) en meestal licht-depressief gestemd. Medicatie hebben we allebei voor langere tijd gehad, maar daar willen we niet meer aan, meer slechte dan goede ervaringen mee en het is ook ook niet 'onze' manier om ermee om te gaan. We hebben ons wel veel ingelezen in de problematiek en zoeken ons heil meer in 'natuurlijkere' dingen, therapeutische behandelingen, inspiraties vinden, gezonder en bewuster leven, etc..
Enfin, zo'n depressie kan toch wel heel lang doorslepen, het is een heel emotioneel en lichamelijk proces wat je ondergaat en je kan er wel veel uit leren, maar het is niet iets waar je op zit te wachten, niet bij jezelf, niet bij je partner, omdat het gewoon ontzettend vermoeiend en slopend is (voor beiden) en er veel momenten van terugval kunnen zijn.
Ik ben over mijn ergste depressies heengekomen en heb met de lichtere depressies leren leven door meer stil te staan bij mijn gedachten en proberen niet te lang bij de pakken neer te zitten, door (heel bewust) negatieve gedachten(spiralen) af te breken en plaats te laten maken voor positieve èn ondertussen dingen blijven proberen te doen die goed voor mij en/of mijn omgeving zijn, zin of geen zin. Het werkt niet altijd, maar dit heeft me wel vaak geholpen, om me daarna beter te voelen.
De laatste paar jaar heb ik vooral moeite met de depressie van mijn partner, moet er innerlijk soms keihard tegen vechten dat ik hier zelf niet te zeer depressief van word. Het is gewoon heel vermoeiend en pijnlijk om aan te zien dat hij amper nog voor zichzelf kan zorgen, en dat er vaak zo'n overduidelijke tegenzin zichtbaar is in het doen van de dingen die hij nog doet. Je moet zoveel geduld hebben soms. Hij heeft ook nog wel betere momenten gelukkig en ik zie wel dat hij zijn best doet om eruit te komen, maar het gaat af en aan, vooralsnog vaker af dan aan (al gaat het wel gestaag de goeie kant op).
De grootste moeite heb ik nog ermee dat het hem niet eens meer lukt om zijn gevoelens voor mij te uiten, althans niet de positieve dingen, soms wel negatieve/irritaties e.d. Hij had hier sowieso al moeite mee, maar de afgelopen paar jaar is hij daar gewoon totaal niet meer mee bezig. Ik voel me hierdoor vaak heel eenzaam en een echte 'nobody' thuis (ondanks al mijn inspanningen), maar als ik hem dit kenbaar maak, dan zegt hij me dat hij nu eenmaal veel te slecht in zichzelf voelt om iets op te kunnen brengen naar mij toe, dat hij die dingen nu eenmaal emotioneel niet kan uiten op de wijze waar ik naar verlang, dit ook vreselijk vindt, maar hoopt dat ik geduld met hem heb. Zelfs een arm om me heen slaan of tegen elkaar aanliggen 's nachts is vaak al te veel gevraagd, hij voelt zich er zelf ook al lange tijd niet meer comfortabel bij als ik dat bij hem doe, hij wil het liefste alleen maar afstand. Ik krijg sowieso amper wat mee van dat we samen in bed liggen (hij (heel) laat slapen, meestal heel laat op, ik normaal slapen, erg vroeg op.) :{
De verdere verstandhouding tussen ons is nog wel (erg) goed voor zover ik kan peilen, maar er is een emotionele/aanhankelijke 'gap' van zijn kant die alles héééél erg afstandelijk maakt.
De momenten dat ik zichtbaar van zijn gedrag gefrustreerd/gedeprimeerd raak, hakken ook nog eens verder in op zijn eigen depressie, dus het helpt ons ook echt niet als ik mijn frustraties uit. Heel frustrerend ja, want waar kan ik mijn ei nog kwijt?
Mja, ik laat wel eens dingen vallen hier en daar, en sommige mensen weten ervan, maar dan nog, het zijn nou niet bepaald dingen die je graag van de daken schreeuwt... :{
Het enige wat mij tot nu toe heeft geholpen is zoveel mogelijk positief te blijven en irritaties te laten varen, veel geduld betonen. Het niet proberen dramatischer te maken dan het al is, want 1 depressief persoon is al dramatisch genoeg. En door jezelf op te winden over je eigen frustraties word je ook niet een gelukkig mens. Als je er af en toe dan toch eens wat frustratie uitklapt, dat heeft hij dan maar voor lief te nemen. Ja goed en dan vraag je je af, wie denkt er dan aan mij??? Dat ben je zelf! Jij moet jouw eigen inspiratie/motivaties vinden, genoeg inspiratie/motivatie om te vechten, voor twee!.. (I didn't told you it would be easy... helaas )
Maar eh, vergeef me mijn behoefte om even van me af te schrijven.... Hoe gaat het nu @ huize Uggla??.. Ben zelf verder ook wel benieuwd naar ervaringen van 'lotgenoten' eigenlijk, hoe je met je frustraties omgaat met name..
Samenleven met een depressieve partner is eigenlijk alsof je samenwoont met iemand die nooit thuis is en dat voelt niet alleen vreemd, maar het breekt je gewoon op soms.
Maar goed, ik kan maar beter niet verder gaan dralen... Time for bed now! Morgen nieuwe dag, nieuwe kansen.
Enfin, zo'n depressie kan toch wel heel lang doorslepen, het is een heel emotioneel en lichamelijk proces wat je ondergaat en je kan er wel veel uit leren, maar het is niet iets waar je op zit te wachten, niet bij jezelf, niet bij je partner, omdat het gewoon ontzettend vermoeiend en slopend is (voor beiden) en er veel momenten van terugval kunnen zijn.
Ik ben over mijn ergste depressies heengekomen en heb met de lichtere depressies leren leven door meer stil te staan bij mijn gedachten en proberen niet te lang bij de pakken neer te zitten, door (heel bewust) negatieve gedachten(spiralen) af te breken en plaats te laten maken voor positieve èn ondertussen dingen blijven proberen te doen die goed voor mij en/of mijn omgeving zijn, zin of geen zin. Het werkt niet altijd, maar dit heeft me wel vaak geholpen, om me daarna beter te voelen.
De laatste paar jaar heb ik vooral moeite met de depressie van mijn partner, moet er innerlijk soms keihard tegen vechten dat ik hier zelf niet te zeer depressief van word. Het is gewoon heel vermoeiend en pijnlijk om aan te zien dat hij amper nog voor zichzelf kan zorgen, en dat er vaak zo'n overduidelijke tegenzin zichtbaar is in het doen van de dingen die hij nog doet. Je moet zoveel geduld hebben soms. Hij heeft ook nog wel betere momenten gelukkig en ik zie wel dat hij zijn best doet om eruit te komen, maar het gaat af en aan, vooralsnog vaker af dan aan (al gaat het wel gestaag de goeie kant op).
De grootste moeite heb ik nog ermee dat het hem niet eens meer lukt om zijn gevoelens voor mij te uiten, althans niet de positieve dingen, soms wel negatieve/irritaties e.d. Hij had hier sowieso al moeite mee, maar de afgelopen paar jaar is hij daar gewoon totaal niet meer mee bezig. Ik voel me hierdoor vaak heel eenzaam en een echte 'nobody' thuis (ondanks al mijn inspanningen), maar als ik hem dit kenbaar maak, dan zegt hij me dat hij nu eenmaal veel te slecht in zichzelf voelt om iets op te kunnen brengen naar mij toe, dat hij die dingen nu eenmaal emotioneel niet kan uiten op de wijze waar ik naar verlang, dit ook vreselijk vindt, maar hoopt dat ik geduld met hem heb. Zelfs een arm om me heen slaan of tegen elkaar aanliggen 's nachts is vaak al te veel gevraagd, hij voelt zich er zelf ook al lange tijd niet meer comfortabel bij als ik dat bij hem doe, hij wil het liefste alleen maar afstand. Ik krijg sowieso amper wat mee van dat we samen in bed liggen (hij (heel) laat slapen, meestal heel laat op, ik normaal slapen, erg vroeg op.) :{
De verdere verstandhouding tussen ons is nog wel (erg) goed voor zover ik kan peilen, maar er is een emotionele/aanhankelijke 'gap' van zijn kant die alles héééél erg afstandelijk maakt.
De momenten dat ik zichtbaar van zijn gedrag gefrustreerd/gedeprimeerd raak, hakken ook nog eens verder in op zijn eigen depressie, dus het helpt ons ook echt niet als ik mijn frustraties uit. Heel frustrerend ja, want waar kan ik mijn ei nog kwijt?
Mja, ik laat wel eens dingen vallen hier en daar, en sommige mensen weten ervan, maar dan nog, het zijn nou niet bepaald dingen die je graag van de daken schreeuwt... :{Het enige wat mij tot nu toe heeft geholpen is zoveel mogelijk positief te blijven en irritaties te laten varen, veel geduld betonen. Het niet proberen dramatischer te maken dan het al is, want 1 depressief persoon is al dramatisch genoeg. En door jezelf op te winden over je eigen frustraties word je ook niet een gelukkig mens. Als je er af en toe dan toch eens wat frustratie uitklapt, dat heeft hij dan maar voor lief te nemen. Ja goed en dan vraag je je af, wie denkt er dan aan mij??? Dat ben je zelf! Jij moet jouw eigen inspiratie/motivaties vinden, genoeg inspiratie/motivatie om te vechten, voor twee!.. (I didn't told you it would be easy... helaas )
Maar eh, vergeef me mijn behoefte om even van me af te schrijven.... Hoe gaat het nu @ huize Uggla??.. Ben zelf verder ook wel benieuwd naar ervaringen van 'lotgenoten' eigenlijk, hoe je met je frustraties omgaat met name..
Samenleven met een depressieve partner is eigenlijk alsof je samenwoont met iemand die nooit thuis is en dat voelt niet alleen vreemd, maar het breekt je gewoon op soms.
Maar goed, ik kan maar beter niet verder gaan dralen... Time for bed now! Morgen nieuwe dag, nieuwe kansen.
donderdag 7 mei 2009 00:33
Beetje ervaring mee, mits vanuit een iets andere positie. Mijn vader is twaalf jaar lang manisch-depressief geweest en wilde al die tijd ook geen behandeling. Pas op dat je niet de hulpverlener wordt van je man. Je kunt iemand met depressies namelijk niet redden. Diegene moet zelf de knop omzetten.
Bovendien moet jij dan telkens steeds meer van jezelf inleveren zonder dat je er iets voor terug krijgt. Mijn moeder heeft haar carrière en haar toekomstwensen opgegeven voor de zorg van mijn vader. Met als gevolg dat hij het steeds normaler ging vinden dat zij zijn persoonlijke verpleegster was en overal rekening mee hield. In plaats van minder ging hij steeds meer van haar verwachten. Met als gevolg dat hij juist steeds minder aan zijn herstel ging werken, omdat het hem wel goed beviel, al die zorg en aandacht. Dat klinkt verwijtend, maar ik snap het wel. Als je door depressies nergens meer zin in hebt en snel moe en verdrietig bent, is het natuurlijk ook heel verleidelijk om in dat warme bad te blijven liggen. En alle nare, moeilijke dingen (huishouden, administratie, werk, inkomen, de opvoeding van de kinderen) aan een ander over te laten. Zeker als je partner je dat je ook- kritiek inslikkend- uit handen neemt. Hoe meer mijn moeder mijn vader verzorgde en ontzag, des te moeilijker het voor hem werd om eruit te komen.
Bovendien moet jij dan telkens steeds meer van jezelf inleveren zonder dat je er iets voor terug krijgt. Mijn moeder heeft haar carrière en haar toekomstwensen opgegeven voor de zorg van mijn vader. Met als gevolg dat hij het steeds normaler ging vinden dat zij zijn persoonlijke verpleegster was en overal rekening mee hield. In plaats van minder ging hij steeds meer van haar verwachten. Met als gevolg dat hij juist steeds minder aan zijn herstel ging werken, omdat het hem wel goed beviel, al die zorg en aandacht. Dat klinkt verwijtend, maar ik snap het wel. Als je door depressies nergens meer zin in hebt en snel moe en verdrietig bent, is het natuurlijk ook heel verleidelijk om in dat warme bad te blijven liggen. En alle nare, moeilijke dingen (huishouden, administratie, werk, inkomen, de opvoeding van de kinderen) aan een ander over te laten. Zeker als je partner je dat je ook- kritiek inslikkend- uit handen neemt. Hoe meer mijn moeder mijn vader verzorgde en ontzag, des te moeilijker het voor hem werd om eruit te komen.
vrijdag 12 juni 2009 15:08
Ik ben bijna blij te lezen dat anderen er ervaring mee hebben en of er ook midden in zitten. Ik gun het niemand natuurlijk maar ik lees ozveel herkenbaars. Schreeuw echt om hulp, advies.
Mijn man wil dus absoluut geen hulp en zijn dokter heeft mij zelfs weggestuurd nadat ik alles op tafel gelegd had. Hij kon er niets mee want hij moet meekomen of zelf komen.
We hebben 2 kids samen en we zijn al super lang bij elkaar. Samen volwassen geworden, mijn eerste echte vriend.
Hij is nu zelf uit huis gegaan. Eerder zijn rust gepakt door een korte vakantie te nemen en dacht toen alles weer aan te kunnen. Ja een of twee weken en toen begon het weer. De kern van zijn probleem moet aangepakt worden en zolang dat niet wijzigd komt ie er niet uit.
Hij is echt ene kinderliefhebber en houdt super veel van zijn kids maar ook hun kan ie niet meer verdragen.
Hij is dus ook niet meer thuis. Hij houdt niet meer van mij. Hij heeft er geen zin meer in. Al een hele lange tijd , minimaal een jaar hoor ik dat en had op het begin niet door dat hij gewoon ziek was. Ik dacht misschien heeft ie een ander, misschien vind ie me echt niet meer leuk. Alles ging en gaat door mijn hoofd. Vanaf gister zoekt hij weer contact met de kinderen. En nee hij is niet iemand die vaker zijn kids laat. Zij zijn zijn alles altijd geweest van begin af aan.
Ik heb totaal geen controle meer, ik ben bang dat hij zichzelf wat aan doet en ook dan gaat er van alles in mijn hoofd om. Later kwam ik er dus achter dat hij zwaar depressief is en zei hem ook om hulp te zoeken maar dat wijgerd hij. Ik kan hem niet dwingen en hij praat met niemand erover. Voor de buitenwereld is er niets aan de hand. Niets te zien.
Alles gaat gewoon door.
Ik heb voor mijn gevoel alles geprobeerd. Ik heb me weggecijferd lange tijd, alles overgenomen, uit handen genomen, helaas ook vele ruzies gehad en nu alles is weg. MIjn grootste liefde en ik hou nog steeds van hem. Hij gaat helemaal kapot. Ik kijk of ik zijn auto zie staan waar hij nu dan verblijft. De eigenaar van de woning is op vakantie, familie dus hij zit er alleen. Is ie er nog? Zie ik zijn auto staan, oke dan is het goed en kan ik gaan slapen. Ik ben zo bang dat hij uit het leven stapt.
Ik maak me zrgen maar ondertussen trek ik het zelf ook nog amper. De ene dag beter dan de andere.
Nu las ik net over rust. Dat is een goede maar ik ben hem al kwijt. Wat gaat ie doen als hij straks niet meer daar in huis kan,logeeradres. Als degene weer terug is van vakantie? Hoop dat ie dan weer thuis komt maar ik denk het voor 90% van niet.
Wat kan ik doen en hoe moet ik hem benaderen. Wat moet ik laten? Ik hoor zo graga meer van jullie. Of moet ik me erbij neerleggen en hopen dat ie beter wordt maar dat ik hem wat dat betreft, een relatie, gewoon kwijt ben.
Als ie maar beter wordt dat is nummer 1 maar ik wil hem ook zo graag weer bij ons hebben en weer gelukkig zijn net als eerder, lang geleden.
Hoop op veel advies,reacties etc.
Mijn man wil dus absoluut geen hulp en zijn dokter heeft mij zelfs weggestuurd nadat ik alles op tafel gelegd had. Hij kon er niets mee want hij moet meekomen of zelf komen.
We hebben 2 kids samen en we zijn al super lang bij elkaar. Samen volwassen geworden, mijn eerste echte vriend.
Hij is nu zelf uit huis gegaan. Eerder zijn rust gepakt door een korte vakantie te nemen en dacht toen alles weer aan te kunnen. Ja een of twee weken en toen begon het weer. De kern van zijn probleem moet aangepakt worden en zolang dat niet wijzigd komt ie er niet uit.
Hij is echt ene kinderliefhebber en houdt super veel van zijn kids maar ook hun kan ie niet meer verdragen.
Hij is dus ook niet meer thuis. Hij houdt niet meer van mij. Hij heeft er geen zin meer in. Al een hele lange tijd , minimaal een jaar hoor ik dat en had op het begin niet door dat hij gewoon ziek was. Ik dacht misschien heeft ie een ander, misschien vind ie me echt niet meer leuk. Alles ging en gaat door mijn hoofd. Vanaf gister zoekt hij weer contact met de kinderen. En nee hij is niet iemand die vaker zijn kids laat. Zij zijn zijn alles altijd geweest van begin af aan.
Ik heb totaal geen controle meer, ik ben bang dat hij zichzelf wat aan doet en ook dan gaat er van alles in mijn hoofd om. Later kwam ik er dus achter dat hij zwaar depressief is en zei hem ook om hulp te zoeken maar dat wijgerd hij. Ik kan hem niet dwingen en hij praat met niemand erover. Voor de buitenwereld is er niets aan de hand. Niets te zien.
Alles gaat gewoon door.
Ik heb voor mijn gevoel alles geprobeerd. Ik heb me weggecijferd lange tijd, alles overgenomen, uit handen genomen, helaas ook vele ruzies gehad en nu alles is weg. MIjn grootste liefde en ik hou nog steeds van hem. Hij gaat helemaal kapot. Ik kijk of ik zijn auto zie staan waar hij nu dan verblijft. De eigenaar van de woning is op vakantie, familie dus hij zit er alleen. Is ie er nog? Zie ik zijn auto staan, oke dan is het goed en kan ik gaan slapen. Ik ben zo bang dat hij uit het leven stapt.
Ik maak me zrgen maar ondertussen trek ik het zelf ook nog amper. De ene dag beter dan de andere.
Nu las ik net over rust. Dat is een goede maar ik ben hem al kwijt. Wat gaat ie doen als hij straks niet meer daar in huis kan,logeeradres. Als degene weer terug is van vakantie? Hoop dat ie dan weer thuis komt maar ik denk het voor 90% van niet.
Wat kan ik doen en hoe moet ik hem benaderen. Wat moet ik laten? Ik hoor zo graga meer van jullie. Of moet ik me erbij neerleggen en hopen dat ie beter wordt maar dat ik hem wat dat betreft, een relatie, gewoon kwijt ben.
Als ie maar beter wordt dat is nummer 1 maar ik wil hem ook zo graag weer bij ons hebben en weer gelukkig zijn net als eerder, lang geleden.
Hoop op veel advies,reacties etc.
dinsdag 5 januari 2010 22:38
Beste Anoniem,
Zo te lezen kan jij zelf inmiddels wel iemand gebruiken om mee te gaan praten. Een profesional dan bedoel ik. Ik begrijp je zorgen, maar je kunt er niets aan veranderen. Het ligt niet binnen jou cirkel van invloed.
Het klinkt misschien heel koud en hard, maar als hij wil gaan, doet hij dat. Iemand die depressief is, en hierop vormt jou (ex)partner duidelijk geen uitzondering, leeft in zijn eigen wereld. Die wereld is voor de buitenwereld niet te bevatten en draait om hem/haar.
Ik zou persoonlijk, maar dat is mijn persoonlijke mening, mijn kinderen niet naar hem toe laten gaan. Dit zou ik achter de hand houden, als stok achter de deur voor hem om hulp te zoeken. Wel zou je natuurlijk kunnen kiezen om het mogelijk te maken dat hij zogenaamde bezoekrecht onder toezicht krijgt. Maar ook hierin zou ik regelmaat eisen. Niet de ene week wel en de andere week niet. Geen wisselende tijden etc. Vooral voor de kinderen.
En ontplooi andere bezigheden dan te checken hoe het met hem gaat. Zoek de zin in jou leven, waar ligt jou passie in dit leven?
Mvg. Wonderland (lotgenoot en aankomend therapeut)
Zo te lezen kan jij zelf inmiddels wel iemand gebruiken om mee te gaan praten. Een profesional dan bedoel ik. Ik begrijp je zorgen, maar je kunt er niets aan veranderen. Het ligt niet binnen jou cirkel van invloed.
Het klinkt misschien heel koud en hard, maar als hij wil gaan, doet hij dat. Iemand die depressief is, en hierop vormt jou (ex)partner duidelijk geen uitzondering, leeft in zijn eigen wereld. Die wereld is voor de buitenwereld niet te bevatten en draait om hem/haar.
Ik zou persoonlijk, maar dat is mijn persoonlijke mening, mijn kinderen niet naar hem toe laten gaan. Dit zou ik achter de hand houden, als stok achter de deur voor hem om hulp te zoeken. Wel zou je natuurlijk kunnen kiezen om het mogelijk te maken dat hij zogenaamde bezoekrecht onder toezicht krijgt. Maar ook hierin zou ik regelmaat eisen. Niet de ene week wel en de andere week niet. Geen wisselende tijden etc. Vooral voor de kinderen.
En ontplooi andere bezigheden dan te checken hoe het met hem gaat. Zoek de zin in jou leven, waar ligt jou passie in dit leven?
Mvg. Wonderland (lotgenoot en aankomend therapeut)
woensdag 6 januari 2010 12:16
Ik heb helaas ook ervaring met het samenleven met een depressieve partner.Inmiddels mijn ex. We zijn nu 1 maand uit elkaar. Ik merk aan mezelf dat ik het erg moeilijk vind om mijn zorgen over hem los te laten. Ik wil hem blijven helpen.
De relatie is uitgegaan omdat hij vrij wilde zijn en geen relatie meer wilde. Hij wilde een soort time-out om tot zichzelf te komen. Helaas bleken dit leugens te zijn en is hij vreemdgegaan. Nu heeft hij een relatie met haar.
Ik heb echt het gevoel dat hij al een hele tijd zichzelf niet is. Sinds hij met AD is begonnen, is zijn gedrag ook ontzettend veranderd.
Voor de depressie was hij lief en betrouwbaar, tijdens de depressie was hij altijd geiiriteerd, met AD werd hij heel los. Hij gaf bakken met geld uit aan alcohol en drugs, leek geen grenzen meer te kennen. Blijkbaar is toen een vriendschap begonnen tussen hem(hij is docent middelbaar onderwijs) en een leerlinge van hem. Ik vond dit niet gepast en heb dit ook meerdere malen naar hem benoemd. Hij heeft toen tegen mij verteld dat het over was en ik vertrouwde hem daarin. Helaas kon ik hem niet vertrouwen en is hij met haar vreemdgegaan.
Door de medicatie kreeg ik het idee dat hij steeds makkelijker dingen kon loslaten en een soort schild om zich heen had. Hij toonde geen emoties en als ik mijn emoties toonde kapte hij dat af.
Hij heeft in een korte tijd veel hobbies en activiteiten opgezegd die hem voorheen altijd dierbaar waren. Ook heeft hij vriendschappen opgezegd en de relatie tussen ons heeft hij uiteindelijk ook verbroken.Hij is nu aan het afbouwen met de AD omdat hij denkt dat alles goed loopt en het wel gaat lukken.
Ikzelf ben bang dat hij als de AD is uitgewerkt, hij in een gigantisch diep gat valt. Het is moeilijk dat los te laten. Ik zou hem graag willen blijven helpen, maar voor mezelf kan ik dat niet meer.
De relatie is uitgegaan omdat hij vrij wilde zijn en geen relatie meer wilde. Hij wilde een soort time-out om tot zichzelf te komen. Helaas bleken dit leugens te zijn en is hij vreemdgegaan. Nu heeft hij een relatie met haar.
Ik heb echt het gevoel dat hij al een hele tijd zichzelf niet is. Sinds hij met AD is begonnen, is zijn gedrag ook ontzettend veranderd.
Voor de depressie was hij lief en betrouwbaar, tijdens de depressie was hij altijd geiiriteerd, met AD werd hij heel los. Hij gaf bakken met geld uit aan alcohol en drugs, leek geen grenzen meer te kennen. Blijkbaar is toen een vriendschap begonnen tussen hem(hij is docent middelbaar onderwijs) en een leerlinge van hem. Ik vond dit niet gepast en heb dit ook meerdere malen naar hem benoemd. Hij heeft toen tegen mij verteld dat het over was en ik vertrouwde hem daarin. Helaas kon ik hem niet vertrouwen en is hij met haar vreemdgegaan.
Door de medicatie kreeg ik het idee dat hij steeds makkelijker dingen kon loslaten en een soort schild om zich heen had. Hij toonde geen emoties en als ik mijn emoties toonde kapte hij dat af.
Hij heeft in een korte tijd veel hobbies en activiteiten opgezegd die hem voorheen altijd dierbaar waren. Ook heeft hij vriendschappen opgezegd en de relatie tussen ons heeft hij uiteindelijk ook verbroken.Hij is nu aan het afbouwen met de AD omdat hij denkt dat alles goed loopt en het wel gaat lukken.
Ikzelf ben bang dat hij als de AD is uitgewerkt, hij in een gigantisch diep gat valt. Het is moeilijk dat los te laten. Ik zou hem graag willen blijven helpen, maar voor mezelf kan ik dat niet meer.
donderdag 19 juli 2012 15:01
