Psyche
alle pijlers
Liefdesverdriet, erger is er niet..
zaterdag 26 november 2011 23:58
Ik heb liefdesverdriet, het voelt alsof er iemand dood is.
Het lijkt wel of niks meer zin heeft, ik zie het gewoon echt even helemaal niet meer zitten, de ups and downs zijn zo zwaar!
Het ene moment lijkt het leven me weer toe te lachen en het andere moment wil ik me het liefst dagenlang jankend onder mijn dekbed verstoppen..
De beslissing om te stoppen met de relatie is puur rationeel genomen, ik ben een gevoelsmens en kan het totaal niet rijmen met de gevoelens die we voor elkaar hebben.
Maar door een tal van factoren (wil er ivm herkenbaarheid niet te veel over zeggen) waaronder fundamentele verschillen, zijn we niet de juiste match voor elkaar.
Ik heb alle hulpboeken zo'n beetje wel gelezen, word eerst gelukkig met jezelf, wees lief voor jezelf, ga door met je leven, laat hem los enz enz.
Ik kan het gewoon niet, ik wil het liefst vluchten en me verstoppen maar ik neem natuurlijk altijd mezelf mee dus ik moet door.....
Ik weet alleen niet hoe....
Het lijkt wel of niks meer zin heeft, ik zie het gewoon echt even helemaal niet meer zitten, de ups and downs zijn zo zwaar!
Het ene moment lijkt het leven me weer toe te lachen en het andere moment wil ik me het liefst dagenlang jankend onder mijn dekbed verstoppen..
De beslissing om te stoppen met de relatie is puur rationeel genomen, ik ben een gevoelsmens en kan het totaal niet rijmen met de gevoelens die we voor elkaar hebben.
Maar door een tal van factoren (wil er ivm herkenbaarheid niet te veel over zeggen) waaronder fundamentele verschillen, zijn we niet de juiste match voor elkaar.
Ik heb alle hulpboeken zo'n beetje wel gelezen, word eerst gelukkig met jezelf, wees lief voor jezelf, ga door met je leven, laat hem los enz enz.
Ik kan het gewoon niet, ik wil het liefst vluchten en me verstoppen maar ik neem natuurlijk altijd mezelf mee dus ik moet door.....
Ik weet alleen niet hoe....
zondag 27 november 2011 10:38
Wat een reactie's allemaal, ontzettend lief, bedankt!
Ik zat gisteravond echt ontzettend diep, zag het echt even niet meer zitten..
Ik weet dat liefdesverdriet over gaat, heb het al eerder meegemaakt en daar ben ik ook over heen gekomen dus rationeel bekeken weet ik wel hoe het werkt.
Maar mijn gevoel, idd de paniek en pijn om iemand te verliezen, is soms gewoon ondraaglijk.
Het is al een paar maanden in de hobbel, we wonen ver uit elkaar en we zien elkaar dus niet meer.
Hij had twijfels over onze (voor hem fundamentele) verschillen en ik ben juist iemand die mijn hart volgt en juist kijkt naar wat we wel hebben.
We hadden (op mijn verzoek) al een paar weken geen contact meer omdat hij steeds bleef twijfelen maar ook geen einde aan de relatie kon maken en toen ik afgelopen week aan gaf dat ik hem graag wilde spreken (telefonisch) zodat we er samen een eind aan konden maken, gaf hij aan dat hij daar niet klaar voor was.
Later kreeg ik een mail dat de emotie's te vers waren voor hem en we alleen verder kunnen met ons leven door geen contact meer op te nemen.
Dat mij laten gaan een van de moeilijkste dingen was dat hij ooit had gedaan en hij er helemaal kapot van was en daarom geen gesprek met me kon voeren.
Maar dat we uiteindelijk niet de juiste match voor elkaar waren in zijn ogen, ook al hadden we zulke geweldige momenten beleefd samen die hij nooit zou vergeten..
Misschien dat we over een aantal maanden het gesprek wel konden voeren, aldus hij..
Ik zat gisteravond echt ontzettend diep, zag het echt even niet meer zitten..
Ik weet dat liefdesverdriet over gaat, heb het al eerder meegemaakt en daar ben ik ook over heen gekomen dus rationeel bekeken weet ik wel hoe het werkt.
Maar mijn gevoel, idd de paniek en pijn om iemand te verliezen, is soms gewoon ondraaglijk.
Het is al een paar maanden in de hobbel, we wonen ver uit elkaar en we zien elkaar dus niet meer.
Hij had twijfels over onze (voor hem fundamentele) verschillen en ik ben juist iemand die mijn hart volgt en juist kijkt naar wat we wel hebben.
We hadden (op mijn verzoek) al een paar weken geen contact meer omdat hij steeds bleef twijfelen maar ook geen einde aan de relatie kon maken en toen ik afgelopen week aan gaf dat ik hem graag wilde spreken (telefonisch) zodat we er samen een eind aan konden maken, gaf hij aan dat hij daar niet klaar voor was.
Later kreeg ik een mail dat de emotie's te vers waren voor hem en we alleen verder kunnen met ons leven door geen contact meer op te nemen.
Dat mij laten gaan een van de moeilijkste dingen was dat hij ooit had gedaan en hij er helemaal kapot van was en daarom geen gesprek met me kon voeren.
Maar dat we uiteindelijk niet de juiste match voor elkaar waren in zijn ogen, ook al hadden we zulke geweldige momenten beleefd samen die hij nooit zou vergeten..
Misschien dat we over een aantal maanden het gesprek wel konden voeren, aldus hij..
zondag 27 november 2011 10:48
Ik ben ook eens echt ziek geweest van liefdesverdriet. Het was een knipperlicht relatie, gevoel zei ja en verstand zei nee.
Wat hielp was vooral tijd. En de vraag waarom ik zo verdrietig was. Bij mij was dat het verlies van iemand die mij heel belangrijk vond en de angst dat ik nu helemaal alleen oud zou worden.
En ik vond het erg jammer dat hij niet gewoon beter bij me paste.
Daardoor was het voor mij duidelijker en beter te handelen.
Maar allerbelangrijkste:tijd.
Sterkte, het gaat over, echt. Wees lief voor jezelf met potten thee, warme douche, kruik in bed. Sporten en andere afleiding. Wees niet te lief met hele week pyjamadagen en veul chocola, chips en snoep.
Wat hielp was vooral tijd. En de vraag waarom ik zo verdrietig was. Bij mij was dat het verlies van iemand die mij heel belangrijk vond en de angst dat ik nu helemaal alleen oud zou worden.
En ik vond het erg jammer dat hij niet gewoon beter bij me paste.
Daardoor was het voor mij duidelijker en beter te handelen.
Maar allerbelangrijkste:tijd.
Sterkte, het gaat over, echt. Wees lief voor jezelf met potten thee, warme douche, kruik in bed. Sporten en andere afleiding. Wees niet te lief met hele week pyjamadagen en veul chocola, chips en snoep.
zondag 27 november 2011 10:58
quote:Twinkle1001 schreef op 27 november 2011 @ 01:25:
[...]
Stop met je te verzetten tegen de pijn en de sitatuatie van dit moment. Het doet verschrikkelijk zeer en laat dat er gewoon zijn. Maak vrede met hoe het nu is. Daarmee bedoel ik dat je accepteert dat het leven nu zwaar kut is en dat je daar niet tegen hoeft te vechten. Je kunt niet heen en je kunt niet terug. Je hebt alleen dit moment. Sluit daarom vrede met dat wat nu IS.
Je bent verdrietig, wanhopig, depressief.. accepteer dat het is zoals het is en probeer ook jezelf daarin te accepteren.
Huil uit, slaap, rust.. kruip in bed... doe vooral rustig aan.. Het is okee, wees gewoon geduldig met jezelf.
Je hoeft helemaal niets.. Op dit moment kun je niks veranderen. Daarom is alles nu precies zoals het zijn moet. Laat je verzet los en geef je over.Ik heb hier ook veel over gelezen (in dit soort situatie's schaf ik stapels zelfhulpboeken aan die ik aan de lopende band verslind) en toen ik dus een paar weken geleden zelf het contact had verbroken, kon ik dat ook heel goed verantwoorden naar mezelf.
"Het is zoals het is, dit is beter voor mij, als we echt voorbestemd zijn komt het wel goed enz enz."
Ik voelde me sterk en goed voor mezelf.
En iedereen zei dat ook, dat ik zo goed en sterk bezig was, dat ik voor mezelf had gekozen en dat dat heel goed was.
Maar na een aantal weken voelde ik dus langzaam dat ik weer terug viel, ik kon het niet verdragen dat ik niet wist hoe hij dacht, hoe het met hem ging, hoe hij mijn verzoek om geen contact op te nemen had opgevat..
En toen begon ik weer te trekken, alsof er een koord van mijn hart naar zijn hart liep die weer meer op spanning kwam te staan..
Ik heb echt moeite om dingen rationeel te bekijken, mijn gevoel voor hem is zo sterk dat de verschillen me allemaal niet uitmaken.
Ben ik dan naief om te geloven dat echte liefde sterk is en blijft voortduren, dat het elke situatie aan kan als je dit maar samen blijft doen?
.
[...]
Stop met je te verzetten tegen de pijn en de sitatuatie van dit moment. Het doet verschrikkelijk zeer en laat dat er gewoon zijn. Maak vrede met hoe het nu is. Daarmee bedoel ik dat je accepteert dat het leven nu zwaar kut is en dat je daar niet tegen hoeft te vechten. Je kunt niet heen en je kunt niet terug. Je hebt alleen dit moment. Sluit daarom vrede met dat wat nu IS.
Je bent verdrietig, wanhopig, depressief.. accepteer dat het is zoals het is en probeer ook jezelf daarin te accepteren.
Huil uit, slaap, rust.. kruip in bed... doe vooral rustig aan.. Het is okee, wees gewoon geduldig met jezelf.
Je hoeft helemaal niets.. Op dit moment kun je niks veranderen. Daarom is alles nu precies zoals het zijn moet. Laat je verzet los en geef je over.Ik heb hier ook veel over gelezen (in dit soort situatie's schaf ik stapels zelfhulpboeken aan die ik aan de lopende band verslind) en toen ik dus een paar weken geleden zelf het contact had verbroken, kon ik dat ook heel goed verantwoorden naar mezelf.
"Het is zoals het is, dit is beter voor mij, als we echt voorbestemd zijn komt het wel goed enz enz."
Ik voelde me sterk en goed voor mezelf.
En iedereen zei dat ook, dat ik zo goed en sterk bezig was, dat ik voor mezelf had gekozen en dat dat heel goed was.
Maar na een aantal weken voelde ik dus langzaam dat ik weer terug viel, ik kon het niet verdragen dat ik niet wist hoe hij dacht, hoe het met hem ging, hoe hij mijn verzoek om geen contact op te nemen had opgevat..
En toen begon ik weer te trekken, alsof er een koord van mijn hart naar zijn hart liep die weer meer op spanning kwam te staan..
Ik heb echt moeite om dingen rationeel te bekijken, mijn gevoel voor hem is zo sterk dat de verschillen me allemaal niet uitmaken.
Ben ik dan naief om te geloven dat echte liefde sterk is en blijft voortduren, dat het elke situatie aan kan als je dit maar samen blijft doen?
.
anoniem_8866 wijzigde dit bericht op 27-11-2011 11:24
Reden: herkenbaarheid..
Reden: herkenbaarheid..
% gewijzigd
zondag 27 november 2011 11:32
Ligt het probleem in de laatste zin - als je het samen blijft doen?
Ik lees dat hij niet altijd mee doet?
Het klopt dat een relatie hard werken is en onderhoud vraagt. Van twee kanten. Mij levert dat werk nu veel energie op. Terwijl ik eerder niet zeker was van de toekomst heb ik me in deze relatie daar nog geen moment druk om gemaakt. En dat vind ik heel rustgevend (en niet saai gek genoeg).
Ik lees dat hij niet altijd mee doet?
Het klopt dat een relatie hard werken is en onderhoud vraagt. Van twee kanten. Mij levert dat werk nu veel energie op. Terwijl ik eerder niet zeker was van de toekomst heb ik me in deze relatie daar nog geen moment druk om gemaakt. En dat vind ik heel rustgevend (en niet saai gek genoeg).
zondag 27 november 2011 11:49
zondag 27 november 2011 11:53
quote:madderijn schreef op 27 november 2011 @ 11:32:
Ligt het probleem in de laatste zin - als je het samen blijft doen?
Ik lees dat hij niet altijd mee doet?
Hij blijft steeds onze verschillen aanhalen, ipv samen te kijken naar de mogelijkheden.. Dat je juist hierdoor andere inzichten kunt krijgen, er van kunt leren ipv willen dat de ander het zelfde in het leven moet staan als jijzelf.
Ik geloof in leven en laten leven, respect hebben voor elkaar, open staan voor veranderingen, allebei dus aanpassingen doen..
Het klopt dat een relatie hard werken is en onderhoud vraagt. Van twee kanten. Mij levert dat werk nu veel energie op. Terwijl ik eerder niet zeker was van de toekomst heb ik me in deze relatie daar nog geen moment druk om gemaakt. En dat vind ik heel rustgevend (en niet saai gek genoeg).Lijkt me heerlijk gevoel inderdaad!
Ligt het probleem in de laatste zin - als je het samen blijft doen?
Ik lees dat hij niet altijd mee doet?
Hij blijft steeds onze verschillen aanhalen, ipv samen te kijken naar de mogelijkheden.. Dat je juist hierdoor andere inzichten kunt krijgen, er van kunt leren ipv willen dat de ander het zelfde in het leven moet staan als jijzelf.
Ik geloof in leven en laten leven, respect hebben voor elkaar, open staan voor veranderingen, allebei dus aanpassingen doen..
Het klopt dat een relatie hard werken is en onderhoud vraagt. Van twee kanten. Mij levert dat werk nu veel energie op. Terwijl ik eerder niet zeker was van de toekomst heb ik me in deze relatie daar nog geen moment druk om gemaakt. En dat vind ik heel rustgevend (en niet saai gek genoeg).Lijkt me heerlijk gevoel inderdaad!
zondag 27 november 2011 13:11
quote:Ruby-Ann schreef op 27 november 2011 @ 10:58:
Ik heb echt moeite om dingen rationeel te bekijken, mijn gevoel voor hem is zo sterk dat de verschillen me allemaal niet uitmaken.
Ben ik dan naief om te geloven dat echte liefde sterk is en blijft voortduren, dat het elke situatie aan kan als je dit maar samen blijft doen?
Dit klinkt tegenstrijdig aan wat er in je OP staat.
Daarin schrijf je dat je beslissing om niet met hem verder te gaan puur op rationele gronden genomen is. De verschillen, of wat het dan ook was waardoor jullie niet samen konden blijven, maakten toen blijkbaar wél uit en je was niet in de veronderstelling dat echte liefde alles kan overwinnen.
Voelt dat nu anders dan? Of gaat je gevoel gewoon even alle kanten op?
quote:Ruby-Ann schreef op 27 november 2011 @ 10:58:
Maar na een aantal weken voelde ik dus langzaam dat ik weer terug viel, ik kon het niet verdragen dat ik niet wist hoe hij dacht, hoe het met hem ging, hoe hij mijn verzoek om geen contact op te nemen had opgevat.
Als de situatie of jullie relatie niet goed voor je is, in welke zin dan ook, dan is je beslissing hoe dan ook, de juiste geweest. En als dat zo is, dan ben je je daar ook van bewust.
Dat je terugvalt in verdriet, na een periode van 'herstel', hoort erbij.
Zo'n terugval voelt als een teleurstelling, maar je weet nu dat 't gebeuren kan.
Een grote winst en troost is nu dat je wéét dat je je niet eeuwig wanhopig van verdriet hoeft te voelen. Je hebt bewezen in staat te zijn eruit te komen, dat is je namelijk al een keer gelukt.
Je weet dus nu dat 't bestaat, dat gevoel van volledig in je eigen kracht te staan. Dat 'weten' is voldoende.
Dat je niet 100% van de tijd zo in je kracht staat en dit gevoel ook rustig een aantal maanden weg kan zijn, hoort gewoon bij het proces.
Hou je vast aan het gevoel wat je had toen je volledig afgestemd was op en resoneerde met je eigen kracht. Die is er nog steeds.
Hoe voelde je je toen, wat dacht je, wat deed je? Probeer daar op af te stemmen. Of probeer hele kleine dingetjes te doen, die je bij een iets beter gevoel brengen. Al is het maar minimaal. Hele kleine stapjes omhoog, die emotionele ladder op.
De frequentie waarop je je goed voelde vind je heus weer terug, je was er immers al. Dat is je grote winst van dit moment. Het besef dat het gebied van 'opluchting' bestaat en dat jij in staat bent er te komen.
Nog iets wat misschien troostend kan zijn:
Het grote gevoel van liefde wat je in staat was te voelen, was niet afkomstig van een externe bron, maar zat in jóu. En is er altijd al geweest.
Hij, deze man toevallig, 'activeerde' dat. Maar het is niet iets wat er voorheen nog niet was en wat hij aanbracht. Of wat anderen aanbrengen. Nogmaals, het was en is altijd aanwezig in jou. Je toegang tot liefde heeft hij niet meegenomen, of is niet opeens wég omdat híj weg is. Je bent op dit moment niet in staat erbij te komen, omdat je verdriet alles overschaduwt..
Je zit, zo voel ik het, in een zoektocht naar afstemming. Niet met hém, maar met jezelf, met je eigen ziel.
(Daarin ben je niet alleen overigens, iedereen is dat eigenlijk.
Alleen op momenten van diep verdriet worden we ermee geconfronteerd..)
.
Ik heb echt moeite om dingen rationeel te bekijken, mijn gevoel voor hem is zo sterk dat de verschillen me allemaal niet uitmaken.
Ben ik dan naief om te geloven dat echte liefde sterk is en blijft voortduren, dat het elke situatie aan kan als je dit maar samen blijft doen?
Dit klinkt tegenstrijdig aan wat er in je OP staat.
Daarin schrijf je dat je beslissing om niet met hem verder te gaan puur op rationele gronden genomen is. De verschillen, of wat het dan ook was waardoor jullie niet samen konden blijven, maakten toen blijkbaar wél uit en je was niet in de veronderstelling dat echte liefde alles kan overwinnen.
Voelt dat nu anders dan? Of gaat je gevoel gewoon even alle kanten op?
quote:Ruby-Ann schreef op 27 november 2011 @ 10:58:
Maar na een aantal weken voelde ik dus langzaam dat ik weer terug viel, ik kon het niet verdragen dat ik niet wist hoe hij dacht, hoe het met hem ging, hoe hij mijn verzoek om geen contact op te nemen had opgevat.
Als de situatie of jullie relatie niet goed voor je is, in welke zin dan ook, dan is je beslissing hoe dan ook, de juiste geweest. En als dat zo is, dan ben je je daar ook van bewust.
Dat je terugvalt in verdriet, na een periode van 'herstel', hoort erbij.
Zo'n terugval voelt als een teleurstelling, maar je weet nu dat 't gebeuren kan.
Een grote winst en troost is nu dat je wéét dat je je niet eeuwig wanhopig van verdriet hoeft te voelen. Je hebt bewezen in staat te zijn eruit te komen, dat is je namelijk al een keer gelukt.
Je weet dus nu dat 't bestaat, dat gevoel van volledig in je eigen kracht te staan. Dat 'weten' is voldoende.
Dat je niet 100% van de tijd zo in je kracht staat en dit gevoel ook rustig een aantal maanden weg kan zijn, hoort gewoon bij het proces.
Hou je vast aan het gevoel wat je had toen je volledig afgestemd was op en resoneerde met je eigen kracht. Die is er nog steeds.
Hoe voelde je je toen, wat dacht je, wat deed je? Probeer daar op af te stemmen. Of probeer hele kleine dingetjes te doen, die je bij een iets beter gevoel brengen. Al is het maar minimaal. Hele kleine stapjes omhoog, die emotionele ladder op.
De frequentie waarop je je goed voelde vind je heus weer terug, je was er immers al. Dat is je grote winst van dit moment. Het besef dat het gebied van 'opluchting' bestaat en dat jij in staat bent er te komen.
Nog iets wat misschien troostend kan zijn:
Het grote gevoel van liefde wat je in staat was te voelen, was niet afkomstig van een externe bron, maar zat in jóu. En is er altijd al geweest.
Hij, deze man toevallig, 'activeerde' dat. Maar het is niet iets wat er voorheen nog niet was en wat hij aanbracht. Of wat anderen aanbrengen. Nogmaals, het was en is altijd aanwezig in jou. Je toegang tot liefde heeft hij niet meegenomen, of is niet opeens wég omdat híj weg is. Je bent op dit moment niet in staat erbij te komen, omdat je verdriet alles overschaduwt..
Je zit, zo voel ik het, in een zoektocht naar afstemming. Niet met hém, maar met jezelf, met je eigen ziel.
(Daarin ben je niet alleen overigens, iedereen is dat eigenlijk.
Alleen op momenten van diep verdriet worden we ermee geconfronteerd..)
.
zondag 27 november 2011 13:45
Omdat je 't toch over zelfhulpboeken hebt.. ken je "Vraag en het wordt gegeven" van Esther Hicks al?
Da's een echte aanrader. Ik persoonlijk vind, dit boek maakt alle andere overbodig.
Op YouTube staat heel veel van Abraham Hicks (via Esther) wat o.a. troost kan bieden. (In bovenstaande link van de beschrijving van 't boek staat wat dat is en hoe Esther dat doet.)
In de video's hoor je meestal eerst een persoon uit het publiek die met een vraag of kwestie komt, Esther/Abraham gaat daar vervolgens op in.
Hier een van de vele YouTube video van Abraham Hicks over 'break ups' (er staat nog veel meer, ook over talloze andere onderwerpen). Misschien helpt 't je een beetje:
http://www.youtube.com/watch?v=RUrZ1SXqRTc
.
Da's een echte aanrader. Ik persoonlijk vind, dit boek maakt alle andere overbodig.
Op YouTube staat heel veel van Abraham Hicks (via Esther) wat o.a. troost kan bieden. (In bovenstaande link van de beschrijving van 't boek staat wat dat is en hoe Esther dat doet.)
In de video's hoor je meestal eerst een persoon uit het publiek die met een vraag of kwestie komt, Esther/Abraham gaat daar vervolgens op in.
Hier een van de vele YouTube video van Abraham Hicks over 'break ups' (er staat nog veel meer, ook over talloze andere onderwerpen). Misschien helpt 't je een beetje:
http://www.youtube.com/watch?v=RUrZ1SXqRTc
.
zondag 27 november 2011 21:16
quote:Twinkle1001 schreef op 27 november 2011 @ 13:11:
[...]
Dit klinkt tegenstrijdig aan wat er in je OP staat.
Daarin schrijf je dat je beslissing om niet met hem verder te gaan puur op rationele gronden genomen is. De verschillen, of wat het dan ook was waardoor jullie niet samen konden blijven, maakten toen blijkbaar wél uit en je was niet in de veronderstelling dat echte liefde alles kan overwinnen.
Voelt dat nu anders dan? Of gaat je gevoel gewoon even alle kanten op?
Thanks voor je reactie Twinkle1001, ik heb mss niet goed uiteengezet dat het niet mijn beslissing was om niet verder te gaan, ik had geen moeite met de verschillen maar zag juist meer de mogelijkheden ipv de moeilijkheden.
Ik blijf er dus bij dat echte liefde alles overwint, maar dat is dus mijn beleving.
Het vervelende is dat ik weet hoe diep zijn liefde voor mij zit maar hij puur rationeel heeft besloten dat het niet kan.
Dit is ook de reden waarom hij het niet wil afsluiten in een gesprek, wat ik dus zwaar vind..
[...]
Als de situatie of jullie relatie niet goed voor je is, in welke zin dan ook, dan is je beslissing hoe dan ook, de juiste geweest. En als dat zo is, dan ben je je daar ook van bewust.
Dat je terugvalt in verdriet, na een periode van 'herstel', hoort erbij.
Zo'n terugval voelt als een teleurstelling, maar je weet nu dat 't gebeuren kan.
Een grote winst en troost is nu dat je wéét dat je je niet eeuwig wanhopig van verdriet hoeft te voelen. Je hebt bewezen in staat te zijn eruit te komen, dat is je namelijk al een keer gelukt.
Je weet dus nu dat 't bestaat, dat gevoel van volledig in je eigen kracht te staan. Dat 'weten' is voldoende.
Dat je niet 100% van de tijd zo in je kracht staat en dit gevoel ook rustig een aantal maanden weg kan zijn, hoort gewoon bij het proces.
Hou je vast aan het gevoel wat je had toen je volledig afgestemd was op en resoneerde met je eigen kracht. Die is er nog steeds.
Hoe voelde je je toen, wat dacht je, wat deed je? Probeer daar op af te stemmen. Of probeer hele kleine dingetjes te doen, die je bij een iets beter gevoel brengen. Al is het maar minimaal. Hele kleine stapjes omhoog, die emotionele ladder op.
De frequentie waarop je je goed voelde vind je heus weer terug, je was er immers al. Dat is je grote winst van dit moment. Het besef dat het gebied van 'opluchting' bestaat en dat jij in staat bent er te komen.
Ik weet dat het heus ooit anders wordt, dat er een betere tijd komt enz.
Ik heb zelfs vandaag een hele leuke dag gehad, had afleiding waardoor ik even niet kon zwelgen in mijn verdriet.
Maar ik zag ons samen echt oud worden en kindjes krijgen!
Voelde dat ik me echt wilde binden aan hem, het leven samen aan te gaan en juist door onze verschillen zag ik mogelijkheden om dingen anders te bekijken...
Ik voel onvoorwaardelijke liefde voor hem, gewoon zoals hij is, met al zijn plussen en minnen..
Het doet pijn dat dit weggevaagd is, voelt als een enorm verlies.
Nog iets wat misschien troostend kan zijn:
Het grote gevoel van liefde wat je in staat was te voelen, was niet afkomstig van een externe bron, maar zat in jóu. En is er altijd al geweest.
Hij, deze man toevallig, 'activeerde' dat. Maar het is niet iets wat er voorheen nog niet was en wat hij aanbracht. Of wat anderen aanbrengen. Nogmaals, het was en is altijd aanwezig in jou. Je toegang tot liefde heeft hij niet meegenomen, of is niet opeens wég omdat híj weg is. Je bent op dit moment niet in staat erbij te komen, omdat je verdriet alles overschaduwt..
Je zit, zo voel ik het, in een zoektocht naar afstemming. Niet met hém, maar met jezelf, met je eigen ziel.
Ja dit snap ik wel, ik voel alsof ik met hem ook mezelf ben kwijtgeraakt.
Hij was de reden dat ik me bijzonder en geliefd voelde, hij ging voor mij en vond mij de vrouw van zijn dromen.
Hier putte ik enorm veel energie uit, hoe stom het ook klinkt maar ik heb iemand naast mij nodig, het gevoel dat ik er toe doe, dat ik belangrijk ben in zijn leven en ja, ik cijfer mezelf weg in een relatie omdat ik me goed voel om dingen voor die ander te doen.
En ik ben niet bang om alleen te zijn, kan juist heel goed alleen zijn en mezelf vermaken maar ik voel me nu gewoon niet compleet, hij is niet meer op de achtergrond aanwezig.
(Daarin ben je niet alleen overigens, iedereen is dat eigenlijk.
Alleen op momenten van diep verdriet worden we ermee geconfronteerd..)
.
[...]
Dit klinkt tegenstrijdig aan wat er in je OP staat.
Daarin schrijf je dat je beslissing om niet met hem verder te gaan puur op rationele gronden genomen is. De verschillen, of wat het dan ook was waardoor jullie niet samen konden blijven, maakten toen blijkbaar wél uit en je was niet in de veronderstelling dat echte liefde alles kan overwinnen.
Voelt dat nu anders dan? Of gaat je gevoel gewoon even alle kanten op?
Thanks voor je reactie Twinkle1001, ik heb mss niet goed uiteengezet dat het niet mijn beslissing was om niet verder te gaan, ik had geen moeite met de verschillen maar zag juist meer de mogelijkheden ipv de moeilijkheden.
Ik blijf er dus bij dat echte liefde alles overwint, maar dat is dus mijn beleving.
Het vervelende is dat ik weet hoe diep zijn liefde voor mij zit maar hij puur rationeel heeft besloten dat het niet kan.
Dit is ook de reden waarom hij het niet wil afsluiten in een gesprek, wat ik dus zwaar vind..
[...]
Als de situatie of jullie relatie niet goed voor je is, in welke zin dan ook, dan is je beslissing hoe dan ook, de juiste geweest. En als dat zo is, dan ben je je daar ook van bewust.
Dat je terugvalt in verdriet, na een periode van 'herstel', hoort erbij.
Zo'n terugval voelt als een teleurstelling, maar je weet nu dat 't gebeuren kan.
Een grote winst en troost is nu dat je wéét dat je je niet eeuwig wanhopig van verdriet hoeft te voelen. Je hebt bewezen in staat te zijn eruit te komen, dat is je namelijk al een keer gelukt.
Je weet dus nu dat 't bestaat, dat gevoel van volledig in je eigen kracht te staan. Dat 'weten' is voldoende.
Dat je niet 100% van de tijd zo in je kracht staat en dit gevoel ook rustig een aantal maanden weg kan zijn, hoort gewoon bij het proces.
Hou je vast aan het gevoel wat je had toen je volledig afgestemd was op en resoneerde met je eigen kracht. Die is er nog steeds.
Hoe voelde je je toen, wat dacht je, wat deed je? Probeer daar op af te stemmen. Of probeer hele kleine dingetjes te doen, die je bij een iets beter gevoel brengen. Al is het maar minimaal. Hele kleine stapjes omhoog, die emotionele ladder op.
De frequentie waarop je je goed voelde vind je heus weer terug, je was er immers al. Dat is je grote winst van dit moment. Het besef dat het gebied van 'opluchting' bestaat en dat jij in staat bent er te komen.
Ik weet dat het heus ooit anders wordt, dat er een betere tijd komt enz.
Ik heb zelfs vandaag een hele leuke dag gehad, had afleiding waardoor ik even niet kon zwelgen in mijn verdriet.
Maar ik zag ons samen echt oud worden en kindjes krijgen!
Voelde dat ik me echt wilde binden aan hem, het leven samen aan te gaan en juist door onze verschillen zag ik mogelijkheden om dingen anders te bekijken...
Ik voel onvoorwaardelijke liefde voor hem, gewoon zoals hij is, met al zijn plussen en minnen..
Het doet pijn dat dit weggevaagd is, voelt als een enorm verlies.
Nog iets wat misschien troostend kan zijn:
Het grote gevoel van liefde wat je in staat was te voelen, was niet afkomstig van een externe bron, maar zat in jóu. En is er altijd al geweest.
Hij, deze man toevallig, 'activeerde' dat. Maar het is niet iets wat er voorheen nog niet was en wat hij aanbracht. Of wat anderen aanbrengen. Nogmaals, het was en is altijd aanwezig in jou. Je toegang tot liefde heeft hij niet meegenomen, of is niet opeens wég omdat híj weg is. Je bent op dit moment niet in staat erbij te komen, omdat je verdriet alles overschaduwt..
Je zit, zo voel ik het, in een zoektocht naar afstemming. Niet met hém, maar met jezelf, met je eigen ziel.
Ja dit snap ik wel, ik voel alsof ik met hem ook mezelf ben kwijtgeraakt.
Hij was de reden dat ik me bijzonder en geliefd voelde, hij ging voor mij en vond mij de vrouw van zijn dromen.
Hier putte ik enorm veel energie uit, hoe stom het ook klinkt maar ik heb iemand naast mij nodig, het gevoel dat ik er toe doe, dat ik belangrijk ben in zijn leven en ja, ik cijfer mezelf weg in een relatie omdat ik me goed voel om dingen voor die ander te doen.
En ik ben niet bang om alleen te zijn, kan juist heel goed alleen zijn en mezelf vermaken maar ik voel me nu gewoon niet compleet, hij is niet meer op de achtergrond aanwezig.
(Daarin ben je niet alleen overigens, iedereen is dat eigenlijk.
Alleen op momenten van diep verdriet worden we ermee geconfronteerd..)
.
zondag 27 november 2011 21:34
quote:Twinkle1001 schreef op 27 november 2011 @ 13:45:
Omdat je 't toch over zelfhulpboeken hebt.. ken je "Vraag en het wordt gegeven" van Esther Hicks al?
Da's een echte aanrader. Ik persoonlijk vind, dit boek maakt alle andere overbodig.
Oh deze ken ik nog niet nee, zit momenteel in de boeken van Byron Katie, je niet verzetten tegen de realiteit en jezelf afvragen of je gedachten echt waar zijn en waar je bent zonder die gedachte enz.
Maar ik heb wel een beetje moeite met rationeel denken, ik laat me vaak meeslepen door mijn gevoel, is dus lastig soms.
Maar ik sta altijd open voor tips, ga deze zeker opzoeken!
Op YouTube staat heel veel van Abraham Hicks (via Esther) wat o.a. troost kan bieden. (In bovenstaande link van de beschrijving van 't boek staat wat dat is en hoe Esther dat doet.)
In de video's hoor je meestal eerst een persoon uit het publiek die met een vraag of kwestie komt, Esther/Abraham gaat daar vervolgens op in.
Hier een van de vele YouTube video van Abraham Hicks over 'break ups' (er staat nog veel meer, ook over talloze andere onderwerpen). Misschien helpt 't je een beetje:
http://www.youtube.com/watch?v=RUrZ1SXqRTc
.
Omdat je 't toch over zelfhulpboeken hebt.. ken je "Vraag en het wordt gegeven" van Esther Hicks al?
Da's een echte aanrader. Ik persoonlijk vind, dit boek maakt alle andere overbodig.
Oh deze ken ik nog niet nee, zit momenteel in de boeken van Byron Katie, je niet verzetten tegen de realiteit en jezelf afvragen of je gedachten echt waar zijn en waar je bent zonder die gedachte enz.
Maar ik heb wel een beetje moeite met rationeel denken, ik laat me vaak meeslepen door mijn gevoel, is dus lastig soms.
Maar ik sta altijd open voor tips, ga deze zeker opzoeken!
Op YouTube staat heel veel van Abraham Hicks (via Esther) wat o.a. troost kan bieden. (In bovenstaande link van de beschrijving van 't boek staat wat dat is en hoe Esther dat doet.)
In de video's hoor je meestal eerst een persoon uit het publiek die met een vraag of kwestie komt, Esther/Abraham gaat daar vervolgens op in.
Hier een van de vele YouTube video van Abraham Hicks over 'break ups' (er staat nog veel meer, ook over talloze andere onderwerpen). Misschien helpt 't je een beetje:
http://www.youtube.com/watch?v=RUrZ1SXqRTc
.
zondag 27 november 2011 22:52
maandag 28 november 2011 10:45
Pfffffffff ik voel me weer vreselijk depri..
Ik moet hem loslaten maar ik kan het niet verdragen dat wij geen toekomst meer hebben, niet meer bij elkaar horen..
Het is nu eindelijk definitief na maanden getwijfel (van zijn kant), had gedacht dat de duidelijkheid me rust zou geven maar het tegendeel is waar!
Ik moet hem loslaten maar ik kan het niet verdragen dat wij geen toekomst meer hebben, niet meer bij elkaar horen..
Het is nu eindelijk definitief na maanden getwijfel (van zijn kant), had gedacht dat de duidelijkheid me rust zou geven maar het tegendeel is waar!
maandag 28 november 2011 12:47
quote:Ruby-Ann schreef op 27 november 2011 @ 10:58:
Ben ik dan naief om te geloven dat echte liefde sterk is en blijft voortduren, dat het elke situatie aan kan als je dit maar samen blijft doen?
.[/b]
Ja, ik vind dat naief. Ik denk dat een relatie ook gaat om samen kunnen leven. Dat kan zijn omdat je veel op elkaar lijkt, of veel van elkaar leert, maar als het samen leven niet lukt, dan kun je nog zoveel liefde voelen, een relatie is dan gedoemd om te mislukken. NB Ik heb het niet over samen wonen, maar over samen leven. Dat kan ook in aparte huizen. Maar je moet wel een samen gevoel hebben en kunnen onderhouden. Anders is er geen relatie.
En hij vindt de balans kennelijk niet doorslaan in het voordeel van de liefde, maar in het voordeel van het gaat niet.
Sterkte, want ik weet dat het verschrikkelijk voelt. Mijn ervaring is dat afleiding, lief voor jezelf zijn en je energie op andere zaken richten gewoon heel goed helpen. Succes!
Ben ik dan naief om te geloven dat echte liefde sterk is en blijft voortduren, dat het elke situatie aan kan als je dit maar samen blijft doen?
.[/b]
Ja, ik vind dat naief. Ik denk dat een relatie ook gaat om samen kunnen leven. Dat kan zijn omdat je veel op elkaar lijkt, of veel van elkaar leert, maar als het samen leven niet lukt, dan kun je nog zoveel liefde voelen, een relatie is dan gedoemd om te mislukken. NB Ik heb het niet over samen wonen, maar over samen leven. Dat kan ook in aparte huizen. Maar je moet wel een samen gevoel hebben en kunnen onderhouden. Anders is er geen relatie.
En hij vindt de balans kennelijk niet doorslaan in het voordeel van de liefde, maar in het voordeel van het gaat niet.
Sterkte, want ik weet dat het verschrikkelijk voelt. Mijn ervaring is dat afleiding, lief voor jezelf zijn en je energie op andere zaken richten gewoon heel goed helpen. Succes!
maandag 28 november 2011 19:57
Ruim 2,5 jaar geleden overleed mijn man & grote liefde op jonge leeftijd na een ziekbed van 5 maanden aan kanker. Natuurlijk was dat het allerergste dat kon gebeuren maar ik stoor me geen moment aan je titel.
Vooral ook omdat ik nu in een vergelijkbare situatie zit. Die mail die hij jou stuurde leek praktisch 1 op 1 hetzelfde op degene die ik kreeg van mijn kersverse ex. Na 2 jaar van verdriet stelde ik mijn hart weer open voor een 'special someone'. Smoorverliefd en er 100% voor gegaan. En net als bij jou, niet gestrand op gevoel, maar een verstandige beslissing van hem dat onze manier van leven teveel afwijkt om samen een toekomst aan te gaan.
En op het moment is dat gewoon weer het ergste. Ons hart vergeet hoe erg iets kan zijn. Gelukkig maar.
Verstandelijk kan ik me neerleggen bij zijn beslissing maar mijn gevoel staat hier haaks op. Mis hem alleen maar. Van elkaar iedere dag zien naar niets. Je verliest niet alleen je lief, je ingebeelde toekomst maar ook je beste maatje. En het gevoel van verbondenheid ben je niet zomaar 1-2-3 kwijt.
Ik kan je moeilijk advies geven aangezien ik nu ook zo aan het worstelen ben. Houd je vast aan de goede momenten die je hebt, zou ik zeggen en accepteer de slechte.
Komt tijd komt raad is het enige waar ik me mee troost. En het feit dat we iemand verdienen die je gelukkig maakt en voor je door het vuur gaat. Mijn ex zei toen hij het uitmaakte tegen me toen ik vroeg: 'Hou je dan niet van me?' als antwoord 'kennelijk niet genoeg'.
Pijnlijk, maar heel eerlijk...Het leven gaat niet altijd over rozen (dat wist ik al). En ik verdien iemand die 100% van me houdt.
Probeer het af en toe bewust te parkeren. Denk dan...ik laat het een paar uurtjes los en denk er vanavond of morgen wel weer aan. Je geeft je geest dan even wat 'hersteltijd'.
En als t niet gaat dan gaat t niet. Morgen weer een nieuwe dag.
Sterkte!!!
Vooral ook omdat ik nu in een vergelijkbare situatie zit. Die mail die hij jou stuurde leek praktisch 1 op 1 hetzelfde op degene die ik kreeg van mijn kersverse ex. Na 2 jaar van verdriet stelde ik mijn hart weer open voor een 'special someone'. Smoorverliefd en er 100% voor gegaan. En net als bij jou, niet gestrand op gevoel, maar een verstandige beslissing van hem dat onze manier van leven teveel afwijkt om samen een toekomst aan te gaan.
En op het moment is dat gewoon weer het ergste. Ons hart vergeet hoe erg iets kan zijn. Gelukkig maar.
Verstandelijk kan ik me neerleggen bij zijn beslissing maar mijn gevoel staat hier haaks op. Mis hem alleen maar. Van elkaar iedere dag zien naar niets. Je verliest niet alleen je lief, je ingebeelde toekomst maar ook je beste maatje. En het gevoel van verbondenheid ben je niet zomaar 1-2-3 kwijt.
Ik kan je moeilijk advies geven aangezien ik nu ook zo aan het worstelen ben. Houd je vast aan de goede momenten die je hebt, zou ik zeggen en accepteer de slechte.
Komt tijd komt raad is het enige waar ik me mee troost. En het feit dat we iemand verdienen die je gelukkig maakt en voor je door het vuur gaat. Mijn ex zei toen hij het uitmaakte tegen me toen ik vroeg: 'Hou je dan niet van me?' als antwoord 'kennelijk niet genoeg'.
Pijnlijk, maar heel eerlijk...Het leven gaat niet altijd over rozen (dat wist ik al). En ik verdien iemand die 100% van me houdt.
Probeer het af en toe bewust te parkeren. Denk dan...ik laat het een paar uurtjes los en denk er vanavond of morgen wel weer aan. Je geeft je geest dan even wat 'hersteltijd'.
En als t niet gaat dan gaat t niet. Morgen weer een nieuwe dag.
Sterkte!!!
dinsdag 29 november 2011 10:23
quote:aikidoka schreef op 28 november 2011 @ 12:47:
[...]
Ja, ik vind dat naief. Ik denk dat een relatie ook gaat om samen kunnen leven. Dat kan zijn omdat je veel op elkaar lijkt, of veel van elkaar leert, maar als het samen leven niet lukt, dan kun je nog zoveel liefde voelen, een relatie is dan gedoemd om te mislukken. NB Ik heb het niet over samen wonen, maar over samen leven. Dat kan ook in aparte huizen. Maar je moet wel een samen gevoel hebben en kunnen onderhouden. Anders is er geen relatie.
En hij vindt de balans kennelijk niet doorslaan in het voordeel van de liefde, maar in het voordeel van het gaat niet.
Sterkte, want ik weet dat het verschrikkelijk voelt. Mijn ervaring is dat afleiding, lief voor jezelf zijn en je energie op andere zaken richten gewoon heel goed helpen. Succes!Thanks Aikidoka, mijn relatie is te ingewikkeld om uit de doeken te doen maar we hadden nog geen kans gehad om samen een leven op te bouwen (we wonen niet in hetzelfde land).
Ik had het gisteren nog toevallig over onvoorwaardelijke liefde, of dat mogelijk is tussen 2 mensen die een relatie hebben.
Sommige mensen zeggen dat dat alleen bestaat tussen ouder en kind, ik geloof dat het ook bestaat tussen 2 mensen die in een liefdesrelatie zitten.
Als ik een keuze maak voor iemand dan doe ik dat uit volle overtuiging en dan ga ik er voor, ik loop niet weg als het wat moeilijker wordt of als het even tegen zit.
Dat is een keuze die je maakt, met je hart en met je verstand, aldus mijn mening..
[...]
Ja, ik vind dat naief. Ik denk dat een relatie ook gaat om samen kunnen leven. Dat kan zijn omdat je veel op elkaar lijkt, of veel van elkaar leert, maar als het samen leven niet lukt, dan kun je nog zoveel liefde voelen, een relatie is dan gedoemd om te mislukken. NB Ik heb het niet over samen wonen, maar over samen leven. Dat kan ook in aparte huizen. Maar je moet wel een samen gevoel hebben en kunnen onderhouden. Anders is er geen relatie.
En hij vindt de balans kennelijk niet doorslaan in het voordeel van de liefde, maar in het voordeel van het gaat niet.
Sterkte, want ik weet dat het verschrikkelijk voelt. Mijn ervaring is dat afleiding, lief voor jezelf zijn en je energie op andere zaken richten gewoon heel goed helpen. Succes!Thanks Aikidoka, mijn relatie is te ingewikkeld om uit de doeken te doen maar we hadden nog geen kans gehad om samen een leven op te bouwen (we wonen niet in hetzelfde land).
Ik had het gisteren nog toevallig over onvoorwaardelijke liefde, of dat mogelijk is tussen 2 mensen die een relatie hebben.
Sommige mensen zeggen dat dat alleen bestaat tussen ouder en kind, ik geloof dat het ook bestaat tussen 2 mensen die in een liefdesrelatie zitten.
Als ik een keuze maak voor iemand dan doe ik dat uit volle overtuiging en dan ga ik er voor, ik loop niet weg als het wat moeilijker wordt of als het even tegen zit.
Dat is een keuze die je maakt, met je hart en met je verstand, aldus mijn mening..
dinsdag 29 november 2011 10:42
quote:Deboraki schreef op 28 november 2011 @ 19:57:
Ruim 2,5 jaar geleden overleed mijn man & grote liefde op jonge leeftijd na een ziekbed van 5 maanden aan kanker. Natuurlijk was dat het allerergste dat kon gebeuren maar ik stoor me geen moment aan je titel.
Vooral ook omdat ik nu in een vergelijkbare situatie zit. Die mail die hij jou stuurde leek praktisch 1 op 1 hetzelfde op degene die ik kreeg van mijn kersverse ex. Na 2 jaar van verdriet stelde ik mijn hart weer open voor een 'special someone'. Smoorverliefd en er 100% voor gegaan. En net als bij jou, niet gestrand op gevoel, maar een verstandige beslissing van hem dat onze manier van leven teveel afwijkt om samen een toekomst aan te gaan.
En op het moment is dat gewoon weer het ergste. Ons hart vergeet hoe erg iets kan zijn. Gelukkig maar.
Verstandelijk kan ik me neerleggen bij zijn beslissing maar mijn gevoel staat hier haaks op. Mis hem alleen maar. Van elkaar iedere dag zien naar niets. Je verliest niet alleen je lief, je ingebeelde toekomst maar ook je beste maatje. En het gevoel van verbondenheid ben je niet zomaar 1-2-3 kwijt.
Ik kan je moeilijk advies geven aangezien ik nu ook zo aan het worstelen ben. Houd je vast aan de goede momenten die je hebt, zou ik zeggen en accepteer de slechte.
Komt tijd komt raad is het enige waar ik me mee troost. En het feit dat we iemand verdienen die je gelukkig maakt en voor je door het vuur gaat. Mijn ex zei toen hij het uitmaakte tegen me toen ik vroeg: 'Hou je dan niet van me?' als antwoord 'kennelijk niet genoeg'.
Pijnlijk, maar heel eerlijk...Het leven gaat niet altijd over rozen (dat wist ik al). En ik verdien iemand die 100% van me houdt.
Probeer het af en toe bewust te parkeren. Denk dan...ik laat het een paar uurtjes los en denk er vanavond of morgen wel weer aan. Je geeft je geest dan even wat 'hersteltijd'.
En als t niet gaat dan gaat t niet. Morgen weer een nieuwe dag.
Sterkte!!!Bedankt voor je reactie Deboraki, allereerst een hele dikke van mij voor jou.
Vreselijk wat jou is overkomen meis, eerst zo'n groot verlies en dan na weer vertrouwen te hebben in de liefde weer een grote klap.. Het leven is idd niet eerlijk soms!
Hoe lang heb je een relatie gehad met deze laatste man?
En ik begrijp dat het nog niet zo lang geleden is dat het over is?
Ik hou ook voor ogen dat ik iemand verdien die 100% van me houdt, het gekke is dat die vent van mij dat echt doet, hij zit alleen heel erg met zichzelf in de knoop..
Hierdoor kan hij geen keuze's maken en twijfelt constant aan alles, heel vermoeiend.
Ik kan hem zo moeilijk loslaten, zie steeds de geweldige momenten voor me die we hebben gehad, we hadden het zelfs over trouwen en kinderen enz.
Heel erg pijnlijk om dat toekomstbeeld los te moeten laten..
En ook dat gevoel van verbondenheid en alles samen delen zijn we kwijt, voelt heel erg leeg.
Zoals ik al eerder in mijn vorige post schreef, ik geloof echt in onvoorwaardelijke liefde, dat je dus voor elkaar door het vuur gaat en het niet uitmaakt wat de hele wereld zegt of vindt, dat je kunt zeggen; Ik hou van je zoals je bent, we weten niet wat de toekomst brengt maar samen kunnen we het aan.
Weet je, vorig jaar zat ik ook in zo'n situatie en ik dacht ook dat het nooit meer over zou gaan..
Maar ik werd dus na een aantal maanden toch weer verliefd op deze man en ik voelde me zo gelukkig! Het kon dus toch!
Extra wreed als je dan 2 keer in een jaar tijd liefdesverdriet moet ervaren, terwijl je voor je gevoel je portie al meer dan hebt gehad..
Dus ik weet dat het ooit over gaat, net als jij, maar het is gewoon heel erg zwaar.
Maar we komen er wel doorheen, we hebben geen andere keuze!
Ik probeer me ook zo min mogelijk te verzetten tegen de pijn en het verdriet, we mogen mag pijn voelen en verdrietig zijn, als we dat niet zouden voelen dan zouden we ook niet weten wat liefde is, nietwaar?
Ruim 2,5 jaar geleden overleed mijn man & grote liefde op jonge leeftijd na een ziekbed van 5 maanden aan kanker. Natuurlijk was dat het allerergste dat kon gebeuren maar ik stoor me geen moment aan je titel.
Vooral ook omdat ik nu in een vergelijkbare situatie zit. Die mail die hij jou stuurde leek praktisch 1 op 1 hetzelfde op degene die ik kreeg van mijn kersverse ex. Na 2 jaar van verdriet stelde ik mijn hart weer open voor een 'special someone'. Smoorverliefd en er 100% voor gegaan. En net als bij jou, niet gestrand op gevoel, maar een verstandige beslissing van hem dat onze manier van leven teveel afwijkt om samen een toekomst aan te gaan.
En op het moment is dat gewoon weer het ergste. Ons hart vergeet hoe erg iets kan zijn. Gelukkig maar.
Verstandelijk kan ik me neerleggen bij zijn beslissing maar mijn gevoel staat hier haaks op. Mis hem alleen maar. Van elkaar iedere dag zien naar niets. Je verliest niet alleen je lief, je ingebeelde toekomst maar ook je beste maatje. En het gevoel van verbondenheid ben je niet zomaar 1-2-3 kwijt.
Ik kan je moeilijk advies geven aangezien ik nu ook zo aan het worstelen ben. Houd je vast aan de goede momenten die je hebt, zou ik zeggen en accepteer de slechte.
Komt tijd komt raad is het enige waar ik me mee troost. En het feit dat we iemand verdienen die je gelukkig maakt en voor je door het vuur gaat. Mijn ex zei toen hij het uitmaakte tegen me toen ik vroeg: 'Hou je dan niet van me?' als antwoord 'kennelijk niet genoeg'.
Pijnlijk, maar heel eerlijk...Het leven gaat niet altijd over rozen (dat wist ik al). En ik verdien iemand die 100% van me houdt.
Probeer het af en toe bewust te parkeren. Denk dan...ik laat het een paar uurtjes los en denk er vanavond of morgen wel weer aan. Je geeft je geest dan even wat 'hersteltijd'.
En als t niet gaat dan gaat t niet. Morgen weer een nieuwe dag.
Sterkte!!!Bedankt voor je reactie Deboraki, allereerst een hele dikke van mij voor jou.
Vreselijk wat jou is overkomen meis, eerst zo'n groot verlies en dan na weer vertrouwen te hebben in de liefde weer een grote klap.. Het leven is idd niet eerlijk soms!
Hoe lang heb je een relatie gehad met deze laatste man?
En ik begrijp dat het nog niet zo lang geleden is dat het over is?
Ik hou ook voor ogen dat ik iemand verdien die 100% van me houdt, het gekke is dat die vent van mij dat echt doet, hij zit alleen heel erg met zichzelf in de knoop..
Hierdoor kan hij geen keuze's maken en twijfelt constant aan alles, heel vermoeiend.
Ik kan hem zo moeilijk loslaten, zie steeds de geweldige momenten voor me die we hebben gehad, we hadden het zelfs over trouwen en kinderen enz.
Heel erg pijnlijk om dat toekomstbeeld los te moeten laten..
En ook dat gevoel van verbondenheid en alles samen delen zijn we kwijt, voelt heel erg leeg.
Zoals ik al eerder in mijn vorige post schreef, ik geloof echt in onvoorwaardelijke liefde, dat je dus voor elkaar door het vuur gaat en het niet uitmaakt wat de hele wereld zegt of vindt, dat je kunt zeggen; Ik hou van je zoals je bent, we weten niet wat de toekomst brengt maar samen kunnen we het aan.
Weet je, vorig jaar zat ik ook in zo'n situatie en ik dacht ook dat het nooit meer over zou gaan..
Maar ik werd dus na een aantal maanden toch weer verliefd op deze man en ik voelde me zo gelukkig! Het kon dus toch!
Extra wreed als je dan 2 keer in een jaar tijd liefdesverdriet moet ervaren, terwijl je voor je gevoel je portie al meer dan hebt gehad..
Dus ik weet dat het ooit over gaat, net als jij, maar het is gewoon heel erg zwaar.
Maar we komen er wel doorheen, we hebben geen andere keuze!
Ik probeer me ook zo min mogelijk te verzetten tegen de pijn en het verdriet, we mogen mag pijn voelen en verdrietig zijn, als we dat niet zouden voelen dan zouden we ook niet weten wat liefde is, nietwaar?
donderdag 1 december 2011 10:55
Dag Ruby-Ann. Was een korte maar zeer intense relatie van 4 maanden. Doordat hij nagenoeg mijn buurman is zagen we elkaar iedere dag en we zijn ook 3 weken samen op vakantie geweest. Ook wij hadden het over kinderen krijgen, huis kopen, etc. Misschien zijn hardlopers toch doodlopers...
Hij is ook een gecompliceerde man met heel veel bagage, lag niet aan het gevoel, dat was zeer intens, maar ook hij twijfelde erg veel. Toen hij het afkapte zei hij dat ik zijn soulmate ben, meer dan iemand ooit dichtbij gekomen, maar dat hij juist dát niet trekt, die intimiteit, die intensiteit, dat iemand zo dichtbij komt.
De waarheid denk ik zelf ligt toch iets genuanceerder. Inderdaad, een man met (bindings)issues die geschrokken is van zijn eigen hard van stapel lopen, het feit dat ondanks dat je gek op elkaar bent je toch niet volledig bij elkaar kunt passen - hoe verdrietig ook - en last but not least...dat hij gewoon niet gek genoeg op mij was om er volledig voor te gaan.
Ik kan mezelf wijsmaken wat ik wil, maar dat laatste lijkt mij iig een feit. Mocht de reden echt zijn dat zijn issues zo groot zijn dat hij er in verstrikt raakte en niet kon (wat hij dus zelf aangeeft als reden) dan is het maar beter ook dat hij niet meer in mijn leven is, want dan zullen die issues en twijfels altijd als een donkere wolk boven ons blijven hangen. Dat deden ze eigenlijk al een tijdje en dat zorgde ervoor dat ik niet helemaal meer mezelf kon zijn in de relatie. Zeker niet ontspannen en gelukkig.
Het is nu 3 weken uit en ondanks mijn rationele gedachten daarover mis ik 'm nog iedere seconde en loop ik met een bal verdriet in mezelf rond.
Doe wel mijn best om een beetje goed te eten (2 weken lang geen hap door mijn keel gekregen), te zorgen voor iets lichaamsbeweging, ben begonnen met sint-janskruid tabletten (natuurlijk anti-depressie middel om de rauwste kantjes eraf te halen) en mezelf heel veel rust en slaap te gunnen.
Als je je ertoe kunt zetten is wat creatiefs doen ook erg heilzaam. Schilderen, muziek maken, schrijven, etc. Dan zet je iets negatiefs om naar iets positiefs en het kan helpen de dingen op een rijtje te zetten.
Sterkte meid!
Hij is ook een gecompliceerde man met heel veel bagage, lag niet aan het gevoel, dat was zeer intens, maar ook hij twijfelde erg veel. Toen hij het afkapte zei hij dat ik zijn soulmate ben, meer dan iemand ooit dichtbij gekomen, maar dat hij juist dát niet trekt, die intimiteit, die intensiteit, dat iemand zo dichtbij komt.
De waarheid denk ik zelf ligt toch iets genuanceerder. Inderdaad, een man met (bindings)issues die geschrokken is van zijn eigen hard van stapel lopen, het feit dat ondanks dat je gek op elkaar bent je toch niet volledig bij elkaar kunt passen - hoe verdrietig ook - en last but not least...dat hij gewoon niet gek genoeg op mij was om er volledig voor te gaan.
Ik kan mezelf wijsmaken wat ik wil, maar dat laatste lijkt mij iig een feit. Mocht de reden echt zijn dat zijn issues zo groot zijn dat hij er in verstrikt raakte en niet kon (wat hij dus zelf aangeeft als reden) dan is het maar beter ook dat hij niet meer in mijn leven is, want dan zullen die issues en twijfels altijd als een donkere wolk boven ons blijven hangen. Dat deden ze eigenlijk al een tijdje en dat zorgde ervoor dat ik niet helemaal meer mezelf kon zijn in de relatie. Zeker niet ontspannen en gelukkig.
Het is nu 3 weken uit en ondanks mijn rationele gedachten daarover mis ik 'm nog iedere seconde en loop ik met een bal verdriet in mezelf rond.
Doe wel mijn best om een beetje goed te eten (2 weken lang geen hap door mijn keel gekregen), te zorgen voor iets lichaamsbeweging, ben begonnen met sint-janskruid tabletten (natuurlijk anti-depressie middel om de rauwste kantjes eraf te halen) en mezelf heel veel rust en slaap te gunnen.
Als je je ertoe kunt zetten is wat creatiefs doen ook erg heilzaam. Schilderen, muziek maken, schrijven, etc. Dan zet je iets negatiefs om naar iets positiefs en het kan helpen de dingen op een rijtje te zetten.
Sterkte meid!
maandag 5 december 2011 09:20
Ik herken alles wat je schrijft Deboraki, ik voel me zelf vreselijk depressief momenteel..
Het klinkt allemaal vreselijk dramatisch maar de zin in het leven ontbreekt me volledig, voel me uitgeblust en intens verdrietig.
Zat gisteren met familie Sinterklaas te vieren en zag mezelf zitten, steeds pogingen doen mijn tranen weg te slikken want oh het gemis voelde nu nog sterker..
Ik doe mijn best om door te gaan maar het voelt zinloos, doelloos.
Af en toe zijn er momenten dat ik even opleef, tegen mezelf zeg dat ik het waard ben, dat het leven zoveel te bieden heeft enz. maar dan lijkt het wel of ik een toneelstukje opvoer tegenover mezelf, ik geloof er nl. niks van.
Ik voel me onzeker, weet niet meer wat ik wil, terwijl toen ik met hem was dacht dat ik niks liever wilde dan een 'saai' leven met een gezinnetje.
Nu denk ik dat ik geen mens meer kan vertrouwen en dus maar beter alleen kan blijven, dan word ik ook niet meer gekwetst en uiteindelijk kun je toch alleen maar op jezelf vertrouwen in het leven, ben ik inmiddels achter...
Het klinkt allemaal vreselijk dramatisch maar de zin in het leven ontbreekt me volledig, voel me uitgeblust en intens verdrietig.
Zat gisteren met familie Sinterklaas te vieren en zag mezelf zitten, steeds pogingen doen mijn tranen weg te slikken want oh het gemis voelde nu nog sterker..
Ik doe mijn best om door te gaan maar het voelt zinloos, doelloos.
Af en toe zijn er momenten dat ik even opleef, tegen mezelf zeg dat ik het waard ben, dat het leven zoveel te bieden heeft enz. maar dan lijkt het wel of ik een toneelstukje opvoer tegenover mezelf, ik geloof er nl. niks van.
Ik voel me onzeker, weet niet meer wat ik wil, terwijl toen ik met hem was dacht dat ik niks liever wilde dan een 'saai' leven met een gezinnetje.
Nu denk ik dat ik geen mens meer kan vertrouwen en dus maar beter alleen kan blijven, dan word ik ook niet meer gekwetst en uiteindelijk kun je toch alleen maar op jezelf vertrouwen in het leven, ben ik inmiddels achter...
dinsdag 10 januari 2012 21:51
Hier ben ik weer even..
Ik vraag me af wanneer ik eindelijk los kan laten, kan accepteren dat onze relatie over is..
Al die uitspraken van anderen komen gewoon niet bij me binnen;
Je bent de ware nog niet tegengekomen (dat was hij voor mij!) of je verdient een man die voor je gaat of hij verdient jou niet etc etc.
Het gaat er gewoon niet in, ik denk alleen maar aan hem, aan onze bijzondere momenten, aan mijn liefde voor hem die zo diep zit...
Hij is geen klootzak, hij houdt oprecht van me maar doordat we een (voor hem) fundamenteel verschil hebben, kan het niet, volgens hem..
Hoe wordt het ooit draaglijk(er)????!
Ik zie de toekomst zo somber in, beleef nergens meer plezier aan en zit tot overmaat van ramp ook nog depressief thuis..
Nog meer tijd om na te denken....
Ik vraag me af wanneer ik eindelijk los kan laten, kan accepteren dat onze relatie over is..
Al die uitspraken van anderen komen gewoon niet bij me binnen;
Je bent de ware nog niet tegengekomen (dat was hij voor mij!) of je verdient een man die voor je gaat of hij verdient jou niet etc etc.
Het gaat er gewoon niet in, ik denk alleen maar aan hem, aan onze bijzondere momenten, aan mijn liefde voor hem die zo diep zit...
Hij is geen klootzak, hij houdt oprecht van me maar doordat we een (voor hem) fundamenteel verschil hebben, kan het niet, volgens hem..
Hoe wordt het ooit draaglijk(er)????!
Ik zie de toekomst zo somber in, beleef nergens meer plezier aan en zit tot overmaat van ramp ook nog depressief thuis..
Nog meer tijd om na te denken....
dinsdag 10 januari 2012 22:08
Ruby-Ann, ben het eens met een aantal anderen dat er dingen erger zijn dan liefdesverdriet, gewoon om even te proberen te relativeren maar het kan flink pijn doen, wat mij altijd heeft geholpen (meer dan 1x meegemaakt) is een plus en min lijst maken, en het helpt om er meerdere te maken naar gelang je stemming en kijk daar dan ook vaak naar, het heeft mij erg geholpen om mijn verdriet in perspectief te plaatsen en te realiseren dat ik te vaak verdriet had om mannen die als ik heel eerlijk was mijn verdriet niet verdiende.
Hoop dat het bij jou ook gaat helpen. Sterkte
Hoop dat het bij jou ook gaat helpen. Sterkte
dinsdag 10 januari 2012 22:15
Dank je wel Cappi, misschien moet ik dat inderdaad eens gaan doen, een lijstje maken..
Wat mij zo zwaar valt is dat het een verstandelijke beslissing is geweest terwijl ik juist zo'n gevoelsmens ben!
Ik moet voelen dat het beter is zo, dat hij mijn verdriet niet verdient, dat ik ook heus ooit weer gelukkig kan worden met iemand anders maar hoe doe je dat in godsnaam??
Mijn hart ligt nog bij hem, het is ook niet persoonlijk afgesloten wat het ook nog moeilijker maakt..
Ook voor jou nog sterkte meis, jij bent i.i.g. al een stuk verder dan ik!quote:cappi schreef op 10 januari 2012 @ 22:08:
Ruby-Ann, ben het eens met een aantal anderen dat er dingen erger zijn dan liefdesverdriet, gewoon om even te proberen te relativeren maar het kan flink pijn doen, wat mij altijd heeft geholpen (meer dan 1x meegemaakt) is een plus en min lijst maken, en het helpt om er meerdere te maken naar gelang je stemming en kijk daar dan ook vaak naar, het heeft mij erg geholpen om mijn verdriet in perspectief te plaatsen en te realiseren dat ik te vaak verdriet had om mannen die als ik heel eerlijk was mijn verdriet niet verdiende.
Hoop dat het bij jou ook gaat helpen. Sterkte
Wat mij zo zwaar valt is dat het een verstandelijke beslissing is geweest terwijl ik juist zo'n gevoelsmens ben!
Ik moet voelen dat het beter is zo, dat hij mijn verdriet niet verdient, dat ik ook heus ooit weer gelukkig kan worden met iemand anders maar hoe doe je dat in godsnaam??
Mijn hart ligt nog bij hem, het is ook niet persoonlijk afgesloten wat het ook nog moeilijker maakt..
Ook voor jou nog sterkte meis, jij bent i.i.g. al een stuk verder dan ik!quote:cappi schreef op 10 januari 2012 @ 22:08:
Ruby-Ann, ben het eens met een aantal anderen dat er dingen erger zijn dan liefdesverdriet, gewoon om even te proberen te relativeren maar het kan flink pijn doen, wat mij altijd heeft geholpen (meer dan 1x meegemaakt) is een plus en min lijst maken, en het helpt om er meerdere te maken naar gelang je stemming en kijk daar dan ook vaak naar, het heeft mij erg geholpen om mijn verdriet in perspectief te plaatsen en te realiseren dat ik te vaak verdriet had om mannen die als ik heel eerlijk was mijn verdriet niet verdiende.
Hoop dat het bij jou ook gaat helpen. Sterkte
dinsdag 10 januari 2012 22:19
ik herken het gevoel, echt en ik wil het niet wegwuiven, heb het zelf meer dan 1x meegemaakt en bij 2 echt kapot van verdriet geweest maar echt het gaat over, vertrouw daarop.
Ik heb een hele tijd verdriet gehad om iemand die niet voor mij kon/wou gaan, en opeens (ging wel tijd overheen) ging bij mij de knop om en realiseerde ik mij dat ik iemand wou die voor mij zou gaan, en nu heb ik onverwachts iemand ontmoet en heb ik binnenkort een date, of het wat wordt weet ik niet maar ik ben al blij dat ik merk dat ik open kan staan voor andere mannen en dat is voor mij al een grote plus.
Ik heb een hele tijd verdriet gehad om iemand die niet voor mij kon/wou gaan, en opeens (ging wel tijd overheen) ging bij mij de knop om en realiseerde ik mij dat ik iemand wou die voor mij zou gaan, en nu heb ik onverwachts iemand ontmoet en heb ik binnenkort een date, of het wat wordt weet ik niet maar ik ben al blij dat ik merk dat ik open kan staan voor andere mannen en dat is voor mij al een grote plus.
dinsdag 10 januari 2012 22:28
quote:cappi schreef op 10 januari 2012 @ 22:19:
ik herken het gevoel, echt en ik wil het niet wegwuiven, heb het zelf meer dan 1x meegemaakt en bij 2 echt kapot van verdriet geweest maar echt het gaat over, vertrouw daarop.
Ik heb een hele tijd verdriet gehad om iemand die niet voor mij kon/wou gaan, en opeens (ging wel tijd overheen) ging bij mij de knop om en realiseerde ik mij dat ik iemand wou die voor mij zou gaan, en nu heb ik onverwachts iemand ontmoet en heb ik binnenkort een date, of het wat wordt weet ik niet maar ik ben al blij dat ik merk dat ik open kan staan voor andere mannen en dat is voor mij al een grote plus.Wat fijn en spannend voor je, ik hoop dat het wat moois wordt!
Ik herken je situatie over iemand die niet voor je kon gaan, dit was bij ons ook het geval.
Hij wilde zo graag maar hij had steeds twijfels.. Toen hij er wel voor ging, me overtuigd had of ik hem nog een kans wilde geven en dat hij me dan nooit meer zou laten gaan...
Maar na 3 maanden viel hij weer terug, hij wist het weer niet..
En daarna weer wel... En toen weer niet...
Mijn (zelf)vertrouwen heeft zo'n enorme deuk opgelopen en het erge is, anderhalf jaar geleden had ik ook al een gebroken hart..
Dus ik weet dat het over gaat maar ik weet nu niet meer of ik het ooit nog weer aan ga durven..
ik herken het gevoel, echt en ik wil het niet wegwuiven, heb het zelf meer dan 1x meegemaakt en bij 2 echt kapot van verdriet geweest maar echt het gaat over, vertrouw daarop.
Ik heb een hele tijd verdriet gehad om iemand die niet voor mij kon/wou gaan, en opeens (ging wel tijd overheen) ging bij mij de knop om en realiseerde ik mij dat ik iemand wou die voor mij zou gaan, en nu heb ik onverwachts iemand ontmoet en heb ik binnenkort een date, of het wat wordt weet ik niet maar ik ben al blij dat ik merk dat ik open kan staan voor andere mannen en dat is voor mij al een grote plus.Wat fijn en spannend voor je, ik hoop dat het wat moois wordt!
Ik herken je situatie over iemand die niet voor je kon gaan, dit was bij ons ook het geval.
Hij wilde zo graag maar hij had steeds twijfels.. Toen hij er wel voor ging, me overtuigd had of ik hem nog een kans wilde geven en dat hij me dan nooit meer zou laten gaan...
Maar na 3 maanden viel hij weer terug, hij wist het weer niet..
En daarna weer wel... En toen weer niet...
Mijn (zelf)vertrouwen heeft zo'n enorme deuk opgelopen en het erge is, anderhalf jaar geleden had ik ook al een gebroken hart..
Dus ik weet dat het over gaat maar ik weet nu niet meer of ik het ooit nog weer aan ga durven..
