Psyche
alle pijlers
Midlife 'crisis' voor vrouwen...
zondag 22 januari 2017 09:25
Ik moet soms zo hard om mijzelf lachen...
Volgens mij weet ik precies welke kant ik op wil maar het ontbreekt mij soms aan lef, terwijl ik dat zo'n 3 jaar geleden volop had.
En als ik dan al een keer het lef heb om nieuwe stappen te zetten begin ik als een trutje te twijfelen
Want 'wil ik dat wel?' Of 'kan ik dat wel?' of 'Ligt daar mijn hart?' ...daar wordt ik gewoon moe van!
En elke keer neem ik mij voor om dat niet te doen maar het gebeurt gewoon elke keer weer opnieuw.
Ik besef mij op de een of andere manier erg goed dat ik zo'n beetje op de helft ben en dat maakt mij dus onrustig en onzeker.
Onzeker ben ik altijd al wel wat geweest maar ik ben het nu niet meer op alle gebieden...ja dat kan ook nog blijkbaar.
En toch was ik, toen ik net het cijfer 4 in mijn leeftijd kreeg, nergens onzeker over...man wat had ik ineens een heerlijke rust over mijzelf. Helaas duurde dat maar zo'n anderhalf jaar...
En nu denk..hoe dan?
Wat wil ik met dit topic?
Iig geen bloedserieuze gesprekken want het is toch, om maar even op het niveau van Gerard Joling te gaan zitten, om te gieren!?
Wat zijn jouw midlife crisis struggels?
Volgens mij weet ik precies welke kant ik op wil maar het ontbreekt mij soms aan lef, terwijl ik dat zo'n 3 jaar geleden volop had.
En als ik dan al een keer het lef heb om nieuwe stappen te zetten begin ik als een trutje te twijfelen
Want 'wil ik dat wel?' Of 'kan ik dat wel?' of 'Ligt daar mijn hart?' ...daar wordt ik gewoon moe van!
En elke keer neem ik mij voor om dat niet te doen maar het gebeurt gewoon elke keer weer opnieuw.
Ik besef mij op de een of andere manier erg goed dat ik zo'n beetje op de helft ben en dat maakt mij dus onrustig en onzeker.
Onzeker ben ik altijd al wel wat geweest maar ik ben het nu niet meer op alle gebieden...ja dat kan ook nog blijkbaar.
En toch was ik, toen ik net het cijfer 4 in mijn leeftijd kreeg, nergens onzeker over...man wat had ik ineens een heerlijke rust over mijzelf. Helaas duurde dat maar zo'n anderhalf jaar...
En nu denk..hoe dan?
Wat wil ik met dit topic?
Iig geen bloedserieuze gesprekken want het is toch, om maar even op het niveau van Gerard Joling te gaan zitten, om te gieren!?
Wat zijn jouw midlife crisis struggels?
zondag 22 januari 2017 09:28
Midlife en de midlife crisis
Midlife is de periode tussen 35 en 55 jaar waarin de meeste druk ontstaat in iemands leven. Werk, relatie, kinderen, ouders en het huishouden vragen allemaal aandacht en als je niet oppast dan blijft er weinig tijd over voor jezelf als vrouw. Het is ook de periode waarin de meeste vrouwen de balans opmaken of ze wel de persoon zijn die ze hadden willen worden.
Een midlife crisis is een identiteitscrisis op de helft van het leven, net zoals de pubertijd dat eerder was. De midlife crisis gaat vaak gepaard met een groeiend besef dat het leven eindig is en niet alle doelen zijn gehaald:
-Is dit nog wel wat ik wil?
-Wie ben ik nu echt en leid ik wel het leven dat ik wil leven?
-Ben ik wel een goede moeder (geweest)?
-Heb ik bereikt wat ik wilde en heb ik gedaan wat ik eigenlijk wilde doen als vrouw?
-Ik heb mij altijd weggecijferd, nu is het mijn tijd!
-Een midlife crisis treft vaak niet alleen de vrouw zelf, maar kan ook haar relatie en gezin flink onder druk zetten. Ook omdat vrouwen in de midlife crisis vaak onomkeerbare risico’s of beslissingen nemen met alle emotionele schade die dit met zich meebrengt.
Midlife crisis symptomen bij vrouwen
Een midlifecrisis gaat gepaard met veel onrust, onvrede en een drang om veranderingen door te voeren in werk, relatie en levensstijl.
Dit zijn de meest voorkomende symptomen:
-Gevangen zitten in haar eigen leven en zich hier machteloos onder voelen. Neerslachtigheid en depressieve gevoelens komen vaak voor.
-Een intense behoefte om een lang gekoesterde droom nu eindelijk te gaan verwezenlijken.
-Het ontwikkelen van een nieuw levensdoel.
-Heimwee naar vroeger.
-Hernieuwde aandacht aan verschijning en uiterlijk.
-Een relatie aangaan met iemand die veel jonger is.
-Het nemen van ondoordachte beslissingen.
-Aanschaffen van kostbare dingen (bijvoorbeeld sieraden).
-De behoefte om zich af te zonderen of anderen, bijvoorbeeld vroegere vriendinnen, juist op te zoeken.
-Ineens elke avond van huis zijn.
-Nadenken over emigreren of plotseling een verre reis maken.
-Heil zoeken bij spirituele stromingen of sekten.
-Toevlucht zoeken tot gevaarlijke activiteiten, alcohol, drugs of pillen om het gevoel van zinloosheid of neerslachtigheid te verdrijven.
Midlife is de periode tussen 35 en 55 jaar waarin de meeste druk ontstaat in iemands leven. Werk, relatie, kinderen, ouders en het huishouden vragen allemaal aandacht en als je niet oppast dan blijft er weinig tijd over voor jezelf als vrouw. Het is ook de periode waarin de meeste vrouwen de balans opmaken of ze wel de persoon zijn die ze hadden willen worden.
Een midlife crisis is een identiteitscrisis op de helft van het leven, net zoals de pubertijd dat eerder was. De midlife crisis gaat vaak gepaard met een groeiend besef dat het leven eindig is en niet alle doelen zijn gehaald:
-Is dit nog wel wat ik wil?
-Wie ben ik nu echt en leid ik wel het leven dat ik wil leven?
-Ben ik wel een goede moeder (geweest)?
-Heb ik bereikt wat ik wilde en heb ik gedaan wat ik eigenlijk wilde doen als vrouw?
-Ik heb mij altijd weggecijferd, nu is het mijn tijd!
-Een midlife crisis treft vaak niet alleen de vrouw zelf, maar kan ook haar relatie en gezin flink onder druk zetten. Ook omdat vrouwen in de midlife crisis vaak onomkeerbare risico’s of beslissingen nemen met alle emotionele schade die dit met zich meebrengt.
Midlife crisis symptomen bij vrouwen
Een midlifecrisis gaat gepaard met veel onrust, onvrede en een drang om veranderingen door te voeren in werk, relatie en levensstijl.
Dit zijn de meest voorkomende symptomen:
-Gevangen zitten in haar eigen leven en zich hier machteloos onder voelen. Neerslachtigheid en depressieve gevoelens komen vaak voor.
-Een intense behoefte om een lang gekoesterde droom nu eindelijk te gaan verwezenlijken.
-Het ontwikkelen van een nieuw levensdoel.
-Heimwee naar vroeger.
-Hernieuwde aandacht aan verschijning en uiterlijk.
-Een relatie aangaan met iemand die veel jonger is.
-Het nemen van ondoordachte beslissingen.
-Aanschaffen van kostbare dingen (bijvoorbeeld sieraden).
-De behoefte om zich af te zonderen of anderen, bijvoorbeeld vroegere vriendinnen, juist op te zoeken.
-Ineens elke avond van huis zijn.
-Nadenken over emigreren of plotseling een verre reis maken.
-Heil zoeken bij spirituele stromingen of sekten.
-Toevlucht zoeken tot gevaarlijke activiteiten, alcohol, drugs of pillen om het gevoel van zinloosheid of neerslachtigheid te verdrijven.
zondag 22 januari 2017 09:46
Ik merk dat ik vaker met de dood bezig ben. (Niks ernstigs!) Maar ik lijk in ene te beseffen dat ik niet het eeuwige leven heb. Ik heb ( afkloppen) nog nooit een ernstige ziekte danwel behandelbare ziekte gehad of in het ziekenhuis gelegen. Ook nooit medicijnen hoeven slikken. Dan denk ik " wat staat mij nog te wachten.. ik word natuurlijk nooit kerngezond 80". En veel terugkijken naar mijn jeugd en ik ben veeeeeeel minder impulsief dan vroeger. Soms vergeet ik weleens hoe stoer en zonder angst ik vroeger was.
zondag 22 januari 2017 09:57
Ja dat besef dat we dus doodgaan...gaat gewoon nergens over natuurlijk, we gaan allemaal dood maar waarom nu ineens is het een onderwerp waarover we nadenken? Ik bedoel dat ook wel een beetje met ' het op de helft zijn' (hoop ik dan he)
Als jij die momenten hebt, van nadenken, wat doe jij om het om te draaien?
Jij schrijft dat je minder impulsief bent, heel herkenbaar, maar bedoel je daar mee dat je dingen meer berekenend doet?
Dus de mitsen en maren bekijken en dan een beslissing nemen? Niet dat ik dan tot een beslissing kan komen hoor maar jij misschien wel?
Als jij die momenten hebt, van nadenken, wat doe jij om het om te draaien?
Jij schrijft dat je minder impulsief bent, heel herkenbaar, maar bedoel je daar mee dat je dingen meer berekenend doet?
Dus de mitsen en maren bekijken en dan een beslissing nemen? Niet dat ik dan tot een beslissing kan komen hoor maar jij misschien wel?
zondag 22 januari 2017 10:01
Ik besef me nu meer dan ooit dat het leven eindig is. Dat mijn "jeugd" voorbij is. Dat anderen mij als een vrouw van middelbare leeftijd zien, terwijl ik me nog precies zo voel als toen ik 16 was. Soms heel lastig te accepteren. Daarnaast ben ik ook blij dat ik niet meer doe onzekerheden heb die ik had toen ik 16 was. Dat ik wijzer geworden ben. Maar soms... ja, dan baal ik omdat ik weet dat ik ruim over de helft ben.
zondag 22 januari 2017 10:03
Ik ben niet heel gezond en chronisch ziek en ben blij als ik over 2 maanden de 40 hebt gehaald. Ik hoop de 80 te halen. Heb meer rust dan ooit en weet wat ik wel en niet wil. Ik herken mij dus helemaal niet in zo'n verhaal op dit moment.
Ik heb het wel begin 30 heel erg gehad dat ik niet wist hoe nu verder en wat wil ik allemaal nog doen en hoe hou ik alle ballen in de lucht en wanneer mag ik leuke dingen voor mezelf gaan doen. Dat opgejaagde onrustige gevoel mis ik niet moet ik zeggen.
Ik heb het wel begin 30 heel erg gehad dat ik niet wist hoe nu verder en wat wil ik allemaal nog doen en hoe hou ik alle ballen in de lucht en wanneer mag ik leuke dingen voor mezelf gaan doen. Dat opgejaagde onrustige gevoel mis ik niet moet ik zeggen.
zondag 22 januari 2017 10:05
Ik ben 45 maar nog niks gemerkt van een midlife crisis, wel van mijn hormonen. Ik zou het wel leuk vinden eigenlijk, ik ben niet zo avontuurlijk (itt tot mijn avatar ) Ik ben best een saaie muts en ik vind dat niet erg. Kan nog zijn dat ik hem laat krijg, nou, lama komen hoor. De dood, mwah, die fase heb ik al gehad eerder dat ik daar veel over nadacht maar ik heb ook geen kinderen. Maakt misschien wel uit. Ik heb ook nog geen ander kapsel een geen dure aankopen. Meh ik wil ook wel!
zondag 22 januari 2017 10:14
Nog geen 4 in mijn leeftijd maar zit er niet zo heel ver meer vandaan. Ik herken het vooralsnog helemaal niet. Had dit met eind twintig/begi dertig veel sterker (ben ik de kant opgegaan die ik wilde, welke keuzes wil ik nu nog maken, hoe sta ik ten opzichte van studie, werk, relaties en kinderen krijgen, de plek waar ik wil wonen) en nu, zo'n tien jaar later heb ik eerder een rustgevend gevoel. De keuzes zijn gemaakt en het is goed zoals het is. Had het anders gekund en was een andere keuze misschien beter geweest? Wellicht, maar ik ben heel erg gelukkig en dankbaar voor wat ik heb. Ik heb jonge kinderen en zie in mijn/onze rol als ouders eigenlijk de voornaamste taak dat zij een ontspannen en gelukkige jeugd hebben waarbij ze op ons kunnen bouwen. Misschien dat ik dat over nog eens tien, twaalf jaar als een valkuil zie, maar dat zien we dan wel weer.
zondag 22 januari 2017 10:19
Als ik zo nadenk, ben ik meestal alleen. Kinderen liggen op bed, man werkt tot laat en dan heb je gewoon de gelegenheid om na te denken. Je bent he gewoon bewust dat je nu een stap verder bent gekomen in je leven ( in mijn geval de rol als ouder die ik nu heb , die mijn ouders vroeger hadden tov mij)Ik ga dan bewust wat leuks doen voor mijzelf, zodat ik niet blijf hangen in dat " we gaan allemaal doooood!!!" Scenario. Als ik ongesteld moet worden, heb ik dat trouwens veel erger. Dan zit er weleens schaamteloos om te janken op de bank
Vroeger kon ik impulsief zijn, omdat ik geen kinderen had. En daar is alles mee gezegd. Ik heb altijd mijn kinderen in mijn achterhoofd. Met elk besluit wat ik maak. Van avondeten tot "ik ga zo even alleen de stad in. Kan man thuisblijven of regel ik iemand anders? "Ik ben gewoon altijd voor anderen aan het denken, bedenk ik mij nu. Mijn man is op andere gebieden net zo. Je kunt simpelweg niet meer alleen maar doen wat goed voor jou voelt of iets wat je denkt dat je verdiend. Hier gaat alles in overleg. En dat leer je gaandeweg ( hopelijk)
Ik merk overigens dat mijn naandelijke periode er weer aankomt . Ik liep in de supermarkt en ik moest bijna alsop een racecircuit, mijn kindereagen manoeuvreren tussen de mensen door. Ik dacht toen; wat een stelletje schapen zijn we eigenlijk...wat is nou de zin van het leven?
Vroeger kon ik impulsief zijn, omdat ik geen kinderen had. En daar is alles mee gezegd. Ik heb altijd mijn kinderen in mijn achterhoofd. Met elk besluit wat ik maak. Van avondeten tot "ik ga zo even alleen de stad in. Kan man thuisblijven of regel ik iemand anders? "Ik ben gewoon altijd voor anderen aan het denken, bedenk ik mij nu. Mijn man is op andere gebieden net zo. Je kunt simpelweg niet meer alleen maar doen wat goed voor jou voelt of iets wat je denkt dat je verdiend. Hier gaat alles in overleg. En dat leer je gaandeweg ( hopelijk)
Ik merk overigens dat mijn naandelijke periode er weer aankomt . Ik liep in de supermarkt en ik moest bijna alsop een racecircuit, mijn kindereagen manoeuvreren tussen de mensen door. Ik dacht toen; wat een stelletje schapen zijn we eigenlijk...wat is nou de zin van het leven?
zondag 22 januari 2017 10:24
Dat je altijd je kinderen in je achterhoofd hebt vind ik eigenlijk juist rustgevend. Puur praktisch gezien niet altijd natuurlijk, maar dat het je belemmert in impulsieve beslissingen. Ik heb in het verleden best wel eens impulsief een reis geboekt, colleges geskipt, spullen gekocht of weggedaan, puur omdat ik met niemand overlegde of er geen kinderen waren met wie je rekening hoefde te houden.
Nu zijn er een partner en kinderen en merk ik dat ik het juist fijn vind dat ik niet te veel hoef na te denken of ik het dorp zou willen verlaten of er juist wil blijven omdat ik vanuit de kinderen kan redeneren: hebben ze het naar hun zin hier en op hun school? Oke, dan hoeven we daar de komende 10, 12 jaar dus niet meer over na te denken.
Nu zijn er een partner en kinderen en merk ik dat ik het juist fijn vind dat ik niet te veel hoef na te denken of ik het dorp zou willen verlaten of er juist wil blijven omdat ik vanuit de kinderen kan redeneren: hebben ze het naar hun zin hier en op hun school? Oke, dan hoeven we daar de komende 10, 12 jaar dus niet meer over na te denken.
zondag 22 januari 2017 10:25
quote:vivamien schreef op 22 januari 2017 @ 10:01:
Ik besef me nu meer dan ooit dat het leven eindig is. Dat mijn "jeugd" voorbij is. Dat anderen mij als een vrouw van middelbare leeftijd zien, terwijl ik me nog precies zo voel als toen ik 16 was. Soms heel lastig te accepteren. Daarnaast ben ik ook blij dat ik niet meer doe onzekerheden heb die ik had toen ik 16 was. Dat ik wijzer geworden ben. Maar soms... ja, dan baal ik omdat ik weet dat ik ruim over de helft ben.Ben blij dat ik niet de enige ben die met dit gevoel rondloopt.
Ik besef me nu meer dan ooit dat het leven eindig is. Dat mijn "jeugd" voorbij is. Dat anderen mij als een vrouw van middelbare leeftijd zien, terwijl ik me nog precies zo voel als toen ik 16 was. Soms heel lastig te accepteren. Daarnaast ben ik ook blij dat ik niet meer doe onzekerheden heb die ik had toen ik 16 was. Dat ik wijzer geworden ben. Maar soms... ja, dan baal ik omdat ik weet dat ik ruim over de helft ben.Ben blij dat ik niet de enige ben die met dit gevoel rondloopt.
zondag 22 januari 2017 10:39
Maar waarom vinden jullie dat 'balen' dan? Een paar jaar terug kon ik nog lopen stressen over bijvoorbeeld eigen keuzes op het gebied van studie of werk, en nu ik kinderen heb heb ik meer het gevoel dat ik er in kan berusten en ik hen juist kan en mag begeleiden in de keuzes die ze willen gaan maken op welk gebied dan ook. Niet kijken of een bepaalde sport of hobby nog wat voor mij zou kunnen zijn, maar een geïnteresseerde luisteraar en supporter zijn voor de kinderen. Minder het gevoel dat ik mijzelf nog hoef te "bewijzen".
zondag 22 januari 2017 10:42
Ik realiseerde me als kind van 6 al heel erg goed dat het leven eindig is en je maar 1x krijgt om je leven te leven. Toen vond ik dat eng totdat het besef kwam dat ik niet angstig wilde zijn maar volop alles benutten en doen wat er te doen is in het leven.
Daarom ben ik ook blij met mijn kindvrije leven. lekker werken, geld verdienen om een mooi huis te kunnen betalen, reizen, uitslapen etc etc
Maar boven alles, zorgeloos en vrij.
Ik hoop dat ik dit de rest van mijn leven zo mag blijven doen.
Daarom ben ik ook blij met mijn kindvrije leven. lekker werken, geld verdienen om een mooi huis te kunnen betalen, reizen, uitslapen etc etc
Maar boven alles, zorgeloos en vrij.
Ik hoop dat ik dit de rest van mijn leven zo mag blijven doen.
Ja en?
zondag 22 januari 2017 10:46
zondag 22 januari 2017 10:49
quote:NYC schreef op 22 januari 2017 @ 10:39:
Maar waarom vinden jullie dat 'balen' dan? Een paar jaar terug kon ik nog lopen stressen over bijvoorbeeld eigen keuzes op het gebied van studie of werk, en nu ik kinderen heb heb ik meer het gevoel dat ik er in kan berusten en ik hen juist kan en mag begeleiden in de keuzes die ze willen gaan maken op welk gebied dan ook. Niet kijken of een bepaalde sport of hobby nog wat voor mij zou kunnen zijn, maar een geïnteresseerde luisteraar en supporter zijn voor de kinderen. Minder het gevoel dat ik mijzelf nog hoef te "bewijzen".Voor mij zijn het maar moment opnamen. Ik loop niet elke dag rond alsof ik nog maar een dag te leven heb en mijn " beste jaren " verstreken zijn. Soms ben ik gewoon wat melancholisch. Karaktertrekje denk ik. En zielsgelukkig met het leven wat ik nu leid. Dit is echt zo'n periode ( juist nu de kinderen nog klein zijn) waar je later met weemoed naar terugkijkt. " kon het maar voor altijd zo zijn" zo'n gevoel.
Maar waarom vinden jullie dat 'balen' dan? Een paar jaar terug kon ik nog lopen stressen over bijvoorbeeld eigen keuzes op het gebied van studie of werk, en nu ik kinderen heb heb ik meer het gevoel dat ik er in kan berusten en ik hen juist kan en mag begeleiden in de keuzes die ze willen gaan maken op welk gebied dan ook. Niet kijken of een bepaalde sport of hobby nog wat voor mij zou kunnen zijn, maar een geïnteresseerde luisteraar en supporter zijn voor de kinderen. Minder het gevoel dat ik mijzelf nog hoef te "bewijzen".Voor mij zijn het maar moment opnamen. Ik loop niet elke dag rond alsof ik nog maar een dag te leven heb en mijn " beste jaren " verstreken zijn. Soms ben ik gewoon wat melancholisch. Karaktertrekje denk ik. En zielsgelukkig met het leven wat ik nu leid. Dit is echt zo'n periode ( juist nu de kinderen nog klein zijn) waar je later met weemoed naar terugkijkt. " kon het maar voor altijd zo zijn" zo'n gevoel.
zondag 22 januari 2017 10:55
quote:NYC schreef op 22 januari 2017 @ 10:39:
Maar waarom vinden jullie dat 'balen' dan? Een paar jaar terug kon ik nog lopen stressen over bijvoorbeeld eigen keuzes op het gebied van studie of werk, en nu ik kinderen heb heb ik meer het gevoel dat ik er in kan berusten en ik hen juist kan en mag begeleiden in de keuzes die ze willen gaan maken op welk gebied dan ook. Niet kijken of een bepaalde sport of hobby nog wat voor mij zou kunnen zijn, maar een geïnteresseerde luisteraar en supporter zijn voor de kinderen. Minder het gevoel dat ik mijzelf nog hoef te "bewijzen".Juist daarom baal ik! Ik doe erg leuke dingen nu, kinderen zijn de deur uit, man en ik hebben veel meer tijd voor elkaar. En dus vind ik het jammer dat het grootste gedeelte van mijn leven voorbij is.
Maar waarom vinden jullie dat 'balen' dan? Een paar jaar terug kon ik nog lopen stressen over bijvoorbeeld eigen keuzes op het gebied van studie of werk, en nu ik kinderen heb heb ik meer het gevoel dat ik er in kan berusten en ik hen juist kan en mag begeleiden in de keuzes die ze willen gaan maken op welk gebied dan ook. Niet kijken of een bepaalde sport of hobby nog wat voor mij zou kunnen zijn, maar een geïnteresseerde luisteraar en supporter zijn voor de kinderen. Minder het gevoel dat ik mijzelf nog hoef te "bewijzen".Juist daarom baal ik! Ik doe erg leuke dingen nu, kinderen zijn de deur uit, man en ik hebben veel meer tijd voor elkaar. En dus vind ik het jammer dat het grootste gedeelte van mijn leven voorbij is.
zondag 22 januari 2017 10:56
quote:Maccaron schreef op 22 januari 2017 @ 10:49:
[...]
Voor mij zijn het maar moment opnamen. Ik loop niet elke dag rond alsof ik nog maar een dag te leven heb en mijn " beste jaren " verstreken zijn. Soms ben ik gewoon wat melancholisch. Karaktertrekje denk ik. En zielsgelukkig met het leven wat ik nu leid. Dit is echt zo'n periode ( juist nu de kinderen nog klein zijn) waar je later met weemoed naar terugkijkt. " kon het maar voor altijd zo zijn" zo'n gevoel.Dat ook, inderdaad. 100% eens (al zijn mijn kinderen juist volwassen).
[...]
Voor mij zijn het maar moment opnamen. Ik loop niet elke dag rond alsof ik nog maar een dag te leven heb en mijn " beste jaren " verstreken zijn. Soms ben ik gewoon wat melancholisch. Karaktertrekje denk ik. En zielsgelukkig met het leven wat ik nu leid. Dit is echt zo'n periode ( juist nu de kinderen nog klein zijn) waar je later met weemoed naar terugkijkt. " kon het maar voor altijd zo zijn" zo'n gevoel.Dat ook, inderdaad. 100% eens (al zijn mijn kinderen juist volwassen).
zondag 22 januari 2017 11:01
quote:NYC schreef op 22 januari 2017 @ 10:54:
Wat bedoel jij met je beste jaren Maccaron? Toen je kinderen nog een stukje jonger waren? Die van mij zijn pas 3 en 1 jaar en ik heb het idee dat ik nu in mijn beste jaren zit (en dat de komende 8-10 jaar ook tot de beste jaren zullen horen), dat denk ik althans.Beste jaren als in wat ik nu ervaar; iedereen gezond, gelukkig en tevree. Kinderen zijn nog klein,( tussen de 0-12) dus kleine " kinder probleempjes". Het gaat allemaal gewoon hard en dan denk ik :" nu bewust genieten! Ooit kijk je op deze periode terug". Zoiets. Oudste gaat straks naar de middelbare... weer een periode wat je afsluit. Baby eet ineens fruit...
Wat bedoel jij met je beste jaren Maccaron? Toen je kinderen nog een stukje jonger waren? Die van mij zijn pas 3 en 1 jaar en ik heb het idee dat ik nu in mijn beste jaren zit (en dat de komende 8-10 jaar ook tot de beste jaren zullen horen), dat denk ik althans.Beste jaren als in wat ik nu ervaar; iedereen gezond, gelukkig en tevree. Kinderen zijn nog klein,( tussen de 0-12) dus kleine " kinder probleempjes". Het gaat allemaal gewoon hard en dan denk ik :" nu bewust genieten! Ooit kijk je op deze periode terug". Zoiets. Oudste gaat straks naar de middelbare... weer een periode wat je afsluit. Baby eet ineens fruit...
zondag 22 januari 2017 11:04
quote:vivamien schreef op 22 januari 2017 @ 10:56:
[...]
Dat ook, inderdaad. 100% eens (al zijn mijn kinderen juist volwassen).Dat lees ik dan en dan denk ik " wat een fijn gevoel moet dat zijn, dat jij ze hebt weten te begeleiden tot volwassenheid". Je "taak" zit erop en het is goed gegaan. Terwijl ik net verkondig dat ik zou willen dat de fase waar wij nu inzitten voor altijd zo zou mogen blijven... zo dubbel eigenlijk.
[...]
Dat ook, inderdaad. 100% eens (al zijn mijn kinderen juist volwassen).Dat lees ik dan en dan denk ik " wat een fijn gevoel moet dat zijn, dat jij ze hebt weten te begeleiden tot volwassenheid". Je "taak" zit erop en het is goed gegaan. Terwijl ik net verkondig dat ik zou willen dat de fase waar wij nu inzitten voor altijd zo zou mogen blijven... zo dubbel eigenlijk.
zondag 22 januari 2017 11:10
quote:Maccaron schreef op 22 januari 2017 @ 11:04:
[...]
Dat lees ik dan en dan denk ik " wat een fijn gevoel moet dat zijn, dat jij ze hebt weten te begeleiden tot volwassenheid". Je "taak" zit erop en het is goed gegaan. Terwijl ik net verkondig dat ik zou willen dat de fase waar wij nu inzitten voor altijd zo zou mogen blijven... zo dubbel eigenlijk.Klopt, maar ik kan dus net zo melancholisch terugdenken aan toen ze met natte haartjes en in pyjama op de bank zaten.
[...]
Dat lees ik dan en dan denk ik " wat een fijn gevoel moet dat zijn, dat jij ze hebt weten te begeleiden tot volwassenheid". Je "taak" zit erop en het is goed gegaan. Terwijl ik net verkondig dat ik zou willen dat de fase waar wij nu inzitten voor altijd zo zou mogen blijven... zo dubbel eigenlijk.Klopt, maar ik kan dus net zo melancholisch terugdenken aan toen ze met natte haartjes en in pyjama op de bank zaten.
zondag 22 januari 2017 11:20
Hier vraag ik me af of het midlife of de hormonen zijn, dat gevoel van bang zijn voor de dood heb ik jaren geleden gehad toen mijn kinderen nog jong waren en ik druk bezig was met alle ballen hoog te houden. Nu is er meer rust maar daardoor word ik impulsiever, denk vaker is dit het nu en ga aan de andere kant weer tot diep in de nacht uit. Ben weer grenzen aan het verleggen met in mijn achterhoofd de gedachte, nu kan het allemaal nog, ik moet er nu van genieten zolang het nog kan..vermoeiend af en toe...voel me af en toe net een puber. Man hier gaat door dezelfde fase..waardoor herkenning, maar soms ook heftige emoties.
Vandaag besluit ik alleen maar te genieten.
