Psyche
alle pijlers
Mijn vader koos voor euthanasie
woensdag 15 oktober 2014 02:21
Beste iedereen,
na lang wikken en wegen, toch mezelf bereid gevonden om mijn verhaal online te doen.
Waarom zullen vele misschien denken, maar op een of andere manier moet ik het kwijt ... omdat ik niet weet hoe ik met mijn emoties om moet gaan, omdat ik niet weet hoe ik moet rouwen , omdat ik me eigenlijk heel eenzaam voel.
Mijn verhaal zal voor sommige misschien niet begrepen worden, of juist wel.
Ik hoop op opbouwend commentaar, begrip en vooral geen nare negativiteit.
Mijn insteek van dit verhaal te vertellen is zoals hierboven genoemd, mijn verhaal te doen, er dus iets uit te halen voor mijn eigen gevoel .
Maar ook in de hoop dat iemand zich kan vinden hierin en er mogelijk iets, ookal is het maar een heel klein beetje eraan kan hebben.
Mijn vader had in de jaren hiervoor al kanker gehad, maar was hiervoor geopereerd en vrij snel hersteld.
Ook erg snel weer aan het werk ( zijn grote passie ) gegaan, wat zelfs de artsen veelste vroeg vonden.
Toch hoe koppig hij ook was, stug doorwerken ( en achteraf zijn we met de familie alleen maar heel blij dat hij toch nog zo heeft genoten van zijn werk ookal was het nog niet echt toegestaan lichamelijk gezien.
Dit jaar van werken kwamen de pijntjes terug, maar iedere arts gaf het af op 'u bent te snel weer aan het werk gegaan meneer ' neem is rust - " hier heb je een zalfje, smeer dat er maar op " Ga eens minder werken - of tot speciale spiertherapie aan toe.. Niets hielp, tot grote wanhoop van mijn ouders, gezien de pijn alleen maar toe nam in korte tijd ( lees: een half jaar )
Op groot aandringen van mijn ouders is er afgelopen juni een mri gemaakt.
De artsen wilden hier eerst niet aan mee werken, gezien er in januari nog een mri was gemaakt en zij blijkbaar vonden dat er totaal geen paniek hoefde te ontstaan.
Na veel drammen van mijn ouders uit, is er uiteindelijk toch een mri gemaakt, waarop mijn ouders vanuit het ziekenhuis wel een telefoontje zouden krijgen met de uitslag...
De pijn werd steeds erger bij mijn vader, maar toch wachtende op de uitslag en hopende in zijn achterhoofd dat het inderdaad kwam door te snel weer aan het werk te zijn gegaan.
Smaandags zou mijn vader gebeld worden voor de uitslag, echter lag er een brief op de mat op de zaterdag ervoor dat ze die maandag geen telefoontje zouden krijgen, maar moesten langskomen.
Toen was het eigenlijk al zo duidelijk als wat voor ons allemaal.
Ik weet nog goed dat mijn moeder belde, wij ( ik en mijn partner ) meteen dachten, dit is foute boel..
Eveneens dachten mijn andere broers en mijn ouders er zelf net zo over.
En het gevoel klopt...
Maandag helemaal aan het eind vd middag, als allerlaatste werd mijn vader naar binnen geroepen.
Daar kreeg hij te horen dat de kanker terug gekomen was in een agressieve vorm ( het zat in de weke delen/sarcoom) )
En dat de levensduur werd geschat op enkele maanden!!
2/3 maanden werd er eerst geschetst.
Ik weet niet waarom, maar de huisarts kwam de dag later bij mijn ouders met de mededeling dat het nog een tikje erger was ( misschien wilde het ziekenhuis dit allemaal niet zo vertellen omdat ze nog een lange rit naar huis hadden... ik weet het niet..)
Het was overal uitgezaaid, in zijn lever, botten, hersenen,lympfeklieren etc..behalve niet in zijn longen, die waren mooi schoon en dat terwijl mijn vader vroeger een veelvuldig roker is geweest...Bizar!
Dat mijn vader misschien ipv enkele maanden, enkele weken!! te leven had..
Enkele weken, maanden het maakt niet uit meer op dat moment, maar Jezus.... wat moet je dan voelen, denken.
Hoe ga je hiermee om?!
Wat moet hij zelf gedacht en gevoelt hebben...?!
Van weer lekker aan het werk zijn na de eerste behandelingen, precies weer een jaar bezig te zijn, wel met veel pijn , maar wel met goede mri resultaten tot nu.
En nu was het senario onomkeerbaar, de dood stond hem te wachten , meer niet!
De eerste week heeft mijn vader heel veel gehuild, en boos dat hij was.
Wij samen met zijn allen hebben onwijs veel gehuild.
Zo onwerkelijk...van hele fijne momenten en een goed leven samen hebben als familie, ineens is het klaar en wat moet je dan voelen en doen?!
Het is echt met geen pen te beschrijven hoe machteloos je je dan voelt.
In eerste instantie ben je zelf enorm verdrietig, totdat het besef komt dat hij degene is die dood gaat.
Hoe alleen heeft hij zich wel niet gevoelt...
De 2e week ging er een knop om bij mijn vader en werd hij een stuk positiever en zoals hij ook in het leven stond, was hij juist degene die iedereen opbeurde en de zin nog van het leven zag.
De eerste 2 weken was hij nog best fit.
Toch sinds hij de uitslag wist, leek het wel of hij er ook echt aan toe gaf ( misschien onbewust al wel geweten hoe ziek hij was. )
Per dag zag je hem wel aftakelen en in de eerste week sliep hij bijv nog boven, in de 2e week kwam er een bed beneden te staan en in die week kreeg hij ook een morfine pomp.
In de 3e week kwam er elke dag buurtzorg om de morfine te regelen en hem in de gaten te houden.
Toch was hij zo koppig, net zoals wij dat allemaal zijn en wilde hij zo graag alles voor wat kon nog zelf doen of dat wij dat als gezin nog samen deden.
Ik heb dan zelf ook samen met mijn moeder de volledige 6/7 weken voor hem gezorgd waar kon.
Deed ook wel mijn eigen dingetjes, zelfs omdat mijn vader me af en toe naar huis toe schopte
maar wel met de woorden..morgen klok je je wel op tijd in he.. hihi altijd nog die humor..
Typisch mijn vader, hoe ziek hij ook was, de humor en koppigheid bleef bovenaan staan!
Soms kwam ik binnen en dan stond hij ineens op zijn bed te springen om die ene vervelende bromvlieg dood te slaan
of vertelde hij trots dat hij nog in de tuin had gewerkt ( dan wel in zijn onderbroekstrompelend met morfine pomp en slangetjes van dien, maar hij deed het en hij was er zo trots op!
Ik heb hem wel eens toegesproken om te gaan liggen, zijn rust te nemen, maar dan kon hij best boos worden..
En gelijk had ie, wat kon hij immers nog anders doen dan wachten op zijn dood, aftakelen en de hele dag liggen...
Dus als hij even een helder momentje had, wilde hij graag wat doen.
Daarna wel helemaal kapot, maar dat had hij er graag voor over.
Weggaan kon hij verder niet meer, aan huis gekluisterd was hij.
Op bed liggen en elke dag meer een meer aftakelen.
De morfine ging bijna om de 3 dagen omhoog.
Hij begon voedsel uit te braken en zelfs water en zijn medicatie kon hij vaak niet meer binnen houden.. zo sneu om te zien..
En het enigste waar hij zich mee bezig hield was hoe het voor ons zou zijn...
Maar dan had hij ook weer zijn "heldere"momentjes en strompelde hij met pomp en al het huis door om spulletjes te zoeken voor elke familielie/kind , als aandenken/herinnering..
Of dan dacht je dat ie sliep en was ie ineens heel stilletjes bij mijn moeder en mijn komen zitten zonder dat we het door hadden, zat hij ons te bekijken en te genieten op zijn manier..
In de tussentijd hebben we alles geregeld.
Zo bizar, zit je met een monuta alles uit te zoeken en te bespreken.
Van de verhalen die verteld moeten worden op de begrafenis , de bloemen , de rouwkaart, zelfs de kist..
Wat ik persoonlijk heel confronterend vond.
Mijn vader bekeek de 'catalogus' met kisten en zei heel nuchter "ja die, die vind ik mooi.. Kijk ( tegen mij ) vind je die ook mooi?
Ja, pap heel erg mooi, prima keuze... tja wat moet je op zo'n moment zeggen..
De tranen stonden in mijn ogen, maar hij ging er heel goed mee om, echt zo onwijs sterk. Hij had er vrede mee.
Enigste waar hij moeite mee had was ons achter laten...
In week 4 begon ik pas echt te schikken van hoe mager mijn vader was.
Hij viel hiervoor ook wel af, maar nu zag je echt zijn ogen groter worden, zijn botten begonnen uit te steken, geen beentjes en armpjes meer over.
En door de tumor achter zijn oog, begon hij slecht te zien, dat oog begon zijn eigen leven te leven en hele andere kant op te staan.
De grote stoere man, mijn papa, ineens zo iel, zo kwetsbaar en fragiel..
Hij was op en heeft altijd gezegd, ik wil niet doodgaan en niet meer herkenbaar zijn.
ik wil waardig sterven en zodra ik onzin uitga kramen wil ik niet meer.
Daarom werd er over euthanasie gesproken.
Hier stond mijn vader compleet achter.
En ieder gesprek wat we met hem voerde, stond hij er weer voor de 200% achter.
Maar hij besloot wanneer het de tijd ervoor was.
Het enigste wat wij konden doen, was hem steunen en verzorgen en het hem op een bepaalde manier nog naar zijn wens te maken!
Iedere avond gaf ik hem een kus en een knuffel en zei ik "tot morgen pap "in het begin wist ik dat er een morgen zou zijn, althans daar ging ik toch wel vanuit..na week 4, werd ik iedere keer benauwd als ik weer naar huis ging s'avonds..denkende aan,"heb ik wel echt alles gezegd wat ik wilde zeggen, heb ik hem wel genoeg verteld hoeveel ik van hem houd, hoe blij ik ben dat hij mijn papa is en trots ik op hem ben "
Dan was het een grote opluchting als ik hem dan de volgende ochtends op het bed zag zitten en met zijn typische rechter arm een knuffelende zwaai gebaar maakte en dat we weer even konden knuffelen!
"Daar is mijn trots weer zei hij vaak"of mijn verpleegster
En dan grapte hij weer " je bent te laat he?! Gaat van je salaris af haha..
In week 5 kwam mijn moeder met een poging om evt nog naar Belgie te gaan, daar was een "succes"verhaal bij ook een uitbehandelde nederlandse patient geweest.
Mijn vader ging erop in, wilde het wel proberen..
Dus zoals ik zoveel regelde op dat moment, deed ik dat natuurlijk met alle liefde.
De afspraken waren rond, totdat mijn vader huildend op zijn bed zat, ik en mijn moeder naast hem kwamen zitten en hij zei..."ik kan het niet meer, ik ben moe, ik ben op en ben er echt klaar mee"
Ik wil nog liever vandaag weg, dan morgen..
Hij wilde perse voor ons als gezin nog doorzetten..
Zo krachtig en zoveel liefde wat nog van hem uitkwam.
Maar nu was hij echt helemaal op.
Hoe moeilijk dit ook was en nog steeds is, wij wisten vanaf minuut 1 dat dit de wens van mijn vader was, was hij er klaar mee, dan ook echt.
En zo leefde hij zijn hele leven.
Koos hij voor A, dan werd het A en geen B meer...
De maandag erop kwam zijn huisarts om alles door te spreken.
Een andere onafhankelijke arts kwam de dag erop om nogmaals te praten met mijn vader en dit keer gaf hij weer heel duidelijk aan.
Er is geen hoop meer, ik ben nu nog helder zei hij en wil niet doodgaan terwijl ik er niet meer helder bij ben.
Mijn vader begon in de laatste 2 weken in zijn slaap soms al op te houden met ademen, en geloof me dat schik je je echt te pletter.
Maar na een klein tijdje ( wat overigens veelste lang duurd op zo'n moment ) kwam er een enorm diepe zucht met adem.
De arts legde uit dat dit al een overlijdings proces was..dat het niet lang meer zou duren.
Ook begon hij al af en toe wartaal uit te slaan in gewone gesprekken, wat hij dan wel weer door had dat het niet helemaal klopte.
Maandag alles doorgesproken met de arts, dinsdag een onafhankelijke arts en woensdag om 18.00 uur was het zover.
We zijn met zijn alleen bij elkaar gekomen.
Een voor een afscheid genomen, ontzettend emotioneel en zo onwerkelijk.
Nogmaals, hoe moet je je dan voelen....
Hoe moet hij zich in vredesnaam gevoelt hebben...
Je weet dat om 18.00 uur je een injectie krijgt en nooit meer wakker word.
Hoe dapper trouwens van hem.. ik weet niet of ik het zou kunnen.
Ik heb denk ik nog nooit zo hard gehuild en gelukkig na mijn momentje van praten, zei mijn moeder tegen me, ga nog even bij je vader zitten.
Ik heb bij hem gelegen op bed, gehuild, geknuffeld.
Hij vertelde hoe trots hij op mij was en dat ik goed voor mezelf moest zorgen! Vooral niet zo onzeker meer mocht zijn...
En dan komt het moment dat de arts zegt, zijn we er klaar voor..
Ja zei mijn vader..doe maar.
Daarna zei hij: "Doei allemaal! " die woorden staan in mijn hoofd gegriefd ! en daar kwam de eerste injectie , hij zou binnen 2 min. in slaap vallen, maar hij viel meteen weg.
De 2 e dodelijke injectie werd gegeven en vrij snel daarna was hij overleden.
Het meest heftige wat ik ooit heb meegemaakt en ooit zal meemaken.
Iemand verliezen, maar ook iemand verliezen middels euthanasie.
Het is zo onbeschrijfelijk en ik ben er eerlijk gezegd nog steeds niet aan toe om het"echte "gevoel toe te laten.
Erover praten gaat nog, helemaal op deze manier, maar het echt voelen is te zwaar, te groot!
Mijn lieve papa, net 60 jaar, binnen 6 weken na het nieuws overleden middels euthanasie.
Ik mis hem verschrikkelijk, met mij natuurlijk de hele familie.
Ik ben wel echt onwijs dankbaar dat ondanks dat ik soms qua emotie op mijn tenen van de vermoeidheid liep in die 6 weken, dat ik er toch intensief ben geweest voor hem, voor hem heb gezorgd, er was, zij gezinnetje eventjes nog terug kon creëren, zoals hij dat zo graag nog even wilde....
Ik de meest intense gesprekken met hem heb mogen hebben, wij een ongelooflijke band hebben opgebouwd, hoe raar dat ook klinkt in die 6 weken.
Het was verschrikkelijk om hem zo te zien aftakelen, en ben blij dat hij op "zijn " juiste moment de stekker er uit heeft getrokken!
Maar de intensiteit en de puurheid dat we zo duidelijk afscheid hebben kunnen nemen ben ik wel dankbaar voor.
Alles is gezegd, alles is afgerond voor ieder van ons!
Er is geen spijt meer en we hebben alles , echt alles alleen en samen gedaan voor mijn vader!!
Maar wat mis ik hem en ik heb geen idee hoe hiermee om te gaan.
Het leven gaat door en ik merk aan mijn omgeving dat inderdaad echt alles doorgaat, hier heb ik vaak heel veel moeite mee.
Ik begrijp het helemaal, maar er is geen tijd om te rouwen..
Je moet door en door gaan..
ik laat het nooit merken aan de mensen om mij heen, behalve aan mijn partner en moeder.
Maar soms zitten er dagen tussen, dat ik gillend door het huis heen ren, jankend op mijn scooter zit, alle gordijnen dichthoud en mijn ogen uit jank of gewoon dat ik de hele wereld vervloek en alleen maar boos ben.
Ik voel me dan zo onwijs alleen en niet begrepen.
En iedereen wil wel even praten, maar na dat gesprek gaat alles gewoon weer door en dat is ook goed hoor, dat hoort ook.
Maar voor mij voelt het absoluut niet zo.
Het komt wel goed, ik doe mijn ding, en ben net zoals mijn vader geen opgever, maar soms word het mij allemaal even te veel en heb ik nergens meer zin in..
Hoe ga je hiermee om....?!
Want ik weet het niet!
na lang wikken en wegen, toch mezelf bereid gevonden om mijn verhaal online te doen.
Waarom zullen vele misschien denken, maar op een of andere manier moet ik het kwijt ... omdat ik niet weet hoe ik met mijn emoties om moet gaan, omdat ik niet weet hoe ik moet rouwen , omdat ik me eigenlijk heel eenzaam voel.
Mijn verhaal zal voor sommige misschien niet begrepen worden, of juist wel.
Ik hoop op opbouwend commentaar, begrip en vooral geen nare negativiteit.
Mijn insteek van dit verhaal te vertellen is zoals hierboven genoemd, mijn verhaal te doen, er dus iets uit te halen voor mijn eigen gevoel .
Maar ook in de hoop dat iemand zich kan vinden hierin en er mogelijk iets, ookal is het maar een heel klein beetje eraan kan hebben.
Mijn vader had in de jaren hiervoor al kanker gehad, maar was hiervoor geopereerd en vrij snel hersteld.
Ook erg snel weer aan het werk ( zijn grote passie ) gegaan, wat zelfs de artsen veelste vroeg vonden.
Toch hoe koppig hij ook was, stug doorwerken ( en achteraf zijn we met de familie alleen maar heel blij dat hij toch nog zo heeft genoten van zijn werk ookal was het nog niet echt toegestaan lichamelijk gezien.
Dit jaar van werken kwamen de pijntjes terug, maar iedere arts gaf het af op 'u bent te snel weer aan het werk gegaan meneer ' neem is rust - " hier heb je een zalfje, smeer dat er maar op " Ga eens minder werken - of tot speciale spiertherapie aan toe.. Niets hielp, tot grote wanhoop van mijn ouders, gezien de pijn alleen maar toe nam in korte tijd ( lees: een half jaar )
Op groot aandringen van mijn ouders is er afgelopen juni een mri gemaakt.
De artsen wilden hier eerst niet aan mee werken, gezien er in januari nog een mri was gemaakt en zij blijkbaar vonden dat er totaal geen paniek hoefde te ontstaan.
Na veel drammen van mijn ouders uit, is er uiteindelijk toch een mri gemaakt, waarop mijn ouders vanuit het ziekenhuis wel een telefoontje zouden krijgen met de uitslag...
De pijn werd steeds erger bij mijn vader, maar toch wachtende op de uitslag en hopende in zijn achterhoofd dat het inderdaad kwam door te snel weer aan het werk te zijn gegaan.
Smaandags zou mijn vader gebeld worden voor de uitslag, echter lag er een brief op de mat op de zaterdag ervoor dat ze die maandag geen telefoontje zouden krijgen, maar moesten langskomen.
Toen was het eigenlijk al zo duidelijk als wat voor ons allemaal.
Ik weet nog goed dat mijn moeder belde, wij ( ik en mijn partner ) meteen dachten, dit is foute boel..
Eveneens dachten mijn andere broers en mijn ouders er zelf net zo over.
En het gevoel klopt...
Maandag helemaal aan het eind vd middag, als allerlaatste werd mijn vader naar binnen geroepen.
Daar kreeg hij te horen dat de kanker terug gekomen was in een agressieve vorm ( het zat in de weke delen/sarcoom) )
En dat de levensduur werd geschat op enkele maanden!!
2/3 maanden werd er eerst geschetst.
Ik weet niet waarom, maar de huisarts kwam de dag later bij mijn ouders met de mededeling dat het nog een tikje erger was ( misschien wilde het ziekenhuis dit allemaal niet zo vertellen omdat ze nog een lange rit naar huis hadden... ik weet het niet..)
Het was overal uitgezaaid, in zijn lever, botten, hersenen,lympfeklieren etc..behalve niet in zijn longen, die waren mooi schoon en dat terwijl mijn vader vroeger een veelvuldig roker is geweest...Bizar!
Dat mijn vader misschien ipv enkele maanden, enkele weken!! te leven had..
Enkele weken, maanden het maakt niet uit meer op dat moment, maar Jezus.... wat moet je dan voelen, denken.
Hoe ga je hiermee om?!
Wat moet hij zelf gedacht en gevoelt hebben...?!
Van weer lekker aan het werk zijn na de eerste behandelingen, precies weer een jaar bezig te zijn, wel met veel pijn , maar wel met goede mri resultaten tot nu.
En nu was het senario onomkeerbaar, de dood stond hem te wachten , meer niet!
De eerste week heeft mijn vader heel veel gehuild, en boos dat hij was.
Wij samen met zijn allen hebben onwijs veel gehuild.
Zo onwerkelijk...van hele fijne momenten en een goed leven samen hebben als familie, ineens is het klaar en wat moet je dan voelen en doen?!
Het is echt met geen pen te beschrijven hoe machteloos je je dan voelt.
In eerste instantie ben je zelf enorm verdrietig, totdat het besef komt dat hij degene is die dood gaat.
Hoe alleen heeft hij zich wel niet gevoelt...
De 2e week ging er een knop om bij mijn vader en werd hij een stuk positiever en zoals hij ook in het leven stond, was hij juist degene die iedereen opbeurde en de zin nog van het leven zag.
De eerste 2 weken was hij nog best fit.
Toch sinds hij de uitslag wist, leek het wel of hij er ook echt aan toe gaf ( misschien onbewust al wel geweten hoe ziek hij was. )
Per dag zag je hem wel aftakelen en in de eerste week sliep hij bijv nog boven, in de 2e week kwam er een bed beneden te staan en in die week kreeg hij ook een morfine pomp.
In de 3e week kwam er elke dag buurtzorg om de morfine te regelen en hem in de gaten te houden.
Toch was hij zo koppig, net zoals wij dat allemaal zijn en wilde hij zo graag alles voor wat kon nog zelf doen of dat wij dat als gezin nog samen deden.
Ik heb dan zelf ook samen met mijn moeder de volledige 6/7 weken voor hem gezorgd waar kon.
Deed ook wel mijn eigen dingetjes, zelfs omdat mijn vader me af en toe naar huis toe schopte
maar wel met de woorden..morgen klok je je wel op tijd in he.. hihi altijd nog die humor..Typisch mijn vader, hoe ziek hij ook was, de humor en koppigheid bleef bovenaan staan!
Soms kwam ik binnen en dan stond hij ineens op zijn bed te springen om die ene vervelende bromvlieg dood te slaan
of vertelde hij trots dat hij nog in de tuin had gewerkt ( dan wel in zijn onderbroekstrompelend met morfine pomp en slangetjes van dien, maar hij deed het en hij was er zo trots op!
Ik heb hem wel eens toegesproken om te gaan liggen, zijn rust te nemen, maar dan kon hij best boos worden..
En gelijk had ie, wat kon hij immers nog anders doen dan wachten op zijn dood, aftakelen en de hele dag liggen...
Dus als hij even een helder momentje had, wilde hij graag wat doen.
Daarna wel helemaal kapot, maar dat had hij er graag voor over.
Weggaan kon hij verder niet meer, aan huis gekluisterd was hij.
Op bed liggen en elke dag meer een meer aftakelen.
De morfine ging bijna om de 3 dagen omhoog.
Hij begon voedsel uit te braken en zelfs water en zijn medicatie kon hij vaak niet meer binnen houden.. zo sneu om te zien..
En het enigste waar hij zich mee bezig hield was hoe het voor ons zou zijn...
Maar dan had hij ook weer zijn "heldere"momentjes en strompelde hij met pomp en al het huis door om spulletjes te zoeken voor elke familielie/kind , als aandenken/herinnering..
Of dan dacht je dat ie sliep en was ie ineens heel stilletjes bij mijn moeder en mijn komen zitten zonder dat we het door hadden, zat hij ons te bekijken en te genieten op zijn manier..
In de tussentijd hebben we alles geregeld.
Zo bizar, zit je met een monuta alles uit te zoeken en te bespreken.
Van de verhalen die verteld moeten worden op de begrafenis , de bloemen , de rouwkaart, zelfs de kist..
Wat ik persoonlijk heel confronterend vond.
Mijn vader bekeek de 'catalogus' met kisten en zei heel nuchter "ja die, die vind ik mooi.. Kijk ( tegen mij ) vind je die ook mooi?
Ja, pap heel erg mooi, prima keuze... tja wat moet je op zo'n moment zeggen..
De tranen stonden in mijn ogen, maar hij ging er heel goed mee om, echt zo onwijs sterk. Hij had er vrede mee.
Enigste waar hij moeite mee had was ons achter laten...
In week 4 begon ik pas echt te schikken van hoe mager mijn vader was.
Hij viel hiervoor ook wel af, maar nu zag je echt zijn ogen groter worden, zijn botten begonnen uit te steken, geen beentjes en armpjes meer over.
En door de tumor achter zijn oog, begon hij slecht te zien, dat oog begon zijn eigen leven te leven en hele andere kant op te staan.
De grote stoere man, mijn papa, ineens zo iel, zo kwetsbaar en fragiel..
Hij was op en heeft altijd gezegd, ik wil niet doodgaan en niet meer herkenbaar zijn.
ik wil waardig sterven en zodra ik onzin uitga kramen wil ik niet meer.
Daarom werd er over euthanasie gesproken.
Hier stond mijn vader compleet achter.
En ieder gesprek wat we met hem voerde, stond hij er weer voor de 200% achter.
Maar hij besloot wanneer het de tijd ervoor was.
Het enigste wat wij konden doen, was hem steunen en verzorgen en het hem op een bepaalde manier nog naar zijn wens te maken!
Iedere avond gaf ik hem een kus en een knuffel en zei ik "tot morgen pap "in het begin wist ik dat er een morgen zou zijn, althans daar ging ik toch wel vanuit..na week 4, werd ik iedere keer benauwd als ik weer naar huis ging s'avonds..denkende aan,"heb ik wel echt alles gezegd wat ik wilde zeggen, heb ik hem wel genoeg verteld hoeveel ik van hem houd, hoe blij ik ben dat hij mijn papa is en trots ik op hem ben "
Dan was het een grote opluchting als ik hem dan de volgende ochtends op het bed zag zitten en met zijn typische rechter arm een knuffelende zwaai gebaar maakte en dat we weer even konden knuffelen!
"Daar is mijn trots weer zei hij vaak"of mijn verpleegster
En dan grapte hij weer " je bent te laat he?! Gaat van je salaris af
haha..In week 5 kwam mijn moeder met een poging om evt nog naar Belgie te gaan, daar was een "succes"verhaal bij ook een uitbehandelde nederlandse patient geweest.
Mijn vader ging erop in, wilde het wel proberen..
Dus zoals ik zoveel regelde op dat moment, deed ik dat natuurlijk met alle liefde.
De afspraken waren rond, totdat mijn vader huildend op zijn bed zat, ik en mijn moeder naast hem kwamen zitten en hij zei..."ik kan het niet meer, ik ben moe, ik ben op en ben er echt klaar mee"
Ik wil nog liever vandaag weg, dan morgen..
Hij wilde perse voor ons als gezin nog doorzetten..
Zo krachtig en zoveel liefde wat nog van hem uitkwam.
Maar nu was hij echt helemaal op.
Hoe moeilijk dit ook was en nog steeds is, wij wisten vanaf minuut 1 dat dit de wens van mijn vader was, was hij er klaar mee, dan ook echt.
En zo leefde hij zijn hele leven.
Koos hij voor A, dan werd het A en geen B meer...
De maandag erop kwam zijn huisarts om alles door te spreken.
Een andere onafhankelijke arts kwam de dag erop om nogmaals te praten met mijn vader en dit keer gaf hij weer heel duidelijk aan.
Er is geen hoop meer, ik ben nu nog helder zei hij en wil niet doodgaan terwijl ik er niet meer helder bij ben.
Mijn vader begon in de laatste 2 weken in zijn slaap soms al op te houden met ademen, en geloof me dat schik je je echt te pletter.
Maar na een klein tijdje ( wat overigens veelste lang duurd op zo'n moment ) kwam er een enorm diepe zucht met adem.
De arts legde uit dat dit al een overlijdings proces was..dat het niet lang meer zou duren.
Ook begon hij al af en toe wartaal uit te slaan in gewone gesprekken, wat hij dan wel weer door had dat het niet helemaal klopte.
Maandag alles doorgesproken met de arts, dinsdag een onafhankelijke arts en woensdag om 18.00 uur was het zover.
We zijn met zijn alleen bij elkaar gekomen.
Een voor een afscheid genomen, ontzettend emotioneel en zo onwerkelijk.
Nogmaals, hoe moet je je dan voelen....
Hoe moet hij zich in vredesnaam gevoelt hebben...
Je weet dat om 18.00 uur je een injectie krijgt en nooit meer wakker word.
Hoe dapper trouwens van hem.. ik weet niet of ik het zou kunnen.
Ik heb denk ik nog nooit zo hard gehuild en gelukkig na mijn momentje van praten, zei mijn moeder tegen me, ga nog even bij je vader zitten.
Ik heb bij hem gelegen op bed, gehuild, geknuffeld.
Hij vertelde hoe trots hij op mij was en dat ik goed voor mezelf moest zorgen! Vooral niet zo onzeker meer mocht zijn...
En dan komt het moment dat de arts zegt, zijn we er klaar voor..
Ja zei mijn vader..doe maar.
Daarna zei hij: "Doei allemaal! " die woorden staan in mijn hoofd gegriefd ! en daar kwam de eerste injectie , hij zou binnen 2 min. in slaap vallen, maar hij viel meteen weg.
De 2 e dodelijke injectie werd gegeven en vrij snel daarna was hij overleden.
Het meest heftige wat ik ooit heb meegemaakt en ooit zal meemaken.
Iemand verliezen, maar ook iemand verliezen middels euthanasie.
Het is zo onbeschrijfelijk en ik ben er eerlijk gezegd nog steeds niet aan toe om het"echte "gevoel toe te laten.
Erover praten gaat nog, helemaal op deze manier, maar het echt voelen is te zwaar, te groot!
Mijn lieve papa, net 60 jaar, binnen 6 weken na het nieuws overleden middels euthanasie.
Ik mis hem verschrikkelijk, met mij natuurlijk de hele familie.
Ik ben wel echt onwijs dankbaar dat ondanks dat ik soms qua emotie op mijn tenen van de vermoeidheid liep in die 6 weken, dat ik er toch intensief ben geweest voor hem, voor hem heb gezorgd, er was, zij gezinnetje eventjes nog terug kon creëren, zoals hij dat zo graag nog even wilde....
Ik de meest intense gesprekken met hem heb mogen hebben, wij een ongelooflijke band hebben opgebouwd, hoe raar dat ook klinkt in die 6 weken.
Het was verschrikkelijk om hem zo te zien aftakelen, en ben blij dat hij op "zijn " juiste moment de stekker er uit heeft getrokken!
Maar de intensiteit en de puurheid dat we zo duidelijk afscheid hebben kunnen nemen ben ik wel dankbaar voor.
Alles is gezegd, alles is afgerond voor ieder van ons!
Er is geen spijt meer en we hebben alles , echt alles alleen en samen gedaan voor mijn vader!!
Maar wat mis ik hem en ik heb geen idee hoe hiermee om te gaan.
Het leven gaat door en ik merk aan mijn omgeving dat inderdaad echt alles doorgaat, hier heb ik vaak heel veel moeite mee.
Ik begrijp het helemaal, maar er is geen tijd om te rouwen..
Je moet door en door gaan..
ik laat het nooit merken aan de mensen om mij heen, behalve aan mijn partner en moeder.
Maar soms zitten er dagen tussen, dat ik gillend door het huis heen ren, jankend op mijn scooter zit, alle gordijnen dichthoud en mijn ogen uit jank of gewoon dat ik de hele wereld vervloek en alleen maar boos ben.
Ik voel me dan zo onwijs alleen en niet begrepen.
En iedereen wil wel even praten, maar na dat gesprek gaat alles gewoon weer door en dat is ook goed hoor, dat hoort ook.
Maar voor mij voelt het absoluut niet zo.
Het komt wel goed, ik doe mijn ding, en ben net zoals mijn vader geen opgever, maar soms word het mij allemaal even te veel en heb ik nergens meer zin in..
Hoe ga je hiermee om....?!
Want ik weet het niet!
woensdag 15 oktober 2014 02:53
Wat een triest verhaal!!
Allereerst natuurlijk heel veel sterkte gewenst met het verlies van je vader
Mijn opa heeft een aantal jaar geleden ook euthanasie laten doen,voordat de huisarts zou komen nog met hem aan tafel zitten kletsen..toen de huisarts kwam is hij op bed gaan liggen en zijn wij er als familie bij gaan zitten/staan,zoals hij wilde,iedereen kreeg nog een kus voordat de injectie gezet werd..
Zoals je al schrijft heel heftig om zo afscheid te nemen,maar ik vond het ook heel mooi dat hij kon gaan zoals hij zelf wilde,op het moment dat hij vond dat het genoeg geweest was!
Je zit nu in een moeilijke periode maar ook jij komt hier straks sterk uit!
Allereerst natuurlijk heel veel sterkte gewenst met het verlies van je vader
Mijn opa heeft een aantal jaar geleden ook euthanasie laten doen,voordat de huisarts zou komen nog met hem aan tafel zitten kletsen..toen de huisarts kwam is hij op bed gaan liggen en zijn wij er als familie bij gaan zitten/staan,zoals hij wilde,iedereen kreeg nog een kus voordat de injectie gezet werd..
Zoals je al schrijft heel heftig om zo afscheid te nemen,maar ik vond het ook heel mooi dat hij kon gaan zoals hij zelf wilde,op het moment dat hij vond dat het genoeg geweest was!
Je zit nu in een moeilijke periode maar ook jij komt hier straks sterk uit!
woensdag 15 oktober 2014 04:56
he bah ik moet er gewoon van janken, ik kan mij niet voorstellen hoe jij je moet voelen, maar ik vind je sterk! beresterk!
Mijn moeder had een mega krachtige oerband met haar moeder, ze ging iedere dag bij haar op de koffie, ze woonde bij ons om de hoek.
op een avond kregen ze een beetje mot aan de telefoon, je weet wel zo'n moment wanneer je zegt, ja ma, nu moet je even niet zo zeuren we kijken er morgen wel naar ben daar nou even te moe voor.
De volgende ochtend ging ze langs, en daar zat ze, dood op de bank, met dr beentjes nog op de koffietafel ingesmeerd met nivea, het potje stond nog open, de belspelletjes die ze altijd keek nog op de tv.
Mn moeder heeft nog zoveel tegen haar willen zeggen, en het feit dat haar laatste woorden niet vriendelijk waren geweest, daar ligt ze soms nog van wakker.
ze is er nooit helemaal overheen gekomen, ook omdat mijn tante een maand daarvoor overleed aan kanker, ook doormiddel van euthanasie, het was allemaal zoveel bij elkaar, heel bizar.
Ik weet niet zo goed wat ik met dit verhaal wil, heb het ook nog nooit aan iemand verteld. misschien lijkt het mij fijn wanneer je nog heel intens met iemand kan praten, iemand nog kan beet pakken en kussen, alles kan zeggen wat je wil zeggen, ook al is er natuurlijk nooit genoeg tijd, en is het niet eerlijk dat iemand zomaar van je af wordt gepakt.
een hele dikke knuffel voor jou en praat hier maar gewoon van je af
Mijn moeder had een mega krachtige oerband met haar moeder, ze ging iedere dag bij haar op de koffie, ze woonde bij ons om de hoek.
op een avond kregen ze een beetje mot aan de telefoon, je weet wel zo'n moment wanneer je zegt, ja ma, nu moet je even niet zo zeuren we kijken er morgen wel naar ben daar nou even te moe voor.
De volgende ochtend ging ze langs, en daar zat ze, dood op de bank, met dr beentjes nog op de koffietafel ingesmeerd met nivea, het potje stond nog open, de belspelletjes die ze altijd keek nog op de tv.
Mn moeder heeft nog zoveel tegen haar willen zeggen, en het feit dat haar laatste woorden niet vriendelijk waren geweest, daar ligt ze soms nog van wakker.
ze is er nooit helemaal overheen gekomen, ook omdat mijn tante een maand daarvoor overleed aan kanker, ook doormiddel van euthanasie, het was allemaal zoveel bij elkaar, heel bizar.
Ik weet niet zo goed wat ik met dit verhaal wil, heb het ook nog nooit aan iemand verteld. misschien lijkt het mij fijn wanneer je nog heel intens met iemand kan praten, iemand nog kan beet pakken en kussen, alles kan zeggen wat je wil zeggen, ook al is er natuurlijk nooit genoeg tijd, en is het niet eerlijk dat iemand zomaar van je af wordt gepakt.
een hele dikke knuffel voor jou en praat hier maar gewoon van je af
woensdag 15 oktober 2014 04:57
Tranen biggelen over m'n wangen, wat hou jij veel van je vader zeg. Je verdriet is voelbaar en ik denk dat het goed is dat je dit gepost hebt. De eerste stap is gezet: je hebt je verhaal gedeeld. Blijf er vooral over praten. Zoveel als je nodig vindt / hebt.
Er komen vanzelf mensen voorbij waar je herkenning in vindt maar voor nu een hele dikke knuffel.
Er komen vanzelf mensen voorbij waar je herkenning in vindt maar voor nu een hele dikke knuffel.
woensdag 15 oktober 2014 06:45
Gecondoleerd met jouw verlies.
Het leven gaat door, voor iedereen. Dat klopt. Maar jij mag daar vrij van nemen. Je hebt zes weken in een aparte wereld geleefd, intens geleefd. En nu heb je veel gevoelens, van verdriet tot tevredenheid dat jullie het maar mooi geflikt hebben. Het duurt even voor je weer hier geland bent, voor je niet meer in je achterhoofd de laatste tijd terug ziet.
Geef het aan als je verdrietig bent. Zorg goed voor jezelf. Zorg voor de basis: 3 maaltijden per dag. Elke dag de deur uit, even uitwaaien. Slaap. En als je werkt, bekijk daar hoe je dat nu in kan richten. Werk geeft structuur, maar kun je je een hele dag concentreren of een halve, en wanneer wordt geëvalueerd?
Rouwen is een werkwoord, door goed voor jezelf te zorgen en te zorgen dat je steun hebt kun je leren ermee om te gaan.
Ik had veel aan de boeken van Kubler-Ross over de theorie van rouw, maar juist ook aan kinderboeken over verlies, omdat dat zo lekker duidelijk geschreven is.
Sterkte.
Het leven gaat door, voor iedereen. Dat klopt. Maar jij mag daar vrij van nemen. Je hebt zes weken in een aparte wereld geleefd, intens geleefd. En nu heb je veel gevoelens, van verdriet tot tevredenheid dat jullie het maar mooi geflikt hebben. Het duurt even voor je weer hier geland bent, voor je niet meer in je achterhoofd de laatste tijd terug ziet.
Geef het aan als je verdrietig bent. Zorg goed voor jezelf. Zorg voor de basis: 3 maaltijden per dag. Elke dag de deur uit, even uitwaaien. Slaap. En als je werkt, bekijk daar hoe je dat nu in kan richten. Werk geeft structuur, maar kun je je een hele dag concentreren of een halve, en wanneer wordt geëvalueerd?
Rouwen is een werkwoord, door goed voor jezelf te zorgen en te zorgen dat je steun hebt kun je leren ermee om te gaan.
Ik had veel aan de boeken van Kubler-Ross over de theorie van rouw, maar juist ook aan kinderboeken over verlies, omdat dat zo lekker duidelijk geschreven is.
Sterkte.
woensdag 15 oktober 2014 07:28
Jeetje meid, met een brok in m'n keel lees ik je verhaal. Jouw wereld mag even stilstaan, neem ook echt je tijd om te rouwen. Als ik je verhaal zo lees kun je over een hele tijd met een goed gevoel terugkijken op een prachtig, mooi, liefdevol en warm afscheid en kun je apetrots zijn op je vader, je familie en vooral jezelf. Voor nu mag je het even niet weten, mag je heel verdrietig zijn en de weg kwijt zijn. Het/jij komt echt op z'n/je pootjes terecht, met hele mooie herinneringen aan een liefdevolle vader. Ik hoop dat je steun kunt vinden bij je familie die begrijpen wat je doormaakt. Heel veel sterkte en veel warmte en liefde toegewenst!
woensdag 15 oktober 2014 07:51
Ik herken je verhaal zo goed! Bij mijn vader ging het ook bijna hetzelfde, behalve de euthanasie..Dat heeft hij niet merr gered..Het verdriet zal slijten met de tijd, het is hier nu al 10 jaar geleden maar er gaat geen dag voorbij dat ik niet aan hem denk en bij de eerste tonen van " Papa" van Stef Bos knallen de tranen meteen in mijn ogen....Heel veel sterkte, neem de tijd om te rouwen, er komt echt een tijd dat je weer gelukkig zult zijn ookal kun je je dat niet voorstellen.
woensdag 15 oktober 2014 07:52
Jeetje wat heftig!
Ik herken de woede en het intense verdriet heel goed. Na het overlijden van mijn vader (hij kwam niet eens aan euthanasie toe) had ik die gevoelens ook.
En het enige wat helpt is die uiten. Huilen, schreeuwen en praten. Dat laatste is moeilijk want je moeder huilt ook als je praat en je vriendinnen hebben het wel eens te druk. Maar toch doe het, praat.
En echt, na verloop van tijd zul je merken dat je met een lach aan je vader terug denkt ipv met tranen.
Het klinkt heel afgezaagd, maar tijd heelt alle wonden, ook deze.
Sterkte!
Ik herken de woede en het intense verdriet heel goed. Na het overlijden van mijn vader (hij kwam niet eens aan euthanasie toe) had ik die gevoelens ook.
En het enige wat helpt is die uiten. Huilen, schreeuwen en praten. Dat laatste is moeilijk want je moeder huilt ook als je praat en je vriendinnen hebben het wel eens te druk. Maar toch doe het, praat.
En echt, na verloop van tijd zul je merken dat je met een lach aan je vader terug denkt ipv met tranen.
Het klinkt heel afgezaagd, maar tijd heelt alle wonden, ook deze.
Sterkte!
Erger u niet, verwonder u slechts!
woensdag 15 oktober 2014 08:06
Brok in mijn keel, wat een heftig verhaal. Gecondoleerd met het verlies van je vader. Van je anker, die sterke man die nog wel wilde maar niet meer kon. Het kan zo snel gaan, en artsen kunnen de boot volledig missen. Gelukkig vertrouwde je vader op zijn gevoel, ook al was de uitkomst niet goed.
Ik lees heel veel liefde, tussen jullie allemaal. Het is mooi dat jullie dit allemaal samen hebben gedaan. Die lege plek moet heel erg wennen, doe je eigen dingen, in je eigen tempo. Over een heel aantal jaren zullen jij en je moeder vrede hebben met hoe het allemaal is gegaan.
De afgelopen tijd was een achtbaan en nu is er rust. Rust voor je vader, rust voor jou en je moeder. Als ik je een tip mag geven?
Blijf gewoon praten over je vader, stop het niet weg. Door hem steeds te noemen lijkt het net alsof hij nog bij het gezin is. Dat maakt wat er gebeurd is misschien iets minder wrang.
Ik lees heel veel liefde, tussen jullie allemaal. Het is mooi dat jullie dit allemaal samen hebben gedaan. Die lege plek moet heel erg wennen, doe je eigen dingen, in je eigen tempo. Over een heel aantal jaren zullen jij en je moeder vrede hebben met hoe het allemaal is gegaan.
De afgelopen tijd was een achtbaan en nu is er rust. Rust voor je vader, rust voor jou en je moeder. Als ik je een tip mag geven?
Blijf gewoon praten over je vader, stop het niet weg. Door hem steeds te noemen lijkt het net alsof hij nog bij het gezin is. Dat maakt wat er gebeurd is misschien iets minder wrang.
woensdag 15 oktober 2014 08:43
Ik heb je hele verhaal gelezen, en heb toen de computer maar even gelaten voor wat ie is. Ik moest eerst even alles laten bezinken, mijn eigen verhaal overdenken, en al de raakvlakken met jou verhaal. Het is inmiddels twee jaar geleden, maar er gaat geen dag voorbij dat ik niet even aan hem denk. Geen euthanasie voor pa, geen laatste prikje, maar wel begeleiding, en een morfinepomp die elke dag een beetje hoger werd afgesteld.
Hij is langzaam in slaap gegleden, moe van de pijn, het nodeloze vechten.
Dank je, dat je jou verhaal met ons hebt willen delen. En echt, de meeste pijn zal slijten. Wat blijft zijn de herinneringen, en die zal je blijven koesteren.
Hij is langzaam in slaap gegleden, moe van de pijn, het nodeloze vechten.
Dank je, dat je jou verhaal met ons hebt willen delen. En echt, de meeste pijn zal slijten. Wat blijft zijn de herinneringen, en die zal je blijven koesteren.
Iedereen wil oud worden, maar niemand wil het zijn.
woensdag 15 oktober 2014 08:44
Lieve TO, jouw verhaal is bijna het mijne. Wij hebben dit een aantal jaar geleden meegemaakt. Mijn vader heeft er ook voor gekozen om te sterven nadat de kanker na vier maanden overal bleek te zitten en hij de behandelingen niet meer aan kon, hij was op.
Hij is dmv palliatieve sedatie overleden, verkapte euthanasie. Wij zaten op het moment dat de medicatie aangesloten werd als gezin om hem heen en hebben afscheid genomen. Mijn moeder is als laatste bij hem gebleven tot hij echt in slaap viel, dat ging vrij vlot. Wij zaten in de naastgelegen kamer (met een glas in lood deur ertussen dus we konden hem nog wel zien). Vlak voor hij in slaap viel stak hij nog even zijn hand naar ons op, dat beeld vergeet ik nooit meer. De dagen erna waren vreselijk, hij is niet meer aanspreekbaar geweest, maar is er wel erg paniekerig, onrustig e.d. geweest, voor hij na twee dagen uiteindelijk overleed. Achteraf gezien was echte euthanasie een veel waardiger einde geweest. Ik snap dat het voor jou heel heftig was om te zien. Probeer troost te vinden in de gedachte dat jouw vader zo een heel naar stervensproces is bespaard.
Ik heb zelf geen moeite met de keuze van mijn vader destijds om uit het leven te stappen. Hij heeft erg zijn best gedaan om de ziekte aan te kunnen, maar op een gegeven moment was hij zo afgetakeld (broodmager, veel pijn, geen eten meer binnen kunnen houden) hij kon simpelweg niet meer. Enkele weken voor het einde heeft hij ons min of meer toestemming te gevraagd om ervoor te kiezen uit het leven te stappen. Of wij het niet 'laf' vonden, of het hem kwalijk zouden nemen. Natuurlijk niet. Van familie (vrij gelovige mensen) is er commentaar geweest op zijn keuze. Daar heb ik maling aan hoor, alsof hij voor de lol die keuze maakte..tss.
Ondanks dat ik volledig achter zijn keuze stond, heeft het wel impact gehad. Heb wel een jaar lang nare dromen gehad over dit alles en als ik even alleen was, kwamen de tranen. Daarna werd het beter. Het gemis is en blijft natuurlijk groot, maar de scherpe randjes zijn ervan af. Bij veel belangrijke gebeurtenissen (zowel prive als in de wereld) denk ik wel, wat had hij ervan gevonden?
Wat ik mooi vond.. Drieenhalf jaar na zijn dood is mijn eerste zoontje geboren. Hij lijkt erg op zijn opa, mijn vader. Als ik naar mijn zoontje kijk, denk ik vaak aan mijn vader. Voor mijn gevoel leeft mijn vader zo toch een beetje door in dat kleine eigenwijze ventje.
Ik wens je veel sterkte TO.
Hij is dmv palliatieve sedatie overleden, verkapte euthanasie. Wij zaten op het moment dat de medicatie aangesloten werd als gezin om hem heen en hebben afscheid genomen. Mijn moeder is als laatste bij hem gebleven tot hij echt in slaap viel, dat ging vrij vlot. Wij zaten in de naastgelegen kamer (met een glas in lood deur ertussen dus we konden hem nog wel zien). Vlak voor hij in slaap viel stak hij nog even zijn hand naar ons op, dat beeld vergeet ik nooit meer. De dagen erna waren vreselijk, hij is niet meer aanspreekbaar geweest, maar is er wel erg paniekerig, onrustig e.d. geweest, voor hij na twee dagen uiteindelijk overleed. Achteraf gezien was echte euthanasie een veel waardiger einde geweest. Ik snap dat het voor jou heel heftig was om te zien. Probeer troost te vinden in de gedachte dat jouw vader zo een heel naar stervensproces is bespaard.
Ik heb zelf geen moeite met de keuze van mijn vader destijds om uit het leven te stappen. Hij heeft erg zijn best gedaan om de ziekte aan te kunnen, maar op een gegeven moment was hij zo afgetakeld (broodmager, veel pijn, geen eten meer binnen kunnen houden) hij kon simpelweg niet meer. Enkele weken voor het einde heeft hij ons min of meer toestemming te gevraagd om ervoor te kiezen uit het leven te stappen. Of wij het niet 'laf' vonden, of het hem kwalijk zouden nemen. Natuurlijk niet. Van familie (vrij gelovige mensen) is er commentaar geweest op zijn keuze. Daar heb ik maling aan hoor, alsof hij voor de lol die keuze maakte..tss.
Ondanks dat ik volledig achter zijn keuze stond, heeft het wel impact gehad. Heb wel een jaar lang nare dromen gehad over dit alles en als ik even alleen was, kwamen de tranen. Daarna werd het beter. Het gemis is en blijft natuurlijk groot, maar de scherpe randjes zijn ervan af. Bij veel belangrijke gebeurtenissen (zowel prive als in de wereld) denk ik wel, wat had hij ervan gevonden?
Wat ik mooi vond.. Drieenhalf jaar na zijn dood is mijn eerste zoontje geboren. Hij lijkt erg op zijn opa, mijn vader. Als ik naar mijn zoontje kijk, denk ik vaak aan mijn vader. Voor mijn gevoel leeft mijn vader zo toch een beetje door in dat kleine eigenwijze ventje.
Ik wens je veel sterkte TO.
woensdag 15 oktober 2014 09:43
Wat een heftig verhaal, heb een traantje moeten wegvegen. Wat heb jij het mooi verwoord, heb nergens gedacht hoelang duurt dit nog, maar in een zucht uitgelezen.
Je klinkt enorm sterk en wat straalt er een liefde uit jou bericht. Wat fijn dat je zo'n hechte band hebt gehad met je vader.
Vreselijk dat alles verholpen lijkt te zijn, en je dan opeens zulk nieuws krijgt. Het is niet niks. Euthanasie heb ik nog nooit meegemaakt. Maar wel familieleden die enorm aftakelde en onherkenbaar werden. Het is in beide gevallen enorm moeilijk.
Ik wil jou heel veel sterkte wensen met het verlies van je lieve vader.
Je klinkt enorm sterk en wat straalt er een liefde uit jou bericht. Wat fijn dat je zo'n hechte band hebt gehad met je vader.
Vreselijk dat alles verholpen lijkt te zijn, en je dan opeens zulk nieuws krijgt. Het is niet niks. Euthanasie heb ik nog nooit meegemaakt. Maar wel familieleden die enorm aftakelde en onherkenbaar werden. Het is in beide gevallen enorm moeilijk.
Ik wil jou heel veel sterkte wensen met het verlies van je lieve vader.
woensdag 15 oktober 2014 09:49
Prive, wat een heftige periode heb je gehad en zit je nog steeds in.
Een ieder gaat anders om met rouwen, met verdriet, met verlies. Wat ik vooral heb geleerd na het overlijden van mijn moeder, is om te accepteren dat rouwen komt en gaat. Voor een ieder is rouwen anders, ook binnen het gezin. Dat respecteren van elkaar is ook belangrijk.
Het is nu nog allemaal zo vers, te vers om je of te vragen "hoe ga ik hiermee om". Meestal vind je die weg vanzelf wel.
Sterkte.
Een ieder gaat anders om met rouwen, met verdriet, met verlies. Wat ik vooral heb geleerd na het overlijden van mijn moeder, is om te accepteren dat rouwen komt en gaat. Voor een ieder is rouwen anders, ook binnen het gezin. Dat respecteren van elkaar is ook belangrijk.
Het is nu nog allemaal zo vers, te vers om je of te vragen "hoe ga ik hiermee om". Meestal vind je die weg vanzelf wel.
Sterkte.
