Mijn vader ligt in t ziekenhuis...

Mijn pa is vanmorgen niet goed geworden, er is een ambulance bij gekomen en hij is met spoed naar t ziekenhuis gebracht.

Daar is hij nagekeken en is gebleken dat zijn.aorta is gescheurd. Hij is met spoed naar de operatie kamer gebracht, met 50 % kans dat het goed gaat... Of fout...



Ik voel zoveel, ben bang en ik weet het gewoon even niet. De operatie zal uuuuuren duren, maar voor hetzelfde geld zijn er teveel scheuren. Er waren al tekenen dat er mogelijk meer scheuren waren...

Shiiiittttt, ben zo bang...

Inmiddels is de school weer begonnen en komen we langzaam aan weer in het school ritme.

Vorige week ging het redelijk, vertelde ik ook aan de therapeut waar ik eens in de 3/4 weken kom.

Direct daarna had ik mijn groepstherapie. Dit werd erg heftig.

Praten over moeders en ik werd zo boos op de mijne.

Ik kon heel even bij mijn emoties en al snel werd het heel zakelijk (dat hoor ik de laatste tijd steeds vaker in therapie) ze zien dan niet meer dat het mij raakt, er is dan totaal geen emotie af te lezen op mij. Ik moet zeggen daar ik die dan ook niet echt voel... Erg gek...

Maar na de therapie en de dagen daarna was ik erg down...

Ik heb wel veel gedaan buitenshuis. Afspreken met een vriendin enzo. Elke dag was druk.

Gisteren had ik mijn eerste individuele therapie gesprek met de therapeut die mij is toegewezen om individueel voort te zetten.

Ook bij haar vertelde ik wat mij zoal dwars zit momenteel, en weer was het zakelijk, zonder emotie. Ik kon er ook niets bij voelen.



Maar dan kom ik thuis, ben ik moe en heb ik hoofdpijn. Spanning in mijn hele lichaam, maar emotie voel ik niet...

Vandaag werd ik erg moe wakker, down en kon weinig hebben.

Begin van de middag, toen mijn man thuiskwam zelfs even moeten huilen.

Maar ik kan niet voelen waar het vandaan komt. Waarom ik verdrietig ben...



Dit is zo frustrerend. Op de momenten dat het nodig is geen emotie kunnen tonen of voelen en als ik wel wat voel er geen grip op kunnen krijgen...

Oh, en de uitslag van mijn man's onderzoek is binnen.

Hij heeft ADHD en is waarschijnlijk ook autistisch...



Best verwarrend en totaal niet wat ik had verwacht.

Maar voor mij veranderd hij niet, hij is nog steeds dezelfde persoon, alleen nu met een stickertje extra...





Ik ga trouwens vanaf volgende week elke maand naar een lotgenoten groep. Ik vind het toch wel spannend...

Straks ga ik naar de lotgenoten groep.

Ben er best wel nerveus voor...



Al dagen flink verkouden, veel gaande, dus lichamelijk en psychisch ben ik een beetje op.

Op sociaal vlak teveel gedaan, dat merk ik nu.

Ik moet eigenlijk al voor die tijd pas op de plaats maken, maar dat lukt niet.

Ik zie het niet aankomen en als ik dat wel zie dan ben ik weer bang mensen teleur te stellen...



Vandaag door het uwv gebeld, in ieder geval nog 8 weken niets.

Dat is wel fijn, ik krijg de ruimte gelukkig.



Nou, op naar de groep, spannend....

Groep was niet doorgegaan. Is verzet en is nu morgen.

Wat een emotionele achtbaan is het momenteel zeg...



Van de week zijn we voor het eerst naar de oudergroep geweest.

Was erg interessant en leerzaam. Maar wat word je met de neus op de feiten gedrukt zeg. Over Hoe slecht ik het nu doe , maar ook hoe het vroeger bij mij ging.

Het is bijna nog een extra therapie erbij...



Daarnaast ben ik nu enkele weken bezig met individuele therapie. Die is ook heftig. Hakt er goed in. Ik blijk dus al jaren emoties te onderdrukken waardoor ze er later, als het teveel is geworden, uitknallen zonder dat er op dat moment een directe aanleg voor is..



Daar werken we nu aan. Emoties leren herkennen en ook leren herkennen wanneer ik richting mijn grens ga en dan op tijd op de rem staan.



Donderdag was de lotgenoten groep. Grootste deel viel me mee, maar er werd op een gegeven moment gezegd dat het knap was dat ik er nog ben... Toen moest ik wel even slikken. Heb vaak genoeg gedacht dat het beter zou zijn als ik er niet meer was namelijk...



Al met al is het best veel allemaal. Elke week groep, individueel en de oudergroep.

Sociale activiteiten heb ik al stappen mee terug gedaan. Het was teveel allemaal. Ook de sportschool staat voorlopig op non actief.... trek het echt even niet.

Dat is ook zo modder.

Maar moet ik de therapie van mijn zoon, de oudergroep, maar achterwege laten dan? Hij heeft het nodig dat wij goed met hem om kunnen gaan en nu lukt dat niet echt...



Of zal ik mijn therapie maar stop zetten? De groep is hard nodig om uit mijn oude schema's te komen en dus niet weer terug te vallen.

Of de individuele dan maar. Gebleken is dat ik vast loop in de groepstherapie zonder de extra individuele gesprekken.

Is dus ook geen optie.

Ik, mijn zoontje en mijn man hebben en stabiele Ik, vrouw en moeder nodig.



Het is niet zo dat ik op sociaal vlak niets meer doe. Ik deed alleen teveel nu.

Spreek nog zeker 2x per week af met een vriendin en zit geregeld bij familie.

Sorry modder. Ben "ietwat" lichtgeraakt de laatste tijd.

Ik denk op zich dat dit wel gaat werken voor mij. Individuele is pas 3 weken en de oudergroep sinds deze week.

Dus nieuw en ineens extra intensief.

Moet er waarschijnlijk ook alleen maar aan wennen.



Groep werkte voor mij niet op zichzelf omdat ik niet echt een beeld kreeg/krijg van de schema's en modi waar ik in zit.

Nu met de individuele erbij is het al overzichtelijker.

Het begin is er.



Leuke dingen doe ik nog wel, alleen tijdelijk wat minder.



@ibi. Dat is het plan ook.

Sport staat nu even op hold tot januari. Hoop het dan weer op te kunnen pakken.



Hoe gaat het met jou?

Thanks modder.

Groepstherapie is op zich wel goed voor mij, er is dit jaar alleen zoveel gebeurd dat het moeite moet me te focussen op de groep (vader dood, zoon adhd geconstateerd, baan kwijt, man adhd geconstateerd en waarschijnlijk autisme)

Kopp groep is maar 1x per maand, dus wel te overzien.



@ibi. Gefeliciteerd nog zal wel dubbel zijn ook deze periode?

Goed dat je het vrijwilligerswerk even hebt gestopt. Ook keuze voor jezelf gemaakt.



Fijn dat er bij je groep geen eind aan zit en dat dat doorloopt zolang je het nodig hebt. Heb ik ook met mijn groep, dat is wel fijn. Hopelijk krijg je daar voldoende steun en uitdaging om je valkuilen te kunnen aanpakken.

Ibi, wat vervelend dat je vooraf gesprek zo is gelopen.

Ik kan mij heel goed voorstellen dat het als falen voelt. Maar dat is het niet hè. Je bent al heel ver gekomen en hebt al heel hard aan jezelf gewerkt.

Hoeveel therapie ga je in deze groep volgen? Hoeveel dagen/ hoeveel uur? Is het een mogelijkheid om, als dit te weinig blijkt te zijn, er iets naast te doen? Individueel bijvoorbeeld.



Hier een heftige week gehad. Zat erg tegen dingen aan te hikken en dat ook aangegeven in mijn individuele. Ze gaf aan dat ik vrij somber overkom. En ik moet nu oppassen dat ik niet een depressie induik.

De dag erna met de medische therapeut samengezeten. Allereerst voor de medicatie. Maar hij helpt mij ook dingen te overzien.



Opgesomd wat ik per week heb. Ik moet nu een 2 wekelijks schema maken.

Vastleggen hoeveel tijd ik kwijt ben aan een therapie inclusief reistijd en bijkomen daarna.

Verder per 2 weken het huishouden indelen en het zo overzichtelijk te maken voor mijzelf. Daarnaast ook speeltijd met mijn zoontje en ontspanning inplannen. Dingen doen waar ik echt van kon genieten.



Het is erg veel. Nu pas besef ik dat 2 groepen en individueel erg veel is. Maar ik kan niets laten liggen. Als ik niet aan mijzelf werk zak ik verder weg en als ik de oudergroep niet doe gaat het niet beter met zoontje...



Ik denk wel dat ik, , alsik meer overzicht heb het beter zal gaan en het makkelijker is.

Voor nu wil hij ook nog geen anti depressiva voorschrijven. Eerst kijken of dit voldoende is. Ik hoop het wel.



Gisteren was trouwens wel een betere dag. Het was onze trouwdag en we hebben het samen best leuk gehad. Een dag die ik een 7 geef (voor nu al heel wat)

Ook moesten we gisteren naar de psych van mijn man voor zijn onderzoek. Kwamen tot de conclusie dat wij, ondanks de huidige situatie, het nog redelijk doen samen. Ook wel fijn.

Ik merk wel dat wij meer tot elkaar komen in deze periode.

Wat best fijn is. Periodes als deze kunnen een relatie maken of breken. En het lijkt erop dat het maken word.



Nu lekker op bed, tv aan en haakwerkje erbij.

Hoi Ibi,



Nu gaat het redelijk. Door middel van mijn individuele gesprekken zijn we er wel achter dat mijn slechte dagen vooral zijn wanneer ik drukke dagen voor de boeg heb.

Als ik bvb 2 dingen qua therapie voor de boeg heb.

Dan is de dag daarvoor al slecht, of ik start diezelfde dag heel erg slecht. Zie het dan erg somber in allemaal.



Nu weet ik dus waar dat vandaan komt en kan ik dat beter relativeren.

Deze week word ook een mega drukke week. Oudergroep, eigen groepstherapie, medicatie afspraak (waar ik ook een kort gesprek heb hoe het gaat etc, daarom heb ik individueel een weekje uitgesteld nu) Lotgenotengroep is ook deze week, psych van mijn zoontje voor evaluatie en ook school gesprek.

Het is veel, maar nu weet ik al wat er op mij af gaat komen en dat ik hierdoor ook uit evenwicht zal zijn. Dit is nu dus wat makkelijker te relativeren.



Verder zijn we in individueel bezig met het thema moeder. Hoe ik mijzelf zie als een moeder, dat hebben we gestaaft met een hele slechte moeder (de mijne) en een goede moeder in mijn omgeving. Blijkt ik uiteindelijk niet zo slecht te zijn als ik dacht...

Wat ook wel weer erg dubbel voelt hoor. Heb ik mijzelf niet teveel krediet gegeven tijdens het staven, maar als ik ook dat ga relativeren weet ik dat ik dus slechter over mijzelf denk dan nodig is. Zelfbeeld word nu dus ook aan gewerkt.



Verder ben ik elke dag aan het opschrijven hoe de dag was en de positieve dingen markeer ik zodat positiviteit van die dag er direct uitspringt. Dit word steeds meer!



Afgelopen week schoolvakantie en ik heb veel met zoontje kunnen doen, wat erg leuk was. Heb er echt van kunnen genieten ondanks dat ik er ook zeer moe van werd.



Al met al is het dus pittig, maar omdat ik nu de oorzaak weet kan ik het beter relativeren en de zware dagen beter accepteren. Natuurlijk is het kut dat die er zijn, maar wel beter te accepteren en ze er te laten zijn. Ik zorg dat ik het dan verder daarnaast rustiger heb.



Hoe is het nu met jou Ibi?

Lieve IBI.



Je mag ze altijd bellen hoor! Daar zijn ze voor. Als jij het even niet trekt en therapie is uitgevallen kan je zeker een beroep op ze doen door middel van een telefoontje

Wat vervelend dat je nu zoveel slechte dagen erbij hebt zeg. Heeft dit met de nieuwe groep te maken denk je?



Als jij het idee hebt dat je nog niet aan deze groep toe bent zou ik dit zeker aankaarten bij je behandelaars.



Het is zeker fijn dat ik kan herleiden waar veel slechte dagen vandaan komen. Maakt het ook makkelijker om er weer uit te komen.



Het is ook heel lastig. Als je ouder word wil je het natuurlijk zo goed mogelijk doen met je kind(eren)

En als je zelf alleen een slecht voorbeeld hebt gehad dan is het heel moeilijk. Wat is bijvoorbeeld goed genoeg? En wij zijn ook nog eens gezegend met een heerlijk knulletje met de nodige uitdagingen. En dat maakt het extra lastig.



Maar ik hoop dat wij, met de juiste hulp en begeleiding, het als ouders zo kunnen doen dat mijn zoontje later als hij groot is terugkijkt een denkt: mijn jeugd was fijn, ik had fijne, begripvolle ouders die mij steunden en er voor mij waren/zijn.

Ik wil dat hij opgroeit met een goed zelfbeeld en positief in het leven staat.

Ha lieve Ibi,



Hier is het even wat minder nu. Ik zit volledig in de knel omtrent het verleden en mijn vader en zijn overlijden.

Daar ben ik nu in therapie ook hard mee aan de slag gegaan.

Ik heb hem een brief geschreven. Straks, in mijn individuele, ga ik dit ook bespreken weer.

Dit weekend is er vanuit het uitvaartcentrum een herdenking voor iedereen die zij hebben begeleid. Ik was eerst zo van, nou, hoeft niet echt. Toen had ik wat gepland en kon ik dus niet. En nu moest ik dat afzeggen en heb ik mij toch voor de herdenking opgegeven. Of het mij gaat helpen, dat weet ik niet. Maar ik wil het wel proberen.

Verder heb ik veel last van spanningsklachten in mijn nek vooral. Ik zit nu 2 x per week bij de fysio daarvoor.



Gisteren zag ik een email van de juf van mijn zoontje om een afspraak te maken met haar en de IB'er van school.

Mijn man en ik namen aan dat het was nav het ADHD verslag dat ze pas had gehad.

Maar toen ik vanmorgen de afspraak bevestigde gaf ze aan dat het is om te weten hoe het gaat bij ons nu en ook vanwege het gedrag van ons zoontje in de klas t.o.v. andere kinderen. Alwéér!



Ik raak hier zo gespannen van. Heb zoiets van, wat doet hij dan? (wil het het liefste meteen weten...) We hebben ook niet signalen gekregen dat het weer slecht ging (meestal krijg je wel even door eind van de dag hoe het was gegaan.) dus ik stond eigenlijk een beetje verbaasd.

Voor nu moet ik proberen het even los te laten aangezien ik er nu nog niets mee kan. Ik weet er niets van en het gesprek is maandag pas. Maar dat loslaten voor nu is wel heel moeilijk. Hoe parkeer je dat?



Verder ben ik er nu wel achter dat bij mij de kern van al mijn issues is dat ik vroeger niet gezien ben en niet ben erkend om wie ik ben. Ik herken het wel dat ik altijd al op zoek was naar aandacht, maar dat deed ik niet op de "juiste" manier. Ik probeerde altijd op een negatieve manier aandacht te trekken. Altijd het zielige muisje uithangen (logisch op zich wel, ik wist niet beter) maar ik wil dat dat voorbij is binnenkort. Ik wil dat men mij ziet en erkend om wie ik ben, volledig. En niet alleen omdat ze mij zielig vinden of of mijn zielige verleden. Natuurlijk zal dat altijd een deel van mij zijn, maar dat is (hoop ik straks) slechts een klein deeltje van mij. Ik hoop uit te kunnen vinden wie ikzelf werkelijk ben zodat ik die persoon ook aan anderen kan laten zien.





Wat goed dat je met de groep bent gestopt als het voor zoveel onrust in jou zorgde. En wat fijn dat je nu wel uit je therapie kan halen wat je nodig hebt. Hoe sta je tegenover het vrijwilligerswerk? Is het nu de tijd om dat aan te pakken al?



Wat een spannende tijd zeg. Ik kan mij voorstellen dat je enorm veel spanning krijgt van alles dat gaande is. Rondom het huis verkopen. Juist in deze periode ook nog.

Het lijkt mij heel logisch dat je nu zoveel met Patrick bezig bent. Juist door alle veranderingen die er gaande zijn. Het is ook niet weinig wat er speelt. Lukt het je wel dat een beetje te relativeren en in te zien waar dat door komt?

Mij kan dat heel erg helpen, het in het juiste perspectief te zien.



Oh ja, gisteren ben ik weer gebeld door de contactpersoon van het UWV. Hoe het ervoor staat. Ik zag hier alweer even tegenop omdat ik wist dat het telefoontje komen zou.

Hij hoorde mij aan en erkende dat er veel gaande is en dat ik veel aan mijn hoofd heb.

Hij heeft aangegeven dat hij begin van het nieuwe jaar weer contact op zal nemen en dan willen ze tevens informatie gaan opvragen bij mijn behandelaars.

Je hoort wel eens verhalen van mensen die hele nare ervaringen hebben met het UWV. Maar ik ben best blij met de personen die mij "begeleiden" Er zit geen pushen achter, ze laten mij de tijd nemen en dat is zo fijn!



Lieve Ibi, ik weet niet of je veel zal schrijven in de komende periode. Weet dat ik je lezen zal.

Ik wil je in ieder geval veel sterkte en steun toewensen. Het is moeilijk, neem de tijd om dit ook te verwerken.