Psyche
alle pijlers
overlijden partner
zondag 8 maart 2015 12:38
Ik wist niet hoe ik het moest plaatsen. Nu komt het echte verhaal.
Drie maanden geleden vond ik mijn latpartner dood in zijn huis. Nog steeds zie ik dat beeld voor me. Ik was zo flink, politie,arts, crematie.
Nu, na drie maanden lig ik als een jammerend kat in bed, klem mij vast aan zijn kleine urn, verwarm hem( ja, mannelijk) tegen mijn borsten, huil zonder tranen en hyperventileer tot ik er duizelig van word. Ik kan dit bijna niet typen van het hijgen. Rouw is zo lichamelijk. Toch wil ik het de wereld in slingeren. Dat iemand dit leest.
Zo, nog even hyperventileren. Dat is verslavend, maar ook verdovend. Nu ga ik naar het strand. Ik hou van water, mijn naam is niet voor niets Fontein
Drie maanden geleden vond ik mijn latpartner dood in zijn huis. Nog steeds zie ik dat beeld voor me. Ik was zo flink, politie,arts, crematie.
Nu, na drie maanden lig ik als een jammerend kat in bed, klem mij vast aan zijn kleine urn, verwarm hem( ja, mannelijk) tegen mijn borsten, huil zonder tranen en hyperventileer tot ik er duizelig van word. Ik kan dit bijna niet typen van het hijgen. Rouw is zo lichamelijk. Toch wil ik het de wereld in slingeren. Dat iemand dit leest.
Zo, nog even hyperventileren. Dat is verslavend, maar ook verdovend. Nu ga ik naar het strand. Ik hou van water, mijn naam is niet voor niets Fontein
zondag 8 maart 2015 12:47
Allereerst gecondoleerd met het verlies. Iedereen verwerkt rouw anders, daar is geen goed of fout in.
Realiseer je dat jouw leven wel verder gaat. En je partner zou echt niet gewild hebben dat jij stopt met leven en genieten van het leven. We leven niet meer in het oude India waar weduwen zich op de brandstapel gooien bij de verbranding van het lichaam.
Mij heeft het geholpen, na een groot verlies, door professionele hulp te gaan zoeken. In het begin ben je sterk, het verlies komt onverwachts, je "moet doorgaan" om alles te regelen. En dan komt de klap pas. Je gaat soms in rondje denken, of dat de plaat blijft hangen.
Je zal je partner altijd blijven missen. Maar je gaat nu een nieuw leven opbouwen zonder hem. En dat mag, je mag weer vrolijk zijn, je mag weer genieten, je mag weer leuke dingen gaan doen. Daar doe je hem echt geen tekort en je verloochend hem ook echt niet.
Geef de urn een mooi plekje, of verstrooi de as, of laat de as verwerken in een sieraad of tatoeage. Maar maakt de urn niet de focus van je leven! Je wil je partner toch niet vooral herinneren als urn of hoe je hem dood gevonden hebt? Probeer juist de mooie liefdevolle herinneringen te koesteren en je daar op te focussen.
Sterkte!
Realiseer je dat jouw leven wel verder gaat. En je partner zou echt niet gewild hebben dat jij stopt met leven en genieten van het leven. We leven niet meer in het oude India waar weduwen zich op de brandstapel gooien bij de verbranding van het lichaam.
Mij heeft het geholpen, na een groot verlies, door professionele hulp te gaan zoeken. In het begin ben je sterk, het verlies komt onverwachts, je "moet doorgaan" om alles te regelen. En dan komt de klap pas. Je gaat soms in rondje denken, of dat de plaat blijft hangen.
Je zal je partner altijd blijven missen. Maar je gaat nu een nieuw leven opbouwen zonder hem. En dat mag, je mag weer vrolijk zijn, je mag weer genieten, je mag weer leuke dingen gaan doen. Daar doe je hem echt geen tekort en je verloochend hem ook echt niet.
Geef de urn een mooi plekje, of verstrooi de as, of laat de as verwerken in een sieraad of tatoeage. Maar maakt de urn niet de focus van je leven! Je wil je partner toch niet vooral herinneren als urn of hoe je hem dood gevonden hebt? Probeer juist de mooie liefdevolle herinneringen te koesteren en je daar op te focussen.
Sterkte!
I can't control the wind but I can adjust the sail
explore, dream & discover
explore, dream & discover
zondag 8 maart 2015 13:06
quote:hamerhaai schreef op 08 maart 2015 @ 12:47:
Allereerst gecondoleerd met het verlies. Iedereen verwerkt rouw anders, daar is geen goed of fout in.
Realiseer je dat jouw leven wel verder gaat. En je partner zou echt niet gewild hebben dat jij stopt met leven en genieten van het leven. We leven niet meer in het oude India waar weduwen zich op de brandstapel gooien bij de verbranding van het lichaam.
Mij heeft het geholpen, na een groot verlies, door professionele hulp te gaan zoeken. In het begin ben je sterk, het verlies komt onverwachts, je "moet doorgaan" om alles te regelen. En dan komt de klap pas. Je gaat soms in rondje denken, of dat de plaat blijft hangen.
Je zal je partner altijd blijven missen. Maar je gaat nu een nieuw leven opbouwen zonder hem. En dat mag, je mag weer vrolijk zijn, je mag weer genieten, je mag weer leuke dingen gaan doen. Daar doe je hem echt geen tekort en je verloochend hem ook echt niet.
Geef de urn een mooi plekje, of verstrooi de as, of laat de as verwerken in een sieraad of tatoeage. Maar maakt de urn niet de focus van je leven! Je wil je partner toch niet vooral herinneren als urn of hoe je hem dood gevonden hebt? Probeer juist de mooie liefdevolle herinneringen te koesteren en je daar op te focussen.
Sterkte! Ik ben het met je eens, hamerhaai, alleen zou ik dit verhaal na minimaal een jaar houden en niet na drie maanden al.
Allereerst gecondoleerd met het verlies. Iedereen verwerkt rouw anders, daar is geen goed of fout in.
Realiseer je dat jouw leven wel verder gaat. En je partner zou echt niet gewild hebben dat jij stopt met leven en genieten van het leven. We leven niet meer in het oude India waar weduwen zich op de brandstapel gooien bij de verbranding van het lichaam.
Mij heeft het geholpen, na een groot verlies, door professionele hulp te gaan zoeken. In het begin ben je sterk, het verlies komt onverwachts, je "moet doorgaan" om alles te regelen. En dan komt de klap pas. Je gaat soms in rondje denken, of dat de plaat blijft hangen.
Je zal je partner altijd blijven missen. Maar je gaat nu een nieuw leven opbouwen zonder hem. En dat mag, je mag weer vrolijk zijn, je mag weer genieten, je mag weer leuke dingen gaan doen. Daar doe je hem echt geen tekort en je verloochend hem ook echt niet.
Geef de urn een mooi plekje, of verstrooi de as, of laat de as verwerken in een sieraad of tatoeage. Maar maakt de urn niet de focus van je leven! Je wil je partner toch niet vooral herinneren als urn of hoe je hem dood gevonden hebt? Probeer juist de mooie liefdevolle herinneringen te koesteren en je daar op te focussen.
Sterkte! Ik ben het met je eens, hamerhaai, alleen zou ik dit verhaal na minimaal een jaar houden en niet na drie maanden al.
zondag 8 maart 2015 13:07
Allereerst heel veel sterkte gewenst.
En dan, je lijkt nog heel erg in die rauwe rouwfase te zitten. Het is moeilijk om daar als het ware bovenuit te stijgen en te zien dat dat het ook is; een fase. En je kunt daarbij best hulp vragen. Voor elke fase is er wel iets te bedenken. Praten, heel fysiek bezig zijn, of juist tekenen/schilderen. Ik hoop dat je iemand om je heen hebt die je ook echt 'ziet' en een beetje voor je zorgt als je dat zelf moeilijk vindt.
Verder, aangezien jij je partner gevonden hebt en dat beeld je blijft achtervolgen; dat hoeft niet zo te blijven. Ik heb bij een vergelijkbare herinnering die heel veel nare emoties opriep enorm veel gehad aan EMDR. Dit is een kortdurende maar zeer effectieve vorm van therapie waarin je als het ware de herinnering opnieuw opslaat in je hoofd, maar dan op zo'n manier dat je er met een neutraler gevoel naar kunt kijken. Het heeft dan geen macht meer over jou.
Ik hoop dat je vandaag flink wat vitamine zon oppikt. Het zal je vast goed doen.
En dan, je lijkt nog heel erg in die rauwe rouwfase te zitten. Het is moeilijk om daar als het ware bovenuit te stijgen en te zien dat dat het ook is; een fase. En je kunt daarbij best hulp vragen. Voor elke fase is er wel iets te bedenken. Praten, heel fysiek bezig zijn, of juist tekenen/schilderen. Ik hoop dat je iemand om je heen hebt die je ook echt 'ziet' en een beetje voor je zorgt als je dat zelf moeilijk vindt.
Verder, aangezien jij je partner gevonden hebt en dat beeld je blijft achtervolgen; dat hoeft niet zo te blijven. Ik heb bij een vergelijkbare herinnering die heel veel nare emoties opriep enorm veel gehad aan EMDR. Dit is een kortdurende maar zeer effectieve vorm van therapie waarin je als het ware de herinnering opnieuw opslaat in je hoofd, maar dan op zo'n manier dat je er met een neutraler gevoel naar kunt kijken. Het heeft dan geen macht meer over jou.
Ik hoop dat je vandaag flink wat vitamine zon oppikt. Het zal je vast goed doen.
Clap your hands everybody, and everybody clap your hands.
zondag 8 maart 2015 13:10
zondag 8 maart 2015 14:03
Pfoe wat heftig zeg. Gecondoleerd.
Ik hoop dat je al even op het strand langs zee loopt.
Blijf anders hier van je af schrijven want misschien helpt het wel wat.
Ik hoop dat je al even op het strand langs zee loopt.
Blijf anders hier van je af schrijven want misschien helpt het wel wat.
“I've learned that people will forget what you said, people will forget what you did, but people will never forget how you made them feel.” Maya Angelou.
zondag 8 maart 2015 14:25
quote:Sri schreef op 08 maart 2015 @ 13:06:
[...]
Ik ben het met je eens, hamerhaai, alleen zou ik dit verhaal na minimaal een jaar houden en niet na drie maanden al.
Waarom pas na 1 jaar? Wauw, dat zal betekenen dat ik in mijn leven heel vaak 1 jaar niet goed heb kunnen functioneren omdat ik een geliefde heb verloren.
Het leven gaat door, ik zeg niet dat ze niet mag rouwen of verdrietig te zijn. Maar je mag echt vanaf dag 1 al gaan proberen om ook weer meer te zijn dan alleen de rouwende persoon 24 uur per dag. Niet voor de omgeving, maar vooral voor jezelf. Rouwen is een heel pijnlijk proces wat heel veel energie vreet. Natuurlijk moet er gerouwd worden, maar alles wat je aandacht geeft dat groeit en bloeit.
[...]
Ik ben het met je eens, hamerhaai, alleen zou ik dit verhaal na minimaal een jaar houden en niet na drie maanden al.
Waarom pas na 1 jaar? Wauw, dat zal betekenen dat ik in mijn leven heel vaak 1 jaar niet goed heb kunnen functioneren omdat ik een geliefde heb verloren.
Het leven gaat door, ik zeg niet dat ze niet mag rouwen of verdrietig te zijn. Maar je mag echt vanaf dag 1 al gaan proberen om ook weer meer te zijn dan alleen de rouwende persoon 24 uur per dag. Niet voor de omgeving, maar vooral voor jezelf. Rouwen is een heel pijnlijk proces wat heel veel energie vreet. Natuurlijk moet er gerouwd worden, maar alles wat je aandacht geeft dat groeit en bloeit.
I can't control the wind but I can adjust the sail
explore, dream & discover
explore, dream & discover
zondag 8 maart 2015 18:55
Ik heb al die maandengewoon gewerkt, ben met vriendinnen en heb mijn sociale contacten onderhouden
Ja, soms lig ik in bed met die urn in mijn hand, past precies ,en kan hem bijna niet loslaten.
Zal er wel bij horen
Mijn hand verwarmt koude steen.
Meer kan ik niet.
Dichterbij kom ik niet.
Nooit meer.
Vannacht braken alle dijken en golfde het verdriet over mij heen tot verdrinkens toe.
Vandaar dit topic. Ik had/heb gewoon behoefte aan luisterende ogen.
Ja, soms lig ik in bed met die urn in mijn hand, past precies ,en kan hem bijna niet loslaten.
Zal er wel bij horen
Mijn hand verwarmt koude steen.
Meer kan ik niet.
Dichterbij kom ik niet.
Nooit meer.
Vannacht braken alle dijken en golfde het verdriet over mij heen tot verdrinkens toe.
Vandaar dit topic. Ik had/heb gewoon behoefte aan luisterende ogen.
zondag 8 maart 2015 18:58
Wat vreselijk. Veel sterkte.
Dit is mijn grootste angst.
Ik heb eens een heel mooie beschrijving gelezen van iemand, die hetzelfde had meegemaakt.
Diegene beschreef het rouwproces als golven in een grote oceaan.
Eerst een grote schok, overspoeld worden door emotie, kopje onder gaan en je vastklampen aan alles wat drijft. Het doet pijn en is uitputtend, je bent gedesoriënteerd en kan niet overzien wat er aan de hand is. De golven zijn huizenhoog en slaan over je heen, geen tijd om bij te komen. De wrakstukken om je heen herinneren je aan wat net nog een heel, veilig schip was. Het enige wat je kunt doen is proberen te blijven drijven.
Later (weken, maanden) komen de golven minder snel achter elkaar. Ze zijn nog steeds huizenhoog en slaan je nog steeds omver, maar tussen de golven door kun je ademhalen, functioneren. Op de meest onverwachte momenten kan het verdriet over je heen slaan, maar in de momenten ertussen is er lucht.
En weer later kun je de golven zien aankomen. Ze zijn niet meer zo groot, en je kunt een hap lucht nemen voor ze over je heen spoelen. Het doet nog altijd pijn, maar je weet dat ze voorbij gaan. Je weet dat je kunt zwemmen.
Het origineel (Engelstalig)
Dit is mijn grootste angst.
Ik heb eens een heel mooie beschrijving gelezen van iemand, die hetzelfde had meegemaakt.
Diegene beschreef het rouwproces als golven in een grote oceaan.
Eerst een grote schok, overspoeld worden door emotie, kopje onder gaan en je vastklampen aan alles wat drijft. Het doet pijn en is uitputtend, je bent gedesoriënteerd en kan niet overzien wat er aan de hand is. De golven zijn huizenhoog en slaan over je heen, geen tijd om bij te komen. De wrakstukken om je heen herinneren je aan wat net nog een heel, veilig schip was. Het enige wat je kunt doen is proberen te blijven drijven.
Later (weken, maanden) komen de golven minder snel achter elkaar. Ze zijn nog steeds huizenhoog en slaan je nog steeds omver, maar tussen de golven door kun je ademhalen, functioneren. Op de meest onverwachte momenten kan het verdriet over je heen slaan, maar in de momenten ertussen is er lucht.
En weer later kun je de golven zien aankomen. Ze zijn niet meer zo groot, en je kunt een hap lucht nemen voor ze over je heen spoelen. Het doet nog altijd pijn, maar je weet dat ze voorbij gaan. Je weet dat je kunt zwemmen.
Het origineel (Engelstalig)
What a nuanced anxiety
zondag 8 maart 2015 19:39
zondag 8 maart 2015 23:02
