Psyche
alle pijlers
overlijden partner
zondag 8 maart 2015 23:08
dat gevoel gaat nooit meer voorbij omdat er met hem ook een stukje van jezelf is overleden.
met de tijd wordt het meer dragelijk maar het verdwijnt nooit. mijn ervaring is dat hij altijd op de achtergrond is en soms ineens in mijn gedachten komt, zonder dat ik er reden toe heb.
ik vind dat een bitterzoete ervaring eerlijk gezegd. bitter omdat ik me bewust word van het feit dat ik hem mis en zoet omdat ik me bedenk dat hij nog altijd bij me is. zolang ik hem in mijn hoofd en hart heb, is hij niet dood.
ik praat soms met hem. vraag hem zijn mening als ik ergens mee zit. en ik bedenk me hoe hij dat zou opgelost hebben.
of ik luister naar muziek die hij prachtig vond. ik schrijf hem ook nog wel eens brieven en dan doe ik alsof hij in een ander land zit en niet weet wanneer hij thuis komt. dan vertel ik hem over zijn kind en hoe het daarmee gaat.
geef gewoon toe aan je verdriet. het maakt niet uit hoe lang het duurt. je lijf en geest laten je weten wanneer je weer klaar bent voor
de rest van je leven.
heel veel sterkte.
met de tijd wordt het meer dragelijk maar het verdwijnt nooit. mijn ervaring is dat hij altijd op de achtergrond is en soms ineens in mijn gedachten komt, zonder dat ik er reden toe heb.
ik vind dat een bitterzoete ervaring eerlijk gezegd. bitter omdat ik me bewust word van het feit dat ik hem mis en zoet omdat ik me bedenk dat hij nog altijd bij me is. zolang ik hem in mijn hoofd en hart heb, is hij niet dood.
ik praat soms met hem. vraag hem zijn mening als ik ergens mee zit. en ik bedenk me hoe hij dat zou opgelost hebben.
of ik luister naar muziek die hij prachtig vond. ik schrijf hem ook nog wel eens brieven en dan doe ik alsof hij in een ander land zit en niet weet wanneer hij thuis komt. dan vertel ik hem over zijn kind en hoe het daarmee gaat.
geef gewoon toe aan je verdriet. het maakt niet uit hoe lang het duurt. je lijf en geest laten je weten wanneer je weer klaar bent voor
de rest van je leven.
heel veel sterkte.
zondag 8 maart 2015 23:22
Ik zal zeker hier van mij af blijven schrijven. Ik ben erg blij met de respons. Hier schrijven dwingt me ook mijn gevoelens beter onder woorden te brengen dan in een schriftje thuis. Dat is zo direct en blijft privé.
Verder ben ik van plan een maand na de verstrooiing een bloemetje op het strooiveld te zetten.
En zulke dingen zijn volstrekt a-typisch. Ben nooit naar graven van dierbaren geweest. Maar nu dwingt iets in mij zo te handelen.
Verder ben ik van plan een maand na de verstrooiing een bloemetje op het strooiveld te zetten.
En zulke dingen zijn volstrekt a-typisch. Ben nooit naar graven van dierbaren geweest. Maar nu dwingt iets in mij zo te handelen.
zondag 8 maart 2015 23:36
Take it from an old guy. The waves never stop coming, and somehow you don't really want them to. But you learn that you'll survive them. And other waves will come. And you'll survive them too. If you're lucky, you'll have lots of scars from lots of loves. And lots of shipwrecks
Mooi en herkenbaar omschreven.
Sterkte fontein en ik lees je.
Mooi en herkenbaar omschreven.
Sterkte fontein en ik lees je.
“I've learned that people will forget what you said, people will forget what you did, but people will never forget how you made them feel.” Maya Angelou.
maandag 9 maart 2015 01:08
En natuurlijk komt bij recent verlies ook alle droesem die netjes geparkeerd lag op de bodem van je ziel naar boven. Er gaan ook heel wat tranen naar oud leed. En dat is niet eens allemaal het verlies van iemand die mij dierbaar was.
En even natuurlijk is 's nachts de pijn het hevigst, ademhalen moeilijk.
Jullie moeten niet denken dat ik constant pijn heb. Meestal is het leven dragelijk. Veel afleiding door werk en vriendinnen. Maar nu , na 3 maanden overvalt mij dit echt. Dan praat ik maar tegen dat stenen potje en kijk naar de foto van de uitstrooiing. Ik doe hele gekke dingen en mag van mezelf
Konijn, we hadden 10 jaar een latverhouding. Heel onverwacht. We kenden elkaar al jaren en vonden elkaar na diverse relaties. Ik was er heel blij mee. Met zijn steun, zijn armen om mij heen. Kon hem ook lekker plagen door nog wat rauwkost op zijn bord te deponeren. Mannen en gezond eten, schijnt nooit samen te gaan. We hadden dezelfde interesses. Lazen dezelfde boeken, konden heerlijk met vakantie. Das war nuhr einmal, das komt nie wieder. Dus lig ik mezelf in bed te vertellen dat hij dood is, dood, dood.
En even natuurlijk is 's nachts de pijn het hevigst, ademhalen moeilijk.
Jullie moeten niet denken dat ik constant pijn heb. Meestal is het leven dragelijk. Veel afleiding door werk en vriendinnen. Maar nu , na 3 maanden overvalt mij dit echt. Dan praat ik maar tegen dat stenen potje en kijk naar de foto van de uitstrooiing. Ik doe hele gekke dingen en mag van mezelf
Konijn, we hadden 10 jaar een latverhouding. Heel onverwacht. We kenden elkaar al jaren en vonden elkaar na diverse relaties. Ik was er heel blij mee. Met zijn steun, zijn armen om mij heen. Kon hem ook lekker plagen door nog wat rauwkost op zijn bord te deponeren. Mannen en gezond eten, schijnt nooit samen te gaan. We hadden dezelfde interesses. Lazen dezelfde boeken, konden heerlijk met vakantie. Das war nuhr einmal, das komt nie wieder. Dus lig ik mezelf in bed te vertellen dat hij dood is, dood, dood.
maandag 9 maart 2015 05:07
De pijn iemand zo dood te zien (of te zien gaan) is verschrikkelijk.
Ik snap dat je huilt, krijst, gilt en het kussen bijna kapot trekt.
Rouwen kost veel, heel veel energie.
Ik hoop dat je jezelf niet verliest. Geef je daarom maar gewoon een flinke knuffel.
Ik snap dat je huilt, krijst, gilt en het kussen bijna kapot trekt.
Rouwen kost veel, heel veel energie.
Ik hoop dat je jezelf niet verliest. Geef je daarom maar gewoon een flinke knuffel.
Live like there is no tomorrow, love everlasting, laugh as often an loud as you want, because you don’t know when your last day will come.
maandag 9 maart 2015 05:30
Sterkte fontein. Rouwen is voor niemand hetzelfde en achteraf zie ik dat ik 3 jaar geleden hele (voor mij) irrationele dingen heb gedaan. Nog steeds soms wel eens.
Van heel veel mensen hier heb ik veel steun gekregen, dat heeft mij enorm geholpen. Ik hoop dat het jou ook helpt. Sterkte en gecondoleerd.
Van heel veel mensen hier heb ik veel steun gekregen, dat heeft mij enorm geholpen. Ik hoop dat het jou ook helpt. Sterkte en gecondoleerd.
maandag 9 maart 2015 10:38
Zo, vanmorgen opgestaan als Fontein en niet als iemand die alleen maar dode partner en verdriet is. Gisteren was echt heel diep en heftig. Ik schijn dit forum als een soort dagboek te gebruiken.
Zag daarnet zelfs kans wat zinnigs te schrijven over iets waarvan ik verleden week nog dacht: wat moet ik hiermee? Over 14 dagen is de deadline, misschien haal ik dat wel.
Was ook van plan de koelkast schoon te maken, maar dat is blijven zitten. Volgende week...misschien? Deze houding is echt typisch Fontein, mijn leven lang. Gaat goed dus.
Wat ik het meeste mis zijn gewoon onbenullige (telefoon)gesprekjes. In de trant van : mijn clematis loopt al uit en de violen zijn geplant. De jouwe nog niet? en er wat gemeen achteraan: Ik zag dat jouw koelkast ook wel een sopje kan gebruiken. En de clematis loopt echt uit, gezien met leesbril.
Zag daarnet zelfs kans wat zinnigs te schrijven over iets waarvan ik verleden week nog dacht: wat moet ik hiermee? Over 14 dagen is de deadline, misschien haal ik dat wel.
Was ook van plan de koelkast schoon te maken, maar dat is blijven zitten. Volgende week...misschien? Deze houding is echt typisch Fontein, mijn leven lang. Gaat goed dus.
Wat ik het meeste mis zijn gewoon onbenullige (telefoon)gesprekjes. In de trant van : mijn clematis loopt al uit en de violen zijn geplant. De jouwe nog niet? en er wat gemeen achteraan: Ik zag dat jouw koelkast ook wel een sopje kan gebruiken. En de clematis loopt echt uit, gezien met leesbril.
maandag 9 maart 2015 11:39
maandag 9 maart 2015 11:53
Overstromen deed ik zeker dit weekend.
Nu vanmiddag naar een cursus. Niet te moeilijk, niet te saai, net goed. Gelukkig, want ik concentratie van een goudvis die zinloos rondjes zwemt in zijn kom. Ik moet erg opletten met autorijden.
Nog nooit zoveel het woordje 'ik' getypt als de laatste dagen. Die houding was ook echt mijn bedoeling.
Nu vanmiddag naar een cursus. Niet te moeilijk, niet te saai, net goed. Gelukkig, want ik concentratie van een goudvis die zinloos rondjes zwemt in zijn kom. Ik moet erg opletten met autorijden.
Nog nooit zoveel het woordje 'ik' getypt als de laatste dagen. Die houding was ook echt mijn bedoeling.
maandag 9 maart 2015 13:22
Wat een zware tijd maak jij mee, Fontein!
Dat onverwachte is ook echt een shock en dringt denk ik pas nu echt door.
Het is alleen maar "goed" om die pijn (+wat er idd al lag aan oud zeer) te voelen, niet te onderdrukken en niet te bewaren voor later een keer.
Dat je mag rouwen vanuit je ziel, je je niet flink hoeft te houden, niet in hoeft te houden, want nu is die diepe wond immers open, geeft toegang tot je allerdiepste en meest rauwe en rouwe emoties, en elke traan die je laat is helend voor diezelfde pijn.
Bovendien ligt in die pijn tegelijkertijd jouw liefde besloten voor hem.
Dat verdriet doet recht aan wat je voor hem voelt en hij voor jou voelde.
Niet de keerzijde van liefde, maar een net zo belangrijk deel als het geluk van liefde: het is onlosmakelijk met elkaar verbonden.
Niemand verwacht dat jij na 3 maanden je leventje weer oppakt alsof er niks aan de hand is.
Voel wat jij voelt, dat is juist zo belangrijk nu om alle tijd te nemen daarvoor die jij nodig hebt.
Dat je daarnaast gewoon nog jij bent met je werk, sociale leven, afleidingen en bezigheden is natuurlijk prima, zolang je je ook laat overspoelen als je overloopt.
Het is een misverstand dat "alsmaar doorgaan" flink en stoer zou zijn.
Juist het kunnen toelaten van je pure gevoelens en durven stilstaan bij die pijn en onmacht, zorgt ervoor dat je daarna idd weer even je aandacht echt kan verleggen naar dat leven dat ondertussen verder gaat (ipv onderdrukken met afleiding of beheersing).
Je doet het prima zoals je naar jezelf luistert en naar eigen kunnen de dagelijkse dingen doet, of zo'n cursus doet die niet teveel concentratie vergt.
Sta jezelf toe dat je nu gewoon niet teveel van jezelf kan verwachten, dat niks hoeft of moet van jezelf wat van niemand verwacht kan worden in zo'n situatie.
Geef jezelf alle tijd en ruimte!
Ik wens je heel veel kracht om dit grote gemis te dragen en jouw geliefde blijvend mee te dragen in jouw hart en ziel, te koesteren zoveel als je wil, te blijven herinneren.
Het is niet de bedoeling om te vergeten, maar om te koesteren wie en wat je zo lief is, ook al doet het zo'n enorme pijn om die liefde te voelen.
Ook de fijne herinneringen zullen zich meer en meer gaan opdringen, naarmate de scherpe rauwe pijn langzaamaan zal afnemen.
Daar is geen tijdslimiet op te zetten, dat merk je tzt.
Schrijf vooral van je af, dat is voor veel mensen een van de manieren om vast te leggen, om woorden te geven aan wat je voelt, om hoe belangrijk hij is geweest voor jou iets tastbaars te geven, om later terug te lezen, om respons en een beetje troost van anderen.
En ja, dan schrijf je idd veel "ik": mag het even?!
Gaat ook om jou nu, dat je jezelf met alle pijn erkent, dat jij nu belangrijk bent voor jezelf.
Dat mag, want dat "ik" staat niet voor zelfmedelijden, maar voor echte, pure zielenpijn.
Dichterbij je ware zelf kan je haast niet staan, denk ik, dan bij groot verlies!
Sterkte!
Dat onverwachte is ook echt een shock en dringt denk ik pas nu echt door.
Het is alleen maar "goed" om die pijn (+wat er idd al lag aan oud zeer) te voelen, niet te onderdrukken en niet te bewaren voor later een keer.
Dat je mag rouwen vanuit je ziel, je je niet flink hoeft te houden, niet in hoeft te houden, want nu is die diepe wond immers open, geeft toegang tot je allerdiepste en meest rauwe en rouwe emoties, en elke traan die je laat is helend voor diezelfde pijn.
Bovendien ligt in die pijn tegelijkertijd jouw liefde besloten voor hem.
Dat verdriet doet recht aan wat je voor hem voelt en hij voor jou voelde.
Niet de keerzijde van liefde, maar een net zo belangrijk deel als het geluk van liefde: het is onlosmakelijk met elkaar verbonden.
Niemand verwacht dat jij na 3 maanden je leventje weer oppakt alsof er niks aan de hand is.
Voel wat jij voelt, dat is juist zo belangrijk nu om alle tijd te nemen daarvoor die jij nodig hebt.
Dat je daarnaast gewoon nog jij bent met je werk, sociale leven, afleidingen en bezigheden is natuurlijk prima, zolang je je ook laat overspoelen als je overloopt.
Het is een misverstand dat "alsmaar doorgaan" flink en stoer zou zijn.
Juist het kunnen toelaten van je pure gevoelens en durven stilstaan bij die pijn en onmacht, zorgt ervoor dat je daarna idd weer even je aandacht echt kan verleggen naar dat leven dat ondertussen verder gaat (ipv onderdrukken met afleiding of beheersing).
Je doet het prima zoals je naar jezelf luistert en naar eigen kunnen de dagelijkse dingen doet, of zo'n cursus doet die niet teveel concentratie vergt.
Sta jezelf toe dat je nu gewoon niet teveel van jezelf kan verwachten, dat niks hoeft of moet van jezelf wat van niemand verwacht kan worden in zo'n situatie.
Geef jezelf alle tijd en ruimte!
Ik wens je heel veel kracht om dit grote gemis te dragen en jouw geliefde blijvend mee te dragen in jouw hart en ziel, te koesteren zoveel als je wil, te blijven herinneren.
Het is niet de bedoeling om te vergeten, maar om te koesteren wie en wat je zo lief is, ook al doet het zo'n enorme pijn om die liefde te voelen.
Ook de fijne herinneringen zullen zich meer en meer gaan opdringen, naarmate de scherpe rauwe pijn langzaamaan zal afnemen.
Daar is geen tijdslimiet op te zetten, dat merk je tzt.
Schrijf vooral van je af, dat is voor veel mensen een van de manieren om vast te leggen, om woorden te geven aan wat je voelt, om hoe belangrijk hij is geweest voor jou iets tastbaars te geven, om later terug te lezen, om respons en een beetje troost van anderen.
En ja, dan schrijf je idd veel "ik": mag het even?!
Gaat ook om jou nu, dat je jezelf met alle pijn erkent, dat jij nu belangrijk bent voor jezelf.
Dat mag, want dat "ik" staat niet voor zelfmedelijden, maar voor echte, pure zielenpijn.
Dichterbij je ware zelf kan je haast niet staan, denk ik, dan bij groot verlies!
Sterkte!
Een open hart toont de weg naar een bezield leven..
maandag 9 maart 2015 19:58
maandag 9 maart 2015 20:20
Ik huil met je mee. 3 maanden geleden ben ik ook een dierbare verloren (zie mijn topic elders op deze pijler). De beschrijving van de golven ervaar ik ook. Ik kan dagen heerlijk aan het werk zijn om in te storten bij iets kleins.
Goed dat je naar jezelf luistert (daar heb ik soms wel moeite mee, soort interne strijd) en ook goed dat je toch een zeker ritme houd (met werken). Al heb ik geleerd dat alles goed is, alles mag alles kan met rouwen. Sommige dingen helpen sommige niet maar daar kom je vanzelf achter.
Ik en mijn vriend hebben onze dierbare (ook) gevonden. Voor mij worden de beelden steeds minder heftig en komen ze ook minder vaak terug. In het begin was ik enorm bang dat ik mijn vriend ook zou verliezen, zo zou vinden. Ik weet niet hoe vaak ik in die eerste maand zijn ademhaling en hartslag heb gecontroleerd maar dat was vaak. Die pure angst is nu weg, de rouwe randjes lijken er al vanaf te gaan. Toch kan ik nog aan die ochtend terugdenken. Op allerlei manieren... Hoe is dat bij jou?
Schrijf hier maar van je af, daar is het forum voor.
Goed dat je naar jezelf luistert (daar heb ik soms wel moeite mee, soort interne strijd) en ook goed dat je toch een zeker ritme houd (met werken). Al heb ik geleerd dat alles goed is, alles mag alles kan met rouwen. Sommige dingen helpen sommige niet maar daar kom je vanzelf achter.
Ik en mijn vriend hebben onze dierbare (ook) gevonden. Voor mij worden de beelden steeds minder heftig en komen ze ook minder vaak terug. In het begin was ik enorm bang dat ik mijn vriend ook zou verliezen, zo zou vinden. Ik weet niet hoe vaak ik in die eerste maand zijn ademhaling en hartslag heb gecontroleerd maar dat was vaak. Die pure angst is nu weg, de rouwe randjes lijken er al vanaf te gaan. Toch kan ik nog aan die ochtend terugdenken. Op allerlei manieren... Hoe is dat bij jou?
Schrijf hier maar van je af, daar is het forum voor.
Als je bang bent dat alles in de soep loopt, neem dan een pannetje mee.
maandag 9 maart 2015 20:24
quote:CaafDracula schreef op 09 maart 2015 @ 19:58:
De tip om toch eens, al is het maar voor 1 gesprek, professionele hulp erbij te halen vind ik een goede. Neem vooral de tijd voor de rouwverwerking, zo iets moet nooit overhaast gebeuren.
Eens. Ik loop zelf bij de psycholoog en vind het erg fijn om gewoon mijn verhaal kwijt te kunnen. Soms handvatten te krijgen om verder te kunnen en soms stellen we de afspraak een extra weekje uit omdat ik op dat moment tevreden ben. (voor zover ik in dit stadium tevreden kan zijn)
De tip om toch eens, al is het maar voor 1 gesprek, professionele hulp erbij te halen vind ik een goede. Neem vooral de tijd voor de rouwverwerking, zo iets moet nooit overhaast gebeuren.
Eens. Ik loop zelf bij de psycholoog en vind het erg fijn om gewoon mijn verhaal kwijt te kunnen. Soms handvatten te krijgen om verder te kunnen en soms stellen we de afspraak een extra weekje uit omdat ik op dat moment tevreden ben. (voor zover ik in dit stadium tevreden kan zijn)
Als je bang bent dat alles in de soep loopt, neem dan een pannetje mee.
dinsdag 10 maart 2015 01:01
Het is heel gek, maar ik heb het uitstrooien van de as meer als een afscheid ervaren dan de crematie zelf. Daar waren heel veel lieve mensen, maar er blijft toch de spanning of alles wel goed verloopt. Tot mijn verrassing hield zelfs een goede vriend van 85 een goed overwogen verhaal.
Maar het uitstrooien heb ik alleen gedaan. Met iemand van het crematorium. Helemaal alleen uit vrije wil, dat was voor mij het echte afscheid. Sinds het uitstrooien ben ik me ook echt bewust van het 'nooit meer'. Heb wel een mooi plekje voor hem uitgezocht en een foto gemaakt. Ik merk dat ik mezelf steeds meer toesta om aan hem te denken, naar de foto te kijken, tegen de urn te praten. Dat kon ik eerst niet.
Dank zij jullie berichten ben ik hopelijk beter gewapend tegen alles wat nog kan komen. Als ik weer dreig te verdrinken in mijn gevoelens hoop ik dat een klein hersencelletje me stilletjes vertelt dat alles tijdelijk is , dat ook het diepste verdriet slijt. Nogmaals dank Tyche voor het golfverhaal.
Maar het uitstrooien heb ik alleen gedaan. Met iemand van het crematorium. Helemaal alleen uit vrije wil, dat was voor mij het echte afscheid. Sinds het uitstrooien ben ik me ook echt bewust van het 'nooit meer'. Heb wel een mooi plekje voor hem uitgezocht en een foto gemaakt. Ik merk dat ik mezelf steeds meer toesta om aan hem te denken, naar de foto te kijken, tegen de urn te praten. Dat kon ik eerst niet.
Dank zij jullie berichten ben ik hopelijk beter gewapend tegen alles wat nog kan komen. Als ik weer dreig te verdrinken in mijn gevoelens hoop ik dat een klein hersencelletje me stilletjes vertelt dat alles tijdelijk is , dat ook het diepste verdriet slijt. Nogmaals dank Tyche voor het golfverhaal.
dinsdag 10 maart 2015 01:13
Liefde vinden is een waar geschenk, zo heb ik ook mogen ervaren (mijn lief stierf in mijn armen). Uiteindelijk stel je je hart weer open voor een nieuwe liefde, gelukkig maar, maar nu mag je huilen, lachen, treuren en genieten van de herinneringen.
Live like there is no tomorrow, love everlasting, laugh as often an loud as you want, because you don’t know when your last day will come.
dinsdag 10 maart 2015 01:54
Daarnet door alle pijn en verdriet heen dacht ik ineens: wat een geluk heb ik gehad. Tien jaar was er iemand voor mij. Iemand die al mijn luimen en grillen verdroeg, mijn humeurigheid. Iemand die mij troostte, waarop ik kon leunen, die ik alles kon vertellen. En die ook op mij leunde. Gelijk op. Dat neemt niemand mij af.
dinsdag 10 maart 2015 07:51
Vannacht werd ik huilend wakker, schuurde mijn borsten beurs van het krampachtig snikken. Rouw is zo lichamelijk.Toen kwam op mijn netvlies de foto die ik gemaakt heb van de uitgestrooide as. In gedachten lag ik languit op de aarde, mijn wang op zijn as. Zo was hij toch nog een beetje bij me.
Bloedrode rozen ga ik daar neerleggen, rood voor pijn, rood voor liefde.
Een dag voor zijn dood heb ik nog boodschappen voor hem gedaan. Het laatste wat ik van hem hoorde was: 'Bedankt, Meisje, ik houd echt heel veel van je.'
Ondanks alle goede raadgevingen ga ik nog niet naar een therapeut. Weken was ik alleen maar moe en voelde eigenlijk niets. Dat maakte me bang. Een paar weken geleden kwam er langzaam gevoel op, steeds sterker tot hete huidige allesomvattende hulpeloze verdriet. Dat moet en wil ik voelen.
Dus zijn jullie mijn uitlaatklep. Als het blijft hangen, zoek ik hulp, cross my heart.
Meld me nu wel ziek vandaag. Te veel emoties, te weinig slaap.
Bloedrode rozen ga ik daar neerleggen, rood voor pijn, rood voor liefde.
Een dag voor zijn dood heb ik nog boodschappen voor hem gedaan. Het laatste wat ik van hem hoorde was: 'Bedankt, Meisje, ik houd echt heel veel van je.'
Ondanks alle goede raadgevingen ga ik nog niet naar een therapeut. Weken was ik alleen maar moe en voelde eigenlijk niets. Dat maakte me bang. Een paar weken geleden kwam er langzaam gevoel op, steeds sterker tot hete huidige allesomvattende hulpeloze verdriet. Dat moet en wil ik voelen.
Dus zijn jullie mijn uitlaatklep. Als het blijft hangen, zoek ik hulp, cross my heart.
Meld me nu wel ziek vandaag. Te veel emoties, te weinig slaap.
dinsdag 10 maart 2015 10:17
De rouw bleek bij mij een tijd van doorbijten.
Overstromen met pijn en plezier tegelijk iig.
Pijn dat zij alles wat nog komt misloopt.
Plezier in het terugkijken op wat was.
Gevoelsmatig buiten de oevers treden.
Ook die fysieke sensatie ebt idd weer weg.
Haar lichaam hebben we na de crematie uitgestrooid in onze achtertuin.
Elke ochtend voor mijn werkdag begint daar in alle stilte koffiedrinken geeft mij rust.
Overstromen met pijn en plezier tegelijk iig.
Pijn dat zij alles wat nog komt misloopt.
Plezier in het terugkijken op wat was.
Gevoelsmatig buiten de oevers treden.
Ook die fysieke sensatie ebt idd weer weg.
Haar lichaam hebben we na de crematie uitgestrooid in onze achtertuin.
Elke ochtend voor mijn werkdag begint daar in alle stilte koffiedrinken geeft mij rust.
volg je verstand, gebruik je gevoel
