Psyche
alle pijlers
Paniek door de herbelevingen - deel III
maandag 16 januari 2017 12:54
Hallo allemaal,
Op 26 nov 2016 opende ik een topic in verband met paniek klachten, herbelevingen en veel angsten ten gevolge van meerdere trauma's wat zich uit in PTSS. Inmiddels hebben anderen het topic ook gevonden en ervaar ik een enorme steun van andere forummers om deze moeilijke tijd door te komen; voor, tijdens en hopelijk ook nog na de emdr therapie. De intake voor de emdr is inmiddels bekend (eind januari).
De steun die ik hier ontvangen heb afgelopen weken is hartverwarmend en zeer divers, wat het een enorm waardevol topic maakt; bedankt lieve schrijvers!
Van herkenning tot troostende woorden en van afleiding tot Rituals pakketten, alles passeert de revue, en zorgt er tevens voor dat het topic voelt als een warm bad (hoe toepasselijk) en vandaar nu alweer deel 3. De originele post was:
Sinds enige tijd lees ik mee op het forum en ik heb nu zelf een account aangemaakt, omdat ik graag van me af wil schrijven en hoop dat er nog goede tips gegeven worden waar ik zelf niet aan denk nu.
Het delen van mijn verhaal laat ik voor nu achterwege, een lange OP zal niemand lezen. Waar het om gaat is dat ik in mijn leven traumatische gebeurtenissen meegemaakt heb; ik ben als kind misbruikt, mishandeld en verwaarloosd (binnen ons gezin de laatste 2, het eerste door een ander persoon).
Afgelopen maand heb ik wederom wat vervelends meegemaakt, ik heb inmiddels een stabiele relatie, ben nu bijna 30 jaar en was in verwachting van ons eerste kindje, uitgelopen op een miskraam.
Op zich ben ik het verdriet van de miskraam redelijk aan het verwerken. Maar door deze gebeurtenis ben ik erg getriggerd, op meerdere gebieden. Daardoor beland ik weer in herbelevingen en nachtmerries en die maken mij vreselijk angstig. Ik weet niet hoe ik ermee om moet gaan en valkuilen liggen op de loer. Ik wil dit graag op een goede manier aanpakken, maar hoe?! De eetbuien, het overgeven, snijden, dissociëren, etc. wil ik niet meer, daar ben ik al twee jaren van af. Maar de drang is zo groot, wat zou het opluchten.
Hulp krijg ik van een psycholoog en ik start binnenkort weer met EMDR, waar ik heel angstig voor ben, maar vast zal helpen. Tot die tijd zijn er ontelbaar veel momenten waarop ik in paniek ben, en niet wil terugvallen in het vroegere gedrag. Maar wat is het alternatief??
Bedankt voor het lezen, als het niet duidelijk is, spijt me dat, ik denk het zo goed geschreven te hebben.
Link naar deel 1:
Paniek door de herbelevingen
Link naar deel 2:
Paniek door de herbelevingen - deel II
Op 26 nov 2016 opende ik een topic in verband met paniek klachten, herbelevingen en veel angsten ten gevolge van meerdere trauma's wat zich uit in PTSS. Inmiddels hebben anderen het topic ook gevonden en ervaar ik een enorme steun van andere forummers om deze moeilijke tijd door te komen; voor, tijdens en hopelijk ook nog na de emdr therapie. De intake voor de emdr is inmiddels bekend (eind januari).
De steun die ik hier ontvangen heb afgelopen weken is hartverwarmend en zeer divers, wat het een enorm waardevol topic maakt; bedankt lieve schrijvers!
Van herkenning tot troostende woorden en van afleiding tot Rituals pakketten, alles passeert de revue, en zorgt er tevens voor dat het topic voelt als een warm bad (hoe toepasselijk) en vandaar nu alweer deel 3. De originele post was:
Sinds enige tijd lees ik mee op het forum en ik heb nu zelf een account aangemaakt, omdat ik graag van me af wil schrijven en hoop dat er nog goede tips gegeven worden waar ik zelf niet aan denk nu.
Het delen van mijn verhaal laat ik voor nu achterwege, een lange OP zal niemand lezen. Waar het om gaat is dat ik in mijn leven traumatische gebeurtenissen meegemaakt heb; ik ben als kind misbruikt, mishandeld en verwaarloosd (binnen ons gezin de laatste 2, het eerste door een ander persoon).
Afgelopen maand heb ik wederom wat vervelends meegemaakt, ik heb inmiddels een stabiele relatie, ben nu bijna 30 jaar en was in verwachting van ons eerste kindje, uitgelopen op een miskraam.
Op zich ben ik het verdriet van de miskraam redelijk aan het verwerken. Maar door deze gebeurtenis ben ik erg getriggerd, op meerdere gebieden. Daardoor beland ik weer in herbelevingen en nachtmerries en die maken mij vreselijk angstig. Ik weet niet hoe ik ermee om moet gaan en valkuilen liggen op de loer. Ik wil dit graag op een goede manier aanpakken, maar hoe?! De eetbuien, het overgeven, snijden, dissociëren, etc. wil ik niet meer, daar ben ik al twee jaren van af. Maar de drang is zo groot, wat zou het opluchten.
Hulp krijg ik van een psycholoog en ik start binnenkort weer met EMDR, waar ik heel angstig voor ben, maar vast zal helpen. Tot die tijd zijn er ontelbaar veel momenten waarop ik in paniek ben, en niet wil terugvallen in het vroegere gedrag. Maar wat is het alternatief??
Bedankt voor het lezen, als het niet duidelijk is, spijt me dat, ik denk het zo goed geschreven te hebben.
Link naar deel 1:
Paniek door de herbelevingen
Link naar deel 2:
Paniek door de herbelevingen - deel II
I don’t need you to light up my world.
Just sit with me in the dark, ‘till I find the light myself.
Just sit with me in the dark, ‘till I find the light myself.
zondag 22 januari 2017 21:18
Poeh wat fijn om te lezen dat het topic zo loopt,
om jullie berichtjes te lezen.
Soms ook verdrietig, om de strijd van sommige te lezen. Ik begrijp nu ook beter hoe machteloos mensen zich tov mij kunnen voelen.. Dat heb ik ook, je wilt zó graag helpen soms en kunt zo weinig eigenlijk...
Zo fijn om te merken hoe iedereen op elkaar reageert. Ik denk dat de basis van dit topic heel fijn is en kan me alleen maar aansluiten bij jullie berichtjes.
Ik kan het niet vaak genoeg zeggen, en daarom hierbij nogmaals:
Ontzettend bedankt (iedereen!) voor het lezen, schrijven, reageren, delen, luisteren, etc. etc.
Jullie maken het topic tot wat het is, en dat houdt onder andere in dat ik hier durf te delen, dat het heel vaak veilig voelt, dat ik een plek heb om te oefenen, ontdekken, leren zodat ik irl ook meer durf te oefenen, ontdekken en leren. Jullie zijn stuk voor stuk zulke fijne schrijvers, en ieder die hier schrijft waardeer ik om wat diegene schrijft, zonder uitzondering.
Of er nou geschreven wordt over eigen ervaringen, over pizza en ontbijten, over hobby's en sporten, over wat je meemaakt of meegemaakt hebt, gereageerd wordt; het mag er allemaal zijn en dat vind ik zelf heel fijn. Jullie zijn fijn
Ik heb geprobeerd om op iedereen te reageren, maar ben daar niet uitgekomen. Dat voelt vreselijk slecht, want iedereen is er wel steeds voor mij en nu heb ik die ruimte niet, en dat heb ik wel vaker niet goed genoeg gehad vind ik. Maar het lukt me dus echt niet, daarom bovenstaande woorden en een knuffel voor jullie allemaal
Voel je vooral wél aangesproken door mijn berichtje, lieverds
om jullie berichtjes te lezen.
Soms ook verdrietig, om de strijd van sommige te lezen. Ik begrijp nu ook beter hoe machteloos mensen zich tov mij kunnen voelen.. Dat heb ik ook, je wilt zó graag helpen soms en kunt zo weinig eigenlijk...
Zo fijn om te merken hoe iedereen op elkaar reageert. Ik denk dat de basis van dit topic heel fijn is en kan me alleen maar aansluiten bij jullie berichtjes.
Ik kan het niet vaak genoeg zeggen, en daarom hierbij nogmaals:
Ontzettend bedankt (iedereen!) voor het lezen, schrijven, reageren, delen, luisteren, etc. etc.
Jullie maken het topic tot wat het is, en dat houdt onder andere in dat ik hier durf te delen, dat het heel vaak veilig voelt, dat ik een plek heb om te oefenen, ontdekken, leren zodat ik irl ook meer durf te oefenen, ontdekken en leren. Jullie zijn stuk voor stuk zulke fijne schrijvers, en ieder die hier schrijft waardeer ik om wat diegene schrijft, zonder uitzondering.
Of er nou geschreven wordt over eigen ervaringen, over pizza en ontbijten, over hobby's en sporten, over wat je meemaakt of meegemaakt hebt, gereageerd wordt; het mag er allemaal zijn en dat vind ik zelf heel fijn. Jullie zijn fijn
Ik heb geprobeerd om op iedereen te reageren, maar ben daar niet uitgekomen. Dat voelt vreselijk slecht, want iedereen is er wel steeds voor mij en nu heb ik die ruimte niet, en dat heb ik wel vaker niet goed genoeg gehad vind ik. Maar het lukt me dus echt niet, daarom bovenstaande woorden en een knuffel voor jullie allemaal
Voel je vooral wél aangesproken door mijn berichtje, lieverds
I don’t need you to light up my world.
Just sit with me in the dark, ‘till I find the light myself.
Just sit with me in the dark, ‘till I find the light myself.
zondag 22 januari 2017 21:40
Hier nu een zwaar en vol hoofd, want veel IRL en online interacties
en nu dan eindelijk ik-alleen en stil.
Sun, ik snap dat gevoel heel goed, dat is ook mijn grote trigger. Het is zo fijn als iemand uit zichzelf moeite doet, al die moeite die je zelf wel voor anderen doet: ergens aan denken, ergens op terugkomen, aandacht dus. Het heeft dus eigenlijk niet eens iets met hier te maken, want het gebeurt overal, in het echte leven en op internet etc. Gewoon omdat dat gevoel van niets-te-betekenen en ik-doe-er-niet-toe zo diep in je zit. Ik praat nu voor mezelf, maar ik lees dit (.. meen dit te lezen) ook in jouw berichten.
En zo heeft iedereen zijn triggers.
Ik weet niet meer wat ik verder nog wilde zeggen of waar ik verder op wilde reageren.
Pff.. zo gaat dat dus.
en nu dan eindelijk ik-alleen en stil.
Sun, ik snap dat gevoel heel goed, dat is ook mijn grote trigger. Het is zo fijn als iemand uit zichzelf moeite doet, al die moeite die je zelf wel voor anderen doet: ergens aan denken, ergens op terugkomen, aandacht dus. Het heeft dus eigenlijk niet eens iets met hier te maken, want het gebeurt overal, in het echte leven en op internet etc. Gewoon omdat dat gevoel van niets-te-betekenen en ik-doe-er-niet-toe zo diep in je zit. Ik praat nu voor mezelf, maar ik lees dit (.. meen dit te lezen) ook in jouw berichten.
En zo heeft iedereen zijn triggers.
Ik weet niet meer wat ik verder nog wilde zeggen of waar ik verder op wilde reageren.
Pff.. zo gaat dat dus.
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
zondag 22 januari 2017 22:05
De middag bij (nieuwe) vriendin was fijn.
Heel fijn en heel onbegrijpelijk voor mij.
Ook heel veel schuld gevoel, want het mág nog steeds niet,
dat ik zo'n mooi leven heb en zoveel andere mensen niet..
Oneerlijk is dat, niet kloppend.
Maar toch was het dus zo, een hele fijne middag..
Vriendin gaf eigenlijk meteen al aan dat het met haar heel goed ging,
dat ze heel veel ruimte had om te luisteren en dat graag wilde.
Ze had chocolade en thee en na een paar uurtjes had ik last van mijn keel van het praten, en zij last van haar buik van de chocolade
Kortom: ze liet mij vooral praten, luisterde, toonde begrip, gaf soms haar kijkwijze aan en was vooral heel erg lief.
Ze zei op een gegeven moment: ik wou dat ik iets voor je kon doen.
Toen zei ik eerst voor de grap, omdat zij en ik in een ver verleden wel eens gezoend hebben:
nou ik zal met m'n therapeut overleggen of ik de aai oefening ook met jou mag doen
Ze vond het knap dat ik nog steeds mijn humor had. Deels waarschijnlijk als copings mechanisme zei ze, maar een groot deel ook gewoon wie jij bent. En dat is fijn, dat dat er ook nog is
Ze kent emdr therapie van haar studie natuurlijk, en kon er eea over vertellen.
Ik heb haar verteld over mijn moeders idee wb poules.
Ze was heel geschrokken en sprak dat ook uit, vond het bizar.
Ze merkte dat ik alsnog twijfel over dat verhaal, en bood toen voor de grap aan een keer mee te gaan naar m'n nieuwe therapeut en dan 'undercover' in dat gebouw rond te kijken om erachter te komen of ze daar poules hadden. Ze zou zich dan voorstellen als de nieuwe collega daar
Maar, zei ze, zonder grapjes: ik ben altijd vrij op vrijdag en wil jou best af en toe heen- en weer rijden als vriend niet kan.
Nee, zei ik, dat is te ver en te belastend.
Ja, vul het maar weer in voor mij, zei ze toen. 'Goed luisteren, Knuffel, ik bied dit aan, omdat ik dat wil. Ik heb die ruimte en tijd en vind het fijn zoiets te kunnen doen. Dus accepteer dat gewoon en stop met invullen voor mij.'
Vond ik toch wel heel lief
En we hebben het nog gehad over dat mijn nieuwe therapeut, als ze erachter komt dat ik 'slecht' ben, de emdr in gaat zetten om me te pesten, te narren, tarten, etc.
Toen zei mijn vriendin: dat mag een therapeut helemaal niet doen, ze moet haar werk gewoon doen.
Tsja, zei ik, maar ze zit wel in een positie dat ze dat kán gaan doen.
'Nou, zei mijn vriendin, gelukkig weet ik ook wat wel en niet kan, dus als ze zoiets gaat doen, gaan we haar aanklagen. Hoeven we ook de staatsloterij niet meer te winnen, kleden we haar gewoon uit
Serieus, Knuffel, je bent veel en veel te veel bezig met wat een ander van jou denkt. Zij is jouw therapeut en zij wordt er voor betaald naar jouw verhaal te luisteren. Sterker nog, zij is ervoor zodat jij je beter gaat voelen. En als plan A niet werkt, dan moet ze plan B proberen. En als dat ook niet werkt, moet ze net zo lang doorgaan tot er wél iets is wat werkt voor jou. Zij is er om jou te helpen. Weet je wat je eigenlijk zou moeten doen? Je ellende daar vertellen en denken: nou therapeut, succes ermee, dit is waar ik mee te dealen heb en jij nu dus ook. Heel overdreven gezegd, maar jij moet dus echt gaan denken: fuck it. Ik ben hier voor mezelf en dit is wat ik meegemaakt heb en dit is waar ik hulp voor wil.'
Ik moest wel lachen om haar verhaal. Zij is namelijk echt zo, en zit er helemaal niet mee wat mensen van haar vinden. Natuurlijk heeft ze ook haar onzekerheden hoor, maar niet in de mate die ik het heb.
Ze heeft me ook uitgelegd dat er een verschil zit tussen rekening houden met anderen en invullen voor anderen. Dat vind ik namelijk heel moeilijk te begrijpen.. Nu nog steeds eigenlijk
Volgens haar zit daar een heel groot verschil tussen, namelijk zei ze:
'als ik iets vraag aan een ander, bijv. of diegene met mij wil afspreken, dan kan ik er rekening mee houden dat diegene niet altijd kan en samen bespreken wanneer we wél kunnen afspreken. Ik vertrouw erop dat als diegene niet met me wil afspreken, dat aangeeft en ik vertrouw erop dat ik zo'n afwijzing aan kan, omdat ik weet dat het niet met iedereen kan klikken en dat ook prima is.
Ik ga dus niet vooraf al bedenken dat diegene niet wil afspreken of alleen maar dagen noemen dat ik zeker weet dat zij kan maar die moeilijk zijn voor mij, of bedenken dat ze me vast helemaal niet leuk vindt, etc. etc.
Ik snap dat jij allemaal kronkels in je hoofd hebt die van alles voor je invullen, maar die zijn gebaseerd op ervaringen van vroeger en dus niet heel realistisch. De enige manier om die te veranderen is door ze te toetsen, dus door mensen vragen te stellen, door nieuwe ervaringen op te doen.'
Het ook nog gehad over dat ik mij schuldig voel over dat het zo goed met mij gaat.
'Jeetje lieverd, zei ze toen, het gaat helemaal niet goed met jou.
Op papier doe je het geweldig hoor, als je van een afstand zou kijken ook,
heb je het perfect voor elkaar: een goede baan, een mooi huis, een vent met een eigen goedlopend bedrijf, een sociaal netwerk. Ja op papier klinkt het perfect. Maar hoe jij je voelt, is verre van goed.'
Nou ja, zo hebben we dus wat dingetjes besproken en dat was heel fijn.
Zij gaf aan dat ze het gezellig vond, ik gaf aan dat ik dat onbegrijpelijk vond.
Waarop zij zei dat ze dat begreep maar dat we net hadden afgesproken dat ik niet meer voor haar ging invullen. Daarop zei ik dat ze niet te hulpverlener achtig moest doen, want daar ben ik eigenlijk allergisch voor. Ze gaf ook aan dat ze wel begreep dat zij eng is voor mij, maar dat ze het heel knap vond wat ik allemaal vertelde. Dat ze hoopte dat ik eerlijk zou blijven bij m'n therapeuten. En dat we meteen 2 nieuwe afspraken maakten. Één met haar en één met onze lieve mannen erbij. Goh.. eat that, gedachten
Heel fijn en heel onbegrijpelijk voor mij.
Ook heel veel schuld gevoel, want het mág nog steeds niet,
dat ik zo'n mooi leven heb en zoveel andere mensen niet..
Oneerlijk is dat, niet kloppend.
Maar toch was het dus zo, een hele fijne middag..
Vriendin gaf eigenlijk meteen al aan dat het met haar heel goed ging,
dat ze heel veel ruimte had om te luisteren en dat graag wilde.
Ze had chocolade en thee en na een paar uurtjes had ik last van mijn keel van het praten, en zij last van haar buik van de chocolade
Kortom: ze liet mij vooral praten, luisterde, toonde begrip, gaf soms haar kijkwijze aan en was vooral heel erg lief.
Ze zei op een gegeven moment: ik wou dat ik iets voor je kon doen.
Toen zei ik eerst voor de grap, omdat zij en ik in een ver verleden wel eens gezoend hebben:
nou ik zal met m'n therapeut overleggen of ik de aai oefening ook met jou mag doen
Ze vond het knap dat ik nog steeds mijn humor had. Deels waarschijnlijk als copings mechanisme zei ze, maar een groot deel ook gewoon wie jij bent. En dat is fijn, dat dat er ook nog is
Ze kent emdr therapie van haar studie natuurlijk, en kon er eea over vertellen.
Ik heb haar verteld over mijn moeders idee wb poules.
Ze was heel geschrokken en sprak dat ook uit, vond het bizar.
Ze merkte dat ik alsnog twijfel over dat verhaal, en bood toen voor de grap aan een keer mee te gaan naar m'n nieuwe therapeut en dan 'undercover' in dat gebouw rond te kijken om erachter te komen of ze daar poules hadden. Ze zou zich dan voorstellen als de nieuwe collega daar
Maar, zei ze, zonder grapjes: ik ben altijd vrij op vrijdag en wil jou best af en toe heen- en weer rijden als vriend niet kan.
Nee, zei ik, dat is te ver en te belastend.
Ja, vul het maar weer in voor mij, zei ze toen. 'Goed luisteren, Knuffel, ik bied dit aan, omdat ik dat wil. Ik heb die ruimte en tijd en vind het fijn zoiets te kunnen doen. Dus accepteer dat gewoon en stop met invullen voor mij.'
Vond ik toch wel heel lief
En we hebben het nog gehad over dat mijn nieuwe therapeut, als ze erachter komt dat ik 'slecht' ben, de emdr in gaat zetten om me te pesten, te narren, tarten, etc.
Toen zei mijn vriendin: dat mag een therapeut helemaal niet doen, ze moet haar werk gewoon doen.
Tsja, zei ik, maar ze zit wel in een positie dat ze dat kán gaan doen.
'Nou, zei mijn vriendin, gelukkig weet ik ook wat wel en niet kan, dus als ze zoiets gaat doen, gaan we haar aanklagen. Hoeven we ook de staatsloterij niet meer te winnen, kleden we haar gewoon uit
Serieus, Knuffel, je bent veel en veel te veel bezig met wat een ander van jou denkt. Zij is jouw therapeut en zij wordt er voor betaald naar jouw verhaal te luisteren. Sterker nog, zij is ervoor zodat jij je beter gaat voelen. En als plan A niet werkt, dan moet ze plan B proberen. En als dat ook niet werkt, moet ze net zo lang doorgaan tot er wél iets is wat werkt voor jou. Zij is er om jou te helpen. Weet je wat je eigenlijk zou moeten doen? Je ellende daar vertellen en denken: nou therapeut, succes ermee, dit is waar ik mee te dealen heb en jij nu dus ook. Heel overdreven gezegd, maar jij moet dus echt gaan denken: fuck it. Ik ben hier voor mezelf en dit is wat ik meegemaakt heb en dit is waar ik hulp voor wil.'
Ik moest wel lachen om haar verhaal. Zij is namelijk echt zo, en zit er helemaal niet mee wat mensen van haar vinden. Natuurlijk heeft ze ook haar onzekerheden hoor, maar niet in de mate die ik het heb.
Ze heeft me ook uitgelegd dat er een verschil zit tussen rekening houden met anderen en invullen voor anderen. Dat vind ik namelijk heel moeilijk te begrijpen.. Nu nog steeds eigenlijk
Volgens haar zit daar een heel groot verschil tussen, namelijk zei ze:
'als ik iets vraag aan een ander, bijv. of diegene met mij wil afspreken, dan kan ik er rekening mee houden dat diegene niet altijd kan en samen bespreken wanneer we wél kunnen afspreken. Ik vertrouw erop dat als diegene niet met me wil afspreken, dat aangeeft en ik vertrouw erop dat ik zo'n afwijzing aan kan, omdat ik weet dat het niet met iedereen kan klikken en dat ook prima is.
Ik ga dus niet vooraf al bedenken dat diegene niet wil afspreken of alleen maar dagen noemen dat ik zeker weet dat zij kan maar die moeilijk zijn voor mij, of bedenken dat ze me vast helemaal niet leuk vindt, etc. etc.
Ik snap dat jij allemaal kronkels in je hoofd hebt die van alles voor je invullen, maar die zijn gebaseerd op ervaringen van vroeger en dus niet heel realistisch. De enige manier om die te veranderen is door ze te toetsen, dus door mensen vragen te stellen, door nieuwe ervaringen op te doen.'
Het ook nog gehad over dat ik mij schuldig voel over dat het zo goed met mij gaat.
'Jeetje lieverd, zei ze toen, het gaat helemaal niet goed met jou.
Op papier doe je het geweldig hoor, als je van een afstand zou kijken ook,
heb je het perfect voor elkaar: een goede baan, een mooi huis, een vent met een eigen goedlopend bedrijf, een sociaal netwerk. Ja op papier klinkt het perfect. Maar hoe jij je voelt, is verre van goed.'
Nou ja, zo hebben we dus wat dingetjes besproken en dat was heel fijn.
Zij gaf aan dat ze het gezellig vond, ik gaf aan dat ik dat onbegrijpelijk vond.
Waarop zij zei dat ze dat begreep maar dat we net hadden afgesproken dat ik niet meer voor haar ging invullen. Daarop zei ik dat ze niet te hulpverlener achtig moest doen, want daar ben ik eigenlijk allergisch voor. Ze gaf ook aan dat ze wel begreep dat zij eng is voor mij, maar dat ze het heel knap vond wat ik allemaal vertelde. Dat ze hoopte dat ik eerlijk zou blijven bij m'n therapeuten. En dat we meteen 2 nieuwe afspraken maakten. Één met haar en één met onze lieve mannen erbij. Goh.. eat that, gedachten
I don’t need you to light up my world.
Just sit with me in the dark, ‘till I find the light myself.
Just sit with me in the dark, ‘till I find the light myself.
zondag 22 januari 2017 22:18
Lieve Sunemom,
Wat schrijf je nu duidelijk wat je mist en wat je nodig hebt!
Het is inderdaad fijn als iemand (vooral de mensen dicht bij je, zoals je man) onthoudt dat je iets belangrijks of moeilijks had vandaag, en vraagt hoe het was. Ik ken inderdaad best wel mensen die dat ook kunnen, die aan dingen denken, altijd op tijd zijn voor een verjaardag, vragen hoe dit of dat gisteren was. Maar ik vergeet vaak zelf ook de (iets minder belangrijke) dingen. Als iemand er dan zelf over begint vraag ik met belangstelling door en luister ook echt.
Mijn man is hartstikke lief, maar die vergeet heel vaak te vragen of iets (belangrijks) was bij mij. Ik weet dat hij het niet expres doet, want hij is echt wel geinteresseerd. Maar als hij druk geweest is met zijn werk of iets anders dat aandacht vroeg, dan is het er gewoon uit gevallen. Dus dan vertel ik gewoon: "Ik had vanmorgen dus dit en dit, en daar moet ik nog even over vertellen". Dan luistert hij geinteresseerd en vraagt ook door zodat het een gesprek wordt.
Jouw man luistert wel als je vertelt, maar er komt geen gesprek van, terwijl jij dat wel graag wil. Dat lijkt me echt super rot. Ik kan me voorstellen dat dat iig deels komt doordat hij depressief is, maar dat maakt het voor jou niet beter.
Ik denk wel dat het kan helpen om (bijv. hier) aan te geven dat je iets hebt meegemaakt waar je dingen over kwijt wil. Het is als luisteraar makkelijker de juiste dingen te geven als wordt aangegeven wat er is gewenst. "Ik wil graag mijn verhaal kwijt", "Ik blijf maar zitten met deze vraag in mijn hoofd", "Ik wil mijn verhaal kwijt en er nog even over praten, wat jullie er van vinden etc".
Deels denk ik dat Knuffel veel reacties krijgt op haar posts omdat het haar topic is (wat ze genereus deelt, maar haar naam blijft wel in de OP natuurlijk), maar deels ook omdat ze vaak aangeeft waar ze behoefte aan heeft, of waar ze vast loopt met haar gedachten.
Het is soms (vaak) gewoon zo dat anderen niet begrijpen waar iemand behoefte aan heeft, ookal zouden ze het eventueel kunnen weten als ze er even over nadachten (maar die tijd er niet voor genomen hebben). En dat dat dan niet rot bedoeld is, omdat die persoon de ruimte niet in mag nemen, maar gewoon, door druk geweest te zijn met andere dingen, door te veel aan het eigen hoofd hebben, door te snel te lezen (en dus over de kleinere posts heen te lezen en alleen de lange te zien) etc.
Het is niet redelijk van mij om het voor te stellen, omdat ik hier te weinig kom om uberhaupt te reageren. Maar ik denk wel dat als je weet aan te geven wat je mist, dat er hier dan veel fijne mensen zijn die dat makkelijker kunnen geven. Als je bijvoorbeeld van je therapeute vandaan komt en het thuis niet kwijt kan op een manier zoals je zou willen, dat je het mogelijk hier wel kan schrijven en dan een gesprek op gang krijgen door je post te eindigen met dat je er graag hier over verder wil schrijven, ofzo.
Anyway... misschien kan je er iets mee, misschien totaal niet.
Wat schrijf je nu duidelijk wat je mist en wat je nodig hebt!
Het is inderdaad fijn als iemand (vooral de mensen dicht bij je, zoals je man) onthoudt dat je iets belangrijks of moeilijks had vandaag, en vraagt hoe het was. Ik ken inderdaad best wel mensen die dat ook kunnen, die aan dingen denken, altijd op tijd zijn voor een verjaardag, vragen hoe dit of dat gisteren was. Maar ik vergeet vaak zelf ook de (iets minder belangrijke) dingen. Als iemand er dan zelf over begint vraag ik met belangstelling door en luister ook echt.
Mijn man is hartstikke lief, maar die vergeet heel vaak te vragen of iets (belangrijks) was bij mij. Ik weet dat hij het niet expres doet, want hij is echt wel geinteresseerd. Maar als hij druk geweest is met zijn werk of iets anders dat aandacht vroeg, dan is het er gewoon uit gevallen. Dus dan vertel ik gewoon: "Ik had vanmorgen dus dit en dit, en daar moet ik nog even over vertellen". Dan luistert hij geinteresseerd en vraagt ook door zodat het een gesprek wordt.
Jouw man luistert wel als je vertelt, maar er komt geen gesprek van, terwijl jij dat wel graag wil. Dat lijkt me echt super rot. Ik kan me voorstellen dat dat iig deels komt doordat hij depressief is, maar dat maakt het voor jou niet beter.
Ik denk wel dat het kan helpen om (bijv. hier) aan te geven dat je iets hebt meegemaakt waar je dingen over kwijt wil. Het is als luisteraar makkelijker de juiste dingen te geven als wordt aangegeven wat er is gewenst. "Ik wil graag mijn verhaal kwijt", "Ik blijf maar zitten met deze vraag in mijn hoofd", "Ik wil mijn verhaal kwijt en er nog even over praten, wat jullie er van vinden etc".
Deels denk ik dat Knuffel veel reacties krijgt op haar posts omdat het haar topic is (wat ze genereus deelt, maar haar naam blijft wel in de OP natuurlijk), maar deels ook omdat ze vaak aangeeft waar ze behoefte aan heeft, of waar ze vast loopt met haar gedachten.
Het is soms (vaak) gewoon zo dat anderen niet begrijpen waar iemand behoefte aan heeft, ookal zouden ze het eventueel kunnen weten als ze er even over nadachten (maar die tijd er niet voor genomen hebben). En dat dat dan niet rot bedoeld is, omdat die persoon de ruimte niet in mag nemen, maar gewoon, door druk geweest te zijn met andere dingen, door te veel aan het eigen hoofd hebben, door te snel te lezen (en dus over de kleinere posts heen te lezen en alleen de lange te zien) etc.
Het is niet redelijk van mij om het voor te stellen, omdat ik hier te weinig kom om uberhaupt te reageren. Maar ik denk wel dat als je weet aan te geven wat je mist, dat er hier dan veel fijne mensen zijn die dat makkelijker kunnen geven. Als je bijvoorbeeld van je therapeute vandaan komt en het thuis niet kwijt kan op een manier zoals je zou willen, dat je het mogelijk hier wel kan schrijven en dan een gesprek op gang krijgen door je post te eindigen met dat je er graag hier over verder wil schrijven, ofzo.
Anyway... misschien kan je er iets mee, misschien totaal niet.
zondag 22 januari 2017 22:45
Ik heb dat zelfs eerder gezien hier op het forum. In een topic net zo heftig als deze. Dat je even aangeeft dat je behoefte hebt aan feedback. Ik probeer altijd wel aan te geven dat ik alles gelezen heb, maar ik ben ook maar Pruttel. Ik kan niet ruiken waar iemand specifiek behoefte aan heeft, terwijl ik altijd alles zal geven als dat in mijn mogelijkheid ligt.
Aandacht, een lief woord, een goeie grap. Veel meer zit er bij mij niet in, maar het is goed genoeg toch, als iemand geeft wat ie kan? Ieder hier heeft zijn eigen specialiteit qua reageren en ik merk dat anderen dat beter kunnen op het vlak van emoties en ervaringen. Die wisselwerking is zo mooi.
Zie mij maar als back-up geval wat altijd meeleest en die er gewoon altijd is zonder te oordelen.
En als iemand aangeeft wat ze het beste kan gebruiken, zal ik een poging doen. En als ik niet kan voldoen, dan zegt bijv ik, dat gewoon, maar dan weet je wel dat je gelezen bent. En er komt vanzelf iemand ook lezen die wel wat nuttigs kan zeggen.
Aandacht, een lief woord, een goeie grap. Veel meer zit er bij mij niet in, maar het is goed genoeg toch, als iemand geeft wat ie kan? Ieder hier heeft zijn eigen specialiteit qua reageren en ik merk dat anderen dat beter kunnen op het vlak van emoties en ervaringen. Die wisselwerking is zo mooi.
Zie mij maar als back-up geval wat altijd meeleest en die er gewoon altijd is zonder te oordelen.
En als iemand aangeeft wat ze het beste kan gebruiken, zal ik een poging doen. En als ik niet kan voldoen, dan zegt bijv ik, dat gewoon, maar dan weet je wel dat je gelezen bent. En er komt vanzelf iemand ook lezen die wel wat nuttigs kan zeggen.
zondag 22 januari 2017 22:50
Ik ken het gewoon ook echt niet niet gehoord of gezien worden. Fijn voor mij natuurlijk, maar ik vind het zo verdrietig en onvoorstelbaar ( zonder er aan te twijfelen hoor! ) dat het voor velen wel zo is.
In een groep ben ik ook altijd de koppenteller en kijken of iedereen meekomt en ervoor zorgen dat niemand buitengesloten of vergeten word. Tweede natuur van mij als ik er zo over nadenk.
Ik vind het gewoon heel erg rot, dat het niet altijd en overal zo werkt.
Het is bedtijd lieve meisjes. Zal deze week minder vaak hier zijn omdat ik veel moet werken en ook een belachelijk druk avondprogramma heb. Maar ik lees tussendoor wel steeds even bij op de wc of zo
In een groep ben ik ook altijd de koppenteller en kijken of iedereen meekomt en ervoor zorgen dat niemand buitengesloten of vergeten word. Tweede natuur van mij als ik er zo over nadenk.
Ik vind het gewoon heel erg rot, dat het niet altijd en overal zo werkt.
Het is bedtijd lieve meisjes. Zal deze week minder vaak hier zijn omdat ik veel moet werken en ook een belachelijk druk avondprogramma heb. Maar ik lees tussendoor wel steeds even bij op de wc of zo
zondag 22 januari 2017 22:58
zondag 22 januari 2017 23:15
Goed idee Aaaanne en Pruttel om dat aan te geven!
Moet ik wel heel eerlijk zeggen, ondanks dat Aaaanne zegt dat ik dat wel doe (dat is dan dus onbewust) dat ik dat heel moeilijk zou vinden... Om aan te geven waar ik behoefte aan heb. En dat dat ook tegen mijn gedachten ingaat en zorgt voor een berg weerstand
Want alleen het delen al hier is eng, laat staan daar ook nog een zin aan toe te voegen als 'ik zou graag *vul maar in* bijv een luisterend oog willen, tips, jullie mening, een knuffel, etc etc.'
Ik kan me best voorstellen dat dat voor een ander ook zo geldt
Maar ik kan me ook voorstellen dat het juist fijn is! En vind het dus een heel goed idee, voor degene die dat kan en voor degene die het leest, kan me voorstellen dat dat heel prettig kan zijn
Ik hoop niet dat het iets is wat moet vanaf nu, want dat zou ik wel jammer vinden
Ik hoop wel dat het iets is wat een ander kan helpen zich gezien en gehoord te voelen, dat zou heel heel fijn zijn
Moet ik wel heel eerlijk zeggen, ondanks dat Aaaanne zegt dat ik dat wel doe (dat is dan dus onbewust) dat ik dat heel moeilijk zou vinden... Om aan te geven waar ik behoefte aan heb. En dat dat ook tegen mijn gedachten ingaat en zorgt voor een berg weerstand
Want alleen het delen al hier is eng, laat staan daar ook nog een zin aan toe te voegen als 'ik zou graag *vul maar in* bijv een luisterend oog willen, tips, jullie mening, een knuffel, etc etc.'
Ik kan me best voorstellen dat dat voor een ander ook zo geldt
Maar ik kan me ook voorstellen dat het juist fijn is! En vind het dus een heel goed idee, voor degene die dat kan en voor degene die het leest, kan me voorstellen dat dat heel prettig kan zijn
Ik hoop niet dat het iets is wat moet vanaf nu, want dat zou ik wel jammer vinden
Ik hoop wel dat het iets is wat een ander kan helpen zich gezien en gehoord te voelen, dat zou heel heel fijn zijn
I don’t need you to light up my world.
Just sit with me in the dark, ‘till I find the light myself.
Just sit with me in the dark, ‘till I find the light myself.
zondag 22 januari 2017 23:28
EV zoals je het beschrijft werkt het voor mij ook ongeveer. Het niet gezien worden triggert vreselijk. En ik begrijp ook echt dat mijn 'belangrijk' voor een ander en hele andere waarde heeft. Maar soms denk ik ook, hoe moeilijk is het om het ergens neer te zetten als je weet dat je het vergeet. Ik ben een ramp met data, dus zet ik alles in mijn agenda. Gewoon omdat ik het wel eens kan vergeten, maar dat niet wil omdat ik weet wat het voor een ander kan betekenen. Maar dat ik voor niemand belangrijk genoeg ben om dat voor te doen triggert inderdaad. En dat cirkeltje, dat getriggerd worden door het gevoel niet gezien te worden is er gewoon beschamend snel.
Thx aaaanne, ik ga een poging doen. Dat het nu zo'n punt werd komt door de enorme angst. Ik moet dinsdag naar het ziekenhuis voor een borstonderzoek en ik ben daar zo vreselijk bang voor. Voor het onderzoek op zich, ergens in mijn achterhoofd toch ook voor de mogelijke uitslagen, maar vooral voor het getriggerd worden en wat er dan kan gebeuren, want dan heb ik geen controle meer. Ik heb het onderzoek hier een aantal keer genoemd zonder dat daarop gereageerd werd. Irl weten meerdere mensen het en hebben het voor kennisgeving aangenomen. Oh rot, nou ja hopen dat het goed is dan maar, maar je bent nog jong zat dus vast niks aan de hand. En daarmee is het dan klaar. Ik heb niemand om de angst me te delen, ja mijn lieve vriendin, maar die zie ik pas net voor het onderzoek. En de angst en spanning zijn er zo enorm voor, ik ben al dagen nauwelijks met iets anders bezig. Zeker met het ziek zijn erbij, toch de angst dat het met elkaar te maken heeft.
Knuffel wat heb je het weet goed gegaan vanmiddag bij je vriendin! En wat een prachtige rijkdom dat je zulke enorm lieve, fijne mensen om je heen hebt. Mooi ook dat je het er kunt laten zijn!
Thx aaaanne, ik ga een poging doen. Dat het nu zo'n punt werd komt door de enorme angst. Ik moet dinsdag naar het ziekenhuis voor een borstonderzoek en ik ben daar zo vreselijk bang voor. Voor het onderzoek op zich, ergens in mijn achterhoofd toch ook voor de mogelijke uitslagen, maar vooral voor het getriggerd worden en wat er dan kan gebeuren, want dan heb ik geen controle meer. Ik heb het onderzoek hier een aantal keer genoemd zonder dat daarop gereageerd werd. Irl weten meerdere mensen het en hebben het voor kennisgeving aangenomen. Oh rot, nou ja hopen dat het goed is dan maar, maar je bent nog jong zat dus vast niks aan de hand. En daarmee is het dan klaar. Ik heb niemand om de angst me te delen, ja mijn lieve vriendin, maar die zie ik pas net voor het onderzoek. En de angst en spanning zijn er zo enorm voor, ik ben al dagen nauwelijks met iets anders bezig. Zeker met het ziek zijn erbij, toch de angst dat het met elkaar te maken heeft.
Knuffel wat heb je het weet goed gegaan vanmiddag bij je vriendin! En wat een prachtige rijkdom dat je zulke enorm lieve, fijne mensen om je heen hebt. Mooi ook dat je het er kunt laten zijn!
zondag 22 januari 2017 23:32
quote:Sofie1979 schreef op 22 januari 2017 @ 13:47:
Knuff: als antwoord op jouw vraag over je veilig voelen in dit topic: veiligheid heeft denk ik niet zozeer te maken met de veiligheid van het topic, maar meer met hoe iedereen er in staat, wat een ieder nodig heeft, enzovoorts. De basis van dit topic is, objectief gezien, best veilig. Er worden geen gemene opmerkingen gemaakt, mensen worden niet genegeerd, iedereen mag erbij zijn. Je wilt graag een wereld creëren waarin iedereen zich veilig voelt. Dat is een hoog streven en ik geloof niet dat het helemaal haalbaar is...
Want...... Ook in de meest veilige wereld zullen mensen gevoel van onveiligheid ervaren. Dit komt doordat we onze ervaringen uit het verleden met ons mee dragen. Dat geldt voor iedereen, of je nou nare dingen hebt meegemaakt zoals de meesten van ons in dit topic, of niet. Deze ervaringen bepalen mede hoe we nu dingen opvatten en inschatten.
De een voelt zich snel afgewezen, de ander zich snel aangevallen. De een wil het zo graag goed doen dat het niet durft te reageren in de angst het verkeerde te zeggen. Terwijl een ander misschien om die reden juist overal op reageert.
Voor mij geldt: als ik hier iets schrijf waarbij ik behoefte heb aan steun of zoiets, maar deze niet krijg, voel ik dit. In eerste instantie komt er dan zoiets boven als: zie je nou wel dat je alleen staat. Er is niemand die ziet wat je nodig hebt. Je bent niet belangrijk genoeg, jouw verhaal boeit anderen niet. Dit zijn allemaal invullingen die gelinkt zijn aan mijn verleden. Dat voelt eenzaam. Vervolgens bedenk ik me dan wat ik geleerd heb: als je iets wilt, kun je dit zeggen. Mensen kunnen dan bedenken of ze je dit willen geven, maar als ze niet weten wat je nodig hebt, is het al gauw zo dat ze je het verkeerde (of helemaal niets) geven. Dus als ik nu graag een reactie wil, of steun, of whatever, dan zet ik dit erbij.
Zo is het voor mij.
Ik bedoel niet dat het ook zo werkt voor Snow, Sun, Kate, of wie dan ook. Ik bedoel dat het zo werkt voor mij en misschien herkent iemand zich hierin.
Wat me opvalt, is dat velen van ons geneigd zijn om ons nu te verontschuldigen. Ik geloof niet dat dit hoeft. De basis van dit topic is: we luisteren naar elkaar, steunen elkaar, schrijven wat we willen schrijven op een liefdevolle manier. We willen elkaar helpen, maar we zijn geen hulpverleners. We willen het wel altijd goed doen (dat is juist de valkuil van velen van ons) maar dat kan niet altijd. Sterker nog, door nu zo je best te gaan doen op 'het goed doen voor de ander' durf je misschien niet meer eerlijk te zijn, ga je twijfelen iets wel of niet te posten, ga je je eigen grens over door bijvoorbeeld op een voor jouw onhandig moment toch nog te reageren op anderen. Dat is juist niet wat we willen, toch?
Misschien kom ik nou 'irritant wijs of belerend' over, die neiging heb ik soms. En toch meen ik het. .
Helemaal niet vervelend hoe je hier overkomt en wat je schrijft en op welke manier.
Juist heel mooi Sofie en enorm helpend voor mij. Je schrijft het zo zo mooi, je verwoordt het heel fijn. Je hebt helemaal gelijk en ik heb er heel veel aan, dank je wel
En WoW 17 km hardlopen, kom ik aan met m'n 2 minuten en totaal bekaf zijn
Knap dat je doorhebt wat je doet ('per ongeluk' te ver lopen) dat is al een hele stap! En ook dat je ziet welke dingen wel goed gaan, echt top!
Knuff: als antwoord op jouw vraag over je veilig voelen in dit topic: veiligheid heeft denk ik niet zozeer te maken met de veiligheid van het topic, maar meer met hoe iedereen er in staat, wat een ieder nodig heeft, enzovoorts. De basis van dit topic is, objectief gezien, best veilig. Er worden geen gemene opmerkingen gemaakt, mensen worden niet genegeerd, iedereen mag erbij zijn. Je wilt graag een wereld creëren waarin iedereen zich veilig voelt. Dat is een hoog streven en ik geloof niet dat het helemaal haalbaar is...
Want...... Ook in de meest veilige wereld zullen mensen gevoel van onveiligheid ervaren. Dit komt doordat we onze ervaringen uit het verleden met ons mee dragen. Dat geldt voor iedereen, of je nou nare dingen hebt meegemaakt zoals de meesten van ons in dit topic, of niet. Deze ervaringen bepalen mede hoe we nu dingen opvatten en inschatten.
De een voelt zich snel afgewezen, de ander zich snel aangevallen. De een wil het zo graag goed doen dat het niet durft te reageren in de angst het verkeerde te zeggen. Terwijl een ander misschien om die reden juist overal op reageert.
Voor mij geldt: als ik hier iets schrijf waarbij ik behoefte heb aan steun of zoiets, maar deze niet krijg, voel ik dit. In eerste instantie komt er dan zoiets boven als: zie je nou wel dat je alleen staat. Er is niemand die ziet wat je nodig hebt. Je bent niet belangrijk genoeg, jouw verhaal boeit anderen niet. Dit zijn allemaal invullingen die gelinkt zijn aan mijn verleden. Dat voelt eenzaam. Vervolgens bedenk ik me dan wat ik geleerd heb: als je iets wilt, kun je dit zeggen. Mensen kunnen dan bedenken of ze je dit willen geven, maar als ze niet weten wat je nodig hebt, is het al gauw zo dat ze je het verkeerde (of helemaal niets) geven. Dus als ik nu graag een reactie wil, of steun, of whatever, dan zet ik dit erbij.
Zo is het voor mij.
Ik bedoel niet dat het ook zo werkt voor Snow, Sun, Kate, of wie dan ook. Ik bedoel dat het zo werkt voor mij en misschien herkent iemand zich hierin.
Wat me opvalt, is dat velen van ons geneigd zijn om ons nu te verontschuldigen. Ik geloof niet dat dit hoeft. De basis van dit topic is: we luisteren naar elkaar, steunen elkaar, schrijven wat we willen schrijven op een liefdevolle manier. We willen elkaar helpen, maar we zijn geen hulpverleners. We willen het wel altijd goed doen (dat is juist de valkuil van velen van ons) maar dat kan niet altijd. Sterker nog, door nu zo je best te gaan doen op 'het goed doen voor de ander' durf je misschien niet meer eerlijk te zijn, ga je twijfelen iets wel of niet te posten, ga je je eigen grens over door bijvoorbeeld op een voor jouw onhandig moment toch nog te reageren op anderen. Dat is juist niet wat we willen, toch?
Misschien kom ik nou 'irritant wijs of belerend' over, die neiging heb ik soms. En toch meen ik het. .
Helemaal niet vervelend hoe je hier overkomt en wat je schrijft en op welke manier.
Juist heel mooi Sofie en enorm helpend voor mij. Je schrijft het zo zo mooi, je verwoordt het heel fijn. Je hebt helemaal gelijk en ik heb er heel veel aan, dank je wel
En WoW 17 km hardlopen, kom ik aan met m'n 2 minuten en totaal bekaf zijn
Knap dat je doorhebt wat je doet ('per ongeluk' te ver lopen) dat is al een hele stap! En ook dat je ziet welke dingen wel goed gaan, echt top!
I don’t need you to light up my world.
Just sit with me in the dark, ‘till I find the light myself.
Just sit with me in the dark, ‘till I find the light myself.
zondag 22 januari 2017 23:36
Nee, zoiets moet zeker niet. En is fijn als de mensen om je heen je zo goed kennen dat het niet nodig is.
Maar als het niet vanzelf gaat (en met mensen die niet dichtbij je staan is dat altijd moeilijker), dan kan het helpen.
Ik heb soms gewoon niet zo'n goed opmerkingsvermogen, sociaal gezien. Zo kwam het ook een keer voor dat de collega die tegenover me zit bleek te zitten huilen, en ik had het gewoon niet gemerkt. Dat huilen niet, maar ook de hele situatie waarom ze moest huilen niet. We zitten allebei achter een beeldscherm, maar toch . Dan heb ik toch zo veel liever dat ze even zegt 'Heb je even' en dan alles over me uitstort, of zoiets zegt als 'Ik voel me niet goed' als ze er niet over wil of kan praten. Dan dat ik gewoon tegen haar begin te praten over iets van het werk en pas als er geen antwoord komt ontdek dat ze al tien minuten zit te huilen . Als ik weet dat er iets mis is, kan ik haar proberen te helpen, vragen wat er is, als praten niet helpt voorstellen om een rondje te lopen, desnoods alleen maar een kop thee voor haar halen en haar met rust laten (zelf even die kamer uit).
En zoiets gaat echt niet expres. Ik snap wel dat het op zo'n moment heel lastig is om nog wat te kunnen zeggen, het is moeilijk uit je woorden komen als je moet huilen. Maar als het wel lukt dan wordt de interactie zo veel makkelijker.
En nu is het slaaptijd voor mij, weltrusten!
Maar als het niet vanzelf gaat (en met mensen die niet dichtbij je staan is dat altijd moeilijker), dan kan het helpen.
Ik heb soms gewoon niet zo'n goed opmerkingsvermogen, sociaal gezien. Zo kwam het ook een keer voor dat de collega die tegenover me zit bleek te zitten huilen, en ik had het gewoon niet gemerkt. Dat huilen niet, maar ook de hele situatie waarom ze moest huilen niet. We zitten allebei achter een beeldscherm, maar toch . Dan heb ik toch zo veel liever dat ze even zegt 'Heb je even' en dan alles over me uitstort, of zoiets zegt als 'Ik voel me niet goed' als ze er niet over wil of kan praten. Dan dat ik gewoon tegen haar begin te praten over iets van het werk en pas als er geen antwoord komt ontdek dat ze al tien minuten zit te huilen . Als ik weet dat er iets mis is, kan ik haar proberen te helpen, vragen wat er is, als praten niet helpt voorstellen om een rondje te lopen, desnoods alleen maar een kop thee voor haar halen en haar met rust laten (zelf even die kamer uit).
En zoiets gaat echt niet expres. Ik snap wel dat het op zo'n moment heel lastig is om nog wat te kunnen zeggen, het is moeilijk uit je woorden komen als je moet huilen. Maar als het wel lukt dan wordt de interactie zo veel makkelijker.
En nu is het slaaptijd voor mij, weltrusten!
zondag 22 januari 2017 23:38
Dat is er hier ook beschamend snel.
En dat heeft ergens een oorzaak hé Sun.. nu ik dit schrijf voel ik meteen een heel klein meisje 'reageren'. Ik probeer er 'met haar' te zijn nu, met aandacht en dekentje en zo naar mijn bed want de hoofdpijn wordt erger en ik ben doodop.
Welterusten allemaal
En dat heeft ergens een oorzaak hé Sun.. nu ik dit schrijf voel ik meteen een heel klein meisje 'reageren'. Ik probeer er 'met haar' te zijn nu, met aandacht en dekentje en zo naar mijn bed want de hoofdpijn wordt erger en ik ben doodop.
Welterusten allemaal
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
zondag 22 januari 2017 23:40
zondag 22 januari 2017 23:44
quote:Sunemom schreef op 22 januari 2017 @ 23:28:
Thx aaaanne, ik ga een poging doen. Dat het nu zo'n punt werd komt door de enorme angst. Ik moet dinsdag naar het ziekenhuis voor een borstonderzoek en ik ben daar zo vreselijk bang voor. Voor het andersoortige op zich, ergens in mijn achterhoofd toch ook voor de mogelijke uitslagen, maar vooral voor het getriggerd worden en wat er dan kan gebeuren, want dan ben ik geen controle meer. Ik heb het onderzoek hier een aantal keer genoemd zonder dat daarop gereageerd werd. Irl weten meerdere mensen het en hebben het voor kennisgeving aangenomen. Oh rot, nou ja hopen dat het goed is dan maar, maar je bent nog jong zat dus vast niks aan de hand. En daarmee is het dan klaar. Ik heb niemand om de angst me te delen, ja mijn lieve vriendin, maar die zie ik pas net voor het onderzoek. En de angst en spanning zijn er vertoon enorm voor, ik ben al dagen nauwelijks met iets anders bezig. Zeker met het ziek zijn erbij, toch de angst dat het met elkaar te maken heeft.
Wauw Sun, wat knap dat je dit hier zo eerlijk deelt en erover schrijft. Lijkt me een hele stap, maar je doet het wel!
Ik kan me je angsten heel goed voorstellen, zeker icm het ziek zijn, maar ook de angst voor triggers en vooral dus controle verlies..
Och dat is allemaal naar en veel, natuurlijk is dat eng dinsdag!
Wat mij soms helpt als ik heel bang ben voor iets (zoals therapie ) is bedenken dat het over 30/24/12/etc uren achter de rug is
Vast heel gek, maar ik denk dan: straks is het achter de rug, is het alweer voorbij.
Tegenwoordig dankzij dit topic bedenk ik er dan ook nog bij wat ik na die tijd kan doen, om extra lief te zijn voor mezelf
Zou zoiets jou ook helpen?
En blijf vooral schrijven en delen als dat lukt
Oh ja wat ook helpt is te bedenken wat het ergste kan zijn wat er gebeurt en dan een plan daarvoor maken of het gewoon opschrijven.
Ik schrijf het hier bijv vaak of bespreek het met iemand en dan blijkt het vaak groter en enger te zijn in mijn hoofd dan irl...
Maar goed, ik heb sowieso geen oplossing hoor want het blijft naar en eng en moeilijk. Maar hopelijk kunnen sommige dingen een heel ietsjepietsje verlichting geven
En zo niet, mag je dat ook eerlijk aangeven
En ja ik besef heel goed hoe rijk ik ben met de mensen om mij heen, heb ik geluk mee Net als jij met zo'n fijne lieve vriendin die er dinsdag toch voor je kan zijn
Thx aaaanne, ik ga een poging doen. Dat het nu zo'n punt werd komt door de enorme angst. Ik moet dinsdag naar het ziekenhuis voor een borstonderzoek en ik ben daar zo vreselijk bang voor. Voor het andersoortige op zich, ergens in mijn achterhoofd toch ook voor de mogelijke uitslagen, maar vooral voor het getriggerd worden en wat er dan kan gebeuren, want dan ben ik geen controle meer. Ik heb het onderzoek hier een aantal keer genoemd zonder dat daarop gereageerd werd. Irl weten meerdere mensen het en hebben het voor kennisgeving aangenomen. Oh rot, nou ja hopen dat het goed is dan maar, maar je bent nog jong zat dus vast niks aan de hand. En daarmee is het dan klaar. Ik heb niemand om de angst me te delen, ja mijn lieve vriendin, maar die zie ik pas net voor het onderzoek. En de angst en spanning zijn er vertoon enorm voor, ik ben al dagen nauwelijks met iets anders bezig. Zeker met het ziek zijn erbij, toch de angst dat het met elkaar te maken heeft.
Wauw Sun, wat knap dat je dit hier zo eerlijk deelt en erover schrijft. Lijkt me een hele stap, maar je doet het wel!
Ik kan me je angsten heel goed voorstellen, zeker icm het ziek zijn, maar ook de angst voor triggers en vooral dus controle verlies..
Och dat is allemaal naar en veel, natuurlijk is dat eng dinsdag!
Wat mij soms helpt als ik heel bang ben voor iets (zoals therapie ) is bedenken dat het over 30/24/12/etc uren achter de rug is
Vast heel gek, maar ik denk dan: straks is het achter de rug, is het alweer voorbij.
Tegenwoordig dankzij dit topic bedenk ik er dan ook nog bij wat ik na die tijd kan doen, om extra lief te zijn voor mezelf
Zou zoiets jou ook helpen?
En blijf vooral schrijven en delen als dat lukt
Oh ja wat ook helpt is te bedenken wat het ergste kan zijn wat er gebeurt en dan een plan daarvoor maken of het gewoon opschrijven.
Ik schrijf het hier bijv vaak of bespreek het met iemand en dan blijkt het vaak groter en enger te zijn in mijn hoofd dan irl...
Maar goed, ik heb sowieso geen oplossing hoor want het blijft naar en eng en moeilijk. Maar hopelijk kunnen sommige dingen een heel ietsjepietsje verlichting geven
En zo niet, mag je dat ook eerlijk aangeven
En ja ik besef heel goed hoe rijk ik ben met de mensen om mij heen, heb ik geluk mee Net als jij met zo'n fijne lieve vriendin die er dinsdag toch voor je kan zijn
I don’t need you to light up my world.
Just sit with me in the dark, ‘till I find the light myself.
Just sit with me in the dark, ‘till I find the light myself.
zondag 22 januari 2017 23:48
Aaaanne bedankt voor je voorbeeld met je collega, nu snap ik heel goed wat je bedoelt en dat is fijn. Ik vind het altijd weer fijn als je tijd hebt hier te schrijven, je kunt het zo goed uitleggen vaak
Welterusten allemaal!
Welterusten allemaal!
I don’t need you to light up my world.
Just sit with me in the dark, ‘till I find the light myself.
Just sit with me in the dark, ‘till I find the light myself.
zondag 22 januari 2017 23:48
Crospost net, dus nog niet slapen.quote:Sunemom schreef op 22 januari 2017 @ 23:28:
...
Thx aaaanne, ik ga een poging doen. Dat het nu zo'n punt werd komt door de enorme angst. Ik moet dinsdag naar het ziekenhuis voor een borstonderzoek en ik ben daar zo vreselijk bang voor. Voor het onderzoek op zich, ergens in mijn achterhoofd toch ook voor de mogelijke uitslagen, maar vooral voor het getriggerd worden en wat er dan kan gebeuren, want dan heb ik geen controle meer. Ik heb het onderzoek hier een aantal keer genoemd zonder dat daarop gereageerd werd. Irl weten meerdere mensen het en hebben het voor kennisgeving aangenomen. Oh rot, nou ja hopen dat het goed is dan maar, maar je bent nog jong zat dus vast niks aan de hand. En daarmee is het dan klaar. Ik heb niemand om de angst me te delen, ja mijn lieve vriendin, maar die zie ik pas net voor het onderzoek. En de angst en spanning zijn er zo enorm voor, ik ben al dagen nauwelijks met iets anders bezig. Zeker met het ziek zijn erbij, toch de angst dat het met elkaar te maken heeft.
...
Ohw, dat is inderdaad verschrikkelijk spannend zeg . Ik begrijp een onderzoek naar mogelijk borstkanker? Heb je iets gevoeld, is er een bepaalde reden dat je nu dit onderzoek hebt?
Weet je ook of je meteen een uitslag krijgt, of moet je daarvoor nog langer wachten?
En ohja, ik snap nu dat het ook een trigger kan zijn... bij zoiets sta ik dus helemaal niet stil. Ik denk nu dus voor mezelf want dat is natuurlijk best logisch, helpt dus heel erg dat je dat opschrijft.
Weet je vriendin hier wel van? Dan kan zij in elk geval goed voor je zorgen daar.
Ik merk dat ik vooral neig naar in oplossingen willen denken ("misschien kan je een briefje meenemen, waar je opschrijft waar je bang voor bent. zodat ze daar met het onderzoek rekening mee kunnen houden. En die artsen zijn heus wel gewend mensen te krijgen die uberuber zenuwachtig zijn, die zullen daar niet raar van op kijken"). Maar dat helpt net zo goed niet om je angst te delen.
Ik ga nu in elk geval onwijs voor je duimen. Dat het onderzoek goed mag gaan, zonder triggers, en dat uitslag ook goed mag zijn.
...
Thx aaaanne, ik ga een poging doen. Dat het nu zo'n punt werd komt door de enorme angst. Ik moet dinsdag naar het ziekenhuis voor een borstonderzoek en ik ben daar zo vreselijk bang voor. Voor het onderzoek op zich, ergens in mijn achterhoofd toch ook voor de mogelijke uitslagen, maar vooral voor het getriggerd worden en wat er dan kan gebeuren, want dan heb ik geen controle meer. Ik heb het onderzoek hier een aantal keer genoemd zonder dat daarop gereageerd werd. Irl weten meerdere mensen het en hebben het voor kennisgeving aangenomen. Oh rot, nou ja hopen dat het goed is dan maar, maar je bent nog jong zat dus vast niks aan de hand. En daarmee is het dan klaar. Ik heb niemand om de angst me te delen, ja mijn lieve vriendin, maar die zie ik pas net voor het onderzoek. En de angst en spanning zijn er zo enorm voor, ik ben al dagen nauwelijks met iets anders bezig. Zeker met het ziek zijn erbij, toch de angst dat het met elkaar te maken heeft.
...
Ohw, dat is inderdaad verschrikkelijk spannend zeg . Ik begrijp een onderzoek naar mogelijk borstkanker? Heb je iets gevoeld, is er een bepaalde reden dat je nu dit onderzoek hebt?
Weet je ook of je meteen een uitslag krijgt, of moet je daarvoor nog langer wachten?
En ohja, ik snap nu dat het ook een trigger kan zijn... bij zoiets sta ik dus helemaal niet stil. Ik denk nu dus voor mezelf want dat is natuurlijk best logisch, helpt dus heel erg dat je dat opschrijft.
Weet je vriendin hier wel van? Dan kan zij in elk geval goed voor je zorgen daar.
Ik merk dat ik vooral neig naar in oplossingen willen denken ("misschien kan je een briefje meenemen, waar je opschrijft waar je bang voor bent. zodat ze daar met het onderzoek rekening mee kunnen houden. En die artsen zijn heus wel gewend mensen te krijgen die uberuber zenuwachtig zijn, die zullen daar niet raar van op kijken"). Maar dat helpt net zo goed niet om je angst te delen.
Ik ga nu in elk geval onwijs voor je duimen. Dat het onderzoek goed mag gaan, zonder triggers, en dat uitslag ook goed mag zijn.
zondag 22 januari 2017 23:51
quote:Elmervrouw schreef op 22 januari 2017 @ 23:38:
Dat is er hier ook beschamend snel.
En dat heeft ergens een oorzaak hé Sun.. nu ik dit schrijf voel ik meteen een heel klein meisje 'reageren'. Ik probeer er 'met haar' te zijn nu, met aandacht en dekentje en zo naar mijn bed want de hoofdpijn wordt erger en ik ben doodop.
Welterusten allemaal Beterschap en slaap lekker!
Dat is er hier ook beschamend snel.
En dat heeft ergens een oorzaak hé Sun.. nu ik dit schrijf voel ik meteen een heel klein meisje 'reageren'. Ik probeer er 'met haar' te zijn nu, met aandacht en dekentje en zo naar mijn bed want de hoofdpijn wordt erger en ik ben doodop.
Welterusten allemaal Beterschap en slaap lekker!
maandag 23 januari 2017 00:01
En nu dus de strijd voor het slapen gaan
Heb dit weekend enorm mijn best gedaan met 'doen alsof'
En ook al weet ik dat ik daar niet in moet trappen, het gaat zo automatisch
Want als ik nu ga doen alsof het weer goed met mij gaat, heb ik geen emdr nodig
Als het mij lukt mijn leventje weer op te pakken, hoef ik die enge therapie niet aan te gaan
Ben gestopt met de medicatie. Heb weer hardgelopen. Heb geprobeerd seks te hebben met vriend maar die trapte er niet in en weigert het met mij te doen als ik dissocieer ...
Heb meegezongen met liedjes waar ik vrolijk van werd
Heb gezond gegeten en geen eetbuien gehad. Niet mezelf pijn gedaan op welke manier dan ook...
Roep de hele dag tegen mezelf dat het geweldig gaat
Heb elke herinnering boos weggedrukt; oprotten jij, ik leef nu niet 20 jaar geleden..
Heb de pijn in mijn lichaam genegeerd, de olie opgeruimd...
De beelden genegeerd en uitgelachen..
Heb alleen vanmiddag toegegeven dat het misschien niet denderend gaat. Maar ach het gaat eigenlijk best goed toch?? Ik praat gewoon met die vriendin erover
En iedereen heeft wel eens een dipje!
Ik wil morgen volledig werken
Ook al houd ik het helemaal niet vol
Maar als ik daaraan toegeef geef ik ook toe aan het feit dat de emdr wel nodig is
Alles in mij verzet zich daartegen ...
Heb dit weekend enorm mijn best gedaan met 'doen alsof'
En ook al weet ik dat ik daar niet in moet trappen, het gaat zo automatisch
Want als ik nu ga doen alsof het weer goed met mij gaat, heb ik geen emdr nodig
Als het mij lukt mijn leventje weer op te pakken, hoef ik die enge therapie niet aan te gaan
Ben gestopt met de medicatie. Heb weer hardgelopen. Heb geprobeerd seks te hebben met vriend maar die trapte er niet in en weigert het met mij te doen als ik dissocieer ...
Heb meegezongen met liedjes waar ik vrolijk van werd
Heb gezond gegeten en geen eetbuien gehad. Niet mezelf pijn gedaan op welke manier dan ook...
Roep de hele dag tegen mezelf dat het geweldig gaat
Heb elke herinnering boos weggedrukt; oprotten jij, ik leef nu niet 20 jaar geleden..
Heb de pijn in mijn lichaam genegeerd, de olie opgeruimd...
De beelden genegeerd en uitgelachen..
Heb alleen vanmiddag toegegeven dat het misschien niet denderend gaat. Maar ach het gaat eigenlijk best goed toch?? Ik praat gewoon met die vriendin erover
En iedereen heeft wel eens een dipje!
Ik wil morgen volledig werken
Ook al houd ik het helemaal niet vol
Maar als ik daaraan toegeef geef ik ook toe aan het feit dat de emdr wel nodig is
Alles in mij verzet zich daartegen ...
I don’t need you to light up my world.
Just sit with me in the dark, ‘till I find the light myself.
Just sit with me in the dark, ‘till I find the light myself.
maandag 23 januari 2017 00:04
Op zich voel ik niets 'raars', maar mijn ene borst doet (soms heel erg) pijn. En aan de andere kant zit een verkleuring. De huisarts gaf aan dat ze ook niets voelde, maar ja dat onderzoek toch echt wel slim was en ik ben zo stom geweest om het uit te stellen (eerste keer huisarts was in de herfstvakantie), omdat ik zo bang ben. Vriendin dacht dat het over was, maar zag met oud en nieuw bij een kleine aanraking dat ik heel duidelijk pijn had en heeft me meegenomen om de doorverwijzing geregeld te krijgen en daarom gaat ze ook mee, dat ze weet dat ik anders echt niet durf. Artsen zijn sowieso een trigger, zeker als ik me moet uitkleden en al helemaal als ze dan ook nog iets moeten aanraken. Onze huisarts zit vlakbij, maar vorige keer kon ik daarna de weg naar huis niet meer (direct) vinden.
Ik heb het vriendin uitgelegd, ook dat ik me er vreselijk voor schaam dat ik zo uit balans ga hiervan. Dat de herbelevingen niet te stoppen zijn op zo'n moment en ik dat heel erg vind ook dat ze dan zou zien hoe gek ik eigenlijk ben (wat ook een trigger is).
Voor de uitslag moet ik daarna een week wachten begreep ik, maar dat hoor ik dinsdag precies. Daarvoor ben ik ook bij dat vriendin meegaat, want ik ben heel bang dat ik die info niet meer meekrijg.
En klopt hoor Knuffel. Ik heb enorm geluk met mijn vriendin, zonder haar was ik er allang niet meer. De afgelopen twee jaar had ik zonder haar niet doorstaan. Maar soms zou ik gewoon ook thuis iemand willen die er voor me is of iets van familie om me heen willen hebben. Niet een week of langer hoeven wachten om een momentje tijd of een knuffel te kunnen vragen. Dat mijn man bijvoorbeeld bij de mededeling, 'de huisarts twijfelt ook en wil verder onderzoek omdat er ook echt iets mis zou kunnen zijn zoals borstkanker ' zou zeggen wil je dat ik meega of kan ik iets doen of een knuffel zou geven? Of in elk geval iets anders dan bij nu doet: 'nou ik mag hopen van niet ik heb nu wel genoeg van alle ellende.'
Ik heb het vriendin uitgelegd, ook dat ik me er vreselijk voor schaam dat ik zo uit balans ga hiervan. Dat de herbelevingen niet te stoppen zijn op zo'n moment en ik dat heel erg vind ook dat ze dan zou zien hoe gek ik eigenlijk ben (wat ook een trigger is).
Voor de uitslag moet ik daarna een week wachten begreep ik, maar dat hoor ik dinsdag precies. Daarvoor ben ik ook bij dat vriendin meegaat, want ik ben heel bang dat ik die info niet meer meekrijg.
En klopt hoor Knuffel. Ik heb enorm geluk met mijn vriendin, zonder haar was ik er allang niet meer. De afgelopen twee jaar had ik zonder haar niet doorstaan. Maar soms zou ik gewoon ook thuis iemand willen die er voor me is of iets van familie om me heen willen hebben. Niet een week of langer hoeven wachten om een momentje tijd of een knuffel te kunnen vragen. Dat mijn man bijvoorbeeld bij de mededeling, 'de huisarts twijfelt ook en wil verder onderzoek omdat er ook echt iets mis zou kunnen zijn zoals borstkanker ' zou zeggen wil je dat ik meega of kan ik iets doen of een knuffel zou geven? Of in elk geval iets anders dan bij nu doet: 'nou ik mag hopen van niet ik heb nu wel genoeg van alle ellende.'
maandag 23 januari 2017 00:12
Dat is wel herkenbaar knuffel. Ik zit hier nu ook nog te typen en mezelf voor de gek te houden dat het wel gaat en wel goedkomt en dat het zo slecht niet gaat. Alles wat ik iedereen wijs wil maken, maar ergens weet je ook dat de emdr echt wel nodig is. En ja het is een doodenge therapie, maar die ene sessie die wel werkte bij mij, die heeft dat ministukje ook echt afgesloten. Dat beeld geeft geen naar gevoel meer, ook nu drie maanden later niet. Als ik dat ooit bij de echte natte herinneringen voor elkaar krijg dan ben ik het er voor over, hoe eng en zwaar en naar een moeilijk het dan ook is een nog wordt. En jij komt er ook zorgen. Zeker weten, jij bent heel heel veel sterker, jij kunt dit
maandag 23 januari 2017 00:17
Sunemom er Knuffelbeertjes, ik heb jullie nu beide nog gelezen. Sunemom, dank voor je uitleg. Knuffelbeertjes, wat rot dat je nu weer zo op ziet tegen emrd.
Maar ik lig inmiddels in bed en rol haast om van de slaap, dus geen complete reactie meer nu. Morgen begint weer een werkweek dus ik sta voorlopig weer op stand by hier.
Maar ik lig inmiddels in bed en rol haast om van de slaap, dus geen complete reactie meer nu. Morgen begint weer een werkweek dus ik sta voorlopig weer op stand by hier.
maandag 23 januari 2017 00:22
Natuurlijk zou je zoiets van het thuisfront ook heel graag willen
Natuurlijk heb je behoefte aan contact met je man, lieve woorden van hem of een knuffel
Enige mate van ondersteuning
Daarvoor ben je toch ook samen, omdat je oprechte interesse in elkaar hebt?
Dus ook dat je iets van steun probeert te geven, al heb je het zelf zo moeilijk
Depressief zijn is heel zwaar
Ptss ook!
Ik schijn ook depressieve gevoelens te hebben volgens mijn therapeut en merk dat ik ook enorme moeite heb interesse in vriend te tonen (schaam me hier heel erg voor)
Maar ik doe wel mijn best momenten te pakken waarop ik een knuffel kan geven of een luisterend oor
Omdat ik van hem hou en zie dat het ook zwaar is voor hem
Maar dit hebben we wel in therapie moeten afspreken... anders zat ik nog alleen maar in het contact met hem ontwijken/negeren... niet omdat ik dat wil, maar door die depressieve gevoelens...
Zo te horen hebben zowel man als jij het heel zwaar. Weet hij waar jij behoefte aan hebt? Geef je aan dat je een knuffel/aandacht wil? Vriend en ik doen dat wel, en dan nog wijs ik hem 9 vd 10 keer af en is dat heel zwaar voor hem maar hij snapt dat dat van het zieke hoofd komt, dat het niks over hem zegt...
Andersom: als ik het kan opbrengen hem te knuffelen of met hem te praten omdat m'n hoofd even rust ervaart, al is het maar een minuutje en hij 'wijst mij dan af' omdat hij bijv ook wel eens moe is, dan kan ik daar heel erg mee zitten
Maar ook dat probeer ik bespreekbaar te maken: lieve vriend ik voel me afgewezen. Oh dat is niet de bedoeling zegt hij dan vaak, maar ik ben gewoon echt even te moe. Dat heeft niks met jou te maken.
Hebben jullie ook geregeld samen therapie? Wij hebben ook in het verleden al vaak samen bij een therapeut gezeten ivm mijn patronen...
Sorry als zoiets al eens gevraagd is
Geef ook alleen maar antwoord op wat je kwijt wilt hoor Sun
I don’t need you to light up my world.
Just sit with me in the dark, ‘till I find the light myself.
Just sit with me in the dark, ‘till I find the light myself.
maandag 23 januari 2017 00:27
En over dinsdag; wat erg dat je borst zo gevoelig is, ik ben eigenlijk wel blij te lezen dat er naar gekeken gaat worden, al is het maar om je gerust te stellen, dat je zeker weet dat er niks aan de hand is
En misschien wel iets wat makkelijk verholpen kan worden
En misschien wel iets naars maar dan is er in elk geval naar gekeken en wordt het uitgezocht
Maar ik snap ook je angsten en onzekerheid. Natuurlijk top dat vriendin meegaat maar wat moeilijk dat het is op een moment dat je heel angstig bent, dat is onveilig dat snap ik
Zo wil je niet zijn en niet overkomen. Maar waarom de schaamte? Jij kunt er niks aan doen dat je zo last hebt van triggers en angsten he? Je zoekt hulp daar bij, je probeert te doen wat je kunt! Natuurlijk is dinsdag enorm heftig, met wat je meegemaakt hebt
Je vriendin is bij je om je te steunen, ik hoop dat je die steun kunt accepteren
Ze wil er echt voor je zijn lieverd
En misschien wel iets wat makkelijk verholpen kan worden
En misschien wel iets naars maar dan is er in elk geval naar gekeken en wordt het uitgezocht
Maar ik snap ook je angsten en onzekerheid. Natuurlijk top dat vriendin meegaat maar wat moeilijk dat het is op een moment dat je heel angstig bent, dat is onveilig dat snap ik
Zo wil je niet zijn en niet overkomen. Maar waarom de schaamte? Jij kunt er niks aan doen dat je zo last hebt van triggers en angsten he? Je zoekt hulp daar bij, je probeert te doen wat je kunt! Natuurlijk is dinsdag enorm heftig, met wat je meegemaakt hebt
Je vriendin is bij je om je te steunen, ik hoop dat je die steun kunt accepteren
Ze wil er echt voor je zijn lieverd
I don’t need you to light up my world.
Just sit with me in the dark, ‘till I find the light myself.
Just sit with me in the dark, ‘till I find the light myself.
maandag 23 januari 2017 00:29
quote:aaaanne schreef op 23 januari 2017 @ 00:17:
Sunemom er Knuffelbeertjes, ik heb jullie nu beide nog gelezen. Sunemom, dank voor je uitleg. Knuffelbeertjes, wat rot dat je nu weer zo op ziet tegen emrd.
Maar ik lig inmiddels in bed en rol haast om van de slaap, dus geen complete reactie meer nu. Morgen begint weer een werkweek dus ik sta voorlopig weer op stand by hier.
Dank je lieve super lieve Aaaanne
Lekker slapen!
Sunemom er Knuffelbeertjes, ik heb jullie nu beide nog gelezen. Sunemom, dank voor je uitleg. Knuffelbeertjes, wat rot dat je nu weer zo op ziet tegen emrd.
Maar ik lig inmiddels in bed en rol haast om van de slaap, dus geen complete reactie meer nu. Morgen begint weer een werkweek dus ik sta voorlopig weer op stand by hier.
Dank je lieve super lieve Aaaanne
Lekker slapen!
I don’t need you to light up my world.
Just sit with me in the dark, ‘till I find the light myself.
Just sit with me in the dark, ‘till I find the light myself.
