Psyche
alle pijlers
Paniek door de herbelevingen - deel IV
donderdag 16 februari 2017 09:35
Hallo allemaal,
Eind nov 2016 opende ik een topic in verband met paniek klachten, herbelevingen en veel angsten ten gevolge van meerdere trauma's wat zich uit in PTSS. Inmiddels hebben anderen het topic ook gevonden en ervaar ik een enorme steun van andere forummers om deze moeilijke tijd door te komen; voor, tijdens en hopelijk ook nog na de emdr therapie. De intake voor de traumatherapie is inmiddels geweest (eind januari) en vanaf maart zal ik wekelijks die therapie volgen.
De steun die ik hier ontvangen heb afgelopen weken is hartverwarmend en zeer divers, wat het een enorm waardevol topic maakt; bedankt lieve schrijvers!
Van herkenning tot troostende woorden, van borrelnootjes tot paaseitjes, en van afleiding tot Rituals pakketten, alles passeert de revue, en zorgt er tevens voor dat het topic voelt als een warm bad (hoe toepasselijk) en vandaar nu alweer deel 4. De originele post is terug te lezen in deel 1, 2 en 3.
Link naar deel 1:
Paniek door de herbelevingen
Link naar deel 2:
Paniek door de herbelevingen - deel II
Link naar deel 3:
Paniek door de herbelevingen - deel III
Eind nov 2016 opende ik een topic in verband met paniek klachten, herbelevingen en veel angsten ten gevolge van meerdere trauma's wat zich uit in PTSS. Inmiddels hebben anderen het topic ook gevonden en ervaar ik een enorme steun van andere forummers om deze moeilijke tijd door te komen; voor, tijdens en hopelijk ook nog na de emdr therapie. De intake voor de traumatherapie is inmiddels geweest (eind januari) en vanaf maart zal ik wekelijks die therapie volgen.
De steun die ik hier ontvangen heb afgelopen weken is hartverwarmend en zeer divers, wat het een enorm waardevol topic maakt; bedankt lieve schrijvers!
Van herkenning tot troostende woorden, van borrelnootjes tot paaseitjes, en van afleiding tot Rituals pakketten, alles passeert de revue, en zorgt er tevens voor dat het topic voelt als een warm bad (hoe toepasselijk) en vandaar nu alweer deel 4. De originele post is terug te lezen in deel 1, 2 en 3.
Link naar deel 1:
Paniek door de herbelevingen
Link naar deel 2:
Paniek door de herbelevingen - deel II
Link naar deel 3:
Paniek door de herbelevingen - deel III
I don’t need you to light up my world.
Just sit with me in the dark, ‘till I find the light myself.
Just sit with me in the dark, ‘till I find the light myself.
zondag 19 februari 2017 22:13
zondag 19 februari 2017 22:15
Ja en dat geloof ik echt allemaal maar geldt natuurlijk niet als iemand dan ook nog eens hartstikke depri is
Ik bedoel, dan mag ik wel echt zijn en mijn ware zelf, maar die is echt niet zo vrolijk momenteel (en al weken maanden niet.... )
Ik bedoel, dan mag ik wel echt zijn en mijn ware zelf, maar die is echt niet zo vrolijk momenteel (en al weken maanden niet.... )
I don’t need you to light up my world.
Just sit with me in the dark, ‘till I find the light myself.
Just sit with me in the dark, ‘till I find the light myself.
zondag 19 februari 2017 23:03
zondag 19 februari 2017 23:11
Er staat geen termijn op. Je bent verdrietig zolang het duurt. Of zolang jij het nodig hebt om verdrietig te zijn. Jij hebt het nodig.....,
En waarom zou mijn geduld daarvan opraken? Daar is geen sprake van.
Wel moet ik nu slapen. Morgen werken, laatste loodjes op mijn opdracht. Slaap lekker Knuf.
En ook een knuffel aan iedereen!
En waarom zou mijn geduld daarvan opraken? Daar is geen sprake van.
Wel moet ik nu slapen. Morgen werken, laatste loodjes op mijn opdracht. Slaap lekker Knuf.
En ook een knuffel aan iedereen!
zondag 19 februari 2017 23:12
Dan maar geen termijn eraan hangen ( geen lat leggen ) Knuf. Voor eeuwig verdrietig zal je wezen. En dan word het toch beter en heb je jezelf ook nog eens aangenaam verrast!
Als mensen hun verdriet met mij delen vind ik dat trouwens een enorm compliment dat ze me dat toevertrouwen. Ik krijg dan een deel verdriet van ze en hoop dat het door te delen voor de ander beter te handelen is. Dat is hoe verdriet ook kan verbinden en verdiepen.
Ik ga naar bed
Als mensen hun verdriet met mij delen vind ik dat trouwens een enorm compliment dat ze me dat toevertrouwen. Ik krijg dan een deel verdriet van ze en hoop dat het door te delen voor de ander beter te handelen is. Dat is hoe verdriet ook kan verbinden en verdiepen.
Ik ga naar bed
zondag 19 februari 2017 23:28
maandag 20 februari 2017 06:54
Knuff, wat heb je het goed gedaan met die babyshower! Ik bedoel niet alleen de oplossing, maar juist ook het voelen van je paniek, overleggen met je vriend, je verdriet delen met je (nieuwe) vriendinnen en het 'geloven' in de bevestiging die je vriend je geeft en het (een klein beetje) vertrouwen op jezelf.
Natuurlijk wil je graag een termijn leggen op hoe lang je je verdrietig mag voelen en hoe lang je je vriendinnen hiermee mag 'lastigvallen'. Je bent nog aan het leren dat je aandacht mag vragen voor jezelf en je problemen, waarbij ik het woord aandacht niet negatief bedoel. Je bent nog aan het leren dat het geen lastigvallen is, maar dingen delen, verbinding maken.
Omdat je niet geleerd hebt van je ouders hoe dit werkt. Dat is aftasten nu, foutjes mogen en durven maken. Wat mij hierin helpt, is dat ik bij een goede vriendin check: kan dit nog? Is het teveel? Ik vertrouw meer op haar oordeel dan op dat van mij. Door haar feedback leer ik wat wel en niet kan. Ik durf daar geen foutjes in te maken, denk in dat opzicht heel zwart-wit.
Ik ben heel bang om in de slachtofferrol te schieten. Maar ik vertrouw op haar oordeel, zolang zij zegt dat ik dit niet doe, geloof ik het. Omdat ik haar gewoon heel graag wil geloven.
Voor wat het waard is: ik vind je geen zeur. In dit topic mag je best af en toe even klagen, zonder dat het constructief is. Omdat je hebt laten zien dat je uiteindelijk steeds iets doet met de adviezen die je krijgt. Jij klaagt niet om te klagen, jij zeurt niet om te zeuren. Jij vertelt alleen af en toe hoe moeilijk het voor je is. Daar hebben anderen (of, laat ik voor mezelf spreken, daar heb ik) heel veel aan.
Natuurlijk wil je graag een termijn leggen op hoe lang je je verdrietig mag voelen en hoe lang je je vriendinnen hiermee mag 'lastigvallen'. Je bent nog aan het leren dat je aandacht mag vragen voor jezelf en je problemen, waarbij ik het woord aandacht niet negatief bedoel. Je bent nog aan het leren dat het geen lastigvallen is, maar dingen delen, verbinding maken.
Omdat je niet geleerd hebt van je ouders hoe dit werkt. Dat is aftasten nu, foutjes mogen en durven maken. Wat mij hierin helpt, is dat ik bij een goede vriendin check: kan dit nog? Is het teveel? Ik vertrouw meer op haar oordeel dan op dat van mij. Door haar feedback leer ik wat wel en niet kan. Ik durf daar geen foutjes in te maken, denk in dat opzicht heel zwart-wit.
Ik ben heel bang om in de slachtofferrol te schieten. Maar ik vertrouw op haar oordeel, zolang zij zegt dat ik dit niet doe, geloof ik het. Omdat ik haar gewoon heel graag wil geloven.
Voor wat het waard is: ik vind je geen zeur. In dit topic mag je best af en toe even klagen, zonder dat het constructief is. Omdat je hebt laten zien dat je uiteindelijk steeds iets doet met de adviezen die je krijgt. Jij klaagt niet om te klagen, jij zeurt niet om te zeuren. Jij vertelt alleen af en toe hoe moeilijk het voor je is. Daar hebben anderen (of, laat ik voor mezelf spreken, daar heb ik) heel veel aan.
maandag 20 februari 2017 07:01
quote:Elmervrouw schreef op 19 februari 2017 @ 21:25:
Met mijn eigen moeder heb ik nooit enige verbinding gevoeld, laat staan veiligheid. Ik voelde alleen maar afkeer, ook als kind al. Hoe kan ik ervan uitgaan dat mijn eigen kinderen verbinding met mij voelen? Ze waren zo jong toen ze gescheiden werden van mij, en er is ze vanalles aangepraat. Ik weet er maar een klein gedeelte van, omdat mijn dochter erover vertelde toen er eindelijk weer contact was. Contact: afwisselend boos en hard, en lief en mij missen. En nu dan zoon, hier vlakbij: opgesloten in zichzelf, geen enkel gebaar of toenadering naar mij. En ik, ik weet niet eens wat ik zelf voel. Voel mij al zo schuldig over wat ik zelf als dochter voel richting mijn moeder; het vertroebelt denk ik ook wat ik voel richting mijn kinderen. Ik ben zo in de war en het loopt allemaal door elkaar. Ik zou bijna willen dat er gewoon maar geen enkel contact meer was geweest, dan zouden ze verder zijn opgegroeid etc. in *dat land* en hoefde ik er niets mee.
Ik zou je graag willen zeggen dat het goed komt tussen jullie, maar dat kan ik niet. Omdat ik het oprecht niet weet. Ik weet niet hoe het voelt, voor jou, voor je dochter, voor je zoon. Het kan zijn dat de verbinding die jullie ooit voelden nu anders is. Beschadigd, verstoord, stuk misschien? Het wordt waarschijnlijk niet meer zoals het ooit was, maar misschien kan er een nieuwe, een andere verbinding ontstaan?
Het ligt er aan waar je naar opzoek bent en waar je dochter naar op zoek is. Het zou mooi zijn als jullie dit ooit, onder goede begeleiding, samen kunnen uitvogelen. Maar, lieve EV, ik blijf het zeggen: dit hoeft niet snel. Er is geen haast. Het wordt niet slechter doordat het langer duurt. En het gaat niet beter, door er vaart achter te zetten. Ergens voel jij liefde voor je kinderen en ergens voelen zij dit voor jou. Dat is wat er is. Liefde, heel veel liefde, anders was deze pijn er niet.
Met mijn eigen moeder heb ik nooit enige verbinding gevoeld, laat staan veiligheid. Ik voelde alleen maar afkeer, ook als kind al. Hoe kan ik ervan uitgaan dat mijn eigen kinderen verbinding met mij voelen? Ze waren zo jong toen ze gescheiden werden van mij, en er is ze vanalles aangepraat. Ik weet er maar een klein gedeelte van, omdat mijn dochter erover vertelde toen er eindelijk weer contact was. Contact: afwisselend boos en hard, en lief en mij missen. En nu dan zoon, hier vlakbij: opgesloten in zichzelf, geen enkel gebaar of toenadering naar mij. En ik, ik weet niet eens wat ik zelf voel. Voel mij al zo schuldig over wat ik zelf als dochter voel richting mijn moeder; het vertroebelt denk ik ook wat ik voel richting mijn kinderen. Ik ben zo in de war en het loopt allemaal door elkaar. Ik zou bijna willen dat er gewoon maar geen enkel contact meer was geweest, dan zouden ze verder zijn opgegroeid etc. in *dat land* en hoefde ik er niets mee.
Ik zou je graag willen zeggen dat het goed komt tussen jullie, maar dat kan ik niet. Omdat ik het oprecht niet weet. Ik weet niet hoe het voelt, voor jou, voor je dochter, voor je zoon. Het kan zijn dat de verbinding die jullie ooit voelden nu anders is. Beschadigd, verstoord, stuk misschien? Het wordt waarschijnlijk niet meer zoals het ooit was, maar misschien kan er een nieuwe, een andere verbinding ontstaan?
Het ligt er aan waar je naar opzoek bent en waar je dochter naar op zoek is. Het zou mooi zijn als jullie dit ooit, onder goede begeleiding, samen kunnen uitvogelen. Maar, lieve EV, ik blijf het zeggen: dit hoeft niet snel. Er is geen haast. Het wordt niet slechter doordat het langer duurt. En het gaat niet beter, door er vaart achter te zetten. Ergens voel jij liefde voor je kinderen en ergens voelen zij dit voor jou. Dat is wat er is. Liefde, heel veel liefde, anders was deze pijn er niet.
maandag 20 februari 2017 08:07
quote:Sofie1979 schreef op 20 februari 2017 @ 06:54:
Knuff, wat heb je het goed gedaan met die babyshower! Ik bedoel niet alleen de oplossing, maar juist ook het voelen van je paniek, overleggen met je vriend, je verdriet delen met je (nieuwe) vriendinnen en het 'geloven' in de bevestiging die je vriend je geeft en het (een klein beetje) vertrouwen op jezelf.
Natuurlijk wil je graag een termijn leggen op hoe lang je je verdrietig mag voelen en hoe lang je je vriendinnen hiermee mag 'lastigvallen'. Je bent nog aan het leren dat je aandacht mag vragen voor jezelf en je problemen, waarbij ik het woord aandacht niet negatief bedoel. Je bent nog aan het leren dat het geen lastigvallen is, maar dingen delen, verbinding maken.
Omdat je niet geleerd hebt van je ouders hoe dit werkt. Dat is aftasten nu, foutjes mogen en durven maken. Wat mij hierin helpt, is dat ik bij een goede vriendin check: kan dit nog? Is het teveel? Ik vertrouw meer op haar oordeel dan op dat van mij. Door haar feedback leer ik wat wel en niet kan. Ik durf daar geen foutjes in te maken, denk in dat opzicht heel zwart-wit.
Ik ben heel bang om in de slachtofferrol te schieten. Maar ik vertrouw op haar oordeel, zolang zij zegt dat ik dit niet doe, geloof ik het. Omdat ik haar gewoon heel graag wil geloven.
Voor wat het waard is: ik vind je geen zeur. In dit topic mag je best af en toe even klagen, zonder dat het constructief is. Omdat je hebt laten zien dat je uiteindelijk steeds iets doet met de adviezen die je krijgt. Jij klaagt niet om te klagen, jij zeurt niet om te zeuren. Jij vertelt alleen af en toe hoe moeilijk het voor je is. Daar hebben anderen (of, laat ik voor mezelf spreken, daar heb ik) heel veel aan.
Bedankt lieve Sofie. Wat schrijf je een mooie dingen, ook over je vriendin. Je woorden komen voor een groot deel overeen met wat m'n vriend zegt, ik kan hem als soort referentiekader gebruiken.
Wel moeilijk want heb ik eerder altijd
afgewezen. Van mijn vader en stiefmoeder geleerd dat vriend een zacht ei is en dat het raar is hoe lief hij is en dat mijn schoonfamilie hele nare mensen zijn
Als ik er eerlijk bij stil sta, en dat vind ik verschrikkelijk moeilijk want dat doet heel zeer, hebben ze altijd iedereen waar ik mee omga afgekeurd en belachelijk gemaakt
Omdat ze niet aan hun 'eisen' voldoen
En ik wel. Heb mij altijd in dienst gesteld om hun perfecte (stief)dochter te zijn
Kreeg dingen te horen als 'met jou is tenminste alles goed gekomen, itt je broertje' en: 'met jouw heb ik een betere band dan met mijn eigen kinderen, want ...(en dan kwam er weer een enorme lading kritiek over de levens van haar kinderen).'
Mijn vriendinnen komen er ook slecht van af. En áltijd heb ik geloofd dat mijn vader en stiefmoeder perfect zijn. Omdat ze dat dag in dag uit vertelden. En mijn broertje, vriend, schoonfamilie, vriendinnen, gewoon iedereen om mij heen werd afgezeken. Zelfs mijn grootouders waar ik wél een goede band mee heb (had). En ik mij maar continu aanpassen, zijn zoals zij willen.
Als jullie het hebben over dingen doen die ingaan tegen wat moet volgens ook zulke ouder(s), dan draait mijn maag zich om. Ik moet inderdaad de politieke partij stemmen die zij voor ogen hebben. Dat wordt me gewoon opgelegd. Oke nu weet ik inmiddels dat dat niet hoeft, dat niemand mij wat gaat aandoen als ik niet naar hen blijf luisteren. Dat mijn wereld niet vergaat. Misschien zelfs mooier wordt...
Ik ben er wel heel verdrietig over. Hoe heb ik kunnen geloven dat de hele wereld slecht is behalve die twee mensen? En dat ik alleen goed ben als ik aan hun (onmogelijk achterlijke zelfbedachte) eisen voldoe..?
Waarom heb ik mijn levensjaren tot dusver verspild aan het nastreven van (hun definitie van) perfectie.
Of eigenlijk misschien: waarom hebben zij mij dit wijsgemaakt en mij zo opgevoed?
Ik weet het wel. Ik weet wel dat ze zelf beschadigd zijn. Ik weet wat ze meegemaakt hebben en welke impact dat heeft...
Maar dan is het weer: waar blijf ik in het verhaal? Zouden ouders je niet moeten opvoeden zodat je op jezelf leert vertrouwen? En andere mensen een beetje leert inschatten? Het is toch niet normaal om je kind op te voeden vanuit je eigen behoefte aan bevestiging?? Wat doet dat met dat kind...? Ik dus..
En het meest frustreert het mij dan dat ik het hier kan opschrijven en besef, maar zodra ik in contact ben met ze mijn oude rol haarfijn weet te spelen. Ik moet al weken op mijn handen zitten om ze niet te bellen en honderden excuses te maken. Omdat ik zo'n slechte (stief)dochter ben geweest deze periode. Zo weinig heb laten horen. Zo minder opgewekt was. Zo weinig gedaan heb van wat zij verwachten.
Dan komt weer de haat naar mijzelf dat ik zo denk. Zo makkelijk mij laat gebruiken. Van mijn therapeut leer ik het een beetje om te draaien: 'wees maar boos op je ouders, dat ze je als marionet gebruikt hebben. Boos op jezelf klopt niet, boos op anderen is gezond in jouw situatie.'
Eigenlijk heb ik daar ook totaal geen handvatten voor. Boos zijn? Dat is gewoon niet iets wat geaccepteerd werd. Eigenlijk iets wat heel erg afgekeurd werd
Als mijn broertje boos was, was hij meteen 'ontspoord'. Maar: 'gelukkig ben jij anders. Gelukkig hebben we jou als dochter. Gek he, dat je broertje zo boos doet?'
En als ik wel een keer van mij liet horen, was het: 'ben je met het verkeerde been uit bed gestapt? Wat doe je naar tegen ons. Heeft je vriend je opgestookt? Je gaat de laatste tijd wel veel met die ene vriendin om zeker. Je verandert zo.'
En elke keer moet ik mijzelf vertellen dat ik nu op mezelf woon. Dat ze feitelijk geen macht meer over mij hebben. Dat ik mag doen wat ik wil. Dat ik niet leef om mijn ouders gelukkig te maken. Vooral dat.
Dat is eng. Eigen keuzes maken, ik heb dat echt niet geleerd. Ik snap wel beter dat ik het leven doodeng vind. Naast dat ik de dader (fictief dankzij de ptss) overal tegenkom, weet ik niet hoe ik moet leven als ik niet mij hoef aan te passen. Ik vind het doodeng. Maar ook nodig. Ik wil niet meer prefect voor anderen zijn. Dat heb ik lang genoeg gedaan. Het lijkt me fijn goed genoeg voor mijzelf te zijn. Dat ik wat te zeggen heb. Dat ik besluit mijn broertje aardig te vinden, parttime te werken, de boodschappen online bestellen en hen niet meer wekelijks bezoeken zijn al allemaal dingen die ze gigantisch afgekeurd hebben.
Er is (eindelijk) een deel in mij opgestaan dat zegt: nu is het genoeg. Ik ga niet meer leven voor jullie, omdat jullie me opgevoed hebben. Nou ja, gedrild en gekneed hebben komt meer in de buurt...
Maar helaas is er nog een veel groter deel dat dit afkeurt. Dat eist dat ik zo snel mogelijk weer mijn ritme oppak van voorheen, waarin ik hun goedkeuring kreeg en goed was omdat ik mij aanpaste. Dan ben je goed, dan mag je er zijn.
Ik wil dat niet meer geloven. Ik wil jullie woorden geloven. En van m'n therapeut en van mijn vriend en vriendinnen. Dat ik goed genoeg ben als ik. Als wie ik ben. Dat ik me niet hoef te voegen naar de wensen van een ander. Dat ik niet in dienst sta van....
Ik weet niet meer wat ik moet geloven of wie ik kan vertrouwen. Voorheen ging ik dan naar hen en vertelden zij mij hoe het zat. Ik schaam me ervoor dat ik dat zelf zo moeilijk vind. Dat ik goed ben in aanpassen maar niet in eigen keuzes maken. Ik vind alles eng en moeilijk
Knuff, wat heb je het goed gedaan met die babyshower! Ik bedoel niet alleen de oplossing, maar juist ook het voelen van je paniek, overleggen met je vriend, je verdriet delen met je (nieuwe) vriendinnen en het 'geloven' in de bevestiging die je vriend je geeft en het (een klein beetje) vertrouwen op jezelf.
Natuurlijk wil je graag een termijn leggen op hoe lang je je verdrietig mag voelen en hoe lang je je vriendinnen hiermee mag 'lastigvallen'. Je bent nog aan het leren dat je aandacht mag vragen voor jezelf en je problemen, waarbij ik het woord aandacht niet negatief bedoel. Je bent nog aan het leren dat het geen lastigvallen is, maar dingen delen, verbinding maken.
Omdat je niet geleerd hebt van je ouders hoe dit werkt. Dat is aftasten nu, foutjes mogen en durven maken. Wat mij hierin helpt, is dat ik bij een goede vriendin check: kan dit nog? Is het teveel? Ik vertrouw meer op haar oordeel dan op dat van mij. Door haar feedback leer ik wat wel en niet kan. Ik durf daar geen foutjes in te maken, denk in dat opzicht heel zwart-wit.
Ik ben heel bang om in de slachtofferrol te schieten. Maar ik vertrouw op haar oordeel, zolang zij zegt dat ik dit niet doe, geloof ik het. Omdat ik haar gewoon heel graag wil geloven.
Voor wat het waard is: ik vind je geen zeur. In dit topic mag je best af en toe even klagen, zonder dat het constructief is. Omdat je hebt laten zien dat je uiteindelijk steeds iets doet met de adviezen die je krijgt. Jij klaagt niet om te klagen, jij zeurt niet om te zeuren. Jij vertelt alleen af en toe hoe moeilijk het voor je is. Daar hebben anderen (of, laat ik voor mezelf spreken, daar heb ik) heel veel aan.
Bedankt lieve Sofie. Wat schrijf je een mooie dingen, ook over je vriendin. Je woorden komen voor een groot deel overeen met wat m'n vriend zegt, ik kan hem als soort referentiekader gebruiken.
Wel moeilijk want heb ik eerder altijd
afgewezen. Van mijn vader en stiefmoeder geleerd dat vriend een zacht ei is en dat het raar is hoe lief hij is en dat mijn schoonfamilie hele nare mensen zijn
Als ik er eerlijk bij stil sta, en dat vind ik verschrikkelijk moeilijk want dat doet heel zeer, hebben ze altijd iedereen waar ik mee omga afgekeurd en belachelijk gemaakt
Omdat ze niet aan hun 'eisen' voldoen
En ik wel. Heb mij altijd in dienst gesteld om hun perfecte (stief)dochter te zijn
Kreeg dingen te horen als 'met jou is tenminste alles goed gekomen, itt je broertje' en: 'met jouw heb ik een betere band dan met mijn eigen kinderen, want ...(en dan kwam er weer een enorme lading kritiek over de levens van haar kinderen).'
Mijn vriendinnen komen er ook slecht van af. En áltijd heb ik geloofd dat mijn vader en stiefmoeder perfect zijn. Omdat ze dat dag in dag uit vertelden. En mijn broertje, vriend, schoonfamilie, vriendinnen, gewoon iedereen om mij heen werd afgezeken. Zelfs mijn grootouders waar ik wél een goede band mee heb (had). En ik mij maar continu aanpassen, zijn zoals zij willen.
Als jullie het hebben over dingen doen die ingaan tegen wat moet volgens ook zulke ouder(s), dan draait mijn maag zich om. Ik moet inderdaad de politieke partij stemmen die zij voor ogen hebben. Dat wordt me gewoon opgelegd. Oke nu weet ik inmiddels dat dat niet hoeft, dat niemand mij wat gaat aandoen als ik niet naar hen blijf luisteren. Dat mijn wereld niet vergaat. Misschien zelfs mooier wordt...
Ik ben er wel heel verdrietig over. Hoe heb ik kunnen geloven dat de hele wereld slecht is behalve die twee mensen? En dat ik alleen goed ben als ik aan hun (onmogelijk achterlijke zelfbedachte) eisen voldoe..?
Waarom heb ik mijn levensjaren tot dusver verspild aan het nastreven van (hun definitie van) perfectie.
Of eigenlijk misschien: waarom hebben zij mij dit wijsgemaakt en mij zo opgevoed?
Ik weet het wel. Ik weet wel dat ze zelf beschadigd zijn. Ik weet wat ze meegemaakt hebben en welke impact dat heeft...
Maar dan is het weer: waar blijf ik in het verhaal? Zouden ouders je niet moeten opvoeden zodat je op jezelf leert vertrouwen? En andere mensen een beetje leert inschatten? Het is toch niet normaal om je kind op te voeden vanuit je eigen behoefte aan bevestiging?? Wat doet dat met dat kind...? Ik dus..
En het meest frustreert het mij dan dat ik het hier kan opschrijven en besef, maar zodra ik in contact ben met ze mijn oude rol haarfijn weet te spelen. Ik moet al weken op mijn handen zitten om ze niet te bellen en honderden excuses te maken. Omdat ik zo'n slechte (stief)dochter ben geweest deze periode. Zo weinig heb laten horen. Zo minder opgewekt was. Zo weinig gedaan heb van wat zij verwachten.
Dan komt weer de haat naar mijzelf dat ik zo denk. Zo makkelijk mij laat gebruiken. Van mijn therapeut leer ik het een beetje om te draaien: 'wees maar boos op je ouders, dat ze je als marionet gebruikt hebben. Boos op jezelf klopt niet, boos op anderen is gezond in jouw situatie.'
Eigenlijk heb ik daar ook totaal geen handvatten voor. Boos zijn? Dat is gewoon niet iets wat geaccepteerd werd. Eigenlijk iets wat heel erg afgekeurd werd
Als mijn broertje boos was, was hij meteen 'ontspoord'. Maar: 'gelukkig ben jij anders. Gelukkig hebben we jou als dochter. Gek he, dat je broertje zo boos doet?'
En als ik wel een keer van mij liet horen, was het: 'ben je met het verkeerde been uit bed gestapt? Wat doe je naar tegen ons. Heeft je vriend je opgestookt? Je gaat de laatste tijd wel veel met die ene vriendin om zeker. Je verandert zo.'
En elke keer moet ik mijzelf vertellen dat ik nu op mezelf woon. Dat ze feitelijk geen macht meer over mij hebben. Dat ik mag doen wat ik wil. Dat ik niet leef om mijn ouders gelukkig te maken. Vooral dat.
Dat is eng. Eigen keuzes maken, ik heb dat echt niet geleerd. Ik snap wel beter dat ik het leven doodeng vind. Naast dat ik de dader (fictief dankzij de ptss) overal tegenkom, weet ik niet hoe ik moet leven als ik niet mij hoef aan te passen. Ik vind het doodeng. Maar ook nodig. Ik wil niet meer prefect voor anderen zijn. Dat heb ik lang genoeg gedaan. Het lijkt me fijn goed genoeg voor mijzelf te zijn. Dat ik wat te zeggen heb. Dat ik besluit mijn broertje aardig te vinden, parttime te werken, de boodschappen online bestellen en hen niet meer wekelijks bezoeken zijn al allemaal dingen die ze gigantisch afgekeurd hebben.
Er is (eindelijk) een deel in mij opgestaan dat zegt: nu is het genoeg. Ik ga niet meer leven voor jullie, omdat jullie me opgevoed hebben. Nou ja, gedrild en gekneed hebben komt meer in de buurt...
Maar helaas is er nog een veel groter deel dat dit afkeurt. Dat eist dat ik zo snel mogelijk weer mijn ritme oppak van voorheen, waarin ik hun goedkeuring kreeg en goed was omdat ik mij aanpaste. Dan ben je goed, dan mag je er zijn.
Ik wil dat niet meer geloven. Ik wil jullie woorden geloven. En van m'n therapeut en van mijn vriend en vriendinnen. Dat ik goed genoeg ben als ik. Als wie ik ben. Dat ik me niet hoef te voegen naar de wensen van een ander. Dat ik niet in dienst sta van....
Ik weet niet meer wat ik moet geloven of wie ik kan vertrouwen. Voorheen ging ik dan naar hen en vertelden zij mij hoe het zat. Ik schaam me ervoor dat ik dat zelf zo moeilijk vind. Dat ik goed ben in aanpassen maar niet in eigen keuzes maken. Ik vind alles eng en moeilijk
I don’t need you to light up my world.
Just sit with me in the dark, ‘till I find the light myself.
Just sit with me in the dark, ‘till I find the light myself.
maandag 20 februari 2017 08:25
Wat verschrikkelijk herkenbaar Knuff.
Alsof elke beslissing die ik nam het gevolg had dat ik werd afgekeurd en verstoten. Tot aan de kleinste details....
Altijd maar in veroordelen en beoordelen denken. 'Als ik het niet goed doe, moet ik dood.' , zo ver gingen die gedachten.
Gaan ze soms nog steeds want het is me grondig aangeleerd.
Álles wat tegen ma's regime inging veroorzaakte bij mij hevige schuldgevoelens.
Tegenwoordig is het krijgen van die emoties en gedachten in de interactie met mensen een rode vlag voor me. Dan is de ander met machtsspelletjes of uitbesteden van verantwoordelijkheid bezig en ben ik extra alert. Alert op pathologie van de ander.
Alsof elke beslissing die ik nam het gevolg had dat ik werd afgekeurd en verstoten. Tot aan de kleinste details....
Altijd maar in veroordelen en beoordelen denken. 'Als ik het niet goed doe, moet ik dood.' , zo ver gingen die gedachten.
Gaan ze soms nog steeds want het is me grondig aangeleerd.
Álles wat tegen ma's regime inging veroorzaakte bij mij hevige schuldgevoelens.
Tegenwoordig is het krijgen van die emoties en gedachten in de interactie met mensen een rode vlag voor me. Dan is de ander met machtsspelletjes of uitbesteden van verantwoordelijkheid bezig en ben ik extra alert. Alert op pathologie van de ander.
maandag 20 februari 2017 08:48
quote:hanke321 schreef op 20 februari 2017 @ 08:25:
Wat verschrikkelijk herkenbaar Knuff.
Alsof elke beslissing die ik nam het gevolg had dat ik werd afgekeurd en verstoten. Tot aan de kleinste details....
Altijd maar in veroordelen en beoordelen denken. 'Als ik het niet goed doe, moet ik dood.' , zo ver gingen die gedachten.
Ja, precies... Tot in de kleinste details.. Kledingkeuze, muzieksmaak, eten, drinken, bedtijden. Maar dus ook keuze in vriendschappen, aankopen, werk.. Gewoon alles. Over alles vertellen ze mij hoe het hoort. Ik begin wel een beetje boos te worden, over dat ze mij niets geleerd hebben over eigen waarnemingen vertrouwen, eigen keuzes mogen maken... Boos omdat ze mij ingezet hebben voor hun eigen belangen..
Fijn dat je tegenwoordig die rode vlag herkent, aanvoelt.. Kun je jezelf mee beschermen. Denk ik.
Wat verschrikkelijk herkenbaar Knuff.
Alsof elke beslissing die ik nam het gevolg had dat ik werd afgekeurd en verstoten. Tot aan de kleinste details....
Altijd maar in veroordelen en beoordelen denken. 'Als ik het niet goed doe, moet ik dood.' , zo ver gingen die gedachten.
Ja, precies... Tot in de kleinste details.. Kledingkeuze, muzieksmaak, eten, drinken, bedtijden. Maar dus ook keuze in vriendschappen, aankopen, werk.. Gewoon alles. Over alles vertellen ze mij hoe het hoort. Ik begin wel een beetje boos te worden, over dat ze mij niets geleerd hebben over eigen waarnemingen vertrouwen, eigen keuzes mogen maken... Boos omdat ze mij ingezet hebben voor hun eigen belangen..
Fijn dat je tegenwoordig die rode vlag herkent, aanvoelt.. Kun je jezelf mee beschermen. Denk ik.
I don’t need you to light up my world.
Just sit with me in the dark, ‘till I find the light myself.
Just sit with me in the dark, ‘till I find the light myself.
maandag 20 februari 2017 09:48
Voor mij deels herkenbaar. Pestkoppen keurden ook alles af, vooral als ik ergens heel blij of enthousiast over was. Dan moest ik even helemaal worden klein gemaakt. Weet je, ineens realiseer ik me waarom ik het moeilijk vind met een bepaalde kennis van me om te gaan. Ze zegt van die dingen waarvan ik niet weet of het steken onder water zijn of dat ze het anders bedoelt, maar er gaan vaak oordelen vanuit naar mijn leven en dát is wat me raakt. Dat is waarom ik haar op afstand hou en haar als kennis blijf zien. Het is gevaarlijk voor me. Zo maakt ze geregeld opmerkingen over dat ik laat opsta (ik heb geen kind, zij wel, dus ik hoef niet om 7 uur op te staan). Dat voelt als een oordeel. Maar in feite heeft ze gelijk, ik sta later op dan zij, maar niet laat. Laat is als je om 10 uur opstaat of zo. Het gaat in feite nergens over en toch trek ik het me aan. Dat ik laat zou opstaan, is iets wat verkeerd is aan mij.
maandag 20 februari 2017 10:16
quote:Sofie1979 schreef op 20 februari 2017 @ 07:01:
[...]Ergens voel jij liefde voor je kinderen en ergens voelen zij dit voor jou. Dat is wat er is. Liefde, heel veel liefde, anders was deze pijn er niet. Is dat het? Oprechte vraag. Ik heb geen idee wat liefde is volgens mij, daarom voel ik mij zo in de war. Of het nu over date, ex of kinderen gaat. Misschien is het echt teveel kapotgemaakt, vroeger.
[...]Ergens voel jij liefde voor je kinderen en ergens voelen zij dit voor jou. Dat is wat er is. Liefde, heel veel liefde, anders was deze pijn er niet. Is dat het? Oprechte vraag. Ik heb geen idee wat liefde is volgens mij, daarom voel ik mij zo in de war. Of het nu over date, ex of kinderen gaat. Misschien is het echt teveel kapotgemaakt, vroeger.
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
maandag 20 februari 2017 10:25
quote:Knuffelbeertjes schreef op 20 februari 2017 @ 08:07:Dan komt weer de haat naar mijzelf dat ik zo denk. Zo makkelijk mij laat gebruiken. Van mijn therapeut leer ik het een beetje om te draaien: 'wees maar boos op je ouders, dat ze je als marionet gebruikt hebben. Boos op jezelf klopt niet, boos op anderen is gezond in jouw situatie.'
Er is (eindelijk) een deel in mij opgestaan dat zegt: nu is het genoeg. Ik ga niet meer leven voor jullie, omdat jullie me opgevoed hebben. Nou ja, gedrild en gekneed hebben komt meer in de buurt...
Maar helaas is er nog een veel groter deel dat dit afkeurt. Dat eist dat ik zo snel mogelijk weer mijn ritme oppak van voorheen, waarin ik hun goedkeuring kreeg en goed was omdat ik mij aanpaste. Dan ben je goed, dan mag je er zijn.
Ik wil dat niet meer geloven. Ik wil jullie woorden geloven. En van m'n therapeut en van mijn vriend en vriendinnen. Dat ik goed genoeg ben als ik. Als wie ik ben. Dat ik me niet hoef te voegen naar de wensen van een ander. Dat ik niet in dienst sta van....
Ik weet niet meer wat ik moet geloven of wie ik kan vertrouwen. Voorheen ging ik dan naar hen en vertelden zij mij hoe het zat. Ik schaam me ervoor dat ik dat zo moeilijk vind. Dat ik goed ben in aanpassen maar niet in eigen keuzes maken. Ik vind alles eng en moeilijk Wat schrijf je dit alles helder en duidelijk, ik vind het zo herkenbaar. Mijn moeder was daar ook goed in. Alles afkeuren, afkraken, belachelijk vinden, en ik geloofde alles, en paste me naadloos aan totdat ik niets meer zelf voelde. En alles verward werd. En in die verwarring kan ik nog steeds heel erg verstrikt raken. Ik vind het zo knap, Knuf, dat jij dit alles aan het onderzoeken bent. En hier neerzet zodat anderen, met een heldere kijk, erop kunnen reageren. Ik wou dat ik dit heel veel jaren eerder ook had kunnen doen. Maar jammer genoeg was er toen nog geen internet. Ik was zo alleen en zoekende. En had geen woorden om IRL met iemand te praten (er was ook niemand, en ik schaamde me voor alles). Ik lees zoveel groei, Knuf. Zo mooi om dit een beetje mee te mogen beleven.
Er is (eindelijk) een deel in mij opgestaan dat zegt: nu is het genoeg. Ik ga niet meer leven voor jullie, omdat jullie me opgevoed hebben. Nou ja, gedrild en gekneed hebben komt meer in de buurt...
Maar helaas is er nog een veel groter deel dat dit afkeurt. Dat eist dat ik zo snel mogelijk weer mijn ritme oppak van voorheen, waarin ik hun goedkeuring kreeg en goed was omdat ik mij aanpaste. Dan ben je goed, dan mag je er zijn.
Ik wil dat niet meer geloven. Ik wil jullie woorden geloven. En van m'n therapeut en van mijn vriend en vriendinnen. Dat ik goed genoeg ben als ik. Als wie ik ben. Dat ik me niet hoef te voegen naar de wensen van een ander. Dat ik niet in dienst sta van....
Ik weet niet meer wat ik moet geloven of wie ik kan vertrouwen. Voorheen ging ik dan naar hen en vertelden zij mij hoe het zat. Ik schaam me ervoor dat ik dat zo moeilijk vind. Dat ik goed ben in aanpassen maar niet in eigen keuzes maken. Ik vind alles eng en moeilijk Wat schrijf je dit alles helder en duidelijk, ik vind het zo herkenbaar. Mijn moeder was daar ook goed in. Alles afkeuren, afkraken, belachelijk vinden, en ik geloofde alles, en paste me naadloos aan totdat ik niets meer zelf voelde. En alles verward werd. En in die verwarring kan ik nog steeds heel erg verstrikt raken. Ik vind het zo knap, Knuf, dat jij dit alles aan het onderzoeken bent. En hier neerzet zodat anderen, met een heldere kijk, erop kunnen reageren. Ik wou dat ik dit heel veel jaren eerder ook had kunnen doen. Maar jammer genoeg was er toen nog geen internet. Ik was zo alleen en zoekende. En had geen woorden om IRL met iemand te praten (er was ook niemand, en ik schaamde me voor alles). Ik lees zoveel groei, Knuf. Zo mooi om dit een beetje mee te mogen beleven.
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
maandag 20 februari 2017 11:07
Snow
Herkenbaar, het je zo aantrekken.
Word ook heel blij van het lezen hier,
als ik dan lees dat er mensen zijn die ook niet continu aan het presteren zijn,
en gewoon hun eigen gang gaan.
En ook een leven hebben. Dat dat gewoon samen kan...
Ik heb nog nooit zoveel rust genomen als afgelopen periode en mijn wereld is niet vergaan.
Dat is echt een bizarre en vrij onverwachte constatering
Eigenlijk is alles hetzelfde gebleven qua basis; mijn huis staat nog, mijn werkgever is tevreden,
en mijn relatie lijkt stabiel.
Hoe is dat mogelijk?!
Nou is er natuurlijk een heel groot deel dat het gewoon niet gelooft,
en zegt dat ik nu nog de mogelijkheid heb om terug te keren in mijn oude patronen,
voordat het te laat is.
En dat onderhuids al wel van alles speelt, maar dat pas over een aantal weken zichtbaar wordt.
En ik dan opeens wel mijn huis, werk, relatie (s) en alles kwijt ben
Best wel eng, dat deel.
Terwijl ik dit typ krijg ik (toevallig) een appje van mijn werkgever dat ik goed bezig ben, gezien mijn mail verkeer van vanmorgen, maar dat ik nu vakantie heb.
Oh ja
Herkenbaar, het je zo aantrekken.
Word ook heel blij van het lezen hier,
als ik dan lees dat er mensen zijn die ook niet continu aan het presteren zijn,
en gewoon hun eigen gang gaan.
En ook een leven hebben. Dat dat gewoon samen kan...
Ik heb nog nooit zoveel rust genomen als afgelopen periode en mijn wereld is niet vergaan.
Dat is echt een bizarre en vrij onverwachte constatering
Eigenlijk is alles hetzelfde gebleven qua basis; mijn huis staat nog, mijn werkgever is tevreden,
en mijn relatie lijkt stabiel.
Hoe is dat mogelijk?!
Nou is er natuurlijk een heel groot deel dat het gewoon niet gelooft,
en zegt dat ik nu nog de mogelijkheid heb om terug te keren in mijn oude patronen,
voordat het te laat is.
En dat onderhuids al wel van alles speelt, maar dat pas over een aantal weken zichtbaar wordt.
En ik dan opeens wel mijn huis, werk, relatie (s) en alles kwijt ben
Best wel eng, dat deel.
Terwijl ik dit typ krijg ik (toevallig) een appje van mijn werkgever dat ik goed bezig ben, gezien mijn mail verkeer van vanmorgen, maar dat ik nu vakantie heb.
Oh ja
I don’t need you to light up my world.
Just sit with me in the dark, ‘till I find the light myself.
Just sit with me in the dark, ‘till I find the light myself.
maandag 20 februari 2017 11:13
quote:Elmervrouw schreef op 20 februari 2017 @ 10:25:
Zo mooi om dit een beetje mee te mogen beleven.
Bedankt voor je woorden
Ik herken de schaamte en logisch dat je dan met niemand gaat praten. Ik heb er hier al moeite mee, laat staan irl. Maar inderdaad, door het hier te plaatsen en af te tasten, en jullie reacties te lezen, durf ik wel meer. Ben ik opener geworden naar mijn therapeut. Naar mijn vriend. Een vriendin.. Dat dat kan is heel fijn om te ervaren..
Én dat dit topic er dan voor zorgt dat meer mensen durven te delen, dat is echt super mooi om te merken. Zoals jij lieve Elmervrouw. Dapper wat je hier deelt, en fijn om de herkenning te lezen, en mooi dat je hier schrijft
Zo mooi om dit een beetje mee te mogen beleven.
Bedankt voor je woorden
Ik herken de schaamte en logisch dat je dan met niemand gaat praten. Ik heb er hier al moeite mee, laat staan irl. Maar inderdaad, door het hier te plaatsen en af te tasten, en jullie reacties te lezen, durf ik wel meer. Ben ik opener geworden naar mijn therapeut. Naar mijn vriend. Een vriendin.. Dat dat kan is heel fijn om te ervaren..
Én dat dit topic er dan voor zorgt dat meer mensen durven te delen, dat is echt super mooi om te merken. Zoals jij lieve Elmervrouw. Dapper wat je hier deelt, en fijn om de herkenning te lezen, en mooi dat je hier schrijft
I don’t need you to light up my world.
Just sit with me in the dark, ‘till I find the light myself.
Just sit with me in the dark, ‘till I find the light myself.
maandag 20 februari 2017 11:14
quote:hanke321 schreef op 20 februari 2017 @ 11:08:
Terug in je hok!
Humor heeft die LG van jou
Ja, ze is volgens mij echt super zorgzaam. Niet alleen in haar werk, ook richting mij.
Oh ja, ik ben haar werk persoon natuurlijk
Het is haar werk een beetje op mij te passen.
Ze zegt zelf daarover namelijk: anders moet ik je alweer veel te snel missen, ik probeer een beetje zuinig op jou te zijn.
Ahhh
Terug in je hok!
Humor heeft die LG van jou
Ja, ze is volgens mij echt super zorgzaam. Niet alleen in haar werk, ook richting mij.
Oh ja, ik ben haar werk persoon natuurlijk
Het is haar werk een beetje op mij te passen.
Ze zegt zelf daarover namelijk: anders moet ik je alweer veel te snel missen, ik probeer een beetje zuinig op jou te zijn.
Ahhh
I don’t need you to light up my world.
Just sit with me in the dark, ‘till I find the light myself.
Just sit with me in the dark, ‘till I find the light myself.
maandag 20 februari 2017 13:22
Heel vaak, bijna altijd, vind ik het lastig om te bevatten dat die gebeurtenis van vroeger, zoveel invloed gehad kan hebben op alles.
Maar gister, en nu, lees ik hier. En dan herken ik zo gruwelijk veel.
Ehm, ik vroeg me af.. Bij mij is het een jaar geleden terug gekomen.. Het ging al heel lang niet zo goed met me. En mijn paniekaanvallen werden steeds erger. Mijn nieuwe vriend, die merkte op dat ik praatte in mijn slaap.. en is daar mee gaan puzzelen en kwam toen met een vraag waardoor het terug geknald kwam in mijn hoofd. Alsof of ik het ergens zover weg had gestopt dat ik vergeten was.. dat het er was.. Is dat voor iemand herkenbaar hier? Of zijn jullie klachten allemaal direct na de ervaring ontstaan zeg maar? Ik hoop dat ik hiermee niet een te directe vraag stel ofzo.
Maar gister, en nu, lees ik hier. En dan herken ik zo gruwelijk veel.
Ehm, ik vroeg me af.. Bij mij is het een jaar geleden terug gekomen.. Het ging al heel lang niet zo goed met me. En mijn paniekaanvallen werden steeds erger. Mijn nieuwe vriend, die merkte op dat ik praatte in mijn slaap.. en is daar mee gaan puzzelen en kwam toen met een vraag waardoor het terug geknald kwam in mijn hoofd. Alsof of ik het ergens zover weg had gestopt dat ik vergeten was.. dat het er was.. Is dat voor iemand herkenbaar hier? Of zijn jullie klachten allemaal direct na de ervaring ontstaan zeg maar? Ik hoop dat ik hiermee niet een te directe vraag stel ofzo.
