Positieve praat

Waarschijnlijk staat het al ergens in het topic, hoor, maar hoe oud zijn jullie eigenlijk?

Ik ben 25 jaar.

Ja, zo'n schema houd me op slechte dagen wel een beetje gaande:) Al moet ik zeggen dat ik me er niet elke dag aan houd hoor! De dagen dat ik precies dit schema doe zijn eigenlijk op 1 hand te tellen, maar het is wel een heel goede richtlijn. Als ik echt een slechte dag heb, en het echt allemaal niet meer kan overzien (je ligt in bed en moet opstaan maar denkt: moet ik nu douchen? moet ik ontbijten? wat moet ik dan op mijn brood? Is er nog brood?) en dan al in paniek raak van mijn eigen vragen ga ik volgens mijn schema en dan gewoon ding per ding. Dus: okee, ik ga nu uit bed, dus dan ga ik douchen, de rest mag ik nog niet aan denken. En zo eigenlijk de hele dag verder, tot het weer gaat.

Op hele goede dagen weerhoud dat schema mijzelf ervan dat ik ineens vanalles ga doen, wat dus veel teveel is en ik vervolgens weer dagen moet bijkomen. Voor de balans en uit zelfbescherming vooral, zeg maar



Ja voor die vrije dagen: Ik kreeg in een ander topic de tip om op een goede dag een lijst te maken met 50 leuke dingen die je een keer wil doen. Grote dingen (een dagje naar de efteling), of kleine dingen (een boswandeling maken), maakt allemaal niet uit. Als je dan even niet weet wat je wil doen op het moment dat het slecht gaat pak je die lijst en moet je een ding kiezen. (mits haalbaar qua energie natuurlijk!)



Wow, dat lijkt me wel heel erg moeilijk, dat het al jaren duurt... Heb je in die jaren ook wel perioden gehad dat het gewoon "redelijk goed" ging, of echt altijd heel erg met ups en downs? Lijkt me erg zwaar. Ik begrijp goed dat het dan ook lastig is om alle vrienden te behouden. Tenminste, zij moeten er natuurlijk ook moeite voor doen, maar ik ken van mezelf ook best hele perioden dat ik echt geen behoefte had aan contact buiten mijn huis, omdat dat gewoon teveel was. Die combinatie is voor hen ook erg lastig lijkt me.

Heb je nog wel een aantal kennissen/ vrienden/ familieleden die je af en toe kunt vragen om even een stukje te gaan lopen, of ergens wat te gaan drinken ofzo?



Maar ik herken goed wat je schrijft. Alles wat ik hierboven schrijf is net zo goed een reminder aan mijzelf als aan jou. Want ik weet in mijn hoofd prima hoe het allemaal moet, maar het doen is zoo moeilijk! Mijn man zegt ook vaak, met alle goede bedoelingen; "joh, ga gewoon lekker een stukje fietsen morgen, het word heel lekker weer!" En dan denk ik: "Ja, goed plan!". Tot het morgen is en ik het echt moet doen en dan lukt het gewoon niet op de een of andere manier. Dat is zo stom en raar! Ik denk dan ook vaak: Doe het gewoon even, het is maar 15 min ofzo. Maar toch lukt het gewoon niet. Ik begrijp het gewoon niet, maar ik zou ook niet weten hoe ik het moet oplossen.



Als ik uitrust dan lig ik meestal op de bank. Of ik zit achter glas in de zon als die schijnt, heerlijk. Dan kan ik daar ook gewoon best een uur zitten en gewoon niets doen, best fijn.

Maar meestal als ik op de bank lig zet ik een serie op die ik al gezien heb en dan val ik zo in slaap, haha. En soms ben ik eigenwijs, en dan heb ik eigenlijk geen zin om uit te rusten, dus dan ga ik door en kijk ik toch die serie af ofzo. Maar dat heeft dan vaak als gevolg dat mijn man me slapend op de bank aantreft als hij thuiskomt, oeps.

En soms als ik echt heel moe ben en het gevoel heb dat ik zonder serie ook wel kan slapen, dan ga ik idd slapen in bed. Verschilt een beetje per dag dus.



Oh okee, ja dat is wel heel erg lastig, om 24/7 iemand bij je te hebben... En dat ook voor een week of 4 zeker? Maar heb je nu nog erg veel last van de klachten, dat je evt de medicatie moet ophogen?



Jeetje, dat is helemaal lastig, dat je vriend weg is! Wanneer komt hij weer terug? Ga je hem tussendoor nog bezoeken?

Ik kan me voorstellen dat je je dag dan een beetje opbouwt rondom die skype momentjes. Fijn dat dat lig wel mogelijk is! Ik hoop voor je dat hij gauw terug komt.

Oh, ik bedank me net iets wat je wel kunt doen overdag:) Toen mijn man voor werk nog tijden in het buitenland zat maakte ik weleens pakketjes voor hem. Gewoon met gekke dingetjes erin die ik zelf geknutseld had, of foto's of snoep of kleine kadotjes, of een handgeschreven brief (klinkt gek, maar dat geeft het echt wat extra's!). Maar ik kan me herinneren dat het samenstellen van zo'n pakketje voor mij altijd wel heel erg leuk was en me erg veel energie gaf. Misschien is dat nog wat voor je om te doen voor overdag

Maar vind hij het niet extra lastig om weg te zijn nu jij in deze situatie zit?



Mijn man vind het ook erg lastig. Hij kende het fenomeen burn out of depressie alleen van horen zeggen zeg maar, en vond het stiekem altijd een beetje onzin dus voor hem gaat er nu echt een wereld open. Hij begrijpt er niet veel van (dat zegt hij ook eerlijk ), maar dat begrijp ik ook wel weer. Als je dit nooit ervaren hebt kan je het ook bijna niet begrijpen. Maar hij doet echt ontzettend zijn best om mij op alle mogelijke manieren te helpen en te stimuleren en me op de bank te duwen als ik weer over mijn grenzen ga, dat vind ik heel erg lief van hem.

Ik voel me alleen wel ontzetten schuldig, omdat ik nu hele dagen als een vod op de bank zit, en hij als hij uit zijn werk komt ook nog voor mij moet koken zeg maar. Maargoed, hij zegt dat hij het niet erg vind, en natuurlijk wel hoopt dat het gauw over is, maar dat ik me niet schuldig moet voelen. Ik probeer dat dan ook niet, maar dat is eigenlijk onmogelijk . Maar een groot boeket kopen dinsdag lig!

Verder merk ik wel dat hij meer tijd voor zichzelf nodig heeft en voor zijn hobby, om even zijn energie kwijt te kunnen, positieve energie op te doen en wat stoom af te blazen. Maar dat gun ik hem dat ook heel graag.



Ik ben 26 trouwens.



Oh, het is alweer een heel verhaal geworden! Oeps. Tijd voor een nieuw kopje thee

Wat een gezelligheid hier!!

Nog maar een kopje thee en koekje



Jullie verhalen lezen gaat goed, maar om dan daarna nog te weten wat er precies gezegd en gevraagd is



Ik doe een poging;

rodelimo, ik ben eerder in mijn leven 5 jaar depressief geweest, toen jaren goed (wel winterdepressies) en nu ben ik 1,5 jaar geleden uitgevallen met een burn-out. Of misschien was het toen al een beginnende depressie? Bij mij lopen er meerdere dingen door elkaar dus zelfs psychiaters weten het allemaal niet precies. Ik weet alleen dat ik 3 maanden terug ineens weer doodsgedachten kreeg en allerlei narigheid, laconiek, vlak, geen keuzes kunnen maken. Omdat ik niet weer die hel van 5 jaar wil, aan de bel getrokken.



rosanne12, zo'n maatje is dan denk ik echt wat voor jou. Heb je wel ambulante hulp? Daar kun je om vragen bij de praktijkondersteuner of het wijkteam. Dan komt een organisatie bijvoorbeeld elke week bij je om een weekplanning te maken, een uitje met je te doen, je te helpen met huishouden en boodschappen en je financien. Dan heb je wat praktische steun als je man weg is en contactmomenten. Misschien het onderzoeken waard?

Die kunnen je ook helpen met dagbesteding vinden en een maatje vinden.



Wat vervelend dat je je niet meer jezelf voelt. Ik durf dit bijna niet te zeggen, want je moet dit echt met je arts bespreken en het zelf beslissen/aanvoelen, maar heb je welleens nagedacht te stoppen met antidepressiva?

Ik vraag dit omdat ik toen ik stopte na 5 jaar depressie, de lucht opklaarde. Toen ik begon was er echt geen keuze, een medicijn moest, maar na jaren, weet je eigen niet meer hoe je je zou voelen zonder medicatie. Misschien juist wel beter.



Ik hoop dat ik je hierdoor niet van slag breng, dat is absoluut niet mijn bedoeling. Ik ken jou situatie niet.

Maar antidepressiva kan je ook erg afvlakken en dan is het logisch dat je je zelf niet meer herkent. Kijk je had het eerst misschien nodig, maar door tips en therapie heb je dingen geleerd en als je dan nu wel therapie blijft volgen en medicijnen afbouwt misschien voel je dan ineens weer dingen. Wat je wil en waar je zin in hebt. Dit heeft te maken met een kantelpunt, die erg moeilijk te herkennen en aan te voelen is. Als het je van slag brengt, vergeet dan wat ik geschreven heb. Ik gun je gewoon weer je oude ik terug





Positief: gewandeld (alweer!!) Beter in geschat dat ik smidsags rust moet hebben (echt op bed liggen). Gezellig thee met jullie gedronken

Gele_suikerspin: Haha dat herken ik wel! Ik reageer daarom in stukjes onderaan in die berichtenbalk en maak er daarna een mooie reactie van



Ik ben in behandeling bij de ggz, maar weet niet goed wat een wijkteam is. Misschien dat ik dat dan maar aan een huisarts moet vragen, of zij me daarmee kan helpen! Goed idee. Ik heb ook veel schulden, omdat ik op mijn 17e het huis uit moest en vanaf toen alles zelf heb moeten betalen. Nu ik niet zo helder kan denken is het wel fijn om daar hulp bij te krijgen!



Heftig dat je zolang depressief bent geweest, dan zat je toen in het schuitje waar ik nu in zit. Ik hoop voor je dat het je dit keer veel sneller opknapt! Ik lees vaak dat je bij een langdurige depressie meer kans hebt op terugkerende depressies.

En stoppen met AD, ja zou kunnen. Ik slik het nu bijna een jaar en ik moet zeggen dat het me wel helpt bij de suicidilateit. Maar dat onderwerp probeer ik hier te mijden, voor er weer van alles verwijderd wordt door de mods. Ik zou het kunnen overleggen met mijn psycholoog.



Ik moet zeggen dat ik door therapie nog niet heel veel verder ben gekomen. Ik heb wel inzicht gekregen in mezelf, maar niet echt handvaten gekregen om er mee om te gaan. De meeste tips heb ik eigenlijk van dit forum :/ Ik vind het wel heel lief dat je mee denkt trouwens! Ik mis echt zo'n klankbord in mijn omgeving. Ik was net 20 toen alle ellende begon, dus mijn vrienden kennen me langer met depressie dan zonder. Dat maakt het lastig, want de vrienden die ik heb vinden het niet altijd makkelijk om ermee om te gaan. En mijn vriend heeft me zelfs maar een jaar 'gezond' meegemaakt. Mijn ouders vinden dat ik het zelf op moet lossen en mijn zussen leven wel mee, maar zijn ook vooral druk met hun eigen leven. Studie, werk, relatie, vrienden, naar het buitenland etc. Daar waar iedereen verder gaat en nieuwe mensen leert kennen en zichzelf leert kennen, sta ik op dat vlak al jaren stil heb ik soms het idee. Ik leer wel wat door therapie, maar ik heb langer op wachtlijsten gestaan dan dat ik therapie kreeg. Ik heb de afgelopen jaren vooral maar door en door en doorgegaan. Ik moest geld verdienen, want schulden. Ik moest afstuderen, want door alles al 7 jaar bezig. Dat maakt dat ik vooral bezig ben geweest met overleven afgelopen jaren. En dat maakte me geen leuk persoon om mee om te gaan, voor vrienden en anderen.

Rodelimo: dan toch heel knap dat je dat vol weet te houden hoor! Als het dan niet lukt ook prima, maar al doe je maar een deel van het schema. Je hebt zo toch iets om op terug te vallen. Ik heb voor mezelf ook even een schema gemaakt. Het lastigste vind ik uit bed komen en gewoon aan de dag beginnen, hoe is dat voor jullie?

Die 50 activiteiten zijn wel een goede! Ik vind het soms lastig om dingen te bedenken, want sommige dingen kosten geld en de meeste dingen zijn leuker met anderen. Ik voel me vaak alleen/eenzaam en vind het moeilijk om mezelf te vermaken. Voor ik ziek werd, was ik altijd onder de mensen. Ik ging veel uit, nog wat drinken na werken bij een bijbaantje, kon het vinden met studiegenoten, was actief bij mijn studentenvereniging, had veel contact met mijn zussen etc. Toen ik ziek werd stopte dat en nu lijk ik wel een kluizenaar, terwijl ik helemaal niet zo ben

Maar is juist goed om dingen te bedenken die ik wel kan en wil doen! Wat heb jij zoal op je lijst staan als ik vragen mag?



En ja 5 jaar. Het begon met een angststoornis die mijn leven beheerste. Dit klinkt stom: ik werd gigantisch bang voor spinnen. Zo bang dat ik het niet meer aan kon en niet meer wilde leven. Ik durfde niets meer, voelde me overal onveilig en niemand begreep me. Hier op het forum werd ik soms zelfs uitgelachen. Veel therapie gehad en dat ging toen veel beter, maar ben door dat alles heel depressief geworden. Het is eigenlijk al die tijd niet zo goed gegaan. Wat ik tegen suikerspin al zei: vooral overleven.



Mijn vriend is sinds de zomer weg en zit daar nog minstens een half jaar. Het kan dat er nog een jaar bij komt: als dat gebeurt, wil hij graag dat ik die kant op kom om bij hem te wonen. Daar moet ik tegen die tijd maar goed over nadenken, want emigreren naar een ander continent is nogal wat in deze situatie. Ik heb hem met kerst gezien en over 2 weken vlieg ik daarheen Het is pittig, maar ik vond dat hij deze kans moest grijpen! We zijn zo jong, ik wil hem niet tegenhouden in zijn dromen



Oh ik reageer straks verder, moet nu heel even weg.

rosanne12; ik herken inderdaad veel uit jou depressie nu, van mijzelf destijds.



Mij heeft ambulante hulp, dus praktische hulp, financiën ordenen, planning maken, sociaal meer contact regelen/krijgen, betere band met je ouders, zussen en familie, hun uitleggen wat je nodig hebt (kan de ambulante hulp je bij helpen) mij veeeel meer geholpen dan therapie.



Verder zou je met de huisarts naast ambulante hulp, kunnen overleggen of een vrijgevestigde psycholoog niet beter bij jou past. Meer afspraken en minder wachtijd en minder mer protocollen werken. Meer jou zien als persoon.



Maar als je het nog maar een jaar slikt, zou ik misschien eerst ambulante hulp, betere/fijnere/helpendere psycholoog vinden.



Als je dan je financiën, je sociaal, je huishouden, een psycholoog waar je iets aan hebt, en een terugvalplan op orde hebt dan misschien proberen te stoppen. Of als je denkt dat dit medicijn niet goed genoeg bij jou past, ook naar de huisarts terug.



Ik dacht destijds, ik ben gestart bij de huisarts en doorgestuurd, dus er nooit aan gedacht terug te gaan. Dat kan dus wel. Weer gewoon naar de huisarts met al je vragen. Wist ik veel destijds, was 17.



Gaan jullie ook boer zoekt vrouw kijken vanavond?

Krijg er vaak plaatsvervangende schaamte van, maar voor de afleiding en gezelligheid ga ik het kijken. Gezellig met mezelf en thee

Oh jee, ik let even niet op en er zijn weer allemaal nieuwe berichten Wel erg fijn om met jullie te "praten", gezellig en fijn om herkenbare verhalen te lezen.



Haha, ja dat reageren is soms idd een puntje van aandacht:P Dat blijft lastig om alles ook echt te onthouden en niets te vergeten. Maargoed, weten we van elkaar, is dan ook niet erg



Gele Suikerspin, goed dat je nu dan de symptomen goed kon herkennen en gauw aan de bel kon trekken bij de hulpverlening. Lastig dat het ook meerdere dingen tegelijk zijn, dan weet je ook nooit waar je nu precies goed aan doet lijkt me. Of welke behandeling, of evt medicatie nu echt het handigste is om te gebruiken. Ik heb er misschien overheen gelezen maar heb je nu ook een behandeling bij een psycholoog?



Zelf ben ik vorig jaar uitgevallen met een burn out, maar dat is later ook overgegaan in een depressie. De eerste maanden nadat ik ingestort was merkte ik helemaal niet dat er ook een depressie achter zat, ik vond alles leuk om te doen, kon nog best veel doen. De POH zei het echter al vanaf het begin (juni). Ik zei, ja daaag, ik heb echt geen depressie!

Nu sinds november heb ik echt het idee dat de depressieve klachten steeds meer naar voren komen. Heel gek is dat, hoe dat toch een soort van samenhangt ofzo.



Rosanne, wel jammer dat de therapie niet zoveel helpt. Warvoor therapie heb je gehad, als ik vragen mag?

Ik moet zeggen dat ik van dit forum ook erg veel geleerd heb, en veel inzichten gekregen heb. Zeker vwb de burnout. Veel mensen komen daar toch op globaal dezelfde manier in terecht, en dat was heel herkenbaar/ confronterend/ leerzaam om te lezen, echt een spiegel.

Ik begrijp wel wat je bedoeld met een klankbord missen. Ik heb hier dan wel mijn man, maar die doet zijn best, maar hij begrijpt het niet echt, zeg maar. En ik kan het ook niet altijd goed uitleggen. Ik vind het ook erg fijn om met jullie te praten, omdat ik me hier wel erg begrepen voel. Dat geeft op de een of andere manier ook een soort van rust, van, ik ben niet helemaal alleen ofzo .



In jouw situatie weet je nu in ieder geval wel dat de vrienden die je nu hebt ook echte zijn En dat je relatie in ieder geval goed zit! Dat is wel heel fijn in ieder geval

Maar ik begrijp heel goed dat het nu voelt alsof jij stilstaat terwijl iedereen doorgaat. Dat lijkt me helemaal lastig als het zo lang duurt. Ben je nu afgestudeerd?



Uit bed komen vind ik ook echt het moeilijkste moment van de dag. Mijn mazzel is dat als mijn wekker gaat ik nog net een beetje het nieuws kan lezen/ op Facebook kan kijken oid, en dan moet ik meestal enorm nodig naar de wc, dus dan ben ik er uit . Als dat niet hoeft kan het best wel even duren voordat ik eruit kom, haha.

Dan moet ik mezelf er wel echt uit slepen, zeker als het zo koud is, en dan ding per ding. dus: okee, ik ga nu eerst douchen. Klaar. Okee, nu ontbijt. Enz. Meestal tegen de tijd dat ik mijn ontbijt op heb ben ik een beetje wakker, dus dan begint het wel wat te gaan.



Oh ja, dan is de overgang helemaal groot, als je normaal zo'n extravert persoon bent! Bij mij is de overgang wat dat betreft minder, of heb ik daar minder last van, omdat ik best wel introvert ben. Ik heb een paar goede vrienden, en daar spreek ik mee af, maar niet ontzettend veel sociale contacten. Ik kon altijd al wel genieten van mijn privé-tijd zeg maar . Maar, ik kan me voorstellen dat dat wel lastig is.

Ben je nu van plan om de uren van de baan die je bent kwijtgeraakt wel weer te gaan werken, of voorlopig even niet? Dat scheelt ook al denk ik. Al weet ik niet of dat op dit moment haalbaar is? Anders misschien iets als kaarten in een bejaardenhuis, of taalles geven aan de vluchtelingen, of hen meenemen naar dagelijkse dingen als boodschappen doen ofzo.

Op mijn lijst staan bijvoorbeeld: een dagje naar de dierentuin, een keer pannenkoeken eten in dat schattige restaurantje hier vlakbij, boswandelingen maken, een strandwandeling (evt nichtje weg ofzo), lammetjes kijken op de veluwe, een tijdschrift lezen/ mensen kijken op het bankje in het park.

Ik ben ook nog niet aan de 50 hoor, maar als me er een te binnen schiet schrijf ik hem erbij



Wauw, ik kan me voorstellen dat het feit dat niemand je angststoornis serieus nam, of jou daardoor serieus nam er best voor kan zorgen dat je depressief wordt. Heb je nu ook nog veel last van die angststoornis?



Jeetje, dat is al best een tijd, dat hij al weg is! Dan heb je het al goed volgehouden, een half jaar Lastig, die onzekerheid of het dan nog een half jaar, of nog anderhalf jaar is voordat hij terugkomt. Zeker als je dan voor jezelf de keus "moet" maken of jij evt ook die kant op wilt. Maar misschien is het wel een heel mooie nieuwe kans, en geeft het een hoop lucht Maargoed, zover is het nog lang niet. Wel superdapper en heel lief dat je hem deze kans hebt laten pakken!

En wat fijn dat je hem over 2 weken gaat zien, heerlijk!





Bij mij komt er ook heel veel voort vanuit mijn jeugd (veel ervaring met depressies in de familie en gezin). Ik dacht dat ik dat allemaal wel aardig verwerkt/ goed weggestopt had, maar blijkbaar moet het er nu toch uit ofzo... Nu vind ik het alleen behoorlijk eng. Ik heb al die gevoelens goed weggestopt, en eigenlijk wil ik ze ook nooit meer ervaren, maar nu heb ik dus over 2 weken de eerste afspraak met de psycholoog (traumaverwerking) en die gaat daar wel in graven natuurlijk... Ik heb nu dan ook echt het idee dat ik nu continue met een masker op zit met een lach erop, terwijl ik eigenlijk gewoon ontzettend bang en verdrietig ben. Ik zal er wel doorheen moeten, maar ik ben zo bang voor warvoor invloed dat op mij gaat hebben, op mijn familie, de relatie tussen mijn gezinsleden...

Maar ook op mij. Ik ben echt zo bang om weer helemaal in te storten. Ik merk dat als ik dit typ dat die gevoelens al een beetje naar boven komen, dat vind ik zo lastig!

Nouja, ik weet ook niet zo goed wat ik daarmee wil, maar ik moest het even kwijt.

Oh, en boer zoekt vrouw. Zeker ga ik kijken! Ik vind het altijd heerlijk om te zien, al die verliefdheid en ongemakkelijkheid. Zeer fijn om naar te kijken

Sorry dat ik niet alle berichtjes heb gelezen... Krijg het vandaag even niet voor elkaar om lange teksten te lezen helaas.



Heb komende dagen mijn eisprong, dus voel me rot. Hopelijk gaat het snel weer beter. De ene maand blijf ik erin hangen tot ik ongesteld word, de andere maand duurt het een paar dagen en gaat het daarna weer beter. Ik ben wel blij dat het nu in het weekend 'fout gaat', dan ben ik in elk geval met mijn man samen.



Vandaag wel heel positief een stuk gewandeld door de sneeuw. Slee meegenomen en een flink stuk gelopen met ons zoontje. Was leuk!

@rasanna12, een tijdje terug reageerde ik nogal direct in jouw topic en daar wil ik alsnog mijn verontschuldiging voor aanbieden

Kopjekoffie: dat doet me echt heel veel. Ik heb best met je opmerking in mijn hoofd gezeten en dit vind ik echt heel fijn. Dankjewel.

Rodelimo: Herkenbaar wat je man zegt. Mijn vriend is ook zo pragmatisch. Het is ook moeilijk voor te stellen hoe het is als je het niet hebt meegemaakt. Mijn vriend voelt zich zelden kut, alleen als er echt iets ergs is gebeurd, iets wat in het algemeen als naar wordt ervaren. Zoals het overlijden van iemand. Verder is hij altijd vrolijk. Dus die begrijpt er niets van. Is ook moeilijk hoor als buitenstaander.

Mijn vriend heeft ook heel erg zijn eigen leven gehouden, hij steunt mij waar hij kan, maar is er niet extra voor me ofzo. Dat kan ook niet, daar zou hij zelf aan onderdoor gaan. Dus hij heeft zijn studie, werk, vereniging en sport altijd aangehouden. Hij is heel actief in de studentenvereniging waar ik hem van ken en dat gun ik hem ook echt. Al is het soms wel lastig, ik vind dat namelijk wel confronterend en kan ook wel eens jaloers zijn op hem of op vriendinnen. Heb soms het idee dat ik mijn mooiste jaren weggooi.



En voor dat ophogen: het zou dan gaan om 2 weken. En ja ik heb nog wel veel klachten, anders was ik ook niet depressief toch? Misschien dat dat wat suikerspin zegt een goede is: juist stoppen met AD, maar daar moet ik wel eerst stabieler voor zijn.

Dat pakketje wat je noemde klinkt goed! Wat een lief en leuk idee zeg, ga ik mee aan de slag als in maart (ik ga er deze maand nog heen dus nu niet nodig, heb tickets van hem gekregen zo lief!).



Gele_suikerspin: bedankt dat je zo mee denkt, heel fijn! Ik heb al 2 vrijgevestigde psychologen gehad. Een keer ging ik verhuizen en de ander stuurde me door, omdat ik te complex was. Ik heb met mijn huidige psycholoog eigenlijk nog het meest bereikt.

En die praktische hulp: kan ik dat gewoon via de huisarts regelen? Heb ik daar gewoon recht op met een depressie? Het lijkt me heel fijn namelijk. Ik ben op mijn 17e in een keer volwassen moeten worden en dat is soms lastig.

Een betere band met mijn ouders gaat niet lukken. Mijn ouders waren/zijn heel lief, maar zijn wel heel duidelijk: zodra je volwassen bent, dien je zelfstandig te zijn en ben je onafhankelijk. Zo van; wij hebben je al die jaren opgevoed en nu moet je het zelf doen. Na mijn poging lag ik in het ziekenhuis en kwamen ze ook pas na een paar dagen langs toen ik weer thuis was. Dat deed veel pijn.

Bedoel je met een terugvalplan een signaleringsplan? Want die heb ik, maar ik merk dat ik toch wel echt sociaal contact nodig heb om niet weg te glijden. Helaas heb ik soms meerdere dagen geen contact en dat vind ik heel pittig. Ik weet ook niet goed hoe dat te veranderen, het is niet dat ik geen initiatief heb getoond, maar mensen zijn gewoon moe. Ik denk dus dat zo'n maatje een goede is, ga ik morgen meteen achteraan!

Wat naar dat je ook zo jong was toen je zo depressief werd. Mag ik vragen waar dat vandaan kwam bij jou of weet je het niet?



Rodelimo: dat vele rusten in je schema begrijp ik nu ook beter, nu ik weet dat je een burn-out hebt. Heftig! Je hoort het vaak bij jonge mensen. Weet je waar het vandaan kwam? Stressvolle baan of perfectionistisch of andere oorzaak? Heb je hier goede begeleiding bij, en heb je een begripvolle werkgever? Ik hoop dat je snel meer energie gaat krijgen, het lijkt me ongelofelijk frustrerend



De therapie die ik heb gehad voor de depressie (want voor angst natuurlijk nog meer): cognitieve gedragstherapie, nu schematherapie en heb sindskort groepstherapie. Bij dat laatste weet ik eigenlijk niet wat voor soort het is

Ik moet eerlijk zeggen dat ik die tot nog toe niet heel nuttig vind. Ik ben een doorzetter en heb geleerd altijd alles zelf te doen en er voor te gaan en door te zetten. In mijn groep zitten veel oudere mensen. Nouja niet perse oud, maar ik ben 25 en de meesten zijn tussen de 45-65. Ze hebben vooral veel zelfmedelijden en klagen veel en helemaal niets ligt aan hen en daar kan ik helemaal niets mee, want zo ben ik niet. Als ik dan een kritische opmerking maak, in de hoop dat mensen ook naar zichzelf kijken wordt dat niet in dank afgenomen Ik merk overigens wel dat de therapeuten dat net zo frustrerend vinden als ik.

Schematherapie vind ik wel heel fijn! Ik merk dat heel veel toch wel terug te brengen is naar mijn persoonlijkheid en hoe ik bepaalde patronen heb aangeleerd naar aanleiding van gedrag van mijn ouders. Bizar hoeveel invloed zij hebben. Daar kan ik overigens niet met ze over praten, dat is lastig.

Hebben jullie veel steun van familie?



Dat opstaan klinkt precies zoals het hier gaat haha, ergens wel fijn die herkenbaarheid!

En ja ik ben afgestudeerd afgelopen zomer. Daarna 5 maanden kunnen blijven bij mijn stage, maar per 1 februari moest ik eruit. Ik zit echter sinds begin/half januari in de ziektewet. Heb daarnaast nog een ander baantje bij een Zweeds warenhuis ( ) voor 12u in de week. Dat is vrij simpel werk zonder al te veel verantwoordelijkheden en wil ik zo lang het kan volhouden. Ik ben eigenlijk wel 'blij' dat ik nu in de ziektewet zit. Eerder had ik altijd zoveel financiële stress ondanks mijn psychische problemen en veel schulden opgebouwd. Nu kan ik gewoon rondkomen en heb ik niet de stress van moeten solliciteren. Dat zou ik nu ook echt niet aan kunnen.



Die lijst klinkt goed! Ik vind een boswandeling ook heerlijk en geniet ook van naar de markt gaan, dus dat doe ik nu elke week. Ik wil daarnaast graag iets creatiefs gaan doen, maar weet niet zo goed wat, want ik ben niet creatief haha. En veel spullen kosten vaak vrij veel geld, dus moet er eens goed over na gaan denken. Doen jullie zoiets?



Heftig zeg wat je op het laatst vertelt. Ik hoop dat je een fijne psycholoog gaat krijgen die je hier goed mee gaat helpen. Klinkt naar wat je hebt meegemaakt. Je jeugd heeft zoveel impact op de rest van je leven, had ik nooit zo bij stilgestaan.



Bumba klinkt heerlijk die slee! Hier ligt ook nog best veel in het park. Hopelijk is je eisprong snel, gaat het daarna meestal wel weer beter? Een dikke knuffel. Misschien een hele stomme vraag en waarschijnlijk heb je hier allang over nagedacht, maar als je zoveel last hebt van je hormonen, is daar dan niet iets aan te doen dmv anticonceptie? Stopweken overslaan en dergelijke? Of kun je ook niet tegen die hormonen? (Wat eigenlijk heel logisch is) Hebben je moeder, tantes of oma hier wellicht ook last van? Ik herken het namelijk van mijn moeder en die heeft het weer van mijn oma.



Jullie allemaal een fijne nacht en welterusten. Tot morgen

Sjesus wat type ik veel Nu maar gauw naar bed.



Positief: Ik merk dat ik dit topic heel erg fijn vind! Voel me best oké nu voor het eerst in tijden. En ik heb vanavond bzv met mijn tweelingzus gekeken, ik zie haar niet vaak, maar dit willen we vaker doen. Desnoods soms via Skype, omdat we niet in elkaars buurt wonen.

Ik heb altijd een superband gehad met haar, maar sinds ze een vriend heeft en met hem samenwoont zijn haar leven en prioriteiten erg veranderd. Helaas.

Goedemorgen meiden!



Sorry dat het even stil was! Mijn vriend is alleen maar in het weekend thuis dus dan besteed ik daar zoveel mogelijk tijd mee!

Ik ben ten huwelijk gevraagd gister!!! Ben zooooooo gelukkig! Niet verwacht!



Maar goed, helaas maakt dat niet dat mijn hoofd rustiger is, wel geeft het goede afleiding. Vandaag weer gesprek met de psycholoog. Ik ben heel benieuwd!

Vandaag opgestaan met de wekker omdat ik zo ook naar de tandarts moet, vandaag gelukkig dus wat verplichtingen!



Reageer snel uitgebreider meiden! Oh ja ik ben 30!

Wauw wat ontzettend leuk! Gefeliciteerd! Geniet van de verloving en van de voorbereidingen

Sabina wat leuk, gefeliciteerd!



Ik ben 28 voor degene die het vroeg . Ik heb geen depressie of officiële burnout maar kamp met de gevolgen van een paar heftige life events die me nu een beetje in een dip/sleur trekken.



Hier gaat het redelijk. Ik merk dat ik sommige dingen uit de therapie heel moeilijk vind. Ik heb last van angst in winkels en ik vind het lastig om me dan te focussen op de opdracht ipv op mijn angst. Het voelt elke keer echt als een hel om door de winkel te moeten lopen en zou zo graag daar vanaf willen!! Zaterdag hebben we hier echt heel veel gedaan en dat heb ik zondag geweten haha geen puf meer. Wel toch even een uurtje boodschappen gaan doen samen met m'n partner.

Sinds een paar dagen heb ik erg last van maagzuur en mijn maag en dat maakt dat ik me gewoon helemaal niet lekker in m'n vel voel. Ik ga daarvoor dalijk even de huisarts bellen.



Planning voor vandaag: vanmiddag moet ik weer naar mijn afspraak bij de psycholoog en misschien komt er nog iets anders op mijn pad. Beetje opruimen of poetsen misschien als het lukt en anders wil ik proberen om inspiratie op te doen voor de babykamer en onze woonkamer.

Positief: bzv was leuk. Ondanks beetje piekeren de nacht goed doorgekomen. De zon schijnt.



Ik ben 30 trouwens.



@ rodelimo. Ik heb een hekel aan het woord behandeling Dat klinkt alsof het over gaat en ik heb het chronisch. Ik heb een manier gevonden er mee te leven. Sinds mijn eerste depressie, praat ik met regelmatig met een psychotherapeut/psycholoog. Nu is het door de winter en een burn-out heftiger.



@ rosanne12. Je hebt er een indicatie voor nodig, de gemeente beslist daar over. Maar volgens mij krijg je met de hulpvragen die jij hebt gratis hulp (wel kleine bijdrage)

Vraag je huisarts erna, geef aan dat de schuld en praktische dingen je stress opleveren, dat is voor je gezondheid niet goed. Instanties die dit soort hulp geven zijn bv. Ribw, goedgeregeld en wijkteam jou woonplaats googlen.

De huisarts/praktijkondersteuner weet welke instantie het beste bij jou past.



Als de groepstherapie je zoveel frustratie oplevert, waarom ga je dan nog heen?

Je hebt geen enkele verplichting om ergens heen te gaan, groepstherapie of psycholoog, wat voor jou niet helpend is.

Aan de andere kant een goede oefening, om niet voor die 'oudjes' te gaan zorgen. En een oefening in het laten gaan van frustratie, zonde van je energie



@ just_sabina. Gefeliciteerd!!!



@ Cupcake1988. Weet je zeker dat het angst is en geen vermoeidheid? Bij vermoeiend kun je beter naar je lichaam gaan luisteren en niet naar drukke winkels gaan. Want nu luister jij niet naar je lichaam en krijg je maagklachten. Dit kan een signaal van je lichaam zijn die zegt; nu laat ik je in winkels al beroerd voelen in de hoop dat je luistert en rust neemt en nu luister je niet en geef ik je nog maar een signaal, maagklachten. Ik wil dat je rust neemt!



En geloof me, ik kon geeneens in een winkel staan zonder dat alles tolde, angst, paniek en door te luisteren naar mijn lijf, is alles goed gekomen, wel pas na een jaar echt weer.

Edit: Dat het helemaal over is klopt niet, maar ik blijf nu binnen mijn grens. Dus als ik iets onderneem binnen mijn grens dan niet draaierig. Daardoor krijg je steeds positieve ervaringen en dus meer positieve energie.

(Geprobeerd het zo goed mogelijk uit te leggen)



Ik heb er meer over geschreven in topics over angst en angststoornissen. Maar geen energie om de links te zoeken. De stoplicht tactiek is een goede. Als iets als rood voelt, niet doen!! Als iets groen voelt: doen. Als iets oranje voelt: het kleiner maken tot dat het als groen voelt.

Bijvoorbeeld, uur fietsen, word 10 minuten wandelen. Of op bezoek word vriendin op bezoek bij jou vragen. Doe elke dag groene dingen en 1 of max 2 oranje dingen en zie die als oefening. En omdat ze te behappen zijn, krijg je een positieve boost.



Als lopen door een winkel een hel is, is dat rood, niet meer doen. Laat de boodschappen tijdens je burnout bezorgen of vraag vrienden.

Een keer naar een drogist in de buurt terwijl je niks nodig hebt, of een patatje halen bij de snackbar in de buurt. Dat zijn oranje oefeningen. Sowieso moet je alleen maar naar winkels gaan, terwijl je eigenlijk alle basisdingen al in huis hebt.



Lukt het niet, dan niet. Dan lukt het vast op een andere dag van de week wel.



Dit heeft bij mij mega goed gewerkt en je leert je grens te voelen. Dit is nodig anders leer je niks van je burn-out. Je bent over een grens gegaan. En je lichaam zegt, Ho, Ho. Nu is het genoeg. Ik fluit je keihard terug. Bij alles wat jij te veel doet.



Mijn doel de komende dagen. Hier alleen weer positieve dingen posten en minder op jullie vragen ingaan . Ik merk dat ik helemaal in de zorgstand ga, voor jullie wil zorgen en op jullie wil reageren maar eigenlijk kost mij dat te veel. (Daarom word mij dus groepstherapie afgeraden )



Fijne dag iedereen!!

Gele_suikerspin: ik heb ook een angststoornis gehad en moest juist wel mijn angsten aangaan. Ik heb dan ook exposure-therapie gehad. Maar goed ik had een heel ander soort angststoornis, dus waarschijnlijk ligt het ook aan de soort wat helpend is.



En doen wat goed voelt, lekker niet ingaan op onze vragen en vooral positieve praat

Gele suikerspin: heel interessant wat je schrijft! Zet me wel aan het denken. Vanuit de therapie moet ik er juist op uit, wandelen of ergens een thee drinken dat soort dingen. Ik neem meestal iemand mee naar de winkel maar alleen lukt het ook wel alleen is het niet prettig. Het is wel een angst/paniek stoornis. Een burnout heb ik in 2010 gehad en sindsdien heb ik last van misselijkheid in winkels. Ik loste dat altijd op door water bij me te hebben en voor 6 jaar heeft dat gewerkt alleen nu heb ik weer wat meegemaakt waardoor het verergerd is.

Het stoplicht is wel een fijne methode om mee te oefenen! Ik ben wel een doorzetter dus helemaal niet naar de winkel gaan zou ik niet kunnen, ik voel me ontzettend bezwaard als ik anderen moet vragen om hulp. Vermoeidheid vind ik ook een lastige ik doe echt door de week heel weinig. Ik lig meestal de hele dag op de bank en probeer er 1x per dag even uit te gaan. Ik slaap gelukkig wel weer goed. Het blijft er een puzzel soms maar ik begrijp heel goed wat je schrijft! Ik voel me juist zo nutteloos als ik de dingen niet meer kan doen die ik voorheen deed. Ik merk dat ik nu na 6 weken therapie al ongeduldig wordt omdat ik nog niet echt de vruchten ervan kan plukken. Ik ben altijd heel ambitieus, streber en doorzetter geweest en nu lukt dat niet meer zo goed maar dat maakt ook dat ik me soms echt saai en nutteloos voel.



Het maagzuur komt mogelijk van de zwangerschap en teveel aan calcium dat ik nu moet slikken maar waar ik vandaag mee gestopt ben. Ik hoop dus dat dit de komende dagen gaat verbeteren.

@rosanne12: anticonceptie helpt wel een beetje, maar het gevoel blijft er wel doorheen komen helaas. Gelukkig wel minder dan voor ik a.c slikte...

@just_sabina: van harte gefeliciteerd met jullie voorgenomen huwelijk!!



En voor iedereen in dit topic een knuffel. Ik heb al jullie berichtjes inmiddels gelezen in elk geval. Wat een verhalen allemaal, wat een hoop meegemaakt. Dat hebben we denk ik allemaal wel met elkaar gemeen...



Eenmaal een depressie / burn-out meegemaakt blijft het (volgens mij) altijd een gevoelige plek. Het wordt niet meer 100% zoals het was.



Mijn positieve punt voor vandaag: ik heb lekker veel voor elkaar gekregen in huis. En ben vanmorgen heel prettig wakker geworden met mijn wake up light. Ik denk dat ik die er maar inhou zo lang de winter aanhoudt.

Ooh die zon doet me goed!! Jullie ook? Lekker op mn bankje in de zon heerlijk genieten. Straks ga ik lekker even naar buiten wandelen.



Positief punt: therapie weer voltooid ook mijn oefeningen. Vanwege de zwangerschap ben ik echt heel snel buiten adem haha. Toch weer wat tips gekregen over hoe ik kan omgaan met de winkel maar het blijft in mijn ogen lastig.

Sabina, gefeliciteerd met je verloving! Wat een leuk nieuws! Heel veel plezier met alle voorpret



Rosanne, grappig dat die mannen dat zo op dezelfde manier benaderen. Volgens mij ook maar het beste, want als je je er heel erg in gaat meeleven als buitenstaander ga je er zelf ook aan onderdoor volgens mij.

Ik kan me wel heel goed voorstellen dat dat erg confronterend is, als je vriend nog altijd veel op die studentenvereniging doet. Ik voel me hier ook vaak extra alleen en zielig als mijn man iets gaat doen wat we voorheen samen gedaan zouden hebben, of wat ik ook graag gedaan had. Ik probeer dan altijd maar te denken van: Ja, hij zit de hele tijd met mij thuis in mijn buien, dus dan mag ik hem ook wat gunnen toch . Al blijft dat moeilijk. Wat dat betreft ben ik erg dankbaar voor dit topic, want zo ga ik steeds meer kleine lichtpuntjes in de dag herkennen



Haha met die medicatie, ik bedoelde meer: heb je nog zoveel last van die klachten dat je je medicatie moet ophogen? Ik heb ook medicatie, maar ondanks dat zijn nog niet al mijn klachten weg. Op die manier zeg maar



De burnout kwam bij mij door meerder factoren bij elkaar. Ik had (heb) een vrij veeleisende baan, waar ik op dat moment nog niet zo heel lang in die functie zat. Er ging echter het een en ander fout in het bedrijf, waardoor ik heel veel verantwoordelijkheid kreeg en het bijbehorende werk (functie waarvoor je 10 jaar ervaring nodig hebt). Dat zou tijdelijk zijn, maar werd stiekem steeds langer. Het leek ook best redelijk te gaan, en ik vond het ook best interessant. Maargoed, het vroeg wel veel van mij.

(Beetje vaag, maar anders word het heel herkenbaar ben ik bang )

Daarnaast was ik op dat moment samen met mijn man ons huis (oud huis) aan het verbouwen. Wel kamer voor kamer, maar wel strippen tot op de bakstenen en dan weer opbouwen. Ook echt superleuk, maar daar gaat ook gewoon veel tijd en energie in zitten.

Daarnaast volgde ik een avondopleiding, om mijn kennis aan te vullen vwb mijn oorspronkelijke functie op mijn werk. Ook heel leuk om te doen. Ik leer graag, maar het kost wel reistijd enzo.

Daarbij ben ik erg perfectionistisch, behoorlijk onzeker, een doorzetter, wil ik het iedereen naar de zin maken en ben ik erg slecht in nee zeggen.

De combinatie van al die factoren ging niet helemaal goed. Als ik het nu achteraf opschrijf denk ik van, natuurlijk, maar op dat moment zat ik zo in het moment puur op de adrenaline en gewoon doorgaan altijd bezig blijven dat ik het echt niet meer door had.



Mijn werkgever is gelukkig heel erg fijn hierin. Ze begeleiden me echt super, er is nu werk voor mij wat ik op dit moment kan doen, steunen mij als ik wil komen maar snappen het ook als dat niet gaat. Echt heel prettig. Daar ben ik heel erg blij, scheelt mij een hoop stress



Op dit moment heb ik nog alleen begeleiding bij de POH, en dan af en toe bij de psychiater voor de medicatie. Over 2 weken kan ik voor het eerst naar de psycholoog, dus ik ben dan heel benieuwd...



Nee, iets creatiefs doe ik niet (meer). In het begin ben ik heel enthousiast begonnen aan een borduurwerkje. Zo'n simpele, voorbedrukte zeg maar:) Maar dat was wel een uitdaging nog voor mij toen! Ik heb het daarna ook maar opgegeven. Creativiteit is nooit mijn beste kant geweest. Maar ik heb er nog wel een over, die kan ik wel naar je opsturen anders? Het is wel een heel duurzaam project, mijne was niet zo duur maar ik ben er al best wel heel erg lang mee bezig nu, haha.



Ik hoop dat je gauw wat beter op je plek gaat voelen in die groepstherapie. Het klinkt me inderdaad best wel vermoeiend in de oren, als iedereen alleen maar excuses zit te maken steeds. Jammer dat ze geen jongerengroepen hebben daarvoor!

Die schematherapie klinkt wel interessant. Die werd mij ook aangeraden door de POH. Maar deze psycholoog waar ik nu heen ga had dit ook, dus wellicht kom ik daar ook terecht uiteindelijk



Gele suikerspin, wat je schrijft over die stoplichttechniek, dat vind ik wel een hele mooie! Die had ik nog nooit gehoord, maar dat vind ik er zeker een om te onthouden en te gebruiken! Bedankt!

Ja, ik herken wat je schrijft over voor iedereen willen zorgen, heel vervelende eigenschap in dit opzicht voor jezelf! Ik zal proberen je geen vragen meer te stellen Wel erg bedankt voor je advies tot nu toe, ik vind het erg waardevol. En supergoed van jezelf dat je het herkent en hier aangeeft om jezelf te beschermen!



Cupcake, wat vervelend dat die oefening nog zo'n uitdaging voor je is. Ligt het ook aan het soort winkel waar je heen gaat? Dat je het kunt opbouwen zeg maar? Ik durfde eerst bijvoorbeeld ook echt de AH niet in, raakte volledig in paniek van de prikkels. Maar de winkel hier in het dorp, kleiner, heel rustig, ging redelijk. Toen ik deze eenmaal "kon" zonder zenuwen ben ik weer eens naar de AH geweest. Eerst maar voor een ding, 3 minuten, en zo steeds verder. De weekboodschappen lukt mij nog steeds niet, maar voor 2 dagen gaat redelijk Maar dan heb je wel die positieve energie, waar gele suikerspin ook over schrijft.



Ik begrijp ook zo goed het gevoel van nutteloosheid wat je beschrijft. Ik had dat ook toen ik mij net ziekgemeld had (en de 6 maanden daarna). Het is zo gek als je altijd vanalles kan en dan opeens niet meer.. Zeker als je gewend bent om als doorzetter alles aan te pakken en nooit hulp te vragen. Als het dan niet meer gaat gaf het mij echt het gevoel alsof mijn lijf mij in de steek gelaten had.

Ik merk dat ik nu ook pas, na 7 maanden uitrusten/ denken echt begrijp wat een "proces" inhoud. En dat was voor mij toch een openbaring! Je hoeft niet ineens alles te kunnen! Je mag meerdere dagen doen over iets leren, opbouwen gaat gewoon tijd kosten en therapie ook, je hebt tijd nodig om te verwerken. Dat gaf voor mij echt heel veel rust.

Kan jij jezelf al wel toestaan dat je ergens de tijd voor mag nemen om het te leren? Dat je niet alles meteen hoeft te kunnen? Gun jij jezelf die tijd?



Bumba, jij bent echt goed bezig zo te horen! En lekker, zo'n wake up light. Merk je daarvan nu ook dat je daar echt energieker/ beter wakker van word?



Hier is het een fijne dag:) Mijn man is deze week vrij, dus we hebben eindelijk tijd om weer wat dingen samen te doen. Ik was wel vergeten hoe vermoeiend dat was, haha. Dus, vanmorgen een stuk gelopen samen, en vanmiddag heb ik eigenlijk voornamelijk geslapen . Zoveel interactie irl op een dag is een tijd geleden zeg maar, dus erg vermoeiend. Maar wel heel fijn!



Positief punt: Fijn dat mijn man vandaag/ deze week ook thuis is en we lekker samen kunnen zijn

Ik vind zo'n wake up light wel heel prettig, ja. In plaats van dat je wakker schrikt van de wekker word je langzaam gewekt door een steeds feller licht, dat eerst heel licht brandt en dan binnen 30 minuten naar volle sterkte opbouwt en zo een zonsopkomt nabootst. De ene keer word ik 5 minuten nadat ie begint met schijnen al wakker, de andere keer pas 5 minuten voordat de wekker daadwerkelijk gaat. Maar het is veel minder 'agressief' dan wanneer de wekker gaat. Ik heb altijd het gevoel dat ik 'uit mezelf' wakker werd in plaats van dat ik werd gewekt.

Zomaar, om een kleine extra injectie positieve energie te geven. Kan nooit kwaad. Zet em op allemaal! (of af, net wat het beste voelt)