Psyche
alle pijlers
Prematuurtje - verlof en kraamtijd
dinsdag 24 mei 2016 18:01
Ha dames,
al meerdere malen heb ik op het punt gestaan om hierover een topic te openen, maar heb het telkens niet gedaan, omdat ik het gevoel heb dat ik er niet zo verdrietig om zou hoeven zijn. Toch lukt het niet om het helemaal los te laten, dus wil ik het hier graag van me afschrijven. Misschien dat ik herkenning vind hier, of wat wijze woorden.
Tien weken geleden is mijn zoontje met 35+6 weken geboren, nadat mijn vliezen spontaan waren gebroken. Te vroeg dus. Hij is gehaald met een keizersnede vanwege stuitligging. Hij doet het inmiddels helemaal top, dus daar ligt het probleem niet. Wat ik lastig blijf vinden, is het feit dat mijn kraamtijd en het einde van mijn zwangerschap niet zo zijn gelopen als ik had gehoopt. Ik denk dat het me nu extra raakt, omdat een vriendin van mij onlangs is bevallen en ik nu direct zie wat ik heb gemist.
Omdat mijn zoontje prematuur was, lag hij op een andere kamer dan ik. Waar we in normale omstandigheden (vorderende zwangerschap) nog 24/7 bij elkaar zouden zijn, moest ik hem nu in de handen van anderen achterlaten. Daar ben ik intens verdrietig en boos om geweest. Mijn zoontje lag aan de monitor, dus lag met kabeltjes vast. Daarnaast hielden ze er (logisch) een voedingsschema op na voor alle kindjes in die kamer. Borstvoeding geven op verzoek was in het begin daarom geen optie. Ik kolfde en dat kreeg hij dan veelal via de fles. Echter koste het mijn zoontje erg veel energie en heeft hij ook een maagsonde gekregen om zo voldoende voeding binnen te krijgen.
Mijn zoontje heeft 12 dagen in het ziekenhuis gelegen, waarvan ik er ivm de keizersnede ook 4 lag. De andere dagen heb ik heen en weer gependeld van huis naar het ziekenhuis. Het klinkt misschien niet als veel, maar het voelde als een eeuwigheid. Ik heb me af en toe af gevraagd of hij ooit wel mee naar huis zou mogen. Tegelijkertijd dacht ik soms dat hij beter af zou zijn in het ziekenhuis, bij de zorg van het verpleegkundig personeel. Mijn kind voelde niet altijd als míjn kind, omdat ik niet besliste hoe er voor hem gezorgd werd. Als ik hem uit zijn bedje wilde halen, had ik altijd het gevoel toestemming te moeten vragen.
Maar wat me nu precies dwars zit weet ik niet. Ik voel alleen dat ik er soms verdrietig om ben. Dat ik geen verlof had voor de bevalling, om te genieten van de laatste weken van mijn zwangerschap. Ik zag er pas laat echt zwanger uit (zeg vanaf zo'n 26 weken) en ik genoot echt van mijn grote(re) buik. Dat ik de zorg de eerste dagen zo uit handen moest geven en hem zo kwetsbaar in het ziekenhuis te moeten zien liggen. Dat ik in plaats van thuis, met mijn mannetje, rustig kon wennen aan het moederschap, dat in het ziekenhuis moest doen. Omdat ik heel graag bij mijn mannetje wilde zijn, was dat vooral gedoe en geregel. En dat, terwijl ik eigenlijk had moeten uitrusten van de keizersnede. Dat, toen ik na 4 dagen ontslagen was uit het ziekenhuis, ik naar huis moest zonder mijn kind.
Aangezien ik nu een hartstikke gezond zoontje thuis heb, die super groeit, zou ik willen dat het me minder bezig houdt. Ik hoop dat het helpt om hier mijn verhaal te doen.
al meerdere malen heb ik op het punt gestaan om hierover een topic te openen, maar heb het telkens niet gedaan, omdat ik het gevoel heb dat ik er niet zo verdrietig om zou hoeven zijn. Toch lukt het niet om het helemaal los te laten, dus wil ik het hier graag van me afschrijven. Misschien dat ik herkenning vind hier, of wat wijze woorden.
Tien weken geleden is mijn zoontje met 35+6 weken geboren, nadat mijn vliezen spontaan waren gebroken. Te vroeg dus. Hij is gehaald met een keizersnede vanwege stuitligging. Hij doet het inmiddels helemaal top, dus daar ligt het probleem niet. Wat ik lastig blijf vinden, is het feit dat mijn kraamtijd en het einde van mijn zwangerschap niet zo zijn gelopen als ik had gehoopt. Ik denk dat het me nu extra raakt, omdat een vriendin van mij onlangs is bevallen en ik nu direct zie wat ik heb gemist.
Omdat mijn zoontje prematuur was, lag hij op een andere kamer dan ik. Waar we in normale omstandigheden (vorderende zwangerschap) nog 24/7 bij elkaar zouden zijn, moest ik hem nu in de handen van anderen achterlaten. Daar ben ik intens verdrietig en boos om geweest. Mijn zoontje lag aan de monitor, dus lag met kabeltjes vast. Daarnaast hielden ze er (logisch) een voedingsschema op na voor alle kindjes in die kamer. Borstvoeding geven op verzoek was in het begin daarom geen optie. Ik kolfde en dat kreeg hij dan veelal via de fles. Echter koste het mijn zoontje erg veel energie en heeft hij ook een maagsonde gekregen om zo voldoende voeding binnen te krijgen.
Mijn zoontje heeft 12 dagen in het ziekenhuis gelegen, waarvan ik er ivm de keizersnede ook 4 lag. De andere dagen heb ik heen en weer gependeld van huis naar het ziekenhuis. Het klinkt misschien niet als veel, maar het voelde als een eeuwigheid. Ik heb me af en toe af gevraagd of hij ooit wel mee naar huis zou mogen. Tegelijkertijd dacht ik soms dat hij beter af zou zijn in het ziekenhuis, bij de zorg van het verpleegkundig personeel. Mijn kind voelde niet altijd als míjn kind, omdat ik niet besliste hoe er voor hem gezorgd werd. Als ik hem uit zijn bedje wilde halen, had ik altijd het gevoel toestemming te moeten vragen.
Maar wat me nu precies dwars zit weet ik niet. Ik voel alleen dat ik er soms verdrietig om ben. Dat ik geen verlof had voor de bevalling, om te genieten van de laatste weken van mijn zwangerschap. Ik zag er pas laat echt zwanger uit (zeg vanaf zo'n 26 weken) en ik genoot echt van mijn grote(re) buik. Dat ik de zorg de eerste dagen zo uit handen moest geven en hem zo kwetsbaar in het ziekenhuis te moeten zien liggen. Dat ik in plaats van thuis, met mijn mannetje, rustig kon wennen aan het moederschap, dat in het ziekenhuis moest doen. Omdat ik heel graag bij mijn mannetje wilde zijn, was dat vooral gedoe en geregel. En dat, terwijl ik eigenlijk had moeten uitrusten van de keizersnede. Dat, toen ik na 4 dagen ontslagen was uit het ziekenhuis, ik naar huis moest zonder mijn kind.
Aangezien ik nu een hartstikke gezond zoontje thuis heb, die super groeit, zou ik willen dat het me minder bezig houdt. Ik hoop dat het helpt om hier mijn verhaal te doen.
dinsdag 24 mei 2016 18:07
wat een vervelende start, fijn dat het goed gaat met je zoontje.. Dat het voor jou heftig is lijkt me logisc, dat verwacht je niet natuurlijk. Je hoop altijd op een normale bevalling en kraamtijd. Dit moet een plekje krijgen
Misschien is het prettig om er eens over te praten met de huisarts ? Sowieso de tijd nemen om te herstellen, zowel mentaal als fysiek. En als je bij eind van je verlof nog niet in orde bent, dan is er de optie van ziekmelden. Hou contact met je huisarts en je werk en dan komt het vast goed .
Misschien is het prettig om er eens over te praten met de huisarts ? Sowieso de tijd nemen om te herstellen, zowel mentaal als fysiek. En als je bij eind van je verlof nog niet in orde bent, dan is er de optie van ziekmelden. Hou contact met je huisarts en je werk en dan komt het vast goed .
dinsdag 24 mei 2016 18:13
natuurlijk mag je hier verdrietig om zijn! Je stelt je verlof en kraamtijd heel anders voor en die tijd komt niet meer terug. Je gunt je vriendin haar kraamweek, maar die had je jezelf ook zo gegund.
Ik herken je verhaal volledig, heb hetzelfde meegemaakt toen onze oudste geboren werd met 36+3. Ik heb me nog nooit zo verschrikkelijk ellendig gevoeld als in die 1,5 week dat ik al thuis was en zij nog in het zkh. Het gevoel dat je kind niet van jou is, het op eieren lopen op de afdeling. Ik hoop me nooit meer zo te hoeven voelen.
Ik herken je verhaal volledig, heb hetzelfde meegemaakt toen onze oudste geboren werd met 36+3. Ik heb me nog nooit zo verschrikkelijk ellendig gevoeld als in die 1,5 week dat ik al thuis was en zij nog in het zkh. Het gevoel dat je kind niet van jou is, het op eieren lopen op de afdeling. Ik hoop me nooit meer zo te hoeven voelen.
dinsdag 24 mei 2016 18:20
Lieve Marie,
Wat vervelend hoe het is gegaan. Deels herkenbaar hier. Mijn kind is geboren met 35+3. Wij hebben bijna 3 weken in het ziekenhuis gelegen maar gelukkig wel in dezelfde kamer. Ik mocht gewoon blijven en voor 3 weken woonde we daar.
Maar ik heb het er soms wel moeilijk mee gehad. Ik heb het einde van mijn zwangerschap niet gemist, al merkte ik wel dat ik wel eem fase heb overgeslagen, want ik was er al klaar mee. Maar ik miste vooral het begin samen met partner. Nu was hij er wel maar niet de hele tijd. Dat is toch anders dan wanneer je thuis bent. Ook leefde je zo erg op het opgedrongen schema en opgedrongen protocol dat ik dat soms ook wel zwaar vond.
Toen ik eenmaal thuis was en daar mijn eigen ritme begon te vinden zakte het ziekenhuis gevoel geleidelijk weg. En ik heb het een plaatsje kunnen geven. Maar als jij merkt dat je er moeite mee blijft hebben, probeer er over te praten met eventueel een professioneel iemand. Het is gewoon een rare, onwerkelijke start die je hebt gemaakt. Sterkte!
Wat vervelend hoe het is gegaan. Deels herkenbaar hier. Mijn kind is geboren met 35+3. Wij hebben bijna 3 weken in het ziekenhuis gelegen maar gelukkig wel in dezelfde kamer. Ik mocht gewoon blijven en voor 3 weken woonde we daar.
Maar ik heb het er soms wel moeilijk mee gehad. Ik heb het einde van mijn zwangerschap niet gemist, al merkte ik wel dat ik wel eem fase heb overgeslagen, want ik was er al klaar mee. Maar ik miste vooral het begin samen met partner. Nu was hij er wel maar niet de hele tijd. Dat is toch anders dan wanneer je thuis bent. Ook leefde je zo erg op het opgedrongen schema en opgedrongen protocol dat ik dat soms ook wel zwaar vond.
Toen ik eenmaal thuis was en daar mijn eigen ritme begon te vinden zakte het ziekenhuis gevoel geleidelijk weg. En ik heb het een plaatsje kunnen geven. Maar als jij merkt dat je er moeite mee blijft hebben, probeer er over te praten met eventueel een professioneel iemand. Het is gewoon een rare, onwerkelijke start die je hebt gemaakt. Sterkte!
Harry you must know all about Muggles, tell me, what exactly is the function of a rubber duck?
dinsdag 24 mei 2016 18:21
Mijn zoon is ook prematuur, geboren met 27 weken. Ik herken veel in je verhaal. Ik was bevallen en collega's zeiden: 'Hoezo bevallen, ik wist niet eens dat ze zwanger was'
Je ziet, ik kan er nu om lachen. Mijn zoon is ook al 6, dus dan mag het ook wel.
Maar ik ben ook heel verdrietig geweest. Bij ons is het eerste jaar een rollercoaster geweest: drie maanden ziekenhuis, artsen bezoeken, onzekerheden over de toekomst etc. etc. Al datgene waar jij ook tegenaan loopt. Na een maand of 10 was ik helemaal op. Toen kreeg ik ook pas een beetje rust over me en de tijd om het te verwerken. Ik voelde me eenzaam en verdrietig en ik ben naar de huisarts gegaan. Ik heb een aantal gesprekken gehad met een psycholoog en dat heeft enorm geholpen.
Het is een soort rouwproces. De geboorte van je kind is heel anders gegaan dan je had verwacht en gehoopt. Je ziet jezelf in bed liggen met je wolk van een baby ernaast. Lekker verwend worden in plaats van jezelf na een keizersnede aan de gang zetten om maar naar je kind te kunnen. Je denkt veel bezoek te krijgen en de trotse moeder uit te kunnen hangen en dan ligt je baby in het ziekenhuis. Niet bij je op de kamer, niet eens in de buurt. En dan mag je zelf naar huis. Dat vond ik het ergste moment. Ik heb ontzettend gejankt.
Ik zie dat het pas 10 weken geleden is. En nu een babietje geboren in je omgeving. Het is niet gek dat je je zo voelt. Misschien toch eens met de huisarts praten, die kan je vast wat handvatten geven om het verdriet een plek te geven.
Je ziet, ik kan er nu om lachen. Mijn zoon is ook al 6, dus dan mag het ook wel.
Maar ik ben ook heel verdrietig geweest. Bij ons is het eerste jaar een rollercoaster geweest: drie maanden ziekenhuis, artsen bezoeken, onzekerheden over de toekomst etc. etc. Al datgene waar jij ook tegenaan loopt. Na een maand of 10 was ik helemaal op. Toen kreeg ik ook pas een beetje rust over me en de tijd om het te verwerken. Ik voelde me eenzaam en verdrietig en ik ben naar de huisarts gegaan. Ik heb een aantal gesprekken gehad met een psycholoog en dat heeft enorm geholpen.
Het is een soort rouwproces. De geboorte van je kind is heel anders gegaan dan je had verwacht en gehoopt. Je ziet jezelf in bed liggen met je wolk van een baby ernaast. Lekker verwend worden in plaats van jezelf na een keizersnede aan de gang zetten om maar naar je kind te kunnen. Je denkt veel bezoek te krijgen en de trotse moeder uit te kunnen hangen en dan ligt je baby in het ziekenhuis. Niet bij je op de kamer, niet eens in de buurt. En dan mag je zelf naar huis. Dat vond ik het ergste moment. Ik heb ontzettend gejankt.
Ik zie dat het pas 10 weken geleden is. En nu een babietje geboren in je omgeving. Het is niet gek dat je je zo voelt. Misschien toch eens met de huisarts praten, die kan je vast wat handvatten geven om het verdriet een plek te geven.
dinsdag 24 mei 2016 18:22
Allereerst: gefeliciteerd met je zoon!
Verder herken ik je verdriet, ook al is het hier alweer ruim 15 jaar geleden. Geen prematuur, maar dysmatuur. Ik had een 'stortbevalling', binnen 2,5 uur was hij er (waarvan ik nog 25 minuten mijn persweeën heb moeten 'inhouden'). Ik had een indicatie voor bevalling in het ziekenhuis, maar dat ging niet meer. Vervolgens moest zijn vader (mijn inmiddels ex) zoonlief mee naar het ziekenhuis brengen en moest mijn kleintje daar uiteindelijk een week blijven. 6 uur na de bevalling kwam ik de afdeling op lopen, met mijn ogen speurend naar mijn zoontje. Mijn ex moest mij vertellen wie ons zoontje was. Zo naar.....Ik mocht er alleen op gezette tijden naar toe. Moest thuis kolven. Net als bij jouw zoontje, kreeg mijn zoon ook sondevoeding. En door dit alles kwam de borstvoeding bij mij moeilijk op gang. In de week dat zoon in het ziekenhuis lag, had ik wel kraamhulp, maar het was totaal niet wat ik er van verwacht had, want de belangrijkste persoon was niet thuis in zijn bedje. Ik heb nog 3 dagen extra kraamhulp gehad, maar toch.....
Ik heb het uiteindelijk redelijk kunnen loslaten (heel cliché). Ik kon er toch niets meer aan veranderen. En daarbij kwamen er helaas veel andere dingen op mijn pad het jaar erna die de gedachten aan de kraamtijd verdrongen. Maar nog steeds heb ik af en toe een momentje dat het weer even opspeelt.....
Kun je nu wel van je zoontje genieten? Of blijft je verdriet op de voorgrond? Praat er anders eens met je huisarts of verloskundig/gynaecoloog over. Zoiets zal vast wel vaker voorkomen.....
Verder herken ik je verdriet, ook al is het hier alweer ruim 15 jaar geleden. Geen prematuur, maar dysmatuur. Ik had een 'stortbevalling', binnen 2,5 uur was hij er (waarvan ik nog 25 minuten mijn persweeën heb moeten 'inhouden'). Ik had een indicatie voor bevalling in het ziekenhuis, maar dat ging niet meer. Vervolgens moest zijn vader (mijn inmiddels ex) zoonlief mee naar het ziekenhuis brengen en moest mijn kleintje daar uiteindelijk een week blijven. 6 uur na de bevalling kwam ik de afdeling op lopen, met mijn ogen speurend naar mijn zoontje. Mijn ex moest mij vertellen wie ons zoontje was. Zo naar.....Ik mocht er alleen op gezette tijden naar toe. Moest thuis kolven. Net als bij jouw zoontje, kreeg mijn zoon ook sondevoeding. En door dit alles kwam de borstvoeding bij mij moeilijk op gang. In de week dat zoon in het ziekenhuis lag, had ik wel kraamhulp, maar het was totaal niet wat ik er van verwacht had, want de belangrijkste persoon was niet thuis in zijn bedje. Ik heb nog 3 dagen extra kraamhulp gehad, maar toch.....
Ik heb het uiteindelijk redelijk kunnen loslaten (heel cliché). Ik kon er toch niets meer aan veranderen. En daarbij kwamen er helaas veel andere dingen op mijn pad het jaar erna die de gedachten aan de kraamtijd verdrongen. Maar nog steeds heb ik af en toe een momentje dat het weer even opspeelt.....
Kun je nu wel van je zoontje genieten? Of blijft je verdriet op de voorgrond? Praat er anders eens met je huisarts of verloskundig/gynaecoloog over. Zoiets zal vast wel vaker voorkomen.....
dinsdag 24 mei 2016 18:31
Och wat vervelend. Gelukkig gaat het nu goed.
Ik denk eigenlijk dat je gewoon tijd nodig hebt om los te laten dat het niet gegaan is zoals verwacht of gehoopt. Je had er nu eenmaal geen controle over (zoals altijd bij bevallingen).
En als je het idee hebt dat het niet lukt om dit zelf los te laten en er vrede mee te hebben, praat dan vooral eens met iemand (huisarts bijvoorbeeld).
Ik denk eigenlijk dat je gewoon tijd nodig hebt om los te laten dat het niet gegaan is zoals verwacht of gehoopt. Je had er nu eenmaal geen controle over (zoals altijd bij bevallingen).
En als je het idee hebt dat het niet lukt om dit zelf los te laten en er vrede mee te hebben, praat dan vooral eens met iemand (huisarts bijvoorbeeld).
dinsdag 24 mei 2016 18:38
Ook hier herkenning! Stikjaloers ben ik geweest op vriendinnen die door de kraamverzorgster verwend en vertroeteld werden, terwijl ik alleen maar in de hectiek van ziekenhuis en aansluitend Ronald McDonaldhuis leefde met een baby in het ziekenhuis. Er was niemand om mij te vertroetelen, terwijl ik heel erg ziek uit de zwangerschap kwam. Ook het niet bij je kind kunnen zijn, dat heeft er hier ingehakt. Ik was aan het eind van de opname van mijn kind ook boos op alles en iedereen in het ziekenhuis, omdat ik het helemaal niet eens was met de manier waarop sommige verpleegkundigen mijn kind verzorgden. (Waren ook gewoon mijn hormonen, maar toch )
Ook mijn advies is om even bij de huisarts langs te gaan. Ik rolde zo een postnatale depressie in, maar ook zonder dat kan het goed zijn om gewoon even met iemand te praten om het te verwerken. Het is gewoon heftig als je je pasgeboren kind in het ziekenhuis achter moet laten en er allemaal gedoe bij komt kijken.
Ook mijn advies is om even bij de huisarts langs te gaan. Ik rolde zo een postnatale depressie in, maar ook zonder dat kan het goed zijn om gewoon even met iemand te praten om het te verwerken. Het is gewoon heftig als je je pasgeboren kind in het ziekenhuis achter moet laten en er allemaal gedoe bij komt kijken.
dinsdag 24 mei 2016 18:53
Ik kijk er heel anders tegen aan. Mijn jongste was ook prematuur. Onderweg naar mijn werk ben ik even langs de gyneacoloog gereden omdat ik dacht vruchtwater te verliezen. Ik kon gelijk blijven. Hier dus ook couveuse, heen en weer rijden etc. maar om daar nu zo vreselijk verdrietig over te zijn. Nee daar ben ik te nuchter voor. Mijn jongste was in goede handen en het personeel was lief en geduldig. Ik moest ook heen en weer rijden terwijl ik nog een peuter van twee had. Je bent nu 10 weken verder: waarom lukt het je niet om het een plekje te geven? Je kunt het niet veranderen. Je hebt een gezond kind die het goed doet. Ik zou er wat nuchterheid in gooien want je doet jezelf te kort.
dinsdag 24 mei 2016 19:00
quote:Damselindistress schreef op 24 mei 2016 @ 18:53:
Je bent nu 10 weken verder: waarom lukt het je niet om het een plekje te geven?
Als ze het wist, had ze het wel gedaan hè?
Je hebt niet altijd invloed op hoe sterk dingen erin hakken. Ik vind het heel fijn voor jou dat je er zo makkelijk doorheen gerold bent (oprecht!), maar dat is helaas niet iedereen gegeven. Je tip is lief, maar ik zou er niet toe in staat zijn geweest na mijn bevalling. (En dat terwijl ik door een veel heftiger periode precies door de kijk die jij omschrijft wel makkelijk heen ben gerold. Het is dus niet alsof ik het überhaupt niet kan, het lukte alleen op dat moment totaal niet.)
Je bent nu 10 weken verder: waarom lukt het je niet om het een plekje te geven?
Als ze het wist, had ze het wel gedaan hè?
Je hebt niet altijd invloed op hoe sterk dingen erin hakken. Ik vind het heel fijn voor jou dat je er zo makkelijk doorheen gerold bent (oprecht!), maar dat is helaas niet iedereen gegeven. Je tip is lief, maar ik zou er niet toe in staat zijn geweest na mijn bevalling. (En dat terwijl ik door een veel heftiger periode precies door de kijk die jij omschrijft wel makkelijk heen ben gerold. Het is dus niet alsof ik het überhaupt niet kan, het lukte alleen op dat moment totaal niet.)
dinsdag 24 mei 2016 19:06
quote:Beeldig schreef op 24 mei 2016 @ 19:00:
[...]
Als ze het wist, had ze het wel gedaan hè?
Je hebt niet altijd invloed op hoe sterk dingen erin hakken. Ik vind het heel fijn voor jou dat je er zo makkelijk doorheen gerold bent (oprecht!), maar dat is helaas niet iedereen gegeven. Je tip is lief, maar ik zou er niet toe in staat zijn geweest na mijn bevalling. (En dat terwijl ik door een veel heftiger periode precies door de kijk die jij omschrijft wel makkelijk heen ben gerold. Het is dus niet alsof ik het überhaupt niet kan, het lukte alleen op dat moment totaal niet.)Ik begrijp wel dat het haar niet lukt, maar dan denk ik persoonlijk wel... waarom ben je na 10 weken nog niet naar een huisarts geweest. Ik begrijp wel dat je niet altijd grip hebt op je gedachten. En dat dit veel lastiger is omdat je er geen pleister op kan plakken, maar haar kindje doet het goed. Groeit goed...Is heel tevreden. Ik ben in dit geval meer van het kop op doorgaan en als het dan niet lukt zoek dan de hulp die je nodig hebt.
[...]
Als ze het wist, had ze het wel gedaan hè?
Je hebt niet altijd invloed op hoe sterk dingen erin hakken. Ik vind het heel fijn voor jou dat je er zo makkelijk doorheen gerold bent (oprecht!), maar dat is helaas niet iedereen gegeven. Je tip is lief, maar ik zou er niet toe in staat zijn geweest na mijn bevalling. (En dat terwijl ik door een veel heftiger periode precies door de kijk die jij omschrijft wel makkelijk heen ben gerold. Het is dus niet alsof ik het überhaupt niet kan, het lukte alleen op dat moment totaal niet.)Ik begrijp wel dat het haar niet lukt, maar dan denk ik persoonlijk wel... waarom ben je na 10 weken nog niet naar een huisarts geweest. Ik begrijp wel dat je niet altijd grip hebt op je gedachten. En dat dit veel lastiger is omdat je er geen pleister op kan plakken, maar haar kindje doet het goed. Groeit goed...Is heel tevreden. Ik ben in dit geval meer van het kop op doorgaan en als het dan niet lukt zoek dan de hulp die je nodig hebt.
dinsdag 24 mei 2016 19:11
dinsdag 24 mei 2016 19:14
Ahhh lieve Marietje wat vervelend dat je daar nog zoveel verdriet om hebt meisje ik heb natuurlijk geen tips voor je maar wel een knuffel voor jou en je wolk van een zoontje
Misschien een hele suffe suggestie, maar kun je anders niet een week heerlijk met hem in bed gaan hangen en je door je vriend en moeder enzo laten vertroetelen en zo toch een beetje dat gevoel van een speciale week vool aandacht voor jullie als moeder en kind te krijgen? Ik bied me wel aan om oeh en ah en 'mooiste kindje dat ik ooit heb gezien!' te komen roepen hoor
Misschien een hele suffe suggestie, maar kun je anders niet een week heerlijk met hem in bed gaan hangen en je door je vriend en moeder enzo laten vertroetelen en zo toch een beetje dat gevoel van een speciale week vool aandacht voor jullie als moeder en kind te krijgen? Ik bied me wel aan om oeh en ah en 'mooiste kindje dat ik ooit heb gezien!' te komen roepen hoor
dinsdag 24 mei 2016 19:16
Dank voor de reacties! Fijn dat er wat herkenning is, al is het voor de posters natuurlijk minder fijn.
Ik typ even mobiel en dus korte reactie. Ik dacht er ook over evt via de vk een gesprek te regelen. Misschien toch echt eens contact opnemen. Ik heb dat nog niet gedaan, omdat ik eigenlijk gewoon hoopte dat de tijd de 'wonden' wel zou helen.
Ik geniet wel van m'n zoontje hoor! Bij vlagen vind ik het gewoon lastig om het los te laten. Tja, waarom. Wist ik het maar inderdaad.
Ik typ even mobiel en dus korte reactie. Ik dacht er ook over evt via de vk een gesprek te regelen. Misschien toch echt eens contact opnemen. Ik heb dat nog niet gedaan, omdat ik eigenlijk gewoon hoopte dat de tijd de 'wonden' wel zou helen.
Ik geniet wel van m'n zoontje hoor! Bij vlagen vind ik het gewoon lastig om het los te laten. Tja, waarom. Wist ik het maar inderdaad.
dinsdag 24 mei 2016 19:18
Ik herken het ook. Mijn mannetje is geboren met 36+4 en de eerste week hebben we gelukkig wel samen in het ziekenhuis doorgebracht, ook op dezelfde kamer. Maar ik had echt een gevoel van rouw van het 'verlies' van mijn zwangerschap. Daar had ik het best moeilijk mee. Zeker die eerste weken als er zoveel over je heen komt. Ik was nog zo aan het genieten van de zorgeloze zwangerschap en plots moest ik me om van alles zorgen maken.
De eerste maanden vond ik echt zwaar. Nu is mijn zoon bijna een jaar en het gevoel is steeds meer op de achtergrond. Ik heb er verder niks mee gedaan, maar herken zeker dat het lastig is om een plek te geven. Sterkte en geniet intussen ook van de kleine
De eerste maanden vond ik echt zwaar. Nu is mijn zoon bijna een jaar en het gevoel is steeds meer op de achtergrond. Ik heb er verder niks mee gedaan, maar herken zeker dat het lastig is om een plek te geven. Sterkte en geniet intussen ook van de kleine
dinsdag 24 mei 2016 19:34
Sterkte en neem de tijd voor jezelf om het (met hulp) een plaats te geven.
Bij ons was het 29 weken. Mijn ex is met ademhalingsproblemen alleen achter gebleven terwijl ze de keizersnede dicht gingen maken (mocht ik niet bij blijven en dochter was in de couveuse afgevoerd). Met 8 weken ziekenhuis erachter aan. Flink anders dan verwacht en ingrijpend dus.
Gevolg van geen hulp zoeken was een depressie die steeds erger is geworden (mede door alles wat bij de volgende zwangerschappen weer boven kwam).
In dat opzicht zeg ik dus vraag (professionele) hulp. En praat er vooral over.
Geef je gevoel de ruimte. Sterkte.
Bij ons was het 29 weken. Mijn ex is met ademhalingsproblemen alleen achter gebleven terwijl ze de keizersnede dicht gingen maken (mocht ik niet bij blijven en dochter was in de couveuse afgevoerd). Met 8 weken ziekenhuis erachter aan. Flink anders dan verwacht en ingrijpend dus.
Gevolg van geen hulp zoeken was een depressie die steeds erger is geworden (mede door alles wat bij de volgende zwangerschappen weer boven kwam).
In dat opzicht zeg ik dus vraag (professionele) hulp. En praat er vooral over.
Geef je gevoel de ruimte. Sterkte.
dinsdag 24 mei 2016 20:26
Ik ben mega nuchter, maar na 10 weken had ik dit ook nog geen plekje gegeven.
De oudste heeft een tijdje in het ziekenhuis gelegen en ik lag de eerste nacht bij een moeder die haar baby bij zich had (níet handig van het ziekenhuis) en ik lag daar, alleen. Tránen met tuiten.
De jongste mocht ik pas na een week voor het eerst vasthouden. Dat heeft me nog jaren pijn gedaan.
Ik denk dat ik zeker het eerste jaar niet op kraamvisite kon zonder daar achteraf een traan om te laten, zo'n moeder met versgeperst baby'tje in haar eigen bed.
Maar het goede nieuws is: normale kraamperiodes en bevallingen zijn er maar mondjesmaat. Meestal gaat er wel iets anders dan gepland. En het andere goede nieuws is dat het helemaal goed komt, maar je moet wel goed op jezelf passen. Praat erover, hier of met je huisarts, met vriendinnen, enz.
Niet opkroppen, bevallen en moeder worden is al heftig, te vroeg en met kind in het ziekenhuis is nog veel heftiger. Dat heeft tijd en aandacht nodig.
De oudste heeft een tijdje in het ziekenhuis gelegen en ik lag de eerste nacht bij een moeder die haar baby bij zich had (níet handig van het ziekenhuis) en ik lag daar, alleen. Tránen met tuiten.
De jongste mocht ik pas na een week voor het eerst vasthouden. Dat heeft me nog jaren pijn gedaan.
Ik denk dat ik zeker het eerste jaar niet op kraamvisite kon zonder daar achteraf een traan om te laten, zo'n moeder met versgeperst baby'tje in haar eigen bed.
Maar het goede nieuws is: normale kraamperiodes en bevallingen zijn er maar mondjesmaat. Meestal gaat er wel iets anders dan gepland. En het andere goede nieuws is dat het helemaal goed komt, maar je moet wel goed op jezelf passen. Praat erover, hier of met je huisarts, met vriendinnen, enz.
Niet opkroppen, bevallen en moeder worden is al heftig, te vroeg en met kind in het ziekenhuis is nog veel heftiger. Dat heeft tijd en aandacht nodig.
dinsdag 24 mei 2016 20:29
quote:Beeldig schreef op 24 mei 2016 @ 18:38:
Ook hier herkenning! Stikjaloers ben ik geweest op vriendinnen die door de kraamverzorgster verwend en vertroeteld werden, terwijl ik alleen maar in de hectiek van ziekenhuis en aansluitend Ronald McDonaldhuis leefde met een baby in het ziekenhuis. Er was niemand om mij te vertroetelen, terwijl ik heel erg ziek uit de zwangerschap kwam. Ook het niet bij je kind kunnen zijn, dat heeft er hier ingehakt. Ik was aan het eind van de opname van mijn kind ook boos op alles en iedereen in het ziekenhuis, omdat ik het helemaal niet eens was met de manier waarop sommige verpleegkundigen mijn kind verzorgden. (Waren ook gewoon mijn hormonen, maar toch )
.
Ik heb toen héél veel aan jou gehad, fijn synchroon in het ziekenhuis liggen en een prematuur opkweken
En herkenbaar, boos op het personeel, enz aan het eind. Vond de verpleging wel grappig, die zeiden 'dat is aan het eind van zo'n lange opname altijd zo
Ook hier herkenning! Stikjaloers ben ik geweest op vriendinnen die door de kraamverzorgster verwend en vertroeteld werden, terwijl ik alleen maar in de hectiek van ziekenhuis en aansluitend Ronald McDonaldhuis leefde met een baby in het ziekenhuis. Er was niemand om mij te vertroetelen, terwijl ik heel erg ziek uit de zwangerschap kwam. Ook het niet bij je kind kunnen zijn, dat heeft er hier ingehakt. Ik was aan het eind van de opname van mijn kind ook boos op alles en iedereen in het ziekenhuis, omdat ik het helemaal niet eens was met de manier waarop sommige verpleegkundigen mijn kind verzorgden. (Waren ook gewoon mijn hormonen, maar toch )
.
Ik heb toen héél veel aan jou gehad, fijn synchroon in het ziekenhuis liggen en een prematuur opkweken
En herkenbaar, boos op het personeel, enz aan het eind. Vond de verpleging wel grappig, die zeiden 'dat is aan het eind van zo'n lange opname altijd zo
dinsdag 24 mei 2016 20:32
Ook ik was met 36 weken bevallen en ook ruim een week heen en weer gependeld naar het ziekenhuis want met mij ging alles goed. Iets te overmoedig want iedereen dacht ook dat ik alles weer aankon. Waardoor ik daarna in een goede dip belanden. Ook geen recht op kraamzorg, terwijl ik mij er zo op verheugd had om lekker vertroeteld te worden. Bij de tweede heb ik alles goed gemaakt en heb ik ook tegen iedereen gezegd dat ik lekker veel in bed ging liggen Was achteraf wel midden zomer en +30 graden, maar heb het met een ventilator prima volgehouden.
dinsdag 24 mei 2016 20:39
quote:Rhaegal schreef op 24 mei 2016 @ 20:29:
[...]
Ik heb toen héél veel aan jou gehad, fijn synchroon in het ziekenhuis liggen en een prematuur opkweken
En herkenbaar, boos op het personeel, enz aan het eind. Vond de verpleging wel grappig, die zeiden 'dat is aan het eind van zo'n lange opname altijd zo
Andersom ook, ik vond het heel fijn dat ik me aan jouw verhaal kon spiegelen!
En dan te bedenken wat voor lange slungels het nu al beginnen te worden! Jouw jonkie was nog kleiner dan mijn krummeltje!
[...]
Ik heb toen héél veel aan jou gehad, fijn synchroon in het ziekenhuis liggen en een prematuur opkweken
En herkenbaar, boos op het personeel, enz aan het eind. Vond de verpleging wel grappig, die zeiden 'dat is aan het eind van zo'n lange opname altijd zo
Andersom ook, ik vond het heel fijn dat ik me aan jouw verhaal kon spiegelen!
En dan te bedenken wat voor lange slungels het nu al beginnen te worden! Jouw jonkie was nog kleiner dan mijn krummeltje!
Weet je ook waarom ze te vroeg geboren waren? 