Psyche
alle pijlers
Psychiatrie gesprek familie
woensdag 29 maart 2017 14:18
Ga proberen het kort te houden:
Door verschillende redenen uit het verleden heeft mijn moeder sinds 15 jaar psychische problemen. Ze loop de deur bij de hulpverlening al 15 jaar plat. Ze slikt een berg aan medicijnen enz. Daarnaast werkt ze maar ze klaagt alleen maar over het werk. In feite bestaat haar leven alleen maar uit klagen klagen en klagen. Alles overkomt haar en niks is haar schuld. Ze krijgt graag aandacht (in de zin van dat ze graag door mensen beklaagd wordt) en ze kan heel goed mensen manipuleren. Kritiek blieft ze niet.
Nu is ze sinds een tijdje weer helemaal terug bij af. Ze heeft zich weer ziekgemeld en krijgt nu elke dag psychische hulp. Ze moet haar medicijnen weer gaan afbouwen en dan weer andere gaan opbouwen. Ondertussen zegt ze steeds dat ze dood wil, dat ze klaar is met leven en dat het niet meer hoeft.
Ze heeft een kind verloren een aantal jaar geleden en dat was de genadeklap denk ik. u zei ze dat de ggz een gesprek wil met mij erbij. Maar ik ben er niet zo happig op. Ik denk namelijk dat ze nog 15 jaar naar de hulpverlening kan gaan en dat ze er niets mee zal opschieten. Ze wil gewoonweg niks van haar leven maken. Ze is al 15 jaar alleen, wilde nooit meer een man, verliest haar kind en zit dus vaak alleen. Hobbies heeft ze niet echt maar zoekt ze ook niet en vriendinnen idem dito. We hebben het hier over iemand van achter in de 50. Een heel stuk leven zou ze dus nog voor zich hebben. Ik heb haar al vaker gezegd dat ze wat van haar leven moet maken maar dat doet ze niet.
We nemen haar mee op vakantie 1 keer per jaar. Binnenkort gaan we weer maar ze gaat niet meer mee want ze kan het niet aan zegt ze.
Wat wil de GGZ met zo'n gesprek bereiken? (dat kon mijn moeder me niet vertellen en ik weet niet wie haar behandelaar is). Ik heb zelf mijn energie nodig voor mijn gezin. Ik ben zelf ook gevoelig voor psychische klachten ik wil ervoor waken om erin meegesleurd te worden. Bovendien, wat heeft een gesprek voor zin als ik voor mijn gevoel niet eerlijk kan zijn over hoe ik tegen de zaken aankijk omdat ik weet dat me dat door mijn moeder niet in dank word afgenomen?
Door verschillende redenen uit het verleden heeft mijn moeder sinds 15 jaar psychische problemen. Ze loop de deur bij de hulpverlening al 15 jaar plat. Ze slikt een berg aan medicijnen enz. Daarnaast werkt ze maar ze klaagt alleen maar over het werk. In feite bestaat haar leven alleen maar uit klagen klagen en klagen. Alles overkomt haar en niks is haar schuld. Ze krijgt graag aandacht (in de zin van dat ze graag door mensen beklaagd wordt) en ze kan heel goed mensen manipuleren. Kritiek blieft ze niet.
Nu is ze sinds een tijdje weer helemaal terug bij af. Ze heeft zich weer ziekgemeld en krijgt nu elke dag psychische hulp. Ze moet haar medicijnen weer gaan afbouwen en dan weer andere gaan opbouwen. Ondertussen zegt ze steeds dat ze dood wil, dat ze klaar is met leven en dat het niet meer hoeft.
Ze heeft een kind verloren een aantal jaar geleden en dat was de genadeklap denk ik. u zei ze dat de ggz een gesprek wil met mij erbij. Maar ik ben er niet zo happig op. Ik denk namelijk dat ze nog 15 jaar naar de hulpverlening kan gaan en dat ze er niets mee zal opschieten. Ze wil gewoonweg niks van haar leven maken. Ze is al 15 jaar alleen, wilde nooit meer een man, verliest haar kind en zit dus vaak alleen. Hobbies heeft ze niet echt maar zoekt ze ook niet en vriendinnen idem dito. We hebben het hier over iemand van achter in de 50. Een heel stuk leven zou ze dus nog voor zich hebben. Ik heb haar al vaker gezegd dat ze wat van haar leven moet maken maar dat doet ze niet.
We nemen haar mee op vakantie 1 keer per jaar. Binnenkort gaan we weer maar ze gaat niet meer mee want ze kan het niet aan zegt ze.
Wat wil de GGZ met zo'n gesprek bereiken? (dat kon mijn moeder me niet vertellen en ik weet niet wie haar behandelaar is). Ik heb zelf mijn energie nodig voor mijn gezin. Ik ben zelf ook gevoelig voor psychische klachten ik wil ervoor waken om erin meegesleurd te worden. Bovendien, wat heeft een gesprek voor zin als ik voor mijn gevoel niet eerlijk kan zijn over hoe ik tegen de zaken aankijk omdat ik weet dat me dat door mijn moeder niet in dank word afgenomen?
woensdag 29 maart 2017 14:21
Ik denk dat jij wel naar dat gesprek moet gaan. Vraag meteen even wat psycho educatie.
Als zij psychisch ziek is heeft ze niks aan jouw 'maak wat van je leven' geklets.
Alsof je tegen iemand met kanker zegt dat ze zich beter moet denken ofzo. Of iemand met een gebroken been gewoon moet gaan lopen zonder gips.
Zo werkt dat dus niet. Helaas.
Als zij psychisch ziek is heeft ze niks aan jouw 'maak wat van je leven' geklets.
Alsof je tegen iemand met kanker zegt dat ze zich beter moet denken ofzo. Of iemand met een gebroken been gewoon moet gaan lopen zonder gips.
Zo werkt dat dus niet. Helaas.
woensdag 29 maart 2017 14:25
quote:Fee-de-Goede schreef op 29 maart 2017 @ 14:21:
Ik denk dat jij wel naar dat gesprek moet gaan. Vraag meteen even wat psycho educatie.
Als zij psychisch ziek is heeft ze niks aan jouw 'maak wat van je leven' geklets.
Alsof je tegen iemand met kanker zegt dat ze zich beter moet denken ofzo. Of iemand met een gebroken been gewoon moet gaan lopen zonder gips.
Zo werkt dat dus niet. Helaas.Eens. Maar er zijn ook mensen die het prettig vinden om te leunen en de situatie in stand te houden en er aandacht voor te krijgen.
Ik denk dat jij wel naar dat gesprek moet gaan. Vraag meteen even wat psycho educatie.
Als zij psychisch ziek is heeft ze niks aan jouw 'maak wat van je leven' geklets.
Alsof je tegen iemand met kanker zegt dat ze zich beter moet denken ofzo. Of iemand met een gebroken been gewoon moet gaan lopen zonder gips.
Zo werkt dat dus niet. Helaas.Eens. Maar er zijn ook mensen die het prettig vinden om te leunen en de situatie in stand te houden en er aandacht voor te krijgen.
woensdag 29 maart 2017 14:25
quote:Fee-de-Goede schreef op 29 maart 2017 @ 14:21:
Ik denk dat jij wel naar dat gesprek moet gaan. Vraag meteen even wat psycho educatie.
Als zij psychisch ziek is heeft ze niks aan jouw 'maak wat van je leven' geklets.
Alsof je tegen iemand met kanker zegt dat ze zich beter moet denken ofzo. Of iemand met een gebroken been gewoon moet gaan lopen zonder gips.
Zo werkt dat dus niet. Helaas.
Helemaal eens!
TO, als je zelf psychische problemen hebt dan zou je toch moeten snappen dat het niet zo werkt?
Ik denk dat jij wel naar dat gesprek moet gaan. Vraag meteen even wat psycho educatie.
Als zij psychisch ziek is heeft ze niks aan jouw 'maak wat van je leven' geklets.
Alsof je tegen iemand met kanker zegt dat ze zich beter moet denken ofzo. Of iemand met een gebroken been gewoon moet gaan lopen zonder gips.
Zo werkt dat dus niet. Helaas.
Helemaal eens!
TO, als je zelf psychische problemen hebt dan zou je toch moeten snappen dat het niet zo werkt?
woensdag 29 maart 2017 14:25
quote:Fee-de-Goede schreef op 29 maart 2017 @ 14:21:
Ik denk dat jij wel naar dat gesprek moet gaan. Vraag meteen even wat psycho educatie.
Als zij psychisch ziek is heeft ze niks aan jouw 'maak wat van je leven' geklets.
Alsof je tegen iemand met kanker zegt dat ze zich beter moet denken ofzo. Of iemand met een gebroken been gewoon moet gaan lopen zonder gips.
Zo werkt dat dus niet. Helaas.+1
Ik denk dat jij wel naar dat gesprek moet gaan. Vraag meteen even wat psycho educatie.
Als zij psychisch ziek is heeft ze niks aan jouw 'maak wat van je leven' geklets.
Alsof je tegen iemand met kanker zegt dat ze zich beter moet denken ofzo. Of iemand met een gebroken been gewoon moet gaan lopen zonder gips.
Zo werkt dat dus niet. Helaas.+1
woensdag 29 maart 2017 14:25
Ik vind je wel heel hard naar je moeder toe. Ik weet hoe het is om een kind te verliezen en daar is niets mee te vergelijken. Dan sta je in de overleef stand en soms heb je dan geen behoefte aan anderen. Je blijft dan in je coconnetje op de bank.
Een beetje meer begrip zou je sieren.
Probeer haar eens mee te nemen voor een kopje koffie. En als ze dat niet wil, laat haar dan.
Een beetje meer begrip zou je sieren.
Probeer haar eens mee te nemen voor een kopje koffie. En als ze dat niet wil, laat haar dan.
woensdag 29 maart 2017 14:26
woensdag 29 maart 2017 14:27
quote:Fee-de-Goede schreef op 29 maart 2017 @ 14:21:
Ik denk dat jij wel naar dat gesprek moet gaan. Vraag meteen even wat psycho educatie.
Als zij psychisch ziek is heeft ze niks aan jouw 'maak wat van je leven' geklets.
Alsof je tegen iemand met kanker zegt dat ze zich beter moet denken ofzo. Of iemand met een gebroken been gewoon moet gaan lopen zonder gips.
Zo werkt dat dus niet. Helaas.X10
Ik denk dat jij wel naar dat gesprek moet gaan. Vraag meteen even wat psycho educatie.
Als zij psychisch ziek is heeft ze niks aan jouw 'maak wat van je leven' geklets.
Alsof je tegen iemand met kanker zegt dat ze zich beter moet denken ofzo. Of iemand met een gebroken been gewoon moet gaan lopen zonder gips.
Zo werkt dat dus niet. Helaas.X10
woensdag 29 maart 2017 14:28
quote:MoirenPhae schreef op 29 maart 2017 @ 14:25:
[...]
Eens. Maar er zijn ook mensen die het prettig vinden om te leunen en de situatie in stand te houden en er aandacht voor te krijgen.
Tuurlijk, dat is ook zo, die zijn er.
Maar dan nog zegt TO dingen in de OP die op mij veroordelend overkomen zonder enige kennis over het ziektebeeld of begrip voor haar verdriet.
En wat kan er mis zijn om even een uurtje 1x mee te gaan of eerst te vragen waar het over gaat.
[...]
Eens. Maar er zijn ook mensen die het prettig vinden om te leunen en de situatie in stand te houden en er aandacht voor te krijgen.
Tuurlijk, dat is ook zo, die zijn er.
Maar dan nog zegt TO dingen in de OP die op mij veroordelend overkomen zonder enige kennis over het ziektebeeld of begrip voor haar verdriet.
En wat kan er mis zijn om even een uurtje 1x mee te gaan of eerst te vragen waar het over gaat.
woensdag 29 maart 2017 14:29
quote:Ik heb zelf mijn energie nodig voor mijn gezin. Ik ben zelf ook gevoelig voor psychische klachten ik wil ervoor waken om erin meegesleurd te worden. Bovendien, wat heeft een gesprek voor zin als ik voor mijn gevoel niet eerlijk kan zijn over hoe ik tegen de zaken aankijk omdat ik weet dat me dat door mijn moeder niet in dank word afgenomen?
Juist dat soort dingen kunnen relevant zijn in zo'n gesprek. Ik denk dat de behandelaars wel willen weten hoe de gezinsleden tegen de patient aankijken, en/of wat de onderlinge verhoudingen zijn en/of jij er geloof en energie voor hebt om actief in de behandeling betrokken te worden.
Als jij je handen vol hebt aan jezelf, en het gevoel hebt dat je niet eerlijk kunt zijn tegen je moeder, dan is dat handig om te weten voor de ggz. Al is het maar om te weten wat de voorgeschiedenis is en dat jij nu niet meer veel te bieden hebt.
Juist dat soort dingen kunnen relevant zijn in zo'n gesprek. Ik denk dat de behandelaars wel willen weten hoe de gezinsleden tegen de patient aankijken, en/of wat de onderlinge verhoudingen zijn en/of jij er geloof en energie voor hebt om actief in de behandeling betrokken te worden.
Als jij je handen vol hebt aan jezelf, en het gevoel hebt dat je niet eerlijk kunt zijn tegen je moeder, dan is dat handig om te weten voor de ggz. Al is het maar om te weten wat de voorgeschiedenis is en dat jij nu niet meer veel te bieden hebt.
woensdag 29 maart 2017 14:29
woensdag 29 maart 2017 14:30
quote:MoirenPhae schreef op 29 maart 2017 @ 14:25:
[...]
Eens. Maar er zijn ook mensen die het prettig vinden om te leunen en de situatie in stand te houden en er aandacht voor te krijgen.
Dit.
TO, jouw moeder klinkt erg als de mijne: de hele wereld is haar vanalles verschuldigd en is verantwoordelijk voor haar (on)geluk.
Dat kan best een psychiatrische stoornis zijn, maar het verplicht jou niet om hierin te participeren.
Ik heb zelf trouwens afstand genomen, haar mee op reis nemen vind ik dus bijzonder knap van jou.
Bel het centrum waar ze behandeld wordt en vraag door tot je weet wie haar behandelaar is. Geef aan dat je pas wil nadenken over zo'n gesprek als je vantevoren weet wat er verwacht wordt en als je moeder er niet bij aanwezig is.
Dan pas zou je het kunnen overwegen, eerder niet.
Jij bent niet verantwoordelijk voor je moeders welzijn en zo te lezen heb je zelf niet veel belastbaarheid op overschot.
Ik zou mijn energie dan ook in eerste instantie aan mezelf en mijn gezin besteden, en als er over is, dan kan dat misschién naar je moeder gaan.
Ik weet dat het egoïstisch klinkt, maar je helpt niemand door er zelf onderdoor te gaan, integendeel.
[...]
Eens. Maar er zijn ook mensen die het prettig vinden om te leunen en de situatie in stand te houden en er aandacht voor te krijgen.
Dit.
TO, jouw moeder klinkt erg als de mijne: de hele wereld is haar vanalles verschuldigd en is verantwoordelijk voor haar (on)geluk.
Dat kan best een psychiatrische stoornis zijn, maar het verplicht jou niet om hierin te participeren.
Ik heb zelf trouwens afstand genomen, haar mee op reis nemen vind ik dus bijzonder knap van jou.
Bel het centrum waar ze behandeld wordt en vraag door tot je weet wie haar behandelaar is. Geef aan dat je pas wil nadenken over zo'n gesprek als je vantevoren weet wat er verwacht wordt en als je moeder er niet bij aanwezig is.
Dan pas zou je het kunnen overwegen, eerder niet.
Jij bent niet verantwoordelijk voor je moeders welzijn en zo te lezen heb je zelf niet veel belastbaarheid op overschot.
Ik zou mijn energie dan ook in eerste instantie aan mezelf en mijn gezin besteden, en als er over is, dan kan dat misschién naar je moeder gaan.
Ik weet dat het egoïstisch klinkt, maar je helpt niemand door er zelf onderdoor te gaan, integendeel.
woensdag 29 maart 2017 14:31
Maar misschien is een eerlijk gesprek met de behandelaar juist wel wat je moeder uiteindelijk nodig heeft. Dan is het dan wel rottig op dat moment omdat het niet is wat je moeder wil horen, maar de huidige situatie is natuurlijk ook alles behalve wenselijk.
Dit is voor een buitenstaander natuurlijk heel makkelijk te zeggen omdat ik niet in kan schatten hoe je moeder reageert.
Kan je anders niet met de GGZ instelling bellen waar je moeder onder behandeling is? Wellicht mogen ze je wel vertellen wat voor soort gesprek het is, zonder echt in te gaan op details die ze niet telefonisch mogen geven.
Dit is voor een buitenstaander natuurlijk heel makkelijk te zeggen omdat ik niet in kan schatten hoe je moeder reageert.
Kan je anders niet met de GGZ instelling bellen waar je moeder onder behandeling is? Wellicht mogen ze je wel vertellen wat voor soort gesprek het is, zonder echt in te gaan op details die ze niet telefonisch mogen geven.
woensdag 29 maart 2017 14:31
quote:isolde55 schreef op 29 maart 2017 @ 14:25:
Ik vind je wel heel hard naar je moeder toe. Ik weet hoe het is om een kind te verliezen en daar is niets mee te vergelijken. Dan sta je in de overleef stand en soms heb je dan geen behoefte aan anderen. Je blijft dan in je coconnetje op de bank.
Een beetje meer begrip zou je sieren.
Probeer haar eens mee te nemen voor een kopje koffie. En als ze dat niet wil, laat haar dan.TO neemt haar mee op vakantie!
Ik vind je wel heel hard naar je moeder toe. Ik weet hoe het is om een kind te verliezen en daar is niets mee te vergelijken. Dan sta je in de overleef stand en soms heb je dan geen behoefte aan anderen. Je blijft dan in je coconnetje op de bank.
Een beetje meer begrip zou je sieren.
Probeer haar eens mee te nemen voor een kopje koffie. En als ze dat niet wil, laat haar dan.TO neemt haar mee op vakantie!
woensdag 29 maart 2017 14:32
Je lijkt meer op je moeder dan je denkt.
En maar klagen over je moeder en dat ze niets van haar leven maakt.
Nu kan je daadwerkelijk iets doen en dan geef je niet thuis.
Stel je oir dat het beter zou gaan met haar of dat je meer begrip voor haar krijgt. Dan ben jij je reden om lekker te kunne klagen kwijt.
Verder eens met fee de goede.
En maar klagen over je moeder en dat ze niets van haar leven maakt.
Nu kan je daadwerkelijk iets doen en dan geef je niet thuis.
Stel je oir dat het beter zou gaan met haar of dat je meer begrip voor haar krijgt. Dan ben jij je reden om lekker te kunne klagen kwijt.
Verder eens met fee de goede.
woensdag 29 maart 2017 14:33
Zou het kunnen dat de behandelaar een gesprek met jou erbij wil om te kunnen peilen hoe de omgeving over haar klachten denkt? Ik weet dat het bijvoorbeeld bij persoonlijkheidsproblematiek niet ongebruikelijk is om ook met de partner/familie in gesprek te gaan over hoe de klachten zich in het dagelijks leven uiten, omdat dit nogal kan verschillen van hoe iemand zich in therapeutische setting gedraagt.
En het gesprek heeft inderdaad geen zin als jij niet eerlijk bent omdat je bang bent je moeder te kwetsen / boos te maken. Eerlijk aangeven hoe jij erover denkt wordt je misschien niet in dank afgenomen, maar het biedt misschien wel licht op de situatie.
Zoals je zelf al aangeeft, jij bent niet verantwoordelijk voor het geluk van je moeder. Mogelijk kan het gesprek wel helpen voor de behandelaar om je moeder beter te kunnen helpen.
Ik zou voor ik het gesprek aan zou gaan, eerst wel duidelijk willen weten wat precies het doel is van het gesprek.
En het gesprek heeft inderdaad geen zin als jij niet eerlijk bent omdat je bang bent je moeder te kwetsen / boos te maken. Eerlijk aangeven hoe jij erover denkt wordt je misschien niet in dank afgenomen, maar het biedt misschien wel licht op de situatie.
Zoals je zelf al aangeeft, jij bent niet verantwoordelijk voor het geluk van je moeder. Mogelijk kan het gesprek wel helpen voor de behandelaar om je moeder beter te kunnen helpen.
Ik zou voor ik het gesprek aan zou gaan, eerst wel duidelijk willen weten wat precies het doel is van het gesprek.
woensdag 29 maart 2017 14:33
quote:MoirenPhae schreef op 29 maart 2017 @ 14:26:
[...]
Sommige mensen vinden de slachtofferrol heerlijk. En vreten bakken met energie.
Die vallen niet te helpen.
Is ook waar, maar dat kan net zo goed bij het ziektebeeld horen.
Als TO vindt dat het haar teveel energie kost en ze er daarom geen zin in heeft, moet ze het niet doen. Zo simpel is het. Maar kom daar dan oprecht voor uit in plaats van je moeder de schuld in de schoenen schuiven omdat zij toch niet wil veranderen.
[...]
Sommige mensen vinden de slachtofferrol heerlijk. En vreten bakken met energie.
Die vallen niet te helpen.
Is ook waar, maar dat kan net zo goed bij het ziektebeeld horen.
Als TO vindt dat het haar teveel energie kost en ze er daarom geen zin in heeft, moet ze het niet doen. Zo simpel is het. Maar kom daar dan oprecht voor uit in plaats van je moeder de schuld in de schoenen schuiven omdat zij toch niet wil veranderen.
woensdag 29 maart 2017 14:41
Lijkt mijn collega wel. Alles draait om die ene collega. Negatieve sfeer, slachtoffer voelt ze zich, en ze neemt het hele team mee in haar negatieve ellende. Maar niks is haar schuld. Het is altijd door een ander dat ze ziek is of whatever. Maar ho maar dat ze hulp gaat zoeken. Gelukkig doet jouw moeder dat wel, maar wat de andere dames zeggen. Als je er niet mee in wilt participeren, dan is dat je goed recht. Sterkte.
woensdag 29 maart 2017 14:42
Ik vind helemaal niet dat een gesprek mij teveel energie kost. De laatste 15 jaar kosten mij veel energie. Maar goed ik word hier nu neergezet alsof ik degene ben die haar laat vallen. Ik weet wel beter.
Had gewoon in mijn post de rest achterwege moeten laten en alleen moeten vragen naar ervaringen mbt zo'n gesprek.
Had gewoon in mijn post de rest achterwege moeten laten en alleen moeten vragen naar ervaringen mbt zo'n gesprek.
woensdag 29 maart 2017 14:48
quote:cupcakegirl schreef op 29 maart 2017 @ 14:42:
Ik vind helemaal niet dat een gesprek mij teveel energie kost. De laatste 15 jaar kosten mij veel energie. Maar goed ik word hier nu neergezet alsof ik degene ben die haar laat vallen. Ik weet wel beter.
Had gewoon in mijn post de rest achterwege moeten laten en alleen moeten vragen naar ervaringen mbt zo'n gesprek.
Je klinkt doodmoe, en daardoor lijkt het alsof je in de slachtofferrol gaat zitten, besef je dat?
Vind je het belangrijk dat anonieme mensen hier jouw 'lijden'/inspanningen richting je moeder erkennen?
Zij weten nl. niet wat je hebt doorgemaakt, ik weet dat ook niet, maar dat staat totaal los van jouw ervaringen en hoe jij je voelt.
Als jij zegt 'dit is een inspanning te veel van mij gevraagd, ik wil dit niet doen', sta daar dan ook voor en laat je door niemand een schuldgevoel oid aanpraten.
Zorg voor jezelf en je gezin en als er dan nog energie over is, dan pas kan er ruimte zijn voor wat-dan-ook richting je moeder.
Ik vind helemaal niet dat een gesprek mij teveel energie kost. De laatste 15 jaar kosten mij veel energie. Maar goed ik word hier nu neergezet alsof ik degene ben die haar laat vallen. Ik weet wel beter.
Had gewoon in mijn post de rest achterwege moeten laten en alleen moeten vragen naar ervaringen mbt zo'n gesprek.
Je klinkt doodmoe, en daardoor lijkt het alsof je in de slachtofferrol gaat zitten, besef je dat?
Vind je het belangrijk dat anonieme mensen hier jouw 'lijden'/inspanningen richting je moeder erkennen?
Zij weten nl. niet wat je hebt doorgemaakt, ik weet dat ook niet, maar dat staat totaal los van jouw ervaringen en hoe jij je voelt.
Als jij zegt 'dit is een inspanning te veel van mij gevraagd, ik wil dit niet doen', sta daar dan ook voor en laat je door niemand een schuldgevoel oid aanpraten.
Zorg voor jezelf en je gezin en als er dan nog energie over is, dan pas kan er ruimte zijn voor wat-dan-ook richting je moeder.
