Psyche
alle pijlers
Psychiatrie gesprek familie
woensdag 29 maart 2017 14:18
Ga proberen het kort te houden:
Door verschillende redenen uit het verleden heeft mijn moeder sinds 15 jaar psychische problemen. Ze loop de deur bij de hulpverlening al 15 jaar plat. Ze slikt een berg aan medicijnen enz. Daarnaast werkt ze maar ze klaagt alleen maar over het werk. In feite bestaat haar leven alleen maar uit klagen klagen en klagen. Alles overkomt haar en niks is haar schuld. Ze krijgt graag aandacht (in de zin van dat ze graag door mensen beklaagd wordt) en ze kan heel goed mensen manipuleren. Kritiek blieft ze niet.
Nu is ze sinds een tijdje weer helemaal terug bij af. Ze heeft zich weer ziekgemeld en krijgt nu elke dag psychische hulp. Ze moet haar medicijnen weer gaan afbouwen en dan weer andere gaan opbouwen. Ondertussen zegt ze steeds dat ze dood wil, dat ze klaar is met leven en dat het niet meer hoeft.
Ze heeft een kind verloren een aantal jaar geleden en dat was de genadeklap denk ik. u zei ze dat de ggz een gesprek wil met mij erbij. Maar ik ben er niet zo happig op. Ik denk namelijk dat ze nog 15 jaar naar de hulpverlening kan gaan en dat ze er niets mee zal opschieten. Ze wil gewoonweg niks van haar leven maken. Ze is al 15 jaar alleen, wilde nooit meer een man, verliest haar kind en zit dus vaak alleen. Hobbies heeft ze niet echt maar zoekt ze ook niet en vriendinnen idem dito. We hebben het hier over iemand van achter in de 50. Een heel stuk leven zou ze dus nog voor zich hebben. Ik heb haar al vaker gezegd dat ze wat van haar leven moet maken maar dat doet ze niet.
We nemen haar mee op vakantie 1 keer per jaar. Binnenkort gaan we weer maar ze gaat niet meer mee want ze kan het niet aan zegt ze.
Wat wil de GGZ met zo'n gesprek bereiken? (dat kon mijn moeder me niet vertellen en ik weet niet wie haar behandelaar is). Ik heb zelf mijn energie nodig voor mijn gezin. Ik ben zelf ook gevoelig voor psychische klachten ik wil ervoor waken om erin meegesleurd te worden. Bovendien, wat heeft een gesprek voor zin als ik voor mijn gevoel niet eerlijk kan zijn over hoe ik tegen de zaken aankijk omdat ik weet dat me dat door mijn moeder niet in dank word afgenomen?
Door verschillende redenen uit het verleden heeft mijn moeder sinds 15 jaar psychische problemen. Ze loop de deur bij de hulpverlening al 15 jaar plat. Ze slikt een berg aan medicijnen enz. Daarnaast werkt ze maar ze klaagt alleen maar over het werk. In feite bestaat haar leven alleen maar uit klagen klagen en klagen. Alles overkomt haar en niks is haar schuld. Ze krijgt graag aandacht (in de zin van dat ze graag door mensen beklaagd wordt) en ze kan heel goed mensen manipuleren. Kritiek blieft ze niet.
Nu is ze sinds een tijdje weer helemaal terug bij af. Ze heeft zich weer ziekgemeld en krijgt nu elke dag psychische hulp. Ze moet haar medicijnen weer gaan afbouwen en dan weer andere gaan opbouwen. Ondertussen zegt ze steeds dat ze dood wil, dat ze klaar is met leven en dat het niet meer hoeft.
Ze heeft een kind verloren een aantal jaar geleden en dat was de genadeklap denk ik. u zei ze dat de ggz een gesprek wil met mij erbij. Maar ik ben er niet zo happig op. Ik denk namelijk dat ze nog 15 jaar naar de hulpverlening kan gaan en dat ze er niets mee zal opschieten. Ze wil gewoonweg niks van haar leven maken. Ze is al 15 jaar alleen, wilde nooit meer een man, verliest haar kind en zit dus vaak alleen. Hobbies heeft ze niet echt maar zoekt ze ook niet en vriendinnen idem dito. We hebben het hier over iemand van achter in de 50. Een heel stuk leven zou ze dus nog voor zich hebben. Ik heb haar al vaker gezegd dat ze wat van haar leven moet maken maar dat doet ze niet.
We nemen haar mee op vakantie 1 keer per jaar. Binnenkort gaan we weer maar ze gaat niet meer mee want ze kan het niet aan zegt ze.
Wat wil de GGZ met zo'n gesprek bereiken? (dat kon mijn moeder me niet vertellen en ik weet niet wie haar behandelaar is). Ik heb zelf mijn energie nodig voor mijn gezin. Ik ben zelf ook gevoelig voor psychische klachten ik wil ervoor waken om erin meegesleurd te worden. Bovendien, wat heeft een gesprek voor zin als ik voor mijn gevoel niet eerlijk kan zijn over hoe ik tegen de zaken aankijk omdat ik weet dat me dat door mijn moeder niet in dank word afgenomen?
woensdag 29 maart 2017 14:48
quote:cupcakegirl schreef op 29 maart 2017 @ 14:42:
Ik vind helemaal niet dat een gesprek mij teveel energie kost. De laatste 15 jaar kosten mij veel energie. Maar goed ik word hier nu neergezet alsof ik degene ben die haar laat vallen. Ik weet wel beter.
Had gewoon in mijn post de rest achterwege moeten laten en alleen moeten vragen naar ervaringen mbt zo'n gesprek.Mss kun je best voordeel halen uit dat gesprek, heb je er zelf iets aan. Ik zou ook de hulpverlener eens bellen voor een toelichting over het gesprek, en hem/haar voorleggen wat je hier ook verteld.
Ik vind helemaal niet dat een gesprek mij teveel energie kost. De laatste 15 jaar kosten mij veel energie. Maar goed ik word hier nu neergezet alsof ik degene ben die haar laat vallen. Ik weet wel beter.
Had gewoon in mijn post de rest achterwege moeten laten en alleen moeten vragen naar ervaringen mbt zo'n gesprek.Mss kun je best voordeel halen uit dat gesprek, heb je er zelf iets aan. Ik zou ook de hulpverlener eens bellen voor een toelichting over het gesprek, en hem/haar voorleggen wat je hier ook verteld.
woensdag 29 maart 2017 14:50
Ik vind je behoorlijk hard naar je moeder toe.. ziek in je hoofd is net zo goed ziek als een lichamelijke kwaal. Bij de een is het erger dan de ander. En tegen iemand die al 15 jaar in een rolstoel zit zeg je ook niet "kom op, iedereen loopt, geniet van het leven stap uit!".
Nee daar heb je professionele hulp voor nodig. En zelfs na al die jaren durft je moeder dat nog steeds aan te pakken. Ik zou JUIST naar dat gesprek gaan als je zo graag wilt dat we iets veranderd. Want je klaagt wel dat je moeder het wel prima vind maar dit klinkt ook niet echt alsof je gericht op haar manier die bij haar ziekte past mee wil denken.
Nee daar heb je professionele hulp voor nodig. En zelfs na al die jaren durft je moeder dat nog steeds aan te pakken. Ik zou JUIST naar dat gesprek gaan als je zo graag wilt dat we iets veranderd. Want je klaagt wel dat je moeder het wel prima vind maar dit klinkt ook niet echt alsof je gericht op haar manier die bij haar ziekte past mee wil denken.
woensdag 29 maart 2017 14:50
Ik vraag me trouwens af, is die oproep van de ggz rechtstreeks aan jou gecommuniceerd of is dat via je moeder gegaan?
En als dat via je moeder gegaan is, kan de boodschap dan door haar gekleurd zijn?
Dat de ggz zegt 'een gesprek met je dochter zou interessant zijn' en dat je moeder dat naar jou vertaalt als 'je moet met de ggz gaan praten'?
En als dat via je moeder gegaan is, kan de boodschap dan door haar gekleurd zijn?
Dat de ggz zegt 'een gesprek met je dochter zou interessant zijn' en dat je moeder dat naar jou vertaalt als 'je moet met de ggz gaan praten'?
woensdag 29 maart 2017 14:52
quote:cupcakegirl schreef op 29 maart 2017 @ 14:42:
Ik vind helemaal niet dat een gesprek mij teveel energie kost. De laatste 15 jaar kosten mij veel energie. Maar goed ik word hier nu neergezet alsof ik degene ben die haar laat vallen. Ik weet wel beter.
Had gewoon in mijn post de rest achterwege moeten laten en alleen moeten vragen naar ervaringen mbt zo'n gesprek.
Ik kan me heel goed voorstellen dat de laatste 15 jaar je veel energie hebben gekost. Maar dat is een ander onderwerp. Als jij vindt dat de afgelopen 15 jaar je teveel energie gekost hebben, dan moet je daar iets aan doen. Los van het gesprek met mogelijke behandelaren van je moeder.
Als je dit als relatieve buitenstaande leest denk je namelijk "waarom niet"? Word je er slechter van door naar het gesprek te gaan? Zo nee, gewoon gaan. Zo ja, dan is er blijkbaar een groter probleem en moet je daarmee aan de slag.
Ik vind helemaal niet dat een gesprek mij teveel energie kost. De laatste 15 jaar kosten mij veel energie. Maar goed ik word hier nu neergezet alsof ik degene ben die haar laat vallen. Ik weet wel beter.
Had gewoon in mijn post de rest achterwege moeten laten en alleen moeten vragen naar ervaringen mbt zo'n gesprek.
Ik kan me heel goed voorstellen dat de laatste 15 jaar je veel energie hebben gekost. Maar dat is een ander onderwerp. Als jij vindt dat de afgelopen 15 jaar je teveel energie gekost hebben, dan moet je daar iets aan doen. Los van het gesprek met mogelijke behandelaren van je moeder.
Als je dit als relatieve buitenstaande leest denk je namelijk "waarom niet"? Word je er slechter van door naar het gesprek te gaan? Zo nee, gewoon gaan. Zo ja, dan is er blijkbaar een groter probleem en moet je daarmee aan de slag.
woensdag 29 maart 2017 14:54
quote:YellowLemon schreef op 29 maart 2017 @ 14:50:
Ik vind je behoorlijk hard naar je moeder toe.. ziek in je hoofd is net zo goed ziek als een lichamelijke kwaal. Bij de een is het erger dan de ander. En tegen iemand die al 15 jaar in een rolstoel zit zeg je ook niet "kom op, iedereen loopt, geniet van het leven stap uit!".
Nee daar heb je professionele hulp voor nodig. En zelfs na al die jaren durft je moeder dat nog steeds aan te pakken. Ik zou JUIST naar dat gesprek gaan als je zo graag wilt dat we iets veranderd. Want je klaagt wel dat je moeder het wel prima vind maar dit klinkt ook niet echt alsof je gericht op haar manier die bij haar ziekte past mee wil denken.
Als je al 15 jaar die rolstoel helpt duwen, en er wordt nu nog bijkomend beroep op je gedaan, dan vraag je je weleens af of het dan nooit genoeg is.
TO geeft aan dat die 15 jaar veel van haar gevraagd hebben en ik denk dat ze door die vraag van de ggz nu pas beseft hoe moe ze is.
Moeder kan dan wel onvrijwillig in een rolstoel zitten, dat betekent niet dat degene die de rolstoel helpt duwen het nooit 's zat mag worden.
(Ik heb overigens zelf een psychische aandoening waardoor ik een extra belasting ben voor mijn omgeving, dus ik kan het denk ik wel vanuit beide kanten bekijken.)
Ik vind je behoorlijk hard naar je moeder toe.. ziek in je hoofd is net zo goed ziek als een lichamelijke kwaal. Bij de een is het erger dan de ander. En tegen iemand die al 15 jaar in een rolstoel zit zeg je ook niet "kom op, iedereen loopt, geniet van het leven stap uit!".
Nee daar heb je professionele hulp voor nodig. En zelfs na al die jaren durft je moeder dat nog steeds aan te pakken. Ik zou JUIST naar dat gesprek gaan als je zo graag wilt dat we iets veranderd. Want je klaagt wel dat je moeder het wel prima vind maar dit klinkt ook niet echt alsof je gericht op haar manier die bij haar ziekte past mee wil denken.
Als je al 15 jaar die rolstoel helpt duwen, en er wordt nu nog bijkomend beroep op je gedaan, dan vraag je je weleens af of het dan nooit genoeg is.
TO geeft aan dat die 15 jaar veel van haar gevraagd hebben en ik denk dat ze door die vraag van de ggz nu pas beseft hoe moe ze is.
Moeder kan dan wel onvrijwillig in een rolstoel zitten, dat betekent niet dat degene die de rolstoel helpt duwen het nooit 's zat mag worden.
(Ik heb overigens zelf een psychische aandoening waardoor ik een extra belasting ben voor mijn omgeving, dus ik kan het denk ik wel vanuit beide kanten bekijken.)
woensdag 29 maart 2017 14:57
Ik vind dat je heel duidelijk voor ogen hebt waar jouw grens ligt. Zou dan ook het nummer van de behandelaar vragen en toelichten dat je bang bent erin meegezogen te worden, dat de situatie nu voor jou draaglijk is. Aan de andere kant geeft een gesprek met de behandelaar ook inzicht in de impact van haar ziekte op haar omgeving. Daarmee kan het jou dus ook ten goede komen.
Kortom, meer info vragen, opnieuw nadenken en je grenzen bewaken!
Kortom, meer info vragen, opnieuw nadenken en je grenzen bewaken!
woensdag 29 maart 2017 14:57
woensdag 29 maart 2017 14:58
quote:MonicaG schreef op 29 maart 2017 @ 14:54:
[...]
Als je al 15 jaar die rolstoel helpt duwen, en er wordt nu nog bijkomend beroep op je gedaan, dan vraag je je weleens af of het dan nooit genoeg is.
TO geeft aan dat die 15 jaar veel van haar gevraagd hebben en ik denk dat ze door die vraag van de ggz nu pas beseft hoe moe ze is.
Moeder kan dan wel onvrijwillig in een rolstoel zitten, dat betekent niet dat degene die de rolstoel helpt duwen het nooit 's zat mag worden.
(Ik heb overigens zelf een psychische aandoening waardoor ik een extra belasting ben voor mijn omgeving, dus ik kan het denk ik wel vanuit beide kanten bekijken.)
Helemaal mee eens.
Maar mocht je het wel willen en kunnen opbrengen TO zou het dan juist niet goed zijn om tijdens zo'n gesprek met GGZ wel heel eerlijk te zijn over wat jij ziet dat er speelt en misschien kan je ook eens bespreken wat het met jou doet, zodat je moeder dat ook een keer hoort. Met een professional erbij is dat misschien makkelijker.
[...]
Als je al 15 jaar die rolstoel helpt duwen, en er wordt nu nog bijkomend beroep op je gedaan, dan vraag je je weleens af of het dan nooit genoeg is.
TO geeft aan dat die 15 jaar veel van haar gevraagd hebben en ik denk dat ze door die vraag van de ggz nu pas beseft hoe moe ze is.
Moeder kan dan wel onvrijwillig in een rolstoel zitten, dat betekent niet dat degene die de rolstoel helpt duwen het nooit 's zat mag worden.
(Ik heb overigens zelf een psychische aandoening waardoor ik een extra belasting ben voor mijn omgeving, dus ik kan het denk ik wel vanuit beide kanten bekijken.)
Helemaal mee eens.
Maar mocht je het wel willen en kunnen opbrengen TO zou het dan juist niet goed zijn om tijdens zo'n gesprek met GGZ wel heel eerlijk te zijn over wat jij ziet dat er speelt en misschien kan je ook eens bespreken wat het met jou doet, zodat je moeder dat ook een keer hoort. Met een professional erbij is dat misschien makkelijker.
woensdag 29 maart 2017 14:58
quote:MonicaG schreef op 29 maart 2017 @ 14:54:
[...]
Als je al 15 jaar die rolstoel helpt duwen, en er wordt nu nog bijkomend beroep op je gedaan, dan vraag je je weleens af of het dan nooit genoeg is.
TO geeft aan dat die 15 jaar veel van haar gevraagd hebben en ik denk dat ze door die vraag van de ggz nu pas beseft hoe moe ze is.
Moeder kan dan wel onvrijwillig in een rolstoel zitten, dat betekent niet dat degene die de rolstoel helpt duwen het nooit 's zat mag worden.
(Ik heb overigens zelf een psychische aandoening waardoor ik een extra belasting ben voor mijn omgeving, dus ik kan het denk ik wel vanuit beide kanten bekijken.)Dank je, dit dekt de lading wel.
[...]
Als je al 15 jaar die rolstoel helpt duwen, en er wordt nu nog bijkomend beroep op je gedaan, dan vraag je je weleens af of het dan nooit genoeg is.
TO geeft aan dat die 15 jaar veel van haar gevraagd hebben en ik denk dat ze door die vraag van de ggz nu pas beseft hoe moe ze is.
Moeder kan dan wel onvrijwillig in een rolstoel zitten, dat betekent niet dat degene die de rolstoel helpt duwen het nooit 's zat mag worden.
(Ik heb overigens zelf een psychische aandoening waardoor ik een extra belasting ben voor mijn omgeving, dus ik kan het denk ik wel vanuit beide kanten bekijken.)Dank je, dit dekt de lading wel.
woensdag 29 maart 2017 14:59
quote:jusa schreef op 29 maart 2017 @ 14:57:
Ik vind dat je heel duidelijk voor ogen hebt waar jouw grens ligt. Zou dan ook het nummer van de behandelaar vragen en toelichten dat je bang bent erin meegezogen te worden, dat de situatie nu voor jou draaglijk is. Aan de andere kant geeft een gesprek met de behandelaar ook inzicht in de impact van haar ziekte op haar omgeving. Daarmee kan het jou dus ook ten goede komen.
Kortom, meer info vragen, opnieuw nadenken en je grenzen bewaken!Denk dat ik dit ga doen. Als ze er weer over begint dan zal ik zeggen dat ze die man mijn nummer maar moet geven en dat hij me kan bellen.
Ik vind dat je heel duidelijk voor ogen hebt waar jouw grens ligt. Zou dan ook het nummer van de behandelaar vragen en toelichten dat je bang bent erin meegezogen te worden, dat de situatie nu voor jou draaglijk is. Aan de andere kant geeft een gesprek met de behandelaar ook inzicht in de impact van haar ziekte op haar omgeving. Daarmee kan het jou dus ook ten goede komen.
Kortom, meer info vragen, opnieuw nadenken en je grenzen bewaken!Denk dat ik dit ga doen. Als ze er weer over begint dan zal ik zeggen dat ze die man mijn nummer maar moet geven en dat hij me kan bellen.
woensdag 29 maart 2017 15:03
woensdag 29 maart 2017 15:03
Probeer voor het gesprek contact te krijgen met haar behandelaar en vertel hoe jij er in staat. Wat jij met haar hebt mee gemaakt en hoe jij het ziet. Dan kunnen ze dit in het gesprek meenemen. Dat gesprek zou ik wel naar toe gaan maar wel vooraf duidelijk maken je niet in een negatieve spiraal te laten trekken door je moeder. Er zijn, hoe hard het ook klinkt, mensen die niet geholpen willen worden. Die de slachtofferrol wel goed vinden en wat voor hulp, door wie ook geboden wordt, afwijzen. In zo'n situatie kun je alleen maar voor jezelf kiezen wil je er zelf niet aan onder door gaan. Dat jij haar mee neemt met vakantie laat mij zien dat je wel met haar begaan bent en haar niet helemaal links laat liggen. Maar jij hebt ook je grenzen en bewaak die!
woensdag 29 maart 2017 15:03
quote:Mutsie2017 schreef op 29 maart 2017 @ 14:51:
[...]
Sorry?!!Deze vrouw heeft wel een kind verloren?!Zeer ongepaste gevoelloze opmerking zeg!
Ah, dus omdat ik een kind heb verloren mag ik de rest van mijn leven leunen, steunen, klagen, beschuldigen en eisen? Genoteerd. Mijn omgeving zal het weten en oh wee degene die mijn gedrag even niet meer trekt!
TO klinkt doodmoe, moe van de zorgen, moe van het zorgen, moe van alle ballen in de lucht houden en vooral moe door het feit dat het nooit een keer 'gewoon vanzelf gaat'. En dan kan zo'n extra ding als dit gesprek de druppel zijn waardoor TO denkt; 'Nee, niet weer!'. Heeft niets te maken met hard zijn over haar moeder maar alles met zelfbehoud.
[...]
Sorry?!!Deze vrouw heeft wel een kind verloren?!Zeer ongepaste gevoelloze opmerking zeg!
Ah, dus omdat ik een kind heb verloren mag ik de rest van mijn leven leunen, steunen, klagen, beschuldigen en eisen? Genoteerd. Mijn omgeving zal het weten en oh wee degene die mijn gedrag even niet meer trekt!
TO klinkt doodmoe, moe van de zorgen, moe van het zorgen, moe van alle ballen in de lucht houden en vooral moe door het feit dat het nooit een keer 'gewoon vanzelf gaat'. En dan kan zo'n extra ding als dit gesprek de druppel zijn waardoor TO denkt; 'Nee, niet weer!'. Heeft niets te maken met hard zijn over haar moeder maar alles met zelfbehoud.
Als het gras bij de buren altijd groener is dan is het kunstgras
woensdag 29 maart 2017 15:08
Hmm, ik vond je post ook best 'hard' Maar dat komt denk ik omdat je heel graag wilt dat het goed met haar gaat? Logisch dat het voor jou ook rot is om te zien hoe haar leven al 15 jaar min of meer stilstaat. En dat het jou ook veel energie kost. Die nu misschien wel op begint te raken.
Maar als ik zo lees wat ze allemaal doet/heeft meegemaakt dan denk ik echt eerder aan een onvermogen om haar leven om te buigen, dan dat ze daadwerkelijk niet wil veranderen.
Ik denk dat een familie gesprek in dit geval best wel eens opluchting zou kunnen geven. Je moeder is ziek (psychiatrisch) maar dat beïnvloedt jou natuurlijk ook. Geef in dat gesprek aan wat jouw grenzen zijn. Wat kan je voor je moeder betekenen en hoeveel tijd voor jezelf heb je nodig om overeind te blijven?
Maar als ik zo lees wat ze allemaal doet/heeft meegemaakt dan denk ik echt eerder aan een onvermogen om haar leven om te buigen, dan dat ze daadwerkelijk niet wil veranderen.
Ik denk dat een familie gesprek in dit geval best wel eens opluchting zou kunnen geven. Je moeder is ziek (psychiatrisch) maar dat beïnvloedt jou natuurlijk ook. Geef in dat gesprek aan wat jouw grenzen zijn. Wat kan je voor je moeder betekenen en hoeveel tijd voor jezelf heb je nodig om overeind te blijven?
woensdag 29 maart 2017 15:23
Ik ben zeker begaan met mijn moeder. Ze heeft altijd maar hoeven kikken of ik kwam weer opdraven. Het helpt alleen allemaal niks. Bv met haar werk. Ze klaagt daar steen en been over. Ik luister elke keer weer opnieuw, probeer oplossingen aan te dragen en dan zegt ze: och ee laat maar. Op een gegeven moment denk ik dan ook: stop met klagen of doe er iets aan. Laatst zei ik dat ook zo tegen haar en toen hing ze boos op.
Dat bedoel ik dus met ze kan geen kritiek verdragen maar wil alleen maar klagen.
Dat bedoel ik dus met ze kan geen kritiek verdragen maar wil alleen maar klagen.
woensdag 29 maart 2017 15:29
quote:Lady_Vintage schreef op 29 maart 2017 @ 14:33:
[...]
Is ook waar, maar dat kan net zo goed bij het ziektebeeld horen.
Als TO vindt dat het haar teveel energie kost en ze er daarom geen zin in heeft, moet ze het niet doen. Zo simpel is het. Maar kom daar dan oprecht voor uit in plaats van je moeder de schuld in de schoenen schuiven omdat zij toch niet wil veranderen.Ook als het bij het ziektebeeld hoort is het zeer vervelend en vermoeiend.
[...]
Is ook waar, maar dat kan net zo goed bij het ziektebeeld horen.
Als TO vindt dat het haar teveel energie kost en ze er daarom geen zin in heeft, moet ze het niet doen. Zo simpel is het. Maar kom daar dan oprecht voor uit in plaats van je moeder de schuld in de schoenen schuiven omdat zij toch niet wil veranderen.Ook als het bij het ziektebeeld hoort is het zeer vervelend en vermoeiend.
woensdag 29 maart 2017 15:31
quote:Fee-de-Goede schreef op 29 maart 2017 @ 14:28:
[...]
Tuurlijk, dat is ook zo, die zijn er.
Maar dan nog zegt TO dingen in de OP die op mij veroordelend overkomen zonder enige kennis over het ziektebeeld of begrip voor haar verdriet.
En wat kan er mis zijn om even een uurtje 1x mee te gaan of eerst te vragen waar het over gaat.
Ik lees helemaal niets over een diagnose oid.
En nee, dat kan geen kwaad. Maar ik zou wel vooraf willen weten met welk doel.
[...]
Tuurlijk, dat is ook zo, die zijn er.
Maar dan nog zegt TO dingen in de OP die op mij veroordelend overkomen zonder enige kennis over het ziektebeeld of begrip voor haar verdriet.
En wat kan er mis zijn om even een uurtje 1x mee te gaan of eerst te vragen waar het over gaat.
Ik lees helemaal niets over een diagnose oid.
En nee, dat kan geen kwaad. Maar ik zou wel vooraf willen weten met welk doel.
woensdag 29 maart 2017 15:33
Ik vind het heel bijzonder hoe mensen hier oordelen en veroordelen zonder dat ze TO en/of moeder persoonlijk kennen laat staan een idee hebben van de werkelijke situatie.
Moeder is eind 50 en deze volwassen dochter heeft een eigen gezin. Los van "wie er gelijk heeft of dochter genoeg doet en heeft gedaan" heb je als dochter het recht en de verantwoordelijkheid om eerst inhoud te geven aan je eigen leven en dat van je eigen gezin.
Als volwassen dochter ben je niet verantwoordelijk voor het levensgeluk van je moeder en de invulling van haar leven. Dat is moeders eigen verantwoordelijkheid.
Moeder is eind 50 en deze volwassen dochter heeft een eigen gezin. Los van "wie er gelijk heeft of dochter genoeg doet en heeft gedaan" heb je als dochter het recht en de verantwoordelijkheid om eerst inhoud te geven aan je eigen leven en dat van je eigen gezin.
Als volwassen dochter ben je niet verantwoordelijk voor het levensgeluk van je moeder en de invulling van haar leven. Dat is moeders eigen verantwoordelijkheid.
woensdag 29 maart 2017 15:39
quote:YellowLemon schreef op 29 maart 2017 @ 14:50:
Ik vind je behoorlijk hard naar je moeder toe.. ziek in je hoofd is net zo goed ziek als een lichamelijke kwaal. Bij de een is het erger dan de ander. En tegen iemand die al 15 jaar in een rolstoel zit zeg je ook niet "kom op, iedereen loopt, geniet van het leven stap uit!".
Nee daar heb je professionele hulp voor nodig. En zelfs na al die jaren durft je moeder dat nog steeds aan te pakken. Ik zou JUIST naar dat gesprek gaan als je zo graag wilt dat we iets veranderd. Want je klaagt wel dat je moeder het wel prima vind maar dit klinkt ook niet echt alsof je gericht op haar manier die bij haar ziekte past mee wil denken.
1. als diegene alleen maar zit te zaniken zou ik dat zeker wel zeggen. Op dat sta op na dan.
2. Sommige mensen teren op prof. hulp, want aandacht. Heeft soms helemaal niets met lef te maken.
3. TO is niet verantwoordelijk voor de behandeling, genezing en ziekte van haar moeder en hoeft dus helemaal niet mee te denken. Daar zijn tenslotte die hulpverleners waar ze met zo veel lef naar toe gaat voor.
Ik vind je behoorlijk hard naar je moeder toe.. ziek in je hoofd is net zo goed ziek als een lichamelijke kwaal. Bij de een is het erger dan de ander. En tegen iemand die al 15 jaar in een rolstoel zit zeg je ook niet "kom op, iedereen loopt, geniet van het leven stap uit!".
Nee daar heb je professionele hulp voor nodig. En zelfs na al die jaren durft je moeder dat nog steeds aan te pakken. Ik zou JUIST naar dat gesprek gaan als je zo graag wilt dat we iets veranderd. Want je klaagt wel dat je moeder het wel prima vind maar dit klinkt ook niet echt alsof je gericht op haar manier die bij haar ziekte past mee wil denken.
1. als diegene alleen maar zit te zaniken zou ik dat zeker wel zeggen. Op dat sta op na dan.
2. Sommige mensen teren op prof. hulp, want aandacht. Heeft soms helemaal niets met lef te maken.
3. TO is niet verantwoordelijk voor de behandeling, genezing en ziekte van haar moeder en hoeft dus helemaal niet mee te denken. Daar zijn tenslotte die hulpverleners waar ze met zo veel lef naar toe gaat voor.
