Psyche
alle pijlers
Psychiatrie gesprek familie
woensdag 29 maart 2017 14:18
Ga proberen het kort te houden:
Door verschillende redenen uit het verleden heeft mijn moeder sinds 15 jaar psychische problemen. Ze loop de deur bij de hulpverlening al 15 jaar plat. Ze slikt een berg aan medicijnen enz. Daarnaast werkt ze maar ze klaagt alleen maar over het werk. In feite bestaat haar leven alleen maar uit klagen klagen en klagen. Alles overkomt haar en niks is haar schuld. Ze krijgt graag aandacht (in de zin van dat ze graag door mensen beklaagd wordt) en ze kan heel goed mensen manipuleren. Kritiek blieft ze niet.
Nu is ze sinds een tijdje weer helemaal terug bij af. Ze heeft zich weer ziekgemeld en krijgt nu elke dag psychische hulp. Ze moet haar medicijnen weer gaan afbouwen en dan weer andere gaan opbouwen. Ondertussen zegt ze steeds dat ze dood wil, dat ze klaar is met leven en dat het niet meer hoeft.
Ze heeft een kind verloren een aantal jaar geleden en dat was de genadeklap denk ik. u zei ze dat de ggz een gesprek wil met mij erbij. Maar ik ben er niet zo happig op. Ik denk namelijk dat ze nog 15 jaar naar de hulpverlening kan gaan en dat ze er niets mee zal opschieten. Ze wil gewoonweg niks van haar leven maken. Ze is al 15 jaar alleen, wilde nooit meer een man, verliest haar kind en zit dus vaak alleen. Hobbies heeft ze niet echt maar zoekt ze ook niet en vriendinnen idem dito. We hebben het hier over iemand van achter in de 50. Een heel stuk leven zou ze dus nog voor zich hebben. Ik heb haar al vaker gezegd dat ze wat van haar leven moet maken maar dat doet ze niet.
We nemen haar mee op vakantie 1 keer per jaar. Binnenkort gaan we weer maar ze gaat niet meer mee want ze kan het niet aan zegt ze.
Wat wil de GGZ met zo'n gesprek bereiken? (dat kon mijn moeder me niet vertellen en ik weet niet wie haar behandelaar is). Ik heb zelf mijn energie nodig voor mijn gezin. Ik ben zelf ook gevoelig voor psychische klachten ik wil ervoor waken om erin meegesleurd te worden. Bovendien, wat heeft een gesprek voor zin als ik voor mijn gevoel niet eerlijk kan zijn over hoe ik tegen de zaken aankijk omdat ik weet dat me dat door mijn moeder niet in dank word afgenomen?
Door verschillende redenen uit het verleden heeft mijn moeder sinds 15 jaar psychische problemen. Ze loop de deur bij de hulpverlening al 15 jaar plat. Ze slikt een berg aan medicijnen enz. Daarnaast werkt ze maar ze klaagt alleen maar over het werk. In feite bestaat haar leven alleen maar uit klagen klagen en klagen. Alles overkomt haar en niks is haar schuld. Ze krijgt graag aandacht (in de zin van dat ze graag door mensen beklaagd wordt) en ze kan heel goed mensen manipuleren. Kritiek blieft ze niet.
Nu is ze sinds een tijdje weer helemaal terug bij af. Ze heeft zich weer ziekgemeld en krijgt nu elke dag psychische hulp. Ze moet haar medicijnen weer gaan afbouwen en dan weer andere gaan opbouwen. Ondertussen zegt ze steeds dat ze dood wil, dat ze klaar is met leven en dat het niet meer hoeft.
Ze heeft een kind verloren een aantal jaar geleden en dat was de genadeklap denk ik. u zei ze dat de ggz een gesprek wil met mij erbij. Maar ik ben er niet zo happig op. Ik denk namelijk dat ze nog 15 jaar naar de hulpverlening kan gaan en dat ze er niets mee zal opschieten. Ze wil gewoonweg niks van haar leven maken. Ze is al 15 jaar alleen, wilde nooit meer een man, verliest haar kind en zit dus vaak alleen. Hobbies heeft ze niet echt maar zoekt ze ook niet en vriendinnen idem dito. We hebben het hier over iemand van achter in de 50. Een heel stuk leven zou ze dus nog voor zich hebben. Ik heb haar al vaker gezegd dat ze wat van haar leven moet maken maar dat doet ze niet.
We nemen haar mee op vakantie 1 keer per jaar. Binnenkort gaan we weer maar ze gaat niet meer mee want ze kan het niet aan zegt ze.
Wat wil de GGZ met zo'n gesprek bereiken? (dat kon mijn moeder me niet vertellen en ik weet niet wie haar behandelaar is). Ik heb zelf mijn energie nodig voor mijn gezin. Ik ben zelf ook gevoelig voor psychische klachten ik wil ervoor waken om erin meegesleurd te worden. Bovendien, wat heeft een gesprek voor zin als ik voor mijn gevoel niet eerlijk kan zijn over hoe ik tegen de zaken aankijk omdat ik weet dat me dat door mijn moeder niet in dank word afgenomen?
woensdag 29 maart 2017 16:12
quote:MonicaG schreef op 29 maart 2017 @ 16:10:
[...]
Daarom lijkt het me zo belangrijk dat TO dat gesprek alleen met de behandelaar aangaat, zonder moeder erbij.
Want hoe vrij zal ze zich anders ook voelen om te vertellen wat de impact van moeders ziekte op haar is? Die behandelaar en dus moeder schieten er ook niks mee op als TO maar een minimaal gedeelte van haar verhaal kan vertellen.
Maar wie zegt dat dat het doel is?
Daarbij gaat geen behandelaar akkoord met een gesprek zonder toestemming van de cliënt. Als het goed is.
[...]
Daarom lijkt het me zo belangrijk dat TO dat gesprek alleen met de behandelaar aangaat, zonder moeder erbij.
Want hoe vrij zal ze zich anders ook voelen om te vertellen wat de impact van moeders ziekte op haar is? Die behandelaar en dus moeder schieten er ook niks mee op als TO maar een minimaal gedeelte van haar verhaal kan vertellen.
Maar wie zegt dat dat het doel is?
Daarbij gaat geen behandelaar akkoord met een gesprek zonder toestemming van de cliënt. Als het goed is.
woensdag 29 maart 2017 16:13
quote:maylo schreef op 29 maart 2017 @ 16:05:
Is het dan niet handig dat er zo nu en dan iemand meegaat? Dat als ze niet meer wil gaan, dat jij bijvoorbeeld zegt van kom op mam ik breng je! En dan mag je er na in de auto (of daar tijdens een wandeling voordat je gaat rijden) klagen. Max een halfuur en dan is het klaar. En ook gewoon netjes beleefd zeggen van mam je hebt net de tijd gehad, we gaan het nu over leuke dingen hebben. Misschien kan je nog wel een droom naar boven krijgen wat ze graag zou willen? Dan kan je haar helpen om dat te bereiken? En echt alleen maar leuke dingen. Ook jij :-)TO is niet haar moeders hulpverlener en dus ook niet verantwoordelijk voor haar acties. Ze heeft haar eigen gezin en is al vijftien jaar aan het redderen. En het brengt TO helemaal niets, alleen frustratie en verdriet. Moeder blijft aanmodderen, gooit na een paar sessies de handdoek in de ring als er enige vorm van tegengas komt van de behandelaar, komt met non-argumenten om opname te weigeren en spreekt tegen TO uit dat het allemaal niet meer hoeft. Hartstikke erg voor TO's moeder dat ze een kind verloren heeft, maar TO is ook haar kind! TO spreekt haar regelmatig, neemt haar mee op vakantie en krijgt alleen maar geklaag over haar heen. Ik snap wel dat TO er een keertje klaar mee is.
Is het dan niet handig dat er zo nu en dan iemand meegaat? Dat als ze niet meer wil gaan, dat jij bijvoorbeeld zegt van kom op mam ik breng je! En dan mag je er na in de auto (of daar tijdens een wandeling voordat je gaat rijden) klagen. Max een halfuur en dan is het klaar. En ook gewoon netjes beleefd zeggen van mam je hebt net de tijd gehad, we gaan het nu over leuke dingen hebben. Misschien kan je nog wel een droom naar boven krijgen wat ze graag zou willen? Dan kan je haar helpen om dat te bereiken? En echt alleen maar leuke dingen. Ook jij :-)TO is niet haar moeders hulpverlener en dus ook niet verantwoordelijk voor haar acties. Ze heeft haar eigen gezin en is al vijftien jaar aan het redderen. En het brengt TO helemaal niets, alleen frustratie en verdriet. Moeder blijft aanmodderen, gooit na een paar sessies de handdoek in de ring als er enige vorm van tegengas komt van de behandelaar, komt met non-argumenten om opname te weigeren en spreekt tegen TO uit dat het allemaal niet meer hoeft. Hartstikke erg voor TO's moeder dat ze een kind verloren heeft, maar TO is ook haar kind! TO spreekt haar regelmatig, neemt haar mee op vakantie en krijgt alleen maar geklaag over haar heen. Ik snap wel dat TO er een keertje klaar mee is.
woensdag 29 maart 2017 16:20
quote:YetAnotherNick schreef op 29 maart 2017 @ 16:10:
[...]
Psychiaters misschien niet, maar er zijn psychologen die er geen moeite mee hebben hoor!Ik geloof je meteen. Er zitten goede tussen maar er zijn er ook die niet helemaal sporen. En dat noemt zich dan hulpverlener. Psychopaten zitten overal.
[...]
Psychiaters misschien niet, maar er zijn psychologen die er geen moeite mee hebben hoor!Ik geloof je meteen. Er zitten goede tussen maar er zijn er ook die niet helemaal sporen. En dat noemt zich dan hulpverlener. Psychopaten zitten overal.
woensdag 29 maart 2017 16:22
quote:MoirenPhae schreef op 29 maart 2017 @ 16:12:
[...]
Maar wie zegt dat dat het doel is?
Daarbij gaat geen behandelaar akkoord met een gesprek zonder toestemming van de cliënt. Als het goed is.
Ik weet niet wat het doel is, ik gok ook maar wat.
En cliënt kan wel akkoord gaan met zo'n gesprek, maar hoeft er daarom niet bij te zijn.
(Ik heb mijn eigen psycholoog zelf gevraagd met mijn man te praten, omdat man haar waarschijnlijk dingen anders kon toelichten dan dat ik dat zelf kon.
Ik heb van psycholoog geen letter meegekregen van wat hij daar verteld heeft. Ik heb haar wel gevraagd hoe ik mijn man wat kon ontlasten, waar ik de grens kon leren vinden tussen mijn en zijn belastbaarheid.
Zonder gesprek met hem was het voor haar een pak moeilijker geweest om dat in te schatten.)
@YetAnotherNick: ik word plaatsvervangend boos en verdrietig, hoe kun je dat iemand aandoen zeg
[...]
Maar wie zegt dat dat het doel is?
Daarbij gaat geen behandelaar akkoord met een gesprek zonder toestemming van de cliënt. Als het goed is.
Ik weet niet wat het doel is, ik gok ook maar wat.
En cliënt kan wel akkoord gaan met zo'n gesprek, maar hoeft er daarom niet bij te zijn.
(Ik heb mijn eigen psycholoog zelf gevraagd met mijn man te praten, omdat man haar waarschijnlijk dingen anders kon toelichten dan dat ik dat zelf kon.
Ik heb van psycholoog geen letter meegekregen van wat hij daar verteld heeft. Ik heb haar wel gevraagd hoe ik mijn man wat kon ontlasten, waar ik de grens kon leren vinden tussen mijn en zijn belastbaarheid.
Zonder gesprek met hem was het voor haar een pak moeilijker geweest om dat in te schatten.)
@YetAnotherNick: ik word plaatsvervangend boos en verdrietig, hoe kun je dat iemand aandoen zeg
woensdag 29 maart 2017 16:24
quote:nessemeisje schreef op 29 maart 2017 @ 16:13:
[...]
TO is niet haar moeders hulpverlener en dus ook niet verantwoordelijk voor haar acties. Ze heeft haar eigen gezin en is al vijftien jaar aan het redderen. En het brengt TO helemaal niets, alleen frustratie en verdriet. Moeder blijft aanmodderen, gooit na een paar sessies de handdoek in de ring als er enige vorm van tegengas komt van de behandelaar, komt met non-argumenten om opname te weigeren en spreekt tegen TO uit dat het allemaal niet meer hoeft. Hartstikke erg voor TO's moeder dat ze een kind verloren heeft, maar TO is ook haar kind! TO spreekt haar regelmatig, neemt haar mee op vakantie en krijgt alleen maar geklaag over haar heen. Ik snap wel dat TO er een keertje klaar mee is.
Dat zeg ik toch ook nergens?! Misschien heeft moeder wel gewoon zo nu en dan een duw nodig? De hulpverleners kunnen haar niet ophalen he? Overigens is het verlies van kind niet de hoofdoorzaak, wel een grote oorzaak dat waarschijnlijk wel. Maar ze had deze psych klachten al voor het verlies.
Tuurlijk zou iedereen er een keer klaar mee zijn met deze kant van haar, maar wat ga je doen dan? Relatie definitief verbreken? Of proberen om op een andere manier met haar om te gaan? En een keer zeggen " ho stop, niet verder! Je gaat te ver!".
[...]
TO is niet haar moeders hulpverlener en dus ook niet verantwoordelijk voor haar acties. Ze heeft haar eigen gezin en is al vijftien jaar aan het redderen. En het brengt TO helemaal niets, alleen frustratie en verdriet. Moeder blijft aanmodderen, gooit na een paar sessies de handdoek in de ring als er enige vorm van tegengas komt van de behandelaar, komt met non-argumenten om opname te weigeren en spreekt tegen TO uit dat het allemaal niet meer hoeft. Hartstikke erg voor TO's moeder dat ze een kind verloren heeft, maar TO is ook haar kind! TO spreekt haar regelmatig, neemt haar mee op vakantie en krijgt alleen maar geklaag over haar heen. Ik snap wel dat TO er een keertje klaar mee is.
Dat zeg ik toch ook nergens?! Misschien heeft moeder wel gewoon zo nu en dan een duw nodig? De hulpverleners kunnen haar niet ophalen he? Overigens is het verlies van kind niet de hoofdoorzaak, wel een grote oorzaak dat waarschijnlijk wel. Maar ze had deze psych klachten al voor het verlies.
Tuurlijk zou iedereen er een keer klaar mee zijn met deze kant van haar, maar wat ga je doen dan? Relatie definitief verbreken? Of proberen om op een andere manier met haar om te gaan? En een keer zeggen " ho stop, niet verder! Je gaat te ver!".
woensdag 29 maart 2017 16:35
quote:maylo schreef op 29 maart 2017 @ 16:24:
[...]
Dat zeg ik toch ook nergens?! Misschien heeft moeder wel gewoon zo nu en dan een duw nodig? De hulpverleners kunnen haar niet ophalen he? Overigens is het verlies van kind niet de hoofdoorzaak, wel een grote oorzaak dat waarschijnlijk wel. Maar ze had deze psych klachten al voor het verlies.
Tuurlijk zou iedereen er een keer klaar mee zijn met deze kant van haar, maar wat ga je doen dan? Relatie definitief verbreken? Of proberen om op een andere manier met haar om te gaan? En een keer zeggen " ho stop, niet verder! Je gaat te ver!".
Er zijn echt mensen die dit niet accepteren. En meestal krijg je dan nog eens een extra bak stront over je heen.
Relatie definitief verbreken is natuurlijk gewoon een mogelijkheid.
TO probeert moeder al te activeren. Ze is alleen niet haar hulpverlener.
En als het nodig is dat iemand haar elke dag een blokje mee om neemt, dan kunnen ze daar altijd iemand voor inhuren/vrijwilligen.
Ze is de hulpverlening+moeder.
[...]
Dat zeg ik toch ook nergens?! Misschien heeft moeder wel gewoon zo nu en dan een duw nodig? De hulpverleners kunnen haar niet ophalen he? Overigens is het verlies van kind niet de hoofdoorzaak, wel een grote oorzaak dat waarschijnlijk wel. Maar ze had deze psych klachten al voor het verlies.
Tuurlijk zou iedereen er een keer klaar mee zijn met deze kant van haar, maar wat ga je doen dan? Relatie definitief verbreken? Of proberen om op een andere manier met haar om te gaan? En een keer zeggen " ho stop, niet verder! Je gaat te ver!".
Er zijn echt mensen die dit niet accepteren. En meestal krijg je dan nog eens een extra bak stront over je heen.
Relatie definitief verbreken is natuurlijk gewoon een mogelijkheid.
TO probeert moeder al te activeren. Ze is alleen niet haar hulpverlener.
En als het nodig is dat iemand haar elke dag een blokje mee om neemt, dan kunnen ze daar altijd iemand voor inhuren/vrijwilligen.
Ze is de hulpverlening+moeder.
woensdag 29 maart 2017 16:53
quote:maylo schreef op 29 maart 2017 @ 16:24:
[...]
Dat zeg ik toch ook nergens?! Misschien heeft moeder wel gewoon zo nu en dan een duw nodig? De hulpverleners kunnen haar niet ophalen he? Overigens is het verlies van kind niet de hoofdoorzaak, wel een grote oorzaak dat waarschijnlijk wel. Maar ze had deze psych klachten al voor het verlies.
Tuurlijk zou iedereen er een keer klaar mee zijn met deze kant van haar, maar wat ga je doen dan? Relatie definitief verbreken? Of proberen om op een andere manier met haar om te gaan? En een keer zeggen " ho stop, niet verder! Je gaat te ver!".
"Zo nu en dan een duw" zou geen bezwaar zijn maar uit haar verhaal maak ik op dat TO al jaren een kar met vierkante wielen duwt!
En het is verschrikkelijk om je kind te verliezen maar vergeet je niet dat TO ook een broer of zus heeft verloren? Vertel mij hoe het is om jaren je ouders op je schouders te nemen nadat zijn hun kind hebben verloren.
[...]
Dat zeg ik toch ook nergens?! Misschien heeft moeder wel gewoon zo nu en dan een duw nodig? De hulpverleners kunnen haar niet ophalen he? Overigens is het verlies van kind niet de hoofdoorzaak, wel een grote oorzaak dat waarschijnlijk wel. Maar ze had deze psych klachten al voor het verlies.
Tuurlijk zou iedereen er een keer klaar mee zijn met deze kant van haar, maar wat ga je doen dan? Relatie definitief verbreken? Of proberen om op een andere manier met haar om te gaan? En een keer zeggen " ho stop, niet verder! Je gaat te ver!".
"Zo nu en dan een duw" zou geen bezwaar zijn maar uit haar verhaal maak ik op dat TO al jaren een kar met vierkante wielen duwt!
En het is verschrikkelijk om je kind te verliezen maar vergeet je niet dat TO ook een broer of zus heeft verloren? Vertel mij hoe het is om jaren je ouders op je schouders te nemen nadat zijn hun kind hebben verloren.
woensdag 29 maart 2017 17:22
quote:YetAnotherNick schreef op 29 maart 2017 @ 16:09:
[...]
Heb naast een psychisch zieke moeder ook een zieke zus en de behandelaar van haar heeft dit bij mij gedaan toen we een familiegesprek hadden. Waren er met z'n 6en en niemand steunde mij (ik was 15 dus dik in de pubertijd). Wat voelde ik mij toen eenzaam...
Dat is dus waar ik bang voor ben. Dat ze ondanks alle moeite die ik gedaan heb de afgelopen jaren me alsnog verwijten gaat maken. Ze heeft verder niemand meer. Haar collega's aten niks horen nu ze weer ziek is (daar klaagt ze ook over ze snapt er niks van maar ik ga haar niet zeggen dat ik het wel kan begrijpen), haar vriendinnen zijn er ondertussen ook klaar mee, met haar broer en zus heeft ze ruzie, mijn oma leeft nog maar die is ook hulpbehoevend, mijn zusje is dood dus ik ben er nog alleen.
Iemand hier opperde of ik niet haar kon brengen. et naar de hulpverlening toe gaan is het probleem niet daar gaat ze wel naar toe.
Ik weet niet of het gesprek met een psychiater is. Ze heeft er wel 1 voor de medicatie. Denk dat het met een psycholoog is maar dat vul ik zelf in. Bij mijn moeder krijg ik er ook geen duidelijkheid over.
[...]
Heb naast een psychisch zieke moeder ook een zieke zus en de behandelaar van haar heeft dit bij mij gedaan toen we een familiegesprek hadden. Waren er met z'n 6en en niemand steunde mij (ik was 15 dus dik in de pubertijd). Wat voelde ik mij toen eenzaam...
Dat is dus waar ik bang voor ben. Dat ze ondanks alle moeite die ik gedaan heb de afgelopen jaren me alsnog verwijten gaat maken. Ze heeft verder niemand meer. Haar collega's aten niks horen nu ze weer ziek is (daar klaagt ze ook over ze snapt er niks van maar ik ga haar niet zeggen dat ik het wel kan begrijpen), haar vriendinnen zijn er ondertussen ook klaar mee, met haar broer en zus heeft ze ruzie, mijn oma leeft nog maar die is ook hulpbehoevend, mijn zusje is dood dus ik ben er nog alleen.
Iemand hier opperde of ik niet haar kon brengen. et naar de hulpverlening toe gaan is het probleem niet daar gaat ze wel naar toe.
Ik weet niet of het gesprek met een psychiater is. Ze heeft er wel 1 voor de medicatie. Denk dat het met een psycholoog is maar dat vul ik zelf in. Bij mijn moeder krijg ik er ook geen duidelijkheid over.
woensdag 29 maart 2017 17:27
Nog knap dat je het zolang hebt volgehouden to. Sommige mensen krijgen nu eenmaal energie van zuigen en negativiteit. Ik zou er klaar mee zijn. Eerst één keer aangeven dat ik geen zin heb in die negativiteit en als dat niet geaccepteerd wordt, dan maar afscheid nemen.
Ik geloof ook niet echt dat je moeder geholpen wil worden, ze wil wel aandacht (of misschien zelfs drama) en zich gevalideerd voelen, helaas kiest ze daar de verkeerde weg voor en dat is dus de psychische stoornis.
Ik heb zelf ook gebroken met mijn moeder -om andere redenen- maar was een van mijn betere beslissingen.
Ik geloof ook niet echt dat je moeder geholpen wil worden, ze wil wel aandacht (of misschien zelfs drama) en zich gevalideerd voelen, helaas kiest ze daar de verkeerde weg voor en dat is dus de psychische stoornis.
Ik heb zelf ook gebroken met mijn moeder -om andere redenen- maar was een van mijn betere beslissingen.
Voortaan hier oostenwind en alle ruimte aan bodemloze putten van pure slechtheid. Juli 2020
woensdag 29 maart 2017 17:40
quote:Oudblond schreef op 29 maart 2017 @ 15:03:
[...]
Ah, dus omdat ik een kind heb verloren mag ik de rest van mijn leven leunen, steunen, klagen, beschuldigen en eisen? Genoteerd. Mijn omgeving zal het weten en oh wee degene die mijn gedrag even niet meer trekt!
TO klinkt doodmoe, moe van de zorgen, moe van het zorgen, moe van alle ballen in de lucht houden en vooral moe door het feit dat het nooit een keer 'gewoon vanzelf gaat'. En dan kan zo'n extra ding als dit gesprek de druppel zijn waardoor TO denkt; 'Nee, niet weer!'. Heeft niets te maken met hard zijn over haar moeder maar alles met zelfbehoud.
Nee dat staat er niet.Ik vond het een zeer nare reactie.Ik begrijp TO maar ik begrijp ook hoe het voelt als je heel diep zit.Want ik heb ook meerdere keren heel diep gezeten.Het lastige is dat niemand kan zien of weten hoe je je voelt.Je ziet het immers niet aan de buitenkant.
En ik heb van dichtbij meerdere keren gezien wat het met mensen doet die hun kind kwijt zijn geraakt.
En van u.Heel knap dat u toch zo n positieve instelling hebt.Daar heb ik respect voor!
[...]
Ah, dus omdat ik een kind heb verloren mag ik de rest van mijn leven leunen, steunen, klagen, beschuldigen en eisen? Genoteerd. Mijn omgeving zal het weten en oh wee degene die mijn gedrag even niet meer trekt!
TO klinkt doodmoe, moe van de zorgen, moe van het zorgen, moe van alle ballen in de lucht houden en vooral moe door het feit dat het nooit een keer 'gewoon vanzelf gaat'. En dan kan zo'n extra ding als dit gesprek de druppel zijn waardoor TO denkt; 'Nee, niet weer!'. Heeft niets te maken met hard zijn over haar moeder maar alles met zelfbehoud.
Nee dat staat er niet.Ik vond het een zeer nare reactie.Ik begrijp TO maar ik begrijp ook hoe het voelt als je heel diep zit.Want ik heb ook meerdere keren heel diep gezeten.Het lastige is dat niemand kan zien of weten hoe je je voelt.Je ziet het immers niet aan de buitenkant.
En ik heb van dichtbij meerdere keren gezien wat het met mensen doet die hun kind kwijt zijn geraakt.
En van u.Heel knap dat u toch zo n positieve instelling hebt.Daar heb ik respect voor!
woensdag 29 maart 2017 17:58
quote:Mutsie2017 schreef op 29 maart 2017 @ 17:40:
[...]
Nee dat staat er niet.Ik vond het een zeer nare reactie.Ik begrijp TO maar ik begrijp ook hoe het voelt als je heel diep zit.Want ik heb ook meerdere keren heel diep gezeten.Het lastige is dat niemand kan zien of weten hoe je je voelt.Je ziet het immers niet aan de buitenkant.
En ik heb van dichtbij meerdere keren gezien wat het met mensen doet die hun kind kwijt zijn geraakt.
En van u.Heel knap dat u toch zo n positieve instelling hebt.Daar heb ik respect voor!
Heel diep zitten en wel naar de pedicure, het dorp enz gaan kan ik niet rijmen.
Maar we zijn niet allemaal hetzelfde.
[...]
Nee dat staat er niet.Ik vond het een zeer nare reactie.Ik begrijp TO maar ik begrijp ook hoe het voelt als je heel diep zit.Want ik heb ook meerdere keren heel diep gezeten.Het lastige is dat niemand kan zien of weten hoe je je voelt.Je ziet het immers niet aan de buitenkant.
En ik heb van dichtbij meerdere keren gezien wat het met mensen doet die hun kind kwijt zijn geraakt.
En van u.Heel knap dat u toch zo n positieve instelling hebt.Daar heb ik respect voor!
Heel diep zitten en wel naar de pedicure, het dorp enz gaan kan ik niet rijmen.
Maar we zijn niet allemaal hetzelfde.
woensdag 29 maart 2017 18:05
Dank voor de duiding Mutsie. De moeder van TO kan diep zitten maar doet dat niet in stilte. Ze vraagt constante aandacht en doet dat op een hele negatieve manier.
Moi ik kan dat ook niet rijmen. Maar inderdaad, we zijn niet allemaal hetzelfde. Ik krijg de indruk dat moeder zich naar anderen heel anders gedraagt dan naar TO toe. Is hier ook het geval met een ouder en ik kan dat steeds minder aan. Het voelt als: 'Ik ben niet gelukkig en jullie zijn verantwoordelijk voor mijn geluk. En als jullie daar niet voor zorgen zijn jullie nare mensen'. Vreselijk gevoel.
Moi ik kan dat ook niet rijmen. Maar inderdaad, we zijn niet allemaal hetzelfde. Ik krijg de indruk dat moeder zich naar anderen heel anders gedraagt dan naar TO toe. Is hier ook het geval met een ouder en ik kan dat steeds minder aan. Het voelt als: 'Ik ben niet gelukkig en jullie zijn verantwoordelijk voor mijn geluk. En als jullie daar niet voor zorgen zijn jullie nare mensen'. Vreselijk gevoel.
Als het gras bij de buren altijd groener is dan is het kunstgras
woensdag 29 maart 2017 18:17
Cupcakegirl: wat je ook gaat doen, verlies jezelf niet uit het oog. Ik werk in de zorg en zie dat er mensen zijn die gewoon niet geholpen willen worden. Je kunt ze van alles aanbieden wat het voor hen makkelijker en dragelijker zou maken maar ze weigeren zelf ook maar een beweging in welke richting dan ook te maken. Of het hun angst voor het nieuwe, onbekende is of gewoon de aandacht die ze nu krijgen ik weet het niet. Feit is wel dat je soms moet concluderen dat het is wat het is en je met al je goede bedoelingen het er gewoon bij moet laten. Het mag in elk geval niet ten koste van jezelf gaan!
woensdag 29 maart 2017 18:56
quote:nessemeisje schreef op 29 maart 2017 @ 16:13:
[...]
TO is niet haar moeders hulpverlener en dus ook niet verantwoordelijk voor haar acties. Ze heeft haar eigen gezin en is al vijftien jaar aan het redderen. En het brengt TO helemaal niets, alleen frustratie en verdriet. Moeder blijft aanmodderen, gooit na een paar sessies de handdoek in de ring als er enige vorm van tegengas komt van de behandelaar, komt met non-argumenten om opname te weigeren en spreekt tegen TO uit dat het allemaal niet meer hoeft. Hartstikke erg voor TO's moeder dat ze een kind verloren heeft, maar TO is ook haar kind! TO spreekt haar regelmatig, neemt haar mee op vakantie en krijgt alleen maar geklaag over haar heen. Ik snap wel dat TO er een keertje klaar mee is.
Ik snap het ook, heel goed zelfs. Mooi samengevat zo.
TO, zoals ik het lees ben je veel dingen aan het uitleggen/weerleggen en ik zou er mee stoppen. Hoor het aan, maar ga er niet meer op in. Je zal zien dat dit je veel minder energie kost. Probeer het maar eens.
[...]
TO is niet haar moeders hulpverlener en dus ook niet verantwoordelijk voor haar acties. Ze heeft haar eigen gezin en is al vijftien jaar aan het redderen. En het brengt TO helemaal niets, alleen frustratie en verdriet. Moeder blijft aanmodderen, gooit na een paar sessies de handdoek in de ring als er enige vorm van tegengas komt van de behandelaar, komt met non-argumenten om opname te weigeren en spreekt tegen TO uit dat het allemaal niet meer hoeft. Hartstikke erg voor TO's moeder dat ze een kind verloren heeft, maar TO is ook haar kind! TO spreekt haar regelmatig, neemt haar mee op vakantie en krijgt alleen maar geklaag over haar heen. Ik snap wel dat TO er een keertje klaar mee is.
Ik snap het ook, heel goed zelfs. Mooi samengevat zo.
TO, zoals ik het lees ben je veel dingen aan het uitleggen/weerleggen en ik zou er mee stoppen. Hoor het aan, maar ga er niet meer op in. Je zal zien dat dit je veel minder energie kost. Probeer het maar eens.
woensdag 29 maart 2017 20:20
Ze belde straks weer. Ze had tegen die man (psycholoog/behandelaar) gezegd dat ik graag meekom (heb ik niet gezegd). Die man is blijkbaar al weken aan het vragen en zij had steeds gezegd dat ik dat toch niet zou doen?
ik vroeg wat het doel was van het gesprek. Dat zou zijn dat hij mij gaat uitleggen wat een depressie is. Ik vroeg haar waarom hij denkt dat ik niet weet wat dat is? Ja dat zou ik wel weten wat dat was zo op te zoeken op internet. Dus ik vraag weer wat is dan het doel. Zegt ze helemaal niks meer.
Ik vertrouw het niet en gezien het verleden heb ik daar echt wel redenen voor. Ik vul het nu even in maar ik kan me zo voorstellen dat ze oer mij geklaagd heeft dat ik niet genoeg voor haar doe en dat die man heeft gedacht ik moet die dochter eens even uitleggen wat eraan scheelt.
Ze staat er ieder jaar op dat we alle feestdagen langskomen en dat doen we dan ook braaf. Aangezien ze niet mee gaat op vakantie dacht ik dat ze pasen dit jaar misschien dan ook wel niet zou laten doorgaan. Dus ik vroeg haar dat en ze was hoogst verbaasd en een beetje verontwaardigd. Hoe ik daar nou bij kwam? (ja dom van mij om dat te denken dat ze dat aan zou kunnen als het zo slecht gaat dat wij dan met onze 3 kinderen langs komen).
ik vroeg wat het doel was van het gesprek. Dat zou zijn dat hij mij gaat uitleggen wat een depressie is. Ik vroeg haar waarom hij denkt dat ik niet weet wat dat is? Ja dat zou ik wel weten wat dat was zo op te zoeken op internet. Dus ik vraag weer wat is dan het doel. Zegt ze helemaal niks meer.
Ik vertrouw het niet en gezien het verleden heb ik daar echt wel redenen voor. Ik vul het nu even in maar ik kan me zo voorstellen dat ze oer mij geklaagd heeft dat ik niet genoeg voor haar doe en dat die man heeft gedacht ik moet die dochter eens even uitleggen wat eraan scheelt.
Ze staat er ieder jaar op dat we alle feestdagen langskomen en dat doen we dan ook braaf. Aangezien ze niet mee gaat op vakantie dacht ik dat ze pasen dit jaar misschien dan ook wel niet zou laten doorgaan. Dus ik vroeg haar dat en ze was hoogst verbaasd en een beetje verontwaardigd. Hoe ik daar nou bij kwam? (ja dom van mij om dat te denken dat ze dat aan zou kunnen als het zo slecht gaat dat wij dan met onze 3 kinderen langs komen).
woensdag 29 maart 2017 20:38
Manipuleren kan ze heel goed. Toen mijn zusje nog leefde zei ze wel eens als ze ruzie hadden aan de telefoon dat ze zich voor de trein ging gooien en gooide dan de hoorn erop. Mijn zusje belde dan tig keer terug maar mijn moeder nam niet meer op. En dan stapte mijn zusje in de auto om de 50 km naar huis te rijden waar ze mijn moeder dan gewoon voor de tv aantrof.
Een van de vele voorbeelden.
Mijn kindere zijn 13 10 en 2
Mijn man kent haar ook al 20 jaar en hij denkt ook dat hetveen stuk aandacht vragen is. Hij snapt ook niet goed waarom ze zich niet laat helpen maar ja hij is opgegroeid met een manisch depressieve moeder die elke hulp weigert.
Een van de vele voorbeelden.
Mijn kindere zijn 13 10 en 2
Mijn man kent haar ook al 20 jaar en hij denkt ook dat hetveen stuk aandacht vragen is. Hij snapt ook niet goed waarom ze zich niet laat helpen maar ja hij is opgegroeid met een manisch depressieve moeder die elke hulp weigert.
woensdag 29 maart 2017 20:51
Cupecakegirl ik herken veel van je verhaal. Ik heb mijn broer verloren en deed ook alles voor mijn moeder om dit verlies te compenseren. Het was echter nooit goed en nooit genoeg. Toen ik net als jij zelf drie kinderen had, had ik mijn moeder er altijd "gratis" bij. Hoe groter mijn kinderen werden hoe moeilijker het voor mij werd om aan alle wensen, verwachtingen en eisen van mijn moeder tegemoet te komen. Als ik niet deed wat ze wilde, eiste, verwachtte, hoopte etc. Kreeg ik te horen dat ze haar verkeerde kind hadden dood gereden.
Cupecakegirl zoek zelf proffesionele hulp om te leren te kiezen voor jezelf en je eigen gezin en te leren je moeder grenzen te stellen en te bewaken. Je bent al lang volwassen en als volwassen vrouw met eigen gezin is het niet meer jouw plicht om je moeder te "verzorgen" . Ze is zelf verantwoordelijk voor haar eigen welbevinden en dat is niet jouw taak. Een moeder zorgt voor haar kinderen en niet omgekeerd. Het is van de zotten dat jij bij haar hulpverlener op het matje geroepen zou worden. Overigens verwacht ik dat laatste niet want ik kan me werkelijk niet voorstellen dat een psycholoog van een volwassen dochter verwacht dat ze "beter voor haar moeder gaat zorgen".
Cupecakegirl zoek zelf proffesionele hulp om te leren te kiezen voor jezelf en je eigen gezin en te leren je moeder grenzen te stellen en te bewaken. Je bent al lang volwassen en als volwassen vrouw met eigen gezin is het niet meer jouw plicht om je moeder te "verzorgen" . Ze is zelf verantwoordelijk voor haar eigen welbevinden en dat is niet jouw taak. Een moeder zorgt voor haar kinderen en niet omgekeerd. Het is van de zotten dat jij bij haar hulpverlener op het matje geroepen zou worden. Overigens verwacht ik dat laatste niet want ik kan me werkelijk niet voorstellen dat een psycholoog van een volwassen dochter verwacht dat ze "beter voor haar moeder gaat zorgen".
