Rouwproces

Bezoekje aan de ha?

Toevallig vanavond een aflevering over rouw op de televisie.



http://www.tvgids.nl/kijk ... jvers/programma/21906129/

Hoe lang is het geleden? De eerste periode kon ik ook niks, al heb ik wel middels discipline dingen gezorgd voor regelmatig eten, een schoon huis etc. Nadat de eerste echte dikke zwarte rouw er af was, kon ik daarna rustig aan steeds weer meer dingen oppakken.



Als je er echt in blijft 'hangen' is het misschien een verstandig idee eens met een rouwtherapeut te praten.

Het is voor iedereen anders en ook elke keer anders. Zo moeilijk om hier een concreet antwoord op te geven.



Ik wens je wel heel erg veel sterkte een een dikke knuffel.

Wat mij heel erg geholpen heeft is dat ik het verdriet heb toegelaten. En dat ik bij 1 speciale vrouw terecht kon die mij begreep omdat zij ongeveer hetzelfde heeft meegemaakt. Bij haar kon ik klagen en was er voor mij.

Ikzelf kon weinig met professionele rouwverwerking omdat mijn situatie heel apart was maar misschien is dat wel een idee voor jou?



In ieder geval wens ik je wel heel veel sterkte toe

voor jou

Ga erover praten met iemand. Echt dat helpt. Kan ook met je huisarts bijvoorbeeld. Dat is iig stap één. En die kan je doorsturen als je dat wilt. En accepteer dat je je soms rot voelt. Hoort bij het proces.

Geen idee.. het is vandaag precies twee maanden geleden en het verdriet is eerder toegenomen dan afgenomen. Ik zie geen leuke dingen meer, sterker nog ik word liever niet meer wakker. Eerst gewoon door gegaan met alles, na zes weken stak mijn lichaam daar een stokje voor en kon ik gewoon niets meer. Moe, niets binnen kunnen houden, paniek aanvallen. Toen maar de huisarts gebeld.



Huisarts geweest en sta onder controle

Medicatie gekregen

Controle elke week door arts

Gesprekken binnenkort.

Ik weet van je verlies

Ga je niet te snel voor je gevoel? Het is nog zo vers...voel je je opgejaagd door je omgeving of ben je bang voor die bodemloze put waar je niet uit lijkt te komen?

Iedereen verwerkt verlies op zijn eigen manier. Er is geen goed of fout. Belangerijk is wel dat je je blijft verzorgen, eten en drinken. Hoe erg het je ook tegen staat. Hier op viva heb ik ook veel lotgenoten getroffen. Dat hielp echt, want wat kun je je eenzaam voelen, zelfs met heel veel lieve mensen om je heen.

Voor mij is het nu anderhalf jaar geleden. De tijd vliegt vanzelf om. Daar hoef je niks voor te doen. Neem elke dag zoals hij komt en voel je niet gehaast of verplicht om "weer eens normaal" te doen. Dat komt vanzelf weer en dan heb je het niet eens door.

quote:LtDax schreef op 09 januari 2017 @ 17:11:

Geen idee.. het is vandaag precies twee maanden geleden en het verdriet is eerder toegenomen dan afgenomen. Ik zie geen leuke dingen meer, sterker nog ik word liever niet meer wakker. Eerst gewoon door gegaan met alles, na zes weken stak mijn lichaam daar een stokje voor en kon ik gewoon niets meer. Moe, niets binnen kunnen houden, paniek aanvallen. Toen maar de huisarts gebeld.



Huisarts geweest en sta onder controle

Medicatie gekregen

Controle elke week door arts

Gesprekken binnenkort.



Och het is nog maar kort geleden . Gun jezelf ook de tijd om te rouwen. Trek er gemiddeld een jaar voor uit en dan komt het soms nog even langs waaien. Je bent nu gewoon uitgeput door het doorgaan. Neem de tijd om uit te rusten en accepteer vooral dat je moe en verdrietig bent. Dat maakt het allemaal nét even iets makkelijker.



Heeft je ha je ad gegeven? Zo ja, welke? En heeft de ha je uitgelegd dat dit de klachten in eerste instantie kan verergeren en gemiddeld een maand of twee nodig heeft om een positief effect te geven? Je zult je dus eerst rotter gaan voelen. Je ha is wel snel met ad als dit zo is. Heeft hij/zij daar een goede reden voor? In je voorgeschiedenis misschien.



Heb je dingen waar je nog wat plezier aan beleefd? Helpt het om afspraken te hebben? Bijvoorbeeld moeten opstaan voor werk?

quote:Maccaron schreef op 09 januari 2017 @ 17:18:

Ik weet van je verlies

Ga je niet te snel voor je gevoel? Het is nog zo vers...voel je je opgejaagd door je omgeving of ben je bang voor die bodemloze put waar je niet uit lijkt te komen?

Iedereen verwerkt verlies op zijn eigen manier. Er is geen goed of fout. Belangerijk is wel dat je je blijft verzorgen, eten en drinken. Hoe erg het je ook tegen staat. Hier op viva heb ik ook veel lotgenoten getroffen. Dat hielp echt, want wat kun je je eenzaam voelen, zelfs met heel veel lieve mensen om je heen.

Voor mij is het nu anderhalf jaar geleden. De tijd vliegt vanzelf om. Daar hoef je niks voor te doen. Neem elke dag zoals hij komt en voel je niet gehaast of verplicht om "weer eens normaal" te doen. Dat komt vanzelf weer en dan heb je het niet eens door.

quote:-Kia-Ora- schreef op 09 januari 2017 @ 17:26:

[...]



wat een lieffie ben je ook!

quote:lindybopophelia schreef op 09 januari 2017 @ 17:00:

Wat mij heel erg geholpen heeft is dat ik het verdriet heb toegelaten. En dat ik bij 1 speciale vrouw terecht kon die mij begreep omdat zij ongeveer hetzelfde heeft meegemaakt. Bij haar kon ik klagen en was er voor mij.

Ikzelf kon weinig met professionele rouwverwerking omdat mijn situatie heel apart was maar misschien is dat wel een idee voor jou?



In ieder geval wens ik je wel heel veel sterkte toe

voor jou



Ik herkende je niet door je ava!

Mij hielp inderdaad het verdriet toelaten, de pijn van de rouw accepteren. En lopen, heel veel lopen.

'Rouw is de prijs die je voor je liefde betaalt.' Jos Brink.

je kunt mailen, bellen, chatten met Sensoor en chatten met Praten over Verlies.

quote:Maccaron schreef op 09 januari 2017 @ 17:28:

[...]





wat een lieffie ben je ook! Right back at ya .

Het heeft tijd nodig. Ik merk dat ik nu meer stuk zit dan een half jaar geleden.

Ik ga er vanuit dat dat ook wel weer minder wordt, omdat het nare grauwe weer van januari ook niet echt meehelpt en omdat de tijd ook veel goeds doet. Ik heb mezelf een jaar gegeven en sta mijzelf ook toe om in dit jaar te rouwen. De eerste maanden was ik nog in shock en nu dringt het definitieve van het verlies en alles wat daarbij komt kijken meer en meer door. Dat maakt me down

Als ik me niet beter ga voelen, ga ik denk ik wel iets aan hulp bij rouwverwerking zoeken.

Maar voor nu probeer ik te accepteren dat het is wat het is.

quote:fontein schreef op 09 januari 2017 @ 17:43:

Mij hielp inderdaad het verdriet toelaten, de pijn van de rouw accepteren. En lopen, heel veel lopen.

'Rouw is de prijs die je voor je liefde betaalt.' Jos Brink.

Precies dit.. mooi gezegd fontein.

Neem je tijd en een hele dikke knuffel

quote:Always77777 schreef op 09 januari 2017 @ 18:25:

Calvijn, dat heb ik al gedaan, was niet echt nuttig helaas.



Prada, bedankt ik ga zeker kijken vanavond!



Hoelahoepla, het is ook nog niet zo lang geleden, pas 1 maand. Maar ik vind het zo moeilijk om te accepteren dat de glans van het leven af is… als je begrijpt wat ik bedoel. Ik heb niet echt meer het idee dat ik nog een doel heb in het leven. Alles lijkt zo betekenisloos en leeg.



Miss colorado, bedankt!



Lindabopophelia, ja dat kan ik altijd nog proberen. Wie weet. Ik zie er nu niet echt veel heil in. Ik ben wel op zoek naar ‘lotgenoten’ maar nog niet echt iemand gevonden die er ook over wil praten. Bedankt voor je reactie



Kia Ora, klopt, bedankt voor je reactie!



LtDax, ja dat gevoel, je ziet er geen einde meer aan en het drukt je compleet naar beneden. Ik sta ook wel onder controle bij de HA maar ik heb niet het idee dat die iets voor me kan betekenen. Ook bij medicatie heb ik mijn vraagtekens, wat heb je gekregen als ik vragen mag? Bij mij hebben ze het over slaaptabletten...



Maccaron, ja ik ga wel wat snel voor mijn gevoel. Maar ik krijg uit mijn omgeving een beetje ‘ goh ik zou weer beginnen met werken, dan voel je, je vast snel beter ‘. Of ‘start weer met sporten’ of dat mensen je gewoon compleet negeren omdat ze niet weten wat ze met je aan moeten… En nadat je het er 1x over hebt gehad moet het daarna “beter” met je gaan of zo.

Ik zou me ook zo graag weer beter voelen…!!!! Maar ja…

Bedankt voor je berichtje het geeft me wel moed voor de toekomst. Waarschijnlijk slijt het nooit helemaal..



Fontein; dat klopt helemaal.. Bedankt voor de tips!

Herkenbare reactie. Veel mensen gaan verder met hun leven en gaan ervanuit dat jij hetzelfde doet. En zijn verbaasd als je een jaar later "nog" in tranen uitbarst. Voor jou staat de tijd even stil terwijl de wereld vrolijk verder gaat. Na overlijden van dierbare kreeg ik de vraag na drie maanden ook al...'ben je er nog niet overheen, jeetje'. Dat doet zeer. Mij hielp om te bedenken dat zij deze ellende bespaard zijn gebleven. En ze gelukkig geen idee hebben. (Ook al is die gedachte niet altijd realistisch)



Ik denk dat je hier wel lotgenoten zult vinden, in alle soorten en maten die bereid zijn (privé) met je te praten over hun (verlies) ervaringen.



Wil je wat vertellen over je kindje?

Rouwen is leven leven met verlies en daar word je doodmoe van.. Dat kost tijd, neem die tijd, alle tijd die je nodig hebt.

rouwen is leren leven...

quote:Always77777 schreef op 09 januari 2017 @ 18:25:

Calvijn, dat heb ik al gedaan, was niet echt nuttig helaas.



Prada, bedankt ik ga zeker kijken vanavond!



Hoelahoepla, het is ook nog niet zo lang geleden, pas 1 maand. Maar ik vind het zo moeilijk om te accepteren dat de glans van het leven af is… als je begrijpt wat ik bedoel. Ik heb niet echt meer het idee dat ik nog een doel heb in het leven. Alles lijkt zo betekenisloos en leeg.



Miss colorado, bedankt!



Lindabopophelia, ja dat kan ik altijd nog proberen. Wie weet. Ik zie er nu niet echt veel heil in. Ik ben wel op zoek naar ‘lotgenoten’ maar nog niet echt iemand gevonden die er ook over wil praten. Bedankt voor je reactie



Kia Ora, klopt, bedankt voor je reactie!



LtDax, ja dat gevoel, je ziet er geen einde meer aan en het drukt je compleet naar beneden. Ik sta ook wel onder controle bij de HA maar ik heb niet het idee dat die iets voor me kan betekenen. Ook bij medicatie heb ik mijn vraagtekens, wat heb je gekregen als ik vragen mag? Bij mij hebben ze het over slaaptabletten...



Maccaron, ja ik ga wel wat snel voor mijn gevoel. Maar ik krijg uit mijn omgeving een beetje ‘ goh ik zou weer beginnen met werken, dan voel je, je vast snel beter ‘. Of ‘start weer met sporten’ of dat mensen je gewoon compleet negeren omdat ze niet weten wat ze met je aan moeten… En nadat je het er 1x over hebt gehad moet het daarna “beter” met je gaan of zo.

Ik zou me ook zo graag weer beter voelen…!!!! Maar ja…

Bedankt voor je berichtje het geeft me wel moed voor de toekomst. Waarschijnlijk slijt het nooit helemaal..



Fontein; dat klopt helemaal.. Bedankt voor de tips!



Ik wil met alle liefde hier met jou over praten hoor, als je daar behoefte aan hebt. Ik herken de reacties van buitenstaanders. Ze weten simpelweg gewoon niet hoe te reageren soms en denken vaak onterecht dat zij een oplossing " moeten" aandragen als ze met je in gesprek zijn, terwijl je alleen maar een luisterend oor wilt en erkenning dat je kind ooit heeft bestaan. Dat vond ik nog het moeilijkste; het bestaansrecht van mijn kind was er gewoon niet. Waar pas bevallen moeders continu wordt gevraagd hoe het nu met de baby en met jou is, houdt het voor ons in ene op. Logisch natuurlijk voor de buitenstaander, maar voor ons is het een dagelijkse realiteit, je kunt simpelweg nergens heen met je verhaal. Misschien wil je wel 1000 keer kwijt hoe mooi en hoe lief je kindje was...maar dat doe je ook niet, want voor je gevoel heb je het al over niks anders, als die kans je al gegeven wordt.



Ik heb ook de nodige dooddoeners gehoord; "je hebt al 3 gezonde kinderen...wees daar dankbaar voor." Uh..ja..dat was ik altijd al hoor. Of deze: "je moet niet nog een kindje nemen als vervanging hoor!" Alsof gezonde kinderen die een broertje of zusje krijgen vervangen worden.

Je kunt uiteindelijk praten met wie je wilt en toch moet je het alleen doorstaan. Elke dag weer.

Ook jij komt vanzelf vooruit. Waar ik jou nu voorgegaan ben al anderhalf jaar, zijn er nu ook vrouwen op dit moment die jij achter je laat en die hetzelfde overkomt. Zij kunnen zich de aankomende maand ook niet voorstellen dat zij die doorkomen. En toch, je doet het; met alle pijn, frustratie en leegte die je nu voelt.

Het gemis gaat nooit voorbij en dat hoeft ook niet. Voor jou is het nu nog gewoon allesoverheersend. Het vind uiteindelijk vanzelf zijn plek in jouw leven.

To, begrijp ik goed dat jij je kindje in de zwangerschap hebt verloren?

Wat ontzettend erg voor jou en je partner