Psyche
alle pijlers
Rouwproces
maandag 9 januari 2017 16:53
Verlies van een dierbare. Hoe heb je, je leven weer op de rails gekregen?
Ik wil niks, ik heb geen concentratie, het is overdag dikke mist in mijn hoofd, ik wil niet uit bed, ik slaap slecht. Kortom het hele leven is zo klote nu.
Hoe begin je weer ergens aan en hoe krijg je de positieve kijk op het leven weer terug? Ik zou graag jullie ervaringen/tips willen lezen....
Ik wil niks, ik heb geen concentratie, het is overdag dikke mist in mijn hoofd, ik wil niet uit bed, ik slaap slecht. Kortom het hele leven is zo klote nu.
Hoe begin je weer ergens aan en hoe krijg je de positieve kijk op het leven weer terug? Ik zou graag jullie ervaringen/tips willen lezen....
maandag 6 februari 2017 18:53
thanx maccaron ik hoop dat dat idd zo blijkt. ik barst ook op de raarste momenten in tranen. en hoe meer ik het onderdruk hoe meer het me niet lukt.
ben nu oool voor eerst ongesteld. voelt ook klote dat had niet zo mogen zijn.. maarja het is nou eenmaal zo. misschien daarom ook nog eens wat extra gevoeliger.
ben nu oool voor eerst ongesteld. voelt ook klote dat had niet zo mogen zijn.. maarja het is nou eenmaal zo. misschien daarom ook nog eens wat extra gevoeliger.
maandag 6 februari 2017 19:15
quote:piene_1987 schreef op 06 februari 2017 @ 18:53:
thanx maccaron ik hoop dat dat idd zo blijkt. ik barst ook op de raarste momenten in tranen. en hoe meer ik het onderdruk hoe meer het me niet lukt.
ben nu oool voor eerst ongesteld. voelt ook klote dat had niet zo mogen zijn.. maarja het is nou eenmaal zo. misschien daarom ook nog eens wat extra gevoeliger.
Heel herkenbaar hoor. Het hele leven met al zijn triggers loeren elk moment op een hoek om jouw eraan te herinneren wat je kwijt bent geraakt.
Menstruatie is er zo eentje inderdaad. Ik was dan ook op mijn verdrietigst. Ach, lieverd...jouw eerste menstruatie weer Doet pijn he...Je gaat dit jaar door zoveel " eerste keren" heen. En dat is echt heel normaal. Jouw leven draait nu gewoon om dit gemis en daar zul je duizenden danniet miljoenen keren nog aan herinnerd worden. Maar je bent er nog. Je hebt je al die tijd staande gehouden en dat ga je blijven doen. Het kan hand in hand gaan, verdriet en (over) leven. Je doet het goed
thanx maccaron ik hoop dat dat idd zo blijkt. ik barst ook op de raarste momenten in tranen. en hoe meer ik het onderdruk hoe meer het me niet lukt.
ben nu oool voor eerst ongesteld. voelt ook klote dat had niet zo mogen zijn.. maarja het is nou eenmaal zo. misschien daarom ook nog eens wat extra gevoeliger.
Heel herkenbaar hoor. Het hele leven met al zijn triggers loeren elk moment op een hoek om jouw eraan te herinneren wat je kwijt bent geraakt.
Menstruatie is er zo eentje inderdaad. Ik was dan ook op mijn verdrietigst. Ach, lieverd...jouw eerste menstruatie weer Doet pijn he...Je gaat dit jaar door zoveel " eerste keren" heen. En dat is echt heel normaal. Jouw leven draait nu gewoon om dit gemis en daar zul je duizenden danniet miljoenen keren nog aan herinnerd worden. Maar je bent er nog. Je hebt je al die tijd staande gehouden en dat ga je blijven doen. Het kan hand in hand gaan, verdriet en (over) leven. Je doet het goed
dinsdag 7 februari 2017 10:51
Mooi verwoord maccaron! Dank je wel!
Ach Piene, dat lijkt me ook heel verdrietig; weer voor het eerst ongesteld worden...
Ik heb het, sinds gistermiddag, ineens zo slecht. Ik begin mijn moeder te missen. Naast mijn gezin, was mijn moeder de belangrijkste person inmijn leven. Ik besprak alles met haar. Meer an met mijn beste vriendinnen bijvoorbeeld. Ik mis het nu al zo. Er overvalt me soms echt ene gevoel van paniek. Ik kan niet zonder haar! Ik weet dat dat niet zo is, maar zo voelt het wel. Ik wil ook geen leven zonder haar! Maarja; ik zal wel moeten.
Ik heb hoofdpijn, alles doet zeer, ik voel me rot. Nu aan het werk. Lukt ook niet zo...
Jeetje Miriam, echt ennen doet het dus niet?... ik kan me goed voorstellen dat het gemis zo blijft.
Ach Piene, dat lijkt me ook heel verdrietig; weer voor het eerst ongesteld worden...
Ik heb het, sinds gistermiddag, ineens zo slecht. Ik begin mijn moeder te missen. Naast mijn gezin, was mijn moeder de belangrijkste person inmijn leven. Ik besprak alles met haar. Meer an met mijn beste vriendinnen bijvoorbeeld. Ik mis het nu al zo. Er overvalt me soms echt ene gevoel van paniek. Ik kan niet zonder haar! Ik weet dat dat niet zo is, maar zo voelt het wel. Ik wil ook geen leven zonder haar! Maarja; ik zal wel moeten.
Ik heb hoofdpijn, alles doet zeer, ik voel me rot. Nu aan het werk. Lukt ook niet zo...
Jeetje Miriam, echt ennen doet het dus niet?... ik kan me goed voorstellen dat het gemis zo blijft.
dinsdag 7 februari 2017 11:04
Noerie
Ik kan mij de complete paniek zo goed voorstellen. De wetenschap van " nooit meer" is gewoon hartstikke eng. Het volledige besef daarvan voel je vanuit je tenen tot je kruin en je kunt jezelf gek maken met die gedachten. Mijn ouders leven beiden nog, maar ik weet echt niet hoe ik dat ga handelen als 1 van hen of beiden mij ontvallen. Het is gewoon surrealistisch. Ze waren er altijd en dan " ineens" niet meer.
Ik kan mij de complete paniek zo goed voorstellen. De wetenschap van " nooit meer" is gewoon hartstikke eng. Het volledige besef daarvan voel je vanuit je tenen tot je kruin en je kunt jezelf gek maken met die gedachten. Mijn ouders leven beiden nog, maar ik weet echt niet hoe ik dat ga handelen als 1 van hen of beiden mij ontvallen. Het is gewoon surrealistisch. Ze waren er altijd en dan " ineens" niet meer.
dinsdag 7 februari 2017 11:22
dinsdag 7 februari 2017 11:49
Wennen doet het denk ik nooit, natuurlijk is je verdriet na 3 jaar anders. In het begin zit je nog in een complete waas, alles voelt verdoofd en je voelt voornamelijk verdriet. Maar je moet verder met je leven, dat zou je moeder ook gewild hebben. In het begin zit het verdriet en gemis 24 uur in je hoofd, daarna merk je dat je ook wel eens aan iets anders denkt en soms ook weer kan genieten van leuke dingen. Maar het verdriet, gemis en de vraag waarom blijft. Ik voel me ook vaak eenzaam in mijn verdriet. In het begin deelde ik het verdriet vnl met m'n zus maar wat moet je op den duur nog zeggen, de gevoelens zijn steeds hetzelfde. Bij m'n vriend kan ik ook altijd met m'n verdriet terecht maar verder heb ik niemand waar ik het er mee over kan hebben. Al mijn vriendinnen hebben hun ouders nog (gelukkig uiteraard) Ik zal het verdriet voor de rest van m'n leven met me meenemen maar dat is misschien ook logisch? Het is gewoon zo ontzettend klote, zeker die momenten dat je het weer beseft (na 3 jaar lijkt het soms nog onwerkelijk), het vreselijke gemis en het besef dat je haar nooit meer ziet. Maar je bent sterker als dat jezelf denkt hoor. Voor m'n moeders dood was mijn grootste angst mijn moeder of vriend verliezen. Als klein kind lag ik al te huilen voor de angst dat m'n moeder op een dag dood zou gaan. Dat is nu gebeurd en het is vreselijk. Maar we zijn 3 jaar verder en ik doe het nog, m'n leven is niet gestopt. Maar goed, dat neemt het vreselijke gemis en verdriet niet weg.
woensdag 8 februari 2017 09:30
Dank jullie wel voor jullie lieve reacties. Doet me goed. Herkenbaar wat je schrijft Miriam. Dank je wel daarvoor. Ik denk inderdaad dat het wel een beetje went maar dat het gemist altijd wel zal blijven. Vanmorgen kon ik alleen maar huilen. Voel me nu wat verdoofd. Mijn vader heeft het ook moeilijk. Eerst even kort thuis werken en dan met de kinderen daar maar even heen (zij hebben studiedag).
Wat me raak miriam is dat je het nog steeds doet, je leven is niet gestopt. Zo is het ook. Je moet ook wel verder. Een keuze is er niet. Je moet het dragen want je moet verder. Dat wil mijn moeder ook, maar ze wist ook, als geen ander, dat het ook heel moeilijk is. Ik kende dat nog niet. Ik heb nu echt het gevoeld at ik aan het begin sta. En dat is ook zo.
Succes iedereen weer met deze nieuwe dag. Het sneeuwt hier!
Wat me raak miriam is dat je het nog steeds doet, je leven is niet gestopt. Zo is het ook. Je moet ook wel verder. Een keuze is er niet. Je moet het dragen want je moet verder. Dat wil mijn moeder ook, maar ze wist ook, als geen ander, dat het ook heel moeilijk is. Ik kende dat nog niet. Ik heb nu echt het gevoeld at ik aan het begin sta. En dat is ook zo.
Succes iedereen weer met deze nieuwe dag. Het sneeuwt hier!
woensdag 8 februari 2017 11:08
Noerie
Het "echte" rouwen doe ik ook helemaal eenzaam alleen. Mijn echte harde huilbuien, huil ik ook als ik alleen ben. Gister was het voor mij "alweer" 4 maanden geleden dat mijn moeder overleed. Ik dacht er de heledag wel wat aan maar het ging wel. Het voelt aan de ene kant alsof ik al zolang zonder haar leef maar aan de andere kant als de dag van gister. Bij mij is de paniek er nog steeds, telkens uit het niets alsof mijn keel even dicht geknepen word. Wat moet ik nou zonder haar? Gister avond even de moed verzameld om even naar mn vader een kop koffie te drinken. Want we zitten in het zelfde schuitje en ondanks dat ik hem niet gesproken had wist ik dat ook hij niet lekker in zn vel zat. Toen ik in de auto stapte was het weer zo ver een ontiegelijke huilbui en ook even een keer heel hard mama geschreeuwd, heel gek maar het luchte op. Eenmaal bij paps zat hij er ook weer een dag helemaal doorheen.
Vannacht ook weer erge nachtmerries gehad, ik droom de gekste dingen af en toe. Dus ik zat vanmorgen alweer om 5u op kantoor en ga zo weer lekker naar huis. Even in een lekker warm bad en een filmpje kijken want voel me niet veel beter vandaag.
Ik heb trouwens wel steeds meer de behoefte om spulletjes van mijn moeder te voorschijn te halen, terwijl ik daar in 't begin niet naar kon kijken. Zo heeft ze vanaf 1981 al haar agendas bewaard, die ze gebruikte als een soort dagboek. Daar staat dus ook in hoe ze onze zwangerschappen enz heeft mee gemaakt. Af en toe pak ik er een agenda bij en ga ik er in zitten lezen, want wat kon ze toch leuk schrijven over sommige dingen. Dan kan ik lachen om de dingen die ze schrijft en soms rolt er tegelijker tijd een traan over mijn wangen. Het voelt alsof ze dan even zo dichtbij me is...
Het "echte" rouwen doe ik ook helemaal eenzaam alleen. Mijn echte harde huilbuien, huil ik ook als ik alleen ben. Gister was het voor mij "alweer" 4 maanden geleden dat mijn moeder overleed. Ik dacht er de heledag wel wat aan maar het ging wel. Het voelt aan de ene kant alsof ik al zolang zonder haar leef maar aan de andere kant als de dag van gister. Bij mij is de paniek er nog steeds, telkens uit het niets alsof mijn keel even dicht geknepen word. Wat moet ik nou zonder haar? Gister avond even de moed verzameld om even naar mn vader een kop koffie te drinken. Want we zitten in het zelfde schuitje en ondanks dat ik hem niet gesproken had wist ik dat ook hij niet lekker in zn vel zat. Toen ik in de auto stapte was het weer zo ver een ontiegelijke huilbui en ook even een keer heel hard mama geschreeuwd, heel gek maar het luchte op. Eenmaal bij paps zat hij er ook weer een dag helemaal doorheen.
Vannacht ook weer erge nachtmerries gehad, ik droom de gekste dingen af en toe. Dus ik zat vanmorgen alweer om 5u op kantoor en ga zo weer lekker naar huis. Even in een lekker warm bad en een filmpje kijken want voel me niet veel beter vandaag.
Ik heb trouwens wel steeds meer de behoefte om spulletjes van mijn moeder te voorschijn te halen, terwijl ik daar in 't begin niet naar kon kijken. Zo heeft ze vanaf 1981 al haar agendas bewaard, die ze gebruikte als een soort dagboek. Daar staat dus ook in hoe ze onze zwangerschappen enz heeft mee gemaakt. Af en toe pak ik er een agenda bij en ga ik er in zitten lezen, want wat kon ze toch leuk schrijven over sommige dingen. Dan kan ik lachen om de dingen die ze schrijft en soms rolt er tegelijker tijd een traan over mijn wangen. Het voelt alsof ze dan even zo dichtbij me is...
woensdag 8 februari 2017 12:57
Noerie & Infinity; bij jullie is het verdriet nog wat verser, het is nog niet zo heel lang geleden he. Wel herkenbaar, het gevoel dat je al heel lang zonder haar leeft (dat had ik ook na een paar maanden) maar aan de andere kant als de dag van gister als je haar gezicht voor je trekt, of haar stem hoort in je hoofd. Misschien dat jullie ook nog de zorg hebben over jullie vader, of hij het wel redt met zijn verdriet? Toen het net gebeurd was kon ik ook moeilijk foto's kijken van mijn moeder, laat staan filmpjes. Nu doe ik niet anders, ik voel dan wel intens verdriet maar heb er toch behoefte aan. Soms ben ik bang dat de gedachte aan haar vervaagt.
Zeker op zo'n donkere dag als vandaag als ik me al wat meer depri voel beleef ik de tijd dat het net gebeurd is opnieuw; de crematie regelen, haar huis leeghalen samen met mijn zus. We hebben alles in een roes gedaan maar soms komen die beelden dan weer.
Het is ook gewoon zo'n eenzaam proces waar je doorheen moet. Iedereen rouwt anders en je kan je verdriet ook niet echt delen. Ik had hiervoor ook nog nooit een dierbare verloren (gelukkig!) Was er altijd heel bang voor, kon me er niets bij voorstellen. Stond er wel heel vaak bij stil dat ik waarschijnlijk ooit afscheid van mijn moeder moest nemen (zo niet, dat wil je ook weer niet...) maar had niet gedacht / bij stil gestaan dat het zo plots zou zijn en zo vroeg. Ik heb geen afscheid van m'n moeder kunnen nemen maar aan de andere kant, als het goed is heeft ze niet geleden, ze heeft niet geweten dat ze dood ging. Dat is een grote troost voor m'n zus en mij.
Zeker op zo'n donkere dag als vandaag als ik me al wat meer depri voel beleef ik de tijd dat het net gebeurd is opnieuw; de crematie regelen, haar huis leeghalen samen met mijn zus. We hebben alles in een roes gedaan maar soms komen die beelden dan weer.
Het is ook gewoon zo'n eenzaam proces waar je doorheen moet. Iedereen rouwt anders en je kan je verdriet ook niet echt delen. Ik had hiervoor ook nog nooit een dierbare verloren (gelukkig!) Was er altijd heel bang voor, kon me er niets bij voorstellen. Stond er wel heel vaak bij stil dat ik waarschijnlijk ooit afscheid van mijn moeder moest nemen (zo niet, dat wil je ook weer niet...) maar had niet gedacht / bij stil gestaan dat het zo plots zou zijn en zo vroeg. Ik heb geen afscheid van m'n moeder kunnen nemen maar aan de andere kant, als het goed is heeft ze niet geleden, ze heeft niet geweten dat ze dood ging. Dat is een grote troost voor m'n zus en mij.
woensdag 8 februari 2017 19:13
Wat een verdriet voor jullie ook! Ik lees veel herkenbare dingen of dingen die ik me nu heel goed voor kan stellen. Moeilijk om je moeder zo plotseling te verliezen. Heel veel mensen hebben, tijdens het ziek zijn van mijn moeder, tegen mij gezegd dat het fijn was om afscheid v an haar te kunnen nemen. Dat is ook zo, maar haar interne strijd om het leven lost te moeten laten was dan weer verschrikkelijk om aan te zien. Moet voor haar zo moeilijk en eenzaam zijn geweest.
Ik kijk nu al veel filmpjes. Vind het erg fijn. Vindt het ook niet raar, omdat ze een aantal weken geleden er nog was. Het lijkt gewoon normaal... Ik heb inderdaad mijn vader nog, gelukkig. Ook al vind ik het ook moeilijk om hem zo te zien. Al doet hij het hartstikke goed.
Ik kijk nu al veel filmpjes. Vind het erg fijn. Vindt het ook niet raar, omdat ze een aantal weken geleden er nog was. Het lijkt gewoon normaal... Ik heb inderdaad mijn vader nog, gelukkig. Ook al vind ik het ook moeilijk om hem zo te zien. Al doet hij het hartstikke goed.
woensdag 8 februari 2017 19:13
Wat een verdriet voor jullie ook! Ik lees veel herkenbare dingen of dingen die ik me nu heel goed voor kan stellen. Moeilijk om je moeder zo plotseling te verliezen. Heel veel mensen hebben, tijdens het ziek zijn van mijn moeder, tegen mij gezegd dat het fijn was om afscheid v an haar te kunnen nemen. Dat is ook zo, maar haar interne strijd om het leven lost te moeten laten was dan weer verschrikkelijk om aan te zien. Moet voor haar zo moeilijk en eenzaam zijn geweest.
Ik kijk nu al veel filmpjes. Vind het erg fijn. Vindt het ook niet raar, omdat ze een aantal weken geleden er nog was. Het lijkt gewoon normaal... Ik heb inderdaad mijn vader nog, gelukkig. Ook al vind ik het ook moeilijk om hem zo te zien. Al doet hij het hartstikke goed.
Ik kijk nu al veel filmpjes. Vind het erg fijn. Vindt het ook niet raar, omdat ze een aantal weken geleden er nog was. Het lijkt gewoon normaal... Ik heb inderdaad mijn vader nog, gelukkig. Ook al vind ik het ook moeilijk om hem zo te zien. Al doet hij het hartstikke goed.
woensdag 8 februari 2017 20:02
wens jullie alledrie veel sterkte
vind het ook heel verdrietig om te lezen. als ik dan aan mijn eigen moeder denk krijg ik kippevel! vind het knap hoe jullie er mee omgaan
ik had vandaag een wat "neerslachtige" dag dan lijk ik wel depresief ofzo . nergens zin in en voel mij heel somber. net even stuk gewandeld en nu gaat het wel weer.
wat doen jullie daaraan?
dikke knuffel allemaal
vind het ook heel verdrietig om te lezen. als ik dan aan mijn eigen moeder denk krijg ik kippevel! vind het knap hoe jullie er mee omgaan
ik had vandaag een wat "neerslachtige" dag dan lijk ik wel depresief ofzo . nergens zin in en voel mij heel somber. net even stuk gewandeld en nu gaat het wel weer.
wat doen jullie daaraan?
dikke knuffel allemaal
donderdag 9 februari 2017 08:38
Piene, hoop dat je vandaag een wat betere dag hebt! Het verschilt idd per dag hoe je je voelt, vraag me wel eens af hoe dat precies komt. Als ik echt een neerslachtige dag heb zoek ik afleiding en ga dan meestal weg. Ik kan sowieso heel slecht thuis zitten. Meestal spreek ik met iemand af om iets leuks te doen of ga naar m'n zus, zij heeft 2 kids en daar heb ik ook veel afleiding door.
Noerie, lijkt me zeker fijn om afscheid te nemen maar om je moeder zo te zien afglijden, vreselijk. Respect voor jou. Geld ook voor Infinity!
Succes vandaag!
Noerie, lijkt me zeker fijn om afscheid te nemen maar om je moeder zo te zien afglijden, vreselijk. Respect voor jou. Geld ook voor Infinity!
Succes vandaag!
donderdag 9 februari 2017 18:53
Wat een verdriet om je moeder te moeten missen. 
Jullie verhalen grijpen me enorm aan. Had ze al eerder gelezen maar kon gewoon geen woorden vinden.... Nu nog steeds niet. Maar ik hoop dat het jullie helpt hier jullie verhaal en gevoel te delen. Hou moed dames ! Ik hoop dat de zon voor ons allemaal weer gaat schijnen.
@piene Ik voel me ook erg depri. Maar dat voert bij mij dan ook de boventoon helaas. Ik kan wel eens lachen hoor met vrienden, maar zo gauw ze weg zijn val ik weer in depri mode. Ik weet ook helaas niet zo goed wat je daar tegen moet doen. Vroeger zou ik gaan sporten, koken of bij vrienden langsgaan. Maar tegenwoordig doe ik ook niets anders meer dan maar een beetje op internet surfen of Netflix kijken.
Jullie verhalen grijpen me enorm aan. Had ze al eerder gelezen maar kon gewoon geen woorden vinden.... Nu nog steeds niet. Maar ik hoop dat het jullie helpt hier jullie verhaal en gevoel te delen. Hou moed dames ! Ik hoop dat de zon voor ons allemaal weer gaat schijnen. @piene Ik voel me ook erg depri. Maar dat voert bij mij dan ook de boventoon helaas. Ik kan wel eens lachen hoor met vrienden, maar zo gauw ze weg zijn val ik weer in depri mode. Ik weet ook helaas niet zo goed wat je daar tegen moet doen. Vroeger zou ik gaan sporten, koken of bij vrienden langsgaan. Maar tegenwoordig doe ik ook niets anders meer dan maar een beetje op internet surfen of Netflix kijken.
donderdag 9 februari 2017 19:10
Volgens mij doe je wat je kan doen Piene; even gaan wandelen lijkt me juist hartstikke goed!
Maar volgens mij is het ook prim aom eens toe te geven aan je gevoel. Het is ook om depri van te worden. Logisch dan ook da je je zo voelt Always. Als internetsurfen of netflix kijken voo rnu genoe gis dan is dat toch prima?
Ik heb kinderen; dat helpt wel. Ik moet gewoon mijn dingen blijven doen. En dat lukt dan ook. Al voel ik me wel vaak prikkelbaar. Maar ik hou me meestal keurig in... Het kost me ook vaak moeite om enthousiast te zijn over die kinderdingen maar doe het wel. En dat levert me dan weer wat op.
Hoe lang geleden is het voor jullie piene en always?
Maar volgens mij is het ook prim aom eens toe te geven aan je gevoel. Het is ook om depri van te worden. Logisch dan ook da je je zo voelt Always. Als internetsurfen of netflix kijken voo rnu genoe gis dan is dat toch prima?
Ik heb kinderen; dat helpt wel. Ik moet gewoon mijn dingen blijven doen. En dat lukt dan ook. Al voel ik me wel vaak prikkelbaar. Maar ik hou me meestal keurig in... Het kost me ook vaak moeite om enthousiast te zijn over die kinderdingen maar doe het wel. En dat levert me dan weer wat op.
Hoe lang geleden is het voor jullie piene en always?
donderdag 9 februari 2017 19:43
donderdag 9 februari 2017 20:07
Always soms is een knuffeltje al genoeg hoor! Ik vind het voor jullie net zo erg! Maar weet soms ook niet de woorden te vinden.
Voor mij het zelfde als ik depri ben dan kan ik dat ook moeilijk om zetten. Ik denk dat het ook komt omdat ik tijdelijk bij mijn schoonouders woon. Ik heb niet echt mijn "eigen ding" hier, dus verveel me best wel soms. Ik mis mijn moeder al ontzettend maar heb ook zn heimwee naar ons huis. Vaak pak ik de auto en ga ik even een rondje rijden of ik ga bij mijn vader of broers een kop koffie drinken. En ik ben nogal snel geneigd om de heledag op bed te gaan liggen, films kijken en slapen maar eigenlijk word het daar ook niet beter van.
Hier in de buurt hebben we een afgesloten terrein om een groot meer heen, ik kan hier op en ben hier vroeger zo vaak geweest en nu nog en voel me daar ook ontzettend fijn. Dus ik kijk erg uit naar de lente avonden, dan zal ik wat vaker daar rond gaan lopen. Voor nu vind ik wandelen veel te koud! Hihi
Voor mij het zelfde als ik depri ben dan kan ik dat ook moeilijk om zetten. Ik denk dat het ook komt omdat ik tijdelijk bij mijn schoonouders woon. Ik heb niet echt mijn "eigen ding" hier, dus verveel me best wel soms. Ik mis mijn moeder al ontzettend maar heb ook zn heimwee naar ons huis. Vaak pak ik de auto en ga ik even een rondje rijden of ik ga bij mijn vader of broers een kop koffie drinken. En ik ben nogal snel geneigd om de heledag op bed te gaan liggen, films kijken en slapen maar eigenlijk word het daar ook niet beter van.
Hier in de buurt hebben we een afgesloten terrein om een groot meer heen, ik kan hier op en ben hier vroeger zo vaak geweest en nu nog en voel me daar ook ontzettend fijn. Dus ik kijk erg uit naar de lente avonden, dan zal ik wat vaker daar rond gaan lopen. Voor nu vind ik wandelen veel te koud! Hihi
donderdag 9 februari 2017 20:36
Ohja en over het afscheid nemen, bij mij ging het allemaal wat sneller. Mama wilde zelf echt niet meer, dit gaf ze zondags aan en toen was het voor ons vooral regelen dat thuis alles klaar stond voor haar laatste dagen. En zorgen dat zij zich confortabel genoeg voelde en geen pijn meer had die laatste dagen.
Ik kreeg ook van een paar mensen de opmerking, wel fijn dat je nu afscheid kan nemen. Maar op dat moment vond ik dat helemaal niet fijn! Want hoe doe je dat dan? Afscheid nemen van iemand waar je eigenlijk helemaal nog niet zonder kunt en wilt?
De opmerkingen als: vraag nog wat je vragen wilt en zeg nog wat je zeggen wilt zijn heel makkelijk gezegd als je het zelf niet hoeft te doen.
Ik heb bij haar gezeten hoor, voor ons "laatste gesprek". Maar we wisten allebei niets te zeggen. Wij zijn hier niet zo van he? Zei ze nog. We wisten alles al van elkaar want och wat hebben gepraat in al die jaren tot diep in de nachten. Ik denk dat het voor ons allebei te definitief werd als dat gesprek gevoerd was en merkte aan haar dat ze er bij mij de meeste moeite mee had. Wat ik het aller aller fijnste vond, ik heb nog als een klein meisje een half uurtje bij haar op bed gelegen, dat moment is mij nu het aller kostbaarste
Ik sliep niet meer daar in huis omdat ik bang was om er bij te zijn als ze zou sterven. Toch vroeg ze me of ik nog een nachtje bij haar wilde slapen. Dat heb ik gedaan, niet beseffend dat het haar laatste nacht zou zijn. Die nacht was voor haar ontzettend zwaar, ze had pijn en was heel benauwd. En wat ben ik nu blij dat ik er was want ik had het niet kunnen verwerken als ze dit zonder mij had moeten doorstaan. Op een gegeven moment, wisten we dat het zo ver was. Dat moment heeft voor mijn gevoel 5 uur geduurd terwijl het in werkelijkheid maar een half uurtje geduurd heeft. Ik ben niet zo van het praten tegen een slapend/stervend iemand. Mijn broer en vader hadden allebei al een keer gezegd, het is goed zo ga nu maar. Mijn broer kon het niet meer aan en liep naar buiten. Ik ben bij haar gaan zitten heb haar hand vast gepakt, en met mijn andere hand haar wang en heb gezegd mam het is goed zo, we zijn bij je en hebben er vrede mee en op dat moment blies ze haar laatste adem uit. Voor mij kon dit afscheid niet mooier zijn en op dat moment was ik vooral opgelucht voor haar.
Ik kreeg ook van een paar mensen de opmerking, wel fijn dat je nu afscheid kan nemen. Maar op dat moment vond ik dat helemaal niet fijn! Want hoe doe je dat dan? Afscheid nemen van iemand waar je eigenlijk helemaal nog niet zonder kunt en wilt?
De opmerkingen als: vraag nog wat je vragen wilt en zeg nog wat je zeggen wilt zijn heel makkelijk gezegd als je het zelf niet hoeft te doen.
Ik heb bij haar gezeten hoor, voor ons "laatste gesprek". Maar we wisten allebei niets te zeggen. Wij zijn hier niet zo van he? Zei ze nog. We wisten alles al van elkaar want och wat hebben gepraat in al die jaren tot diep in de nachten. Ik denk dat het voor ons allebei te definitief werd als dat gesprek gevoerd was en merkte aan haar dat ze er bij mij de meeste moeite mee had. Wat ik het aller aller fijnste vond, ik heb nog als een klein meisje een half uurtje bij haar op bed gelegen, dat moment is mij nu het aller kostbaarste
Ik sliep niet meer daar in huis omdat ik bang was om er bij te zijn als ze zou sterven. Toch vroeg ze me of ik nog een nachtje bij haar wilde slapen. Dat heb ik gedaan, niet beseffend dat het haar laatste nacht zou zijn. Die nacht was voor haar ontzettend zwaar, ze had pijn en was heel benauwd. En wat ben ik nu blij dat ik er was want ik had het niet kunnen verwerken als ze dit zonder mij had moeten doorstaan. Op een gegeven moment, wisten we dat het zo ver was. Dat moment heeft voor mijn gevoel 5 uur geduurd terwijl het in werkelijkheid maar een half uurtje geduurd heeft. Ik ben niet zo van het praten tegen een slapend/stervend iemand. Mijn broer en vader hadden allebei al een keer gezegd, het is goed zo ga nu maar. Mijn broer kon het niet meer aan en liep naar buiten. Ik ben bij haar gaan zitten heb haar hand vast gepakt, en met mijn andere hand haar wang en heb gezegd mam het is goed zo, we zijn bij je en hebben er vrede mee en op dat moment blies ze haar laatste adem uit. Voor mij kon dit afscheid niet mooier zijn en op dat moment was ik vooral opgelucht voor haar.
donderdag 9 februari 2017 21:03
hier vandaag eindelijk een goede dag! vandaag weer naar ziekenhuis ivf poli geweest. fijn om naar toekomst te kunnen kijken (ook al beangstigd het me weer) voor degene die niet weten wij hadden ons kindje via icsi (ivf) verwekt. bij mij is het nu 6 weken geleden dat ik ben bevallen van onze mooie lotte. verder weer 6 km gewandeld, lekker gekookt en gelachen met mn vent. ook wel eens fijn om zo "n dag te hebben. eindelijk het antwoord van wanneer lotte is overleden. dat was dus al tijdens de weeen denken ze. dat stelt me ergens wel gerust dat ons meisje niet heel de dag heeft meegekregen. mn lieve schat!
pfff infinity kippenvel over mijn hele lijf :smooch
always met 2 stapjes vooruit en 1 weer terug. zo zal het de komende tijd gaan vrees ik.
pfff infinity kippenvel over mijn hele lijf :smooch
always met 2 stapjes vooruit en 1 weer terug. zo zal het de komende tijd gaan vrees ik.
donderdag 9 februari 2017 21:04
Infinity ik vind het wel heel erg mooi ergens. Ik hoop dat je dat begrijpt. Afscheid nemen van je mama is nooit oké. Begrijp me niet verkeerd. Maar dat jij op dat moment bij haar bleef slapen (precies die avond!) en haar hand vastgehouden hebt. Het breekt me van verdriet maar ik vind het ook zo mooi. Liefde en verdriet gaan hand in hand helaas. En wat een mooie herinnering heb je aan haar van het moment zo samen op bed. Als haar kleine meisje.
Rouw is inderdaad de liefde die je niet hebt kunnen geven. Het hoort er allemaal bij helaas...
Rouw is inderdaad de liefde die je niet hebt kunnen geven. Het hoort er allemaal bij helaas...
