Psyche
alle pijlers
Vanmiddag hoor ik of ik dood ga - knuffel nodig
donderdag 12 januari 2017 10:32
Dramatische titel (en dat voor mijn eerst geopende topic na 8 jaar meelezen), maar zo voel ik me nu even ook.
Vanmiddag heb ik een gesprek met de oncoloog. Na 4 maanden van intensieve chemotherapie is het nu alles of niets. Van te voren is er gezegd dat er een kans was van <10% dat er na de chemo geopereerd zou kunnen worden. Zo niet, heb ik waarschijnlijk nog 2 jaar te leven.
Gisteren de CT-scan gehad, vanmiddag volgt dus de uitslag.
Ik heb vanochtend brood gesmeerd, de kinderen naar school gebracht, me aangekleed zoals ik er uit zag voordat ik ziek werd (panty en jurkje ipv een joggingbroek en slobbertrui), en ik doe net alsof ik niet elk moment keihard kan gaan huilen. Ik ben bang dat als ik eenmaal begin ik niet meer kan stopppen.
Na het gesprek zal ik alle tranen weer opdrogen, en zodra ik de kinderen weer zie een glimlach opzetten en weer doen alsof alles normaal is.
Maar nu wil ik heel graag even virtueel uithuilen en een (virtuele) knuffel van krijgen.
Vanmiddag heb ik een gesprek met de oncoloog. Na 4 maanden van intensieve chemotherapie is het nu alles of niets. Van te voren is er gezegd dat er een kans was van <10% dat er na de chemo geopereerd zou kunnen worden. Zo niet, heb ik waarschijnlijk nog 2 jaar te leven.
Gisteren de CT-scan gehad, vanmiddag volgt dus de uitslag.
Ik heb vanochtend brood gesmeerd, de kinderen naar school gebracht, me aangekleed zoals ik er uit zag voordat ik ziek werd (panty en jurkje ipv een joggingbroek en slobbertrui), en ik doe net alsof ik niet elk moment keihard kan gaan huilen. Ik ben bang dat als ik eenmaal begin ik niet meer kan stopppen.
Na het gesprek zal ik alle tranen weer opdrogen, en zodra ik de kinderen weer zie een glimlach opzetten en weer doen alsof alles normaal is.
Maar nu wil ik heel graag even virtueel uithuilen en een (virtuele) knuffel van krijgen.
Het is beter om een kaars aan te steken dan de duisternis te vervloeken
dinsdag 28 maart 2017 13:50
dinsdag 28 maart 2017 22:35
Lastig is dat, Anna. Je weet natuurlijk nooit of het inderdaad aan school ligt, of dat de situatie thuis het probleem is. Of misschien van allebei een beetje. Hopelijk kun je snel bij het hdi terecht, dan wordt daar in ieder geval aan gewerkt! En verder inderdaad het gesprek op school aangaan over dat hij het saai vindt. Bij mijn kind op school zijn er speciale klasjes voor rekentijgers en verrijking en werken ze met routeboekjes (dat degenen die aan een half woord genoeg hebben niet alle sommen hoeven te maken). En er zijn plusklasjes waar andere problemen aangepakt worden dan wat je in het reguliere programma voorgeschoteld krijgt en waarbij de focus ligt op het leren leren (dus de opdrachten zijn ook van het niveau dat die hersens er op moeten kraken) en dat zelfstandig leren aanpakken, of waarbij ze dezelfde opdrachten uit de klas krijgen, maar die zelfstandiger en uitgebreider moeten uitwerken.. Verbreding en verdieping dus, wat me zinvoller lijkt dan versnellen.
Maar intussen heb ik ook begrepen dat we op school ontzettend boffen met een zo brede aanpak. Dus als de school van jouw jongens dit allemaal niet aanbiedt: niet denken dat jouw kind die aandacht niet verdient, maar gewoon blijven aandringen op verbreding en verdieping, zodat ook jouw kind uitgedaagd wordt. Ook dat is "passend onderwijs", dat hoort zich niet alleen te richten op de ondergemiddeld presterende kinderen, maar ook op de hoogvliegers.
Hopelijk komen jullie met het gesprek op school verder!
Qua hdi: hier was de inschrijving op naam van kind (op de vragenlijst stonden vragen voor kind 1 en kind 2, ook een algemeen formulier dus, want het ontbreken van een "kind 2" heeft me op zich al therapie gekost om overheen te komen ). Weet je al of jullie snel terecht kunnen? Wij zijn zo blij dat we die stap doorgezet hebben, heb het idee dat het echt in een behoefte voorziet.
Maar intussen heb ik ook begrepen dat we op school ontzettend boffen met een zo brede aanpak. Dus als de school van jouw jongens dit allemaal niet aanbiedt: niet denken dat jouw kind die aandacht niet verdient, maar gewoon blijven aandringen op verbreding en verdieping, zodat ook jouw kind uitgedaagd wordt. Ook dat is "passend onderwijs", dat hoort zich niet alleen te richten op de ondergemiddeld presterende kinderen, maar ook op de hoogvliegers.
Hopelijk komen jullie met het gesprek op school verder!
Qua hdi: hier was de inschrijving op naam van kind (op de vragenlijst stonden vragen voor kind 1 en kind 2, ook een algemeen formulier dus, want het ontbreken van een "kind 2" heeft me op zich al therapie gekost om overheen te komen ). Weet je al of jullie snel terecht kunnen? Wij zijn zo blij dat we die stap doorgezet hebben, heb het idee dat het echt in een behoefte voorziet.
dinsdag 28 maart 2017 22:48
Kind dat bij jou wil blijven en het niet trekt dat er energie op gaat aan dingen met andere kinderen, terwijl die energie er niet altijd is voor eigen kind(eren) klinkt heel herkenbaar trouwens. En dat komt hier dus niet uit verveling op school. Het "ik wil bij jou blijven!" was hier aanleiding om de knuffels in te gaan zetten, met de speciale "mama-knuffel" die bij speciale gelegenheden (mij heel erg missen; ziekenhuisonderzoeken; het zelf even heel hard nodig hebben) mee naar school kon. Kan in plaats van een knuffel ook iets anders zijn. Wij hebben bijvoorbeeld ook een "gebaar" afgesproken (rondje maken met duim op wijsvinger) waarmee we even "contact maken", ook al zijn we niet bij elkaar), waarmee kind even "steun kan vragen aan mij". Maar ik heb ook wel een foto van mezelf of van ons samen mee gegeven. Niet om de hele dag naar te kijken, maar wel om bij zich te dragen, zodat ik er in ieder geval "bij was". Voor een medaillon is kind nog te jong, anders had ik die gegeven.
Waar mijn kind bang voor was (en is), is dat ik er opeens niet meer ben. Dus weggaan betekende in dat kinderkoppie: misschien kom ik terug en is mama er niet meer. Ik heb toen uitgelegd dat de kans dat ik zomaar opeens weg ben ongeveer nul is. Dat als ik dood ga aan mijn ziekte(s), dat een aanloop heeft en we dat ook al aan kunnen zien komen. En dat we kind daar dan ook van op de hoogte brengen, van dat het nu wel dichterbij begint te komen. Maar dat zo lang we dat niet zeggen, de kans om onder de tram te lopen nog steeds groter is dan dat ik "opeens" weg ben.
Voor zover er een geruststelling te geven is in een proces waarin je levensbedreigend ziek bent, was dit wel een geruststelling voor kind. Niet dat de angst daarmee weg was, maar kind had niet meer het gevoel dat het de hele tijd bij mij moest blijven om zeker te weten dat ik er niet zomaar tussenuit zou piepen.
Het kan zomaar zijn dat iets dergelijks bij jouw kind(eren) ook een rol speelt. Juist omdat doodgaan zoiets ongrijpbaars is en kinderen niet weten dat er in het geval van een levensbedreigende ziekte normaal gesproken een aftakelingsproces aan vooraf gaat. Het is niet zoals onder de tram lopen of van een flat vallen: pats boem weg. Het is een langzaam proces van afscheid nemen.
Waar mijn kind bang voor was (en is), is dat ik er opeens niet meer ben. Dus weggaan betekende in dat kinderkoppie: misschien kom ik terug en is mama er niet meer. Ik heb toen uitgelegd dat de kans dat ik zomaar opeens weg ben ongeveer nul is. Dat als ik dood ga aan mijn ziekte(s), dat een aanloop heeft en we dat ook al aan kunnen zien komen. En dat we kind daar dan ook van op de hoogte brengen, van dat het nu wel dichterbij begint te komen. Maar dat zo lang we dat niet zeggen, de kans om onder de tram te lopen nog steeds groter is dan dat ik "opeens" weg ben.
Voor zover er een geruststelling te geven is in een proces waarin je levensbedreigend ziek bent, was dit wel een geruststelling voor kind. Niet dat de angst daarmee weg was, maar kind had niet meer het gevoel dat het de hele tijd bij mij moest blijven om zeker te weten dat ik er niet zomaar tussenuit zou piepen.
Het kan zomaar zijn dat iets dergelijks bij jouw kind(eren) ook een rol speelt. Juist omdat doodgaan zoiets ongrijpbaars is en kinderen niet weten dat er in het geval van een levensbedreigende ziekte normaal gesproken een aftakelingsproces aan vooraf gaat. Het is niet zoals onder de tram lopen of van een flat vallen: pats boem weg. Het is een langzaam proces van afscheid nemen.
woensdag 29 maart 2017 04:28
Beeldig, ik vind het mooi om te zien hoe je met kind en deze situatie omgaat. De angst van kind dat je 'ineens' doodgaat is hier trouwens herkenbaar. Een volwassen familielid van mij heeft dit ook. Hoe goed het ook met me gaat, de overtuiging blijft er dat er elk moment een telefoontje kan komen dat ik dood ben. Heel vermoeiend (voor ons beiden).
woensdag 29 maart 2017 08:07
Beeldig, heel mooi hoe je omgaat met de emoties van je kind.
Het is altijd moeilijk om te raden wat er omgaat in het hoofd van een kind. Toen onze kind overleed en stiefkind een paar dagen later bij ons was kon stiefkind niet slapen. Toen ben ik even gaan kletsen, op een gegeven moment vroeg stiefkind of ik zeker was dat er niet nog een baby in mijn buik zat omdat mijn buik nog opgezet/bol was.
Het arme schaap.
Stiefkind heeft overigens ook therapie gehad om met de emoties om te gaan. Hoe of wat weet ik verder niet meer.
Anna, het wordt de komende dagen mooi weer. Lekker de tuin in, af en toe stukje wandelen of fietsen.
Misschien is het leuk om met de kids wat moestuintjes op te kweken.
Het is altijd moeilijk om te raden wat er omgaat in het hoofd van een kind. Toen onze kind overleed en stiefkind een paar dagen later bij ons was kon stiefkind niet slapen. Toen ben ik even gaan kletsen, op een gegeven moment vroeg stiefkind of ik zeker was dat er niet nog een baby in mijn buik zat omdat mijn buik nog opgezet/bol was.
Het arme schaap.
Stiefkind heeft overigens ook therapie gehad om met de emoties om te gaan. Hoe of wat weet ik verder niet meer.
Anna, het wordt de komende dagen mooi weer. Lekker de tuin in, af en toe stukje wandelen of fietsen.
Misschien is het leuk om met de kids wat moestuintjes op te kweken.
woensdag 29 maart 2017 09:42
Hallo Anna, hier ook een stille meelezer.
Over je zoontje: ga met school werken aan het verbreden en verdiepen (zoals al door anderen genoemd). Let er daarbij op dat daar ook goede begeleiding bij is. Mijn jongste zat eigenlijk dagelijks op de gang te stoeien met de rekentijgers. Zonder uitleg en zonder zetje als ze even vastliep. Ook slimme kinderen hebben uitleg nodig als ze werk doen op hun eigen niveau. De school van mijn dochter vertelde dat ze eigenlijk nog niks hadden voor kinderen aan de bovenkant. In onze wijk zijn nou eenmaal vooral kinderen aan de onderkant en daar hadden ze (begrijpelijk) volledig op ingezet. Een eerlijk antwoord waar we wat mee konden. Uiteindelijk hebben we daardoor toch voor versnellen gekozen. Een lastige keuze en als het kan wil je dat liever vermijden... Zomaar een idee: een mBot (robot) die je kunt besturen door je scratch code. Niet heel duur en super leuk materiaal voor een plusklas. Succes!
Over je zoontje: ga met school werken aan het verbreden en verdiepen (zoals al door anderen genoemd). Let er daarbij op dat daar ook goede begeleiding bij is. Mijn jongste zat eigenlijk dagelijks op de gang te stoeien met de rekentijgers. Zonder uitleg en zonder zetje als ze even vastliep. Ook slimme kinderen hebben uitleg nodig als ze werk doen op hun eigen niveau. De school van mijn dochter vertelde dat ze eigenlijk nog niks hadden voor kinderen aan de bovenkant. In onze wijk zijn nou eenmaal vooral kinderen aan de onderkant en daar hadden ze (begrijpelijk) volledig op ingezet. Een eerlijk antwoord waar we wat mee konden. Uiteindelijk hebben we daardoor toch voor versnellen gekozen. Een lastige keuze en als het kan wil je dat liever vermijden... Zomaar een idee: een mBot (robot) die je kunt besturen door je scratch code. Niet heel duur en super leuk materiaal voor een plusklas. Succes!
woensdag 29 maart 2017 09:58
AnnA, je oudste lijkt denk ik wel wat op mijn middelste: goed in rekenen, best een slim kind maar hij wordt wat dat betreft overvleugeld door zijn jongere broertje (en in ons geval ook nog door z'n grote broer). En ik vind het ook lastig om te bepalen wat hij nou nodig heeft - en dan is het bij ons een stuk makkelijker omdat er niet ook nog alle emotionele lading bij komt die bij jullie meespeelt doordat jij zo ziek bent.
Valkuil bij ons is soms wel dat we de middelste onderschatten, omdat we hem onherroepelijk toch vergelijken met z'n broers, onbewust. Hij kan vaak meer dan wij denken.
Zou dat bij jullie ook nog mee kunnen spelen?
Valkuil bij ons is soms wel dat we de middelste onderschatten, omdat we hem onherroepelijk toch vergelijken met z'n broers, onbewust. Hij kan vaak meer dan wij denken.
Zou dat bij jullie ook nog mee kunnen spelen?
woensdag 29 maart 2017 10:12
Heftig Anna.
Het grijpt mij zo nu en dan heel heftig naar de keel weer, als ik al jouw verhalen lees. Maar misschien komt het omdat mijn man niet heel erg capabel is in het regelen van zaken met school etc. Is niet erg, dat kan ik regelen en dat weten we van elkaar. Maar betekend wel dat ik steeds al die ballen omhoog moet houden. Als ik weer zo'n verschrikkelijk drukke periode heb met de kids (alles komt hier altijd tegelijk!) denk ik echt oh bewaar me en kom binnen de komende de 10 jr niet met nieuws over uitzaaingen. Want hoe moet dat als ik er evt niet meer zou zijn en de kinderen nog niet op eigen benen staan?
Uit jouw verhalen begrijp ik wel dat jouw partner dit soort zaken wel kan regelen? Dat moet toch ook wel een heel klein beetje troost zijn dan, dat hij het ooit kan overnemen van jou?
dikke hug van mij.
Het grijpt mij zo nu en dan heel heftig naar de keel weer, als ik al jouw verhalen lees. Maar misschien komt het omdat mijn man niet heel erg capabel is in het regelen van zaken met school etc. Is niet erg, dat kan ik regelen en dat weten we van elkaar. Maar betekend wel dat ik steeds al die ballen omhoog moet houden. Als ik weer zo'n verschrikkelijk drukke periode heb met de kids (alles komt hier altijd tegelijk!) denk ik echt oh bewaar me en kom binnen de komende de 10 jr niet met nieuws over uitzaaingen. Want hoe moet dat als ik er evt niet meer zou zijn en de kinderen nog niet op eigen benen staan?
Uit jouw verhalen begrijp ik wel dat jouw partner dit soort zaken wel kan regelen? Dat moet toch ook wel een heel klein beetje troost zijn dan, dat hij het ooit kan overnemen van jou?
dikke hug van mij.
woensdag 29 maart 2017 11:39
Even afreageren en volledig in klaagmodus....
Al maanden loop ik op mijn oerdegelijke, lelijke wandelschoenen omdat dat mijn enige paar schoenen is zonder hakken. Heb ik mezelf vanochtend eindelijk genoeg opgepept om te douchen, schone kleren aan te trekken en nog genoeg tijd te hebben om naar het winkelcentrum te gaan. Vond mezelf al mutserig genoeg dat ik er tegenop zag om naar het winkelcentrum te gaan (sinds wanneer ben ik zo'n wereldvreemd persoon geworden die alleen nog maar onder haar dekentje op de bank wil liggen?), dus ik mezelf een schop onder m'n kont gegeven en in de auto gestapt. Met een heel lijstje: schoenen, fotolijstje voor kinderen omdat ze foto van mij op school willen hebben, spullen voor kinderfeestje oudste van volgende week etc.
Is het parkeerterrein vol!!!! 3 rondjes gereden tussen allemaal andere zoekende auto's en toen heb ik het boos opgegeven en ben naar huis gereden. En nu baal ik van mezelf en zit op de bank (met chocola). Er waren nog wel 10 gehandicaptenparkeerplaatsen vrij, en de parkeergarage verderop, die ik echt niet meer ga halen na het winkelen. Heb even op site gemeente gekeken, maar gehandicaptenkaart kan je pas aanvragen als je minder dan 100 meter kan lopen. Nou, zo dramatisch is het ook nog niet, maar voelt toch allemaal even ontzettend stom en oneerlijk en eigenlijk wil ik nu even heel hard huilen. Maar zelfs dat kan niet, want er is boven een monteur onze cv aan het maken (dus het is nog koud hier ook)
Al maanden loop ik op mijn oerdegelijke, lelijke wandelschoenen omdat dat mijn enige paar schoenen is zonder hakken. Heb ik mezelf vanochtend eindelijk genoeg opgepept om te douchen, schone kleren aan te trekken en nog genoeg tijd te hebben om naar het winkelcentrum te gaan. Vond mezelf al mutserig genoeg dat ik er tegenop zag om naar het winkelcentrum te gaan (sinds wanneer ben ik zo'n wereldvreemd persoon geworden die alleen nog maar onder haar dekentje op de bank wil liggen?), dus ik mezelf een schop onder m'n kont gegeven en in de auto gestapt. Met een heel lijstje: schoenen, fotolijstje voor kinderen omdat ze foto van mij op school willen hebben, spullen voor kinderfeestje oudste van volgende week etc.
Is het parkeerterrein vol!!!! 3 rondjes gereden tussen allemaal andere zoekende auto's en toen heb ik het boos opgegeven en ben naar huis gereden. En nu baal ik van mezelf en zit op de bank (met chocola). Er waren nog wel 10 gehandicaptenparkeerplaatsen vrij, en de parkeergarage verderop, die ik echt niet meer ga halen na het winkelen. Heb even op site gemeente gekeken, maar gehandicaptenkaart kan je pas aanvragen als je minder dan 100 meter kan lopen. Nou, zo dramatisch is het ook nog niet, maar voelt toch allemaal even ontzettend stom en oneerlijk en eigenlijk wil ik nu even heel hard huilen. Maar zelfs dat kan niet, want er is boven een monteur onze cv aan het maken (dus het is nog koud hier ook)
Het is beter om een kaars aan te steken dan de duisternis te vervloeken
woensdag 29 maart 2017 11:58
De cv monteur kan er wel tegen als jij heel hard huilt. Echt. Een tijdje geleden kwam ik in een parkje iemand tegen die hard huilde, en ik vond het echt alleen maar rottig voor haar dat ze zó verdrietig was. (Heb nog wel gevraagd of ik iets voor haar kon doen, trouwens.) Wat stom van dat parkeerterrein en wat stom dat je niet 'gewoon' een stuk kunt lopen en als we toch bezig zijn: wat ongelooflijk stom dat je ziek bent. Je zou om heel veel minder in tranen uitbarsten.
Wat ik eerder vergeten was: een van mijn ouders werd ernstig ziek toen ik net op de middelbare school zat. Ik kan me nog levendig herinneren dat ik bij mijn schoolkluisje zat en dat ik ontzettend bang was dat diegene er ineens niet meer was. Bij mij hielp het toen om steeds heel goed te weten welke afspraken er wanneer waren, met de kanttekening dat ziekenhuisafspraken altijd uitlopen.
Wat ik eerder vergeten was: een van mijn ouders werd ernstig ziek toen ik net op de middelbare school zat. Ik kan me nog levendig herinneren dat ik bij mijn schoolkluisje zat en dat ik ontzettend bang was dat diegene er ineens niet meer was. Bij mij hielp het toen om steeds heel goed te weten welke afspraken er wanneer waren, met de kanttekening dat ziekenhuisafspraken altijd uitlopen.
woensdag 29 maart 2017 12:11
Het gaat alweer een beetje hoor (nou ja, ik snik nog wat na). Het gaat inderdaad ook niet om die stomme parkeerplaats, het gaat gewoon om alles.
Man was ook thuis, dus heb maar niet uitgesnotterd bij de CV-monteur . Hij bood al aan me vanmiddag gewoon even af te zetten of mee te gaan (met de kinderen).
En meevallertje: het onderhoudscontract van de vorige bewoners loopt nog gewoon door en is overgezet op onze naam. En de onderdelen vielen nog onder de garantie, dus we hebben weer een niet-lekkende cv-ketel voor 0 euro!
Ik zal later meer op jullie reageren, hang nu nog te veel in klaag-modus, sorry
Man was ook thuis, dus heb maar niet uitgesnotterd bij de CV-monteur . Hij bood al aan me vanmiddag gewoon even af te zetten of mee te gaan (met de kinderen).
En meevallertje: het onderhoudscontract van de vorige bewoners loopt nog gewoon door en is overgezet op onze naam. En de onderdelen vielen nog onder de garantie, dus we hebben weer een niet-lekkende cv-ketel voor 0 euro!
Ik zal later meer op jullie reageren, hang nu nog te veel in klaag-modus, sorry
Het is beter om een kaars aan te steken dan de duisternis te vervloeken
woensdag 29 maart 2017 12:25
Klaagmodus is soms ook gewoon nodig. Dan ben je het weer kwijt en dan kun je er daarna weer tegenaan.
En natuurlijk gaat het om álles. Precies wat je zegt: die wereldvreemde vrouw die thuis onder haar dekentje op ligt te zien tegen shoppen. Shoppen voor lelijke, hakloze schoenen ook nog eens. Dat ben je in je hoofd helemaal niet, tot de realiteit je even keihard komt vertellen dat je dat dus wél bent. En dat je überhaupt de rit van parkeergarage naar winkelcentrum niet redt op de terugweg. Ook al zoiets.
Juist daarom is het in mijn ogen trouwens wél handig om je even bezig te houden met die kaart. Want precies dat soort kleine dingen zorgen ervoor dat je wat makkelijker de deur uit blijft gaan.
Ik reed al geen auto meer, maar ik was zó blij met mijn pas voor het Aanvullend Openbaar Vervoer. Héén lukte altijd wel. Maar ik ging de deur niet uit, omdat ik bang was dat ik terug niet zou redden. En dan voel je je opeens zo'n bang kuiken. Terwijl ik met die AOV-pas wist dat ik altijd weer terug kon, want ik kon gewoon de taxi bellen. En dat deed ik dus ook. Altijd alleen voor de terugweg.
Probeer het jezelf makkelijk te maken op de punten waar je zulk gemak kunt krijgen. (Door een invaliden parkeerkaart bijvoorbeeld.) Dan wordt de rest van de berg ook minder hoog, is mijn ervaring. En dan blijf je ook langer het gevoel van zelfstandigheid houden.
En natuurlijk gaat het om álles. Precies wat je zegt: die wereldvreemde vrouw die thuis onder haar dekentje op ligt te zien tegen shoppen. Shoppen voor lelijke, hakloze schoenen ook nog eens. Dat ben je in je hoofd helemaal niet, tot de realiteit je even keihard komt vertellen dat je dat dus wél bent. En dat je überhaupt de rit van parkeergarage naar winkelcentrum niet redt op de terugweg. Ook al zoiets.
Juist daarom is het in mijn ogen trouwens wél handig om je even bezig te houden met die kaart. Want precies dat soort kleine dingen zorgen ervoor dat je wat makkelijker de deur uit blijft gaan.
Ik reed al geen auto meer, maar ik was zó blij met mijn pas voor het Aanvullend Openbaar Vervoer. Héén lukte altijd wel. Maar ik ging de deur niet uit, omdat ik bang was dat ik terug niet zou redden. En dan voel je je opeens zo'n bang kuiken. Terwijl ik met die AOV-pas wist dat ik altijd weer terug kon, want ik kon gewoon de taxi bellen. En dat deed ik dus ook. Altijd alleen voor de terugweg.
Probeer het jezelf makkelijk te maken op de punten waar je zulk gemak kunt krijgen. (Door een invaliden parkeerkaart bijvoorbeeld.) Dan wordt de rest van de berg ook minder hoog, is mijn ervaring. En dan blijf je ook langer het gevoel van zelfstandigheid houden.
woensdag 29 maart 2017 16:03
Net toch nog even met man en jongste (oudste was bij vriendje) naar het winkelcentrum geweest. Nu was er natuurlijk wel plek. Grrr....
Stond in de eerste schoenenwinkel echt bijna te janken. Ik zag prachtige schoenen, waar ik alleen echt niet meer op kan lopen. En ik zag hele lelijke schoenen, waar ik waarschijnlijk wel op kan lopen. En ja, sommige zijn echt best leuk, maar als je al 15 jaar op hakken loopt en de laatste 10 jaar daarbij ook netjes in jurkje en panty, dan is de overgang naar een paar sneakers echt heel groot! Maar goed, in schoenenwinkel 2 (waar het ook veel rustiger was), situatie maar even uitgelegd aan verkoopster en ik ben nu de eigenaar van een paar lichtpaarse sneakers. Erg mooi (alleen niet voor mij ). Ineens ben ik zo'n 'sportief' meisje met sneakers onder een rokje.... Een rokje wat er ook nog eens uitziet alsof het van de prenatal vandaan komt .
Heb ook 3 dezelfde knuffeltjes gekocht voor mij en de kinderen, en ze net gegeven. Gezegd dat ze zo altijd een beetje bij me zijn. Het zijn nemo-knuffeltjes, en toen hebben we het er even over gehad dat nemo ook geen mamma meer heeft. Man keek zo zielig dat ik spijt had dat ik geen 4e knuffeltje had gekocht .
Nu lekker aan het bankhangen. Ik zit met jongste onder een dekentje en man en oudste zijn iets aan het bouwen in de minecraft-wereld (nee, die playstation is dus niet van de kinderen). Ik hoor man nu zeggen dat hij geen minecraft-zwemdiploma heeft . Ondertussen staat het stoofvlees lekker te pruttelen, ben bijna een echte zen-huisvrouw
Stond in de eerste schoenenwinkel echt bijna te janken. Ik zag prachtige schoenen, waar ik alleen echt niet meer op kan lopen. En ik zag hele lelijke schoenen, waar ik waarschijnlijk wel op kan lopen. En ja, sommige zijn echt best leuk, maar als je al 15 jaar op hakken loopt en de laatste 10 jaar daarbij ook netjes in jurkje en panty, dan is de overgang naar een paar sneakers echt heel groot! Maar goed, in schoenenwinkel 2 (waar het ook veel rustiger was), situatie maar even uitgelegd aan verkoopster en ik ben nu de eigenaar van een paar lichtpaarse sneakers. Erg mooi (alleen niet voor mij ). Ineens ben ik zo'n 'sportief' meisje met sneakers onder een rokje.... Een rokje wat er ook nog eens uitziet alsof het van de prenatal vandaan komt .
Heb ook 3 dezelfde knuffeltjes gekocht voor mij en de kinderen, en ze net gegeven. Gezegd dat ze zo altijd een beetje bij me zijn. Het zijn nemo-knuffeltjes, en toen hebben we het er even over gehad dat nemo ook geen mamma meer heeft. Man keek zo zielig dat ik spijt had dat ik geen 4e knuffeltje had gekocht .
Nu lekker aan het bankhangen. Ik zit met jongste onder een dekentje en man en oudste zijn iets aan het bouwen in de minecraft-wereld (nee, die playstation is dus niet van de kinderen). Ik hoor man nu zeggen dat hij geen minecraft-zwemdiploma heeft . Ondertussen staat het stoofvlees lekker te pruttelen, ben bijna een echte zen-huisvrouw
Het is beter om een kaars aan te steken dan de duisternis te vervloeken
woensdag 29 maart 2017 16:10
Och Anna, ik voel zo met je mee over de schoenen!
Het is zó herkenbaar en het voelt zó niet eigen als je opeens van hoog naar plat moet! En álle platte schoenen zijn lelijk als je jezelf alleen maar op hakken ziet lopen. Ik loop al 5 jaar niet meer op hakken en ik heb dat zelfs nóg!
Wat lief dat je knuffeltjes gekocht hebt! Kun je Frans er niet op uit sturen om er nog eentje voor je man te halen? (En wat slim om kleine knuffeltjes te nemen! Wij hebben grote, twee ook nog eens, en dat is zó onhandig in je tas. Totaal geen rekening mee gehouden natuurlijk, van tevoren. )
Stoofvlees, lekker! Wij eten een maaltijdsoep vandaag. Maar hier pruttelt nog niets. Ik ben wel zen intussen, maar geen huisvrouw.
Het is zó herkenbaar en het voelt zó niet eigen als je opeens van hoog naar plat moet! En álle platte schoenen zijn lelijk als je jezelf alleen maar op hakken ziet lopen. Ik loop al 5 jaar niet meer op hakken en ik heb dat zelfs nóg!
Wat lief dat je knuffeltjes gekocht hebt! Kun je Frans er niet op uit sturen om er nog eentje voor je man te halen? (En wat slim om kleine knuffeltjes te nemen! Wij hebben grote, twee ook nog eens, en dat is zó onhandig in je tas. Totaal geen rekening mee gehouden natuurlijk, van tevoren. )
Stoofvlees, lekker! Wij eten een maaltijdsoep vandaag. Maar hier pruttelt nog niets. Ik ben wel zen intussen, maar geen huisvrouw.
