Vrienden in moeilijke tijden

15-03-2017 20:35 26 berichten
Alle reacties Link kopieren
Hi iedereen,



Ik ben al een tijdje niet meer op dit forum geweest. Voorheen zat ik nog weleens in topics en reageerde ik nog weleens.

Momenteel zit ik in een vreselijke verdrietige en moeilijke periode van mijn leven. Dit omdat mijn moeder gaat overlijden aan kanker.

De laatste keer dat ik even ''actief'' was in een topic over het rouwproces.

Ik schrijf dit ook omdat ik even van mij af moet schrijven, en omdat ik van mijn psycholoog (die mij begeleidt in het rouwproces) bewust moet rouwen, om er zo doorheen te komen op het moment als ze er echt niet meer is.

Ik heb verder geen relatie en ben ook niet aan het daten. Dit doe ik bewust niet omdat mijn hoofd er niet naar staat.

Ik heb gelukkig wel een paar goede vriendinnen en vrienden om mij heen, die mij hierin steunen en er echt voor mij zijn. Aan hen heb ik vreselijk veel en ik ben er dankbaar voor!

Helaas zijn er ook mensen die het laten afweten. En nu weet ik dat ik die mensen moet loslaten (dit zou ik ook tegen elk ander zeggen die in dezelfde positie als mij zit), maar ik heb er vreselijk veel moeite mee om dit los te laten...

Ik ben echt zeer gevoelig voor mensen die mij ineens laten vallen. In dit geval gaat het om een persoon van wie ik dit totaal niet had verwacht. Een familielid die zelfs had toegezegd mij alle steun te geven die ik nodig heb (en ook mijn moeder goed kent) en die echt in geen velden of wegen te bekennen is, en in principe alleen maar met zichzelf bezig is. Niks komt ie na van wat ie had gezegd...

Ik snap het niet.. en ik kan het heel moeilijk loslaten....



Voor wie is dit herkenbaar en hoe ga je ermee om?

Het doet mij verdriet dat mensen van alles toezeggen en niks nakomen... hoe kan je in godsnaam met iemand die in zo'n positie zit als ik omgaan? Kan toch niet??
Yolo!
Welkom in de echte wereld. Zo zijn sommige mensen gewoon. Als t moeilijk word zijn ze weg.
Het is heel lullig als mensen je op zo'n moment laten zitten. Maar is het niet zonde van de tijd die je nog met je moeder hebt, om je daar zoveel op de focussen? Kun je je aandacht niet beter geven aan de mooie momenten die je nog met je moeder hebt?
Alle reacties Link kopieren
Tja...ik weet wel dat ik nu in het net zelf heb meegemaakt pas echt begrijp hoe het is. Daarvoor probeerde ik me enorm in te leven en goed en lief v oor iemand te zijn, maar nu denk ik wel eens; maar ik begreep er niks van.



Ik ervaar absoluut steun van mensen hoor, maar ik ervaar het ook echt als mijn proces. Rouwen is iets eenzaams op een bepaalde manier. Ik heb niet echt mensen die het af l aten weten. Tenminste zo voel ik dat niet. Er zijn echt wel mensen die wel keurig op de condoleance/uitvaart waren maar waar ik daarna nog niks gehoord heb (9 weken verder). Zij zijn hun eigen leven aan het leiden denk ik.



Als iemand je echt tegenvalt dan moet je iemand loslaten. Meer kun je niet doen.



Absoluut geen waarde-oordeel hoor, maar gewoon een vraag. Waarom heb je al rouwbegeleiding als je moeder er nog is? Waar bestaat die begeleiding dan uit?
Alle reacties Link kopieren
Klopt ook Pluisi !



@ Renaissance, ik breng ook veel tijd met mijn moeder door uiteraard. Maar zij is momenteel zo ziek dat ze nog weinig kan. Ik zit er uiteraard in de weekenden om gewoon bij haar te zijn en dingen voor haar te doen.
Yolo!
Stop je energie en tijd in de mensen die er wel voor jou zijn.

Kijk dus naar het positieve om je heen.

Dit is één persoon waar het om gaat. Helaas, niets aan te doen.

Gelukkig is niet iedereen zo om jou heen.
Alle reacties Link kopieren
quote:Pluisi schreef op 15 maart 2017 @ 20:38:

Welkom in de echte wereld. Zo zijn sommige mensen gewoon. Als t moeilijk word zijn ze weg.Idd! De fantastische werkelijkheid. Not.
quote:Chocoladefan schreef op 15 maart 2017 @ 20:42:

Klopt ook Pluisi !



@ Renaissance, ik breng ook veel tijd met mijn moeder door uiteraard. Maar zij is momenteel zo ziek dat ze nog weinig kan. Ik zit er uiteraard in de weekenden om gewoon bij haar te zijn en dingen voor haar te doen.Heel veel sterkte!
Alle reacties Link kopieren
quote:Noerie schreef op 15 maart 2017 @ 20:41:

Tja...ik weet wel dat ik nu in het net zelf heb meegemaakt pas echt begrijp hoe het is. Daarvoor probeerde ik me enorm in te leven en goed en lief v oor iemand te zijn, maar nu denk ik wel eens; maar ik begreep er niks van.



Ik ervaar absoluut steun van mensen hoor, maar ik ervaar het ook echt als mijn proces. Rouwen is iets eenzaams op een bepaalde manier. Ik heb niet echt mensen die het af l aten weten. Tenminste zo voel ik dat niet. Er zijn echt wel mensen die wel keurig op de condoleance/uitvaart waren maar waar ik daarna nog niks gehoord heb (9 weken verder). Zij zijn hun eigen leven aan het leiden denk ik.



Als iemand je echt tegenvalt dan moet je iemand loslaten. Meer kun je niet doen.



Absoluut geen waarde-oordeel hoor, maar gewoon een vraag. Waarom heb je al rouwbegeleiding als je moeder er nog is? Waar bestaat die begeleiding dan uit?



Mag je best vragen hoor Zij geeft mij handvatten hoe het rouwen precies werkt. Ongeveer een maand geleden was het nieuws bekend dat ze echt niet meer te helpen is, vanaf toen wist ik niet meer wat ik met mezelf aan moest. Het liefst stort ik in mijn werk of 'verdoof' ik de pijn middels uitgaan, drank, drugs etc, maar gelukkig doe ik dat allemaal niet omdat ik daar geen ruk mee verder kom. Ik wilde hulp hoe ik dit proces ga doorkomen, en niet alleen dat.. ik wil ook praten met een buitenstaander om mijn ei kwijt te kunnen. Ze heeft mij papierwerk meegegeven hoe het rouwen precies werkt. Uiteraard rouwt iedereen op z'n eigen manier. Ze heeft mij voornamelijk de tip gegeven om op avonden NIET weg te lopen voor dit nare gevoel, maar heel bewust te rouwen.

Ook al is ze er, ik ben al lang aan het rouwen omdat ze al lang niet meer de persoon is die ze ooit was, en er al heel lang een groot deel van haar 'dood' is. En die pijn is immens. En ik ben me er heel bewust van dat dit nog alleen maar zwaarder gaat worden.

Ik heb iedere dag een huilbui en een heel kort lontje.
Yolo!
Alle reacties Link kopieren
Wat een heftige situatie joh,wat een verdriet

Herkenbaar :ja zeker ,helaas. Ik heb de afgelopen maanden een opeenvolging van vervelende dingen meegemaakt en degenen die het dichtste bij me staan (dacht ik, maar feitelijk niet dus ) zijn gewoon niet geïnteresseerd of begaan met hoe het met mij gaat,niet eens hoe het met de situatie gaat. Dat doet pijn en is onbegrijpelijk. Maar iedereen heeft zo zn excuus, met als afsluiter dat ze echt wel aan me gedacht hebben. Ja hoor , doei.

Helemaal omdat ikzelf altijd erg met mensen meeleef en graag wat voor ze wil betekenen. Maarja,dat kun je nu eenmaal niet terug verwachten. En ik heb zelfs wel begrip voor mensen die niet zo zijn,het druk hebben, whatever. Maar het maakt het niet minder zuur.

En zo leer je in nood je vrienden kennen. Van de rest heb ik bewust emotioneel wat meer afstand genomen. Niet uit wraak, maar om het naast me neer te kunnen leggen.

Ik wil je heel veel sterkte wensen in deze zware tijd en voor wat nog komen gaat
Alle reacties Link kopieren
Dankjewel Clueless !

Wat naar dat je een opeenvolging aan vervelende dingen hebt meegemaakt :( Ik hoop dat je eruit bent gekomen/of eruit gaat komen..
Yolo!
Mijn ervaring is dat je beter kunt kijken naar wat iemand doet en niet naar wat iemand zegt.

In dit soort tijden komt dat zo goed als nooit overeen.

Ik heb van toen nog vage kennissen of mensen van wie ik het niet verwachtte in zware tijden heel veel steun gehad, en van mensen met de mooiste verhalen en die ik al lang kende nul.

Heel vreemd hoe dat werkt.



Sterkte
Alle reacties Link kopieren
Ook een reden waarom ik bij de psych kom is omdat ik vreselijk veel last heb van angst. Angst voor wat komen gaat, de verdrietige uitvaart, bang dat ik erna depressief word, dat ik ECHT niet meer weet wat ik mezelf aanmoet omdat ik haar nooit meer kan bellen etc..
Yolo!
Alle reacties Link kopieren
quote:Het-groepje schreef op 15 maart 2017 @ 20:59:

Mijn ervaring is dat je beter kunt kijken naar wat iemand doet en niet naar wat iemand zegt.

In dit soort tijden komt dat zo goed als nooit overeen.

Ik heb van toen nog vage kennissen of mensen van wie ik het niet verwachtte in zware tijden heel veel steun gehad, en van mensen met de mooiste verhalen en die ik al lang kende nul.

Heel vreemd hoe dat werkt.



Sterkte



Ja ik probeer ook te letten op daden ipv woorden.

Die ervaring dat degene van wie ik het niet had vewacht ineens wel klaar staan, heb ik eigenlijk (nog) niet.. maar heb het wel vaker gehoord/gelezen dat dat gebeurd...
Yolo!
Ik heb inderdaad ook de ervaring dat mensen waar ik het niet van had verwacht ineens voor me klaar stonden, terwijl anderen waar ik het wel van verwachtte dat niet deden. Mede ook misschien omdat een aantal daarvan mijn moeder ook goed kenden.

Anderen zijn ondanks dat ze mijn moeder niet kenden naar de crematie gekomen en hebben het daar nog maanden met me over gehad, bijvoorbeeld.



Wat ik eigenlijk het fijnste vond was de reactie van een collega, die de eerste dag dat ik weer kwam werken naar me toe kwam en een arm om me heen sloeg. Het enige wat hij zei was dat hij wist wat er gebeurd was, maar dat hij nu niet naar mijn verhaal wilde luisteren. Hem mocht ik het vertellen na drie maanden zei hij, want dan was iedereen het weer vergeten. En inderdaad kwam hij na drie maanden bij me, met de vraag om hem het verhaal nog een keer te vertellen. Dat vond ik toen heel fijn.



Je kan mensen niet dwingen om je bij te staan, helaas. Maar grijp de aandacht die je krijgt van anderen met beide handen aan. En weet dat je niet de enige bent, er zijn veel meer mensen hun moeder verloren....
Alle reacties Link kopieren
Helaas werkt het zo, zeker als je een paar jaar ellende achter elkaar hebt. Of je zelf ook niet zou willen dat het anders is. Zelf mijn vader drie weken geleden aan kanker verloren. Met zijn dood vrede het is goed zo. Aan het eind echt lijden, en opgelucht dat dat achter de rug is. Mijn zussen en ik hebben voor een mooie waardige uitvaart gezorgd. Dit helpt om verder te kunnen. Sterkte de komende tijd, pak je momenten met je moeder, zeg wat je haar nog wil zeggen, stel je vragen nu het nog kan, en zeg hoeveel je van haar houdt.
Alle reacties Link kopieren
Wat vreselijk dat je je moeder aan kanker gaat verliezen Ik ben ook bang dat ik over X jaar in eenzelfde situatie terecht ga komen. Mijn moeder heeft al 4 keer kanker overleefd in 10 jaar tijd. Nu is ze pas klaar met bestralingen. Ze hoefde geen chemo dit keer. Haar gezondheid lijkt erg op die van haar moeder. Zij stierf op haar 69e aan kanker. Mijn moeder is 65 en dit was de 4e keer. Ik hoop dat het nu weg blijft en ik haar nog lang mag hebben. Maar ik ben bang dat het anders zal zijn.

Ik ben enig kind zonder relatie. Die relatie hoef ik ook niet zo nodig, maar als zij wegvalt ben ik wel alleen. De zekerheid dat er iemand is bij wie ik altijd terecht kan is er dan niet meer. Dat vind ik een heel eng idee. Ik heb iemand nodig op wie ik terug kan vallen als ik het niet meer weet of kan. Oke, ik heb een paar mensen om me heen waar ik hulp aan kan vragen. Maar blijft dat zo? Ik vind het moeilijk om te vragen aan anderen. Want die hebben ook een eigen leven. Bij mijn moeder voel ik die drempel niet. Mensen kunnen ook ineens veranderen en je laten vallen. Zoals mijn vader deed na de scheiding van mijn ouders. Ik voel me erg kwetsbaar in deze wereld. Door psychische problemen en mijn kleine gestalte ben ik minder sterk. Of ik in noodsituaties bij vriendinnen terecht kan weet ik niet. Het is nog nooit voorgevallen. Maar in nood leer je ze echt kennen.
Alle reacties Link kopieren
quote:Chocoladefan schreef op 15 maart 2017 @ 20:49:

[...]





Mag je best vragen hoor Zij geeft mij handvatten hoe het rouwen precies werkt. Ongeveer een maand geleden was het nieuws bekend dat ze echt niet meer te helpen is, vanaf toen wist ik niet meer wat ik met mezelf aan moest. Het liefst stort ik in mijn werk of 'verdoof' ik de pijn middels uitgaan, drank, drugs etc, maar gelukkig doe ik dat allemaal niet omdat ik daar geen ruk mee verder kom. Ik wilde hulp hoe ik dit proces ga doorkomen, en niet alleen dat.. ik wil ook praten met een buitenstaander om mijn ei kwijt te kunnen. Ze heeft mij papierwerk meegegeven hoe het rouwen precies werkt. Uiteraard rouwt iedereen op z'n eigen manier. Ze heeft mij voornamelijk de tip gegeven om op avonden NIET weg te lopen voor dit nare gevoel, maar heel bewust te rouwen.

Ook al is ze er, ik ben al lang aan het rouwen omdat ze al lang niet meer de persoon is die ze ooit was, en er al heel lang een groot deel van haar 'dood' is. En die pijn is immens. En ik ben me er heel bewust van dat dit nog alleen maar zwaarder gaat worden.

Ik heb iedere dag een huilbui en een heel kort lontje.



Wat goed en fijn dat je er al hulp bij hebt. En herkenbaar ook wat je schrijft dat je moeder niet meer de persoon is die ze ooit was... Toen ik hoorde dat mijn moeder kanker had en dood zou gaan kwamen we hier meteen in van alles en nog wat. ik heb er niet heel erg bij stil kunnen staan dat ze er 'straks' niet meer zou zijn. Als ik dat wel even deed dan werd ik ook zo angstig en raakte bijna in paniek.



En nu is het zover. En heb dagen dat ik radeloos ben en wanhopig, maar dat is niet constant. Er zijn ook dagen dat het vooral onwerkelijk is. Het besef komt in stukjes. Niet in 1 keer. Al valt het me ook erg tegen. Nu voel ik het pas. Nooit gedacht dat gemis zoveel pijn kon doen. Maar ik weet dat het ooit ook wel weer wat beter wordt. En het voelt ook alsof mijn moeder dit verdiend.



Ik wens je heel veel sterkte en ik wens je veel liefde toe van mensen die er wel voor je zijn.
Alle reacties Link kopieren
Herkenbaar. Na het overlijden van mijn laatste ouder en ik alleen achterbleef zonder ouders, broer en zus (ik was nog eind 20) hebben veel mensen van mijn familie (familie verder weg) nooit meer naar me om gekeken. Iets onder het mom van ieder zijn eigen leven enz. Terwijl ze allemaal wel wisten/weten dat ik geen directe familie meer had/heb om op terug te vallen.



Daarnaast ben ik een aantal jaren daarna moeder geworden. De periode van rouw kwam daarmee weer terug voor een 2e keer. Een groot gemis om je kindje niet te kunnen delen met je directe familie. Ik zal behoorlijk in de put. Ik ben hier 1 keer open over geweest bij een vriendin maar ipv een luisterend oor of steun meldde ze mij dat mijn kind geen prioriteit was voor anderen en heb ik daarna nooit meer iets van haar vernomen.



Ik begrijp dit soort reacties dan ook niet, maar het zal wel normaal zijn tegenwoordig. Ik kan er nog steeds niet aan wennen helaas.
Alle reacties Link kopieren
quote:yogonaise schreef op 15 maart 2017 @ 22:21:

Herkenbaar. Na het overlijden van mijn laatste ouder en ik alleen achterbleef zonder ouders, broer en zus (ik was nog eind 20) hebben veel mensen van mijn familie (familie verder weg) nooit meer naar me om gekeken. Iets onder het mom van ieder zijn eigen leven enz. Terwijl ze allemaal wel wisten/weten dat ik geen directe familie meer had/heb om op terug te vallen.



Daarnaast ben ik een aantal jaren daarna moeder geworden. De periode van rouw kwam daarmee weer terug voor een 2e keer. Een groot gemis om je kindje niet te kunnen delen met je directe familie. Ik zal behoorlijk in de put. Ik ben hier 1 keer open over geweest bij een vriendin maar ipv een luisterend oor of steun meldde ze mij dat mijn kind geen prioriteit was voor anderen en heb ik daarna nooit meer iets van haar vernomen.



Ik begrijp dit soort reacties dan ook niet, maar het zal wel normaal zijn tegenwoordig. Ik kan er nog steeds niet aan wennen helaas.Jeetje...daar ben ik stil van. Wat een hardheid... knuffel voor jou
Alle reacties Link kopieren
quote:Noerie schreef op 15 maart 2017 @ 22:23:

[...]





Jeetje...daar ben ik stil van. Wat een hardheid... knuffel voor jouDank je wel. Ik krijg vaak harde reacties van mensen die zelf alles nog hebben. Het is wel fijn een keer een aardige reactie te krijgen.
Alle reacties Link kopieren
Wat heftig yogonaise! Heb je wel steun van je partner?
Alle reacties Link kopieren
Heel veel sterkte. Het valt niet mee als je vrienden je laten vallen als je ze zo nodig hebt...Ik weet er alles van. Ik wens je dat je deze tijd toch goed doorkomt..
Alle reacties Link kopieren
quote:yogonaise schreef op 15 maart 2017 @ 22:21:

Herkenbaar. Na het overlijden van mijn laatste ouder en ik alleen achterbleef zonder ouders, broer en zus (ik was nog eind 20) hebben veel mensen van mijn familie (familie verder weg) nooit meer naar me om gekeken. Iets onder het mom van ieder zijn eigen leven enz. Terwijl ze allemaal wel wisten/weten dat ik geen directe familie meer had/heb om op terug te vallen.



Daarnaast ben ik een aantal jaren daarna moeder geworden. De periode van rouw kwam daarmee weer terug voor een 2e keer. Een groot gemis om je kindje niet te kunnen delen met je directe familie. Ik zal behoorlijk in de put. Ik ben hier 1 keer open over geweest bij een vriendin maar ipv een luisterend oor of steun meldde ze mij dat mijn kind geen prioriteit was voor anderen en heb ik daarna nooit meer iets van haar vernomen.



Ik begrijp dit soort reacties dan ook niet, maar het zal wel normaal zijn tegenwoordig. Ik kan er nog steeds niet aan wennen helaas. wat erg, dat niemand van je familie of die vriendin je steun geeft. Helaas wel herkenbaar heb zelf de afgelopen 3 jaar heel veel ellende op mijn bord gekregen, en dat heeft vriendschappen gekost en schoonfamilie die ons heeft laten vallen. En mijn ervaring is dat je alleen steun krijgt van mensen die zelf al het een en ander hebben meegemaakt. Mensen die ik amper kende toen de ellende begon (depressieve echtgenoot die er een einde aan wilde maken met opname) en zonder moeilijke vragen te stellen mijn dochter meenamen om te logeren, en leuke dingen met haar te doen. Die mensen zijn nu hele goede vrienden. En broer en zus van man met hun gezinnen zien we al drie jaar niet meer.. jammer dan steek ik geen energie meer in.
Alle reacties Link kopieren
Welcome to the real world........



Ik heb dit ook vaak meegemaakt en het heeft mij ook echt ''jaded'' gemaakt. Zelf was mijn moeder ook ziek een paar jaar terug, mensen van wie wij dachten dat die er altijd zouden zijn, zelfs mensen met wie wij waren opgegroeid waren ..poef... weg. De telefoon ging altijd over maar die tijd....ik herinner het nog als gisteren, het was zo stil. Ik zag aan mijn moeder dat zij erg gekwetst was maar zij heeft gevochten voor haar kinderen en de enigste vriendin die er voor haar was, was haar beste vriendin, die heeft met haar gehuild en ons niet vergeten, voor haar heb ik ook een speciaal plekje in mijn hart. Ik ben er een sterk mens van geworden maar ook erg sympathiek, ik weet hoe het voelt om verlaten te worden door mensen van wie je dacht dat die je nooit zouden verlaten. Daarom ben ik erg voorzichtig met het binnen laten van mensen. Het is altijd van de mensen met wie je nooit dacht dat je vrienden zou worden die er toch altijd voor je zijn, zo raar is dat he...

Dit is een oud topic. Het topic is daarom gesloten.
Maak een nieuw topic aan om verder praten over dit onderwerp.

Terug naar boven