waarom zoveel moeite met structuur na reintegratie burn out?

Wat heeft er voor gezorgd dat je een burnout hebt gekregen?

Klinkt heel bekend. Typ op telefoon dus hou hrt even kort. Bij mij kwam dit gevoel voort uit het feit dat ik hrt ervaarde als "moeten". Ik moet mij aan die taak houden. Lukt het mij niet dan faal ik weer en stel ik mensen weer teleur etc. Ook het gevoel dat ik er dus niet onderuit kon als het even niet lukte. Dat ik dan moest blijven, mijn taak moest afmaken tot hrt tijd was om te gaan.

Je stress-systeem is ontregeld. Het is zo overspannen en overprikkeld geraakt, dat hele kleine dingetjes in verhouding héél veel stress geven. Zo lang het vrijblijvend is, gaat het goed, maar zodra er "moeten" achter zit, zit er ook verantwoordelijkheid achter, verantwoordelijkheid betekent kans op falen en kans op falen is STRESSSS!!!



Mijn ervaring is dat de beste manier om weer met stress om te leren gaan, is door jezelf er met hele kleine stapjes weer aan bloot te stellen. Probeer het gewoon, kijk hoe het gaat, kijk of je er weer een routine in kunt vinden en probeer dat... voor een week ofzo. Kijk dan of er verbetering in zit, of dat het juist verslechtert. En van daaruit kun je verder overleggen welke kant je de volgende stap het beste op kunt zetten: een klein stapje vooruit of juist een klein stapje terug.



Je zit nu in je "comfort-zone" te werken. De truc is om net één stapje buiten je comfort-zone te gaan zitten, zodat je jezelf stimuleert om vooruit te komen. (En geef jezelf daar ook de kans toe, door er tijd voor uit te trekken, om te kijken of het went.) Met in je comfort-zone blijven, los je je burn-out niet op. Te grote stappen er buiten zetten werkt averechts, maar één taakje dat je in je eigen tempo mag doen, dat moet te doen zijn om dat gewoon eens te proberen. Zelfs al sta je nu stijf van de stress alleen al om het idee. Geef je stress-systeem de kans om zich aan te passen, om te leren dat je voor één zo'n taakje helemaal geen stress nodig hebt eigenlijk en je comfort-zone zal vanzelf een stapje groter worden. Zodra dit comfortabel voelt, pak je er weer een kleine verantwoordelijkheid bij. En zo verder, net zo lang tot je er bent.



Niet schrikken dus van de stress: die is gewoon normaal en die hoort er bij. Dat is iets waar je gewoon even doorheen moet, om er weer aan gewend te raken. Maar ben je er eenmaal aan gewend, dan snap je niet meer hoe je je hier ooit druk om hebt kunnen maken. En was het stapje te groot, dan zet je gewoon een half stapje terug en dan vervolg je vanaf daar je pad. Ook geen probleem, zo lang je maar vooruit schuifelt. Met babysteps.

Pfff zo herkenbaar dit!



Zit pas 2 maanden thuis overigens.





Ik ben nu therapeutisch heel voorzichtig aan het werk,bepaal zelf wat en hoe,maar ondertussen wel:volgende week een dagje of uurtje meer?

Duhhhh, over druk opvoeren gesproken!

Maar ik trek op tijd aan de rem hoor,lameniegekmakuhhhhh !(ohnee,das was ik al )



Herken heel erg het "moeten"en het perfectionisme,faalangst,dat heb ik op mijn werk,maar zeker ook thuis.

Zit te wachten op therapie,was nogal druk



Mag ik vragen naar het verschil tussen cognitieve therapie en gewone?

Ik krijg therapie via de Arbo.



Sterkte

Voor wat het waard is, ik denk dat je het anders moet aanpakken. Zie jezelf als een accu die overbelast is geweest en nu leeg. Op dit moment heb je de accu wel ontkoppelt en belast je m verder niet, maar hangt ie ook aan de acculader? Een lege accu af en toe weer gebruiken gaat ie niet beter van worden als ie ondertussen niet wordt opgeladen.



Ik ben ook enorm perfectionistisch en heb veel verantwoordingen, dat liep mis maar had niet de mogelijkheid dat zo op te geven. Wat mij enorm heeft geholpen is een cursus waarbij je met sport/wandelen in het bos door een coach leert grenzen te stellen, doseren, ondertussen aan je conditie werkt en het ontspannen etc.



Na extreem werken slaan veel mensen naar de andere kant door extreem te rusten terwijl dag vaak de oplossing niet is. Doseren door te richten op iets anders zoals sport, waar je je zowieso al beter door zal gaan voelen, en van daar uit werk weer op te pakken zal waarschijnlijk veel effectiever zijn. Je moet uit die sleur en weer controle over je eigen leven nemen.

Goede metafoor en goede tip, Joost! Kan me daar alleen maar bij aansluiten. Juist door zoiets als sporten (of wandelen of fietsen of iets anders lichamelijks), bouw je weer wat energie op. Je verlegt je aandacht inderdaad, maar ook niet onbelangrijk: sporten (bewegen) zorgt voor ontspanning, in je hoofd dus. Je laadt je energie op, maar je ontlast juist je stress-systeem (door de endorfine die vrij komt). Twee vliegen in één klap dus.

Idd die accu is leeg. Ook toen ik middenin de burnout zat, zei iedereen: aan het werk blijven, al is het maar voor 2 uur per week.

Dat gaf mij al zoveel stress dat ik de hele week bezig was met die werkdag van 2 uur. Ik was op van de spanning. Ik bracht mijn kinderen naar school (als moeder mocht ik al helemaal niet falen) en hing de rest van de dag als een zombie op de bank. Koken deed ik zittend op een stoel omdat ik letterlijk niet meer op mijn benen kon staan.



Ik heb ontslag genomen om de rust terug te krijgen. Heb ruim een jaar thuis gezeten en heel, heel langzaam kreeg ik mijn energie terug.



Ik geloof dus niet, uit eigen ervaring, om aan het werk blijven. Ik had echt totale rust nodig.

En op een dag dacht ik opeens: he bah, weer een lege dag voor me. Toen wist ik dat ik er weer was.

Het was de zwartste periode uit mijn leven, de meest eenzame ook. Ik had geen idee wat het was, niemand om mij heen. Ik had zo graag iemand gehad die tegen mij zei: het gaat over! Het duurt even maar gaat over!



Ik hoop dat ik jou nu een hart onder de riem kan steken door te zeggen dat er echt, echt, echt betere tijden komen!