Wat te zeggen tegen iemand die waarschijnlijk dood gaat?

Idd bloemen, een kaartje, het helpt zo als mensen meeleven en laten merken dat ze aan je denken.

Nouja, zo zie je dus maar weer dat je het nooit goed doet. Nogmaals (hoewel dat inmiddels ook een dooddoener is); in de meeste gevallen is het goed bedoeld. Als het soms wat rottig overkomt is dat vaak uit onhandigheid, maar het is altijd nog beter dan niks laten horen.

Hier in dezelfde situatie met een collega. Ik stuur ook kaartjes, geen apps. Op bezoek geweest, iets gebakken want er komt heel veel bezoek, dan kon ze dat uitdelen. Werd goed ontvangen.

Whatsapp? Lekker laagdrempelig en nietszeggend, en zeker niet geschikt voor een sterktewens in zo'n situatie. Ik zou gewoon bellen en zeggen dat ik vreselijk geschrokken ben en het heel erg vind voor haar.

Overigens ben ik het niet helemaal eens met de anti-app berichten. Je zou een kaartje kunnen sturen en daarna wat frequenter even kunnen appen.

Dat vind ik ook een mooi gebaar ambra. Gewoon heel praktisch, maar zo waardevol in dat soort situaties....

en wat bellen betreft, ook dat is persoonlijk. Mijn vader zit in dezelfde situatie als jouw collega en mijn ouders vinden bellen vaak juist ook wel druk, vraagt best wat energie als je veel gebeld wordt. Gewoon even aftasten denk ik/

quote:ambra schreef op 10 oktober 2014 @ 22:28:

Hier in dezelfde situatie met een collega. Ik stuur ook kaartjes, geen apps. Op bezoek geweest, iets gebakken want er komt heel veel bezoek, dan kon ze dat uitdelen. Werd goed ontvangen.Dat vind ik ook een mooi gebaar ambra. Gewoon heel praktisch, maar zo waardevol in dat soort situaties....

en nog een keer dubbel, laptop heeft kuren

dubbel

quote:juliet64 schreef op 10 oktober 2014 @ 22:04:

Ik zou "ik weet niet wat ik moet zeggen" niet doen, want vind dat een enorme platitude (maar ik geloof dat ik daar alleen in sta).

Ik zou het zelf wel benoemen denk ik. " Ik vind het verschrikkelijk voor je. Ik wil je laten weten dat ik aan je denk" ofzoiets.nee hoor, sta je niet alleen in.

quote:rosie76 schreef op 10 oktober 2014 @ 22:29:

Overigens ben ik het niet helemaal eens met de anti-app berichten. Je zou een kaartje kunnen sturen en daarna wat frequenter even kunnen appen.Tuurlijk kun je appen. Maar niet dit bericht.

quote:Bitje93 schreef op 10 oktober 2014 @ 22:09:

Probeer zo veel mogelijk te genieten van de tijd die je nog gegeven is.

Ik stuur een zieke collega elke twee weken ongeveer een kaartje met iets leuks erin, bijvoorbeeld een bijzonder theezakje, een schelp, een bedeltje, een mooie veer, een spreukenkaartje... Vindt ze heel opbeurend. Echte 'pick-me-ups' zegt ze. Nou dan ga ik daar graag mee door.

Ja weet je ik zou ook jeuk krijgen van berichten als ' probeer nog zoveel mogelijk te genieten..' Maar voor een ander werkt het misschien wel. Je weet het niet.....

quote:Bitje93 schreef op 10 oktober 2014 @ 22:09:

Probeer zo veel mogelijk te genieten van de tijd die je nog gegeven is. Nee, dit zou ik in ieder geval niet zeggen.

Vertel hoe je geschrokken bent van het bericht, dat je het vreselijk voor haar vindt, dat je er graag voor haar wilt zijn al weet je niet precies hoe en dat je veel aan haar denkt. Of wat dan ook, als het maar uit je hart komt en je het oprecht meent. ' woorden schieten tekort' is haast een dooddoener, klinkt wat plechtig en niet bepaald uit je hart. Dan liever: ' jeetje, hier ben ik heel stil van' ofzoiets. En als je er kapot van bent: ' ik ben er kapot van, wat erg voor je'

Niet elk mens is hetzelfde, maar persoonlijk? Ik word juist af en toe doodmoe van de mensen die moeilijk en spastisch doen uit onzin als oeh hemel, taboe onderwerp, oh zo bang iets "kwetsends" te zeggen etc etc. Ongelooflijk wat een onzin, ongemak en ronduit kwetsende quatsch men dan uit kan gaan kramen als je er ook maar gevoelig voor bent.



Ik ben erg nuchter en open over mijn gezondheid en zeer beperkte levensduur waar het passend is voor bijv gesprek. Het is wat het is, klaar. Niet moeilijk doen, niet voor de ander willen denken of invullen, gewoon communiceren en vanuit daar verder. Als men al denkt te moeten "beschermen" dan kan dat ook heel goed met een aangeven dat de persoon op elk moment kan aangeven nu ergens qua onderwerp geen zin in te hebben klaar, gevolgd door wat je denkt te moeten willen zeggen, vragen of weet ik het. Ik heb zo veel grotere hekel aan dat belachelijke voor mij denken, bepalen etc. Ik kan heel goed zelf mijn grenzen en wel of geen behoefte aan op dat moment aangeven.



Elke relatie is anders en de een meer oppervlakkig dan de ander (zeg een van de 100 collegas of een beste vriendin, zit een verschil tussen) en daar pas ik ook heus wel het detail niveau op aan, maar basis is wel openheid en eerlijkheid passend bij de soort relatie en diepgang. Heb ik zelf ook veel profijt van, naast het voor de hand liggende eigen ei kwijt kunnen. Andermans emoties heeft namelijk ook invloed op die van mij en juist als het spastisch vermeden wordt alsware een dansende paarse olifant in de kamer die niet benoemd mag worden. Hallo!!!!! Een dansende paarse olifant valt op. Zo dit ook. Gewoon benoemen dus en als het iets is waar ik even geen zin in heb of onderwerp dat ik helemaal niet wil bespreken (zijn er zeer weinig, als die er al zijn), dan geef ik het wel aan en klaar. Juist doordat anderen ook hun ding durven delen kun je onderhuidse zaken voorkomen, wegnemen of verzachten. Heel veel mensen hebben bijv ook heel veel angsten heb ik gemerkt en vaak ook hele onterechte. Die kan ik dus heel makkelijk uit de wereld helpen doordat men het mag benoemen. Druk van de ketel is het resultaat en daarmee ook echt ruimte voor daarna weer over tot orde van de dag. Of als ik er behoefte aan heb, zelf mijn hart luchten, boom opzetten of wat dan ook.



Genoeg mensen die de plank "mis slaan". Aanbiedingen waar ik totaal me niet prettig bij voel om gebruik van te maken, mensen waar je ze letterlijk even uit hun schrik moet trekken omdat je informatie of handelen van ze nodig hebt en ze niet veel verder komen dan blijven herhalen hoe erg ze het vinden, die eeuwig proberen een gesprek te beëindigen maar blijven draaien in cirkeltje of het tot ziens of afscheid is, weer een ander die kop in zand steekt en onderwerp negeert, noem ze op. Maar: ze komen uit een goed hart, ze hebben het verdraaide goed met me voor, ik voel de liefde en oprechtheid en hoe moeilijk soms in begin ook, doordat men die openheid en eerlijkheid in communicatie meteen of na wennen oppakken weet ik ook wat de echte belangrijke zaken zijn. Als dat dan een keer enorm plank misslaan moment is, dan is het veel makkelijker om dat ook op waarde te weten schatten. Scheelt mij veel onnodige spastisch gedoe of gekwetst voelen, levert mij optimaal ervaren van de ongekend goede inborst die er bij sommigen is te mogen genieten en waarderen en "de ander" zal ook sneller die plank niet meer mis slaan maar weten hoe eea bij mij past om te kunnen communiceren. Ik ben veel meer gekwetst door voor me denken en doen, hoe goedbedoeld ook. Het schept afstand tussen mij en de ander, wat heel onprettig en onwenselijk is imho maar waardoor ook juist de cirkel negatief gevoed kan worden van dingen verkeerd interpreteren, daardoor nog meer spastisch doen in mijn omgeving etc. Ik deel liever. Of dat nu janken, angsten, boosheid, bek vol tanden of wat dan ook is.



Dat is goud waard en meest dierbaar waar mensen in mijn omgeving zich daar vol voor durven geven. Niet iedereen kan dat zonder enige schroom en dat respecteer ik maar merk wel dat de relaties waar daarin geen schroom is alleen nog maar hechter, dieper en mooier worden. Het is een cadeau om dat van iemand te mogen krijgen. Hoe "ongepast" ook. Dat is het mooie, als je dat samen mag en kunt delen. Het maakt hechter. De reden is enorm ruk, maar de tijd die nog wel rest kun je ook nog zo veel mogelijk voor wat je als positief ervaart gebruiken. Er is voor mij maar 1 taboe; voor mij denken/handelen. Voor de rest; kom maar op en als iemand even ergens geen behoefte aan heeft is dat ook goed. Of nee, er zijn er toch 2; kom ook niet bij me aan met welke religieuze insteek alsin hemel, straf van God of weet ik het welke zalverij en verdoemenis dan ook. Maar goed, dat was bij leven altijd al een enorm jeukonderwerp en kennelijk veranderd dat voor mij met dood ook niet. Algemeen bijv vragen of ik een geloof heb of eea zie is nog tot daar aan toe, maar zeg maar het stellen van feiten vanuit religie komt er bij mij niet in.





Zoals dit topic ook al toont; het is "nooit goed". De een waardeert bloemen enorm, de ander vervloekt het bij wijze van spreken. De enige manier om de juiste snaar te vinden en aan te geven dat je juist het bij de persoon passend wilt doen, is imho communicatie. Dus gewoon mond open en zeggen. Laat maar merken dat je er bent, collega's de leidraad bepaald en dat je onverhoopt iets heel doms zegt maar probeert dan stilzwijgt en zeker niet bijdraagt, hoe lullig klein wellicht ook. Zoveel mensen, zoveel gevoelens, wensen en verwachtingen immers en jij bent vast geen helderziende.

quote:Pixiedust schreef op 10 oktober 2014 @ 23:38:.......



Jemig pixiedust, wat een mooie rake woorden.

Op de een of andere manier lees ik altijd jouw reacties, ik blijf er automatisch even bij hangen, daar waar ik bij andere "lappen tekst" vaak direct doorscroll. Je hebt vaak wijze woorden vind ik, veel inzicht. Ook nu weer.

quote:sally180 schreef op 11 oktober 2014 @ 00:43:

Ik zie dat de meningen enorm verschillen. Als ik er zo over nadenk is het idd fijner om een kaartje te krijgen dan app berichtje. Ik zal gewoon opschrijven wat als eerst in mij opkomt.

Ieder persoon is anders, wat ik fijn vind om te horen zal de andere weer afschuwelijk vinden... Ook denk ik dat als je iets zegt of opschrijft wat niet vanuit jezelf komt, dat dat weer erg geforceerd overkomt.Juist. Daar heb je 'm op de kop. Het moet vanuit jezelf komen. Dan is het eigenlijk altijd wel goed.

.

Off topic, maar Pixie, lees ik in je verhaal dat je niet veel tijd meer hebt?



Ik lees jouw bijdragen altijd met heel veel respect. Je hebt mij in bepaalde topics enorm geholpen met je postings.



Wat ontzettend rot.

Feles, bedankt voor het compliment! Kort van stof ben ik niet, nee. Was nog even best lastig, wat deel ik hier wel en niet ivm privacy van mijn omstanders, dus blijf toch wat oppervlakkig soms. Toch wilde ik het delen omdat die diepgang heel bijzonder is, heeft mij oprecht verbaasd en doet het nog. Was in het begin doodeng om eerlijk te zijn, want je weet dat het anderen verdriet doet en als ik iets niet wil. . Maar ja, ze ontkomen er helaas niet aan en ik herinner me heel goed hoe ik rondom een overlijden heb gereageerd op onverwachte dingen, hoe lastig het is om dan tegenstrijdige emoties te hebben. Ik groei hier in, dan heeft mijn omgeving daar ook recht op. En verdraaid, het cliché bleek te kloppen dat leed delen verkleint en angsten wegneemt en tegelijkertijd het positieve vermeendigvuldigd. Confrontatie met eigen dood of die van een geliefde is ruk, maar mijn ervaring is dat in alle eerlijkheid en openheid delen verzacht en toevoegd. Zo is de altijd al wel aanwezige maar niet altijd bewust ervaren liefde veel meer aanwezig en veel duidelijker, een warm bad. Dat is goud waard en gun ik een ieder.



We wisten ook wel dat dit niet altijd even open onderwerp is in ieder huis, maar toen de cardioloog vorige week aangaf hoe weinig hij dat tegenkomt, zeker in de mate waar wij nu in gedoken zijn, kwam het pas echt binnen zogezegd. Zowel hoe bijzonder het is maar ook het verschil dat het kan maken. Toch weer andere lading als je dat hoort vanuit de mond van iemand die het in de spreekkamer als onderwerp aan snijdt. Meteen dus mijn dankbaarheid daarvoor en wat het voor mij doet uitgesproken naar een aantal mensen. "Ja maar dat is toch normaal" was de reactie van iemand. Pas toen ik eraan herinnerde hoe recent die persoon het nog zeer moeilijk vond en net zo goed had kunnen kiezen om toen de weg van minste weerstand voor hem/haar te kiezen, zonk het in. Oh ja het is inderdaad niet zo gewoontjes dat een ieder dat zo mag ervaren.



Het is soms doodeng, maar de moeite waard imho. Als mijn ervaring delen 1 iemand een zetje geeft naar ook durven delen, dan is het delen van mijn ervaring meer dan het waard geweest.





IBA, sja wat is veel en wat weinig? Even buiten beschouwing latende complicaties waar ik aan kan overlijden, zal ik nog beperkt rondhuppelen op deze aardbol. Fysiek is er niet direct acuut levensgevaar, maar mijn fysieke functioneren is bagger en blijft nu eenmaal achteruit gaan. Ik zou het graag anders zien en heb ook lange tijd ergens verstoppertje gespeeld (gaat nu niet goed, maar komt omdat ingreep x en y nodig zijn, duurt ellendig lang voor een arts gevonden is die dat doet maar daarna, nou dan is het een wereld van verschil) maar feiten zijn feiten. Voor mij zijn de feiten nu eenmaal dat ik heel dichtbij het punt zit van imho geen kwaliteit van leven meer en geen opties om dat nog te verbeteren. Of eigenlijk in alle eerlijkheid is dat punt al gepasseerd. Dan doen lieverbroodjes er niet meer toe, ik moet met de feiten verder. Ik hoop nog tot de lente of zomer door te kunnen gaan maar de koek is zeker binnen een jaar wel op en zal ik gebruik maken van euthanasie. Tijd nu wil ik nog gebruiken voor veel kwaliteit en leuk met mensen die ik lief heb en zoveel mogelijk doelen op mijn actielijstje nog kunnen afstrepen. De tijd zal leren hoe dat feitelijk uitpakt. Met tot recent de insteek dat het nog wel wat jaartjes zou duren voor ik op dit punt zou komen is dit dus kort. Anderzijds als het zo loopt als ik hoop dan is het ook nog een behoorlijk lange periode om samen eea goed te doen en er tijd voor te hebben. Vanuit mijn insteek (hoop? ) tot een anderhalve maand geleden is dit verstikkend kort, met insteek van afgelopen weken toen pijn onhoudbaar was is het verstikkend lang. Het is maar net hoe je iets bekijkt. Maar goed, dit is mijn topic niet.

quote:whopper schreef op 10 oktober 2014 @ 22:14:

Ik zou sowieso niet appen, maar een kaartje schrijven.Dat bedacht ik mij ook, ik vind appen niet kies in deze.