Psyche
alle pijlers
Zieke vader met kort lontje
zaterdag 27 augustus 2016 19:40
Lieve forummers,
Een nieuw topic omdat ik graag even mijn verhaal wil doen, en wellicht omdat ik wat tips zou kunnen gebruiken.
Mijn vader heeft sinds 3,5 jaar longkanker, uitgezaaid in beide longen en de longvliezen en dus niet te genezen. Het is de afgelopen jaren vrij goed gegaan, hij had weinig last van de behandelingen en hij heeft ongeveer 2,5 jaar (met verschillende tussenpozen) bijna fulltime kunnen werken. Sinds een half jaar zijn de klachten wat erger, is de kanker wat agressiever, en kan mijn vader niet meer de dingen doen die hij graag zou willen doen vanwege kortademigheid en minder energie (hij is 55 en was voorheen vaak op zakenreizen vanwege een veeleisende baan, en over het algemeen vrij actief).
Mijn vader is een man die van nature al een vrij kort lontje heeft. Zo is hij redelijk agressief in het verkeer, maar kan hij ook boos reageren als mensen niet snel genoeg dingen begrijpen. Verder is het een vrolijke vader, heel erg sociaal, en al met al een topvader.
Sinds een half jaar lijkt het wel alsof hij werkelijk waar vanwege het minste of geringste uit zijn slof schiet. De rest van het gezin wil eigenlijk niet meer bij hem in de auto zitten, aangezien hij om de 5 minuten een scheldkanon afvuurt op mede-weggebruikers met de gebruikelijke agressieve handgebaren.
Ook is hij vaak nors, kan thuis snel boos worden om dingen als er iets gevraagd wordt, en ja, het is voor mij als dochter (22 jaar) op dit moment niet uit te houden thuis met een vader die zo negatief en boos is de hele tijd. Voor mijn gevoel loop ik nu op mijn tenen thuis. Nu begrijp ik heel goed dat hij het ontzettend zwaar heeft, deze ziekte sloopt je niet alleen fysiek maar ook psychisch. Maar hij is niet de enige, het hele gezin lijdt onder alle behandelingen (chemo's, dan weer bestralingen, ziekenhuisopnames, nog een hartaanval tussendoor en weet ik veel wat allemaal nog meer).
Ik weet eigenlijk niet meer wat ik moet doen.. Op dit moment ben ik wel bezig om uit huis te gaan, dus dat is voor nu even de eerste stap. Als ik niet snel uit huis ga dan ben ik namelijk bang dat ik zelf nog verder afglijd, ik vind het nu al ontzettend moeilijk om mezelf groot te houden. Ik zou alleen zo graag willen dat mijn vader weer wat vrolijker is, en wat positiever in het leven staat. Hij vecht als een beer, maar we beginnen onderhand allemaal te merken dat hij ook gebukt gaat onder de enorme stress/onzekerheid die kanker met zich meebrengt. Soms denk ik weleens, goh misschien moet hij ook eens een keer met een psycholoog gaan praten. Zeker als ik zo meteen weg ben, wil ik niet dat hij mijn moeder de hele tijd afblaft; zij heeft het immers ook zwaar.
Wat ik met dit topic wil? Herkenning wellicht. Misschien tips hoe ik dit het beste kan aankaarten bij mijn vader aangezien hij een man is die zichzelf te nuchter vindt om met een psycholoog te gaan praten.
Eigenlijk wilde ik gewoon ook even alles van me af schrijven, toevallig net weer een aanvaring gehad en ben even heel erg verdrietig
Een nieuw topic omdat ik graag even mijn verhaal wil doen, en wellicht omdat ik wat tips zou kunnen gebruiken.
Mijn vader heeft sinds 3,5 jaar longkanker, uitgezaaid in beide longen en de longvliezen en dus niet te genezen. Het is de afgelopen jaren vrij goed gegaan, hij had weinig last van de behandelingen en hij heeft ongeveer 2,5 jaar (met verschillende tussenpozen) bijna fulltime kunnen werken. Sinds een half jaar zijn de klachten wat erger, is de kanker wat agressiever, en kan mijn vader niet meer de dingen doen die hij graag zou willen doen vanwege kortademigheid en minder energie (hij is 55 en was voorheen vaak op zakenreizen vanwege een veeleisende baan, en over het algemeen vrij actief).
Mijn vader is een man die van nature al een vrij kort lontje heeft. Zo is hij redelijk agressief in het verkeer, maar kan hij ook boos reageren als mensen niet snel genoeg dingen begrijpen. Verder is het een vrolijke vader, heel erg sociaal, en al met al een topvader.
Sinds een half jaar lijkt het wel alsof hij werkelijk waar vanwege het minste of geringste uit zijn slof schiet. De rest van het gezin wil eigenlijk niet meer bij hem in de auto zitten, aangezien hij om de 5 minuten een scheldkanon afvuurt op mede-weggebruikers met de gebruikelijke agressieve handgebaren.
Ook is hij vaak nors, kan thuis snel boos worden om dingen als er iets gevraagd wordt, en ja, het is voor mij als dochter (22 jaar) op dit moment niet uit te houden thuis met een vader die zo negatief en boos is de hele tijd. Voor mijn gevoel loop ik nu op mijn tenen thuis. Nu begrijp ik heel goed dat hij het ontzettend zwaar heeft, deze ziekte sloopt je niet alleen fysiek maar ook psychisch. Maar hij is niet de enige, het hele gezin lijdt onder alle behandelingen (chemo's, dan weer bestralingen, ziekenhuisopnames, nog een hartaanval tussendoor en weet ik veel wat allemaal nog meer).
Ik weet eigenlijk niet meer wat ik moet doen.. Op dit moment ben ik wel bezig om uit huis te gaan, dus dat is voor nu even de eerste stap. Als ik niet snel uit huis ga dan ben ik namelijk bang dat ik zelf nog verder afglijd, ik vind het nu al ontzettend moeilijk om mezelf groot te houden. Ik zou alleen zo graag willen dat mijn vader weer wat vrolijker is, en wat positiever in het leven staat. Hij vecht als een beer, maar we beginnen onderhand allemaal te merken dat hij ook gebukt gaat onder de enorme stress/onzekerheid die kanker met zich meebrengt. Soms denk ik weleens, goh misschien moet hij ook eens een keer met een psycholoog gaan praten. Zeker als ik zo meteen weg ben, wil ik niet dat hij mijn moeder de hele tijd afblaft; zij heeft het immers ook zwaar.
Wat ik met dit topic wil? Herkenning wellicht. Misschien tips hoe ik dit het beste kan aankaarten bij mijn vader aangezien hij een man is die zichzelf te nuchter vindt om met een psycholoog te gaan praten.
Eigenlijk wilde ik gewoon ook even alles van me af schrijven, toevallig net weer een aanvaring gehad en ben even heel erg verdrietig
zaterdag 27 augustus 2016 19:52
Herkenbaar, al was mijn moeder niet agressief, maar ging ook gebukt onder de ziekte, al was ze net zo sterk als jouw vader. Ze is echt tot het uiterste gegaan om zo lang mogelijk te kunnen leven. Maar het is niet gemakkelijk, voor hem niet en voor jezelf niet natuurlijk. Hij is diegene die het moet ondergaan, het is dan ook moeilijk aan te geven aan hem dat het voor jou ook veel onzekerheid en angst meebrengt. Hoewel mijn moeder er wel bewust van was dat het voor ons ook zwaar was, echt gesproken hebben we het er nooit over. Want zij was immers diegene die in oog stond met de dood, die de behandelingen onderging en haar best deed een eenheid te blijven met het gezin. Door haar zijn we nu heel close gebleven na haar dood.
Tips, misschien is het voor jou wel waardevol om met iemand te praten, al zou je je ei kwijt kunnen over wat speelt. Mijn moeder wilde ook niet praten, pas op het allerlaatst, toen ze een klik had met een paragnost uit het ziekenhuis. Het is natuurlijk geen gemakkelijk onderwerp en niet met iedereen bespreekbaar. En het uit huis gaan kun je altijd overwegen. Ik was al uit huis toen mijn moeder ongeneeslijk ziek werd, je zoekt je vader ongetwijfeld voldoende op en met je moeder kun je ook blijven praten.
Veel sterkte, wat moet dit zwaar voor je zijn.
Tips, misschien is het voor jou wel waardevol om met iemand te praten, al zou je je ei kwijt kunnen over wat speelt. Mijn moeder wilde ook niet praten, pas op het allerlaatst, toen ze een klik had met een paragnost uit het ziekenhuis. Het is natuurlijk geen gemakkelijk onderwerp en niet met iedereen bespreekbaar. En het uit huis gaan kun je altijd overwegen. Ik was al uit huis toen mijn moeder ongeneeslijk ziek werd, je zoekt je vader ongetwijfeld voldoende op en met je moeder kun je ook blijven praten.
Veel sterkte, wat moet dit zwaar voor je zijn.
zaterdag 27 augustus 2016 20:04
Hier kan je goede psychologen vinden, mocht je vader dit willen http://www.nvpo.nl/?optio ... sk=view&id=136&Itemid=108
Is het iets van de laatste tijd en heeft hij nog andere klachten (bijv hoofdpijn), dan is dit zeker ook verstandig met de oncoloog of de verpleegkundig specialist te bespreken.
Is het iets van de laatste tijd en heeft hij nog andere klachten (bijv hoofdpijn), dan is dit zeker ook verstandig met de oncoloog of de verpleegkundig specialist te bespreken.
zaterdag 27 augustus 2016 20:26
@ Fleet
Je verwoordt precies wat ik ook moeilijk vind. Ik durf niet zo goed om mijn angsten/onzekerheden met mijn vader te bespreken. We zijn heel open thuis qua praten over behandelingen, en hoe het ervoor staat, maar qua gevoelsperspectief niet echt. Alleen destijds toen mijn vader ons vertelde dat hij een euthanasieverklaring liet opstellen (wat ik overigens heel sterk en moedig van hem vindt).
Ik zit er al een tijdje over te denken om met iemand te praten. Echter, de wachttijden zijn zo ontzettend lang. Voor een normale psycholoog hier moet ik 4 maanden wachten, en ik weet niet of het bij het Helen downing instituut sneller kan. Het is misschien wel iets waar ik wat sterker achteraan moet gaan.
Mijn zus is al tijden uit huis, en die komt wel vaak terug. Ik kan het met haar gelukkig goed vinden, en ook met mijn moeder. Het grappige is wel dat ik de laatste tijd ook een korter lontje heb, ik lijk wat dat betreft best veel op mijn vader. Het moet voor jou destijds ook niet makkelijk zijn geweest, sterk dat je er zo over kunt praten!
@ Blauwe-emmer
Hij staat echt onder strikte controle bij de longarts in het ziekenhuis hier. Hij mag werkelijk waar voor alles bellen en alles wordt voor hem geregeld. Het contact met de longarts is heel goed, dus als hij kwaaltjes heeft kan het ook meteen onderzocht worden. Daar hebben we gelukkig niets over te klagen. Hij heeft alleen sinds kort last van pijn in zijn rug (krijgt hij morfine voor) vanwege de uitzaaiingen in de vliezen. Maar dat is nu dus goed onder controle.
@ Mirjam
Hij is zeker rijvaardig, alleen gewoon te agressief. Dat heeft hij altijd wel gehad maar de laatste tijd kan hij echt niets van andere weggebruikers meer hebben. Hij heeft een tijdje geleden nog een pet-scan gehad en toen zaten er geen uitzaaiingen in de hersenen. Dat is onderhand wel weer 2 maanden geleden en zijn gedrag is wel verergerd de laatste twee maanden. Wie weet.. het is iets waar ik zelf ook al over nagedacht heeft. Overigens heeft hij ook last van chemo-brain, dus hij is iets minder scherp de laatste tijd. Verder merk ik aan zijn gedrag niets raars (daarin bedoel ik, qua opmerkingen, manier van doen, hoe hij praat). Hij krijgt binnenkort weer een scan dus we zullen het dan wel zien.
Bedankt allemaal alvast voor de reacties! Ik kan er zeker wat mee
Je verwoordt precies wat ik ook moeilijk vind. Ik durf niet zo goed om mijn angsten/onzekerheden met mijn vader te bespreken. We zijn heel open thuis qua praten over behandelingen, en hoe het ervoor staat, maar qua gevoelsperspectief niet echt. Alleen destijds toen mijn vader ons vertelde dat hij een euthanasieverklaring liet opstellen (wat ik overigens heel sterk en moedig van hem vindt).
Ik zit er al een tijdje over te denken om met iemand te praten. Echter, de wachttijden zijn zo ontzettend lang. Voor een normale psycholoog hier moet ik 4 maanden wachten, en ik weet niet of het bij het Helen downing instituut sneller kan. Het is misschien wel iets waar ik wat sterker achteraan moet gaan.
Mijn zus is al tijden uit huis, en die komt wel vaak terug. Ik kan het met haar gelukkig goed vinden, en ook met mijn moeder. Het grappige is wel dat ik de laatste tijd ook een korter lontje heb, ik lijk wat dat betreft best veel op mijn vader. Het moet voor jou destijds ook niet makkelijk zijn geweest, sterk dat je er zo over kunt praten!
@ Blauwe-emmer
Hij staat echt onder strikte controle bij de longarts in het ziekenhuis hier. Hij mag werkelijk waar voor alles bellen en alles wordt voor hem geregeld. Het contact met de longarts is heel goed, dus als hij kwaaltjes heeft kan het ook meteen onderzocht worden. Daar hebben we gelukkig niets over te klagen. Hij heeft alleen sinds kort last van pijn in zijn rug (krijgt hij morfine voor) vanwege de uitzaaiingen in de vliezen. Maar dat is nu dus goed onder controle.
@ Mirjam
Hij is zeker rijvaardig, alleen gewoon te agressief. Dat heeft hij altijd wel gehad maar de laatste tijd kan hij echt niets van andere weggebruikers meer hebben. Hij heeft een tijdje geleden nog een pet-scan gehad en toen zaten er geen uitzaaiingen in de hersenen. Dat is onderhand wel weer 2 maanden geleden en zijn gedrag is wel verergerd de laatste twee maanden. Wie weet.. het is iets waar ik zelf ook al over nagedacht heeft. Overigens heeft hij ook last van chemo-brain, dus hij is iets minder scherp de laatste tijd. Verder merk ik aan zijn gedrag niets raars (daarin bedoel ik, qua opmerkingen, manier van doen, hoe hij praat). Hij krijgt binnenkort weer een scan dus we zullen het dan wel zien.
Bedankt allemaal alvast voor de reacties! Ik kan er zeker wat mee
zaterdag 27 augustus 2016 20:50
Misschien heeft je huisarts ook iemand waarmee je kan praten? Volgens mij hebben de meeste praktijken een praktijkondersteuner GGZ. Dan kan je de tijd overbruggen tot je bij een psycholoog terecht kunt. Of misschien is praten met de praktijkondersteuner voldoende.
Sterkte, ik ga nu met mijn moeder ook een soortgelijk traject in (afgelopen week longkanker vastgesteld) dus ik kan me een klein beetje voorstellen hoe zwaar het moet zijn
Sterkte, ik ga nu met mijn moeder ook een soortgelijk traject in (afgelopen week longkanker vastgesteld) dus ik kan me een klein beetje voorstellen hoe zwaar het moet zijn
zaterdag 27 augustus 2016 20:55
TO, kijk eens op www.kanker.nl, voor lotgenotencontact en meer. En sterkte!
zaterdag 27 augustus 2016 21:14
quote:blauwe_emmer schreef op 27 augustus 2016 @ 20:04:
Hier kan je goede psychologen vinden, mocht je vader dit willen http://www.nvpo.nl/?optio ... sk=view&id=136&Itemid=108
Is het iets van de laatste tijd en heeft hij nog andere klachten (bijv hoofdpijn), dan is dit zeker ook verstandig met de oncoloog of de verpleegkundig specialist te bespreken.IPSO.nl is gespecialiseerd. Vind je ook van alles voor jullie als familie. Je vader is niet de enige voor wie er ondersteuning is.
Hier kan je goede psychologen vinden, mocht je vader dit willen http://www.nvpo.nl/?optio ... sk=view&id=136&Itemid=108
Is het iets van de laatste tijd en heeft hij nog andere klachten (bijv hoofdpijn), dan is dit zeker ook verstandig met de oncoloog of de verpleegkundig specialist te bespreken.IPSO.nl is gespecialiseerd. Vind je ook van alles voor jullie als familie. Je vader is niet de enige voor wie er ondersteuning is.
zondag 28 augustus 2016 00:48
Even kort op iedereen:
Ik weet alleen dat hij eens in de zoveel tijd een ct scan krijgt van zijn longen om dat bij te houden. Ze maken elke drie weken een longfoto, en voor zover ik weet zijn de petscans die wij tot nu toe hebben meegemaakt om aan te tonen of er uitzaaiingen buiten de longen zijn (eventueel hersenen/botten etc). Toen hebben ze dus vastgesteld dat er geen uitzaaiingen in de hersenen zijn, maar wel op 2 plekken in de botten.
@Nes
Onze huisarts heeft inderdaad een praktijkondersteunend GGZ, maar daar was de wachttijd dus 5 maanden
Het traject dat jullie ingaan wordt inderdaad heel zwaar, maar zolang je positief blijft is het meestal goed vol te houden! Sterkte!
Ik weet niet of het praten met een deskundige mij gaat helpen. Ik heb last van het feit dat de kanker voortdurend aanwezig is, en onderwerp van gesprek. Daar gaat een deskundige mij niet bij helpen. Wellicht wel bij het feit dat ik er thuis qua gevoel moeilijk over kan praten en dat ik dus veel opkrop en boosheid heb.
Ik zal eens een kijkje nemen op de sites die zijn aangedragen. Mijn huisarts heeft wel aangeboden dat als ik behoefte heb aan een gesprek dat dat met haar kan, maar ik bespreek dit liever niet met haar. Zij is niet de persoon waarbij ik mijn hart ga luchten. Ik heb denk ik meer aan een lotgenoten-groep, mensen die hetzelfde meemaken/ hebben meegemaakt en die dus begrijpen waar ik doorheen ga. Het Hellen-downing instituut heeft dat, alleen de drempel om daar naartoe te gaan vind ik zo hoog..
Stof tot nadenken allemaal!
Ik weet alleen dat hij eens in de zoveel tijd een ct scan krijgt van zijn longen om dat bij te houden. Ze maken elke drie weken een longfoto, en voor zover ik weet zijn de petscans die wij tot nu toe hebben meegemaakt om aan te tonen of er uitzaaiingen buiten de longen zijn (eventueel hersenen/botten etc). Toen hebben ze dus vastgesteld dat er geen uitzaaiingen in de hersenen zijn, maar wel op 2 plekken in de botten.
@Nes
Onze huisarts heeft inderdaad een praktijkondersteunend GGZ, maar daar was de wachttijd dus 5 maanden
Het traject dat jullie ingaan wordt inderdaad heel zwaar, maar zolang je positief blijft is het meestal goed vol te houden! Sterkte!
Ik weet niet of het praten met een deskundige mij gaat helpen. Ik heb last van het feit dat de kanker voortdurend aanwezig is, en onderwerp van gesprek. Daar gaat een deskundige mij niet bij helpen. Wellicht wel bij het feit dat ik er thuis qua gevoel moeilijk over kan praten en dat ik dus veel opkrop en boosheid heb.
Ik zal eens een kijkje nemen op de sites die zijn aangedragen. Mijn huisarts heeft wel aangeboden dat als ik behoefte heb aan een gesprek dat dat met haar kan, maar ik bespreek dit liever niet met haar. Zij is niet de persoon waarbij ik mijn hart ga luchten. Ik heb denk ik meer aan een lotgenoten-groep, mensen die hetzelfde meemaken/ hebben meegemaakt en die dus begrijpen waar ik doorheen ga. Het Hellen-downing instituut heeft dat, alleen de drempel om daar naartoe te gaan vind ik zo hoog..
Stof tot nadenken allemaal!
zondag 28 augustus 2016 14:27
