Psyche
alle pijlers
Zorgen om dochter
donderdag 25 augustus 2016 01:02
Hallo allemaal, ik lees hier al een tijdje mee en wil heel graag advies.
Sinds 2 maanden weet ik dat mijn jongste dochter zichzelf in haar arm snijd.
Natuurlijk direct hulp gezocht en veel met haar gepraat, onze band is gelukkig heel goed.
Alleen duurt het natuurlijk een tijd voordat de hulp daadwerkelijk start.
Ik vind het ondertussen heel moeilijk hoe ik met bepaalde dingen om moet gaan.
Ze schaamt zich erg en wil mij dus haar arm niet laten zien dus heeft ze altijd een trui of vest aan met lange mauwen
Ook nu het zo warm is, ik vind het zo erg om haar zo te zien, probeer ook wel om erover te praten maar ze zegt dat ze er nog niet aan toe is.
Nu zegt mijn ex, haar vader, dat ik gewoon moet eisen dat ze haar arm laat zien en dat dit nu eenmaal het gevolg is van haar daden.
Maar voor mij voelt het niet goed, ik wil haar niet pushen.
Maar dan twijfel ik weer, ben ik te soft en is dat juist het probleem?
Moet ik haar idd harder aanpakken of zoals ik het zie het straks aan de hulpverlener overlaten en ze dan hopelijk haar schuldgevoel en schaamte overwint. Wat zou jullie advies zijn?
Ze is overigens 13.
Sinds 2 maanden weet ik dat mijn jongste dochter zichzelf in haar arm snijd.
Natuurlijk direct hulp gezocht en veel met haar gepraat, onze band is gelukkig heel goed.
Alleen duurt het natuurlijk een tijd voordat de hulp daadwerkelijk start.
Ik vind het ondertussen heel moeilijk hoe ik met bepaalde dingen om moet gaan.
Ze schaamt zich erg en wil mij dus haar arm niet laten zien dus heeft ze altijd een trui of vest aan met lange mauwen
Ook nu het zo warm is, ik vind het zo erg om haar zo te zien, probeer ook wel om erover te praten maar ze zegt dat ze er nog niet aan toe is.
Nu zegt mijn ex, haar vader, dat ik gewoon moet eisen dat ze haar arm laat zien en dat dit nu eenmaal het gevolg is van haar daden.
Maar voor mij voelt het niet goed, ik wil haar niet pushen.
Maar dan twijfel ik weer, ben ik te soft en is dat juist het probleem?
Moet ik haar idd harder aanpakken of zoals ik het zie het straks aan de hulpverlener overlaten en ze dan hopelijk haar schuldgevoel en schaamte overwint. Wat zou jullie advies zijn?
Ze is overigens 13.
donderdag 25 augustus 2016 01:07
Zoek hulp. Dit zijn dingen die je als dochter onwijs moeilijk met je moeder bespreekt. Hierachter zitten zoveel emoties en een geindoctrineerde denkwijze. Vaak ligt hier een emotie regulatie stoornis aan ten grondslag. Misschien kan je op internet wel meer informatie over vinden.
Ik weet niet welke regio je woont, maar mocht je in de regio van de viersprong wonen daar hoor ik hele goede verhalen over.
Heel veel sterkte vrouw, dikke knuffel voor jou
En beterschap voor je meiske
Ik weet niet welke regio je woont, maar mocht je in de regio van de viersprong wonen daar hoor ik hele goede verhalen over.
Heel veel sterkte vrouw, dikke knuffel voor jou
En beterschap voor je meiske
donderdag 25 augustus 2016 01:07
Ik vind dat je het niet moet opeisen. Juist in deze tijd met haar mee gaan in behoeften. Als ze haar arm niet wil laten zien dan niet. Waar je imo wel op mag inspelen is alle scherpe voorwerpen het huis uit doen. Maar niet stiekem. Je dochter is 13 jaar en begrijpt heel goed wat ze doet. Je kan met haar op niveau praten en uitleggen wat je voelt en waar je mee zit. Op die manier leert ze dat jouw liefde onvoorwaardelijk is. Dat je verdriet hebt om haar daden maar niet van haar verwacht dat ze voor jou iets doet of laat. Dat hoort ze namelijk alleen voor zichzelf te doen. Communiceren is heel belangrijk en daarin zou ik dan ook zo open mogelijk zijn. Hopelijk gaat ze jou leren vertrouwen en ook jou meer in vertrouwen nemen. Dat is de basis.
donderdag 25 augustus 2016 01:09
quote:Ze schaamt zich erg en wil mij dus haar arm niet laten zien dus heeft ze altijd een trui of vest aan met lange mauwen
Ook nu het zo warm is, ik vind het zo erg om haar zo te zien, probeer ook wel om erover te praten maar ze zegt dat ze er nog niet aan toe is.
Nu zegt mijn ex, haar vader, dat ik gewoon moet eisen dat ze haar arm laat zien en dat dit nu eenmaal het gevolg is van haar daden.
Moet ik haar idd harder aanpakken of zoals ik het zie het straks aan de hulpverlener overlaten en ze dan hopelijk haar schuldgevoel en schaamte overwint. Wat zou jullie advies zijn?
Ze is overigens 13.
Och, wat jong .
Het gaat niet om haar schuldgevoel of schaamte, het gaat niet om haar armen/snijwonden. Het gaat om wat daarachter schuilt: de onmacht, de pijn, het verdriet waar ze mee kampt. Daar kan ze nu niet mee omgaan, niet anders dan door te snijden. Ik denk niet dat je nu moet willen ingrijpen in dat snijden, dan gaat ze het alleen maar beter verbergen. Ik denk dat je moet inzetten op veiligheid: een veilig heenkomen voor haar, laten weten (en merken) dat je er altijd voor haar bent, ze alles met je kan bespreken zónder dat jij zult oordelen.
En verder echt inzetten op de hulpverlening: zit ze maar achter de broek.
Ook nu het zo warm is, ik vind het zo erg om haar zo te zien, probeer ook wel om erover te praten maar ze zegt dat ze er nog niet aan toe is.
Nu zegt mijn ex, haar vader, dat ik gewoon moet eisen dat ze haar arm laat zien en dat dit nu eenmaal het gevolg is van haar daden.
Moet ik haar idd harder aanpakken of zoals ik het zie het straks aan de hulpverlener overlaten en ze dan hopelijk haar schuldgevoel en schaamte overwint. Wat zou jullie advies zijn?
Ze is overigens 13.
Och, wat jong .
Het gaat niet om haar schuldgevoel of schaamte, het gaat niet om haar armen/snijwonden. Het gaat om wat daarachter schuilt: de onmacht, de pijn, het verdriet waar ze mee kampt. Daar kan ze nu niet mee omgaan, niet anders dan door te snijden. Ik denk niet dat je nu moet willen ingrijpen in dat snijden, dan gaat ze het alleen maar beter verbergen. Ik denk dat je moet inzetten op veiligheid: een veilig heenkomen voor haar, laten weten (en merken) dat je er altijd voor haar bent, ze alles met je kan bespreken zónder dat jij zult oordelen.
En verder echt inzetten op de hulpverlening: zit ze maar achter de broek.
donderdag 25 augustus 2016 01:24
Snijden is een middel, een erg middel, maar niet het probleem. Ik zou haar dus zeker niet dwingen het te laten zien.
Wat zou het trouwens toevoegen?
Misschien dat mensen dit gek vinden, maar ik heb een vriendin die ook automutileerde eens geadviseerd dat ze dat het best kon doen op één plek die goed te verbergen was. Omdat je op het moment dat je het doet totaal niet bezig bent met de gevolgen op latere leeftijd (littekens en oordelen van mensen daarover).
Laat haar weten dat je er voor haar bent, en haar niet veroordeelt vanwege het snijden.
(Ik heb zelf ook ge-automutileerd, en ik vond de manier waarop ze ermee omgingen in de GGZ eerst heel apart, maar nu eigenlijk heel goed. Ze constateren het, vragen er af en toe naar, maar gaan niet in op het hoe en wat precies. Het wordt niet genegeerd, maar ook geen aandacht aan gegeven, ze veroordelen het niet maar stimuleren het uiteraard ook niet. Zolang het geen levensbedreigende vormen aanneemt, vind ik dat een slimme aanpak).
Wat zou het trouwens toevoegen?
Misschien dat mensen dit gek vinden, maar ik heb een vriendin die ook automutileerde eens geadviseerd dat ze dat het best kon doen op één plek die goed te verbergen was. Omdat je op het moment dat je het doet totaal niet bezig bent met de gevolgen op latere leeftijd (littekens en oordelen van mensen daarover).
Laat haar weten dat je er voor haar bent, en haar niet veroordeelt vanwege het snijden.
(Ik heb zelf ook ge-automutileerd, en ik vond de manier waarop ze ermee omgingen in de GGZ eerst heel apart, maar nu eigenlijk heel goed. Ze constateren het, vragen er af en toe naar, maar gaan niet in op het hoe en wat precies. Het wordt niet genegeerd, maar ook geen aandacht aan gegeven, ze veroordelen het niet maar stimuleren het uiteraard ook niet. Zolang het geen levensbedreigende vormen aanneemt, vind ik dat een slimme aanpak).
donderdag 25 augustus 2016 01:25
Hoe lastig het ook is, denk dat op aanvulling met bovenstaande wat er gezegd is. Het is denk ik ook heel belangrijk is om niet krampachtig te gaan reageren. Het is hopelijk een beetje een open deur, maar ga geen ruzies maken over passers. Ren haar niet het hele huis achterna om een passer oid af te pakken. En met: "HIER DIE PASSER!!!!11!!! JE GEEFT HEM NOU AAN MIJ!!!!!!" bereik je niks;) Daar zou ze zich alleen maar rotter onder gaan voelen. Maar dat is eigen ervaring;)
Is het snijden oppervlakkig?
Is het snijden oppervlakkig?
donderdag 25 augustus 2016 01:27
quote:Sweety2015 schreef op 25 augustus 2016 @ 01:07:
Zeker niet gaan pushen, maar liefdevolle aandacht geven en aan profs overlaten
dit.. en als ze haar arm niet wil tonen, hoeft dat niet, toch? je weet wat er aan de hand is; het is 'slechts' het zichtbare gevolg van haar innerlijke onmacht en pijn. gelukkig richt je je, samen met aanstaande profs, op de oorsprong. heel veel liefs en kracht voor jullie allemaal, hopelijk kunnen jullie over een x aantal maanden terugkijken op deze bepalende periode en blijkt het jullie allemaal sterker en nóg inniger te hebben gemaakt. je klinkt ieg als een fijne en liefdevolle moeder
Zeker niet gaan pushen, maar liefdevolle aandacht geven en aan profs overlaten
dit.. en als ze haar arm niet wil tonen, hoeft dat niet, toch? je weet wat er aan de hand is; het is 'slechts' het zichtbare gevolg van haar innerlijke onmacht en pijn. gelukkig richt je je, samen met aanstaande profs, op de oorsprong. heel veel liefs en kracht voor jullie allemaal, hopelijk kunnen jullie over een x aantal maanden terugkijken op deze bepalende periode en blijkt het jullie allemaal sterker en nóg inniger te hebben gemaakt. je klinkt ieg als een fijne en liefdevolle moeder
donderdag 25 augustus 2016 02:41
Waarom wil je het graag zien dan? Om te controleren of ze het nog doet?
Het is beter om je te concentreren van vinden van goeie en snelle hulp. Hang aan de telefoon bij instanties, schakel de huisarts in dat soort dingen zijn belangrijker, want ouders kunnen vaak niet helpen. Hier is niks af te dwingen, wat zij voelt en ervaart heeft niet met jouw gevoel te maken maar met het hare.
Haar de ruimte geven, haar laten merken dat je er voor haar bent en haar de tijd geven om zelf naar je toe te komen zal beter werken dan dwingen.
Het is helaas voor mij een hele herkenbare situatie waar je in zit en snap je onmacht.
Sterkte!
Het is beter om je te concentreren van vinden van goeie en snelle hulp. Hang aan de telefoon bij instanties, schakel de huisarts in dat soort dingen zijn belangrijker, want ouders kunnen vaak niet helpen. Hier is niks af te dwingen, wat zij voelt en ervaart heeft niet met jouw gevoel te maken maar met het hare.
Haar de ruimte geven, haar laten merken dat je er voor haar bent en haar de tijd geven om zelf naar je toe te komen zal beter werken dan dwingen.
Het is helaas voor mij een hele herkenbare situatie waar je in zit en snap je onmacht.
Sterkte!
donderdag 25 augustus 2016 02:54
Flower3666 nee hoor dat doe ik niet dat zou volgens mij alleen maar meer druk op haar leggen. Maar je gaat aan jezelf twijfelen: doe ik t wel goed? Moet ik toch wat harder zijn? Maar ik ga mijn eigen gevoel volgen zoals ik denk dat het goed is. Hopelijk krijg ik straks wanneer de hulp start ook wat handvatten hoe hier mee om te gaan.
Of het oppervlakkig is? Ze zegt zelf van wel maar dat weet ik dus niet zeker.
Of het oppervlakkig is? Ze zegt zelf van wel maar dat weet ik dus niet zeker.
donderdag 25 augustus 2016 03:07
Zeeuwsknoopje het is niet perse dat ik haar arm wilde zien maar meer dat ze zich voor mij niet hoef te schamen en met dit warme weer gewoon een t-shirt aan kan snap je. Maar ze wilt dat niet en dat respecteer ik. Maar ik twijfelde omdat haar vader en ik niet op 1 lijn zitten. Hij is meer van de hardere aanpak.
donderdag 25 augustus 2016 03:17
Zij is nog niet zover. En dat kan nog een hele lange tijd duren.
Misschien kan je haar vader overtuigen om de harde aanpak te laten varen voor nu. Het zal jullie dochter niet helpen. Haar keuze om lange mouwen te dragen is niet voor niks. Eerst moeten er andere zaken bekijken worden, voordat zij uit dat hoekje zal kruipen. Tenminste dat was onze ervaring hier.
Misschien kan je haar vader overtuigen om de harde aanpak te laten varen voor nu. Het zal jullie dochter niet helpen. Haar keuze om lange mouwen te dragen is niet voor niks. Eerst moeten er andere zaken bekijken worden, voordat zij uit dat hoekje zal kruipen. Tenminste dat was onze ervaring hier.
donderdag 25 augustus 2016 05:23
Heftig TO. Sterkte. Ik heb geen advies voor je, maar misschien heb je hier wat aan:
http://www.opvoedadvies.nl/zelfbeschadiging.htm
http://www.opvoedadvies.nl/zelfbeschadiging.htm
donderdag 25 augustus 2016 07:24
Een tijd geleden was hier een interessante docu reeks over waar ze jongeren volgden die dit deden. Misschien interessant om te kijken/ met haar te kijken.
http://www.documentairene ... lerius-beschadigd-deel-1/
http://www.documentairene ... lerius-beschadigd-deel-1/
donderdag 25 augustus 2016 09:16
Ik ben het eigenlijk niet helemaal eens met de vorige reacties. Waarom zou je niet even naar die arm mogen kijken? Het meisje is 13, als moeder ben je verantwoordelijk voor zorg. Even kijken of er misschien extra (wond)zorg nodig is lijkt me niet overbodig.
Natuurlijk zit je dan op een gevoelig punt qua zelfbeschikking/privacy maar pijnlijk is het toch al. Ik zou er wel voor waken om er al te emotioneel over te doen dan, gewoon kalm blijven. Schaf ook zwachtels, betadine e/o sterilon aan en zeg dochter dat ze wel elke dag een schoon shirt aan doet ivm kans op infecties.
Sterkte TO, voor jou en dochter.
Natuurlijk zit je dan op een gevoelig punt qua zelfbeschikking/privacy maar pijnlijk is het toch al. Ik zou er wel voor waken om er al te emotioneel over te doen dan, gewoon kalm blijven. Schaf ook zwachtels, betadine e/o sterilon aan en zeg dochter dat ze wel elke dag een schoon shirt aan doet ivm kans op infecties.
Sterkte TO, voor jou en dochter.
donderdag 25 augustus 2016 09:18
"Nu zegt mijn ex, haar vader, dat ik gewoon moet eisen dat ze haar arm laat zien en dat dit nu eenmaal het gevolg is van haar daden"
Klinkt voor mij alsof ze iets fout heeft gedaan en daar nu de consequenties van onder ogen moet komen. Ze is niet "stout" geweest en moet daar nu maar de gevolgen van aanvaarden. Het is erg wat ze doet, verdrietig en zo pijnlijk dat ze dit als middel nodig heeft, maar niet fout.
Snijden kan meerdere functies hebben, zoals een middel om even geen innerlijke pijn meer te voelen, maar in plaats daarvan fysieke. Een middel uit onmacht. Zoals hierboven al is gezegd is snijden slechts hetgeen wat je kan zien, waar je de onderliggende reden niet kan zien.
Weet je wat de oorzaak is van het snijden, waar ze zo mee worstelt? Goed dat je hulp hebt gezocht, hopelijk komt dat snel tot stand! Je klinkt als een lieve moeder. Fijn dat je zo'n sterke band hebt met je dochter, en ook begrijpelijk van haar dat ze jullie de wonden niet wil laten zien (ik kan me ergens ook wel voorstellen dat ze zich misschien schaamt, hoe goed jullie band ook is).
De meerwaarde van de wonden willen zien ontgaat mij enigszins (als snap ik absoluut je zorg en dat je wellicht wilt zien of het snijden minder of meer is geworden. Maar haar dwingen heeft denk ik eerder tot gevolg dat ze het nog meer gaat verbergen, op andere plekken gaat snijden en je wellicht met haar dwingen haar lichaam en haar punt van schaamte te laten zien er ook voor zorgt dat de communicatie afsluit). Mocht je willen kijken of de wonden goed verzorgd (kunnen) worden om littekens, en eventueel de kans op infecties, zoveel mogelijk te voorkomen, zou je haar wat bio oil of andere crèmes kunnen geven zodat ze eventueel zelf de wonden kan verzorgen.Misschien ook wat pleisters e.d. op haar kamer leggen. Jullie zijn haar ouders en dat jullie je zorgen maken is alleen maar begrijpelijk (en goed! Ouders zouden hier absoluut niet onverschillig over moeten of mogen zijn), maar het is wel haar lichaam.
Heel veel sterkte voor jullie in ieder geval. Wat een strijd moet er in haar omgaan, en zo jong al. En de onmacht die jullie ervaren lijkt me verschrikkelijk. Heel veel sterkte en ik hoop dat ze snel goede hulp zal krijgen.
Klinkt voor mij alsof ze iets fout heeft gedaan en daar nu de consequenties van onder ogen moet komen. Ze is niet "stout" geweest en moet daar nu maar de gevolgen van aanvaarden. Het is erg wat ze doet, verdrietig en zo pijnlijk dat ze dit als middel nodig heeft, maar niet fout.
Snijden kan meerdere functies hebben, zoals een middel om even geen innerlijke pijn meer te voelen, maar in plaats daarvan fysieke. Een middel uit onmacht. Zoals hierboven al is gezegd is snijden slechts hetgeen wat je kan zien, waar je de onderliggende reden niet kan zien.
Weet je wat de oorzaak is van het snijden, waar ze zo mee worstelt? Goed dat je hulp hebt gezocht, hopelijk komt dat snel tot stand! Je klinkt als een lieve moeder. Fijn dat je zo'n sterke band hebt met je dochter, en ook begrijpelijk van haar dat ze jullie de wonden niet wil laten zien (ik kan me ergens ook wel voorstellen dat ze zich misschien schaamt, hoe goed jullie band ook is).
De meerwaarde van de wonden willen zien ontgaat mij enigszins (als snap ik absoluut je zorg en dat je wellicht wilt zien of het snijden minder of meer is geworden. Maar haar dwingen heeft denk ik eerder tot gevolg dat ze het nog meer gaat verbergen, op andere plekken gaat snijden en je wellicht met haar dwingen haar lichaam en haar punt van schaamte te laten zien er ook voor zorgt dat de communicatie afsluit). Mocht je willen kijken of de wonden goed verzorgd (kunnen) worden om littekens, en eventueel de kans op infecties, zoveel mogelijk te voorkomen, zou je haar wat bio oil of andere crèmes kunnen geven zodat ze eventueel zelf de wonden kan verzorgen.Misschien ook wat pleisters e.d. op haar kamer leggen. Jullie zijn haar ouders en dat jullie je zorgen maken is alleen maar begrijpelijk (en goed! Ouders zouden hier absoluut niet onverschillig over moeten of mogen zijn), maar het is wel haar lichaam.
Heel veel sterkte voor jullie in ieder geval. Wat een strijd moet er in haar omgaan, en zo jong al. En de onmacht die jullie ervaren lijkt me verschrikkelijk. Heel veel sterkte en ik hoop dat ze snel goede hulp zal krijgen.
donderdag 25 augustus 2016 09:28
Stokske, dank je wel voor het linkje, heb net een klein stukje gekeken, ga het vanavond eerst helemaal alleen kijken. Heftig om te zien maar ik weet nu wel dat het bij haar oppervlakkig is, gelukkig nog nooit naar de eerste hulp hoeven gaan.
Timetraveler, dochter weigert om nog naar haar vader te gaan. Dat is in het verleden ook weleens zo geweest maar heb ik er toch voor gezorgd dat ze ging. Ik vind het heel belangrijk dat ze een goede band met haar vader heeft / krijgt. Nu laat ik het maar even zo en hoop ik dat ze ook daar straks hulp bij krijgt. Uiteraard hou ik hem wel op de hoogte.
Timetraveler, dochter weigert om nog naar haar vader te gaan. Dat is in het verleden ook weleens zo geweest maar heb ik er toch voor gezorgd dat ze ging. Ik vind het heel belangrijk dat ze een goede band met haar vader heeft / krijgt. Nu laat ik het maar even zo en hoop ik dat ze ook daar straks hulp bij krijgt. Uiteraard hou ik hem wel op de hoogte.
donderdag 25 augustus 2016 09:38
Wauw wat een mooie reacties hier. Hoe mensen erop reageren, hoe mensen begrijpen dat boos worden/pushen averechts werkt.
Luister ajb niet naar je ex-man. Harder worden lijkt me geen goed idee en vind dat je dit enorm liefde- en begripvol aanpakt. Had ik jou maar als moeder gehad, haha!
Ik hou ontzettend veel van mijn moeder, maar met mijn problemen kon ze niet goed omgaan. (Is natuurlijk ook niet niks, dus neem haar niks meer kwalijk.) Toen ik 12/13 was begon ik ook met mezelf pijn doen. Mijn moeder werd boos. Ik kreeg straf. Was waarschijnlijk gewoon onmacht, maar dat hielp natuurlijk helemaal niet. Voelde me alleen maar nog veel schuldiger en rotter. Tot ik die gevoelens niet meer aan kon en, je raad het al, juist weer ging snijden. Het is zo'n complex probleem, eigenlijk gewoon een verslaving. En net zoals elke verslaving is het 'maar' een middel. Het probleem ligt veel dieper.
Anyways, ik word erg blij van de reacties hier. Wat fijn dat jullie zo met jullie kinderen om zouden gaan als ze last zouden hebben van iets als dit. Ik snap hoe machteloos je je voelt als ouder zijnde en dat het heel moeilijk moet zijn hoe hierop te reageren.
Hoop dat er snel een beetje actie komt van de hulpverleners!
Luister ajb niet naar je ex-man. Harder worden lijkt me geen goed idee en vind dat je dit enorm liefde- en begripvol aanpakt. Had ik jou maar als moeder gehad, haha!
Ik hou ontzettend veel van mijn moeder, maar met mijn problemen kon ze niet goed omgaan. (Is natuurlijk ook niet niks, dus neem haar niks meer kwalijk.) Toen ik 12/13 was begon ik ook met mezelf pijn doen. Mijn moeder werd boos. Ik kreeg straf. Was waarschijnlijk gewoon onmacht, maar dat hielp natuurlijk helemaal niet. Voelde me alleen maar nog veel schuldiger en rotter. Tot ik die gevoelens niet meer aan kon en, je raad het al, juist weer ging snijden. Het is zo'n complex probleem, eigenlijk gewoon een verslaving. En net zoals elke verslaving is het 'maar' een middel. Het probleem ligt veel dieper.
Anyways, ik word erg blij van de reacties hier. Wat fijn dat jullie zo met jullie kinderen om zouden gaan als ze last zouden hebben van iets als dit. Ik snap hoe machteloos je je voelt als ouder zijnde en dat het heel moeilijk moet zijn hoe hierop te reageren.
Hoop dat er snel een beetje actie komt van de hulpverleners!
Laat los wie je denkt te moeten zijn.
donderdag 25 augustus 2016 09:44
Ik ben een aantal jaren voorlichter geweest voor hulpverleners wat betreft zelfbeschadiging. Ik deed dit vanuit eigen ervaring en samen met alles wat ik hoorde van lotgenoten.
Pushen heeft geen zin, dwingen om haar armen te laten zien ook niet. Ook werkt verbieden niet.
Als ze kon was ze al lang gestopt en waarschijnlijk nooit begonnen. Wat ik ouders nog wel eens aanraadde was een schriftje. Kun jij als ouder in schrijven, al je zorgen en je vragen en daar kan zij dan op reageren. Eens in de week een uurtje thee drinken met dit als onderwerp.
De rest van de week is het geen onderwerp verder.
Zorg wel voor voldoende verbandmiddelen. Dat betekend niet dat je het goedkeurt maar wel dat je wilt dat zij zich goed verzorgt zodat littekens gereduceerd blijven.
Verder kun je eens kijken op de site van de Landelijke Stichting Zelfbeschadiging. Daar staat informatie op.
Sterkte, ik hoop dat ze een goede hulpverlener treft met veel begrip.
Pushen heeft geen zin, dwingen om haar armen te laten zien ook niet. Ook werkt verbieden niet.
Als ze kon was ze al lang gestopt en waarschijnlijk nooit begonnen. Wat ik ouders nog wel eens aanraadde was een schriftje. Kun jij als ouder in schrijven, al je zorgen en je vragen en daar kan zij dan op reageren. Eens in de week een uurtje thee drinken met dit als onderwerp.
De rest van de week is het geen onderwerp verder.
Zorg wel voor voldoende verbandmiddelen. Dat betekend niet dat je het goedkeurt maar wel dat je wilt dat zij zich goed verzorgt zodat littekens gereduceerd blijven.
Verder kun je eens kijken op de site van de Landelijke Stichting Zelfbeschadiging. Daar staat informatie op.
Sterkte, ik hoop dat ze een goede hulpverlener treft met veel begrip.
donderdag 25 augustus 2016 09:53
Ik vertelde in de voorlichtingen ook altijd dat het geen verslaving was maar een overlevingsmechanisme wat wel raakvlakken heeft met een verslaving. Je snijd en de druk is er af. Dan gebeurt er weer van alles waardoor de druk oploopt, je wilt niet snijden dus zoek je afleiding, maar uiteindelijk hou je het toch niet meer bij elkaar en om niet te ontploffen snij je toch weer.
Een verslaving aan drank of drugs is fysiek ook en heeft misschien ook de functie van vluchten maar als de oorzaak is opgelost moet je toch blijven drinken om geen ontwenningsverschijnselen te krijgen. Met zelfbeschadiging zijn er geen ontwenningsverschijnselen, als iemand meer eigenwaarde en zelfvertrouwen krijgt, kan gaan praten over de oorzaak en voelt dat je weer controle over je leven hebt stopt de zelfbeschadiging.
Een verslaving aan drank of drugs is fysiek ook en heeft misschien ook de functie van vluchten maar als de oorzaak is opgelost moet je toch blijven drinken om geen ontwenningsverschijnselen te krijgen. Met zelfbeschadiging zijn er geen ontwenningsverschijnselen, als iemand meer eigenwaarde en zelfvertrouwen krijgt, kan gaan praten over de oorzaak en voelt dat je weer controle over je leven hebt stopt de zelfbeschadiging.
