Relaties
alle pijlers
11 jaar alweer, hoe is het mogelijk!
vrijdag 27 december 2013 09:54
Precies vandaag ja: toen zwaaide ik mijn kinderen uit, toen 6 en 4 jaar: mijn dochtertje en mijn zoontje. Dag, tot na de vakantie! Oh, een paar daagjes maar. Kerstvakantie bij papa. Alles goed afgesproken. Althans, dat dacht ik.
Het liep anders. Ik zag ze niet meer terug en wist een heel aantal jaren niets over hen. Alle angsten die je als moeder kunt hebben over je kinderen (ja, want die komen er gratis bij na de bevalling) zijn langsgekomen. Weg, met onbekend lot. Ze konden wel dood zijn.
Nee, dood zijn ze gelukkig niet. Ze leven bij hun vader en hun Irakese familie. Er is contact. Ik zag foto's. Goh, zijn dat mijn kinderen? In mijn gedachten liepen ze nog beiden aan mijn hand naar school. Nu zag ik daar pubers. Kinderen die ik bij wijze van spreken niet eens meer herkende. Ook al zei hun vader - jawel, met hem was er ook contact - dat ze zoveel op mij leken.
Er volgden chatgesprekken met mijn dochter; het liep moeizaam. Tijdlang weer geen contact meer. En nu weer wel. Ik heb hen, en hun vader, gezien en gesproken via de cam. Een nieuwe mijlpaal. Ik heb hun kamers gezien, ik heb een video van vroeger gezien. Goh, wees blij, zul je zeggen. Lichtpuntjes. Dat gaat de goede kant op. Mooie ontwikkelingen.
Maar het laat me alleen meer en meer voelen dat hun leven daar is, en dat ze daar blijven. Oh ja, misschien ga ik ze in het komende jaar zelfs wel een keer in het echt zien. Hun papa staat positief tegenover het contact; voor nu althans. Mij brengt het nu alleen maar meer hartzeer. Ik ben kwijt wat ik had. Mijn leven was al kapot; maar met hun vertrek ben ik ook nog het allerliefste wat ik had, de hoop op een betere toekomst, mijn eigen gezin, ook nog kwijtgeraakt.
Waar moet ik nog moed vandaan halen om door te gaan? Ik zag mijn kinderen op de cam, en ik weet niet wat te zeggen, en zij weten niet wat te zeggen. We zijn vreemden. Onbegrijpelijk toch?! Ik heb ze beiden 9 maanden onder mijn hart gedragen, met dromen voor onze toekomst. En nu zie ik ze, en weet ik niet eens meer wat ik voel of wat zij voelen, behalve dan dat ik een hoop hartzeer voel. Ik ben alles kwijt.
Ik doe mijn best, elke dag in mijn leven hier, om er iets van te maken, en natuurlijk is er meer in het leven dan kinderen.. Maar op een dag als vandaag zie ik het even niet. Op deze dag overheerst de pijn van het verlies en van alles wat ik ben kwijtgeraakt. Zeg me niet dat ik om me heen moet kijken wat er wél is, want dat doe ik. Alleen vandaag lukt het even niet. Misschien morgen wel weer, als ik met hopelijk nieuwe frisse moed weer opsta en de lucht dan buiten misschien wél weer blauw is.
Het is een lang stuk geworden, maar bedankt voor het lezen.
Ik kan vandaag verder niet reageren, want ik heb zo een afspraak met een vriendin (what was I thinking?), maar vanavond ben ik er weer. Voor degenen die mijn verhaal kennen: zo gaat het dus nu.
Het liep anders. Ik zag ze niet meer terug en wist een heel aantal jaren niets over hen. Alle angsten die je als moeder kunt hebben over je kinderen (ja, want die komen er gratis bij na de bevalling) zijn langsgekomen. Weg, met onbekend lot. Ze konden wel dood zijn.
Nee, dood zijn ze gelukkig niet. Ze leven bij hun vader en hun Irakese familie. Er is contact. Ik zag foto's. Goh, zijn dat mijn kinderen? In mijn gedachten liepen ze nog beiden aan mijn hand naar school. Nu zag ik daar pubers. Kinderen die ik bij wijze van spreken niet eens meer herkende. Ook al zei hun vader - jawel, met hem was er ook contact - dat ze zoveel op mij leken.
Er volgden chatgesprekken met mijn dochter; het liep moeizaam. Tijdlang weer geen contact meer. En nu weer wel. Ik heb hen, en hun vader, gezien en gesproken via de cam. Een nieuwe mijlpaal. Ik heb hun kamers gezien, ik heb een video van vroeger gezien. Goh, wees blij, zul je zeggen. Lichtpuntjes. Dat gaat de goede kant op. Mooie ontwikkelingen.
Maar het laat me alleen meer en meer voelen dat hun leven daar is, en dat ze daar blijven. Oh ja, misschien ga ik ze in het komende jaar zelfs wel een keer in het echt zien. Hun papa staat positief tegenover het contact; voor nu althans. Mij brengt het nu alleen maar meer hartzeer. Ik ben kwijt wat ik had. Mijn leven was al kapot; maar met hun vertrek ben ik ook nog het allerliefste wat ik had, de hoop op een betere toekomst, mijn eigen gezin, ook nog kwijtgeraakt.
Waar moet ik nog moed vandaan halen om door te gaan? Ik zag mijn kinderen op de cam, en ik weet niet wat te zeggen, en zij weten niet wat te zeggen. We zijn vreemden. Onbegrijpelijk toch?! Ik heb ze beiden 9 maanden onder mijn hart gedragen, met dromen voor onze toekomst. En nu zie ik ze, en weet ik niet eens meer wat ik voel of wat zij voelen, behalve dan dat ik een hoop hartzeer voel. Ik ben alles kwijt.
Ik doe mijn best, elke dag in mijn leven hier, om er iets van te maken, en natuurlijk is er meer in het leven dan kinderen.. Maar op een dag als vandaag zie ik het even niet. Op deze dag overheerst de pijn van het verlies en van alles wat ik ben kwijtgeraakt. Zeg me niet dat ik om me heen moet kijken wat er wél is, want dat doe ik. Alleen vandaag lukt het even niet. Misschien morgen wel weer, als ik met hopelijk nieuwe frisse moed weer opsta en de lucht dan buiten misschien wél weer blauw is.
Het is een lang stuk geworden, maar bedankt voor het lezen.
Ik kan vandaag verder niet reageren, want ik heb zo een afspraak met een vriendin (what was I thinking?), maar vanavond ben ik er weer. Voor degenen die mijn verhaal kennen: zo gaat het dus nu.
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
vrijdag 27 december 2013 11:33
Wat indoctrinatie toch kan doen. Je kinderen zijn helemaal geherprogrammeerd volgens die achterlijke cultuur daar en ze zien jou als onbekende. Het is wellicht voor jou een kans om een en ander af te kunnen sluiten door er naartoe te gaan en te ervaren hoe vervreemd ze van je zijn. Of denk je dat je hen kunt herindoctrineren met de geneugten van het vrije leven in het westen zodat je ze mee naar Nederland kunt proberen te nemen?
vrijdag 27 december 2013 11:36
Pppfff, ik heb de tranen in mijn ogen staan. Ik had al eens stukjes van je gelezen, maar dit komt zo binnen. Ik heb zoveel bewondering voor je, wat ben jij sterk. Ik heb zelf 3 kinderen en zou niet weten met welke reden ik nog mijn bed uit zou komen als zij zo uit mijn leven gerukt zouden worden.
Ik hoop dat je vriendin je vandaag knuffelt, naar je luistert en je opvangt. Sterkte.
Ik hoop dat je vriendin je vandaag knuffelt, naar je luistert en je opvangt. Sterkte.
vrijdag 27 december 2013 11:49
quote:elninjoo schreef op 27 december 2013 @ 11:33:
Wat indoctrinatie toch kan doen. Je kinderen zijn helemaal geherprogrammeerd volgens die achterlijke cultuur daar en ze zien jou als onbekende. Het is wellicht voor jou een kans om een en ander af te kunnen sluiten door er naartoe te gaan en te ervaren hoe vervreemd ze van je zijn. Of denk je dat je hen kunt herindoctrineren met de geneugten van het vrije leven in het westen zodat je ze mee naar Nederland kunt proberen te nemen?Elninjoo, lieve schat, doe nou eens een keer niet zo.
Wat indoctrinatie toch kan doen. Je kinderen zijn helemaal geherprogrammeerd volgens die achterlijke cultuur daar en ze zien jou als onbekende. Het is wellicht voor jou een kans om een en ander af te kunnen sluiten door er naartoe te gaan en te ervaren hoe vervreemd ze van je zijn. Of denk je dat je hen kunt herindoctrineren met de geneugten van het vrije leven in het westen zodat je ze mee naar Nederland kunt proberen te nemen?Elninjoo, lieve schat, doe nou eens een keer niet zo.
vrijdag 27 december 2013 12:01
Sterkte Elmervrouw en vooral vandaag!! Vandaag hoef je even helemaal niets. Dus voel je niet schuldig dat je even de leuke dingen van het leven niet meer ziet, dat maakt het alleen maar zwaarder.
Ik hoop dat er een tijd komt waarin je kinderen doorkrijgen hoe het écht gegaan is en dan ze je voldoende vertrouwen om contact met je te hebben.
Ik hoop dat er een tijd komt waarin je kinderen doorkrijgen hoe het écht gegaan is en dan ze je voldoende vertrouwen om contact met je te hebben.
vrijdag 27 december 2013 12:11
Ja, je verhaal is bekend.
Hoe je hiermee verder moet? Pfoeh. Ik sta anders in dit soort dingen, ik heb mijn dochter nooit als ´van mij´ ervaren. Vanaf het moment dat ik wist dat ik zwanger was, tot nu, is ze een zelfstandig wezen, een eigen ik, iemand die los van mij staat, haar eigen leven leidt. Ik ben zo´n moeder die haar kind twee keer helpt op de glijbaan en vervolgens rustig een tijdschrift zit te lezen. Zo´n moeder wiens kind met zes jaar met een groep vriendjes door het dorp struinde en ik meestal niet precies wist waar ze uithing. Een kind dat zelfstandig door het leven gaat en waarbij ik vanaf de zijlijn toekijk, bijstuur, help als er hulp nodig is maar niet op voorhand al bedenkt wat er allemaal fout kan gaan.
Je hebt kleine kinderen uitgezwaaid en je gaat nu (bijna) volwassen mensen ontmoeten. Je schrijft, als ik me goed herinner. Is het een idee om een boek te schrijven over het leven dat ze gehad zouden hebben als je ze hier had gehad? Dat je een eigen verloop bedenkt, waarin je uiteraard wel realistisch moet kijken naar hoe pubers zich ontwikkelen en gedragen. Want weet je, als je kinderen hier waren gebleven had je nu ook te maken gehad met jong-volwassenen die hun eigen leven leiden. Die hun eigen keuzes maken en zich afzetten tegen hun ouders. Met wat je nu van ze weet, zou je een eigen verleden kunnen laten uitkomen op het nu. Dan is de overgang minder groot.
En pubers, laten we even eerlijk zijn, zijn niet de makkelijkste mensen, ze hebben weinig inzicht in de gevoelens en gedachten van anderen, zijn voornamelijk met zichzelf bezig en wat hun vrienden vinden is echt veeeeeeeeeeel belangrijker dan wat hun moeder vindt. Ik kan met mijn dochter soms best verstandige gesprekken voeren, maar haar leven speelt zich toch voornamelijk buiten mijn gezichtsveld af. Heel soms krijg je als moeder een glimpje, via een mentor bijvoorbeeld. Maar in jouw hoofd is je jongste nog vier jaar, een kindje dat na het vallen komt voor een pleister. Dat beeld zul je moeten laten gaan, want een puber die valt, kijkt eerst of iemand het gezien heeft en doet vervolgens heel stoer alsof er niks aan de hand is. Die kan een been op vier plaatsen breken zonder een traan te laten.
Waarmee ik bedoel te zeggen; je kinderen zijn ruim tien jaar ouder nu. Ze zijn geen kind meer en zullen zo ook niet behandeld willen worden. Ik zie dat bij oma wel eens gebeuren, die praat tegen Dochter alsof ze nog steeds drie is. Dochter reageert daar erg kattig op. Maar misschien helpt het jou als je die tien jaar kunt overbruggen op de één of andere manier. En besef; de omslag van kind naar jong-volwassene is soms als een revolutie. De echte omslag duurt maar een paar maanden en vindt meestal plaats in het begin van het tweede middelbare-school jaar voor de meiden, bij de jongens meestal halverwege het derde jaar. Ook al bedenk jij zélf een verleden, dat maakt voor de omgang met deze kinderen niet zoveel uit. Een puber vertelt zijn ouders namelijk bijzonder weinig.
Kleine edit; ik ben niet zo´n geweldige schrijfster en mijn tekst is een rommeltje. Maar ik denk dat je de strekking wel zult begrijpen.
vrijdag 27 december 2013 12:38
Maar Exces, het is toch een heel ander gevoel als je dochter in het dorp struint met haar vriendinnetjes dan als je kinderen in een ver land zitten en niet 's avonds bij jou aan tafel zitten om over hun avonturen van die dag te vertellen?
Ik snap niet zo goed wat je daarmee bedoelt. Ik denk dat Elmervrouw heel goed beseft dat haar kinderen in een hele andere fase zitten dan toen zij ze voor het laatst uitzwaaide. En dat daar dus ook het verdriet in zit. Je kunt nooit meer de verloren tijd inhalen. De basis die je met je kinderen hebt opgebouwd heb je nodig om de pubertijd in te gaan. Maar goed, dat is wat ik vind. Kan natuurlijk niet voor Elmervrouw praten.
Elmervrouw, ik wens je alle kracht. Wat een nachtmerrie.
Ik snap niet zo goed wat je daarmee bedoelt. Ik denk dat Elmervrouw heel goed beseft dat haar kinderen in een hele andere fase zitten dan toen zij ze voor het laatst uitzwaaide. En dat daar dus ook het verdriet in zit. Je kunt nooit meer de verloren tijd inhalen. De basis die je met je kinderen hebt opgebouwd heb je nodig om de pubertijd in te gaan. Maar goed, dat is wat ik vind. Kan natuurlijk niet voor Elmervrouw praten.
Elmervrouw, ik wens je alle kracht. Wat een nachtmerrie.
vrijdag 27 december 2013 12:43
Denk dat Elmervrouw moet proberen 'n zaadje te planten in het brein van die pubers als ze daar is. Door enthousiast te vertellen over onze westerse vrijheden en alles wat we hier kunnen en hebben. Zonder het ze op te dringen. Maar wellicht gaat dat zaadje dan wel groeien en beseffen die kinderen dat ze daar in 'n gevangenis zitten en breken ze zelf uit en willen terug naar hun geboorteland.
vrijdag 27 december 2013 12:53
Het allerbelangrijkste uit je leven, degenen waar je het allermeest van houdt op deze wereld. Zomaar van het een op ander moment weggerukt worden uit je leven!
Vreselijk, wat een hel moet het zijn waar jij in bent belandt!
Ook mijn moederhart huilt mee..
Vreselijk, wat een hel moet het zijn waar jij in bent belandt!
Ook mijn moederhart huilt mee..
Elke les, waar je van leert, maakt het pad vrij voor nog waardevollere lessen. Elke les, die je negeert, komt steeds weer terug.
