Relaties
alle pijlers
11 jaar alweer, hoe is het mogelijk!
vrijdag 27 december 2013 09:54
Precies vandaag ja: toen zwaaide ik mijn kinderen uit, toen 6 en 4 jaar: mijn dochtertje en mijn zoontje. Dag, tot na de vakantie! Oh, een paar daagjes maar. Kerstvakantie bij papa. Alles goed afgesproken. Althans, dat dacht ik.
Het liep anders. Ik zag ze niet meer terug en wist een heel aantal jaren niets over hen. Alle angsten die je als moeder kunt hebben over je kinderen (ja, want die komen er gratis bij na de bevalling) zijn langsgekomen. Weg, met onbekend lot. Ze konden wel dood zijn.
Nee, dood zijn ze gelukkig niet. Ze leven bij hun vader en hun Irakese familie. Er is contact. Ik zag foto's. Goh, zijn dat mijn kinderen? In mijn gedachten liepen ze nog beiden aan mijn hand naar school. Nu zag ik daar pubers. Kinderen die ik bij wijze van spreken niet eens meer herkende. Ook al zei hun vader - jawel, met hem was er ook contact - dat ze zoveel op mij leken.
Er volgden chatgesprekken met mijn dochter; het liep moeizaam. Tijdlang weer geen contact meer. En nu weer wel. Ik heb hen, en hun vader, gezien en gesproken via de cam. Een nieuwe mijlpaal. Ik heb hun kamers gezien, ik heb een video van vroeger gezien. Goh, wees blij, zul je zeggen. Lichtpuntjes. Dat gaat de goede kant op. Mooie ontwikkelingen.
Maar het laat me alleen meer en meer voelen dat hun leven daar is, en dat ze daar blijven. Oh ja, misschien ga ik ze in het komende jaar zelfs wel een keer in het echt zien. Hun papa staat positief tegenover het contact; voor nu althans. Mij brengt het nu alleen maar meer hartzeer. Ik ben kwijt wat ik had. Mijn leven was al kapot; maar met hun vertrek ben ik ook nog het allerliefste wat ik had, de hoop op een betere toekomst, mijn eigen gezin, ook nog kwijtgeraakt.
Waar moet ik nog moed vandaan halen om door te gaan? Ik zag mijn kinderen op de cam, en ik weet niet wat te zeggen, en zij weten niet wat te zeggen. We zijn vreemden. Onbegrijpelijk toch?! Ik heb ze beiden 9 maanden onder mijn hart gedragen, met dromen voor onze toekomst. En nu zie ik ze, en weet ik niet eens meer wat ik voel of wat zij voelen, behalve dan dat ik een hoop hartzeer voel. Ik ben alles kwijt.
Ik doe mijn best, elke dag in mijn leven hier, om er iets van te maken, en natuurlijk is er meer in het leven dan kinderen.. Maar op een dag als vandaag zie ik het even niet. Op deze dag overheerst de pijn van het verlies en van alles wat ik ben kwijtgeraakt. Zeg me niet dat ik om me heen moet kijken wat er wél is, want dat doe ik. Alleen vandaag lukt het even niet. Misschien morgen wel weer, als ik met hopelijk nieuwe frisse moed weer opsta en de lucht dan buiten misschien wél weer blauw is.
Het is een lang stuk geworden, maar bedankt voor het lezen.
Ik kan vandaag verder niet reageren, want ik heb zo een afspraak met een vriendin (what was I thinking?), maar vanavond ben ik er weer. Voor degenen die mijn verhaal kennen: zo gaat het dus nu.
Het liep anders. Ik zag ze niet meer terug en wist een heel aantal jaren niets over hen. Alle angsten die je als moeder kunt hebben over je kinderen (ja, want die komen er gratis bij na de bevalling) zijn langsgekomen. Weg, met onbekend lot. Ze konden wel dood zijn.
Nee, dood zijn ze gelukkig niet. Ze leven bij hun vader en hun Irakese familie. Er is contact. Ik zag foto's. Goh, zijn dat mijn kinderen? In mijn gedachten liepen ze nog beiden aan mijn hand naar school. Nu zag ik daar pubers. Kinderen die ik bij wijze van spreken niet eens meer herkende. Ook al zei hun vader - jawel, met hem was er ook contact - dat ze zoveel op mij leken.
Er volgden chatgesprekken met mijn dochter; het liep moeizaam. Tijdlang weer geen contact meer. En nu weer wel. Ik heb hen, en hun vader, gezien en gesproken via de cam. Een nieuwe mijlpaal. Ik heb hun kamers gezien, ik heb een video van vroeger gezien. Goh, wees blij, zul je zeggen. Lichtpuntjes. Dat gaat de goede kant op. Mooie ontwikkelingen.
Maar het laat me alleen meer en meer voelen dat hun leven daar is, en dat ze daar blijven. Oh ja, misschien ga ik ze in het komende jaar zelfs wel een keer in het echt zien. Hun papa staat positief tegenover het contact; voor nu althans. Mij brengt het nu alleen maar meer hartzeer. Ik ben kwijt wat ik had. Mijn leven was al kapot; maar met hun vertrek ben ik ook nog het allerliefste wat ik had, de hoop op een betere toekomst, mijn eigen gezin, ook nog kwijtgeraakt.
Waar moet ik nog moed vandaan halen om door te gaan? Ik zag mijn kinderen op de cam, en ik weet niet wat te zeggen, en zij weten niet wat te zeggen. We zijn vreemden. Onbegrijpelijk toch?! Ik heb ze beiden 9 maanden onder mijn hart gedragen, met dromen voor onze toekomst. En nu zie ik ze, en weet ik niet eens meer wat ik voel of wat zij voelen, behalve dan dat ik een hoop hartzeer voel. Ik ben alles kwijt.
Ik doe mijn best, elke dag in mijn leven hier, om er iets van te maken, en natuurlijk is er meer in het leven dan kinderen.. Maar op een dag als vandaag zie ik het even niet. Op deze dag overheerst de pijn van het verlies en van alles wat ik ben kwijtgeraakt. Zeg me niet dat ik om me heen moet kijken wat er wél is, want dat doe ik. Alleen vandaag lukt het even niet. Misschien morgen wel weer, als ik met hopelijk nieuwe frisse moed weer opsta en de lucht dan buiten misschien wél weer blauw is.
Het is een lang stuk geworden, maar bedankt voor het lezen.
Ik kan vandaag verder niet reageren, want ik heb zo een afspraak met een vriendin (what was I thinking?), maar vanavond ben ik er weer. Voor degenen die mijn verhaal kennen: zo gaat het dus nu.
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
zaterdag 28 december 2013 03:20
@Elmervrouw, wat moet je hart bloeden.. jeetje, wat komt dit binnen (alleen OP al..), afschuwelijk dekt de lading niet.. Wat voel ik me met je mee, al heb je daar helemaal niks aan..
Ik hoop zo voor je dat je ze kan zien komend jaar, een band kan opbouwen, maar ik denk dat ik wel begrijp wat je bedoelt.. zoveel gemist samen, connectie kwijt, buiten jou om grootgebracht..
Ik heb er geen woorden voor eigenlijk (en dat gebeurt niet snel ).. word er stil van.. Het is denk ik ook onbeschrijflijk, ben ook moeder, dit gaat zo diep.
Kan je alleen maar een dikke welgemeende
geven. Houd moed, stuur ze veel van jouw liefde, meer kan je bijna niet doen, he? en voor jou.
Ik hoop zo voor je dat je ze kan zien komend jaar, een band kan opbouwen, maar ik denk dat ik wel begrijp wat je bedoelt.. zoveel gemist samen, connectie kwijt, buiten jou om grootgebracht..
Ik heb er geen woorden voor eigenlijk (en dat gebeurt niet snel ).. word er stil van.. Het is denk ik ook onbeschrijflijk, ben ook moeder, dit gaat zo diep.
Kan je alleen maar een dikke welgemeende
geven. Houd moed, stuur ze veel van jouw liefde, meer kan je bijna niet doen, he? en voor jou.
Een open hart toont de weg naar een bezield leven..
zaterdag 28 december 2013 16:38
Lieve Elmervrouw,
Iedere keer als ik je verhaal lees, voel ik de wanhoop, de woede en de machteloosheid in me opborrelen. Ik kan me niet voorstellen hoeveel sterker dit voor jou het geval moet zijn. Maar ik heb er alle begrip voor dat er momenten zijn dat je het niet meer ziet zitten, dat je die onzekere toekomst niet meer aankunt. En ik vind het knap van je dat je deze gevoelens neerlegt bij anderen, de mensen om je heen of hier op het forum, hoeveel moeite dit je aanvankelijk ook gekost heeft. Het zal de pijn niet minder maken, maar samen dragen maakt het uiteindelijk hopelijk minder eenzaam.
Ik hoop dat alle steun je goed doet en de scherpe kantjes er weer vanaf haalt. En ik ga voor je duimen. Dat er op een dag toch een band gevormd mag worden. Een band over alle ellende heen, met erkenning voor jou als liefhebbende moeder die hen de eerste jaren van hun leven dichtbij gekoesterd heeft en daarna van veraf. Maar hen nooit vergeten is, altijd van hen is blijven houden en hen altijd het allerbeste in het leven toegewenst heeft. Ik wens jou heel veel kracht, sterkte en liefde toe!
Iedere keer als ik je verhaal lees, voel ik de wanhoop, de woede en de machteloosheid in me opborrelen. Ik kan me niet voorstellen hoeveel sterker dit voor jou het geval moet zijn. Maar ik heb er alle begrip voor dat er momenten zijn dat je het niet meer ziet zitten, dat je die onzekere toekomst niet meer aankunt. En ik vind het knap van je dat je deze gevoelens neerlegt bij anderen, de mensen om je heen of hier op het forum, hoeveel moeite dit je aanvankelijk ook gekost heeft. Het zal de pijn niet minder maken, maar samen dragen maakt het uiteindelijk hopelijk minder eenzaam.
Ik hoop dat alle steun je goed doet en de scherpe kantjes er weer vanaf haalt. En ik ga voor je duimen. Dat er op een dag toch een band gevormd mag worden. Een band over alle ellende heen, met erkenning voor jou als liefhebbende moeder die hen de eerste jaren van hun leven dichtbij gekoesterd heeft en daarna van veraf. Maar hen nooit vergeten is, altijd van hen is blijven houden en hen altijd het allerbeste in het leven toegewenst heeft. Ik wens jou heel veel kracht, sterkte en liefde toe!
Occam's razor
zaterdag 28 december 2013 17:26
Wederom bedankt allemaal.
Ik voel me vandaag een stuk beter. Gisteravond kort met dochter gechat, maar ik heb nu voor het eerst hoop dat het goed komt tussen ons.. ze zei (uit zichzelf!!) dat papa en broertje niet alles goedmaken; denk je dat ik hier gelukkig ben zonder jou; en niets is vergelijkbaar met je echte moeder. En ze houdt van me.. Ik ben zo blij
Zoontje en ex ook gezien en gesproken, en hij moedigt zoon echt aan om met mij te praten (zoon is héél verlegen) en helpt hem. Voor nu ben ik gewoon blij dat mijn pogingen en geduld eindelijk iets te lijken gaan opleveren (zeg ik voorzichtig).
Ik voel me vandaag een stuk beter. Gisteravond kort met dochter gechat, maar ik heb nu voor het eerst hoop dat het goed komt tussen ons.. ze zei (uit zichzelf!!) dat papa en broertje niet alles goedmaken; denk je dat ik hier gelukkig ben zonder jou; en niets is vergelijkbaar met je echte moeder. En ze houdt van me.. Ik ben zo blij
Zoontje en ex ook gezien en gesproken, en hij moedigt zoon echt aan om met mij te praten (zoon is héél verlegen) en helpt hem. Voor nu ben ik gewoon blij dat mijn pogingen en geduld eindelijk iets te lijken gaan opleveren (zeg ik voorzichtig).
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
zaterdag 28 december 2013 17:39
Ik kende je verhaal een beetje, maar het raakt me opnieuw. Wat heerlijk dan om aan het eind van dit topic zo'n positief bericht van jou te lezen. Ik hoop van harte voor je dat die stijgende lijn doorzet!
There are only two ways to live your life. One is like nothing is a miracle, the other is like everything is - Albert Einstein
zaterdag 28 december 2013 17:47
quote:Elmervrouw schreef op 28 december 2013 @ 17:26:
Wederom bedankt allemaal.
Ik voel me vandaag een stuk beter. Gisteravond kort met dochter gechat, maar ik heb nu voor het eerst hoop dat het goed komt tussen ons.. ze zei (uit zichzelf!!) dat papa en broertje niet alles goedmaken; denk je dat ik hier gelukkig ben zonder jou; en niets is vergelijkbaar met je echte moeder. En ze houdt van me.. Ik ben zo blij
Zoontje en ex ook gezien en gesproken, en hij moedigt zoon echt aan om met mij te praten (zoon is héél verlegen) en helpt hem. Voor nu ben ik gewoon blij dat mijn pogingen en geduld eindelijk iets te lijken gaan opleveren (zeg ik voorzichtig).Wat een ongelooflijk fijn bericht is dit, Elmervrouw. Ik ben er van overtuigd dat allebei jouw kinderen heel veel van jou houden. Ze moeten ook wennen aan de nieuwe situatie, en vinden/vonden het moeilijk om het te uiten. Het is ook heel onwennig natuurlijk! Je wilt zoveel delen en daardoor sla je dicht. Ik hoop dat er nog heel veel van dit soort kostbare momenten voor je zullen komen. En als het weer even wat minder is, denk dan terug aan dit gesprek en probeer het gevoel van nu terug te halen.
Wederom bedankt allemaal.
Ik voel me vandaag een stuk beter. Gisteravond kort met dochter gechat, maar ik heb nu voor het eerst hoop dat het goed komt tussen ons.. ze zei (uit zichzelf!!) dat papa en broertje niet alles goedmaken; denk je dat ik hier gelukkig ben zonder jou; en niets is vergelijkbaar met je echte moeder. En ze houdt van me.. Ik ben zo blij
Zoontje en ex ook gezien en gesproken, en hij moedigt zoon echt aan om met mij te praten (zoon is héél verlegen) en helpt hem. Voor nu ben ik gewoon blij dat mijn pogingen en geduld eindelijk iets te lijken gaan opleveren (zeg ik voorzichtig).Wat een ongelooflijk fijn bericht is dit, Elmervrouw. Ik ben er van overtuigd dat allebei jouw kinderen heel veel van jou houden. Ze moeten ook wennen aan de nieuwe situatie, en vinden/vonden het moeilijk om het te uiten. Het is ook heel onwennig natuurlijk! Je wilt zoveel delen en daardoor sla je dicht. Ik hoop dat er nog heel veel van dit soort kostbare momenten voor je zullen komen. En als het weer even wat minder is, denk dan terug aan dit gesprek en probeer het gevoel van nu terug te halen.
zaterdag 28 december 2013 18:01
quote:Elmervrouw schreef op 28 december 2013 @ 17:26:
Wederom bedankt allemaal.
Ik voel me vandaag een stuk beter. Gisteravond kort met dochter gechat, maar ik heb nu voor het eerst hoop dat het goed komt tussen ons.. ze zei (uit zichzelf!!) dat papa en broertje niet alles goedmaken; denk je dat ik hier gelukkig ben zonder jou; en niets is vergelijkbaar met je echte moeder. En ze houdt van me.. Ik ben zo blij
Zoontje en ex ook gezien en gesproken, en hij moedigt zoon echt aan om met mij te praten (zoon is héél verlegen) en helpt hem. Voor nu ben ik gewoon blij dat mijn pogingen en geduld eindelijk iets te lijken gaan opleveren (zeg ik voorzichtig).Nu moet ik weer huilen. Wat ontzettend fijn dat ze dit gezegd heeft, ze is je niet vergeten!
Wederom bedankt allemaal.
Ik voel me vandaag een stuk beter. Gisteravond kort met dochter gechat, maar ik heb nu voor het eerst hoop dat het goed komt tussen ons.. ze zei (uit zichzelf!!) dat papa en broertje niet alles goedmaken; denk je dat ik hier gelukkig ben zonder jou; en niets is vergelijkbaar met je echte moeder. En ze houdt van me.. Ik ben zo blij
Zoontje en ex ook gezien en gesproken, en hij moedigt zoon echt aan om met mij te praten (zoon is héél verlegen) en helpt hem. Voor nu ben ik gewoon blij dat mijn pogingen en geduld eindelijk iets te lijken gaan opleveren (zeg ik voorzichtig).Nu moet ik weer huilen. Wat ontzettend fijn dat ze dit gezegd heeft, ze is je niet vergeten!
zaterdag 28 december 2013 21:24
Lieve Elmervrouw. Ik ken je verhaal heel goed. Schrijf en lees al heeeel lang mee hier. Maar de laatste jaren bijna nooit meer actief. Maar voor jou log ik speciaal in. Vanwege een hart onder de riem. Bij jouw verhaal moet ik altijd huilen maar wat ontzettend fijn dat laatste bericht van je. Petje af voor jou, voor al die jaren van verdriet en pijn. Ik vind je een super vrouw en super moeder.
