Relaties
alle pijlers
32 jaar single en kinderwens
donderdag 23 april 2015 19:48
Hoi lezer ,
Ik ben een leuke spontane, goeduitziende meid van 32. Ik woon zelfstandig en heb alles wel op orde.
Sinds kort ben ik weer single geworden na 10 jaar. Ik was gelukkig en onze relatie ging goed.
Op de een of andere dag was het over. Hij heeft een impulsieve actie uitgevoerd, daardoor is hij over mijn grenzen heen gegaan en heb ik de keuze gemaakt om niet meer verder met hem te gaan.
We woonde al samen en we hadden al bijna samen een kindje. Na 8 weken heb ik een opgewekte miskraam gehad. Niet leuk om mee te maken. Het ene moment ben je blij en het andere moment down. Het heeft z’n redenen gehad dat dit kindje niet heeft mogen aarden en het is achteraf wel beter zo. Van het ene emotionele moment ga je na het andere. Ik heb nu een hoop te verwerken.
Er gaan nu een hoop gedachtes door mij heen. Opgelucht ook dat deze relatie niet meer in stand is gehouden maar ook down omdat ik weer vanaf punt 0 moet beginnen. Vriendinnen, familieleden en mensen in mijn omgeving settelen zich en zijn nu zwanger. Ik vind het hartstikke leuk voor ze en ik gun het ze van harte. Liever had ik het bij mij allemaal anders gezien. Helaas is dat niet zo en dat heb ik te accepteren. Ergens van binnen weet ik dat het bij mij ooit wel goed gaat komen en ik een hele lieve man tegen ga komen in mijn leven met wie ik gelukkig ga worden. Ik heb de kinderwens nu even op gegeven maar ooit hoop ik stiekem weer zwanger te worden en te bevallen van een gezond kind. Mijn angst is nu : dat ik niet op tijd de ware tegen ga komen en het dan niet meer lukt om zwanger te worden aangezien mijn leeftijd. Zijn er nog meer vrouwen die hiervan last hebben en die angst zo in de weg zit ?????
Deze angst heb ik uit nare ervaringen uit het verleden. Helaas heb ik nog niet zoveel geluk gehad met mannen en ben ik elke keer de verkeerde tegen gekomen. Elke keer leer je er wel van en het maakt je alleen maar sterker. Ik weet nu beter wat ik wel en niet wil en mijn “alarmbellen” staan op scherp.
Ik wil mijn eigen niet laten leiden door snel een man te vinden en weer de verkeerde tegenkomen.
Nee ik wil het goed allemaal verwerken en rustig aan een nieuwe relatie beginnen.
Ik ben benieuwd of andere deze angst ook hebben en hoe ik deze angst weg kan laten vloeien.
Door te geloven in jezelf, jezelf te accepteren ????? ………Dat is denk ik de eerste stap.
Met liefdevolle groet,
Purplelicious
Ik ben een leuke spontane, goeduitziende meid van 32. Ik woon zelfstandig en heb alles wel op orde.
Sinds kort ben ik weer single geworden na 10 jaar. Ik was gelukkig en onze relatie ging goed.
Op de een of andere dag was het over. Hij heeft een impulsieve actie uitgevoerd, daardoor is hij over mijn grenzen heen gegaan en heb ik de keuze gemaakt om niet meer verder met hem te gaan.
We woonde al samen en we hadden al bijna samen een kindje. Na 8 weken heb ik een opgewekte miskraam gehad. Niet leuk om mee te maken. Het ene moment ben je blij en het andere moment down. Het heeft z’n redenen gehad dat dit kindje niet heeft mogen aarden en het is achteraf wel beter zo. Van het ene emotionele moment ga je na het andere. Ik heb nu een hoop te verwerken.
Er gaan nu een hoop gedachtes door mij heen. Opgelucht ook dat deze relatie niet meer in stand is gehouden maar ook down omdat ik weer vanaf punt 0 moet beginnen. Vriendinnen, familieleden en mensen in mijn omgeving settelen zich en zijn nu zwanger. Ik vind het hartstikke leuk voor ze en ik gun het ze van harte. Liever had ik het bij mij allemaal anders gezien. Helaas is dat niet zo en dat heb ik te accepteren. Ergens van binnen weet ik dat het bij mij ooit wel goed gaat komen en ik een hele lieve man tegen ga komen in mijn leven met wie ik gelukkig ga worden. Ik heb de kinderwens nu even op gegeven maar ooit hoop ik stiekem weer zwanger te worden en te bevallen van een gezond kind. Mijn angst is nu : dat ik niet op tijd de ware tegen ga komen en het dan niet meer lukt om zwanger te worden aangezien mijn leeftijd. Zijn er nog meer vrouwen die hiervan last hebben en die angst zo in de weg zit ?????
Deze angst heb ik uit nare ervaringen uit het verleden. Helaas heb ik nog niet zoveel geluk gehad met mannen en ben ik elke keer de verkeerde tegen gekomen. Elke keer leer je er wel van en het maakt je alleen maar sterker. Ik weet nu beter wat ik wel en niet wil en mijn “alarmbellen” staan op scherp.
Ik wil mijn eigen niet laten leiden door snel een man te vinden en weer de verkeerde tegenkomen.
Nee ik wil het goed allemaal verwerken en rustig aan een nieuwe relatie beginnen.
Ik ben benieuwd of andere deze angst ook hebben en hoe ik deze angst weg kan laten vloeien.
Door te geloven in jezelf, jezelf te accepteren ????? ………Dat is denk ik de eerste stap.
Met liefdevolle groet,
Purplelicious
donderdag 23 april 2015 19:52
Je kunt ook een kind in je eentje krijgen he? Dan hoef je niet op zoek naar een relatie en een man die je de vader van je kinderen wilt laten zijn. Want het zou zo maar kunnen dat je je door je kinderwens laat verblinden en met 'de eerste de beste' een relatie aanknoopt.
Er zijn al verschillende delen van het 'kind in je uppie' topic, misschien kun je daar wat mee?
Er zijn al verschillende delen van het 'kind in je uppie' topic, misschien kun je daar wat mee?
Ik heb geen wespentaille, ik heb een bijenrompje
donderdag 23 april 2015 20:03
Allereerst veel sterkte en
Je hebt echt wat nare ervaringen achter je rug en ik zou je aanraden om eerst dat een plekje te geven. 32 is ook niet oud! Je hebt nog tijd.
Misschien kan het helpen om voor jezelf een termijn te stellen waarbinnen je voor jezelf de ruimte geeft het een en ander te verwerken en een partner te vinden. Mocht dat niet lukken, dan kun je alleenstaand moeder proberen te worden.
Je hebt echt wat nare ervaringen achter je rug en ik zou je aanraden om eerst dat een plekje te geven. 32 is ook niet oud! Je hebt nog tijd.
Misschien kan het helpen om voor jezelf een termijn te stellen waarbinnen je voor jezelf de ruimte geeft het een en ander te verwerken en een partner te vinden. Mocht dat niet lukken, dan kun je alleenstaand moeder proberen te worden.
donderdag 23 april 2015 20:04
ik ben 31.
Ik weet niet of ik ooit kinderen wil. Voor sommigen misschien een vreemde opmerking op je 31e, besef ik me ook wel.
Maar als er nog geen man in zicht is, tsja.
Puur biologisch gezien hebben we niet zo heel lang meer, klopt.
Aan de andere kant, hoeveel vrouwen krijgen hun eerste kind tegenwoordig niet rond hun 40e?
Denk dat je wel er rekening mee moet houden dat de kans dan klein is. maar het kan wel.
Als het niet kan.. tsja wat zijn er nog meer voor opties?
Adopteren? Ik denk maar een beetje mee..
Ik weet niet of ik ooit kinderen wil. Voor sommigen misschien een vreemde opmerking op je 31e, besef ik me ook wel.
Maar als er nog geen man in zicht is, tsja.
Puur biologisch gezien hebben we niet zo heel lang meer, klopt.
Aan de andere kant, hoeveel vrouwen krijgen hun eerste kind tegenwoordig niet rond hun 40e?
Denk dat je wel er rekening mee moet houden dat de kans dan klein is. maar het kan wel.
Als het niet kan.. tsja wat zijn er nog meer voor opties?
Adopteren? Ik denk maar een beetje mee..
donderdag 23 april 2015 20:09
Ik ben even jong als jij. Ik herken het. Ik snap ook dat er met het verbreken van de relatie een bepaald toekomstbeeld vertroebeld is of misschien zelfs weg is. Ik snap dat dat angst brengt. Ik herken het. Ik heb geen antwoord voor je. Hier heb je helemaal niks aan, hè? Ik kan alleen maar zeggen: ik snap je.
donderdag 23 april 2015 20:14
Tsja, lastige situatie maar helaas ook een die vaker voor komt.
Aan de ene kant is 32 nog jong en heb je nog tijd, aan de andere kant is dit natuurlijk wel een leeftijd waarop je hierover na moet denken en voor jezelf de opties moet afwegen. Ga je voor hetperfecte plaatje? Ben je eventueel bereid met 'minder' genoegen te nemen, dus een man die Mr. Right Now is maar wel een kindje met je wil? Of eventueel alleenstaand moeder worden.
Wat ik alleen niet zo goed uit je verhaal begrijp, en het is echt niet bedoeld je hier mee onnodig te kwetsen: heb je de zwangerschap af laten breken na 8 weken omdat je relatie over was?
Sterkte.....
Aan de ene kant is 32 nog jong en heb je nog tijd, aan de andere kant is dit natuurlijk wel een leeftijd waarop je hierover na moet denken en voor jezelf de opties moet afwegen. Ga je voor hetperfecte plaatje? Ben je eventueel bereid met 'minder' genoegen te nemen, dus een man die Mr. Right Now is maar wel een kindje met je wil? Of eventueel alleenstaand moeder worden.
Wat ik alleen niet zo goed uit je verhaal begrijp, en het is echt niet bedoeld je hier mee onnodig te kwetsen: heb je de zwangerschap af laten breken na 8 weken omdat je relatie over was?
Sterkte.....
donderdag 23 april 2015 20:14
quote:Amand schreef op 23 april 2015 @ 20:11:
En wanneer het je niet zou lukken om tijdig een partner te vinden waar je kinderen mee wil (en kan) krijgen, zou je ook kunnen concluderen dat het jou gewoon niet gegeven is.Nou...da's wat makkelijk, hè. Want is het dan opeens niet moeilijk meer om kinderloos door het leven te gaan?
En wanneer het je niet zou lukken om tijdig een partner te vinden waar je kinderen mee wil (en kan) krijgen, zou je ook kunnen concluderen dat het jou gewoon niet gegeven is.Nou...da's wat makkelijk, hè. Want is het dan opeens niet moeilijk meer om kinderloos door het leven te gaan?
donderdag 23 april 2015 20:15
Ik ben 34, single en sta open voor kinderen. In mijn omgeving heb ik vrouwen van dezelfde leeftijd en iets ouder die single en kinderloos zijn. Sommigen bewust, anderen zijn heel bang om (nog lang) partnerloos te blijven en daardoor ook kinderloos.
Ik hang er een beetje tussenin. Ik doe een klein beetje aan internet daten en merk dat ik mannen die 'absoluut' geen kinderen willen ontwijk. Kennelijk wil ik best. Tegelijk zie ik er tegenop om zo te worden als een kennis van me, die echt een beetje desperaat aan het worden is en volgens mij daar behoorlijk ongelukkig van wordt. Dat lijkt me nog erger dan geen kinderen krijgen.
Ik merk wel dat ik er meer mee zat rond mij 30e dan nu. Ik denk dat ik een fantastisch leuk leven ook kan hebben zonder gezin en dat geeft me rust. Er is veel in mijn familie gebeurd de laatste jaren waardoor ik in ieder geval weet dat ik op mezelf kan bouwen zeg maar.
Nou ja, veel sterkte met het verwerken van je verlies, dat is niet niks. En voor wat het waard is; je bent niet de enige met zulke gedachtes, maar je hoeft er niet teveel onder te lijden.
Ik hang er een beetje tussenin. Ik doe een klein beetje aan internet daten en merk dat ik mannen die 'absoluut' geen kinderen willen ontwijk. Kennelijk wil ik best. Tegelijk zie ik er tegenop om zo te worden als een kennis van me, die echt een beetje desperaat aan het worden is en volgens mij daar behoorlijk ongelukkig van wordt. Dat lijkt me nog erger dan geen kinderen krijgen.
Ik merk wel dat ik er meer mee zat rond mij 30e dan nu. Ik denk dat ik een fantastisch leuk leven ook kan hebben zonder gezin en dat geeft me rust. Er is veel in mijn familie gebeurd de laatste jaren waardoor ik in ieder geval weet dat ik op mezelf kan bouwen zeg maar.
Nou ja, veel sterkte met het verwerken van je verlies, dat is niet niks. En voor wat het waard is; je bent niet de enige met zulke gedachtes, maar je hoeft er niet teveel onder te lijden.
"I'm just an animal looking for a home and.... share the same space for a minute or two...”
donderdag 23 april 2015 20:35
Ja ik herken je angst, ik ben ook 32 en hier popt hij ook af en toe op. Ik heb zelfs even een half jaartje wanhopig gedate, tot ik wakker werd en dacht: Ik ben pas 32, het kan altijd nog! En zo niet, word ik alleenstaand moeder, want een kind dat wil ik. Dat staat vast.
Sindsdien kan ik mij weer lekker op mezelf richten, heb een leuke dans ontdekt waar ik veel mensen ontmoet en ik echt energie van krijg en ik geniet van mezelf en mijn leven. Dat "jagen" was echt vermoeiend. Die man komt vanzelf, is het niet nu dan wel over een paar jaar. Het leven kan er super snel anders uit zien.
Maar jouw teleurstelling kan ik mij echt voorstellen, 10 jaar relatie en dan nog niet aan dat plaatje wat je graag wilt voldoen. Opnieuw beginnen. Eerst jezelf nog terug vinden, dat kost ook tijd. Geef jezelf die tijd. Het kan echt nog.
Sindsdien kan ik mij weer lekker op mezelf richten, heb een leuke dans ontdekt waar ik veel mensen ontmoet en ik echt energie van krijg en ik geniet van mezelf en mijn leven. Dat "jagen" was echt vermoeiend. Die man komt vanzelf, is het niet nu dan wel over een paar jaar. Het leven kan er super snel anders uit zien.
Maar jouw teleurstelling kan ik mij echt voorstellen, 10 jaar relatie en dan nog niet aan dat plaatje wat je graag wilt voldoen. Opnieuw beginnen. Eerst jezelf nog terug vinden, dat kost ook tijd. Geef jezelf die tijd. Het kan echt nog.
donderdag 23 april 2015 20:39
Sterkte TO, moet moeilijk voor je zijn na zo'n lange relatie... Lees eens mee bij het kind in je uppie topic, daar vind je verhalen van moeders die (meestal) alleen gekozen hebben voor het krijgen van een kind van een donor. Kun je je oriënteren of het eventueel iets voor je zou zijn, voor je beslist.
Ik denk dat je zeker nog niet te oud bent, maar houd wel rekening met wachttijden bij de klinieken.
Kan me trouwens goed voorstellen dat je na zo'n lange relatie niet eens de behoefte hebt überhaupt in een relatie te willen investeren, ook al zou het in theorie je ideaalbeeld zijn.
Ik denk dat je zeker nog niet te oud bent, maar houd wel rekening met wachttijden bij de klinieken.
Kan me trouwens goed voorstellen dat je na zo'n lange relatie niet eens de behoefte hebt überhaupt in een relatie te willen investeren, ook al zou het in theorie je ideaalbeeld zijn.
donderdag 23 april 2015 20:49
Ik ben ook 32 en single, maar ik heb geen wapperende eierstokken, nooit gehad ook (maar wat niet is kan nog komen). Ik heb me er al lang geleden bij neergelegd, dat het plaatje van een leuk gezinnetje (met of zonder kind) wellicht niet aan mij besteed is.
Maar zoals sommigen al zeggen, je kan altijd kiezen voor een vrijwillige donor. Als hij dan ook nog enigszins een rol wil spelen is het helemaal meegenomen natuurlijk. Er zijn altijd wel oplossingen te vinden en de liefde kan je altijd later nog tegenkomen.
Oh en:
Maar zoals sommigen al zeggen, je kan altijd kiezen voor een vrijwillige donor. Als hij dan ook nog enigszins een rol wil spelen is het helemaal meegenomen natuurlijk. Er zijn altijd wel oplossingen te vinden en de liefde kan je altijd later nog tegenkomen.
Oh en:
Sjongejongejongejonge........
donderdag 23 april 2015 20:51
Verder kan ik natuurlijk niet voor een ander spreken, maar het ideaalbeeld in het leven (gezinnetje bijvoorbeeld) is uiteindelijk ook maar een beeld wat iets voor ons symboliseert. Uiteindelijk is het ook de kunst om te léven, ongeacht wat er op je pad komt. Vind ik dan . En daarmee bedoel ik niet andere symbolen nastreven of bucket list achtige dingen. Maar meer dat we van het ideaalbeeld verwachten dat het ons gelukkig gaat maken, ongeacht of dat nou waar is of niet.
Zoals ik zei is er best veel gebeurd in mijn familie de laatste jaren waarin ik voor mezelf heb geleerd dat gelukkig zijn of van het leven genieten niet afhanlijk van al die 'symbolen' hoeft te zijn (waarmee ik het verdriet van onvervulde kinderwensen niet wil bagataliseren)
Zoals ik zei is er best veel gebeurd in mijn familie de laatste jaren waarin ik voor mezelf heb geleerd dat gelukkig zijn of van het leven genieten niet afhanlijk van al die 'symbolen' hoeft te zijn (waarmee ik het verdriet van onvervulde kinderwensen niet wil bagataliseren)
"I'm just an animal looking for a home and.... share the same space for a minute or two...”
donderdag 23 april 2015 21:18
quote:Amand schreef op 23 april 2015 @ 20:16:
[...]
Noem me ouderwetsch, maar kinderen verdienen een vader en een moeder, vind ik.
Dus vrouwen die graag kinderen willen, moeten daarmee hun kinderwens maar opzij zetten in jouw ogen?
Vind deze denkwijze inderdaad enorm ouderwets. Ik heb een lieve broer die prima als vaderfiguur voor mijn kind zou kunnen fungeren.
Daarmee komt een kind niks te kort hoor. Hoe vaak hoor je niet dat ouders vechtscheidingen aan gaan, of bij elkaar blijven en dagelijks ruzie met elkaar hebben. Dat is pas sneu!
Of ouders waarbij 1 van hen al vroegtijdig overlijd en het kind ook opgroeit met maar 1 ouder.. Dat kan ook niet?
Sommige dingen heb je niet in de hand en aan een ideaalbeeld is niet altijd te voldoen.
Ik denk dat als je een kind alle liefde kan geven en je de financiële middelen hebt zodat het kind niks tekort komt, er niks mis is met alleen ouderschap. Daarnaast zijn de donoren tegenwoordig niet meer anoniem, dus het kind kan altijd weten wie zijn/haar vader is. Donoren kiezen er vaak voor om een deel uit te maken van iemand zijn/haar leven. Al is dit niet als vaderfiguur, maar mijn ouders zijn al gescheiden toen ik 6 was en mijn stiefvader was meer vaderfiguur dan mijn eigen vader, een vader figuur kan altijd nog komen in het kind zijn/haar leven. Dus ik vind je redenatie nogal kort door de bocht en zeker als je daarna nog OMFG gaat roepen. Stuit je mij wel mee tegen de borst.
[...]
Noem me ouderwetsch, maar kinderen verdienen een vader en een moeder, vind ik.
Dus vrouwen die graag kinderen willen, moeten daarmee hun kinderwens maar opzij zetten in jouw ogen?
Vind deze denkwijze inderdaad enorm ouderwets. Ik heb een lieve broer die prima als vaderfiguur voor mijn kind zou kunnen fungeren.
Daarmee komt een kind niks te kort hoor. Hoe vaak hoor je niet dat ouders vechtscheidingen aan gaan, of bij elkaar blijven en dagelijks ruzie met elkaar hebben. Dat is pas sneu!
Of ouders waarbij 1 van hen al vroegtijdig overlijd en het kind ook opgroeit met maar 1 ouder.. Dat kan ook niet?
Sommige dingen heb je niet in de hand en aan een ideaalbeeld is niet altijd te voldoen.
Ik denk dat als je een kind alle liefde kan geven en je de financiële middelen hebt zodat het kind niks tekort komt, er niks mis is met alleen ouderschap. Daarnaast zijn de donoren tegenwoordig niet meer anoniem, dus het kind kan altijd weten wie zijn/haar vader is. Donoren kiezen er vaak voor om een deel uit te maken van iemand zijn/haar leven. Al is dit niet als vaderfiguur, maar mijn ouders zijn al gescheiden toen ik 6 was en mijn stiefvader was meer vaderfiguur dan mijn eigen vader, een vader figuur kan altijd nog komen in het kind zijn/haar leven. Dus ik vind je redenatie nogal kort door de bocht en zeker als je daarna nog OMFG gaat roepen. Stuit je mij wel mee tegen de borst.
