Relaties
alle pijlers
Afslag gemist in het leven?
dinsdag 9 februari 2016 20:13
Ik weet niet waar het aan heeft gelegen, maar ik ben nu bijna 40 en ik heb geen relatie. En ik weet ook dat ik geen relatie meer ga krijgen. Natuurlijk is het leven nog lang, maar ik heb een aantal relaties gehad en ik voelde me er allesbehalve goed bij. Een paar jaar geleden besloten dat ik alleen wil blijven. Op zich voel ik me prima in mijn eentje, maar ik herinner me natuurlijk ook wel hoe fijn een relatie kan zijn op momenten dat je je er lekker in voelt (bij mij waren die momenten zeldzaam, maar ik herinner ze me natuurlijk nog wel). Los daarvan heb ik ook niet zoveel vrienden en voel ik me af en toe een contactgestoord kattenvrouwtje, want ja: een kat heb ik dus wel.
Een paar dagen geleden was ik bij de Ikea omdat ik wat spullen nodig had. Mijn bord was gebroken, dus ik moest een nieuwe hebben. Eentje inderdaad. Toen ik daar zo stond tussen al die spullen, me realiserend dat veel mensen daar hun uitzet bij elkaar komen zoeken en ik slechts 1 bordje moest afrekenen, moest ik toch even slikken. Ik heb in het leven ergens een afslag gemist geloof ik.
Herkenbaar?
Een paar dagen geleden was ik bij de Ikea omdat ik wat spullen nodig had. Mijn bord was gebroken, dus ik moest een nieuwe hebben. Eentje inderdaad. Toen ik daar zo stond tussen al die spullen, me realiserend dat veel mensen daar hun uitzet bij elkaar komen zoeken en ik slechts 1 bordje moest afrekenen, moest ik toch even slikken. Ik heb in het leven ergens een afslag gemist geloof ik.
Herkenbaar?
dinsdag 9 februari 2016 21:15
quote:Gekki schreef op 09 februari 2016 @ 21:08:
Eigenlijk ben je heel sterk, door niet te doen wat iedereen doet, maar jouw eigen weg te kiezen.
Het vergelijken met anderen is een pijnlijke en nutteloze kwelling, maar helaas niet onvermijdelijk ( en zeer herkenbaar ) het enige wat je dan kunt doen is je realiseren dat het maar gedachtes zijn, succes!
Ja dat is inderdaad waar, dat ik bijna in mijn eentje de andere kant op ben gelopen, al dan niet helemaal vrijwillig. Ik vraag me soms wel eens af waarom de 1 zus doet en de ander zo. En waarom de dingen zo lopen als ze lopen. Heeft ook wel met mijn leeftijd te maken. Ik ben bijna 40 en 20 jaar geleden had ik toch wel een beetje een ander toekomstbeeld. Of nouja, ik dacht er toen niet zo over na. En dat heb ik eigenlijk vrij weinig gedaan. Tot je ineens 40 wordt en met 1 bordje bij de Ikea staat.
En ja, ik weet wel dat anderen hun servies aanvullen en ook slechts 1 bordje afrekenen. Het verschil is alleen dat ik weet dat ik de enige ben die van het bordje eet.
Shoot dat klinkt wel erg dramatisch
Eigenlijk ben je heel sterk, door niet te doen wat iedereen doet, maar jouw eigen weg te kiezen.
Het vergelijken met anderen is een pijnlijke en nutteloze kwelling, maar helaas niet onvermijdelijk ( en zeer herkenbaar ) het enige wat je dan kunt doen is je realiseren dat het maar gedachtes zijn, succes!
Ja dat is inderdaad waar, dat ik bijna in mijn eentje de andere kant op ben gelopen, al dan niet helemaal vrijwillig. Ik vraag me soms wel eens af waarom de 1 zus doet en de ander zo. En waarom de dingen zo lopen als ze lopen. Heeft ook wel met mijn leeftijd te maken. Ik ben bijna 40 en 20 jaar geleden had ik toch wel een beetje een ander toekomstbeeld. Of nouja, ik dacht er toen niet zo over na. En dat heb ik eigenlijk vrij weinig gedaan. Tot je ineens 40 wordt en met 1 bordje bij de Ikea staat.
En ja, ik weet wel dat anderen hun servies aanvullen en ook slechts 1 bordje afrekenen. Het verschil is alleen dat ik weet dat ik de enige ben die van het bordje eet.
Shoot dat klinkt wel erg dramatisch
dinsdag 9 februari 2016 21:16
Dan hebben we blijkbaar dezelfde afslag gemist. Althans, ik voel het niet als gemist. Ik heb die afslag uiteindelijk niet genomen (of misschien niet tegengekomen) en ben er niet ongelukkiger door geworden. Nou heb ik de mazzel dat ik als single geen uitzondering ben in mijn vriendenkring en een voor mij prettig sociaal leven heb. In mijn werk is een sociaal goede aanleg erg belangrijk, maar privé heb ik daar niet altijd behoefte aan. Ik ben graag alleen thuis zonder mensen om me heen en ga mijn eigen gang.
O, ik vind het erg leuk om bezoek te hebben, en die komen de deur ook niet uit voor ze afdoende zijn afgevuld met drank en spijzen (koken is een hobby) en daar geniet ik ook erg van, maar niet al te lang graag. Paar nachten logeren is prima, maar dan wil ik mijn privacy weer terug.
Maar goed, ondanks dat ik er geen last van heb, kan ik me best voorstellen dat je af en toe van die momenten hebt dat je er even van baalt. En dat mag best.
Ik heb het wel als ik ziek ben (zeer zelden, gelukkig). Niemand die even een kopje thee brengt of zo. Of even een arm om je heen legt als je beroerd bent. Een jaar terug ging het niet lekker op mijn werk, zat tegen overwerktheid aan, en toen woonde tijdelijk een kameraad in huis (er zijn altijd uitzonderingen op regels) en daar kon ik soms heerlijk tegenaan kankeren over wat er allemaal mis was. Was best lekker.
O, ik vind het erg leuk om bezoek te hebben, en die komen de deur ook niet uit voor ze afdoende zijn afgevuld met drank en spijzen (koken is een hobby) en daar geniet ik ook erg van, maar niet al te lang graag. Paar nachten logeren is prima, maar dan wil ik mijn privacy weer terug.
Maar goed, ondanks dat ik er geen last van heb, kan ik me best voorstellen dat je af en toe van die momenten hebt dat je er even van baalt. En dat mag best.
Ik heb het wel als ik ziek ben (zeer zelden, gelukkig). Niemand die even een kopje thee brengt of zo. Of even een arm om je heen legt als je beroerd bent. Een jaar terug ging het niet lekker op mijn werk, zat tegen overwerktheid aan, en toen woonde tijdelijk een kameraad in huis (er zijn altijd uitzonderingen op regels) en daar kon ik soms heerlijk tegenaan kankeren over wat er allemaal mis was. Was best lekker.
When in doubt, the auditor is always right!
dinsdag 9 februari 2016 21:16
quote:MEFunny schreef op 09 februari 2016 @ 21:12:
Je kiest zelf voor de afslagen die je neemt. Zo kan je er ook voor kiezen om een nieuwe afslag te nemen. Je hebt hoe dan ook het heft in eigen handen.Ik vind eigenlijk dat wanneer het op relaties aankomt je daar zelf vrij weinig over te zeggen hebt. Ik kan toch niet tegen mezelf zeggen: ik wil nu een man en volgend jaar een kind? Dat kind zou ik nog wel kunnen regelen trouwens, maar die man tja.. daar heb ik toch echt iemand voor nodig die daar hetzelfde over denkt.
Je kiest zelf voor de afslagen die je neemt. Zo kan je er ook voor kiezen om een nieuwe afslag te nemen. Je hebt hoe dan ook het heft in eigen handen.Ik vind eigenlijk dat wanneer het op relaties aankomt je daar zelf vrij weinig over te zeggen hebt. Ik kan toch niet tegen mezelf zeggen: ik wil nu een man en volgend jaar een kind? Dat kind zou ik nog wel kunnen regelen trouwens, maar die man tja.. daar heb ik toch echt iemand voor nodig die daar hetzelfde over denkt.
dinsdag 9 februari 2016 21:22
Wat uitstekend helpt tegen het single-blues gevoel:
Even een aantal topics op dit forum lezen! Dan ben je zó blij dat je daar nooit last van zult hebben!
Begrijp me niet verkeerd, voor diegenen die de topics openen is het natuurlijk helemaal niet leuk. Ik vind het ook erg te lezen in wat voor rotsituaties mensen komen in relaties. Maar dan denk ik toch: dat kan mij gelukkig niet overkomen. Wat doen mensen zichzelf aan? En elkaar natuurlijk.
Even een aantal topics op dit forum lezen! Dan ben je zó blij dat je daar nooit last van zult hebben!
Begrijp me niet verkeerd, voor diegenen die de topics openen is het natuurlijk helemaal niet leuk. Ik vind het ook erg te lezen in wat voor rotsituaties mensen komen in relaties. Maar dan denk ik toch: dat kan mij gelukkig niet overkomen. Wat doen mensen zichzelf aan? En elkaar natuurlijk.
When in doubt, the auditor is always right!
dinsdag 9 februari 2016 21:26
quote:hieperdepiepindegloria01 schreef op 09 februari 2016 @ 21:16:
[...]
Ik vind eigenlijk dat wanneer het op relaties aankomt je daar zelf vrij weinig over te zeggen hebt. Ik kan toch niet tegen mezelf zeggen: ik wil nu een man en volgend jaar een kind? Dat kind zou ik nog wel kunnen regelen trouwens, maar die man tja.. daar heb ik toch echt iemand voor nodig die daar hetzelfde over denkt.
Zeker, maar als je op de bank blijft zitten, komt die man niet aanwaaien natuurlijk.
Daar zal je wel wat voor moeten doen en het is jouw keus om daar werk van te maken of niet.
[...]
Ik vind eigenlijk dat wanneer het op relaties aankomt je daar zelf vrij weinig over te zeggen hebt. Ik kan toch niet tegen mezelf zeggen: ik wil nu een man en volgend jaar een kind? Dat kind zou ik nog wel kunnen regelen trouwens, maar die man tja.. daar heb ik toch echt iemand voor nodig die daar hetzelfde over denkt.
Zeker, maar als je op de bank blijft zitten, komt die man niet aanwaaien natuurlijk.
Daar zal je wel wat voor moeten doen en het is jouw keus om daar werk van te maken of niet.
dinsdag 9 februari 2016 21:27
quote:hieperdepiepindegloria01 schreef op 09 februari 2016 @ 21:16:
[...]
Ik vind eigenlijk dat wanneer het op relaties aankomt je daar zelf vrij weinig over te zeggen hebt. Ik kan toch niet tegen mezelf zeggen: ik wil nu een man en volgend jaar een kind? Dat kind zou ik nog wel kunnen regelen trouwens, maar die man tja.. daar heb ik toch echt iemand voor nodig die daar hetzelfde over denkt.
Je bekijkt mijn opmerking richting een relatie. Maar dit betreft op alles. Als je ergens ontevreden over bent kan je er voor kiezen het erbij te laten maar ook kiezen om er wat aan te doen. Je moet immers nog zo'n 40 jaar mee. Je bent pas halverwege.
Als je zelf de deuren dicht houd blijven deze ook gesloten.
Het tegenkomen van een partner betekent dat je je er iig voor open moet kunnen stellen. Dat begint in je hoofd, daarna in de andere stappen/acties die je daar voor kan ondernemen (wantja, hij/zij staat niet opeens voor de deur).
Hetzelfde geldt voor vriendschappen hervinden of nieuwe aangaan. Werk, hobby's, reizen.... Noem het maar op. Het leven kan een feestje zijn, je moet alleen zelf de slingers ophangen. En nee, een relatie is niet verplicht en niet voor iedereen haalbaar, al het andere wel en wie weet, als je al het andere gaat doen wat je in je leven allemaal gaat tegen komen en meemaken.
Nogmaals, je bent nog niet eens halverwege je leven, waarom het er al bij laten zitten?
[...]
Ik vind eigenlijk dat wanneer het op relaties aankomt je daar zelf vrij weinig over te zeggen hebt. Ik kan toch niet tegen mezelf zeggen: ik wil nu een man en volgend jaar een kind? Dat kind zou ik nog wel kunnen regelen trouwens, maar die man tja.. daar heb ik toch echt iemand voor nodig die daar hetzelfde over denkt.
Je bekijkt mijn opmerking richting een relatie. Maar dit betreft op alles. Als je ergens ontevreden over bent kan je er voor kiezen het erbij te laten maar ook kiezen om er wat aan te doen. Je moet immers nog zo'n 40 jaar mee. Je bent pas halverwege.
Als je zelf de deuren dicht houd blijven deze ook gesloten.
Het tegenkomen van een partner betekent dat je je er iig voor open moet kunnen stellen. Dat begint in je hoofd, daarna in de andere stappen/acties die je daar voor kan ondernemen (wantja, hij/zij staat niet opeens voor de deur).
Hetzelfde geldt voor vriendschappen hervinden of nieuwe aangaan. Werk, hobby's, reizen.... Noem het maar op. Het leven kan een feestje zijn, je moet alleen zelf de slingers ophangen. En nee, een relatie is niet verplicht en niet voor iedereen haalbaar, al het andere wel en wie weet, als je al het andere gaat doen wat je in je leven allemaal gaat tegen komen en meemaken.
Nogmaals, je bent nog niet eens halverwege je leven, waarom het er al bij laten zitten?
dinsdag 9 februari 2016 21:35
quote:MEFunny schreef op 09 februari 2016 @ 21:12:
Je kiest zelf voor de afslagen die je neemt. Zo kan je er ook voor kiezen om een nieuwe afslag te nemen. Je hebt hoe dan ook het heft in eigen handen.
Wat TO zegt.
Je hebt het niet altijd voor het kiezen. Voor mensen die makkelijk van de ene in de andere relatie hoppen, is het niet voor te stellen dat er mensen zijn waarbij dat niet gebeurt. En ik probeer al 45 jaar uit te vinden hoe dat nou werkt, relaties krijgen. Snap er nog steeds niks van. Wildvreemden die elkaar tegenkomen en dan ineens verliefd raken. Op elkáár! Hoe kan dat? Hoe kan het dat van al die mensen op de wereld nou nét die ene, in dié kroeg, op dát moment nou de ware is? Maar blijkbaar werkt het voor het grootste deel der mensheid zo. Ook in mijn omgeving. Twee gelukkig getrouwde zussen, de oudste al 35 jaar met haar man, die ze op haar 16e leerde kennen. Haar zoon, nu 22. Tweede vriendinnetje en BAM. Samenwonen. En ziet er uit als blijvend.
Mijn verliefdheden zijn altijd eenzijdig geweest. En volgens mij is er nog nooit iemand op mij verliefd geweest. Of ik had een enorme plaat voor mijn kop, sluit ik ook niet uit. Dan zit daar het probleem misschien.
Je kiest zelf voor de afslagen die je neemt. Zo kan je er ook voor kiezen om een nieuwe afslag te nemen. Je hebt hoe dan ook het heft in eigen handen.
Wat TO zegt.
Je hebt het niet altijd voor het kiezen. Voor mensen die makkelijk van de ene in de andere relatie hoppen, is het niet voor te stellen dat er mensen zijn waarbij dat niet gebeurt. En ik probeer al 45 jaar uit te vinden hoe dat nou werkt, relaties krijgen. Snap er nog steeds niks van. Wildvreemden die elkaar tegenkomen en dan ineens verliefd raken. Op elkáár! Hoe kan dat? Hoe kan het dat van al die mensen op de wereld nou nét die ene, in dié kroeg, op dát moment nou de ware is? Maar blijkbaar werkt het voor het grootste deel der mensheid zo. Ook in mijn omgeving. Twee gelukkig getrouwde zussen, de oudste al 35 jaar met haar man, die ze op haar 16e leerde kennen. Haar zoon, nu 22. Tweede vriendinnetje en BAM. Samenwonen. En ziet er uit als blijvend.
Mijn verliefdheden zijn altijd eenzijdig geweest. En volgens mij is er nog nooit iemand op mij verliefd geweest. Of ik had een enorme plaat voor mijn kop, sluit ik ook niet uit. Dan zit daar het probleem misschien.
When in doubt, the auditor is always right!
dinsdag 9 februari 2016 21:40
quote:Auditor schreef op 09 februari 2016 @ 21:35:
[...]
Wat TO zegt.
Je hebt het niet altijd voor het kiezen. Voor mensen die makkelijk van de ene in de andere relatie hoppen, is het niet voor te stellen dat er mensen zijn waarbij dat niet gebeurt. En ik probeer al 45 jaar uit te vinden hoe dat nou werkt, relaties krijgen. Snap er nog steeds niks van. Wildvreemden die elkaar tegenkomen en dan ineens verliefd raken. Op elkáár! Hoe kan dat? Hoe kan het dat van al die mensen op de wereld nou nét die ene, in dié kroeg, op dát moment nou de ware is? Maar blijkbaar werkt het voor het grootste deel der mensheid zo. Ook in mijn omgeving. Twee gelukkig getrouwde zussen, de oudste al 35 jaar met haar man, die ze op haar 16e leerde kennen. Haar zoon, nu 22. Tweede vriendinnetje en BAM. Samenwonen. En ziet er uit als blijvend.
Mijn verliefdheden zijn altijd eenzijdig geweest. En volgens mij is er nog nooit iemand op mij verliefd geweest. Of ik had een enorme plaat voor mijn kop, sluit ik ook niet uit. Dan zit daar het probleem misschien.
Speciaal voor jou mijn vervolg die al hierboven staat:
Je bekijkt mijn opmerking richting een relatie. Maar dit betreft op alles. Als je ergens ontevreden over bent kan je er voor kiezen het erbij te laten maar ook kiezen om er wat aan te doen. Je moet immers nog zo'n 40 jaar mee. Je bent pas halverwege.
Als je zelf de deuren dicht houd blijven deze ook gesloten.
Het tegenkomen van een partner betekent dat je je er iig voor open moet kunnen stellen. Dat begint in je hoofd, daarna in de andere stappen/acties die je daar voor kan ondernemen (wantja, hij/zij staat niet opeens voor de deur).
Hetzelfde geldt voor vriendschappen hervinden of nieuwe aangaan. Werk, hobby's, reizen.... Noem het maar op. Het leven kan een feestje zijn, je moet alleen zelf de slingers ophangen. En nee, een relatie is niet verplicht en niet voor iedereen haalbaar, al het andere wel en wie weet, als je al het andere gaat doen wat je in je leven allemaal gaat tegen komen en meemaken.
Nogmaals, je bent nog niet eens halverwege je leven, waarom het er al bij laten zitten
Je bekijkt mijn opmerking richting een relatie. Maar dit betreft op alles. Als je ergens ontevreden over bent kan je er voor kiezen het erbij te laten maar ook kiezen om er wat aan te doen. Je moet immers nog zo'n 40 jaar mee. Je bent pas halverwege.
Als je zelf de deuren dicht houd blijven deze ook gesloten.
Het tegenkomen van een partner betekent dat je je er iig voor open moet kunnen stellen. Dat begint in je hoofd, daarna in de andere stappen/acties die je daar voor kan ondernemen (wantja, hij/zij staat niet opeens voor de deur).
Hetzelfde geldt voor vriendschappen hervinden of nieuwe aangaan. Werk, hobby's, reizen.... Noem het maar op. Het leven kan een feestje zijn, je moet alleen zelf de slingers ophangen. En nee, een relatie is niet verplicht en niet voor iedereen haalbaar, al het andere wel en wie weet, als je al het andere gaat doen wat je in je leven allemaal gaat tegen komen en meemaken.
Nogmaals, je bent nog niet eens halverwege je leven, waarom het er al bij laten zitten
[...]
Wat TO zegt.
Je hebt het niet altijd voor het kiezen. Voor mensen die makkelijk van de ene in de andere relatie hoppen, is het niet voor te stellen dat er mensen zijn waarbij dat niet gebeurt. En ik probeer al 45 jaar uit te vinden hoe dat nou werkt, relaties krijgen. Snap er nog steeds niks van. Wildvreemden die elkaar tegenkomen en dan ineens verliefd raken. Op elkáár! Hoe kan dat? Hoe kan het dat van al die mensen op de wereld nou nét die ene, in dié kroeg, op dát moment nou de ware is? Maar blijkbaar werkt het voor het grootste deel der mensheid zo. Ook in mijn omgeving. Twee gelukkig getrouwde zussen, de oudste al 35 jaar met haar man, die ze op haar 16e leerde kennen. Haar zoon, nu 22. Tweede vriendinnetje en BAM. Samenwonen. En ziet er uit als blijvend.
Mijn verliefdheden zijn altijd eenzijdig geweest. En volgens mij is er nog nooit iemand op mij verliefd geweest. Of ik had een enorme plaat voor mijn kop, sluit ik ook niet uit. Dan zit daar het probleem misschien.
Speciaal voor jou mijn vervolg die al hierboven staat:
Je bekijkt mijn opmerking richting een relatie. Maar dit betreft op alles. Als je ergens ontevreden over bent kan je er voor kiezen het erbij te laten maar ook kiezen om er wat aan te doen. Je moet immers nog zo'n 40 jaar mee. Je bent pas halverwege.
Als je zelf de deuren dicht houd blijven deze ook gesloten.
Het tegenkomen van een partner betekent dat je je er iig voor open moet kunnen stellen. Dat begint in je hoofd, daarna in de andere stappen/acties die je daar voor kan ondernemen (wantja, hij/zij staat niet opeens voor de deur).
Hetzelfde geldt voor vriendschappen hervinden of nieuwe aangaan. Werk, hobby's, reizen.... Noem het maar op. Het leven kan een feestje zijn, je moet alleen zelf de slingers ophangen. En nee, een relatie is niet verplicht en niet voor iedereen haalbaar, al het andere wel en wie weet, als je al het andere gaat doen wat je in je leven allemaal gaat tegen komen en meemaken.
Nogmaals, je bent nog niet eens halverwege je leven, waarom het er al bij laten zitten
Je bekijkt mijn opmerking richting een relatie. Maar dit betreft op alles. Als je ergens ontevreden over bent kan je er voor kiezen het erbij te laten maar ook kiezen om er wat aan te doen. Je moet immers nog zo'n 40 jaar mee. Je bent pas halverwege.
Als je zelf de deuren dicht houd blijven deze ook gesloten.
Het tegenkomen van een partner betekent dat je je er iig voor open moet kunnen stellen. Dat begint in je hoofd, daarna in de andere stappen/acties die je daar voor kan ondernemen (wantja, hij/zij staat niet opeens voor de deur).
Hetzelfde geldt voor vriendschappen hervinden of nieuwe aangaan. Werk, hobby's, reizen.... Noem het maar op. Het leven kan een feestje zijn, je moet alleen zelf de slingers ophangen. En nee, een relatie is niet verplicht en niet voor iedereen haalbaar, al het andere wel en wie weet, als je al het andere gaat doen wat je in je leven allemaal gaat tegen komen en meemaken.
Nogmaals, je bent nog niet eens halverwege je leven, waarom het er al bij laten zitten
dinsdag 9 februari 2016 21:54
Mefunny,
je gaat er nu van uit dat ik niets doe om de situatie te veranderen. Kan je ook niet weten want ik heb daar zelf ook niets over geschreven. Ik ben jarenlang wel actief geweest, heb me aangesloten bij verenigingen, eetclubjes, deed aan internetdating, etc.. Dat was in een tijd dat ik echt op zoek was naar een relatie. Ik heb daar wel wat relaties en losse flodders aan overgehouden maar verder niets. En nu heb ik even de energie niet om al die dingen opnieuw te gaan doen. Terwijl ik op zich wel actief ben: ben lid van hardloopvereniging en doe een cursus. Beide overigens niet als doel om een relatie te vinden maar om mensen in mijn omgeving te leren kennen, aangezien ik 2 jaar geleden verhuisd ben naar een andere stad.
Eigenlijk was het niet de bedoeling om dit topic de kant op te laten gaan om een hopeloze vrijgezel zo snel mogelijk aan de man te helpen. Als iemand dat voor elkaar kan krijgen op afstand hou ik me aanbevolen natuurlijk , maar ik zocht eigenlijk meer naar antwoorden op mijn vraag. Hoe het kan dat sommige mensen een afslag gemist lijken te hebben terwijl de halve wereld de andere kant op is gegaan.
@Auditor
erg herkenbaar wat je schrijft. Bij mij zijn relaties nooit vanzelfsprekend geweest. Ik kwam mijn vriendjes sowieso niet in het wild tegen. En nog steeds niet. Ik snap ook echt niet waarom dat bij de een vanzelf lijkt te gaan terwijl de ander daar zoveel moeite voor moet doen. Toch zie ik wel veel ongecompliceerde mensen die met dit soort dingen geen moeite hebben. Die staan toch wat luchtiger in het leven.
je gaat er nu van uit dat ik niets doe om de situatie te veranderen. Kan je ook niet weten want ik heb daar zelf ook niets over geschreven. Ik ben jarenlang wel actief geweest, heb me aangesloten bij verenigingen, eetclubjes, deed aan internetdating, etc.. Dat was in een tijd dat ik echt op zoek was naar een relatie. Ik heb daar wel wat relaties en losse flodders aan overgehouden maar verder niets. En nu heb ik even de energie niet om al die dingen opnieuw te gaan doen. Terwijl ik op zich wel actief ben: ben lid van hardloopvereniging en doe een cursus. Beide overigens niet als doel om een relatie te vinden maar om mensen in mijn omgeving te leren kennen, aangezien ik 2 jaar geleden verhuisd ben naar een andere stad.
Eigenlijk was het niet de bedoeling om dit topic de kant op te laten gaan om een hopeloze vrijgezel zo snel mogelijk aan de man te helpen. Als iemand dat voor elkaar kan krijgen op afstand hou ik me aanbevolen natuurlijk , maar ik zocht eigenlijk meer naar antwoorden op mijn vraag. Hoe het kan dat sommige mensen een afslag gemist lijken te hebben terwijl de halve wereld de andere kant op is gegaan.
@Auditor
erg herkenbaar wat je schrijft. Bij mij zijn relaties nooit vanzelfsprekend geweest. Ik kwam mijn vriendjes sowieso niet in het wild tegen. En nog steeds niet. Ik snap ook echt niet waarom dat bij de een vanzelf lijkt te gaan terwijl de ander daar zoveel moeite voor moet doen. Toch zie ik wel veel ongecompliceerde mensen die met dit soort dingen geen moeite hebben. Die staan toch wat luchtiger in het leven.
dinsdag 9 februari 2016 21:59
dinsdag 9 februari 2016 22:10
quote:hieperdepiepindegloria01 schreef op 09 februari 2016 @ 21:54:
@Auditor
erg herkenbaar wat je schrijft. Bij mij zijn relaties nooit vanzelfsprekend geweest. Ik kwam mijn vriendjes sowieso niet in het wild tegen. En nog steeds niet. Ik snap ook echt niet waarom dat bij de een vanzelf lijkt te gaan terwijl de ander daar zoveel moeite voor moet doen. Toch zie ik wel veel ongecompliceerde mensen die met dit soort dingen geen moeite hebben. Die staan toch wat luchtiger in het leven.
Ik denk alleen dat MEFunny ook bedoelt dat je niet de deur dicht hoeft te doen. In het verleden gingen relaties nooit vanzelf en werd je er niet happy van. Maar ervaringen uit het verleden geven geen garanties voor de toekomst. Het kan anders lopen, je kan een man tegenkomen met wie het wel klikt. Je zal heus niet de eerste zijn die op jouw leeftijd zijn of haar liefde voor het leven tegenkomt. Ik snap dat je de kans daarop niet zo groot acht, en daar kan je best gelijk in hebben. En je kan ook gewoon bewust kiezen om geen relatie te willen, zie de argumenten van Redbulletje. Prima!
Maar als jij toch een beetje triest wordt bij het idee, waarom zou ze dan voet bij stuk gaan houden dat je geen relatie wil? Volgens mij wil je alleen geen verkeerde relatie meer en geef je jezelf daarom heel weinig kans. Maar als je je zo vast gaat houden aan: "ik blijf alleen", dan krijg ik de indruk dat je de echte Mr Right-voor-jou als je die tegen zou komen nog de deur zou wijzen omdat je besloten had alleen te blijven. Of bedoel je het niet zo?
Het lijkt mij prettiger om er opener in te staan: ik vind het voor nu fijner om alleen te zijn en ik wil geen onprettige relaties meer. Doe je nu lekker wat je zelf wil en breidt je vriendenkring uit met meer singles die ook leuke dingen willen doen en niet op de kinderen hoeven te passen. En kom je toch een Mr Right-voor-jou tegen, dan koop je gewoon nog een bordje bij de IKEA.
@Auditor
erg herkenbaar wat je schrijft. Bij mij zijn relaties nooit vanzelfsprekend geweest. Ik kwam mijn vriendjes sowieso niet in het wild tegen. En nog steeds niet. Ik snap ook echt niet waarom dat bij de een vanzelf lijkt te gaan terwijl de ander daar zoveel moeite voor moet doen. Toch zie ik wel veel ongecompliceerde mensen die met dit soort dingen geen moeite hebben. Die staan toch wat luchtiger in het leven.
Ik denk alleen dat MEFunny ook bedoelt dat je niet de deur dicht hoeft te doen. In het verleden gingen relaties nooit vanzelf en werd je er niet happy van. Maar ervaringen uit het verleden geven geen garanties voor de toekomst. Het kan anders lopen, je kan een man tegenkomen met wie het wel klikt. Je zal heus niet de eerste zijn die op jouw leeftijd zijn of haar liefde voor het leven tegenkomt. Ik snap dat je de kans daarop niet zo groot acht, en daar kan je best gelijk in hebben. En je kan ook gewoon bewust kiezen om geen relatie te willen, zie de argumenten van Redbulletje. Prima!
Maar als jij toch een beetje triest wordt bij het idee, waarom zou ze dan voet bij stuk gaan houden dat je geen relatie wil? Volgens mij wil je alleen geen verkeerde relatie meer en geef je jezelf daarom heel weinig kans. Maar als je je zo vast gaat houden aan: "ik blijf alleen", dan krijg ik de indruk dat je de echte Mr Right-voor-jou als je die tegen zou komen nog de deur zou wijzen omdat je besloten had alleen te blijven. Of bedoel je het niet zo?
Het lijkt mij prettiger om er opener in te staan: ik vind het voor nu fijner om alleen te zijn en ik wil geen onprettige relaties meer. Doe je nu lekker wat je zelf wil en breidt je vriendenkring uit met meer singles die ook leuke dingen willen doen en niet op de kinderen hoeven te passen. En kom je toch een Mr Right-voor-jou tegen, dan koop je gewoon nog een bordje bij de IKEA.
dinsdag 9 februari 2016 22:11
quote:JollyJ schreef op 09 februari 2016 @ 21:59:
Ik herken het wel in omgekeerde richting. Hoewel ik mijn gezin voor geen goud zou willen missen, realiseer ik me van tijd tot tijd heel goed dat ik daarmee een afslag voorbij heb laten gaan waar ik ook heel gelukkig van zou zijn geworden.
Het leven is wat het is, niet wat het had kunnen zijn.
Interessant punt. Heb er nooit echt zo naar gekeken, naar mensen met gezinnen en relaties. Ik zie wel dat ik dat nooit zou kunnen met een gezin. Ik zie bij vrienden wel hoe zwaar het is, zeker de eerste paar jaar. En ik vind sowieso dat men in deze tijd wel 3 keer na zou moeten denken voordat er aan kinderen wordt begonnen.
Ik had me dus niet zo gerealiseerd dat ook mensen met een gezin af en toe het gevoel hebben iets te hebben gemist. Je mist niks hoor, mijn leven is supersaai
Ik herken het wel in omgekeerde richting. Hoewel ik mijn gezin voor geen goud zou willen missen, realiseer ik me van tijd tot tijd heel goed dat ik daarmee een afslag voorbij heb laten gaan waar ik ook heel gelukkig van zou zijn geworden.
Het leven is wat het is, niet wat het had kunnen zijn.
Interessant punt. Heb er nooit echt zo naar gekeken, naar mensen met gezinnen en relaties. Ik zie wel dat ik dat nooit zou kunnen met een gezin. Ik zie bij vrienden wel hoe zwaar het is, zeker de eerste paar jaar. En ik vind sowieso dat men in deze tijd wel 3 keer na zou moeten denken voordat er aan kinderen wordt begonnen.
Ik had me dus niet zo gerealiseerd dat ook mensen met een gezin af en toe het gevoel hebben iets te hebben gemist. Je mist niks hoor, mijn leven is supersaai
dinsdag 9 februari 2016 22:11
Ik herken veel im je verhaal. Ik ben inmiddels 34 en altijd al single geweest. Ik zie er niet slecht uit, ben misschien wat introvert maar altijd sociaal en actief geweest, en toch zijn die relaties er nooit van gekomen. Waar het aan ligt, ik weet het niet en ook mijn vriendenkring begrijpt het niet. Ik heb er wel voor opengestaan maar het is er gewoon niet van gekomen.
Ik red me prima in mijn eentje, ik kan me inmiddels ook niet zo goed meer voorstellen hoe het zou zijn om een relatie te hebben. Ik heb mijn leven inmiddels zo ingericht dat ik nu ook niet zeker meer weet of ik er echt voor open zou staan. Heb zo mijn eigen patronen, gewoontes ingebouwd, het zou me moeite kosten die op te geven. Ik ben ook wel gelukkig met mijn leven. Maar toch is het besef dat je alleen bent gebleven soms wel pijnlijk. Anderen bouwen een gezin op, met kinderen heb je toch een doel om voor te leven zeg maar. Dat mis ik een beetje. Ik doe alles wat ik doe alleen voor mezelf en dat voelt soms egoïstisch. Ik verdien ruim maar ik leef niet om te werken. Maar waar ik wel voor leef weet ik soms ook niet zo goed. Vrijwilligerswerk en sporten kan dat hogere doel voor mij nog niet goed opvullen.
Ik herken je gevoel heel goed. Op zich kun je ook tevreden zijn met je keuzes in het leven, en tegelijkertijd moeten toegeven dat je het soms moeilijk vindt. Het een sluit het ander niet uit.
Verder vind ik het vooral lastig bij het nemen van grote beslissingen, je hebt dan niemand om mee te sparren. Een huis kopen bijvoorbeeld. Toch lastige keuzes die je moet maken t.a.v. Hypotheken en dergelijke. Grote onderhoudskwesties. Ik hak alle knopen alleen door en om zo'n moment kan ik me ook oprecht alleen voelen in mijn keuzes.
Ik red me prima in mijn eentje, ik kan me inmiddels ook niet zo goed meer voorstellen hoe het zou zijn om een relatie te hebben. Ik heb mijn leven inmiddels zo ingericht dat ik nu ook niet zeker meer weet of ik er echt voor open zou staan. Heb zo mijn eigen patronen, gewoontes ingebouwd, het zou me moeite kosten die op te geven. Ik ben ook wel gelukkig met mijn leven. Maar toch is het besef dat je alleen bent gebleven soms wel pijnlijk. Anderen bouwen een gezin op, met kinderen heb je toch een doel om voor te leven zeg maar. Dat mis ik een beetje. Ik doe alles wat ik doe alleen voor mezelf en dat voelt soms egoïstisch. Ik verdien ruim maar ik leef niet om te werken. Maar waar ik wel voor leef weet ik soms ook niet zo goed. Vrijwilligerswerk en sporten kan dat hogere doel voor mij nog niet goed opvullen.
Ik herken je gevoel heel goed. Op zich kun je ook tevreden zijn met je keuzes in het leven, en tegelijkertijd moeten toegeven dat je het soms moeilijk vindt. Het een sluit het ander niet uit.
Verder vind ik het vooral lastig bij het nemen van grote beslissingen, je hebt dan niemand om mee te sparren. Een huis kopen bijvoorbeeld. Toch lastige keuzes die je moet maken t.a.v. Hypotheken en dergelijke. Grote onderhoudskwesties. Ik hak alle knopen alleen door en om zo'n moment kan ik me ook oprecht alleen voelen in mijn keuzes.
dinsdag 9 februari 2016 22:16
Kleine aanvulling nog: ik heb nooit een kinderwens gehad. Al vanaf mijn tiende weet ik dat ik geen kinderen wil. Dat maakt dat ik ook anders tegenover relaties stond. Mijn vrienden hadden meer 'haast' en ik heb daardoor sommigen ook keuzes zien maken die niet volledig ingegeven waren door liefde, maar vooral door 'settle for less'. Ik heb mezelf voorgenomen dat ik dat nooit zou doen, maar soms weet ik niet of het alternatief voor mij nu heel veel beter is uitgepakt.
dinsdag 9 februari 2016 22:21
quote:hieperdepiepindegloria01 schreef op 09 februari 2016 @ 21:16:
[...]
Ik vind eigenlijk dat wanneer het op relaties aankomt je daar zelf vrij weinig over te zeggen hebt. Ik kan toch niet tegen mezelf zeggen: ik wil nu een man en volgend jaar een kind? Dat kind zou ik nog wel kunnen regelen trouwens, maar die man tja.. daar heb ik toch echt iemand voor nodig die daar hetzelfde over denkt.
Maar aan de andere kant zeg je dus wel tegen jezelf dat je alleen wílt blijven. Dat straal je vervolgens ook uit natuurlijk. En dat wordt er bedoelt volgens mij. Als jij van baan wilt wisselen dan moet jij zelf je richtingaanwijzer aanzetten en zelf dat stuur draaien (om even in auto-termen te blijven ). De meneer achter jou kan wel gaan toeteren en gebaren dat jij naar rechts moet gaan, maar uiteindelijk ben jij degene die aan dat stuur moet trekken. Of je dat wilt doen, dat is helemaal aan jou maar des al niet te min heb jij daar juist ontzettend veel over te zeggen, jij bent zelfs juist de enige die daar iets over kan zeggen.
Nooit meer een relatie willen of hopeloos opzoek zijn naar een relatie zijn natuurlijk twee uiterste. Waarom niet er tussen in gaan zitten?
[...]
Ik vind eigenlijk dat wanneer het op relaties aankomt je daar zelf vrij weinig over te zeggen hebt. Ik kan toch niet tegen mezelf zeggen: ik wil nu een man en volgend jaar een kind? Dat kind zou ik nog wel kunnen regelen trouwens, maar die man tja.. daar heb ik toch echt iemand voor nodig die daar hetzelfde over denkt.
Maar aan de andere kant zeg je dus wel tegen jezelf dat je alleen wílt blijven. Dat straal je vervolgens ook uit natuurlijk. En dat wordt er bedoelt volgens mij. Als jij van baan wilt wisselen dan moet jij zelf je richtingaanwijzer aanzetten en zelf dat stuur draaien (om even in auto-termen te blijven ). De meneer achter jou kan wel gaan toeteren en gebaren dat jij naar rechts moet gaan, maar uiteindelijk ben jij degene die aan dat stuur moet trekken. Of je dat wilt doen, dat is helemaal aan jou maar des al niet te min heb jij daar juist ontzettend veel over te zeggen, jij bent zelfs juist de enige die daar iets over kan zeggen.
Nooit meer een relatie willen of hopeloos opzoek zijn naar een relatie zijn natuurlijk twee uiterste. Waarom niet er tussen in gaan zitten?
dinsdag 9 februari 2016 22:23
quote:aaaanne schreef op 09 februari 2016 @ 22:10:
[...]
Ik denk alleen dat MEFunny ook bedoelt dat je niet de deur dicht hoeft te doen. In het verleden gingen relaties nooit vanzelf en werd je er niet happy van. Maar ervaringen uit het verleden geven geen garanties voor de toekomst. Het kan anders lopen, je kan een man tegenkomen met wie het wel klikt. Je zal heus niet de eerste zijn die op jouw leeftijd zijn of haar liefde voor het leven tegenkomt. Ik snap dat je de kans daarop niet zo groot acht, en daar kan je best gelijk in hebben. En je kan ook gewoon bewust kiezen om geen relatie te willen, zie de argumenten van Redbulletje. Prima!
Maar als jij toch een beetje triest wordt bij het idee, waarom zou ze dan voet bij stuk gaan houden dat je geen relatie wil? Volgens mij wil je alleen geen verkeerde relatie meer en geef je jezelf daarom heel weinig kans. Maar als je je zo vast gaat houden aan: "ik blijf alleen", dan krijg ik de indruk dat je de echte Mr Right-voor-jou als je die tegen zou komen nog de deur zou wijzen omdat je besloten had alleen te blijven. Of bedoel je het niet zo?
Het lijkt mij prettiger om er opener in te staan: ik vind het voor nu fijner om alleen te zijn en ik wil geen onprettige relaties meer. Doe je nu lekker wat je zelf wil en breidt je vriendenkring uit met meer singles die ook leuke dingen willen doen en niet op de kinderen hoeven te passen. En kom je toch een Mr Right-voor-jou tegen, dan koop je gewoon nog een bordje bij de IKEA.
Je laatste zin
Waarom ik voet bij stuk hou? Ik denk dat ik dat ook een beetje doe om mezelf te beschermen. Als ik mezelf er maar van overtuig de rest van mijn leven alleen te blijven dan is het ook makkelijker te accepteren als dat ook echt gebeurt. Maar los daarvan weet ik ook van mezelf dat ik niet meer samen kan zijn met iemand. Ik denk wel dat ik dat uitstraal en dat de kans op een nieuwe liefde, mocht die zich al voordoen, behoorlijk verkleint. Ik heb dit voor mezelf besloten en dat zien/voelen mensen denk ik onbewust. En die zoeken daardoor dan ook geen toenadering meer. Ik merk dat al een beetje in vriendschappen moet ik zeggen. Ik kan heel erg op een afstand zijn, letterlijk. Mensen die iedere dag of iedere week contact zoeken, daar moet ik eigenlijk niets van hebben. En die mensen haken dus ook af.
[...]
Ik denk alleen dat MEFunny ook bedoelt dat je niet de deur dicht hoeft te doen. In het verleden gingen relaties nooit vanzelf en werd je er niet happy van. Maar ervaringen uit het verleden geven geen garanties voor de toekomst. Het kan anders lopen, je kan een man tegenkomen met wie het wel klikt. Je zal heus niet de eerste zijn die op jouw leeftijd zijn of haar liefde voor het leven tegenkomt. Ik snap dat je de kans daarop niet zo groot acht, en daar kan je best gelijk in hebben. En je kan ook gewoon bewust kiezen om geen relatie te willen, zie de argumenten van Redbulletje. Prima!
Maar als jij toch een beetje triest wordt bij het idee, waarom zou ze dan voet bij stuk gaan houden dat je geen relatie wil? Volgens mij wil je alleen geen verkeerde relatie meer en geef je jezelf daarom heel weinig kans. Maar als je je zo vast gaat houden aan: "ik blijf alleen", dan krijg ik de indruk dat je de echte Mr Right-voor-jou als je die tegen zou komen nog de deur zou wijzen omdat je besloten had alleen te blijven. Of bedoel je het niet zo?
Het lijkt mij prettiger om er opener in te staan: ik vind het voor nu fijner om alleen te zijn en ik wil geen onprettige relaties meer. Doe je nu lekker wat je zelf wil en breidt je vriendenkring uit met meer singles die ook leuke dingen willen doen en niet op de kinderen hoeven te passen. En kom je toch een Mr Right-voor-jou tegen, dan koop je gewoon nog een bordje bij de IKEA.
Je laatste zin
Waarom ik voet bij stuk hou? Ik denk dat ik dat ook een beetje doe om mezelf te beschermen. Als ik mezelf er maar van overtuig de rest van mijn leven alleen te blijven dan is het ook makkelijker te accepteren als dat ook echt gebeurt. Maar los daarvan weet ik ook van mezelf dat ik niet meer samen kan zijn met iemand. Ik denk wel dat ik dat uitstraal en dat de kans op een nieuwe liefde, mocht die zich al voordoen, behoorlijk verkleint. Ik heb dit voor mezelf besloten en dat zien/voelen mensen denk ik onbewust. En die zoeken daardoor dan ook geen toenadering meer. Ik merk dat al een beetje in vriendschappen moet ik zeggen. Ik kan heel erg op een afstand zijn, letterlijk. Mensen die iedere dag of iedere week contact zoeken, daar moet ik eigenlijk niets van hebben. En die mensen haken dus ook af.
dinsdag 9 februari 2016 22:24
quote:Auditor schreef op 09 februari 2016 @ 21:35:
Voor mensen die makkelijk van de ene in de andere relatie hoppen, is het niet voor te stellen dat er mensen zijn waarbij dat niet gebeurt. En ik probeer al 45 jaar uit te vinden hoe dat nou werkt, relaties krijgen. Snap er nog steeds niks van. Wildvreemden die elkaar tegenkomen en dan ineens verliefd raken. Op elkáár! Hoe kan dat? Hoe kan het dat van al die mensen op de wereld nou nét die ene, in dié kroeg, op dát moment nou de ware is? Maar blijkbaar werkt het voor het grootste deel der mensheid zo. Ook in mijn omgeving. Twee gelukkig getrouwde zussen, de oudste al 35 jaar met haar man, die ze op haar 16e leerde kennen. Haar zoon, nu 22. Tweede vriendinnetje en BAM. Samenwonen. En ziet er uit als blijvend.
Mijn verliefdheden zijn altijd eenzijdig geweest. En volgens mij is er nog nooit iemand op mij verliefd geweest. Of ik had een enorme plaat voor mijn kop, sluit ik ook niet uit. Dan zit daar het probleem misschien.Het zit in hoe je met de buitenwereld communiceert, intro- of extravert, kansen ziet en die durft te pakken.
Voor mensen die makkelijk van de ene in de andere relatie hoppen, is het niet voor te stellen dat er mensen zijn waarbij dat niet gebeurt. En ik probeer al 45 jaar uit te vinden hoe dat nou werkt, relaties krijgen. Snap er nog steeds niks van. Wildvreemden die elkaar tegenkomen en dan ineens verliefd raken. Op elkáár! Hoe kan dat? Hoe kan het dat van al die mensen op de wereld nou nét die ene, in dié kroeg, op dát moment nou de ware is? Maar blijkbaar werkt het voor het grootste deel der mensheid zo. Ook in mijn omgeving. Twee gelukkig getrouwde zussen, de oudste al 35 jaar met haar man, die ze op haar 16e leerde kennen. Haar zoon, nu 22. Tweede vriendinnetje en BAM. Samenwonen. En ziet er uit als blijvend.
Mijn verliefdheden zijn altijd eenzijdig geweest. En volgens mij is er nog nooit iemand op mij verliefd geweest. Of ik had een enorme plaat voor mijn kop, sluit ik ook niet uit. Dan zit daar het probleem misschien.Het zit in hoe je met de buitenwereld communiceert, intro- of extravert, kansen ziet en die durft te pakken.
dinsdag 9 februari 2016 22:27
quote:dignity schreef op 09 februari 2016 @ 22:16:
Kleine aanvulling nog: ik heb nooit een kinderwens gehad. Al vanaf mijn tiende weet ik dat ik geen kinderen wil. Dat maakt dat ik ook anders tegenover relaties stond. Mijn vrienden hadden meer 'haast' en ik heb daardoor sommigen ook keuzes zien maken die niet volledig ingegeven waren door liefde, maar vooral door 'settle for less'. Ik heb mezelf voorgenomen dat ik dat nooit zou doen, maar soms weet ik niet of het alternatief voor mij nu heel veel beter is uitgepakt.
Ja lastig is dat laatste hè. Maar net als jij had ik ook nooit echt een duidelijke kinderwens, en nog steeds niet. Ik snap eerlijk gezegd echt niet waarom kinderen zo populair zijn.
Jouw laatste zin is ook herkenbaar trouwens. Is het alternatief nou echt zoveel beter? Het vervelende is wel dat je op een gegeven moment nog maar moeilijk van het pad dat je bent ingeslagen af te krijgen bent. Dat is bij mij tenminste zo.
Kleine aanvulling nog: ik heb nooit een kinderwens gehad. Al vanaf mijn tiende weet ik dat ik geen kinderen wil. Dat maakt dat ik ook anders tegenover relaties stond. Mijn vrienden hadden meer 'haast' en ik heb daardoor sommigen ook keuzes zien maken die niet volledig ingegeven waren door liefde, maar vooral door 'settle for less'. Ik heb mezelf voorgenomen dat ik dat nooit zou doen, maar soms weet ik niet of het alternatief voor mij nu heel veel beter is uitgepakt.
Ja lastig is dat laatste hè. Maar net als jij had ik ook nooit echt een duidelijke kinderwens, en nog steeds niet. Ik snap eerlijk gezegd echt niet waarom kinderen zo populair zijn.
Jouw laatste zin is ook herkenbaar trouwens. Is het alternatief nou echt zoveel beter? Het vervelende is wel dat je op een gegeven moment nog maar moeilijk van het pad dat je bent ingeslagen af te krijgen bent. Dat is bij mij tenminste zo.
dinsdag 9 februari 2016 22:28
Weet je, ondanks dat je spreekt over niet meer een liefdesrelatie willen (aangaan) heeft dat ook wel wat betrekking op de rest misschien. Ook vriendschapsrelaties kosten tijd, energie, kwetsbaarheid.. de hele reutemeteut als je het geluk hebt op latere leeftijd nieuwe vriendschappen op te doen. Kan me voorstellen dat als je wel die behoefte voelt maar het even niet zoveel om je heen hebt en ook net verhuisd bent dat het soms best even erg eenzaam is.
En toegegeven door een eeuwige vrijgezel (die toevallig echt heel pril misschien wel die "status" aan het verliezen is en het doodeng vindt na acht jaar alleen zijn en er ook van te hebben genoten), het is echt niet altijd leuk in je eentje. Wat men ook beweert. Soms is het gewoon ook heerlijk om eens voor een ander te koken of dat er zelfs iemand in huis je opwacht met het cliché kopje thee. Je beschrijft je vriendschappen, is daar begrip voor jouw kant van het verhaal nu toch de fase met drukte en kinderen is aangebroken? Ik kan vanuit mijn eigen ervaring dat het echt van de vriendin zelf afhangt. Sommige heb ik compleet verloren aan het ouderschap, hoezeer ik ook interesse toonde en steeds concessies bleef doen. Anderen zijn ook mij trouw gebleven en komen ook af en toe zonder hun kinders bij me. Hebben wederzijdse interesse.
Maw: het advies om je vriendenkring te proberen uit te breiden, helemaal in zo'n nieuwe stad, is heel goed! Ik zie dat je dat ook al hebt gedaan, je bij clubjes aansluiten etc. Het is niet dat ik het niet begrijp hoor, ik heb zelf bijvoorbeeld pas een naaste verloren en toen ik korte tijd veel aandacht kreeg van mensen om me heen realiseerde ik me pas de keiharde waarheid hoezeer ik dat miste en hoe bang ik was om dat na de eerste hevige periode kwijt te raken aan de dagelijkse drukte die iedereen lijkt te hebben. Ik koester dan ook die enkele mensen die zijn gebleven, in alle fases van mijn leven. Het zijn er denk ik drie ofzo.
Dat is helemaal niet weinig maar een grote rijkdom vind ik! Heb je zulke mensen om je heen waar je dat van kunt zeggen? En laat je mensen ook toe? Het is niet altijd makkelijk om aan te geven dat je mensen nodig hebt en al helemaal niet als je het al lang in je eentje rooit. Daarnaast mag je gevoel er ook gewoon zijn hoor, je hoeft echt niet altijd het blije ei uit te hangen omdat dat nou eenmaal sociaal wenselijk is.
Uit nieuwsgierigheid en niet om je aan de man te helpen want als iemand daar slecht in is geweest ben ik het zelf wel
: Waarom heb je zo resoluut besloten geen relatie meer te willen?
Want het enige dat ik altijd hoor als mensen zeggen: "een relatie is niets voor mij" " ik kan dat niet, een relatie" is: "bewijs me alsjeblieft het tegendeel!"
Misschien heb ik het mis hoor maar waarom die behoefte helemaal negeren? Je hoeft er echt niet weer voor op datingsites. Ik heb daar persoonlijk echt veel teveel tijd in gestoken om vooral te ontdekken dat het super oppervlakkig is en dat ik het ook werd. Maar bedoel meer; waarom niet die mogelijkheid wel openlaten en er verder niet al teveel mee bezig zijn? Als je je gaat openstellen kan het soms juist zomaar wel raak zijn. Je laat je ware kleuren zien en iedereen die dat doet is mi leuk en kan leuk gevonden worden, want oprecht. Misschien te ver doorgedacht maar het intrigeert me nogal, dat soort uitspraken.
En toegegeven door een eeuwige vrijgezel (die toevallig echt heel pril misschien wel die "status" aan het verliezen is en het doodeng vindt na acht jaar alleen zijn en er ook van te hebben genoten), het is echt niet altijd leuk in je eentje. Wat men ook beweert. Soms is het gewoon ook heerlijk om eens voor een ander te koken of dat er zelfs iemand in huis je opwacht met het cliché kopje thee. Je beschrijft je vriendschappen, is daar begrip voor jouw kant van het verhaal nu toch de fase met drukte en kinderen is aangebroken? Ik kan vanuit mijn eigen ervaring dat het echt van de vriendin zelf afhangt. Sommige heb ik compleet verloren aan het ouderschap, hoezeer ik ook interesse toonde en steeds concessies bleef doen. Anderen zijn ook mij trouw gebleven en komen ook af en toe zonder hun kinders bij me. Hebben wederzijdse interesse.
Maw: het advies om je vriendenkring te proberen uit te breiden, helemaal in zo'n nieuwe stad, is heel goed! Ik zie dat je dat ook al hebt gedaan, je bij clubjes aansluiten etc. Het is niet dat ik het niet begrijp hoor, ik heb zelf bijvoorbeeld pas een naaste verloren en toen ik korte tijd veel aandacht kreeg van mensen om me heen realiseerde ik me pas de keiharde waarheid hoezeer ik dat miste en hoe bang ik was om dat na de eerste hevige periode kwijt te raken aan de dagelijkse drukte die iedereen lijkt te hebben. Ik koester dan ook die enkele mensen die zijn gebleven, in alle fases van mijn leven. Het zijn er denk ik drie ofzo.
Dat is helemaal niet weinig maar een grote rijkdom vind ik! Heb je zulke mensen om je heen waar je dat van kunt zeggen? En laat je mensen ook toe? Het is niet altijd makkelijk om aan te geven dat je mensen nodig hebt en al helemaal niet als je het al lang in je eentje rooit. Daarnaast mag je gevoel er ook gewoon zijn hoor, je hoeft echt niet altijd het blije ei uit te hangen omdat dat nou eenmaal sociaal wenselijk is.
Uit nieuwsgierigheid en niet om je aan de man te helpen want als iemand daar slecht in is geweest ben ik het zelf wel
: Waarom heb je zo resoluut besloten geen relatie meer te willen?Want het enige dat ik altijd hoor als mensen zeggen: "een relatie is niets voor mij" " ik kan dat niet, een relatie" is: "bewijs me alsjeblieft het tegendeel!"
Misschien heb ik het mis hoor maar waarom die behoefte helemaal negeren? Je hoeft er echt niet weer voor op datingsites. Ik heb daar persoonlijk echt veel teveel tijd in gestoken om vooral te ontdekken dat het super oppervlakkig is en dat ik het ook werd. Maar bedoel meer; waarom niet die mogelijkheid wel openlaten en er verder niet al teveel mee bezig zijn? Als je je gaat openstellen kan het soms juist zomaar wel raak zijn. Je laat je ware kleuren zien en iedereen die dat doet is mi leuk en kan leuk gevonden worden, want oprecht. Misschien te ver doorgedacht maar het intrigeert me nogal, dat soort uitspraken.
