Relaties
alle pijlers
Afweging; kinderen of man?
maandag 5 november 2012 10:14
Normaal post ik onder een andere naam, maar ik weet dat ik daar herkend ben, dus daarom een nieuwe anonieme account.
Ik ben al 13 jaar gelukkig met mijn man. We zijn 3 jaar geleden getrouwd. Hebben het regelmatig over de toekomst, maar meestal op een 'grappige manier'. Over later, dat wij onze kinderen heel anders op gaan voeden, dat wij 'zo niet worden' als we een verschrikkelijk stel ontmoeten bijvoorbeeld.
Mijn man weet dat ik kinderen wil. Op mijn 18de stond dat al vast. Hij zag het ook wel zitten, maar in de toekomst. Alle jaren heb ik duidelijk aangegeven dat ik moeder wil worden. Nu hadden we gisteren wel een serieus gesprek omdat ik wil stoppen met de pil.
Man gaf gisteren dus aan dat hij helemaal niet weet of hij überhaupt wel een kind wil. In ieder geval niet nu. Ik ben ontzettend kwaad geworden. Heb gezegd dat ik het niet begrijp. Ik ben hier zo duidelijk in geweest. Dan had hij gewoon niet met mij moeten trouwen.
Hij zegt dat ik er teveel mee bezig ben, dat het voor hem niet zo leeft. Ik heb gevraagd hoe hij ons dan over 10 jaar ziet. Dan geeft hij aan dat hij het niet weet, maar dat we altijd gelukkig zullen blijven. Ik voel me nu in ieder geval alles behalve gelukkig.
Ik kan hem niet dwingen om een kind 'leuk te vinden' ik kan hem ook niet dwingen vader te worden. Maar ik kan mezelf ook niet dwingen om mijn kinderwens op te geven.
Nu sta ik voor mijn gevoel voor zo'n dilemma. Een fijne relatie opgeven of mijn kinderwens opgeven. Ik ben nu 31 en de tijd om af te wachten raakt een beetje op.
edit; Omdat mijn reacties een beetje ondergesneeuwd zijn even een update. Mijn man is de volgende avond op het onderwerp teruggekomen. Zowel zijn reactie als mijn reactie waren achteraf wat overtrokken. Hij heeft aangegeven wél kinderen te willen maar schrok van mijn 'aanval' dat het wel in de zeer nabije toekomst moest gebeuren. Hij heeft aangegeven dat hij praktisch gezien nog wat wil aanpassen (huis en de chaos die er regelmatig heerst). Het onderwerp is in ieder geval nu goed bespreekbaar en we zitten ongeveer op dezelfde bladzijde.
Ik ben al 13 jaar gelukkig met mijn man. We zijn 3 jaar geleden getrouwd. Hebben het regelmatig over de toekomst, maar meestal op een 'grappige manier'. Over later, dat wij onze kinderen heel anders op gaan voeden, dat wij 'zo niet worden' als we een verschrikkelijk stel ontmoeten bijvoorbeeld.
Mijn man weet dat ik kinderen wil. Op mijn 18de stond dat al vast. Hij zag het ook wel zitten, maar in de toekomst. Alle jaren heb ik duidelijk aangegeven dat ik moeder wil worden. Nu hadden we gisteren wel een serieus gesprek omdat ik wil stoppen met de pil.
Man gaf gisteren dus aan dat hij helemaal niet weet of hij überhaupt wel een kind wil. In ieder geval niet nu. Ik ben ontzettend kwaad geworden. Heb gezegd dat ik het niet begrijp. Ik ben hier zo duidelijk in geweest. Dan had hij gewoon niet met mij moeten trouwen.
Hij zegt dat ik er teveel mee bezig ben, dat het voor hem niet zo leeft. Ik heb gevraagd hoe hij ons dan over 10 jaar ziet. Dan geeft hij aan dat hij het niet weet, maar dat we altijd gelukkig zullen blijven. Ik voel me nu in ieder geval alles behalve gelukkig.
Ik kan hem niet dwingen om een kind 'leuk te vinden' ik kan hem ook niet dwingen vader te worden. Maar ik kan mezelf ook niet dwingen om mijn kinderwens op te geven.
Nu sta ik voor mijn gevoel voor zo'n dilemma. Een fijne relatie opgeven of mijn kinderwens opgeven. Ik ben nu 31 en de tijd om af te wachten raakt een beetje op.
edit; Omdat mijn reacties een beetje ondergesneeuwd zijn even een update. Mijn man is de volgende avond op het onderwerp teruggekomen. Zowel zijn reactie als mijn reactie waren achteraf wat overtrokken. Hij heeft aangegeven wél kinderen te willen maar schrok van mijn 'aanval' dat het wel in de zeer nabije toekomst moest gebeuren. Hij heeft aangegeven dat hij praktisch gezien nog wat wil aanpassen (huis en de chaos die er regelmatig heerst). Het onderwerp is in ieder geval nu goed bespreekbaar en we zitten ongeveer op dezelfde bladzijde.
maandag 5 november 2012 10:17
Ik zou gaan voor de kinderwens, maar dat ben ik. Een gebroken hart kom je wel overheen, een sterke kinderwens (denk ik) niet.
Maar dat is heel persoonlijk, werkt niet voor iedereen zo.
Kun je het jezelf vergeven als je je kinderwens opgeeft voor hem en je uiteindelijk over 10 jaar toch uit elkaar zou gaan bijvoorbeeld?
Maar dat is heel persoonlijk, werkt niet voor iedereen zo.
Kun je het jezelf vergeven als je je kinderwens opgeeft voor hem en je uiteindelijk over 10 jaar toch uit elkaar zou gaan bijvoorbeeld?
maandag 5 november 2012 10:21
Hoe oud ben je? Kun je nog op een niet ik-wil-kinderen-en-zoek-een-zaadleverancier' manier in een andere relatie stappen? Als je bij deze man weg gaat, heb je tijd nodig om het te verwerken, en dan moet je afwachten hoe snel je weer een andere man vindt die kinderen met jou wil.
Ik kan me voorstellen dat jij not amused bent dat je man nu geen kinderen meer wil, maar mensen kunnen nu eenmaal van mening veranderen. En het besluit 'wel of geen kinderen' is een hele ingrijpende beslissing, wat consequenties heeft voor de rest van je leven.
Ik kan me voorstellen dat jij not amused bent dat je man nu geen kinderen meer wil, maar mensen kunnen nu eenmaal van mening veranderen. En het besluit 'wel of geen kinderen' is een hele ingrijpende beslissing, wat consequenties heeft voor de rest van je leven.
Ik heb geen wespentaille, ik heb een bijenrompje
maandag 5 november 2012 10:21
Jemig! Wat verdrietig! Snapte hij dan niet dat vroeger of later het gesprek over kinderen een serieuze wending zou gaan nemen? Vind je dat hij je aan het lijntje heeft gehouden? Of dat jij niet goed genoeg hebt doorgevraagd?
Persoonlijk, zou ik me bedrogen voelen en bij hem weg gaan. Omdat ik niet bij iemand zou kunnen zijn die een hele grote wens, namelijk kinderen, niet oprecht heeft beantwoord. Ik haast me overigens te zeggen, dat hij dat op dat moment ook niet kon misschien , maar dit is een deal or no deal vraag tijdens het elkaar leren kennen. Sterkte vrouw!
Persoonlijk, zou ik me bedrogen voelen en bij hem weg gaan. Omdat ik niet bij iemand zou kunnen zijn die een hele grote wens, namelijk kinderen, niet oprecht heeft beantwoord. Ik haast me overigens te zeggen, dat hij dat op dat moment ook niet kon misschien , maar dit is een deal or no deal vraag tijdens het elkaar leren kennen. Sterkte vrouw!
maandag 5 november 2012 10:23
Nja bedrogen voelen...iemand kan van mening veranderen natuurlijk. Begin 20 was kinderen waarschijnlijk nog een ver van mijn bed-show. Nu hebben ze waarschijnlijk vrienden/kennisen kids zien krijgen en is hij blijkbaar van gedachte veranderd.
Kan gebeuren. Ook andersom bij een stel dat beide geen kinderen wil en opeens verandert een van de twee van gedachte. Heel naar, maar ook heel menselijk.
Kan gebeuren. Ook andersom bij een stel dat beide geen kinderen wil en opeens verandert een van de twee van gedachte. Heel naar, maar ook heel menselijk.
maandag 5 november 2012 10:23
quote:neeltje31 schreef op 05 november 2012 @ 10:14:Mijn man weet dat ik kinderen wil. Op mijn 18de stond dat al vast. Alle jaren heb ik duidelijk aangegeven dat ik moeder wil worden.
Waarom zou jij zo'n diepe wens opgeven voor iemand die 13 jaar geleden als wist dat dit jouw wens is?
Krijg nu echt het idee dat hij je al die tijd voor de gek heeft lopen houden dat hij ook kinderen wilde, aangezien hij nu 13 jaar later pas eerlijk zegt dat hij ze eigenlijk niet wil.
Had hij dat 13 jaar terug niet tegen jou kunnen zeggen?
Kan me voorstellen dat jij nu het idee krijgt dat je 13 jaar van je leven hebt weggegooid?
Waarom zou jij zo'n diepe wens opgeven voor iemand die 13 jaar geleden als wist dat dit jouw wens is?
Krijg nu echt het idee dat hij je al die tijd voor de gek heeft lopen houden dat hij ook kinderen wilde, aangezien hij nu 13 jaar later pas eerlijk zegt dat hij ze eigenlijk niet wil.
Had hij dat 13 jaar terug niet tegen jou kunnen zeggen?
Kan me voorstellen dat jij nu het idee krijgt dat je 13 jaar van je leven hebt weggegooid?
maandag 5 november 2012 10:24
maandag 5 november 2012 10:25
Beste Neeltje,
Wat een rot situatie.
Ik zit (toevallig) in een soort gelijke situatie. Ik heb nu 7jaar een relatie, niet getrouwd. Ik heb altijd geroepen jong moeder te willen worden, dat is echt mijn droom.
Toen ik deze zomer over serieuze zwanger worden begon zei mijn vriend: De komende 5jaar niet hoor schat.
Ik voelde mij onwijs bedrogen, heb immers altijd geroepen jong moeder te willen zijn. Hij wist dat maar heeft me aan het lijntje gehouden.
Na nachtenlange gesprekken en veeeeel tranen, hebben we besloten er een punt achter te zetten.
Echter ik kon het niet, hou te veel van hem. Weer veel gepraat we zouden beide water bij de wijn doen.
Ik zou langer wachten.
Nu een paar maanden verder realiseer ik mij dat ik dit niet kan, mijn lijf schreeuwt om moeder zijn, ik ben hier erg door van slag.
Dus zelf zit ik ook een beetje vast.
Wat ik je wil mee geven, neem geen voorbarige beslissingen. Denk en praat er veel over. Leg je gevoel op tafel. En dan kan alleen jij de juiste beslissing nemen.
Al denk ik wel als hij echt geen kids wilt, jij nooit op en top gelukkig zult zijn.
Succes meis, en sterkte!
Wat een rot situatie.
Ik zit (toevallig) in een soort gelijke situatie. Ik heb nu 7jaar een relatie, niet getrouwd. Ik heb altijd geroepen jong moeder te willen worden, dat is echt mijn droom.
Toen ik deze zomer over serieuze zwanger worden begon zei mijn vriend: De komende 5jaar niet hoor schat.
Ik voelde mij onwijs bedrogen, heb immers altijd geroepen jong moeder te willen zijn. Hij wist dat maar heeft me aan het lijntje gehouden.
Na nachtenlange gesprekken en veeeeel tranen, hebben we besloten er een punt achter te zetten.
Echter ik kon het niet, hou te veel van hem. Weer veel gepraat we zouden beide water bij de wijn doen.
Ik zou langer wachten.
Nu een paar maanden verder realiseer ik mij dat ik dit niet kan, mijn lijf schreeuwt om moeder zijn, ik ben hier erg door van slag.
Dus zelf zit ik ook een beetje vast.
Wat ik je wil mee geven, neem geen voorbarige beslissingen. Denk en praat er veel over. Leg je gevoel op tafel. En dan kan alleen jij de juiste beslissing nemen.
Al denk ik wel als hij echt geen kids wilt, jij nooit op en top gelukkig zult zijn.
Succes meis, en sterkte!
maandag 5 november 2012 10:26
Ik zou het eerst even tijd geven. Erover praten als: ' straks ...'. Is wel wat anders dan van je vrouw horen dat ze wil stoppen met de pil. Als in: over een jaar heb je misschien een kind.
Ik zou nog even een paar maanden wachten en het er dan nog eens over hebben. Dan is hij misschien een beetje aan het idee gewend?
Ik zou nog even een paar maanden wachten en het er dan nog eens over hebben. Dan is hij misschien een beetje aan het idee gewend?
maandag 5 november 2012 10:28
weet je, misschien is dit ook wel gewoon koud water vrees. Het wordt nu serieus en dan is het laatste stapje opeens eng. gister heeft hij dit geuit, en jij hebt duidelijk laten zien hoe erg je het vind. Laat het nu even rusten en open in het weekend weer een gesprek. Vraag vooral veel, wat zijn zijn angsten, wat ziet hij niet zitten. Als hij echt zo stellig blijft is de keus aan jou. Ik zou gaan voor mijn kinderwens, en zelfs als je dan onvruchtbaar blijkt ben je iig samen dan met iemand die dat ook aan het hart gaat. Het lijkt me een eenzaam leven, een onvervulde kinderwens alleen te moeten dragen.
maandag 5 november 2012 10:29
Als jij dolgraag kinderen wil en hij niet dan zie je de toekomst zo ontzettend anders dat je in mijn ogen ook geen goede match bent. Je bent dan alleen een goede match als je je kinderwens kunt uitschakelen, maar dat kan niet.
Ik zou me ook bedrogen voelen, ik vind het ook gemeen van hem dat hij jou in de schoenen schuift dat je er 'teveel' mee bezig bent. Het is toch logisch als je al zo lang een kinderwens hebt, een jarenlange relatie en je bent 30+, dat het dan een keer concrete vormen gaat aannemen? Hij heeft een inschattingsfout gemaakt of hij heeft je al die tijd in de waan gelaten dat hij ook kinderen wilde.
Ik zou me ook bedrogen voelen, ik vind het ook gemeen van hem dat hij jou in de schoenen schuift dat je er 'teveel' mee bezig bent. Het is toch logisch als je al zo lang een kinderwens hebt, een jarenlange relatie en je bent 30+, dat het dan een keer concrete vormen gaat aannemen? Hij heeft een inschattingsfout gemaakt of hij heeft je al die tijd in de waan gelaten dat hij ook kinderen wilde.
Don't waste your time on jealousy,
Sometimes you're ahead, sometimes you're behind.
Sometimes you're ahead, sometimes you're behind.
maandag 5 november 2012 10:31
Wat een rotsituatie. Ik begrijp je dilemma. Eerlijk gezegd weet ik niet wat ik zou doen of wat ik denk dat jij zou moeten doen.
Probeer het je man niet al te kwalijk te nemen denk ik. Ik denk niet dat hij je dertien jaar geleden al met zekerheid had kunnen zeggen ja ik wil zeker kinderen met je of nee ik wil het zeker niet. Tijden veranderen, mensen veranderen.
Een kind is niet zomaar iets, het heeft enorme onveranderbare consequenties voor de rest van je leven, het kan zijn dat je man daar nu pas over na denkt of nu pas goed over na kan denken wat dit voor hem en voor jullie betekend, of hij dit aankan en aandurft, of het gezien de hele crisis en het feit dat alles almaar duurder wordt wel wil of in een maatschappij die verhard. Ik noem maar iets... blijf praten met elkaar, waarom wil hij niet of nog niet? Waarom wil jij wel? Hoe ziet hij dit?
Daarnaast wat anderen al genoemd hebben... uit deze relatie stappen geeft je ook geen garanties, misschien ben je onvruchtbaar, misschien is je tweede partner onvruchtbaar, misschien vind je niet 'op tijd' iemand die kinderen met jou wil of waar jij kinderen mee wil. Maargoed dat weet je natuurlijk nooit, het is een risico... God, wat een lastige situatie. Ik voel met je mee. Hopelijk komen jullie er samen uit.
Probeer het je man niet al te kwalijk te nemen denk ik. Ik denk niet dat hij je dertien jaar geleden al met zekerheid had kunnen zeggen ja ik wil zeker kinderen met je of nee ik wil het zeker niet. Tijden veranderen, mensen veranderen.
Een kind is niet zomaar iets, het heeft enorme onveranderbare consequenties voor de rest van je leven, het kan zijn dat je man daar nu pas over na denkt of nu pas goed over na kan denken wat dit voor hem en voor jullie betekend, of hij dit aankan en aandurft, of het gezien de hele crisis en het feit dat alles almaar duurder wordt wel wil of in een maatschappij die verhard. Ik noem maar iets... blijf praten met elkaar, waarom wil hij niet of nog niet? Waarom wil jij wel? Hoe ziet hij dit?
Daarnaast wat anderen al genoemd hebben... uit deze relatie stappen geeft je ook geen garanties, misschien ben je onvruchtbaar, misschien is je tweede partner onvruchtbaar, misschien vind je niet 'op tijd' iemand die kinderen met jou wil of waar jij kinderen mee wil. Maargoed dat weet je natuurlijk nooit, het is een risico... God, wat een lastige situatie. Ik voel met je mee. Hopelijk komen jullie er samen uit.
maandag 5 november 2012 10:31
quote:Orzoo schreef op 05 november 2012 @ 10:17:
Ik zou gaan voor de kinderwens, maar dat ben ik. Een gebroken hart kom je wel overheen, een sterke kinderwens (denk ik) niet.
Maar dat is heel persoonlijk, werkt niet voor iedereen zo.
Kun je het jezelf vergeven als je je kinderwens opgeeft voor hem en je uiteindelijk over 10 jaar toch uit elkaar zou gaan bijvoorbeeld?+ 1
Ik zou gaan voor de kinderwens, maar dat ben ik. Een gebroken hart kom je wel overheen, een sterke kinderwens (denk ik) niet.
Maar dat is heel persoonlijk, werkt niet voor iedereen zo.
Kun je het jezelf vergeven als je je kinderwens opgeeft voor hem en je uiteindelijk over 10 jaar toch uit elkaar zou gaan bijvoorbeeld?+ 1
