Alweer een samenwoontopic (sorry!)

De titel zegt het al.



Volgend jaar zomer zijn er plannen om bij mijn vriend in te trekken, een baan te vinden in zijn stad en mijn leven daar samen met hem op te bouwen. Hij woont ruim een uur rijden bij mij vandaan, maar ik heb mijn rijbewijs en onlangs een auto dus dat is heel fijn. Ik woon nu nog bij mijn ouders en werk 30 uur voor mezelf als ZZP'er in mijn eigen stad. Dit is overigens iets wat ik overal kan doen en ook veel vraag naar is. Voordat mensen het gaan vragen: Ik ben 21 jaar en heb nu 1 jaar een relatie met mijn vriend. Als we willen gaan samenwonen zijn we net geen 2 jaar samen.



Ik weet dat het nog vroeg is, maar ik (wij) denken er nu al regelmatig over na. Als ik zou willen zou ik nu al bij hem in kunnen trekken, maar omdat ik liever nog even wil wachten en hier mijn werk nog heb is het zo goed als besloten dat het volgend jaar gebeurd, en daarover liggen we op 1 lijn



Vriendlief woont in een mooi huisje en heeft zijn eigen goedlopend bedrijf. Hij dekt alle kosten nu inprincipe alleen met zijn eigen salaris en als ik zou willen zou ik niet hoeven werken. (bij wijze van spreken, ik ga natuurlijk gewoon 4 dagen werken als ik bij hem intrek). Hij heeft het onwijs goed voor elkaar en werkt heel hard.



Maar nu mijn vraag: Ik ben een groentje in samenwoon-land en ik heb er dus ook weinig idee van hoe dingen precies geregeld moeten worden kwa financiën. Het is zo dat zijn huis voorlopig op zijn naam blijft staan en dat hij de vaste lasten zelf blijft betalen. Want dit kan ook gewoon, en door een vervelende ervaring met een ex geeft dit idee hem meer rust. Vind ik prima! Van mijn en de rest van zijn salaris doen we dan de boodschappen en andere dingen. Maar nu een "ding" waar ik zelf tegenaan loop. (misschien kom ik erg gierig over nu).



Ik ga geen dingen in zijn huis samen met hem aanschaffen in de toekomst, zoals er bijv. nieuwe kozijnen moeten komen, of een nieuw bed. Ik zeg maar wat. Want het feit blijft, dat zodra er dan wat gebeurd of het gaat over; dat ik daar dan helemaal niks meer van terug zie wil het slecht aflopen. Omdat ik dan geen "rechten" heb en het huis op zijn naam staat. Ik ga er natuurlijk niet vanuit dat dit gebeurd, maar ik vind het wel een belangrijk iets om over na te denken! Met andere woorden: ik ga niet veel van mijn geld investeren in een huis waarvan het officieel niet van mij is, want als het dan over gaat zit ik straks bij mijn ouders op de bank en zit hij in een huisje waar ik ook geld in heb geïnvesteerd.



Is het daarom fair om tegen hem te zeggen dat ik meer van mijn eigen salaris ga sparen, omdat het huis niet op mijn naam staat en ik daardoor een groter vangnet moet hebben? Dit kan tenslotte wel. Maar ik heb geen idee hoe ik dit moet brengen en hoe hij hierop zou reageren. Vandaar dat ik hier wat tips aan jullie vraag.



Misschien is het wel erg asociaal hoor, of juist niet. Maar dat bedoel ik: ik heb geen idee wat wel en niet hoort!



Liefs

Hij poetst gewoon mee, we doen het nu elke zaterdagochtend een paar uurtjes (heb ik al eerder aangegeven hier) en dan kijk ik zondag wat er verder nog kan gebeuren. Maar ook nu doe ik niet zijn hele huishouden, zou wel gek zijn haha! Ik woon er nog niet maar ik doe graag dingen voor hem en zorg dat hij in een opgeruimd huisje thuiskomt na een werkdag. Op doordeweekse dagen doet hij meestal ook gewoon wat dingetjes als hij uit zijn werk komt want hij zal het ook zelf moeten doen aangezien hij nu alleen woont.



Hij kan niet minder gaan werken omdat hij doordeweeks zijn eigen bedrijf heeft en in het weekend ook (in de hoogseizoenen). Dus vandaar zoveel werkuren. Hij is echt geen type dat mij door zijn stof laat kruipen en is al helemaal niet lui. Maar dat weet ik zelf natuurlijk beter als jullie. Het is een levenskeuze van hem en ik wist vanaf het begin al dat het geen man is die van maandag tot vrijdag 8 uur op een dag werkt. Dit heeft hij vanaf dag 1 laten weten. Ik heb hier voor gekozen en ik probeer er mijn weg in te vinden zolang ik gelukkig ben! en dat ben ik. Dus noem mij een huisvrouwtje of lui, ik vind het heerlijk om gewoon het huishouden zelf bij te houden, te koken en samen van een gezond maaltje te kunnen genieten als hij thuiskomt van zijn werk én ook zelf mijn werk nog te kunnen behouden, al zal dat misschien geen fulltime zijn. Maar het scheelt dat ik van mezelf al een zorgzaam type ben en ik er ook voldoening uit haal.

Het was niet bedoeld als tirade, ik geef net als jou antwoord op je bericht en ik zeg ook dat ik begrijp wat je bedoeld maar dat ik die beredenering niet vat. Het was niet negatief bedoeld, ofzo.

Ja ik heb een duidelijk beeld kunnen krijgen, en dat is heel fijn dat dat op het forum kan! Want dat is toch anders dan dat je zoiets met je naasten bespreekt.



Hoe ik het nu wil doen is dat ik hem de helft wil gaan betalen voor de vaste lasten wat ik dan standaard in de maand overmaak. En een gezamenlijke rekening aanmaken voor de boodschappen in de maand, benzinegeld (want we zullen prive bijna alleen met mijn auto rijden i.v.m. zijn grote werkbus) en etentjes samen etc. De rest van onze salarissen behouden we gewoon zelf en is aan ons om te beslissen wat we hiermee doen. Ik behoudt dan mijn vaste spaarrekening waar ik niet aan kom en een spaarrekening voor onvoorziene uitgaven en dergelijke. Hij zal wel meer inbrengen want het feit blijft dat hij gewoon 3 keer zoveel als ik verdien, maar dat is iets wat we tegen die tijd dan even samen moeten bekijken. Hij zou ook niet van mij verwachten dat we sam-sam doen, omdat hij meer werkt en ik ervoor zorg dat hij er een schoon huisje voor terug krijgt. Dus ik heb dan genoeg geld over om goed te sparen!



Ik denk wel dat er misschien een beetje de klad in zou komen na verloop van tijd omdat mijn vriend vooral een type is die snel wat geld zou toestoppen zo van hier heb je 100 euro voor de benzine die we dit weekend hebben verbruikt etc. omdat hij altijd veel cash op zak heeft en dit dus redelijk makkelijk gaat. Maar ik vind het gewoon belangrijk dat dit soort dingen goed geregeld worden en dat ga ik dus ook met hem bespreken.

Inderdaad Girliegirl, dit is aan een dood paard trekken want sommige mensen vellen erg makkelijk een oordeel zonder dat ze überhaupt mijn antwoorden lezen. Mijn werk is niet ondergeschikt aan zijn werk, maar zijn werk heeft wel een hoge prioriteit waardoor hij dat niet zomaar kan laten vallen en ik dit ook nooit van hem zou verwachten. Want nogmaals, Hij én ik hebben hier zelf voor gekozen. Het zit dus ook niet scheef, want als ik een man had gewild die 5 dagen van half 9 tot 5 had gewerkt was ik niet met hem doorgegaan.



Sommige vrouwen schilderen mannen altijd af alsof ze het slechtste met je voor hebben. Alsof ik zijn slaafje moet gaan spelen door alles in huis te doen en mijn werk, en inprincipe mijn leven voor hem moet opgeven. Hij is geen klootzak-man en daar wordt bij voorbaat al vanuit gegaan heb ik het idee. Daar gaat dit topic toch niet over of wel? Mijn topic wordt op deze manier helemaal uit zijn verband getrokken.

Het is en blijft een mening van een persoon of iets scheef is of niet. Dus daar kun je over blijven discussiëren. Het gaat er inderdaad over wat ik zelf belangrijk vind. en dan NOG snap ik die heisa die er wordt gemaakt niet want zolang ik gewoon blijf werken vind ik het alles behalve scheef.



Het is een keuze die ik maak hé. Als ik zou willen kan ik gewoon 5 dagen gaan werken en een schoonmaakster inhuren. Mijn vriend zou dit uiteraard gewoon prima vinden. Maar omdat dit niet hoéft ga ik geen 5 volle dagen werken en ook het huishouden zelf bijhouden inplaats van een schoonmaker inhuren. En eigenlijk heb ik daarin gewoon erg veel geluk dat ik die keuze mag maken.



Ik vind een situatie pas scheef als je in een situatie zit waar je niet in wil zitten en je wordt belemmerd in je ambities door je eigen man.

Ik spreek mezelf niet tegen, want het is gewoon zo dat zijn werk een hoge prioriteit heeft en hij dit niet zomaar op kan zeggen en dit ook niet wil opzeggen, wat ik vanaf het begin al weet. Dus 50/50 werken gaat niet in onze situatie en dat is prima. Maar dat betekend niet dat mijn werk dan gelijk ondergeschikt is aan zijn werk. Nee, als ik wil kan ik precies zoveel als hem gaan werken maar daar heb ik simpelweg geen zin in omdat ik het huishouden graag zelf doe. Jullie laten het overkomen alsof ik alles moet opgeven omdat hij veel werkt. bullshit.



Maar volgens mij zijn er van personen die hiervan genieten, een TO het zo moeilijk mogelijk maken om daar voldoening uit te halen. Die negativiteit is echt om te walgen af en toe.

Bedankt parquette!

Update:



Als ik mijn openingpost van twee maanden terug lees, dan denk ik echt wow... ik heb het nogal "gesugarcoat". De situatie is ook nogal veranderd in de tussentijd. Waar we er eerst erg naar uit keken om samen te wonen (dacht ik, blijkbaar was het vooral vanuit mijn kant) is het nu nogal een hekelpuntje geworden. Mijn lol in mijn werk is de afgelopen weken in rap tempo afgenomen en ik zit elke dag met een ***gevoel op mijn werk. De zin om te gaan werken was zowiezo al een half jaar minder, maar een paar gebeurtenissen hebben ervoor gezorgd dat ik het niet meer zie zitten. Ik wil dus ander werk zoeken. Alleen nu komt het: Het plan m.b.t. samenwonen was in eerste instantie dat ik ergens na de zomer bij hem in zou trekken. Dan konden we er naartoe leven en aan het idee wennen. Op dit moment ben ik nog steeds zo'n 4 dagen in de week bij hem. Nu ik zo in de knoop zit met mijn werk heb ik voorgesteld om vervroegd te gaan solliciteren in zijn omgeving zodat ik niet nog een nieuwe baan voor een paar maanden hier moet gaan zoeken, want ik wil graag gewoon iets vast en niet constant in die molen zitten van solliciteren etc. Werk vinden in mijn vakgebied is al moeilijk genoeg tegenwoordig. Het probleem is alleen dat mijn vriend het niet echt ziet zitten, want al zou ik al werk over 2 maanden vinden bij wijze van spreken, dan zou ik al bij hem intrekken. En dus zo'n half jaar te vroeg (bij wijze van spreken, ik weet natuurlijk niet wanneer en óf ik snel werk ga vinden)



En ik snap hem wel, maar zoals het nu gaat op mijn werk wil ik er eigenlijk gewoon zo snel mogelijk weg. Ik loop op mijn tenen en doe alsof er niks aan de hand is. Maar om nu voor tijdelijk een andere baan te zoeken zie ik ook niet zitten, omdat ik dan geen vast contract zal krijgen en dus minder zal verdienen als ik nu doe.



Ik zit dus met een dilemma, en voel me eigenlijk ook best verdrietig dat mijn vriend het nog niet ziet zitten. Ik reis elke week anderhalf uur heen en weer, lever ook salaris in aan boodschappen en het leven daar (niet omdat dat moet, maar omdat ik dat zelf wil. Ik hou er niet van als mensen alles voor me betalen) en thuis, waar ik dus ook nog officieel woon betaal ik ook kostgeld. Welkom in het volwassen leven.



Maar nu woon ik dus op twee verschillende plekken elke halve week. Ik doe heel erg mijn best om mijn plek en contacten bij hem te kunnen vinden. Doe een cursus daar elke vrijdag met mensen in een groepje etc. Maar het is toch anders dan dat je er woont. het kost mij erg veel moeite om op deze manier een leven daar op te kunnen bouwen door het hele heen en weer gereis.



Nu heeft hij gezegd dat ik dan eventueel werk tussen de twee woonplekken in moet zoeken. Maar dan ben ik alsnog elke dag een uur onderweg en dat lijkt me al helemaal niks. Ik zit op het punt dat ik denk, wat moet ik hier nou mee? want ik zou ook nog eens graag meer willen werken (werk nu 30 uur in de week) zodat ik genoeg tijd heb om hem te kunnen zien en bij hem te kunnen zijn. Want hij werkt fulltime/en vaak op zondag.



Ik vind het daarom niet erg eerlijk van hem hoe hij mij nu heeft benaderd. Ik ben degene die continu reist, die mijn leven en werk inprincipe om hem heen plant (want als ik bijv. 5 dagen zou werken dan zou de relatie niet kunnen slagen omdat we elkaar dan nooit zien). Ik zou naar hem toe verhuizen omdat hij daar zijn bedrijven/sportclub heeft en mijn werk overal te doen is.



En begrijp me niet verkeerd. Ik heb het heel goed bij hem, en hij is ook heel erg lief en omdat hij zo hard werkt kunnen we wel vaak leuke dingen doen etc. Er is ook echt een goede klik. Dus het is niet zo dat het aan de relatie ligt maar meer aan de situatie. En ik weet dat ik het moet accepteren dat hij het te vroeg vind als ik binnenkort al zou intrekken want dat was niet de afspraak. Maar ik zit nu wel met een probleem en voel mij nu best alleen staan. Hoe kan ik dit het beste aan hem uitleggen zonder dat ik zijn gevoelens kwets?



Toch heb ik nu vooral het gevoel dat er veel moeite vanuit mij moet komen, maar dat hij vrolijk verder gaat met zijn eigen plannen en dat ik er wel ergens tussen hoor, maar alleen wanneer hem dat uitkomt. Alleen heb ik dus geen idee hoe ik dit bespreekbaar moet maken zonder dat er ruzie ontstaat. Als ik over een soortgelijk onderwero begin dan gooit hij het er vaak op dat ik vanaf het begin wist dat hij geen 9 tot 5 mentaliteit heeft maar dat we daardoor wel beter kunnen leven enz. Hij zegt dan dat hij het doet voor ons en ons gezinnetje later. En ik snap dat helemaal en ik vind het ook helemaal prima als hij daar gelukkig van wordt (zoveel werken). En als ik bij hem zou wonen en daar zou werken zou dat totaal geen probleem zijn, maar nu gaat het toch irriteren omdat ik met rotwerk zit en hij niet bereid is de datum te vervroegen. Ik zal dus nog 8 maanden moeten uitzitten en dat is echt een hel voor me.

Casalinga, zo zwart wit is het niet. Hij plant juist de meeste dingen, helpt mij ook met het huishouden en kookt soms. Ook de was doe ik niet, alleen mijn eigen was. Ik zou gekke henkie zijn als ik dat wel allemaal zou doen haha. Ik woon er nog niet eens. Hij neemt binnenkort een schoonmaakster voor 4 uurtjes in huis omdat hij het zelf een fijn idee vind dat ik dat niet hoef te doen als hij werkt. Prima. nu voel ik me net een prinsesje.



Ik heb het nogal uitgebreid gemaakt. Maar puntje bij paaltje houdt het in dat ik ander werk wil (en dan bij hem in de buurt) en hij dat nog even niet ziet zitten. Wat ik weer helemaal klote vind omdat ik er inmiddels wel aan toe ben om een andere baan te vinden en meer te gaan werken. Want als ik NU 5 dagen zou werken dan zou ik hem welgeteld 1 avond en 1 dag kunnen zien en dat werkt niet voor mij. Hij werkt ong 7 van de 12 maanden op zondag dus heeft ook veel weekenden vrij gelukkig. Het is dus niet kommer en kwel al komt het misschien zo over.

Ik ben vooral teleurgesteld dat ik voor mijn gevoel weer wat moet inleveren (de behoefte om eerder daar heen te gaan) omdat hij dit nog niet ziet zitten. Omdat ik voor mijn gevoel al zoveel opgeef. Ik ga wel naar hem toe uiteindelijk, toch anderhalf uur bij mijn huidige omgeving vandaan enz. En ja, ik weet dat hij het verstandig bedoeld omdat er het afgelopen jaar veel is gebeurd in zijn leven en nog even de rust wil. Hij houdt ook niet minder van me. Maar het is toch zuur als jij al verder bent in iets kwa gevoel dan iemand anders.



Het probleem is dus ook niet dat het een stomme vent is die niks doet. Integendeel, we hebben het heel goed en hij is erg spontaan/sociaal en serieus met me. Dat heeft hij ruimschoots bewezen. Alleen wil hij het rustig aan doen en dat vind ik gewoon *** omdat ik heel graag een andere baan wil. Was dit niet het geval dan waren we natuurlijk gewoon op een lijn gebleven kwa intrekken en de datum.

Haha wow, heftige reactie. Ik doe niet het grootste gedeelte van zijn huishouden zoals ik al benoem, daarom neemt hij ook een schoonmaakster. Ik ga niet het huis spik en span maken en dat als ik vervolgens weer terug kom het goor is. Dus dat valt allemaal wel mee, is niks gesugarcoat aan. Ik doe alleen het huishouden als ik er zelf ben (duh) maar het lijkt me logisch dat je het huis ook een beetje netjes houdt als je er bent en zo nu en dan een sopje en stofzuiger erdoorheen haalt.



Verder lijkt het mij (mening) redelijk normaal dat als je een lange afstandsrelatie hebt je tegen dit soort dingen aan kan lopen. Dat is nou eenmaal een stukje moeilijker en voor mij ook de eerste keer. Ik vertel het gewoon zoals ik het ervaar en dan moet je niet mijn woorden gaan verdraaien. Want nee het zit me inderdaad (klaarblijkelijk) niet lekker, maar jij verwoord het gelijk zo negatief. Om naar van te worden.

Ik ben me ervan bewust dat ik verwend klinkt nu;



Ik heb er over nagedacht, maar ik vind het zonde van het geld om eerst een eigen woning aan te nemen daar, terwijl ik na de zomer zowiezo bij hem in zou trekken. Dan spaar ik dat geld liever voor de toekomst als ik toch al vaak bij hem zit.



Ik wilde gewoon even van me afschrijven.