Angst om te gaan scheiden...

TO krijgt kritiek en in plaats van te reflecteren of dit terecht is geeft TO het equivalent van "Ik krijg ook altijd de schuld!".



Wat wil je graag horen TO? Je therapeut wil niet zeggen wat goed of fout is. Jij moet het zelf doen en maakt DAAROM een topic aan op een forum. Je wil dan alsnog van anderen horen of het goed is of fout?

quote:pantoffel81 schreef op 30 september 2015 @ 11:57:

Bedankt voor je duidelijke antwoord Caramba. Daar heb ik wat aan!



Ik krijg nu vooral het idee dat het hier een onderling spelletje is om op elk antwoord van mij kritiek te geven / c.q. mij flink belachelijk te maken.

Nu weet ik weer waarom ik destijds gestopt ben om vragen op fora te stellen.



P.s. ik ben niet zielig, zeker niet. Ik tel mijn zegeningen. Maar soms heb ik mijn twijfels.

Shoot me for that. Excuses voor het delen van mijn sorrows.



Ik kwijn nu even weg in zelfmedelijden en ga vanaf nu weer genieten van mijn sociale leven in de real world.



Wat wil je dan met dit topic? Horen dat je man een l*l is en je alle reden hebt om weg te gaan? Jij bent net zo goed schuldig aan de slechte relatie. Je man ontlopen in huis omdat je hem niets leuks wil vertellen zegt genoeg. Je wil er geen energie meer in steken en wat de reden ook is dat is dan zo. Maar ga het niet proberen goed te praten. Uit alles wat ik van je lees lijkt het alsof je moeite hebt lastige beslissingen te nemen op liefdesgebied en dan voor een optie gaat die veilig en bekent is. Je man was nooit je grote liefde maar wel een veilige optie, hij kwam op tijd en zijn afspraken na enz. Je hebt blijkbaar al heel vaak gedacht ook al in het begin om weg te gaan maar je bent in je veilige situatie blijven zitten. Heb je dat in de rest van je leven ook? Misschien iets om met je therapeut te bespreken.



Ik geloof niet dat alle tips om er voor te gaan zullen helpen. TO wil niet. Als je je gezin bij elkaar houden "op de blaren zitten" noemt geloof ik gewoon niet dat dat de beste optie is. Vroeg of laat klapt het op een of andere manier als je er niet aan wil/gaat werken. Dan zijn de kinderen meer gebaad bij een rustige scheiding.

Je snapt neem ik aan wel dat als je de stad in gaat en mannen je zo grappig vinden en puur dat dat 9 van de 10 keer gewoon flirten is Of ze willen je. Dat zegt geen reet over of ze dat echt vinden en of ze dat over een jaar nog vinden?



Zoals ik t lees en vervolgens kort door de bocht er op reageer: je wil weg, je ligt in de kroeg goed in de markt, je man was een lul want ging vreemd, jullie praten nooit, en gaan nooit samen een week(eindje) weg, je psycholoog suggereert dat je moet blijven, het huwelijk van je ouders was naatje.

Ik zou gaan werken aan m'n huwelijk. Misschien is je man wel afwachtend omdat hij weet dat hij een misstap heeft gemaakt. En op jou wacht voor de volgende stap. Misschien ben jij óok gewoon ontzéttend saai thuis en is ie inderdaad blij dat hij kan voetballen en de baas os van de afstandsbediening, omdat jij maar weer in bad gaat.

Nogmaals, ik zou er aan gaan werken. Eerst er alles aan doen. En dat is niet leuk en sprankelen in de kroeg, want daar is het zooooo gezellig en thuis maar weer lekker in je eentje in bad. Op vakantie zonder multimedia is inderdaad geen gek idee?

quote:caramba2 schreef op 30 september 2015 @ 11:38:

[...]





"Ze worden niet gelukkig van een scheiding"... nee, ze zijn daar niet blij mee. Maar dat wil niet zeggen dat het ongelukkige mensen worden. Er zijn genoeg gelukkige mensen wiens ouders op enig moment zijn gescheiden.



Als TO na een aantal jaren zeker weet dat ze met die man niet meer gelukkig kan worden, dan klinkt "schik je maar in die situatie" wel erg kort door de bocht. Ze zal de rest van dat huwelijk misschien ongelukkig blijven.



Ik vind het naar als je dan zegt, "om zelf gelukkig te worden moet ze haar kinderen ongelukkig maken". Zo kun je dat niet vergelijken.

Het is alleen helaas wel een feit. Kinderen worden doorgaans niet gelukkiger van een scheiding als de verhouding tussen hun ouders wat lauw is. Daar is voldoende onderzoek naar gedaan.



Als ouder je geluk willen nastreven is dan gewoon de egoïstische keuze je eigen geluk boven dat van je kinderen te stellen. Dat kun je een nare uitspraak vinden maar het is gewoon een feit.

http://www.ouders.nl/arti ... en-vooral-bij-de-kinderen



Het is een fabeltje dat kinderen gebaat zijn bij gescheiden ouders die individueel gelukkiger zijn dan toen ze nog getrouwd waren. De ouders zijn misschien gelukkig maar de kinderen lijden onder de scheiding. Alleen in de zeldzame gevallen dat er sprake is van huiselijk geweld of veelvuldige heftige ruzies is een scheiding beter voor een kind. In alle andere gevallen (dus zoals bij TO dat de koek aan haar kant op is maar haar man wel een leuke vader is) is een scheiding voor kinderen desastreus.



Sorry maar leuker kan ik het niet maken. Misschien goed dus om je dit als vrouw te realiseren voordat je bij gebrek aan beter besluit voor kinderen te gaan met mr. Betrouwbaar omdat mr. Spannend geen huisje-boompje-beestje wil en de eierstokken beginnen te rammelen. En dan blijkt na een x aantal jaren mr. Betrouwbaar toch niet de real deal te zijn.



Misschien moet je dan inderdaad, zoals TO zelf het heel slachtofferig noemt, maar op de blaren zitten omdat je kinderen wel een fijne vader hebben aan mr. Betrouwbaar. Gevolg van je eigen keuzes in het verleden.

quote:biol schreef op 30 september 2015 @ 11:29:

oh en 1 tip, gratis en voor niets: mocht je besluiten bij hem weg te gaan, hou je kinderen dan voor dat het door jou komt, en speel je man niet de zwarte piet toe. Hij kan er niets aan doen namelijk. Dit is jouw schuldIk zou ongeacht welke situatie dan ook nooit deze tip geven, want waarom moet er een schuldige zijn? Dan alsjeblieft beide volwassen zijn en aangeven dat het niet meer werkte tussen papa en mama.

quote:pantoffel81 schreef op 30 september 2015 @ 11:57:

Bedankt voor je duidelijke antwoord Caramba. Daar heb ik wat aan!



Ik krijg nu vooral het idee dat het hier een onderling spelletje is om op elk antwoord van mij kritiek te geven / c.q. mij flink belachelijk te maken.

Nu weet ik weer waarom ik destijds gestopt ben om vragen op fora te stellen.



P.s. ik ben niet zielig, zeker niet. Ik tel mijn zegeningen. Maar soms heb ik mijn twijfels.

Shoot me for that. Excuses voor het delen van mijn sorrows.



Ik kwijn nu even weg in zelfmedelijden en ga vanaf nu weer genieten van mijn sociale leven in de real world.

Dit is niet eerlijk TO. Wat hiervoor ook al werd gezegd, mensen hebben hier tijd gestoken in echt met je meedenken. Ik heb een eerlijke, waarschijnlijk harde reactie geschreven. Maar ik probeer je er echt mee te helpen, anders naar je situatie te laten kijken. Natuurlijk kennen we hier niet alle ins en outs van jullie relatie en reageren we op wat jij hier schrijft en hoe dat over komt.



Als je al weet wat je precies wilt en hoe en hoe alles zit, vraag dan geen tips. Als je hier post neem ik aan dat je je situatie wilt overdenken. Maar misschien wil je dat niet. De enige waarop je (in de laatste paginas) positief reageert is Caramba, degene die zegt: trek je niets van anderen aan, je kan best gaan scheiden (heel kort door de bocht). Blijkbaar is dat wat je wilt horen. Maar dat ik er een andere mening over heb wil niet zeggen dat ik een spelletje flauwe reacties geven speel. En al die anderen ook niet. In plaats van meteen de reacties die je niet aanstaan weg te wuiven als flauwe spelletjes, denk er eens aandachtig over na. Je wilde tips en die heb je gekregen, echt. Alleen niet allemaal het soort dat je had gehoopt of verwacht. Maar wel gemeend.

quote:pantoffel81 schreef op 30 september 2015 @ 09:34:

Klopt. Ik heb een verkeerde keus gemaakt. Dat geef ik toe. Ik was jong en naïef en door de pil heen zwanger. Maar we hebben kinderen, dus ik twijfelde of een scheiding wel een goed idee was. Ik praat er veel over met mijn therapeut maar hij wil niet beslissen wat 'goed' voor mij is. Dat moet ik zelf doen. Dus maakte ik dit topic aan.



En door al jullie reacties is mij één ding goed duidelijk: ik moet op de blaren zitten want we hebben kinderen - een eventuele volgende relatie is gedoemd om te mislukken want zo gaat het altijd - ik ben een ingewikkeld persoon in een midlife crisis.

Maar dat wist ik zelf ook al.



Tnx voor jullie -al dan niet- ongezouten reacties. Ik bel mijn praatdokter wel weer op. Hard nodig geloof ik.

ik geloof niet zo in verkeerde keuzes, je zou het dan maar liefst vier keer hebben gedaan, trouwen, kind 1 krijgen, kind 2 krijgen en blijven na vreemdgaan.

En nog steeds maak je blijkbaar deze keuze want je bent nog steeds niet weg.

quote:caramba2 schreef op 30 september 2015 @ 10:52:

[...]





We moeten allemaal roeien met de riemen die we hebben.

De kinderen kunnen niet de keuze maken waar TO mee worstelt.

Dat neemt niet weg dat ze veerkrachtig zijn en zich gaan aanpassen aan de nieuwe situatie.TO niet, die wil nieuwe riemen

Wat wil je nu eigenlijk?



Je wilt scheiden of je wilt het niet. Een beetje scheiden bestaat nu eenmaal niet.



Ik ga dit advies ergens neerzetten zodat ik het kan knippen en plakken.



Ga leven alsof je scheiding al een feit is ondanks dat je nog onder een dak woont.

Schrijf je in bij woningverenigingen voor het geval dat. Ingeschreven staan kan nooit kwaad.

Solliciteer of ga meer werken.

Zorg dat je weet hoe jij er financieel voor staat (zonder alimentatie)

Ga je eigen leven leiden, ga op stap, met vriendinnen weg zoek een hobby.

Hoe zou je jouw leven inrichten als je alleen zou wonen.

Het zou zomaar kunnen dat je voor jouw partner weer interessant wordt als je je eigenleven hebt en wellicht kom je er achter dat je wel met deze vreemdganger wilt verder gaan.



*Ik wil het niet eens over het vreemdgaan hebben, dan was bij mij scheiden geen vraag maar een feit kinderen of niet. Ik wil niet in een leven zitten vol leugens*

quote:Sgaap_2015 schreef op 01 oktober 2015 @ 06:50:

Wat wil je nu eigenlijk?



Je wilt scheiden of je wilt het niet. Een beetje scheiden bestaat nu eenmaal niet.



Ik ga dit advies ergens neerzetten zodat ik het kan knippen en plakken.



Ga leven alsof je scheiding al een feit is ondanks dat je nog onder een dak woont.

Schrijf je in bij woningverenigingen voor het geval dat. Ingeschreven staan kan nooit kwaad.

Solliciteer of ga meer werken.

Zorg dat je weet hoe jij er financieel voor staat (zonder alimentatie)

Ga je eigen leven leiden, ga op stap, met vriendinnen weg zoek een hobby.

Hoe zou je jouw leven inrichten als je alleen zou wonen.

Het zou zomaar kunnen dat je voor jouw partner weer interessant wordt als je je eigenleven hebt en wellicht kom je er achter dat je wel met deze vreemdganger wilt verder gaan.



*Ik wil het niet eens over het vreemdgaan hebben, dan was bij mij scheiden geen vraag maar een feit kinderen of niet. Ik wil niet in een leven zitten vol leugens*Volgens mij leven ze juist al compleet langs elkaar heen en zouden ze juist eens de tijd en moeite moeten nemen om zich echt in elkaar te verdiepen, elkaar echt te willen leren kennen. Klinkt een beetje raar na zoveel jaar en kinderen, maar blijkbaar is dat nooit gebeurd, hebben ze die hele stap maar overgeslagen!

Ik herken het. Ik zit ook in een relatie die niet lekker loopt. Wij zijn ook niet echt maatjes en zitten ook niet op één lijn. We hebben ook 2 kleine kinderen. Wij zijn niet getrouwd dus scheiden is niet aan de orde maar uitelkaar gaan dan. Sterker nog, wij zijn een tijd terug zelfs even uitelkaar geweest maar toch weer samen gaan proberen.



Ik snap je angst wel. Ik had dat ook. Angst om er alleen voor te staan, met de kinderen dan. Om de verantwoordelijkheid grotendeels alleen dragen; financieel, de opvoeding, alles regelen, etc. Bij mij ook het isolement, weinig/geen andere volwassenen dan nog spreken.



Maar eigenlijk toen we uitelkaar waren voelde ik die dingen niet behalve het isolement misschien een beetje. Het voelde wel raar maar gaf me ook een bevrijdend gevoel en rust. Ik had het leuk met mijn kinderen en de dagen gingen vanzelf.



Hoewel we nu dus weer bijelkaar zijn denk ik er nog regelmatig aan wat beter zou zijn... Ik weet in ieder geval dat het een moeilijke keuze is en ik leef met je mee.

O ja, ik zie dat je ook reacties heb van waarom je bepaalde dingen hebt gedaan. In mijn topic over mijn vriend werd er alsmaar op gehamerd dat ik 'fouten' heb gemaakt. Waarom ik wel niet met mijn vriend ben al helemaal waarom ik er 2 kinderen mee heb gekregen etc. etc.



Ik zou zeggen trek je daar niks van aan want die mensen die dit zeggen hebben in hun eigen leven ook genoeg dingen. Maar achter een scherm kunnen ze lekker kritiek geven en gal spuwen tegen een vreemde. Mensen die dit doen zijn zielig.



Ik wou je een pb sturen maar je hebt die optie (nog) niet aanstaan. Misschien kun je die aanzetten dan kunnen we via die weg kletsen.

quote:Aureel schreef op 29 september 2015 @ 12:16:

Ik denk dat je een relatie, hoe die kan zijn, idealiseert/romantiseert. Ik ben gelukkig met mijn man, hou veel van hem. Maar ultiem geluk is niet die ene keer dat we samen lachen. Dat doen we best wel eens, maar heel vaak is er geen tijd voor, of we lachen niet om hetzelfde, of één van ons is chagerijnig. Een relatie is geen ultiem geluk, het is gewoon het dagelijkse leven; soms leuk, meestal vrij gewoon.



En er zijn zoveel andere dingen in het leven om geluk uit te halen. Inderdaad, die chocomel, lol hebben met mijn kinderen, successen in mijn werk. Overigens, stel dat je gaat scheiden, wie zegt dat je dat een nieuwe relatie krijgt? Als dat jouw idee is van ultiem geluk, maak je jezelf wel heel afhankelijk van een relatie.



Als je zegt dat je geen leuke moeder voor de kinderen bent, neem daar dan verantwoordelijkheid voor. Je kunt dat niet op je partner afschuiven, jij bent verantwoordelijk voor je eigen geluk. En ik voorspel je: na een scheiding ga je niet per se gelukkiger worden.Dit vind ik trouwens heel mooi omschreven en klopt helemaal vind ik. Door jouw post ga ik inzien dat ik een relatie ook teveel romantiseer (en er misschien te hoge verwachtingen van heb).

[quote]caramba2 schreef op 30 september 2015 @ 09:51:

TO, je moet je niet te veel aantrekken van mensen die reageren en denken te weten hoe jullie relatie in elkaar zit.



Kinderen zijn veerkrachtig. quote]



Jij weet ook niet hoe haar kinderen in hun schoenen staan. "Kinderen zijn veerkrachtig" wordt vaak gebruikt door ouders die hun eigen belang eerst laten tellen.

quote:SweetFirefly schreef op 01 oktober 2015 @ 12:46:

[quote]caramba2 schreef op 30 september 2015 @ 09:51:

TO, je moet je niet te veel aantrekken van mensen die reageren en denken te weten hoe jullie relatie in elkaar zit.



Kinderen zijn veerkrachtig. quote]



Jij weet ook niet hoe haar kinderen in hun schoenen staan. "Kinderen zijn veerkrachtig" wordt vaak gebruikt door ouders die hun eigen belang eerst laten tellen.Kinderen zijn helemaal niet veerkrachtig. Ze zijn niet van rubber, ze zijn van vlees en bloed en ieder kind heeft zijn eigen copingmechanisme. Pas na 20 jaar kan je zeggen of ze veerkrachtig genoeg waren om ongeschonden door die scheiding te komen.

quote:bloemetje77 schreef op 29 september 2015 @ 19:38:

Het alleenzijn scenario wil ik wel voor je schetsen.

De vriendinnen en de borrels blijven leuk maar eenmaal thuis zit je toch echt alleen op de bank. Bij belangrijke gebeurtenissen is er niet vanzelfsprekend iemand bij, dat moet je actief gaan regelen en organiseren. Op vakantie gaan (met wie?), een diploma uitreiking, kerstmis, Paasontbijt. Allemaal dingen die die leuke borrelvrienden toch echt met hun eigen gezin/familie doen of die je ruim van tevoren op eigen initiatief moet regelen. En als je dan zelf ook niet zulke leuke ouders hebt (zoals jij) dan is het rond kerst, oud en nieuw enzovoorts dus regelen, regelen, regelen om ergens een plekje te vinden óf je beland alleen thuis voor de buis (niet leuk, ook al heb je oliebollen en een kaarsje aan en zeg je nog zo hard tegen jezelf dat het best gezellig/oké is) óf je zit toch weer bij je disfunctionele ouders aan tafel. Want schoonfamilie heb je ook niet meer.



Je wereld wordt kleiner, zeker op momenten dat vrienden dingen binnen hun gezin hebben of even andere prioriteiten hebben. Je staat voor niemand op nummer 1 meer. Nummer 2 of 3 soms wel hoor, type beste vriendinnen. Maar echt op nr1.. De persoon die altijd onvoorwaardelijk naar je verhalen wil luisteren, die je écht altijd kan bellen, die het op zal vallen als je een week niet bereikbaar bent omdat je van de trap bent gevallen, die altijd (meestal) weet waar je bent en bij wie je even kan spuien over je werk als je thuis komt. Zo'n persoon is er niet meer. En dat geeft bij tijden een kwetsbaar en eenzaam gevoel.



Dat vond ik nog wel het vemoeiendste, dat niet iemand je even op sleeptouw neemt. Het moet allemaal uit jezelf komen anders gebeurt er niks. Geen vakanties, geen afwas, geen kerstdiner, geen verjaardagsfeest, geen versgeperste jus of ingeruimde vaatwasser. Jij moet het allemaal gaan doen...Dit zijn dan duidelijk de mindere dingen (voor bloemtje). Maar het is toch voor een reden? Dan zullen er ook positieve punten aan zitten? Ik bedoel te zeggen, als iedereen het zo (negatief) gaat bekijken waarom zou je dan nog gaan scheiden.

quote:valentinamaria schreef op 29 september 2015 @ 21:58:

maar waarom gelijk al denken aan een nieuwe relatie?Omdat ze anders dus in een eenzame situatie terechtkomt, die hier eerder werd geschetst.

quote:pantoffel81 schreef op 29 september 2015 @ 11:49:

Hij zegt dan dat hij bij mij blijven. Hopen dat ik het ooit wel weer in hem ga zien. En dat hij me vrijheid wil geven.

Mijn man zei altijd dat ik geen humor had, niet spontaan was. Maar ja, ik leer andere mensen kennen (ja, ook mannen, in alle eerlijkheid) want ik gun mezelf tegenwoordig een wijntje in de stad. En dan hoor ik vaak dat ik zoveel humor heb en 'puur' ben. Maar ik besef steeds meer dat ik mijn man expres geen dingen vertel omdat ik toch geen leuk antwoord terug krijg.

9 van de 10 keer als ik leuk nieuws heb, antwoordt hij met 'huhmm'. Dus ik vertel maar niets meer. Mijn man is nooit enthousiast over iets. Hij zegt dat hij wel gelukkig is.

Vind je dit fair van jezelf?

Je weigert hem in bed, blijft het verleden oprakelen, sluit hem buiten. Hoeveel kansen geef je hem?

Hak de knoop door. Ga voor het één of ga voor het ander. Nu is het wachten tot een van jullie 'breekt' en dan is er nog meer verdriet.

quote:Sunflower1234 schreef op 01 oktober 2015 @ 12:53:

[...]

Dit zijn dan duidelijk de mindere dingen (voor bloemtje). Maar het is toch voor een reden? Dan zullen er ook positieve punten aan zitten? Ik bedoel te zeggen, als iedereen het zo (negatief) gaat bekijken waarom zou je dan nog gaan scheiden.Ik denk dat het de meeste mensen, zoals Bloemetje, behoorlijk tegenvalt. Dat hoor en zie ik zó vaak in mijn omgeving. En ik denk ook dat het van tevoren moeilijk in te schatten is, hoe het daadwerkelijk is om gescheiden te zijn.

Ik kan je stijl van schrijven wel waarderen pantoffel, maar het lijkt mij dat je je eigenlijk erg onzeker voelt en heel erg hard je best doet om dit te verbloemen/weg te lachen.



Wij op dit forum kunnen natuurlijk niet zeggen of je wel of niet moet scheiden, alleen maar advies geven vanuit een persoonlijke en "ingekleurde" invalshoek. Ook krijgen we op een forum het verhaal altijd maar van 1 kant te lezen, wat een goed advies geven nog moeilijker maakt. Zoals meerdere forummers al schreven, klinkt het alsof je eigenlijk je keuze al hebt gemaakt, maar dat je een bevestiging van buitenaf nodig hebt. Dat hoopte je hier waarschijnlijk te vinden. De meningen die gegeven zijn, waren soms direct en confronterend, maar wel eerlijk. Deze mensen kennen jou niet en hebben er geen enkele baat bij om jou met handschoentjes aan te pakken (wat niet wil zeggen dat ik het met alles eens ben ).



In het geval van een relatie met kinderen ben ik absoluut geen voorstander om bij elk wissewasje en wegebbende verliefdheid maar uit elkaar te gaan. Naar mijn idee is het toch vaak een geval "het gras bij de buurman is zoveel groener" en blijkt het andere gazonnetje later toch niet zo mooi te zijn. Wat ik bij jou lees; is dat je pas de afgelopen jaren meer zelfvertrouwen hebt gekregen en aan je uiterlijk en sociale leven hebt gewerkt. Ik mis alleen het stuk waarin jullie bewust aan je relatie hebt gewerkt. Dan heb ik het niet over de therapie na zijn vreemdgaan, maar vooral de jaren ervoor. Naar mijn idee leefden jullie langs elkaar heen, maar was je er toen niet of minder van bewust omdat je jezelf volgens mij ook niet zo leuk vond. En het is heel moeilijk om iemand leuk te vinden, die niet eens blij met zichzelf is. Na de geboorte van jullie tweede kind kwam er een heftige periode waarin je man die leuke vrouw buiten de deur ging zoeken. Ik vind dit absoluut niet acceptabel, maar wel heel erg verklaarbaar. Ook jouw man heeft schijnbaar behoefte aan intimiteit, liefde, genegenheid en warmte. Dus zover liggen jullie verwachtingen niet van elkaar. Jullie kozen er toen voor om bij elkaar te blijven, naar eigen zeggen omdat jij nog van hem hield en wat waren zijn beweegredenen? Kan hij vertellen wat hij leuk/bijzonder aan jou vindt?



En nu? Nu heb je drie opties:

- Je gaat volledig voor je huidige relatie. Je verdiept je weer in je eigen man, ga mee naar voetbalwedstrijden, drink dat wijntje samen op de bank (of nog beter, samen in bad). Ga met hem dat diepe gesprek aan en wie weet verbaas je je over wat je allemaal nog niet van hem wist. Het kan zijn dat het nog steeds niet beter wordt dan het is, maar dan kan je jezelf nog wel recht in de spiegel aankijken en weten dat je alles aan hebt gedaan om je gezin compleet te houden.

- Je gaat verder op de huidige voet en dit eindigt vroeg of laat met een misstap van jouw of zijn kant.

- Je gaat direct scheiden, met alle (positieve en negatieve) gevolgen van dien.



Maar in dit hele verhaal zijn jullie kinderen het meest belangrijke. En natuurlijk hebben jullie kinderen baat bij een gelukkig vader en moeder, maar een scheiding biedt geen enkele garantie. Kinderen hebben behoefte aan structuur, regelmaat, precies weten waar ze aan toe zijn. Ze gedijen op voorspelbaarheid. Bij een scheiding valt dit allemaal ineens weg en moeten ook jullie kinderen weer bij nul beginnen.



Ik wens je veel sterkte met het maken van een keuze.

quote:Aureel schreef op 01 oktober 2015 @ 14:07:

[...]





Ik denk dat het de meeste mensen, zoals Bloemetje, behoorlijk tegenvalt. Dat hoor en zie ik zó vaak in mijn omgeving. En ik denk ook dat het van tevoren moeilijk in te schatten is, hoe het daadwerkelijk is om gescheiden te zijn.Dat is dan ook die angst die TO heeft en anderen die erover nadenken.

TO is weg zo te zien, we waren het te weinig met haar eens. We lieten haar misschien niet genoeg uithuilen?

quote:aaaanne schreef op 01 oktober 2015 @ 20:45:

TO is weg zo te zien, we waren het te weinig met haar eens. We lieten haar misschien niet genoeg uithuilen?

Nou!...en mensen moeten vaak huilen, om alle reacties die hier geschreven worden!!

Nou nou.

.

Bloeb bloeb.

Ik was allang weg geweest als mijn partner er een andere relatie op had na gehouden. Ja ook met kinderen. Vertrouwen is de basis. Dat zou voorgoed weg zijn. En kinderen voelen al heel snel dat er iets niet klopt in zo'n relatie.



Als je weg wilt, richt je dan op een goede regeling voor de kinderen. Het liefst een waarbij zij jou en hun vader evenveel zien. Laat hen merken dat ze erg gewild zijn (ondanks dat je 2 keer door de pil heen zwanger bent geraakt) en dat het nooit aan hen ligt. Dop je eigen boontjes en wees een gelukkige en zorgzame moeder.



Sterkte met alles.