Relaties
alle pijlers
beetje in een impasse
donderdag 3 mei 2007 11:02
Zit een beetje in een dilemma, weet niet goed meer wat ik voel.
Ik heb sinds 5 jaar een lieve vriend. Toen we net iets kregen was ik smoorverliefd, ik beschouwde hem als de ware, hij had alles wat ik wou. Veel moeite gedaan hem te veroveren, en dat lukte! Ik ben zelfs voor hem naar een andere stad verhuisd.
Maar gaandeweg ontdekte ik natuurlijk ook verschillen, ik ben iemand die er graag op uit gaat, stappen, leuke dingen doen, hij geniet vooral van in huis rommelen. Het is niet zo zwart-wit, maar nu het zulk prachtig weer is merk ik het toch. Ik wil in het park liggen, hij wil een computerspelletje doen, of nuttige dingen zoals de boodschappen. Ik probeer hem mee te krijgen en heb het hier al zo vaak over gehad met hem, en soms lukt het ook, maar hij zal nooit uit zichzelf voorstellen om erop uit te gaan. We maken wel veel mooie reizen samen, maar in NL komt het er niet van.
Verder hadden we voorheen vaak ruzies over mijn manier van leven, ik kies vaak eerst voor mezelf, volgens hem, terwijl ik vind dat ik mijn hele leven rondom hem plan en hij weinig z'n best voor mij doet. Daar is wel verbetering in gekomen, we accepteren het meer van elkaar.
Een jaar geleden zijn we gaan samenwonen. Ik heb die keuze toen gemaakt, omdat ik vond dat het tijd was om te kiezen, voor hem. Halverwege vloog het me echter naar de strot. Was dit wel De Man voor mij, als we zo verschillend waren? Was ik hier niet veel te jong voor? Ik wist totaal niet meer wat ik voelde, het was of samenwonen, of bij hem weg. Ik schrok erg van die twijfel, ik dacht altijd dat we altijd bij elkaar zouden blijven.
Uiteindelijk hebben we het voorzichtig aangepakt, ik heb m'n oude woonruimte nog even aangehouden zodat ik nog terug kon. En dat ging erg goed, ik begon weer veel te voelen voor hem, en het was een jaar lang gewoon heel fijn. Ik kon m'n eigen dingen doen en we waren toch veel samen.
Nu zijn we aan de volgende stap begonnen, eigenlijk is hij al genomen, we hebben namelijk samen een huis gekocht. Echt een prachthuis, ik ben er heel blij mee, maar ik merk dat die twijfels weer de kop opsteken. Is hij Het wel voor mij? Ik wil niet bij hem weg, maar ik ben ook niet wildenthousiast meer.
Wat -natuurlijk- ook meespeelt is dat ik daarnaast een paar weken geleden een leuke jongen heb ontmoet, en ik kon het niet laten om hem mijn nummer te geven. Op dat moment was er nog geen sprake van twijfels, die zijn daarna langzaam ontstaan. Die jongen heeft mij gesmst, en ook nadat ik hem liet weten bezet te zijn wilde hij nog steeds wat afspreken. Uit nieuwsgierigheid heb ik dat gedaan, en dat was erg gezellig, maar ik kon het toen goed relativeren: zou leuk zijn, maar niet in dit leven. Hij blijft nu alleen in m'n hoofd rondspoken. Hij wilde allerlei leuke dingen samen doen, dat triggert iets in me, het is spannend! Ik heb het met veel moeite afgepoeierd, maar stiekem zou ik hem nog een keer willen zien.
Ik kijk trouwens altijd wel om me heen naar andere mannen en ben al een paar keer verliefd(achtig) geweest. Dat is steeds goed afgelopen, maar ik ben er niet zeker van dat het nooit meer gebeurt.
Gisteren heb ik mijn vriend ook verteld over mijn twijfels, met veel moeite want ik durf het haast niet te zeggen. Al die dingen die ik denk krijg ik m'n strot niet uit bij hem. Ik wil zo graag dat het goed blijft gaan, en hem niet pijn doen. Maar niets zeggen werkt ook niet, hij merkt het ook aan me.
Ik heb ook gezegd dat hij er waarschijnlijk niet veel aan kan doen, omdat ik weet dat ik hem niet kan veranderen, dat ik deze twijfels al eerder heb gehad en dat ze toen ook weer over zijn gegaan. Hij zei dat we beter konden kijken waar die twijfel vandaan komt, want misschien gaan ze de volgende keer wel niet meer over... Daar ben ik ook bang voor.
Ik wil hem ook absoluut niet vertellen over die andere vent, dat doet hem alleen maar heel veel pijn. Het zou wel veel duidelijk maken, maar dat zal dan ook altijd tussen ons in blijven staan.
Ik hou wel heel veel van hem, maar ik heb het gevoel dat ik meer wil, dat ik niet zo maar genoegen wil nemen met gemiddeld.
Sorry voor het lange verhaal, hoop dat iemand tot hier is gekomen en er iets in herkent...
Ik heb sinds 5 jaar een lieve vriend. Toen we net iets kregen was ik smoorverliefd, ik beschouwde hem als de ware, hij had alles wat ik wou. Veel moeite gedaan hem te veroveren, en dat lukte! Ik ben zelfs voor hem naar een andere stad verhuisd.
Maar gaandeweg ontdekte ik natuurlijk ook verschillen, ik ben iemand die er graag op uit gaat, stappen, leuke dingen doen, hij geniet vooral van in huis rommelen. Het is niet zo zwart-wit, maar nu het zulk prachtig weer is merk ik het toch. Ik wil in het park liggen, hij wil een computerspelletje doen, of nuttige dingen zoals de boodschappen. Ik probeer hem mee te krijgen en heb het hier al zo vaak over gehad met hem, en soms lukt het ook, maar hij zal nooit uit zichzelf voorstellen om erop uit te gaan. We maken wel veel mooie reizen samen, maar in NL komt het er niet van.
Verder hadden we voorheen vaak ruzies over mijn manier van leven, ik kies vaak eerst voor mezelf, volgens hem, terwijl ik vind dat ik mijn hele leven rondom hem plan en hij weinig z'n best voor mij doet. Daar is wel verbetering in gekomen, we accepteren het meer van elkaar.
Een jaar geleden zijn we gaan samenwonen. Ik heb die keuze toen gemaakt, omdat ik vond dat het tijd was om te kiezen, voor hem. Halverwege vloog het me echter naar de strot. Was dit wel De Man voor mij, als we zo verschillend waren? Was ik hier niet veel te jong voor? Ik wist totaal niet meer wat ik voelde, het was of samenwonen, of bij hem weg. Ik schrok erg van die twijfel, ik dacht altijd dat we altijd bij elkaar zouden blijven.
Uiteindelijk hebben we het voorzichtig aangepakt, ik heb m'n oude woonruimte nog even aangehouden zodat ik nog terug kon. En dat ging erg goed, ik begon weer veel te voelen voor hem, en het was een jaar lang gewoon heel fijn. Ik kon m'n eigen dingen doen en we waren toch veel samen.
Nu zijn we aan de volgende stap begonnen, eigenlijk is hij al genomen, we hebben namelijk samen een huis gekocht. Echt een prachthuis, ik ben er heel blij mee, maar ik merk dat die twijfels weer de kop opsteken. Is hij Het wel voor mij? Ik wil niet bij hem weg, maar ik ben ook niet wildenthousiast meer.
Wat -natuurlijk- ook meespeelt is dat ik daarnaast een paar weken geleden een leuke jongen heb ontmoet, en ik kon het niet laten om hem mijn nummer te geven. Op dat moment was er nog geen sprake van twijfels, die zijn daarna langzaam ontstaan. Die jongen heeft mij gesmst, en ook nadat ik hem liet weten bezet te zijn wilde hij nog steeds wat afspreken. Uit nieuwsgierigheid heb ik dat gedaan, en dat was erg gezellig, maar ik kon het toen goed relativeren: zou leuk zijn, maar niet in dit leven. Hij blijft nu alleen in m'n hoofd rondspoken. Hij wilde allerlei leuke dingen samen doen, dat triggert iets in me, het is spannend! Ik heb het met veel moeite afgepoeierd, maar stiekem zou ik hem nog een keer willen zien.
Ik kijk trouwens altijd wel om me heen naar andere mannen en ben al een paar keer verliefd(achtig) geweest. Dat is steeds goed afgelopen, maar ik ben er niet zeker van dat het nooit meer gebeurt.
Gisteren heb ik mijn vriend ook verteld over mijn twijfels, met veel moeite want ik durf het haast niet te zeggen. Al die dingen die ik denk krijg ik m'n strot niet uit bij hem. Ik wil zo graag dat het goed blijft gaan, en hem niet pijn doen. Maar niets zeggen werkt ook niet, hij merkt het ook aan me.
Ik heb ook gezegd dat hij er waarschijnlijk niet veel aan kan doen, omdat ik weet dat ik hem niet kan veranderen, dat ik deze twijfels al eerder heb gehad en dat ze toen ook weer over zijn gegaan. Hij zei dat we beter konden kijken waar die twijfel vandaan komt, want misschien gaan ze de volgende keer wel niet meer over... Daar ben ik ook bang voor.
Ik wil hem ook absoluut niet vertellen over die andere vent, dat doet hem alleen maar heel veel pijn. Het zou wel veel duidelijk maken, maar dat zal dan ook altijd tussen ons in blijven staan.
Ik hou wel heel veel van hem, maar ik heb het gevoel dat ik meer wil, dat ik niet zo maar genoegen wil nemen met gemiddeld.
Sorry voor het lange verhaal, hoop dat iemand tot hier is gekomen en er iets in herkent...
donderdag 3 mei 2007 14:14
Hoi Angel,
Allereerst moet je stoppen met het afspreken met die jongen!!
Natuurlijk moet je er met je vriend over praten, maar ik zou hem idd ook niet alle details vertellen (over die andere gozer bijvoorbeeld) daar zou je hem alleen maar onnodig pijn mee doen...
Verder moet je denk ik eerst voor jezelf op een rijtje krijgen wat je wilt, voordat je dat aan hem duidelijk kan maken...
Waarover twijfel je precies? Over je relatie met je vriend? Dat je niet meer genoeg van elkaar/ van hem houd? Dat je niet meer bij elkaar past? Allebei een andere richting op wil gaan? Ben je bang dat je nu helemaal je vrijheid kwijtraakt? Is het een soort bindingsangst? Wil je gewoon een beetje rondkijken? Vind je het gewoon spannend om met iemand af te spreken?
Als ik kijk naar mijn relatie. Ik heb ook een tijdje behoorlijk getwijfeld.. Onze relatie was echt heel goed, we hielden (houden nog steeds!) heel veel van elkaar, maar toch bleef ik maar rondkijken of er niet toevallig iemand voorbij zou komen die nog beter bij me zou passen. Als je elkaar zo lang kent, ga je elkaar steeds meer als vanzelfsprekend beschouwen, als gemiddeld misschien...
Uiteindelijk ben ik hier bewust mee opgehouden. Ik besefte steeds meer hoe goed ik het had getroffen en we hebben nu helemaal voor de volle 100% voor elkaar gekozen. Misschien kom ik idd ooit iemand tegen die beter bij me past, maar tot die tijd ben ik heel gelukkig met mijn vriend.
Ik hoop voor jou dat je de juiste keuze kunt maken. Maar dat je een keuze moet maken is denk ik wel duidelijk. Of voor de volle 100% voor je vriend gaan met alle leuke dingen en minder leuke dingen die daarbij horen... of stoppen en verder rondkijken....
Ik hoop dat je er wat aan hebt!
Veel sterkte!
XX LL
Allereerst moet je stoppen met het afspreken met die jongen!!
Natuurlijk moet je er met je vriend over praten, maar ik zou hem idd ook niet alle details vertellen (over die andere gozer bijvoorbeeld) daar zou je hem alleen maar onnodig pijn mee doen...
Verder moet je denk ik eerst voor jezelf op een rijtje krijgen wat je wilt, voordat je dat aan hem duidelijk kan maken...
Waarover twijfel je precies? Over je relatie met je vriend? Dat je niet meer genoeg van elkaar/ van hem houd? Dat je niet meer bij elkaar past? Allebei een andere richting op wil gaan? Ben je bang dat je nu helemaal je vrijheid kwijtraakt? Is het een soort bindingsangst? Wil je gewoon een beetje rondkijken? Vind je het gewoon spannend om met iemand af te spreken?
Als ik kijk naar mijn relatie. Ik heb ook een tijdje behoorlijk getwijfeld.. Onze relatie was echt heel goed, we hielden (houden nog steeds!) heel veel van elkaar, maar toch bleef ik maar rondkijken of er niet toevallig iemand voorbij zou komen die nog beter bij me zou passen. Als je elkaar zo lang kent, ga je elkaar steeds meer als vanzelfsprekend beschouwen, als gemiddeld misschien...
Uiteindelijk ben ik hier bewust mee opgehouden. Ik besefte steeds meer hoe goed ik het had getroffen en we hebben nu helemaal voor de volle 100% voor elkaar gekozen. Misschien kom ik idd ooit iemand tegen die beter bij me past, maar tot die tijd ben ik heel gelukkig met mijn vriend.
Ik hoop voor jou dat je de juiste keuze kunt maken. Maar dat je een keuze moet maken is denk ik wel duidelijk. Of voor de volle 100% voor je vriend gaan met alle leuke dingen en minder leuke dingen die daarbij horen... of stoppen en verder rondkijken....
Ik hoop dat je er wat aan hebt!
Veel sterkte!
XX LL
donderdag 3 mei 2007 14:45
Waar twijfel ik precies over...
Het zijn eigenlijk al die dingen die je noemt. Ik moet soms heel diep nadenken waarom ik hem ook alweer zo leuk vind, misschien logisch na 5 jaar. Ik ken alle nadelen van een lange relatie nu wel zo'n beetje en ik heb ook niet de illusie dat dat niet zo is na 5 jaar met een andere vent...
Maar het is wel erg spannend om leuke smsjes te krijgen, en hoewel ik dat met m'n verstand goed kan afwimpelen, voelt het diep vanbinnen toch als een gemiste kans om er niet op in te gaan. Want ik ben nog zo jong (23 dus) en hoe zou m'n leven eruit zien als ik het nu om gooi, nu het nog kan?? Me binden aan 1 iemand voelt als een grote loden zware deur die ik achter me dichttrek. Ik zou me graag willen kunnen binden, maar ik ben als de dood dat ik straks spijt krijg als we al kinderen hebben enzo. Mijn ouders zijn gescheiden, dat wil ik m'n eigen kinderen niet aandoen, snap je?
Misschien stel ik me te veel voor van de liefde, misschien moet ik ook niet te ver vooruit denken en nu gewoon m'n uiterste best doen voor ons. Dat heb ik al eerder gedaan en dat hielp toen, maar dat voelt nu ook een beetje als m'n kop in het zand steken.
Ik heb net 5 minuten voor het nieuwe huis gestaan en even diep gezucht, en gedacht: dat gaan wij gewoon samen doen. Ik laat de "achterdeur" op een kiertje, als dat nodig is om die stap te durven zetten, moet dat maar.
Het zijn eigenlijk al die dingen die je noemt. Ik moet soms heel diep nadenken waarom ik hem ook alweer zo leuk vind, misschien logisch na 5 jaar. Ik ken alle nadelen van een lange relatie nu wel zo'n beetje en ik heb ook niet de illusie dat dat niet zo is na 5 jaar met een andere vent...
Maar het is wel erg spannend om leuke smsjes te krijgen, en hoewel ik dat met m'n verstand goed kan afwimpelen, voelt het diep vanbinnen toch als een gemiste kans om er niet op in te gaan. Want ik ben nog zo jong (23 dus) en hoe zou m'n leven eruit zien als ik het nu om gooi, nu het nog kan?? Me binden aan 1 iemand voelt als een grote loden zware deur die ik achter me dichttrek. Ik zou me graag willen kunnen binden, maar ik ben als de dood dat ik straks spijt krijg als we al kinderen hebben enzo. Mijn ouders zijn gescheiden, dat wil ik m'n eigen kinderen niet aandoen, snap je?
Misschien stel ik me te veel voor van de liefde, misschien moet ik ook niet te ver vooruit denken en nu gewoon m'n uiterste best doen voor ons. Dat heb ik al eerder gedaan en dat hielp toen, maar dat voelt nu ook een beetje als m'n kop in het zand steken.
Ik heb net 5 minuten voor het nieuwe huis gestaan en even diep gezucht, en gedacht: dat gaan wij gewoon samen doen. Ik laat de "achterdeur" op een kiertje, als dat nodig is om die stap te durven zetten, moet dat maar.
donderdag 3 mei 2007 15:57
Lastig hoor... Ik herken t ook allemaal wel...
Het gaat er nu denk ik echt om dat je een keuze maakt... Om samen verder te gaan of om alleen verder te gaan. Het vervelende van keuzes maken is natuurlijk dat het een vaak t andere uitsluit. Maar je moet voortdurend keuzes maken, je maakt steeds de keuze voor datgene wat je op dat moment het beste lijkt. Niemand kan de toekomst voorspellen. Het kan altijd anders lopen dan je van te voren gedacht had.
Kijk nu eens in je hart en stel je de volgende vragen: Houd ik nog van mijn vriend? Houd mijn vriend nog van mij? Maakt deze man mij gelukkig? Want daar gaat t toch om.
Je mag ook veel van de liefde verwachten en je moet ook vooruitkijken. Maar bedenk wel dat je eerlijk ben naar jezelf toe (en naar je vriend). Als je er niet echt voor wilt gaan (en altijd de deur op een kiertje open wilt houden) denk ik dat je jezelf en je vriend tekort doet.Als je hem op een kiertje laat staan blijft het misschien wel erg verleidelijk is af en toe naar buiten te gluren...
De meeste mensen moeten blijven werken aan hun relatie. Zeker als je al vijf jaar samen bent. Is het vuurtje bij jullie al uit of kan je hem weer laten oplaaien?? Ben je echt op elkaar uitgekeken of is t sleur? Misschien kan je eens proberen samen wat meer leuke dingen te doen, bioscoop, picknick, uitgebreid koken, weekendje weg... Kijken hoe dat gaat en of t de boel weer een beetje aanwakkert...
XX
Het gaat er nu denk ik echt om dat je een keuze maakt... Om samen verder te gaan of om alleen verder te gaan. Het vervelende van keuzes maken is natuurlijk dat het een vaak t andere uitsluit. Maar je moet voortdurend keuzes maken, je maakt steeds de keuze voor datgene wat je op dat moment het beste lijkt. Niemand kan de toekomst voorspellen. Het kan altijd anders lopen dan je van te voren gedacht had.
Kijk nu eens in je hart en stel je de volgende vragen: Houd ik nog van mijn vriend? Houd mijn vriend nog van mij? Maakt deze man mij gelukkig? Want daar gaat t toch om.
Je mag ook veel van de liefde verwachten en je moet ook vooruitkijken. Maar bedenk wel dat je eerlijk ben naar jezelf toe (en naar je vriend). Als je er niet echt voor wilt gaan (en altijd de deur op een kiertje open wilt houden) denk ik dat je jezelf en je vriend tekort doet.Als je hem op een kiertje laat staan blijft het misschien wel erg verleidelijk is af en toe naar buiten te gluren...
De meeste mensen moeten blijven werken aan hun relatie. Zeker als je al vijf jaar samen bent. Is het vuurtje bij jullie al uit of kan je hem weer laten oplaaien?? Ben je echt op elkaar uitgekeken of is t sleur? Misschien kan je eens proberen samen wat meer leuke dingen te doen, bioscoop, picknick, uitgebreid koken, weekendje weg... Kijken hoe dat gaat en of t de boel weer een beetje aanwakkert...
XX
donderdag 3 mei 2007 16:30
Je bent iemand die erg veel doet met je vriend. Je vriend doet alles voor je. En jij vindt het gewoon saai met hem.
Hij kust in feite de grond waarop je loopt.
Je neemt alles vanzelfsprekend.
Je vindt het normaal dat je vriend lief tegen je doet. Je hebt eigenlijk niets te klagen.
En je zit gewoon gevangen in de relatie. En je wilt uit de relatie breken.
En ik kan je voorspellen maar daar heb je geen fuck aan.....je vriend komt na de relatie met jou iemand tegen ...waarmee hij veel anders mee omgaat. Hij zal niet meer 100 procent gaan voor de persoon.
Ik wil echt niet bot overkomen. Maar ik ben nooit normaal nooit zo aan het oordelen. Maar ik krijg best wel een goede indruk van je.
Jij bent een persoon waarvoor je vriend alles doet. Alleen is hij het zat om steeds maar te doen wat jij wilt.
Jij bent gewend dat hij het altijd zo doet. Maar zo zit hij niet in elkaar.
Hij zal wel een persoon zijn die jullie bijzondere dagen niet vergeet. Je gek maakt op je verjaardag. Je overal meeneemt. En ga maar zo doo
Hij kust in feite de grond waarop je loopt.
Je neemt alles vanzelfsprekend.
Je vindt het normaal dat je vriend lief tegen je doet. Je hebt eigenlijk niets te klagen.
En je zit gewoon gevangen in de relatie. En je wilt uit de relatie breken.
En ik kan je voorspellen maar daar heb je geen fuck aan.....je vriend komt na de relatie met jou iemand tegen ...waarmee hij veel anders mee omgaat. Hij zal niet meer 100 procent gaan voor de persoon.
Ik wil echt niet bot overkomen. Maar ik ben nooit normaal nooit zo aan het oordelen. Maar ik krijg best wel een goede indruk van je.
Jij bent een persoon waarvoor je vriend alles doet. Alleen is hij het zat om steeds maar te doen wat jij wilt.
Jij bent gewend dat hij het altijd zo doet. Maar zo zit hij niet in elkaar.
Hij zal wel een persoon zijn die jullie bijzondere dagen niet vergeet. Je gek maakt op je verjaardag. Je overal meeneemt. En ga maar zo doo
donderdag 3 mei 2007 16:47
Ik denk dat je twijfel vooral voortkomt uit het kopen van dat huis. Tenminste, wij hebben zelf ook pas een huis gekocht en doordat alles zo snel ging heb ik er toch ook wel even bij stil gestaan of dit wel allemaal was wat ik wilde, met deze man. Gelukkig heeft dat bij mij niet zo lang geduurd, omdat ik me gauw genoeg realiseerde dat dit gevoel niet door hem kwam, maar door de situatie. Je hebt dan zo'n "nu of nooit" gevoel, dat als je deze richting inslaat, dat je dan nooit meer terug kunt. Het zou natuurlijk vervelend zijn als je over een paar jaar, met misschien een paar kinderen, alsnog uit elkaar zou gaan, maar dat is geen reden om er nu al mee te stoppen. Het is gewoon goed om af en toe wat afstand te nemen en te kijken naar wat je hebt en wat je ermee wil.En een huis kopen is nou eenmaal een hele grote stap, dat doe je niet zomaar.Je zei dat je dat ookal eens had gehad toen je samen ging wonen, dus vandaar dat mij lijkt dat het daar vooral mee te maken heeft.Verder kan ik me geheel vinden in het verhaal van (ik geloof...) Lievelente.Probeer alles eens even van een afstandje te bekijken en misschien zie je dan weer wat je destijds zo aantrekkelijk aan hem vond. Want het gras lijkt altijd groener...Bij mij is dat gevoel in ieder geval gelukkig heel erg snel weer verdwenen en ik zou mijn vent voor geen goud willen missen!
