Ben ik echt zo ontzettend dom en blind?

Goedemiddag dames en eventueel heren!



Alvast excuses voor het lange verhaal, ik hoop dat een aantal van jullie dit willen lezen en mij kunnen vertellen of ik echt enorm destructief bezig ben met een jongen?



Het zit zo, ik kom uit een 7 jarige durende relatie.

Deze relatie was geen pretje, het was een enorm lieve jongen die het goed bedoelde, maar psychisch enorm in de war. Hierdoor trok hij mij regelmatig mee in zijn depressieve buien onder het motto "Ik voel me rot, dus jij moet je ook rot voelen!" Hij heeft op het einde van onze relatie aangegeven dat hij mij "psychisch mishandeld" heeft. (Ik zet het tussen haakjes, want vooropgesteld, ik liet het toe!), Dingen als "Je bent lui","je bent een kutwijf", "Je stelt niets voor" "Er is een hoop mis met jou *gevolgd door een waslijst*", "Dankzij jou zit ik vast in mijn leven, jij bent de oorzaak van mijn depressie", "Als ik ooit zelfmoord pleeg komt dit door jou!" En dit is slechts een kleine handgreep van de dingen die hij naar mijn hoofd heeft gesmeten.



Ik begon het te geloven en raakte in een soort van isolement, ik was immers geen leuk persoon! Na lang gepraat op het einde gaf hij dus aan dat hij ook wilde dat ik me rot voelde op die tijden en dat hij zeer regelmatig ruzie zocht om niets. Ik vond dit een heel fijn gesprek, maar ik merk dat deze relatie toch invloed heeft gehad op mijn eigenste ik.



Ik ben hierdoor erg onzeker geworden, iets waar ik tijdens mijn puberjaren en voordat ik hem leerde kennen nooit echt last van had.



Een jaar geleden heb ik een jongen leren kennen, ik heb hem verteld over mijn situatie en vanaf dag 1 was hij er voor me. Zinnen als "Ik sleep je hierdoor heen!" en meer van die dingen kwamen mijn kant op.

We leerde elkaar op werk kennen, tijdens een gezamelijke sollicitatie, hij is na zijn sollicitatie nog naar buiten gerend om te kijken of ik er nog was, en eigenlijk zag ik hem ook al staan vanaf de eerste minuut. (Maar ik zat nog in een relatie, die al een tijdje niet meer goed liep).



2 maanden, toen we daadwerkelijk collega's waren hebben we veel gepraat, na werk afgesproken om samen te reizen (beide kanten dienden dan weleens een half uur op de ander te wachten) en heel heel heel veel gewhatsappt. In die 2 maanden kwam ik erachter dat het inderdaad goed mis was in mijn relatie, dat ik toch echt gevoelens had voor mijn collega en besloot er dus een punt achter te zetten. Mijn nu ex was het volledig ermee eens, het ging niet meer en hij had hulp nodig, momenteel is hij dan ook opgesloten.



Probleem was dat de nieuwe jongen ook een ex had, hij had er een punt achter gezet wegens redenen en vertelde mij direct dat hij nog in een "fase" zat en dat ik daar ook nog in zat, rustig aan dus! Gewoon door blijven praten en we zien wel waar het schip strand.

Ik was in zijn ogen te goed om een rebound te worden en hij wilde ook niet een rebound worden. Dus conclusie van zijn kant: Voorlopig blijven we niet bij elkaar slapen, de eerste keer moet speciaal zijn waar we echt voor elkaar kiezen en de spoken uit het verleden achter ons laten.



Mijn ex kwam hier allemaal achter, in en uit therapie heeft hij het deze jongen behoorlijk lastig gemaakt, hij heeft hem zelfs licht gestalkt! Verschrikkelijke tijden, maar een last die de nieuwe jongen zei te kunnen dragen.



Gelukkig is mijn ex daarmee gestopt, het heeft ongeveer een half jaar geduurd, maar de nieuwe jongen en ik bleven elkaar vertellen dat we elkaar zo leuk vonden.



Op een gegeven moment was IK het wachten op hem zat, ik begon te trappen, de onschuld te spelen en werd lichtelijk hysterisch... Ik wist niet zo goed waarop ik wachtte meer, het was een half jaar geleden en nog steeds was er niet echt iets romantisch gebeurt tussen ons (ik doel hier niet mee op sex, zelfs een echte afspraak kreeg ik er niet doorheen). Hij bleef zeggen "Omdat je nog in je verleden hangt en niet jezelf bent"



Op een gegeven moment dacht ik, zoek het uit kerel, volgens mij ho u je mij aan het lijntje en speel je spelletjes omdat je vrouwelijke aandacht wel leuk vind! Dit heb ik hem ook diverse malen verteld, hij reageerde met "Je bent zo onzeker en zo blind! Ik zeg toch dat ik je leuk vindt? Waarom wil je overal een bevestiging voor? Als ik jou had willen misbruiken voor een nachtje, dan was me dat gelukt, maar je bent meer waard dan dat, en ik ben meer waard dan een rebound te zijn... eerst jezelf worden!"



Maar naar mijn weten was ik mezelf!

Totdat ik goed ging nadenken... hij stelde vragen als "Waarom zeg je zo snel sorry? Jij bent niet altijd fout! Toch krijg ik de verontschuldigingen" maar ook dingen als "Je laat over je heen lopen, waarom ben je zo naief?" of "Beschrijf eens een aantal zwakke punten van mij? Wat zit je dwars aan mij?" maar ik kon geen kwaad woord over hem zeggen, terwijl hij wel degelijk zwakke punten heeft, zoals ieder mens. Hij vond dit zwak, ik schoot weer in de sorry modus en hij raakte geirriteerd. "Wat heb ik aan een vrouw die niet voor haarzelf kan opkomen? Zo zijn er geen grenzen"

En zo zijn er wel meer dingen in die trant gevallen.



Het contact werd minder,ik wisselde van baan en ik vond dat hij initiatief moest nemen en hij... nou ja, ik was niet zo makkelijk zoals je merkt. We zagen elkaar ook niet meer.



Toen na een paar maanden moeilijk tot nauwelijks contact appte hij me op een gegeven moment, of we konden praten...

Hij had een leuke oudere vrouw ontmoet, met wie hij had gezoend en besefte toen dat hij mij erg miste. Ik vroeg of die vrouw hem iets deed, ja... gaf hij aan, maar niet zoals ik dat deed en dit kon sowieso niets worden want ze was te volwassen en wat moest zij met hem. Dit stak heel erg... maar ik zei dat hij vrij was en kon doen en laten wat hij wilde, we hadden immers geen relatie! Als vraag kreeg ik terug "Waarom wordt je niet boos op me? Dit is toch niet normaal zo een omgang? " Ik deed net of mij neus bloedde en dat het me niets deed.

Een week later ging ik op date met een andere jongen, dit was helemaal niets vanwege bovenstaande nieuwe jongen. We hebben wel gezoend en ik was weer zo stom om dat tegen die nieuwe jongen te vertellen. "Je bent makkelijk" was zijn conclusie. Daar werd ik natuurlijk wel boos om, ik ben niet makkelijk! (Maar toen misschien wel). Dit bovenstaande stukje is eigenlijk afgelopen maand. Laten we zeggen dat het contact daarna echt minimaal werd en zeer oppervlakkig, wel gaf hij aan dat ik alles mocht vragen.



Toen per toeval kwam ik hem vorige week vrijdag tegen. Ik weet niet wat er met me gebeurde maar de vlinders gingen als een dolle door mij heen. Hij was ook heel timide en zijn ogen vertelden een hoop. We hebben toen een stukje met de metro samen moeten reizen. Op een gegeven moment zei hij "Dit is het lot dat ik je tegenkom, ik moet je wat vertellen... Ik ben 2 dagen geleden bij die vrouw thuis geweest, er zijn dingen gebeurt, maar niet dat... ik kon het niet namelijk, ik moest weg want ik dacht aan jou". Ik was al zo gelukkig om hem te zien dat ik dat snel wegwimpelde, ik werd nog gelukkiger toen hij uitstapte bij mijn overstap, met me mee liep en toen ik wilde instappen fluisterde hij "Ik wil niet dat je gaat". Ik kreeg hem niet mee naar buiten want hij was druk, maar ik liep dus maar weer terug naar zijn metro, daar hebben we heel lichtjes gezoend en alles kwam weer terug.



We hebben geappt en gebeld om te vertellen hoe bijzonder die ontmoeting was en dat we nog steeds niet over elkaar heen waren, hoe nu verder wist hij niet en ik ook niet maar hij gaf wel aan "je ziet er een stuk zelfverzekerder uit!" en dat klopt. Het contact op de app was wel weinig, ik zei dingen, hij reageerde vaak uren of een dag later. "Zelfbescherming en verwarring" noemde hij het. Ik mocht hem wel alles vragen over die vrouw, maar dat wilde ik niet. Wel hebben we af en toe gebeld en vroeg hij dus continu of ik echt niet wilde weten of hij nou gevoelens had of niet, ik zei nog altijd dat ik niets te willen had in deze, het was zijn verhaal, zijn leven, we hebben geen relatie. Hij zei direct dat hij wel vond dat ik moest weten dat hij niet verliefd was, maar wel een soort van aantrekkingskracht had naar haar, daar wilde hij niet over liegen. En tussen ons was het al wat het een jaar was... super vaag, maar het ontdekken waard? Of toch niet?

Ook ik in de verwarring dus...



Gisteren zouden we weer toevallig rond dezelfde tijd bij dat metro station zijn, toen ik dat vertelde appte hij vrolijk "Ok! Zie je daar!" en daarna kwam er weer weinig contact, weer dat negeren (vooropgesteld ik heb altijd gezegd dat hij niet hoeft te reageren op dingen die niet belangrijk zijn!) en dat ging me dwars zitten... Hij bleef echter vertellen dat ik direct moest zijn, niet om dingen heen draaien, vertel me wat jij wilt! Dat laatste, wat ik wil, is een principe wat ik niet ken, bij niemand gaat het erom wat ik wil en ik wil niemand tot last zijn, ook hem niet.



Wat heb ik gisteren gedaan? Ik ben op de app ineens tekeer tegen hem gegaan, verteld dat ik hem niet wil zien, dat ik niet weet waar hij mee bezig is en dat hij te erg in staat is om mij pijn te doen. De hele dag kreeg ik geen reactie. Tot begin van de avond hij zei dat hij niets had gelezen, het was te lang en zag eruit als onzin. Of ik nog op dat metro station was...

Ik was net 10 seconde ingestapt de andere kant op, ik vroeg hem 'wil je dat ik uitstap en terugkom?" hij zei "Moet je zelf weten! Beslis dat zelf!" Ik zei daarop "geen zorgen, ik blijf wel zitten" hij vond dat dramatisch en dat ik mijn eigen conclusies trok, dat ik moest stoppen met voor hem denken.

Toen zei hij "Het is me altijd om jou gegaan, maar je voert een act op, je hebt een masker op, je zegt de verkeerde dingen!"

Dat laatste is niet mijn bedoeling geweest natuurlijk, maar als ik nu teruglees bepaal ik inderdaad dat hij mij niet wilt zien, terwijl ik daar nergens aanleiding voor had....



Hij eindigde met "die vrouw appt me net, of ik vanavond langs wil komen... de gemiddelde man zal hierop ingaan, maar ik niet"

Ik appte terug: "Misschien moet je het wel doen? En je dan niet laten tegenhouden door mij, want dat ben ik niet waard en dan kan je me misschien makkelijker loslaten.. het is al een jaar".



Ik kreeg terug: "Nu doe je het weer! Ik bepaal dat zelf wel! Je zegt de verkeerde dingen!!!"



En ik sprak er met een vriendin over dat ik het gevoel heb dat ik aan een emotionele lijn wordt gehouden door hem, dat ik niet weet dat hij wilt van mij.



Zij zei, hij wilt dat je voor jezelf kiest, aangeeft wat jij wilt en dat je hem vertrouwd en geloofd in alles wat hij zegt. Je moet directer worden en zeggen als je vindt dat hij over je heen loopt. Vertellen dat die andere vrouw je wel degelijk dwars zit en dat je zelfvertrouwen moet hebben, hij wilt je niet als project... Maar dit is al een jaar, misschien is vandaag wel de boosdoener geweest en heb je het nu voorgoed verpest. (Hij gaf aan dat ik hem mocht blokkeren als hij mij zo dwars zat, dat ik hem moest loslaten en dat hij mij moest loslaten - Ik heb hem gezegd dat ik niet wil blokkeren en dat loslaten moeilijk is, en nog meer drama stuff!)



Ziek lang verhaal, ik hoop echt dat iemand dit wilt doorlezen haha.

Heeft mijn vriendin gelijk? Laat ik een goeie lopen die al een jaar het beste met me voorheeft? Die op zijn eigen wazige manier mij probeert zelfvertrouwen in te praten en eigen keuzes laat maken?



Of is het gewoon een aandachtszieke jongen die emotioneel aandacht wilt? Want inderdaad, seks heeft hij nooit toe gepusht.



Ik ben behoorlijk verward in ieder geval...

Heb ik dan met hem gespeeld?



(Ja, veel vragen haha)



Dank aan een ieder die de ongelofelijke moeite neemt dit te lezen!

Wat lief die berichtjes allemaal!

Ook zo uiteenlopend! Haha



Ben het eigenlijk allemaal met jullie eens, ja allemaal! Zelfs de vermoeiend, want ik ben ook wel vermoeiend, dat snap ik...

Vond het verhaal teruglezen zelfs vermoeiend!



Maar de verschillende perspectieven zijn goed om te lezen voor mij, heel fijn van jullie.