Relaties
alle pijlers
blijven of gaan ?
dinsdag 11 november 2014 11:31
Goede morgen forum leden,
Ik lees al een tijdje met jullie mee en haal veel kracht uit jullie verhalen en adviezen. Sinds kort heb ik me aangemeld op dit forum en zou graag jullie mening/adviezen willen op mijn situatie.
Mijn vriend en ik zijn al 21 jaar samen en hebben 2 kinderen. Na 10 jaar in de relatie zijn we wel overwogen aan kinderen begonnen, hebben samen een huis gekocht en de beslissing gemaakt dat ik zou blijven werken (omdat mijn verdiensten hoger waren) en hij zou huisman worden. We hebben ook een samenlevingscontract. So far so good.
Natuurlijk hebben we onze ups and downs gehad maar nu zit ik echt op een punt dat ik niet weet of ik verder wil met deze man.
Ik zal de situatie uitleggen: Door mijn baan en inkomsten heb ik altijd alle kosten op mij genomen, huis/verzekeringen/ vakanties noem het maar op, maar dat is ook normaal als je de kostwinner bent en samen aan een toekomst bouwt. In zijn rol als huisman ging het niet helemaal lekker, in het begin redelijk maar hij was toch voornamelijk met zichzelf bezig en met zijn hobby. Natuurlijk kregen de kinderen hun eten,drinken en verschoning maar verder zaten ze in de box als manlief aan zijn hobby bezig was. Als ik thuis kwam kon ik vervolgens boodschappen doen, eten koken, was doen ect. Maar goed allemaal tot daar aan toe, wel met strubbelingen maar het was nou eenmaal zo, ik had nog steeds mijn roze bril.
Nu moet je weten dat de familie van mijn vriend erg vermogend is en mijn vriend altijd al een aardig appeltje voor de dorst had. Maar dat was volgens hem zijn geld en zijn garantie voor de toekomst, mochten wij ooit uit elkaar gaan, ik kon immers altijd aan een baan komen en hij niet meer. De kinderen trekken ook heel erg naar mij, willen weinig van vader weten want papa is stom en zit toch de hele tijd bij zijn hobby. Er is ooit eens aan mijn zoon gevraagd wat zijn vader deed, het antwoord was bier drinken, sigaren roken en op de bank hangen. Als er play dates zijn gaat hij weg z'n hobby in totdat het eten op tafel staat. In het weekend is hij ook te vinden bij zijn hobby en ben ik alleen met de kids.
Sinds een aantal maanden ben ik helaas werkeloos en heb veel moeite om een nieuwe baan te vinden in mijn vakgebied. Mijn vriend heeft inmiddels een behoorlijk kapitaal van zijn familie gekregen, maar verwacht wel dat ik nog steeds alle kosten op mij neem want dat was de afspraak en dus gaat mijn volledige spaargeld in het draaiende houden van het gezin. Natuurlijk wringt daar de schoen bij mij, want we doen dit toch samen ?!
2 maanden geleden barste de bom. Hoe ik durfte te vragen of hij weer alle problemen voor mij op zou lossen, hij had immers altijd al alles gedaan (kinderen opgevoed, huishouden ect) ik niks behalve op mijn werk hangen en meevaren op een groeiende economie. Dat ik werkloos ben is natuurlijk 100% volledig mijn schuld en er is wat mis met mij, ik spoor niet en ben gek.
Dat was voor mij echt wel een wake up call. Heb een afspraak gemaakt met een psycholoog en ben al een aantal weken onder behandeling want ik kan deze situatie gewoon niet meer aan om zo vernederd te worden.
Na de schenking die hij heeft gehad heeft hij al voorgesteld om het huis op zijn naam te zetten en mij uit te kopen zodat ik kost en inwoning kon gaan betalen, dat deed zeer.
Maar het ergste waar ik me zorgen over maak is dat hij de kinderen toegewezen zou krijgen omdat hij "huisman" is en ik in principe full time werk. Hij zou in "ons" huis kunnen blijven wonen omdat hij dat makkelijk kan betalen en ik waarschijnlijk in een (sociale) huurwoning vanwege mijn uitkering. Dat is iets dat ik niet zou kunnen verdragen als ik mijn kinderen alleen ieder of zelfs om het weekend zou zien en de enige reden zijn om dit uit te zitten.
Alvast bedankt voor het lezen van mijn verhaal.. en jullie adviezen.
Ik lees al een tijdje met jullie mee en haal veel kracht uit jullie verhalen en adviezen. Sinds kort heb ik me aangemeld op dit forum en zou graag jullie mening/adviezen willen op mijn situatie.
Mijn vriend en ik zijn al 21 jaar samen en hebben 2 kinderen. Na 10 jaar in de relatie zijn we wel overwogen aan kinderen begonnen, hebben samen een huis gekocht en de beslissing gemaakt dat ik zou blijven werken (omdat mijn verdiensten hoger waren) en hij zou huisman worden. We hebben ook een samenlevingscontract. So far so good.
Natuurlijk hebben we onze ups and downs gehad maar nu zit ik echt op een punt dat ik niet weet of ik verder wil met deze man.
Ik zal de situatie uitleggen: Door mijn baan en inkomsten heb ik altijd alle kosten op mij genomen, huis/verzekeringen/ vakanties noem het maar op, maar dat is ook normaal als je de kostwinner bent en samen aan een toekomst bouwt. In zijn rol als huisman ging het niet helemaal lekker, in het begin redelijk maar hij was toch voornamelijk met zichzelf bezig en met zijn hobby. Natuurlijk kregen de kinderen hun eten,drinken en verschoning maar verder zaten ze in de box als manlief aan zijn hobby bezig was. Als ik thuis kwam kon ik vervolgens boodschappen doen, eten koken, was doen ect. Maar goed allemaal tot daar aan toe, wel met strubbelingen maar het was nou eenmaal zo, ik had nog steeds mijn roze bril.
Nu moet je weten dat de familie van mijn vriend erg vermogend is en mijn vriend altijd al een aardig appeltje voor de dorst had. Maar dat was volgens hem zijn geld en zijn garantie voor de toekomst, mochten wij ooit uit elkaar gaan, ik kon immers altijd aan een baan komen en hij niet meer. De kinderen trekken ook heel erg naar mij, willen weinig van vader weten want papa is stom en zit toch de hele tijd bij zijn hobby. Er is ooit eens aan mijn zoon gevraagd wat zijn vader deed, het antwoord was bier drinken, sigaren roken en op de bank hangen. Als er play dates zijn gaat hij weg z'n hobby in totdat het eten op tafel staat. In het weekend is hij ook te vinden bij zijn hobby en ben ik alleen met de kids.
Sinds een aantal maanden ben ik helaas werkeloos en heb veel moeite om een nieuwe baan te vinden in mijn vakgebied. Mijn vriend heeft inmiddels een behoorlijk kapitaal van zijn familie gekregen, maar verwacht wel dat ik nog steeds alle kosten op mij neem want dat was de afspraak en dus gaat mijn volledige spaargeld in het draaiende houden van het gezin. Natuurlijk wringt daar de schoen bij mij, want we doen dit toch samen ?!
2 maanden geleden barste de bom. Hoe ik durfte te vragen of hij weer alle problemen voor mij op zou lossen, hij had immers altijd al alles gedaan (kinderen opgevoed, huishouden ect) ik niks behalve op mijn werk hangen en meevaren op een groeiende economie. Dat ik werkloos ben is natuurlijk 100% volledig mijn schuld en er is wat mis met mij, ik spoor niet en ben gek.
Dat was voor mij echt wel een wake up call. Heb een afspraak gemaakt met een psycholoog en ben al een aantal weken onder behandeling want ik kan deze situatie gewoon niet meer aan om zo vernederd te worden.
Na de schenking die hij heeft gehad heeft hij al voorgesteld om het huis op zijn naam te zetten en mij uit te kopen zodat ik kost en inwoning kon gaan betalen, dat deed zeer.
Maar het ergste waar ik me zorgen over maak is dat hij de kinderen toegewezen zou krijgen omdat hij "huisman" is en ik in principe full time werk. Hij zou in "ons" huis kunnen blijven wonen omdat hij dat makkelijk kan betalen en ik waarschijnlijk in een (sociale) huurwoning vanwege mijn uitkering. Dat is iets dat ik niet zou kunnen verdragen als ik mijn kinderen alleen ieder of zelfs om het weekend zou zien en de enige reden zijn om dit uit te zitten.
Alvast bedankt voor het lezen van mijn verhaal.. en jullie adviezen.
dinsdag 11 november 2014 11:43
dinsdag 11 november 2014 11:52
Jezus, waar was jouw zelfliefde toen je met deze Fantastische Afspraak genoegen nam? Wees bij dat je oogkleppen afgevallen zijn want je liep erg richting afgrond. Belangrijkste is je zelf weer op orde krijgen en maak je niet al te druk over het materiële gedeelte. Laat dat niet je stappen voorwaarts blokkeren. Al beland je in een sociale huurwoning, so what? Is je geestelijke welzijn niet belangrijker voor jezelf en je kids? En wat je man betreft: hij had zijn weg uitgestippeld en jij bent er huppelend naast gaan lopen. Nu zie je dat zijn weg niet de jouwe is, dus raap jezelf bij elkaar en ga eens voor jezelf leven!
dinsdag 11 november 2014 11:53
Hij betaalt niets, doet weinig in het huishouden en zorgt niet goed voor de kinderen, en dat is nu opeens een probleem omdat jij je spaarcenten kwijt raakt? Hij heeft geen idee van jouw verantwoordelijkheden, jij niet van de zijne.
Voor scheidende mannen gaat het al jaren zo, wat maakt dat jij dacht dat dat voor jullie niet zou gelden?
Wat zou het beste zijn voor de kinderen?
Voor scheidende mannen gaat het al jaren zo, wat maakt dat jij dacht dat dat voor jullie niet zou gelden?
Wat zou het beste zijn voor de kinderen?
dinsdag 11 november 2014 11:59
Wat erg dat het zo gelopen is, TO. Vooral als je jaren met goede bedoelingen alles draaiend hebt gehouden en je man vervolgens zo met je opspringt.
Als ik jou was, zou ik vertrekken. Heb je een WW-uitkering? Dan maar een sociale/betaalbare huurwoning zoeken en met de kinderen vertrekken. Kan hij lekker in het huis blijven, maar dan moet hij jou wel uitkopen. Hoe oud zijn je kinderen inmiddels? Op een bepaalde leeftijd (12, dacht ik) mogen ze zelf aangeven bij wie ze willen blijven wonen.
Ik neem aan dat je wilt vertrekken bij deze lamzak. Of zie jij nog een manier om hier overheen te stappen? Ik vind dat hij erg respectloos met je omgaat en hij verdient niet dat je nog maar 1 dag bij hem bent.
Als ik jou was, zou ik vertrekken. Heb je een WW-uitkering? Dan maar een sociale/betaalbare huurwoning zoeken en met de kinderen vertrekken. Kan hij lekker in het huis blijven, maar dan moet hij jou wel uitkopen. Hoe oud zijn je kinderen inmiddels? Op een bepaalde leeftijd (12, dacht ik) mogen ze zelf aangeven bij wie ze willen blijven wonen.
Ik neem aan dat je wilt vertrekken bij deze lamzak. Of zie jij nog een manier om hier overheen te stappen? Ik vind dat hij erg respectloos met je omgaat en hij verdient niet dat je nog maar 1 dag bij hem bent.
dinsdag 11 november 2014 12:01
dinsdag 11 november 2014 12:14
Jij heb er toen voor gekozen ik alles te betalen wetend dat hij zelf ook genoeg heeft, snap zoiezo noet dat je man dit voorgesteld heb toen der tijd want hij wist zelf ook dat hij een aardige rekening had/heb.
Als ik jou was zou ik hem in zijn eigen sop gaar laten koken en niks maar dan ook echt niks meer voor hem doen, meneer wast ze eien kleren maar kookt voor zichzelf etc.
Dat huis had ik allang niet meer willen hebben zou dan mog liever op een flatje zitten 10 hoog.
Ik zou echt voor je eigen en voor de kids kiezen en weg gaan bij hem.
Laat hem lekker met zijn hobby samen wonen en geen 1 cent meer uitgeven.
Wat zegt zijn familie hier eigenlijk over? Zou dit ook zeker met hun bespreken en goed duidelijk maken wat voor een trieste zoon hun hebben om zijn vrouw en kinderen zo in de steek te laten!!!
Meis denk aan je zelf want die man van je denkt ook alleen aan zichzelf
Als ik jou was zou ik hem in zijn eigen sop gaar laten koken en niks maar dan ook echt niks meer voor hem doen, meneer wast ze eien kleren maar kookt voor zichzelf etc.
Dat huis had ik allang niet meer willen hebben zou dan mog liever op een flatje zitten 10 hoog.
Ik zou echt voor je eigen en voor de kids kiezen en weg gaan bij hem.
Laat hem lekker met zijn hobby samen wonen en geen 1 cent meer uitgeven.
Wat zegt zijn familie hier eigenlijk over? Zou dit ook zeker met hun bespreken en goed duidelijk maken wat voor een trieste zoon hun hebben om zijn vrouw en kinderen zo in de steek te laten!!!
Meis denk aan je zelf want die man van je denkt ook alleen aan zichzelf
dinsdag 11 november 2014 12:20
quote:Nx3 schreef op 11 november 2014 @ 12:14:
Jij heb er toen voor gekozen ik alles te betalen wetend dat hij zelf ook genoeg heeft, snap zoiezo noet dat je man dit voorgesteld heb toen der tijd want hij wist zelf ook dat hij een aardige rekening had/heb.
Als ik jou was zou ik hem in zijn eigen sop gaar laten koken en niks maar dan ook echt niks meer voor hem doen, meneer wast ze eien kleren maar kookt voor zichzelf etc.
Dat huis had ik allang niet meer willen hebben zou dan mog liever op een flatje zitten 10 hoog.
Ik zou echt voor je eigen en voor de kids kiezen en weg gaan bij hem.
Laat hem lekker met zijn hobby samen wonen en geen 1 cent meer uitgeven.
Wat zegt zijn familie hier eigenlijk over? Zou dit ook zeker met hun bespreken en goed duidelijk maken wat voor een trieste zoon hun hebben om zijn vrouw en kinderen zo in de steek te laten!!!
Meis denk aan je zelf want die man van je denkt ook alleen aan zichzelfDit. Ik zou maar eens aan je zelfvertrouwen gaan werken. Dat je dit pikt van zo'n hork en dan zoveel jaar lang.
Jij heb er toen voor gekozen ik alles te betalen wetend dat hij zelf ook genoeg heeft, snap zoiezo noet dat je man dit voorgesteld heb toen der tijd want hij wist zelf ook dat hij een aardige rekening had/heb.
Als ik jou was zou ik hem in zijn eigen sop gaar laten koken en niks maar dan ook echt niks meer voor hem doen, meneer wast ze eien kleren maar kookt voor zichzelf etc.
Dat huis had ik allang niet meer willen hebben zou dan mog liever op een flatje zitten 10 hoog.
Ik zou echt voor je eigen en voor de kids kiezen en weg gaan bij hem.
Laat hem lekker met zijn hobby samen wonen en geen 1 cent meer uitgeven.
Wat zegt zijn familie hier eigenlijk over? Zou dit ook zeker met hun bespreken en goed duidelijk maken wat voor een trieste zoon hun hebben om zijn vrouw en kinderen zo in de steek te laten!!!
Meis denk aan je zelf want die man van je denkt ook alleen aan zichzelfDit. Ik zou maar eens aan je zelfvertrouwen gaan werken. Dat je dit pikt van zo'n hork en dan zoveel jaar lang.
dinsdag 11 november 2014 12:31
Dank jullie voor je reacties !
Nee Belle 1971, het is inderdaad niet gezellig hier bij ons. Gelukkig is het huis groot genoeg om mijn eigen plek te hebben.
Tuurlijk is het niet nu opeens een probleem Vl43inder, en tuurlijk ben ik naïef, dom en veel te goed gelovig geweest om dit zo veel jaren goed te vinden dat zie ik nu gelukkig in. Beetje jammer dat je denkt dat mijn spaarcenten de reden zijn dat mijn ogen nu opeens open gaan. Ik weet dat het bij gescheiden mannen al jaren zo gaat en daarom ook mijn twijfels of ik mijn kinderen nog wel ga zien als ik weg zou gaan.
Aan mijn zelfvertrouwen ben ik aan het werken, cursussen gedaan en nu met de psych. Maar dat heeft helaas tijd nodig na al die jaren.
Zijn stiefmoeder is het met mij een en is heel lief voor mij. Hij heeft een turbulente jeugd gehad en zei heeft genoeg met hem meegemaakt om te weten in wat voor'n situatie ik nu zit.
Nee Belle 1971, het is inderdaad niet gezellig hier bij ons. Gelukkig is het huis groot genoeg om mijn eigen plek te hebben.
Tuurlijk is het niet nu opeens een probleem Vl43inder, en tuurlijk ben ik naïef, dom en veel te goed gelovig geweest om dit zo veel jaren goed te vinden dat zie ik nu gelukkig in. Beetje jammer dat je denkt dat mijn spaarcenten de reden zijn dat mijn ogen nu opeens open gaan. Ik weet dat het bij gescheiden mannen al jaren zo gaat en daarom ook mijn twijfels of ik mijn kinderen nog wel ga zien als ik weg zou gaan.
Aan mijn zelfvertrouwen ben ik aan het werken, cursussen gedaan en nu met de psych. Maar dat heeft helaas tijd nodig na al die jaren.
Zijn stiefmoeder is het met mij een en is heel lief voor mij. Hij heeft een turbulente jeugd gehad en zei heeft genoeg met hem meegemaakt om te weten in wat voor'n situatie ik nu zit.
dinsdag 11 november 2014 13:05
Wat een vreselijk verhaal, ik zit hier gewoon helemaal boos te zijn achter mijn PC
Ik zou in ieder geval stoppen met het uitgeven van spaargeld, je bestedingspatroon drastisch aanpassen en zelfs tegen je man zeggen dat het huis verkocht moet worden omdat er geen geld meer voor is.
Hou dit spaargeld achter de hand voor als je er alleen voor staat, wat volgens mij onvermijdelijk is.
Zoek ondertussen juridische hulp, iemand die je kan vertellen wat je rechten en plichten zijn, ik heb er geen verstand van maar misschien moet jij hem zelfs alimentatie betalen als jullie uit elkaar gaan?
En vooral, kijk naar je kinderen, wat is het beste voor hen?
Heel veel sterkte in ieder geval want ik zou niet meer met zo'n man onder een dak kunnen leven.
Ik zou in ieder geval stoppen met het uitgeven van spaargeld, je bestedingspatroon drastisch aanpassen en zelfs tegen je man zeggen dat het huis verkocht moet worden omdat er geen geld meer voor is.
Hou dit spaargeld achter de hand voor als je er alleen voor staat, wat volgens mij onvermijdelijk is.
Zoek ondertussen juridische hulp, iemand die je kan vertellen wat je rechten en plichten zijn, ik heb er geen verstand van maar misschien moet jij hem zelfs alimentatie betalen als jullie uit elkaar gaan?
En vooral, kijk naar je kinderen, wat is het beste voor hen?
Heel veel sterkte in ieder geval want ik zou niet meer met zo'n man onder een dak kunnen leven.
en me vriend die wilt ook nog wat zegge
dinsdag 11 november 2014 13:11
Hi Swifty, dank voor je adviezen. Het huis staat op beide onze namen alsmede de hyp. Voor mij is het financieel niet haalbaar om hem uit te kopen dus vandaar mijn conclusie dat ik de gene zal moeten zijn om te vertrekken. Zijn familie is er wel in betrokken omdat ze in eerste instantie het geld aan ons beide wilde schenken maar vriend daar een stokje voor heeft gestoken, toen is bij hun wel een kwartje gevallen maar is het toch gebeurt.
Weet zeker dat hij geen flauw idee heeft dat dit bij mij speelt, en dat is nu maar goed ook. Er valt niet met hem te praten en heb daar ook geen zin meer in omdat dat altijd in schelden, schreeuwen en verwijten van zijn kant eindigt voordat het eigenlijk begonnen is.
Ik weet dat ik naar een advocaat moet, maar het klinkt heel stom en waarschijnlijk kinderachtig maar ik weet niet hoe. Ben de hele dag thuis, met hem dus kan niet zomaar weg. Als ik het zo opschrijf denk je vast ze is bang voor hem... denk dat je gelijk hebt.
Tuurlijk moet ik een baan hebben, liefst vandaag nog. Maar dan toch die twijfels.. weer fulltime of misschien beter partime uit angst de kinderen te verliezen. Ik snap dat mijn gedachte gangen voor velen van jullie compleet onrealistisch zijn en niet te volgen. Zit nu eenmaal in een diep dalletje en dan ga je waarschijnlijk rare dingen denken.
Weet zeker dat hij geen flauw idee heeft dat dit bij mij speelt, en dat is nu maar goed ook. Er valt niet met hem te praten en heb daar ook geen zin meer in omdat dat altijd in schelden, schreeuwen en verwijten van zijn kant eindigt voordat het eigenlijk begonnen is.
Ik weet dat ik naar een advocaat moet, maar het klinkt heel stom en waarschijnlijk kinderachtig maar ik weet niet hoe. Ben de hele dag thuis, met hem dus kan niet zomaar weg. Als ik het zo opschrijf denk je vast ze is bang voor hem... denk dat je gelijk hebt.
Tuurlijk moet ik een baan hebben, liefst vandaag nog. Maar dan toch die twijfels.. weer fulltime of misschien beter partime uit angst de kinderen te verliezen. Ik snap dat mijn gedachte gangen voor velen van jullie compleet onrealistisch zijn en niet te volgen. Zit nu eenmaal in een diep dalletje en dan ga je waarschijnlijk rare dingen denken.
dinsdag 11 november 2014 13:15
Je hebt eigenlijk een profiteur jarenlang zijn gang laten gaan? Vanaf het begin gepikt dat jij voor het inkomen zorgde en daarnaast ook (en dat was niet de afspraak toch?) de boodschappen haalde, kookte, waste, kinderen in bed legde? Is dat emancipatie? Of ben je dan een soort slaaf van je bestaan (fulltime werken en dan thuis ook aan de slag kunnen?!) en hij lekker hobbyen, doen waar hij zin in heeft en vooral niks van zeggen?
Lekker op jouw geld geleefd, in jouw huis, dat is ff anders als hij de verzorgende taken had gedaan, huis en kinderen verzorgen, zijn kant van de deal, om het gelijkwaardig te houden.
En hij bestaat het om jou nu te kleineren, te vertellen dat jij niet deugt, niks voorstelt, eigen schuld enz?
Groot gelijk dat je hem eruit gooit. Ergens snap ik je ontgoocheling niet, als je jarenlang dit gedrag al meegemaakt (en getolereerd) hebt. Niks van zeggen & geen consequenties aan gesteld = goedvinden (in zijn ogen).
Ik snap werkelijk niet dat vrouwen zo'n soort leven op zich nemen en niks (durven) terug(te)verwachten van zo'n lulhannes van een partner. Jaar in jaar uit, hoe houd je het uberhaubt vol en waarom denk je dan dat je dat moet kunnen? Wat had je nou eigenlijk aan hem, als partner, als vader? En zijn geld is lekker van hem?! Wat een e*kel en dat is dan de vader van je kinderen, pff, nu het jou niet goed gaat nog lekker even inwrijven?! Maar echt een verrassing mag dat niet heten, gezien zijn houding van jaren, tov jou, gezin en het leven, zijn (non)ambities, enz.
Maar goed, nu deze stap is prima en nu moet je ff heel praktisch zijn. Dat jij hem niet nodig hebt om werk & gezin te combineren (behalve als een soort ongeinteresseerde oppas, die hooguit fysiek aanwezig was als jij aan het werk was) heb je jezelf al bewezen. Het is shit dat je precies nu zonder werk zit. Kan je dat huis betalen ook als je nog een tijdje in uitkeringssituatie zit? Heb je redelijke kans op een baan in jouw werk/branche?
En wat Swifty zegt: niks doen voor je minstens een globaal idee hebt van rechten en plichten, neem svp een familierechtadvocate in de arm voor alleen al een paar gesprekken daarover, zodat je beslagen ten ijs komt. Zorg dat je je info hebt, voordat je alles in gang zet!
Wens je heel veel succes, beter laat dan nooit deze eyeopener, het werd tijd dat je aan jezelf denkt en wat voor jou en de kinderen het gunstigste is. Het is erg wrang dat het zo moet, maar vecht nu voor wat jij waard bent, stel alsnog ferme eisen en grenzen, dat zal oa helpen bijdragen aan je gevoel van eigenwaarde. Boosheid laat je jouw kracht voelen, word maar eens goed boos (op hem, op jezelf) over hoe het allemaal gegaan is, dat zet aan tot aktie en verandering. Dat evt verdriet en teleurstelling (en eigen aandeel enz) komt later wel.
Ga goed voor jezelf zorgen en dat je er zo gunstig mogelijk uitkomt! Heel goed bedenken wat je zou willen, hoe jouw ideale nieuwe situatie eruit zou zien en hoog inzetten. Mensen krijgen helaas niet altijd wat ze "verdienen", maar je kan iig de rollen eens omdraaien en nu de vragende/eisende partij zijn. Omlaag (in wat je vraagt van hem) kan altijd nog! Dit is DE kans om alsnog heel erg goed voor jezelf op te komen!
Lekker op jouw geld geleefd, in jouw huis, dat is ff anders als hij de verzorgende taken had gedaan, huis en kinderen verzorgen, zijn kant van de deal, om het gelijkwaardig te houden.
En hij bestaat het om jou nu te kleineren, te vertellen dat jij niet deugt, niks voorstelt, eigen schuld enz?
Groot gelijk dat je hem eruit gooit. Ergens snap ik je ontgoocheling niet, als je jarenlang dit gedrag al meegemaakt (en getolereerd) hebt. Niks van zeggen & geen consequenties aan gesteld = goedvinden (in zijn ogen).
Ik snap werkelijk niet dat vrouwen zo'n soort leven op zich nemen en niks (durven) terug(te)verwachten van zo'n lulhannes van een partner. Jaar in jaar uit, hoe houd je het uberhaubt vol en waarom denk je dan dat je dat moet kunnen? Wat had je nou eigenlijk aan hem, als partner, als vader? En zijn geld is lekker van hem?! Wat een e*kel en dat is dan de vader van je kinderen, pff, nu het jou niet goed gaat nog lekker even inwrijven?! Maar echt een verrassing mag dat niet heten, gezien zijn houding van jaren, tov jou, gezin en het leven, zijn (non)ambities, enz.
Maar goed, nu deze stap is prima en nu moet je ff heel praktisch zijn. Dat jij hem niet nodig hebt om werk & gezin te combineren (behalve als een soort ongeinteresseerde oppas, die hooguit fysiek aanwezig was als jij aan het werk was) heb je jezelf al bewezen. Het is shit dat je precies nu zonder werk zit. Kan je dat huis betalen ook als je nog een tijdje in uitkeringssituatie zit? Heb je redelijke kans op een baan in jouw werk/branche?
En wat Swifty zegt: niks doen voor je minstens een globaal idee hebt van rechten en plichten, neem svp een familierechtadvocate in de arm voor alleen al een paar gesprekken daarover, zodat je beslagen ten ijs komt. Zorg dat je je info hebt, voordat je alles in gang zet!
Wens je heel veel succes, beter laat dan nooit deze eyeopener, het werd tijd dat je aan jezelf denkt en wat voor jou en de kinderen het gunstigste is. Het is erg wrang dat het zo moet, maar vecht nu voor wat jij waard bent, stel alsnog ferme eisen en grenzen, dat zal oa helpen bijdragen aan je gevoel van eigenwaarde. Boosheid laat je jouw kracht voelen, word maar eens goed boos (op hem, op jezelf) over hoe het allemaal gegaan is, dat zet aan tot aktie en verandering. Dat evt verdriet en teleurstelling (en eigen aandeel enz) komt later wel.
Ga goed voor jezelf zorgen en dat je er zo gunstig mogelijk uitkomt! Heel goed bedenken wat je zou willen, hoe jouw ideale nieuwe situatie eruit zou zien en hoog inzetten. Mensen krijgen helaas niet altijd wat ze "verdienen", maar je kan iig de rollen eens omdraaien en nu de vragende/eisende partij zijn. Omlaag (in wat je vraagt van hem) kan altijd nog! Dit is DE kans om alsnog heel erg goed voor jezelf op te komen!
Een open hart toont de weg naar een bezield leven..
dinsdag 11 november 2014 13:21
En juist omdat je geen idee hebt van je rechten, oa op omgangsregelingen en co-ouderschap, zal je je toch moeten informeren. Je kan toch zgn een sollicitatiegesprek hebben en intussen een uur bij advokaat zitten? Via internet alvast allerlei info googlen, over ouderschapsplannen en andere zaken bij uit elkaar gaan? Je samenleefcontract nog eens doornemen op afspraken? Je inschrijven bij woningbouwvereniging?
Je zit toch niet hele dagen thuis? Zeg maar dat je gek wordt van het niksdoen en je dat niet gewend bent, dat je erop uit gaat om te solliciteren of als afleiding, geef er maar een draai aan, maar zoek info, ga googlen, ga je voorbereiden. Hoe beter je voorbereid bent, hoe minder angst voor dingen die je nu zelf verzint, maar niet weet of het zo is.
Laat je inlichten. Zoek vriendinnen op, of heb je zelf familie waar je ff rustig kan googlen oid?
Kom uit deze passieve modus, je hebt je veel te lang laten intimideren door zo'n egocentrische lapzwans. Kan best een beetje subtiel, waarom zou jij opeens hele dagen thuiszitten met hem? Breek uit die recente patronen, die kracht heb je al die jaren gehad, zet die nu voor jezelf en je kinderen in! Kom in aktie!
Je zit toch niet hele dagen thuis? Zeg maar dat je gek wordt van het niksdoen en je dat niet gewend bent, dat je erop uit gaat om te solliciteren of als afleiding, geef er maar een draai aan, maar zoek info, ga googlen, ga je voorbereiden. Hoe beter je voorbereid bent, hoe minder angst voor dingen die je nu zelf verzint, maar niet weet of het zo is.
Laat je inlichten. Zoek vriendinnen op, of heb je zelf familie waar je ff rustig kan googlen oid?
Kom uit deze passieve modus, je hebt je veel te lang laten intimideren door zo'n egocentrische lapzwans. Kan best een beetje subtiel, waarom zou jij opeens hele dagen thuiszitten met hem? Breek uit die recente patronen, die kracht heb je al die jaren gehad, zet die nu voor jezelf en je kinderen in! Kom in aktie!
Een open hart toont de weg naar een bezield leven..
dinsdag 11 november 2014 13:33
Wat een leventje heeft jouw man. De kinderen hun natje en droogje geven,niet hoeven werken..
En jij mocht dus fulltime werken en daarnaast dus ook nog alles thuis doen. Heel slecht geregeld, voor jou dan. Opzouten met die profiteur, hij is je alleen maar tot last.
Je bent toch al gewend alles alleen te doen, dus alleenstaande moeder worden/zijn, dat red jij zeker, het word denk ik alleen maar makkelijker zonder dit blok aan je been.
Verdiep je in je rechten zoals hier ook al word gezegd, zodat je hopelijk de kinderen mee kunt nemen.
Maar ga iig bij die nutteloze uitvreter weg!
En jij mocht dus fulltime werken en daarnaast dus ook nog alles thuis doen. Heel slecht geregeld, voor jou dan. Opzouten met die profiteur, hij is je alleen maar tot last.
Je bent toch al gewend alles alleen te doen, dus alleenstaande moeder worden/zijn, dat red jij zeker, het word denk ik alleen maar makkelijker zonder dit blok aan je been.
Verdiep je in je rechten zoals hier ook al word gezegd, zodat je hopelijk de kinderen mee kunt nemen.
Maar ga iig bij die nutteloze uitvreter weg!
dinsdag 11 november 2014 13:47
Helder zomer72. Heb je al psychologische hulp om inzicht te krijgen in jezelf en je handvatten te geven om met de situatie om te gaan? Het is belangrijk om iets van hulp van buitenaf te hebben voordat je drastische maatregelen gaat nemen. Als je geestelijk sterk(er) bent, dan gaan de rest van de concrete stappen stukken makkelijker dan als je nog in geestelijke armoede leeft. Hoop echt dat je snel de hulp krijgt die je nodig hebt!
