Carrousel

Vorig jaar had ik een ‘flirt’ met een vrouwelijke collega. We hadden geen affaire met elkaar, maar we werden wel steeds hechter met elkaar, op een flirtende, romantische manier. Het bleef echter vaag, en we spraken ons beiden nooit ronduit uit over onze gevoelens.

Op een gegeven moment werd het me te ingewikkeld, en ik wil dit soort situaties ook niet op mijn werk hebben. Op mijn werk wil ik me volledig wijden aan mijn werk, en niet bezig zijn met romantiek.

Dit jaar zijn de roosters van de werknemers anders ingedeeld, waardoor zij en ik niet meer zo vaak direct samenwerken. We werken beiden parttime, en lopen elkaar zodoende vaak ‘mis’.

Hierdoor werd ons contact en onze band ook minder, en zo heeft het zich voor een aanzienlijk deel vanzelf opgelost. Ik vind het wel prima zo, het is nu veel rustiger. Soms vergeet ik zelfs dat ze nog mijn collega is. Maar ongeveer eenmaal per maand, niet op vaste dagen, valt het zo dat we tegelijk zijn ingeroosterd. En op het moment dat ze binnenstapt komt al het gevoel weer helemaal terug, dan lijkt het net alsof ze nooit weg is geweest. Dan sta ik te trillen op mijn benen en doe de hele dag nerveus. Op alle andere dagen van de maand ben ik serieus, professioneel en in de pauzes praat en lach ik veel met mijn collega’s. Dan voel ik me als het ware als een vis in het water. Maar als zij erbij is zit ik in de pauze alleen maar nerveus te grijnzen, en zeg ik bijna geen woord.

Elke keer verlopen de fases hetzelfde; De week na het weerzien zijn mijn emoties een puinhoop, dan voel ik me constant vrolijk en verdrietig tegelijk, dan mis ik haar, dan voel ik me verliefd, en tegelijk probeer ik dat weg te drukken en zo snel mogelijk weer de gewone draad op te pakken op mijn werk. En daarna wordt dat langzaam steeds minder, tot het bijna is vervaagd, en ik haar bij wijze van spreken bijna ben vergeten. En elke keer net als ik zeker weet dat ik eroverheen ben, dan opeens zijn we weer tegelijk ingeroosterd en begint alles weer van voren af aan.

Het lijkt net een soort carrousel die maar blijft draaien zodat ik niet uit kan stappen.

Ik zou graag een manier hebben om die ene dag in de maand wat minder invloed te laten hebben op de rest van de maand.

Nu ik het teruglees klinkt het inderdaad wel een beetje als de maandelijkse vrouwelijke ongemakken.

Maar nee, het valt niet samen met de ovulatie, het ligt allemaal in de hand van onze ouwe trouwe roostermaker.

Ik ben niet zo van het online daten, maar ik kom af en toe op andere plekken wel leuke mensen tegen. Laatst heb ik nog koffie gedronken met een leuke vrouw. En toch... elke maand opnieuw komt dit er weer tussen... ook als ik me voorneem om dit keer echt, echt, echt kalm te blijven en gewoon te doen.

Het liefje is nog maar eenmaal per maand op de zaak inderdaad. Althans, tegelijk met mij. Maar die ene dag zorgt er wel voor dat ik elke maand minstens een week in een emotionele ratjetoe zit.

Ervoor gaan nu we eigenlijk in de praktijk nauwelijks nog collega's zijn, dat heb ik overwogen en er ook een voorzichtige poging toe gedaan. Toen we net die nieuwe roosters hadden, begin dit jaar, heb ik het initiatief genomen om het contact naar buiten het werk te tillen. Ze reageerde daar in eerste instantie enthousiast op, en nam zelf ook initiatief. We zijn toen in heel korte tijd een paar keer uit geweest, niets hoogdravends, maar gewoon een paar keer iets wezen drinken samen, en een keer naar een kleinschalig concert. Maar het bleef een beetje 'raar'. Het lukte me niet om haar los te zien van het werk, en ik voelde bij haar ook aarzeling. Het contact stagneerde min of meer, door haar aarzeling durfde ik haar niet opnieuw mee uit te vragen, en zij vroeg mij ook niet meer. En daarna zagen we elkaar dus nog maar gemiddeld eenmaal per maand.

Daarnaast hebben we vergaderingen en bedrijfsfeesten nog wel altijd samen. Gelukkig komen die maar een paar keer per jaar voor, maar dan merk ik weer goed dat we wel degelijk nog steeds collega's zijn. Bedrijfsfeest nog niet gehad dit jaar, vergadering wel.

Op zich zou dit geen probleem hoeven zijn, als ze serieus romantisch geïnteresseerd in me zou zijn, zou er vast wel een mouw aan te passen zijn. Maar omdat het contact buiten het werk half een fiasco werd, ben ik bang dat ze me alleen maar leuk vond als collega, maar daarbuiten wellicht niet.

Ziekmelden op de dag dat ze er is vind ik ietwat ver gaan, en het kan ook niet altijd, omdat ze soms op het laatste moment ingeroosterd is om bv voor iemand in te vallen. En dan kom ik er pas achter op de dag zelf dat ze er is.

Mee eens. Dit getwijfel en halfslachtige gedoe moet stoppen. Ik maak mezelf ook helemaal tureluurs met steeds maar terugdenken aan die afspraakjes. Wat deed ik goed, wat deed ik fout. Kan ze op iets afgeknapt zijn, kan ik dat nog herstellen. Terwijl ik er toch niets meer aan kan veranderen. Ik ben gewoon mezelf geweest, en dus niet perfect, maar dat hoeft ook niet.

Nu ga ik kiezen tussen twee opties: Volledig open tegen haar zijn over mijn gevoelens, en dan zegt ze het maar: ja of nee. Dan stel ik me wel heel kwetsbaar op, en het blijft nog altijd een collega, maar goed, dat is dan maar zo. Desnoods zoek ik dan wel een oplossing voor die ene dag in de maand.

De andere optie is voor mezelf alle gevoelswegen naar haar afsluiten, dus beginnen met de acceptatie dat we nooit meer zullen zijn dan wat we nu zijn, desnoods met veel tranen, ijs, wijn en wat er al niet bijhoort.

En welke van de twee opties het wordt, dat moet ik van mezelf snel beslissen en er dan ook direct naar handelen.

Ik heb gekozen voor de tweede optie; ik wil het afsluiten, ondanks het 'open einde'. Als me dat lukt, denk ik ook dat ik uiteindelijk wel redelijk om kan gaan met die ene dag in de maand. Ik denk dat het me kan helpen als ik het voor mezelf ook zichtbaar afsluit met een daad. In de sfeer van flessenpost met een afscheidsbrief in zee gooien, maar dan simpeler en minder dramatisch. Iemand een idee?

Nou, ze heeft geloof ik soms wel een vriendje, maar nooit voor vast voor zover ik weet. Ze vertelt vaak over feesten waar ze is geweest, en afgaande op haar verhalen heeft ze een druk sociaal leven. Ik weet ook niet of ze zich wel voelt aangetrokken tot vrouwen, maar ze doet tegen mij wel anders dan tegen andere vrouwen. Naar mij toe is ze lichamelijker en ze probeert telkens alleen met me te zijn. Althans, dat was dan vooral toen we nog vaak samenwerkten, de laatste tijd zien we elkaar dus niet veel meer. Maar nu nog steeds, op die ene dag in de maand, doet ze nog steeds zo tegen me.

Toch zit er voor mijn gevoel niet meer in, het is me te onduidelijk allemaal. Daar kan ik niet goed tegen, ik zit steeds te malen van wat als ik nou dit had gedaan, en wat als... Ik denk echt dat het beter ik als ik het voor mezelf afsluit.

Dat van dat ijzeren hek om mijn hart is inderdaad een mooie methode. Dat zal ik dan ook zeker proberen wanneer ik haar weer zie. Het zal moeten uitdoven inderdaad.

Echt daten doe ik niet meer zoveel, soms kom ik wel andere leuke vrouwen tegen, maar ik zet dat dan niet echt door. Deels omdat ik nog teveel met deze vrouw in gedachten zit, en deels omdat ik toch ook wel bang ben om opnieuw door liefdespijn heen te gaan. Eigenlijk hoop ik erop dat ik hierna een tijdje niet meer verliefd word, en dat het rustig blijft op dat gebied.