Relaties
alle pijlers
Depressie partner breekt ons op.
vrijdag 5 december 2014 14:46
Mijn partner is nu al meer dan een jaar depressief en het breekt ons nu echt kapot.
We hebben samen een zoontje en hij heeft natuurlijk een fijne stressloze omgeving nodig, en vooral daarom denk ik dat het zo niet langer kan.
Mijn partner zit momenteel in de WW en dat heeft hem nog depressiever gemaakt denk ik, al is de depressie eerder gestart. Psychologische hulp heeft hem en mij alleen maar meer kapot gemaakt en veel geld gekost dat er eigenlijk al niet was.
Dat het gedrag van partner voortkwam uit depressie zijn we pas later achtergekomen, wisten we nog niet vanaf het moment dat partner vervelend gedrag ging vertonen.
Partner is echt geen leuk persoon meer. Doet gemeen, liegt, geeft mij overal de schuld van, wilt niet praten, ook niet over belangrijke zaken, maakt mij belachelijk. Tegen andere doet hij alsof er niets aan de hand is, terwijl hij beweerd dat hij juist op probeerd aan te geven aan andere dat zijn gedrag inderdaad niet normaal is en zeer zwaar voor mij is. Hij communiceert sowieso bijna niet, alleen als ik zeg ik ga over 10 minuten slapen ik ben doodmoe, dan wilt hij nog wel eens een heel gesprek aangaan.
Ik weet het gewoon niet meer.
Ik vind de stap om uit elkaar te gaan erg groot. Om er dus voor te kiezen om samen met kind ergens anders te gaan wonen. De huidige woning te verkopen en dergelijke.
Het is natuurlijk een situatie die je niet wilt. Maar deze situatie hoe die nu is redt ik niet.
Ik betwijfel of partner meewerkt aan een scheiding en dergelijke. Want dan zal ik alles moeten regelen inclusief zijn nieuwe onderkomen zodra de woning verkocht is.
Maar op dit moment begin ik toch echt te geloven dat die stap misschien de enige juiste is. De enige die misschien de rust geef, uiteindelijk, die nodig is.
We hebben samen een zoontje en hij heeft natuurlijk een fijne stressloze omgeving nodig, en vooral daarom denk ik dat het zo niet langer kan.
Mijn partner zit momenteel in de WW en dat heeft hem nog depressiever gemaakt denk ik, al is de depressie eerder gestart. Psychologische hulp heeft hem en mij alleen maar meer kapot gemaakt en veel geld gekost dat er eigenlijk al niet was.
Dat het gedrag van partner voortkwam uit depressie zijn we pas later achtergekomen, wisten we nog niet vanaf het moment dat partner vervelend gedrag ging vertonen.
Partner is echt geen leuk persoon meer. Doet gemeen, liegt, geeft mij overal de schuld van, wilt niet praten, ook niet over belangrijke zaken, maakt mij belachelijk. Tegen andere doet hij alsof er niets aan de hand is, terwijl hij beweerd dat hij juist op probeerd aan te geven aan andere dat zijn gedrag inderdaad niet normaal is en zeer zwaar voor mij is. Hij communiceert sowieso bijna niet, alleen als ik zeg ik ga over 10 minuten slapen ik ben doodmoe, dan wilt hij nog wel eens een heel gesprek aangaan.
Ik weet het gewoon niet meer.
Ik vind de stap om uit elkaar te gaan erg groot. Om er dus voor te kiezen om samen met kind ergens anders te gaan wonen. De huidige woning te verkopen en dergelijke.
Het is natuurlijk een situatie die je niet wilt. Maar deze situatie hoe die nu is redt ik niet.
Ik betwijfel of partner meewerkt aan een scheiding en dergelijke. Want dan zal ik alles moeten regelen inclusief zijn nieuwe onderkomen zodra de woning verkocht is.
Maar op dit moment begin ik toch echt te geloven dat die stap misschien de enige juiste is. De enige die misschien de rust geef, uiteindelijk, die nodig is.
vrijdag 5 december 2014 14:53
Of je uit elkaar moet, weet ik niet. Een depressie is heel naar en een serieuze ziekte, maar geen vrijbrief om je onbeschoft te gedragen, en zo klinkt het wel. Ik begrijp dat je man op dit moment niet behandeld wordt? Dan zou ik hem duidelijk maken dat hij hulp moet zoeken en aan zijn issues moet werken, omdat je anders niet verder gaat zo.
En nee, je hoeft voor hem geen ander huis te regelen. Iemand die ziek is helpen is oké, maar als je uit elkaar gaat, zal hij echt zelf dingen moeten oppakken.
En nee, je hoeft voor hem geen ander huis te regelen. Iemand die ziek is helpen is oké, maar als je uit elkaar gaat, zal hij echt zelf dingen moeten oppakken.
vrijdag 5 december 2014 14:58
quote:sassafras schreef op 05 december 2014 @ 14:53:
Of je uit elkaar moet, weet ik niet. Een depressie is heel naar en een serieuze ziekte, maar geen vrijbrief om je onbeschoft te gedragen, en zo klinkt het wel. Ik begrijp dat je man op dit moment niet behandeld wordt? Dan zou ik hem duidelijk maken dat hij hulp moet zoeken en aan zijn issues moet werken, omdat je anders niet verder gaat zo.
En nee, je hoeft voor hem geen ander huis te regelen. Iemand die ziek is helpen is oké, maar als je uit elkaar gaat, zal hij echt zelf dingen moeten oppakken.
Hij heeft momenteel geen behandeling meer inderdaad.
Hij is hier wel mee begonnen, maar dit maakte hem zieker. En mij daarbij.
We zijn dit helaas moeten stoppen omdat het echt niet meer ging.
Helaas is het financieel echt een te groot risico om het nogmaals te proberen, aangezien we al diverse behandelaren/instanties geprobeerd hebben.
De meeste hulpverleners komen sowieso niet veel verder dan tegen mij (?) zeggen dat ik hem meer moet laten slapen (alsof we het over een kind hebben in plaats van een volwassen man). Daarnaast slaapt hij voldoende en is dat het probleem dan ook niet.
Of je uit elkaar moet, weet ik niet. Een depressie is heel naar en een serieuze ziekte, maar geen vrijbrief om je onbeschoft te gedragen, en zo klinkt het wel. Ik begrijp dat je man op dit moment niet behandeld wordt? Dan zou ik hem duidelijk maken dat hij hulp moet zoeken en aan zijn issues moet werken, omdat je anders niet verder gaat zo.
En nee, je hoeft voor hem geen ander huis te regelen. Iemand die ziek is helpen is oké, maar als je uit elkaar gaat, zal hij echt zelf dingen moeten oppakken.
Hij heeft momenteel geen behandeling meer inderdaad.
Hij is hier wel mee begonnen, maar dit maakte hem zieker. En mij daarbij.
We zijn dit helaas moeten stoppen omdat het echt niet meer ging.
Helaas is het financieel echt een te groot risico om het nogmaals te proberen, aangezien we al diverse behandelaren/instanties geprobeerd hebben.
De meeste hulpverleners komen sowieso niet veel verder dan tegen mij (?) zeggen dat ik hem meer moet laten slapen (alsof we het over een kind hebben in plaats van een volwassen man). Daarnaast slaapt hij voldoende en is dat het probleem dan ook niet.
vrijdag 5 december 2014 15:02
quote:_Flower_85 schreef op 05 december 2014 @ 14:58:
[...]
Hij heeft momenteel geen behandeling meer inderdaad.
Hij is hier wel mee begonnen, maar dit maakte hem zieker. En mij daarbij.
We zijn dit helaas moeten stoppen omdat het echt niet meer ging.
Helaas is het financieel echt een te groot risico om het nogmaals te proberen, aangezien we al diverse behandelaren/instanties geprobeerd hebben.
De meeste hulpverleners komen sowieso niet veel verder dan tegen mij (?) zeggen dat ik hem meer moet laten slapen (alsof we het over een kind hebben in plaats van een volwassen man). Daarnaast slaapt hij voldoende en is dat het probleem dan ook niet.Maar wat zegt je huisarts dan als je dit voorlegt? En scheiden is nog altijd duurder dan je eigen risico (is dat niet al op?) van je zorgverzekering.
[...]
Hij heeft momenteel geen behandeling meer inderdaad.
Hij is hier wel mee begonnen, maar dit maakte hem zieker. En mij daarbij.
We zijn dit helaas moeten stoppen omdat het echt niet meer ging.
Helaas is het financieel echt een te groot risico om het nogmaals te proberen, aangezien we al diverse behandelaren/instanties geprobeerd hebben.
De meeste hulpverleners komen sowieso niet veel verder dan tegen mij (?) zeggen dat ik hem meer moet laten slapen (alsof we het over een kind hebben in plaats van een volwassen man). Daarnaast slaapt hij voldoende en is dat het probleem dan ook niet.Maar wat zegt je huisarts dan als je dit voorlegt? En scheiden is nog altijd duurder dan je eigen risico (is dat niet al op?) van je zorgverzekering.
vrijdag 5 december 2014 15:08
De huisarts geeft aan er niet veel mee te kunnen.
Het probleem is wel dat voor andere aan mijn man niet goed te zien is dat hij depressief is en dat zijn gedrag ondraaglijk is. Ik kan het dan wel aangeven maar in zo’n geval wordt het toch gecontroleerd bij partner. En die geeft dan zo’n antwoord waardoor de hulpverlener denkt dat het dus niet klopt. Terwijl partner aangeeft dat hij juist probeerd mijn verhaal te bevestigen en nog extra kracht wilt bijzetten.
Het probleem is wel dat voor andere aan mijn man niet goed te zien is dat hij depressief is en dat zijn gedrag ondraaglijk is. Ik kan het dan wel aangeven maar in zo’n geval wordt het toch gecontroleerd bij partner. En die geeft dan zo’n antwoord waardoor de hulpverlener denkt dat het dus niet klopt. Terwijl partner aangeeft dat hij juist probeerd mijn verhaal te bevestigen en nog extra kracht wilt bijzetten.
vrijdag 5 december 2014 15:18
Wat een lastige situatie.
Ik ben geen psycholoog maar heeft hij wellicht een persoonlijkheidsstoornis? Zijn gedrag klinkt niet als 'gewoon' depressief, zo met gelieg, etc.
Heeft hij als intake bij een hulpverlener geen vragenlijst moeten invullen? Dan hoeft hij niet zelf z'n verhaal te vertellen maar komen knelpunten al uit zijn antwoorden naar boven.
Hij zit al een jaar in een depressie, maar wellicht was de aanloop ernaartoe al veel langer aan de gang. Dat lijkt me veel te lang om niet naar een hulpverlener te gaan. Hij heeft hulp nodig maar moet dit wel zelf willen.
Wat zegt hij dat voor jou deze situatie onhoudbaar is? Heeft hij een goede vriend/vriendin met wie hij uitgebreider praat?
Ik ben geen psycholoog maar heeft hij wellicht een persoonlijkheidsstoornis? Zijn gedrag klinkt niet als 'gewoon' depressief, zo met gelieg, etc.
Heeft hij als intake bij een hulpverlener geen vragenlijst moeten invullen? Dan hoeft hij niet zelf z'n verhaal te vertellen maar komen knelpunten al uit zijn antwoorden naar boven.
Hij zit al een jaar in een depressie, maar wellicht was de aanloop ernaartoe al veel langer aan de gang. Dat lijkt me veel te lang om niet naar een hulpverlener te gaan. Hij heeft hulp nodig maar moet dit wel zelf willen.
Wat zegt hij dat voor jou deze situatie onhoudbaar is? Heeft hij een goede vriend/vriendin met wie hij uitgebreider praat?
vrijdag 5 december 2014 15:22
quote:_Flower_85 schreef op 05 december 2014 @ 15:20:
[...]
Dat hebben we dus al geprobeerd. Helaas is dat niet goed gegaan.
We zijn naar meerdere instanties (GGZ) gegaan.
Wat gaat er niet goed dan? Is de behandeling niet goed, heeft je man de motivatie niet, staat hij er niet voor open? heeft hij medicatie geprobeerd?
Ik vind dat je als ouder het aan je kinderen verplicht bent om er alles aan te doen om beter te worden. Hoeveel moeite je dat ook kost.
[...]
Dat hebben we dus al geprobeerd. Helaas is dat niet goed gegaan.
We zijn naar meerdere instanties (GGZ) gegaan.
Wat gaat er niet goed dan? Is de behandeling niet goed, heeft je man de motivatie niet, staat hij er niet voor open? heeft hij medicatie geprobeerd?
Ik vind dat je als ouder het aan je kinderen verplicht bent om er alles aan te doen om beter te worden. Hoeveel moeite je dat ook kost.
vrijdag 5 december 2014 15:23
Hoe bedoel je de psychologische hulp heeft hem en jouw kapot gemaakt ?
Is hij bij een psychiater geweest ? En wat voor behandelingen heeft hij gehad ?
Ik vind het moeilijk, hulp maakt jullie kapot, maar geen hulp gaat de boel ook kapot ?
Wil jouw man zich wel laten helpen ? Heeft hij dat gewoon niet in zijn hoofd hulp maakt hem en jouw kapot ???
Wil hij wel beter worden ? Nu is bekend dat als je depressief bent dat je niks wilt.
Dus op een gegeven moment is de relatie gewoon op. Zeker als iemand helemaal niks wil en zich afreageert op jouw.
Dan houdt het eens op natuurlijk ziek of niet. Aan onder door gaan moet je als moeder niet willen.
Maar goed als jij dan ook nog eens een huisje moet gaan zoeken voor hem?
Dan denk ik moet hij gewoon niet eens zelf verantwoording nemen voor zichzelf.
Kan hij niet ergens intern gaan en zo zijn ziekte aanpakken. Zal zeker moeilijk zijn maar zo verandert er ook niks.
Is hij bij een psychiater geweest ? En wat voor behandelingen heeft hij gehad ?
Ik vind het moeilijk, hulp maakt jullie kapot, maar geen hulp gaat de boel ook kapot ?
Wil jouw man zich wel laten helpen ? Heeft hij dat gewoon niet in zijn hoofd hulp maakt hem en jouw kapot ???
Wil hij wel beter worden ? Nu is bekend dat als je depressief bent dat je niks wilt.
Dus op een gegeven moment is de relatie gewoon op. Zeker als iemand helemaal niks wil en zich afreageert op jouw.
Dan houdt het eens op natuurlijk ziek of niet. Aan onder door gaan moet je als moeder niet willen.
Maar goed als jij dan ook nog eens een huisje moet gaan zoeken voor hem?
Dan denk ik moet hij gewoon niet eens zelf verantwoording nemen voor zichzelf.
Kan hij niet ergens intern gaan en zo zijn ziekte aanpakken. Zal zeker moeilijk zijn maar zo verandert er ook niks.
vrijdag 5 december 2014 15:30
Zoals anderen hier al zeggen en ik ook al probeerde aan te geven: wat jij beschrijft klinkt niet als een depressie.
Ik vind het moeilijk te geloven dat er geen hulp mogelijk is. Zou het niet zo kunnen zijn, dat jij het "probleem" heel anders ziet dan je man? Vindt hij zelf dat hij ziek is? En wat denkt hij dat er aan de hand is? Is hij veranderd in de jaren dat je hem kent, of is dat liegen en niet willen communiceren altijd zo geweest?
Je schrijft dat je man en jij zieker werden van de behandeling, hoe bedoel je dat precies? En waarom werd er tegen jou gezegd wat je moest doen? Waren jullie samen in therapie? Speelt er nog meer dan alleen je man's depressie en werkeloosheid?
Ik vind het moeilijk te geloven dat er geen hulp mogelijk is. Zou het niet zo kunnen zijn, dat jij het "probleem" heel anders ziet dan je man? Vindt hij zelf dat hij ziek is? En wat denkt hij dat er aan de hand is? Is hij veranderd in de jaren dat je hem kent, of is dat liegen en niet willen communiceren altijd zo geweest?
Je schrijft dat je man en jij zieker werden van de behandeling, hoe bedoel je dat precies? En waarom werd er tegen jou gezegd wat je moest doen? Waren jullie samen in therapie? Speelt er nog meer dan alleen je man's depressie en werkeloosheid?
vrijdag 5 december 2014 15:40
quote:Istar_ schreef op 05 december 2014 @ 15:22:
[...]
Wat gaat er niet goed dan? Is de behandeling niet goed, heeft je man de motivatie niet, staat hij er niet voor open? heeft hij medicatie geprobeerd?
Ik vind dat je als ouder het aan je kinderen verplicht bent om er alles aan te doen om beter te worden. Hoeveel moeite je dat ook kost.
Hij staat er opzich wel open voor. Heeft zich er eerst tegenaf gezet, maar heeft zich erdaarna volledig voor open gesteld.
De GGZ vond dat hij zelf met oplossingen moest komen. Dit was moeilijk voor hem, maar hij heeft dat wel gedaan. Maar ieder plan/idee werd als eerste positief ontvangen om vervolgens helemaal te worden afgekraakt door de hulpverlener.
Daarnaast was de informatie van de hulpverleners onduidelijk en verwarrend.
Medicatie wilde hij proberen. Hij vond het wel erg eng, vooral vanwege de bijwerkingen. Hij wilde het niet proberen in een omgeving waar ook ik en ons zoontje zouden zijn.
Daarom zou hij tijdelijk opgenomen gaan worden om zo intensieve therapie te krijgen en in een veilige omgeving met de medicatie te kunnen starten.
Dit plan gaf al veel rust bij mijn partner.
Op het moment dat we met de hulpverleners de afspraak hadden om hier verder over te praten, hoe dit dan precies in zijn werk ging was het plan opeens van de baan (besloten door hulpverleners, zonder uitleg). Met de medicatie is partner dan ook niet gestart omdat hij er geen begeleiding meer bij zou krijgen en hij er niet mee kon starten in een veilige omgeving.
Daarna is partner eigenlijk volledig ingestort en wilde zelfmoord plegen. De hulpverleners waren vanaf toen niet meer bereid te praten.
We hebben gelukkig veel steun van mijn moeder gekregen, ook als oppas voor ons kind.
[...]
Wat gaat er niet goed dan? Is de behandeling niet goed, heeft je man de motivatie niet, staat hij er niet voor open? heeft hij medicatie geprobeerd?
Ik vind dat je als ouder het aan je kinderen verplicht bent om er alles aan te doen om beter te worden. Hoeveel moeite je dat ook kost.
Hij staat er opzich wel open voor. Heeft zich er eerst tegenaf gezet, maar heeft zich erdaarna volledig voor open gesteld.
De GGZ vond dat hij zelf met oplossingen moest komen. Dit was moeilijk voor hem, maar hij heeft dat wel gedaan. Maar ieder plan/idee werd als eerste positief ontvangen om vervolgens helemaal te worden afgekraakt door de hulpverlener.
Daarnaast was de informatie van de hulpverleners onduidelijk en verwarrend.
Medicatie wilde hij proberen. Hij vond het wel erg eng, vooral vanwege de bijwerkingen. Hij wilde het niet proberen in een omgeving waar ook ik en ons zoontje zouden zijn.
Daarom zou hij tijdelijk opgenomen gaan worden om zo intensieve therapie te krijgen en in een veilige omgeving met de medicatie te kunnen starten.
Dit plan gaf al veel rust bij mijn partner.
Op het moment dat we met de hulpverleners de afspraak hadden om hier verder over te praten, hoe dit dan precies in zijn werk ging was het plan opeens van de baan (besloten door hulpverleners, zonder uitleg). Met de medicatie is partner dan ook niet gestart omdat hij er geen begeleiding meer bij zou krijgen en hij er niet mee kon starten in een veilige omgeving.
Daarna is partner eigenlijk volledig ingestort en wilde zelfmoord plegen. De hulpverleners waren vanaf toen niet meer bereid te praten.
We hebben gelukkig veel steun van mijn moeder gekregen, ook als oppas voor ons kind.
vrijdag 5 december 2014 15:43
quote:_Flower_85 schreef op 05 december 2014 @ 15:40:
[...]
Hij staat er opzich wel open voor. Heeft zich er eerst tegenaf gezet, maar heeft zich erdaarna volledig voor open gesteld.
De GGZ vond dat hij zelf met oplossingen moest komen. Dit was moeilijk voor hem, maar hij heeft dat wel gedaan. Maar ieder plan/idee werd als eerste positief ontvangen om vervolgens helemaal te worden afgekraakt door de hulpverlener.
Daarnaast was de informatie van de hulpverleners onduidelijk en verwarrend.
Medicatie wilde hij proberen. Hij vond het wel erg eng, vooral vanwege de bijwerkingen. Hij wilde het niet proberen in een omgeving waar ook ik en ons zoontje zouden zijn.
Daarom zou hij tijdelijk opgenomen gaan worden om zo intensieve therapie te krijgen en in een veilige omgeving met de medicatie te kunnen starten.
Dit plan gaf al veel rust bij mijn partner.
Op het moment dat we met de hulpverleners de afspraak hadden om hier verder over te praten, hoe dit dan precies in zijn werk ging was het plan opeens van de baan (besloten door hulpverleners, zonder uitleg). Met de medicatie is partner dan ook niet gestart omdat hij er geen begeleiding meer bij zou krijgen en hij er niet mee kon starten in een veilige omgeving.
Daarna is partner eigenlijk volledig ingestort en wilde zelfmoord plegen. De hulpverleners waren vanaf toen niet meer bereid te praten.
We hebben gelukkig veel steun van mijn moeder gekregen, ook als oppas voor ons kind.
Hulpverleners die een depressieve patiënt niet meer willen helpen omdát hij suïcidaal wordt?
Zou het kunnen zijn dat hij ook hierover liegt?
[...]
Hij staat er opzich wel open voor. Heeft zich er eerst tegenaf gezet, maar heeft zich erdaarna volledig voor open gesteld.
De GGZ vond dat hij zelf met oplossingen moest komen. Dit was moeilijk voor hem, maar hij heeft dat wel gedaan. Maar ieder plan/idee werd als eerste positief ontvangen om vervolgens helemaal te worden afgekraakt door de hulpverlener.
Daarnaast was de informatie van de hulpverleners onduidelijk en verwarrend.
Medicatie wilde hij proberen. Hij vond het wel erg eng, vooral vanwege de bijwerkingen. Hij wilde het niet proberen in een omgeving waar ook ik en ons zoontje zouden zijn.
Daarom zou hij tijdelijk opgenomen gaan worden om zo intensieve therapie te krijgen en in een veilige omgeving met de medicatie te kunnen starten.
Dit plan gaf al veel rust bij mijn partner.
Op het moment dat we met de hulpverleners de afspraak hadden om hier verder over te praten, hoe dit dan precies in zijn werk ging was het plan opeens van de baan (besloten door hulpverleners, zonder uitleg). Met de medicatie is partner dan ook niet gestart omdat hij er geen begeleiding meer bij zou krijgen en hij er niet mee kon starten in een veilige omgeving.
Daarna is partner eigenlijk volledig ingestort en wilde zelfmoord plegen. De hulpverleners waren vanaf toen niet meer bereid te praten.
We hebben gelukkig veel steun van mijn moeder gekregen, ook als oppas voor ons kind.
Hulpverleners die een depressieve patiënt niet meer willen helpen omdát hij suïcidaal wordt?
Zou het kunnen zijn dat hij ook hierover liegt?
vrijdag 5 december 2014 15:44
Op welk vlak moest hij met oplossingen komen? Ik begrijp het niet zo goed?
Waarom durft hij niet met medicatie te beginnen? Hij was toch onder behandeling? Dan heb je toch een voortgang over hoe de medicatie valt? Bij een ggz is toch een psychiater met wie hij controlegesprekken over de medicijnen heeft?
Waarom durft hij niet met medicatie te beginnen? Hij was toch onder behandeling? Dan heb je toch een voortgang over hoe de medicatie valt? Bij een ggz is toch een psychiater met wie hij controlegesprekken over de medicijnen heeft?
vrijdag 5 december 2014 15:45
Over wat voor medicatie praat je?
Is een 'rustgevend' medicijn al niet voldoende om wat meer rust te creëren?
En waarom zijn de hulpverleners niet meer bereid te praten als je partner zelfmoord wil plegen?!?! Juist dan is hulpverlening toch het enige wat nog baat kan hebben?!
De situatie klinkt als veel té ver!
Is een 'rustgevend' medicijn al niet voldoende om wat meer rust te creëren?
En waarom zijn de hulpverleners niet meer bereid te praten als je partner zelfmoord wil plegen?!?! Juist dan is hulpverlening toch het enige wat nog baat kan hebben?!
De situatie klinkt als veel té ver!
Never give up!
vrijdag 5 december 2014 15:47
quote:sassafras schreef op 05 december 2014 @ 15:30:
Zoals anderen hier al zeggen en ik ook al probeerde aan te geven: wat jij beschrijft klinkt niet als een depressie.
Ik vind het moeilijk te geloven dat er geen hulp mogelijk is. Zou het niet zo kunnen zijn, dat jij het "probleem" heel anders ziet dan je man? Vindt hij zelf dat hij ziek is? En wat denkt hij dat er aan de hand is? Is hij veranderd in de jaren dat je hem kent, of is dat liegen en niet willen communiceren altijd zo geweest?
Je schrijft dat je man en jij zieker werden van de behandeling, hoe bedoel je dat precies? En waarom werd er tegen jou gezegd wat je moest doen? Waren jullie samen in therapie? Speelt er nog meer dan alleen je man's depressie en werkeloosheid?
Mijn partner ziet het probleem wel hetzelfde als mij.
Alleen uit hij dit naar de buitenwereld anders.
Hij is zelf ook van mening dat het niet goed gaat en dat zijn gedrag niet leuk is.
Hij is inderdaad veranderd in de tijd dat ik hem ken. Hij communiceerde eerst altijd en vond dat ook belangrijk.
Zoals anderen hier al zeggen en ik ook al probeerde aan te geven: wat jij beschrijft klinkt niet als een depressie.
Ik vind het moeilijk te geloven dat er geen hulp mogelijk is. Zou het niet zo kunnen zijn, dat jij het "probleem" heel anders ziet dan je man? Vindt hij zelf dat hij ziek is? En wat denkt hij dat er aan de hand is? Is hij veranderd in de jaren dat je hem kent, of is dat liegen en niet willen communiceren altijd zo geweest?
Je schrijft dat je man en jij zieker werden van de behandeling, hoe bedoel je dat precies? En waarom werd er tegen jou gezegd wat je moest doen? Waren jullie samen in therapie? Speelt er nog meer dan alleen je man's depressie en werkeloosheid?
Mijn partner ziet het probleem wel hetzelfde als mij.
Alleen uit hij dit naar de buitenwereld anders.
Hij is zelf ook van mening dat het niet goed gaat en dat zijn gedrag niet leuk is.
Hij is inderdaad veranderd in de tijd dat ik hem ken. Hij communiceerde eerst altijd en vond dat ook belangrijk.
vrijdag 5 december 2014 15:53
quote:ZaraZara100 schreef op 05 december 2014 @ 15:44:
Op welk vlak moest hij met oplossingen komen? Ik begrijp het niet zo goed?
Waarom durft hij niet met medicatie te beginnen? Hij was toch onder behandeling? Dan heb je toch een voortgang over hoe de medicatie valt? Bij een ggz is toch een psychiater met wie hij controlegesprekken over de medicijnen heeft?
Hij moest met de oplossing voor zijn klachten en problemen komen van de hulpverlener. Op alle vlakken, die hulpverlener wilde niet eens met suggesties komen.
Hij vond het starten erg eng, maar wilde wel. Hij kreeg alleen geen goede uitleg en begeleiding.
Hij heeft zelf om intensievere therapie in een veilige omgeving gevraagd waarin hij dan kon starten met de medicatie. Dit werd in eerste instantie als een goed idee gezien en vervolgens, zonder dat er in de tussentijd iets veranderd was, werd dit idee direct zonder uitleg door de hulpverler weggegooid.
Op welk vlak moest hij met oplossingen komen? Ik begrijp het niet zo goed?
Waarom durft hij niet met medicatie te beginnen? Hij was toch onder behandeling? Dan heb je toch een voortgang over hoe de medicatie valt? Bij een ggz is toch een psychiater met wie hij controlegesprekken over de medicijnen heeft?
Hij moest met de oplossing voor zijn klachten en problemen komen van de hulpverlener. Op alle vlakken, die hulpverlener wilde niet eens met suggesties komen.
Hij vond het starten erg eng, maar wilde wel. Hij kreeg alleen geen goede uitleg en begeleiding.
Hij heeft zelf om intensievere therapie in een veilige omgeving gevraagd waarin hij dan kon starten met de medicatie. Dit werd in eerste instantie als een goed idee gezien en vervolgens, zonder dat er in de tussentijd iets veranderd was, werd dit idee direct zonder uitleg door de hulpverler weggegooid.
