Relaties
alle pijlers
Depressie partner breekt ons op.
vrijdag 5 december 2014 14:46
Mijn partner is nu al meer dan een jaar depressief en het breekt ons nu echt kapot.
We hebben samen een zoontje en hij heeft natuurlijk een fijne stressloze omgeving nodig, en vooral daarom denk ik dat het zo niet langer kan.
Mijn partner zit momenteel in de WW en dat heeft hem nog depressiever gemaakt denk ik, al is de depressie eerder gestart. Psychologische hulp heeft hem en mij alleen maar meer kapot gemaakt en veel geld gekost dat er eigenlijk al niet was.
Dat het gedrag van partner voortkwam uit depressie zijn we pas later achtergekomen, wisten we nog niet vanaf het moment dat partner vervelend gedrag ging vertonen.
Partner is echt geen leuk persoon meer. Doet gemeen, liegt, geeft mij overal de schuld van, wilt niet praten, ook niet over belangrijke zaken, maakt mij belachelijk. Tegen andere doet hij alsof er niets aan de hand is, terwijl hij beweerd dat hij juist op probeerd aan te geven aan andere dat zijn gedrag inderdaad niet normaal is en zeer zwaar voor mij is. Hij communiceert sowieso bijna niet, alleen als ik zeg ik ga over 10 minuten slapen ik ben doodmoe, dan wilt hij nog wel eens een heel gesprek aangaan.
Ik weet het gewoon niet meer.
Ik vind de stap om uit elkaar te gaan erg groot. Om er dus voor te kiezen om samen met kind ergens anders te gaan wonen. De huidige woning te verkopen en dergelijke.
Het is natuurlijk een situatie die je niet wilt. Maar deze situatie hoe die nu is redt ik niet.
Ik betwijfel of partner meewerkt aan een scheiding en dergelijke. Want dan zal ik alles moeten regelen inclusief zijn nieuwe onderkomen zodra de woning verkocht is.
Maar op dit moment begin ik toch echt te geloven dat die stap misschien de enige juiste is. De enige die misschien de rust geef, uiteindelijk, die nodig is.
We hebben samen een zoontje en hij heeft natuurlijk een fijne stressloze omgeving nodig, en vooral daarom denk ik dat het zo niet langer kan.
Mijn partner zit momenteel in de WW en dat heeft hem nog depressiever gemaakt denk ik, al is de depressie eerder gestart. Psychologische hulp heeft hem en mij alleen maar meer kapot gemaakt en veel geld gekost dat er eigenlijk al niet was.
Dat het gedrag van partner voortkwam uit depressie zijn we pas later achtergekomen, wisten we nog niet vanaf het moment dat partner vervelend gedrag ging vertonen.
Partner is echt geen leuk persoon meer. Doet gemeen, liegt, geeft mij overal de schuld van, wilt niet praten, ook niet over belangrijke zaken, maakt mij belachelijk. Tegen andere doet hij alsof er niets aan de hand is, terwijl hij beweerd dat hij juist op probeerd aan te geven aan andere dat zijn gedrag inderdaad niet normaal is en zeer zwaar voor mij is. Hij communiceert sowieso bijna niet, alleen als ik zeg ik ga over 10 minuten slapen ik ben doodmoe, dan wilt hij nog wel eens een heel gesprek aangaan.
Ik weet het gewoon niet meer.
Ik vind de stap om uit elkaar te gaan erg groot. Om er dus voor te kiezen om samen met kind ergens anders te gaan wonen. De huidige woning te verkopen en dergelijke.
Het is natuurlijk een situatie die je niet wilt. Maar deze situatie hoe die nu is redt ik niet.
Ik betwijfel of partner meewerkt aan een scheiding en dergelijke. Want dan zal ik alles moeten regelen inclusief zijn nieuwe onderkomen zodra de woning verkocht is.
Maar op dit moment begin ik toch echt te geloven dat die stap misschien de enige juiste is. De enige die misschien de rust geef, uiteindelijk, die nodig is.
vrijdag 5 december 2014 15:55
quote:Bente-zelf schreef op 05 december 2014 @ 15:45:
Over wat voor medicatie praat je?
Is een 'rustgevend' medicijn al niet voldoende om wat meer rust te creëren?
En waarom zijn de hulpverleners niet meer bereid te praten als je partner zelfmoord wil plegen?!?! Juist dan is hulpverlening toch het enige wat nog baat kan hebben?!
De situatie klinkt als veel té ver!Anti psychotica of anti depressieva.
Over wat voor medicatie praat je?
Is een 'rustgevend' medicijn al niet voldoende om wat meer rust te creëren?
En waarom zijn de hulpverleners niet meer bereid te praten als je partner zelfmoord wil plegen?!?! Juist dan is hulpverlening toch het enige wat nog baat kan hebben?!
De situatie klinkt als veel té ver!Anti psychotica of anti depressieva.
vrijdag 5 december 2014 15:56
Tja Flower, wij horen natuurlijk alleen maar wat jij hier zegt. Ik vind het wel verontrustend allemaal, het klinkt alsof jullie behoorlijk vastlopen.
Ik zou toch nog eens met de huisarts gaan praten, dat is degene die je zou moeten helpen aan de juiste hulp.
Daarnaast vind ik dat verhaal over die medicijnen een beetje maf. Als je ze voorgeschreven krijgt door een psychiater die vindt dat je ze ook zonder opgenomen te zijn in kan nemen, waarom wil je man dat dan niet?
Ik lees vooral wat allemaal niet wil, het klinkt echt niet alsof hij ervoor gaat.....
Succes, het lijkt me een lastige keuze.
Ik zou toch nog eens met de huisarts gaan praten, dat is degene die je zou moeten helpen aan de juiste hulp.
Daarnaast vind ik dat verhaal over die medicijnen een beetje maf. Als je ze voorgeschreven krijgt door een psychiater die vindt dat je ze ook zonder opgenomen te zijn in kan nemen, waarom wil je man dat dan niet?
Ik lees vooral wat allemaal niet wil, het klinkt echt niet alsof hij ervoor gaat.....
Succes, het lijkt me een lastige keuze.
vrijdag 5 december 2014 15:58
Ik begrijp het nog steeds niet. Noem eens een voorbeeld waarin hij zelf met oplossingen moest komen? Gaande de therapie ga je door het verwoorden van je gedachtes toch richting een oplossing of 'kunstje' die/dat bij je past? Het vergt hard werken en naar jezelf durven kijken. Dat is inderdaad niet niets maar je valt voor je gevoel eerst dieper om van daaruit je beetje bij beetje positiever te voelen.
Heeft hij titels van bepaalde boeken gekregen? Iets waarmee hij thuis aan de slag kon, naast de gesprekken?
Heeft hij titels van bepaalde boeken gekregen? Iets waarmee hij thuis aan de slag kon, naast de gesprekken?
vrijdag 5 december 2014 16:07
Zit ik ook aan te denken Zara.
Hij vermijd alles wat hij eng vindt of onbekend is to. Dat is voor hem niet goed maar voor jou en jullie kind ook niet.
Als je ''m eens de spreekwoordelijke schop onder zijn kont geeft? Dat liegen en de hele situatie zoals het nu is moet iemand doorbreken en als jij dat bent door hem voor een keuze te zetten moet dat maar.
En dat het beter is voor jouw man dat hij veel slaapt is de grootste onzin die ik ooit gehoord heb. Juist als je depressief bent is een goed dagritme en regelmaat heel belangrijk en daar hoort niet overmatig slapen bij hoe aantrekkelijk dat ook is.
Een dom advies van de hulpverlener dus.
Hij vermijd alles wat hij eng vindt of onbekend is to. Dat is voor hem niet goed maar voor jou en jullie kind ook niet.
Als je ''m eens de spreekwoordelijke schop onder zijn kont geeft? Dat liegen en de hele situatie zoals het nu is moet iemand doorbreken en als jij dat bent door hem voor een keuze te zetten moet dat maar.
En dat het beter is voor jouw man dat hij veel slaapt is de grootste onzin die ik ooit gehoord heb. Juist als je depressief bent is een goed dagritme en regelmaat heel belangrijk en daar hoort niet overmatig slapen bij hoe aantrekkelijk dat ook is.
Een dom advies van de hulpverlener dus.
vrijdag 5 december 2014 16:09
Gedragsproblemen bij vermoedelijke depressie kan ook frontaal temporale dementie zijn. Vaak hebben deze patienten een heel ggz traject doorlopen incl relatieproblemen voordat de diagnose ftd kwam. Google maar eens en kijk of je wat herkent. Ik vind je verhaal en dan met name het hulpverlenersstukje zo vreemd.
vrijdag 5 december 2014 16:14
Je beter voelen, en dat zal iedere huisarts en hulpverlener vertellen, begint inderdaad met een dagritme. Dus op vaste tijden opstaan en naar bed, niet overmatig drinken/eten, een activiteitje ondernemen (ook al heb je daar geen zin in), en bewegen. Al is het maar een wandelingetje maken, op de fiets een boodschap doen.
vrijdag 5 december 2014 16:15
quote:sassafras schreef op 05 december 2014 @ 15:56:
Tja Flower, wij horen natuurlijk alleen maar wat jij hier zegt. Ik vind het wel verontrustend allemaal, het klinkt alsof jullie behoorlijk vastlopen.
Ik zou toch nog eens met de huisarts gaan praten, dat is degene die je zou moeten helpen aan de juiste hulp.
Daarnaast vind ik dat verhaal over die medicijnen een beetje maf. Als je ze voorgeschreven krijgt door een psychiater die vindt dat je ze ook zonder opgenomen te zijn in kan nemen, waarom wil je man dat dan niet?
Ik lees vooral wat allemaal niet wil, het klinkt echt niet alsof hij ervoor gaat.....
Succes, het lijkt me een lastige keuze.
De psychiater gaf geen uitleg over de medicatie, tenminste niet voldoende.
Wel zouden de klachten kunnen versterken waarop mijn partner aangaf dit liever te doen in een omgeving waar ik en ons kind niet waren.
Dit werd in eerste instantie als zeer verstandig opgenomen. Vooral ook omdat wij dan even rust zouden krijgen.
Het klopt dat partner er vaak wat te lichtzinnig over doet en er voor wegloopt.
Maar bij dit heeft hij echt zijn uiterste best gedaan en was hij bereidt er echt voor te gaan.
En dat heeft lang geduurd voordat hij daar echt toe bereid was, om die stap naar hulpverlening te zetten.
Ik ben meegeweest naar die gesprekken.
Tja Flower, wij horen natuurlijk alleen maar wat jij hier zegt. Ik vind het wel verontrustend allemaal, het klinkt alsof jullie behoorlijk vastlopen.
Ik zou toch nog eens met de huisarts gaan praten, dat is degene die je zou moeten helpen aan de juiste hulp.
Daarnaast vind ik dat verhaal over die medicijnen een beetje maf. Als je ze voorgeschreven krijgt door een psychiater die vindt dat je ze ook zonder opgenomen te zijn in kan nemen, waarom wil je man dat dan niet?
Ik lees vooral wat allemaal niet wil, het klinkt echt niet alsof hij ervoor gaat.....
Succes, het lijkt me een lastige keuze.
De psychiater gaf geen uitleg over de medicatie, tenminste niet voldoende.
Wel zouden de klachten kunnen versterken waarop mijn partner aangaf dit liever te doen in een omgeving waar ik en ons kind niet waren.
Dit werd in eerste instantie als zeer verstandig opgenomen. Vooral ook omdat wij dan even rust zouden krijgen.
Het klopt dat partner er vaak wat te lichtzinnig over doet en er voor wegloopt.
Maar bij dit heeft hij echt zijn uiterste best gedaan en was hij bereidt er echt voor te gaan.
En dat heeft lang geduurd voordat hij daar echt toe bereid was, om die stap naar hulpverlening te zetten.
Ik ben meegeweest naar die gesprekken.
vrijdag 5 december 2014 16:21
quote:somana schreef op 05 december 2014 @ 16:09:
Gedragsproblemen bij vermoedelijke depressie kan ook frontaal temporale dementie zijn. Vaak hebben deze patienten een heel ggz traject doorlopen incl relatieproblemen voordat de diagnose ftd kwam. Google maar eens en kijk of je wat herkent. Ik vind je verhaal en dan met name het hulpverlenersstukje zo vreemd.Diagnoses stellen mag niet!
Gedragsproblemen bij vermoedelijke depressie kan ook frontaal temporale dementie zijn. Vaak hebben deze patienten een heel ggz traject doorlopen incl relatieproblemen voordat de diagnose ftd kwam. Google maar eens en kijk of je wat herkent. Ik vind je verhaal en dan met name het hulpverlenersstukje zo vreemd.Diagnoses stellen mag niet!
vrijdag 5 december 2014 16:27
Ja, het is ook een warrig verhaal. En gewoon te veel om echt duidelijk te zijn.
Ben zelf ook doodmoe, dus ik vergeet vermoedelijk dingen op te nemen in het verhaal op dit moment.
Het probleem is ook dat de hulpverleners te veel mij als een probleem zien.
Ik stel vragen. En daarnaast heeft partner gevraagd of ik het wilde uitleggen aan de hulpverleners en ik heb dat dan ook gedaan. Evenals verteld wat het met mij doet.
De hulpverleners gingen vervolgens het verhaal controleren bij partner.
En die wilde mijn verhaal bevestigen en kracht bij zetten, maar dit mislukte hem keer op keer, zonder dat hij begreep waarom. En hij zei dus het tegenovergestelde van wat hij wilde zeggen, zonder dat hij dit in eerste instantie doorhad.
Dit was ook zwaar voor mij omdat ik toch het gevoel kreeg dat mijn partner me belachelijk probeerde te maken, terwijl ik aan de ene kant ook wel wist dat hij dit niet zo bedoelde.
Ben zelf ook doodmoe, dus ik vergeet vermoedelijk dingen op te nemen in het verhaal op dit moment.
Het probleem is ook dat de hulpverleners te veel mij als een probleem zien.
Ik stel vragen. En daarnaast heeft partner gevraagd of ik het wilde uitleggen aan de hulpverleners en ik heb dat dan ook gedaan. Evenals verteld wat het met mij doet.
De hulpverleners gingen vervolgens het verhaal controleren bij partner.
En die wilde mijn verhaal bevestigen en kracht bij zetten, maar dit mislukte hem keer op keer, zonder dat hij begreep waarom. En hij zei dus het tegenovergestelde van wat hij wilde zeggen, zonder dat hij dit in eerste instantie doorhad.
Dit was ook zwaar voor mij omdat ik toch het gevoel kreeg dat mijn partner me belachelijk probeerde te maken, terwijl ik aan de ene kant ook wel wist dat hij dit niet zo bedoelde.
vrijdag 5 december 2014 16:32
Jeetje, wat heftig dat je dit mee moet maken!
Ik zou wel 2 dingen scheiden... jouw eigen leven, en je verantwoordelijkheid daarvoor. En daarnaast de depressie van je partner. Het is heel vervelend voor hem dat hij dit moet meemaken, en dat de hulp hem zoveel energie heeft gekost. Een depressie is echt heel naar voor hem.
Maar jij bent niet depressief. En jij mag natuurlijk wel nog een leven leiden wat fijn is, zonder kapot te gaan door de depressie van een ander.
Volgens mij heb je nu een uiterst scenario voor ogen. Dat lijkt me prima. Misschien helpt het om dit scenario in kleine stappen op te delen.
Je partner begrijpt het misschien niet, en heeft andere belangen op dit moment. Verwacht geen steun van hem. Maar zet wel voor jezelf op een rij wanneer voor jou de situatie nog houdbaar is. En wanneer je (tijdelijk) voor jezelf kiest en even ergens anders gaat wonen.
Wat moet hij doen om jou, hem, en jullie kind, nog bij elkaar te houden? Welk concreet gedrag verwacht je van hem? En kun je ook verwoorden wat de grens is? Wanneer is de maat vol, en welke consequentie ga je daar dan aan verbinden?
Leg het hem uit. Misschien wel meerdere keren. En geef ook een deadline aan. Daarna rustig blijven, hem verantwoordelijk laten zijn voor zn gedrag. Afwachten. En dan misschien alsnog (tijdelijk) uit elkaar.
Deze wil je in iig geven:
Ik zou wel 2 dingen scheiden... jouw eigen leven, en je verantwoordelijkheid daarvoor. En daarnaast de depressie van je partner. Het is heel vervelend voor hem dat hij dit moet meemaken, en dat de hulp hem zoveel energie heeft gekost. Een depressie is echt heel naar voor hem.
Maar jij bent niet depressief. En jij mag natuurlijk wel nog een leven leiden wat fijn is, zonder kapot te gaan door de depressie van een ander.
Volgens mij heb je nu een uiterst scenario voor ogen. Dat lijkt me prima. Misschien helpt het om dit scenario in kleine stappen op te delen.
Je partner begrijpt het misschien niet, en heeft andere belangen op dit moment. Verwacht geen steun van hem. Maar zet wel voor jezelf op een rij wanneer voor jou de situatie nog houdbaar is. En wanneer je (tijdelijk) voor jezelf kiest en even ergens anders gaat wonen.
Wat moet hij doen om jou, hem, en jullie kind, nog bij elkaar te houden? Welk concreet gedrag verwacht je van hem? En kun je ook verwoorden wat de grens is? Wanneer is de maat vol, en welke consequentie ga je daar dan aan verbinden?
Leg het hem uit. Misschien wel meerdere keren. En geef ook een deadline aan. Daarna rustig blijven, hem verantwoordelijk laten zijn voor zn gedrag. Afwachten. En dan misschien alsnog (tijdelijk) uit elkaar.
Deze wil je in iig geven:
vrijdag 5 december 2014 16:36
quote:_Flower_85 schreef op 05 december 2014 @ 16:27:
Ja, het is ook een warrig verhaal. En gewoon te veel om echt duidelijk te zijn.
Ben zelf ook doodmoe, dus ik vergeet vermoedelijk dingen op te nemen in het verhaal op dit moment.
Het probleem is ook dat de hulpverleners te veel mij als een probleem zien.
Ik stel vragen. En daarnaast heeft partner gevraagd of ik het wilde uitleggen aan de hulpverleners en ik heb dat dan ook gedaan. Evenals verteld wat het met mij doet.
De hulpverleners gingen vervolgens het verhaal controleren bij partner.
En die wilde mijn verhaal bevestigen en kracht bij zetten, maar dit mislukte hem keer op keer, zonder dat hij begreep waarom. En hij zei dus het tegenovergestelde van wat hij wilde zeggen, zonder dat hij dit in eerste instantie doorhad.
Dit was ook zwaar voor mij omdat ik toch het gevoel kreeg dat mijn partner me belachelijk probeerde te maken, terwijl ik aan de ene kant ook wel wist dat hij dit niet zo bedoelde.
Ik vind het knap en lief dat je zo goed voor je partner hebt gezorgd!
Dat doe je natuurlijk ook, je hebt niet voor niets een relatie! Hij en jullie kind zijn het waard om voor te vechten. Maar uit je OP begrijp ik dat er ook een grens zit aan wat je kunt opofferen voor een ander?
Ja, het is ook een warrig verhaal. En gewoon te veel om echt duidelijk te zijn.
Ben zelf ook doodmoe, dus ik vergeet vermoedelijk dingen op te nemen in het verhaal op dit moment.
Het probleem is ook dat de hulpverleners te veel mij als een probleem zien.
Ik stel vragen. En daarnaast heeft partner gevraagd of ik het wilde uitleggen aan de hulpverleners en ik heb dat dan ook gedaan. Evenals verteld wat het met mij doet.
De hulpverleners gingen vervolgens het verhaal controleren bij partner.
En die wilde mijn verhaal bevestigen en kracht bij zetten, maar dit mislukte hem keer op keer, zonder dat hij begreep waarom. En hij zei dus het tegenovergestelde van wat hij wilde zeggen, zonder dat hij dit in eerste instantie doorhad.
Dit was ook zwaar voor mij omdat ik toch het gevoel kreeg dat mijn partner me belachelijk probeerde te maken, terwijl ik aan de ene kant ook wel wist dat hij dit niet zo bedoelde.
Ik vind het knap en lief dat je zo goed voor je partner hebt gezorgd!
Dat doe je natuurlijk ook, je hebt niet voor niets een relatie! Hij en jullie kind zijn het waard om voor te vechten. Maar uit je OP begrijp ik dat er ook een grens zit aan wat je kunt opofferen voor een ander?
vrijdag 5 december 2014 16:45
Wat een lastige situatie TO!
Zou jij een concreet voorbeeld kunnen noemen van wt jij zegt en van wat je partner daarna zegt om je te 'ondermijnen'? Het blijft nu nog wat vaag.
Waaraan merk je eigenlijk dat hij depressief is? Ik vraag me ook af of hij wel de juiste diagnose heeft. Verder is de tip 'meer slapen' ook wonderlijk bij een depressie. Ik zou eerder 'meer bewegen' of 'meer naar buiten' verwachten.
Sterkte in ieder geval!
Zou jij een concreet voorbeeld kunnen noemen van wt jij zegt en van wat je partner daarna zegt om je te 'ondermijnen'? Het blijft nu nog wat vaag.
Waaraan merk je eigenlijk dat hij depressief is? Ik vraag me ook af of hij wel de juiste diagnose heeft. Verder is de tip 'meer slapen' ook wonderlijk bij een depressie. Ik zou eerder 'meer bewegen' of 'meer naar buiten' verwachten.
Sterkte in ieder geval!
vrijdag 5 december 2014 16:47
quote:Carmelia schreef op 05 december 2014 @ 16:36:
[...]
Ik vind het knap en lief dat je zo goed voor je partner hebt gezorgd!
Dat doe je natuurlijk ook, je hebt niet voor niets een relatie! Hij en jullie kind zijn het waard om voor te vechten. Maar uit je OP begrijp ik dat er ook een grens zit aan wat je kunt opofferen voor een ander?
Ik kan het gewoon niet meer aan, al een hele tijd niet eigenlijk.
Veel onbegrip krijg ik ook van buitenstaanders en familie omdat zij niet zien hij mijn partner zich altijd gedraagd.
Ik ben oververmoeid en ik merk gewoon dat mijn eigen gedrag er ook onder te leiden heeft. Ik heb geen geduld meer en mijn energie is op.
Het is eigenlijk geen leven meer maar overleven.
Daarbij komen nu ook langzaam financiele problemen. Het gaat nog wel, maar niet al te lang meer.
[...]
Ik vind het knap en lief dat je zo goed voor je partner hebt gezorgd!
Dat doe je natuurlijk ook, je hebt niet voor niets een relatie! Hij en jullie kind zijn het waard om voor te vechten. Maar uit je OP begrijp ik dat er ook een grens zit aan wat je kunt opofferen voor een ander?
Ik kan het gewoon niet meer aan, al een hele tijd niet eigenlijk.
Veel onbegrip krijg ik ook van buitenstaanders en familie omdat zij niet zien hij mijn partner zich altijd gedraagd.
Ik ben oververmoeid en ik merk gewoon dat mijn eigen gedrag er ook onder te leiden heeft. Ik heb geen geduld meer en mijn energie is op.
Het is eigenlijk geen leven meer maar overleven.
Daarbij komen nu ook langzaam financiele problemen. Het gaat nog wel, maar niet al te lang meer.
vrijdag 5 december 2014 17:02
1) niets aantrekken van onbegrip, het is hardstikke zwaar een depressieve partner. Je gunt het echt je ergste vijand niet toe. Je relatie wordt er door ontwricht.
2) Stoppen met steun verwachten uit je omgeving. Wees vooral lief voor jezelf, en vertrouw op je eigen inschatting
3) Ondanks je moeheid moet je nu wel echt aan de slag, en wel voor jezelf (en kind)
4) stel actieplan op. Wat accepteer je wel, wat accepteer je niet. Vertel dat duidelijk aan je partner. Niet gaan onderhandelen, smeken of pleasen. Gewoon duidelijk zijn.
5) Verzin een mogelijke uitweg. Kun je tijdelijk bij je moeder logeren? Gaan er mensen in je omgeving op vakantie en kun je tijdelijk in hun huis verblijven.
6) Pas als je definitief weet of je echt deze relatie wil opgeven, ga je een actieplan opstellen die tot een scheiding zou kunnen leiden. Eerst dit maar eens proberen.
Mijn partner was niet zover heen als die van jou... maar wij zijn er uiteindelijk uitgekomen. Hier hielp duidelijk zijn het beste, en geen steun of begrip verwachten. Je partner is ziek, hij kan niet eens voor zichzelf zorgen, laat staan voor jou. Maar jij bent niet depressief, van jezelf mag je wel verwachten dat je je eigen grenzen in de gaten houdt. Niemand is er bij gebaat als straks een heel gezin er aan onderdoor is gegaan. Dat argument mag je best je partner meegeven. Het is allemaal vet lullig, en hij kan er ook niets aan doen. Maar jij kunt er ook niets aan doen. Nu moet je zelf iets verzinnen om te gaan overleven.
2) Stoppen met steun verwachten uit je omgeving. Wees vooral lief voor jezelf, en vertrouw op je eigen inschatting
3) Ondanks je moeheid moet je nu wel echt aan de slag, en wel voor jezelf (en kind)
4) stel actieplan op. Wat accepteer je wel, wat accepteer je niet. Vertel dat duidelijk aan je partner. Niet gaan onderhandelen, smeken of pleasen. Gewoon duidelijk zijn.
5) Verzin een mogelijke uitweg. Kun je tijdelijk bij je moeder logeren? Gaan er mensen in je omgeving op vakantie en kun je tijdelijk in hun huis verblijven.
6) Pas als je definitief weet of je echt deze relatie wil opgeven, ga je een actieplan opstellen die tot een scheiding zou kunnen leiden. Eerst dit maar eens proberen.
Mijn partner was niet zover heen als die van jou... maar wij zijn er uiteindelijk uitgekomen. Hier hielp duidelijk zijn het beste, en geen steun of begrip verwachten. Je partner is ziek, hij kan niet eens voor zichzelf zorgen, laat staan voor jou. Maar jij bent niet depressief, van jezelf mag je wel verwachten dat je je eigen grenzen in de gaten houdt. Niemand is er bij gebaat als straks een heel gezin er aan onderdoor is gegaan. Dat argument mag je best je partner meegeven. Het is allemaal vet lullig, en hij kan er ook niets aan doen. Maar jij kunt er ook niets aan doen. Nu moet je zelf iets verzinnen om te gaan overleven.
vrijdag 5 december 2014 17:23
quote:viva-amber schreef op 05 december 2014 @ 17:16:
Waarom ziet hij in de WW en niet in de ziektewet?
Heel erg logische vraag. En ook een vraag die ik mijzelf vaker afvraag.
Zijn antwoord hierop is: De ziektewet, het eventuele traject richting een wia, dat kan ik niet aan. Dan kan ik beter gaan werken.
Of:
Ziek zijn is een luxe die ik mij niet kan veroorloven.
Of:
Ik weet het niet, misschien moet ik dat dan doen. Maar hoe moet dat dan. Dat moet ik dan maar eens opzoeken.
Zoekt of niet op of komt met: O maar dan gaan ze zoeken naar passend werk en dan heb ik gesprekken en dan moet ik dit en dat en….nee dat kan ik niet.
Of:
Maar ik kan gewoon werken hoor. Ik ben toch ook druk bezig met solliciteren.
Tja, ik weet ook niet goed wat ik daar mee moet.
Dat was wel ook een vraag die hij stelde aan de hulpverlening. Of zei van mening waren of hij kon werken of niet. Daarop werd geen antwoord gegeven.
Waarom ziet hij in de WW en niet in de ziektewet?
Heel erg logische vraag. En ook een vraag die ik mijzelf vaker afvraag.
Zijn antwoord hierop is: De ziektewet, het eventuele traject richting een wia, dat kan ik niet aan. Dan kan ik beter gaan werken.
Of:
Ziek zijn is een luxe die ik mij niet kan veroorloven.
Of:
Ik weet het niet, misschien moet ik dat dan doen. Maar hoe moet dat dan. Dat moet ik dan maar eens opzoeken.
Zoekt of niet op of komt met: O maar dan gaan ze zoeken naar passend werk en dan heb ik gesprekken en dan moet ik dit en dat en….nee dat kan ik niet.
Of:
Maar ik kan gewoon werken hoor. Ik ben toch ook druk bezig met solliciteren.
Tja, ik weet ook niet goed wat ik daar mee moet.
Dat was wel ook een vraag die hij stelde aan de hulpverlening. Of zei van mening waren of hij kon werken of niet. Daarop werd geen antwoord gegeven.
vrijdag 5 december 2014 17:42
Ik vind het heel apart als de hulpverlening zou bezig zou zijn.
Maar aan de andere kant wel toevallig dat je man dit vertelt. En eigenlijk al zijn ideeen gedwarsboomt lijken door de hulpverlening. Misschien doet hij dit wel met een reden. Is hij bang en durft er niet aan te beginnen. En komt daarom dat de hulpverlening niks is.
Maar aan de andere kant wel toevallig dat je man dit vertelt. En eigenlijk al zijn ideeen gedwarsboomt lijken door de hulpverlening. Misschien doet hij dit wel met een reden. Is hij bang en durft er niet aan te beginnen. En komt daarom dat de hulpverlening niks is.
vrijdag 5 december 2014 17:59
Flower, hier zijn veel meer dingen mis dan een depressie. Echt. Ga terug naar de huisarts en dring aan op een (nieuw) uitgebreid diagnostisch onderzoek bij de GGZ waar jij van A tot Z bij betrokken bent. En dan hoop ik dat het boven tafel komt, want jouw man weet de hulpverleners heel goed op een dwaalspoor te zetten.
vrijdag 5 december 2014 18:05
Zijn behandelaars mogen niet adviseren over arbeidsongeschiktheid dat is in de medische protocollen voorbehouden aan bedrijfs- en verzekeringsartsen. Ook die artsen kunnen (evt samen met de HA) toezien en verwijzen naar adequate behandelingen (soms financieel ondersteund) door het UWV. Dementie is trouwens wel vergaand, een depressie kan ook voorkomen met psychotische kenmerken.
De depressie is niet het enige problemen. De wijze waarop hij zich onttrekt en geen verantwoordelijkheid neemt is een probleem en zou voor mij een reden zijn om hem meer loslaten.
De depressie is niet het enige problemen. De wijze waarop hij zich onttrekt en geen verantwoordelijkheid neemt is een probleem en zou voor mij een reden zijn om hem meer loslaten.
This user may use sarcasm and cynicism in a way you are not accustomed to. You might suffer severe mental damage.
