Relaties
alle pijlers
Depressie partner breekt ons op.
vrijdag 5 december 2014 14:46
Mijn partner is nu al meer dan een jaar depressief en het breekt ons nu echt kapot.
We hebben samen een zoontje en hij heeft natuurlijk een fijne stressloze omgeving nodig, en vooral daarom denk ik dat het zo niet langer kan.
Mijn partner zit momenteel in de WW en dat heeft hem nog depressiever gemaakt denk ik, al is de depressie eerder gestart. Psychologische hulp heeft hem en mij alleen maar meer kapot gemaakt en veel geld gekost dat er eigenlijk al niet was.
Dat het gedrag van partner voortkwam uit depressie zijn we pas later achtergekomen, wisten we nog niet vanaf het moment dat partner vervelend gedrag ging vertonen.
Partner is echt geen leuk persoon meer. Doet gemeen, liegt, geeft mij overal de schuld van, wilt niet praten, ook niet over belangrijke zaken, maakt mij belachelijk. Tegen andere doet hij alsof er niets aan de hand is, terwijl hij beweerd dat hij juist op probeerd aan te geven aan andere dat zijn gedrag inderdaad niet normaal is en zeer zwaar voor mij is. Hij communiceert sowieso bijna niet, alleen als ik zeg ik ga over 10 minuten slapen ik ben doodmoe, dan wilt hij nog wel eens een heel gesprek aangaan.
Ik weet het gewoon niet meer.
Ik vind de stap om uit elkaar te gaan erg groot. Om er dus voor te kiezen om samen met kind ergens anders te gaan wonen. De huidige woning te verkopen en dergelijke.
Het is natuurlijk een situatie die je niet wilt. Maar deze situatie hoe die nu is redt ik niet.
Ik betwijfel of partner meewerkt aan een scheiding en dergelijke. Want dan zal ik alles moeten regelen inclusief zijn nieuwe onderkomen zodra de woning verkocht is.
Maar op dit moment begin ik toch echt te geloven dat die stap misschien de enige juiste is. De enige die misschien de rust geef, uiteindelijk, die nodig is.
We hebben samen een zoontje en hij heeft natuurlijk een fijne stressloze omgeving nodig, en vooral daarom denk ik dat het zo niet langer kan.
Mijn partner zit momenteel in de WW en dat heeft hem nog depressiever gemaakt denk ik, al is de depressie eerder gestart. Psychologische hulp heeft hem en mij alleen maar meer kapot gemaakt en veel geld gekost dat er eigenlijk al niet was.
Dat het gedrag van partner voortkwam uit depressie zijn we pas later achtergekomen, wisten we nog niet vanaf het moment dat partner vervelend gedrag ging vertonen.
Partner is echt geen leuk persoon meer. Doet gemeen, liegt, geeft mij overal de schuld van, wilt niet praten, ook niet over belangrijke zaken, maakt mij belachelijk. Tegen andere doet hij alsof er niets aan de hand is, terwijl hij beweerd dat hij juist op probeerd aan te geven aan andere dat zijn gedrag inderdaad niet normaal is en zeer zwaar voor mij is. Hij communiceert sowieso bijna niet, alleen als ik zeg ik ga over 10 minuten slapen ik ben doodmoe, dan wilt hij nog wel eens een heel gesprek aangaan.
Ik weet het gewoon niet meer.
Ik vind de stap om uit elkaar te gaan erg groot. Om er dus voor te kiezen om samen met kind ergens anders te gaan wonen. De huidige woning te verkopen en dergelijke.
Het is natuurlijk een situatie die je niet wilt. Maar deze situatie hoe die nu is redt ik niet.
Ik betwijfel of partner meewerkt aan een scheiding en dergelijke. Want dan zal ik alles moeten regelen inclusief zijn nieuwe onderkomen zodra de woning verkocht is.
Maar op dit moment begin ik toch echt te geloven dat die stap misschien de enige juiste is. De enige die misschien de rust geef, uiteindelijk, die nodig is.
vrijdag 5 december 2014 19:04
quote:sassafras schreef op 05 december 2014 @ 16:21:
[...]
Diagnoses stellen mag niet!Ik schreef.....kan ook. Ik stel nergens een diagnose, ik geef stof tot nadenken een andere kant op. Ze kan zelf bepalen wat ze ermee doet. Ik weet dat FTD 9 van de 10x verward wordt met depressie waarbij stellen heel lang worstelen en ik zou zelf iig blij zijn als ik al zo lang worstel dat er iemand is die ook een andere kant opdenkt. Was maar een tip.
[...]
Diagnoses stellen mag niet!Ik schreef.....kan ook. Ik stel nergens een diagnose, ik geef stof tot nadenken een andere kant op. Ze kan zelf bepalen wat ze ermee doet. Ik weet dat FTD 9 van de 10x verward wordt met depressie waarbij stellen heel lang worstelen en ik zou zelf iig blij zijn als ik al zo lang worstel dat er iemand is die ook een andere kant opdenkt. Was maar een tip.
vrijdag 5 december 2014 20:03
Allereerst een hele dikke knuffel, ik weet hoe zwaar je het moet hebben. Ze zeggen wel eens een depressie heb je samen met je familie en dat klopt ook wel.
Ik herken wel wat van je man zijn gedrag naar jou toe. Mijn man zit nu weer/nog steeds in een depressie. De eerste keer dat ik het merkte was door zijn gedrag wat enorm veranderde. Toen stond hij open voor hulp en is er vol ingegaan, ondanks zijn angst, helaas faalde de hulp verlening hier ook. Daalde ontkende hij de depressie en was ik ook van alles schuld. Hij was intens gemeen naar mij toe.
Tot op een dag dat zijn lijf stop zei en zijn eerste paniek aanval had en het erna uit schreeuwe, ik wil dood, ik ben toch niets waard voor iedereen.
Ik heb toen hier de crisis dienst ingeschakeld en mijn man aan zijn oren naar de huisarts gesleurd. Mijn man mag geen anti depressiva slikken van zijn therapeut, juist omdat hij suïcide gedachten heeft, wel heeft hij homephatische pillen. Die helpen iets, het maakt hem iets rustiger en slaapt hij rustiger op, minder dromen enzo voort. Mijn man is altijd moe, hoeveel hij ook slaapt. Hij was doodsbang voor de hulpverlening, maar nu heeft hij het wel getroffen en hij volgt online gratis therapie erbij een Nederlandse site trouwens. Zal de link aan mijn vragen, ik bemoei me niet meer met zijn therapie, zie alleen wel dat het hem goed doet.
Nu voor jou wat tips, stop ermee om zijn hulpverlener te zijn, het zuigt bij jou je energie weg. Laat de verantwoording van de depressie bij hem liggen, hij moet dat oplossen, niet jij, jij moet voor jezelf zorgen. Aan twee depressieve ouders heeft je kind niets en hij sleurt je mee als jij niet voor jezelf gaat zorgen. Toon begrip, maar geef duidelijk je grenzen aan, zeg bv dat je gerust 1 avond in de week wil praten erover, maar niet langer dan een uur. stop met denken voor hem, maar denk aan jezelf. Neem minimaal een uur voor jezelf per dag, mandala,s kleuren is mijn rust puntje geworden en nu ook van mijn man. Soms doen we het samen en dan komen vaak de gesprekken los bij hem. Meestal gaat hij dan naar de chat van die online hulp om daar te praten. Zoek voor jezelf een site waar je kan praten, eventueel met lotgenoten, je zal versteld staan hoe dat jou kan steunen.
Doe leuke dingen voor jezelf en je kindje en boven alles, wees lief voor jezelf.
Ik herken wel wat van je man zijn gedrag naar jou toe. Mijn man zit nu weer/nog steeds in een depressie. De eerste keer dat ik het merkte was door zijn gedrag wat enorm veranderde. Toen stond hij open voor hulp en is er vol ingegaan, ondanks zijn angst, helaas faalde de hulp verlening hier ook. Daalde ontkende hij de depressie en was ik ook van alles schuld. Hij was intens gemeen naar mij toe.
Tot op een dag dat zijn lijf stop zei en zijn eerste paniek aanval had en het erna uit schreeuwe, ik wil dood, ik ben toch niets waard voor iedereen.
Ik heb toen hier de crisis dienst ingeschakeld en mijn man aan zijn oren naar de huisarts gesleurd. Mijn man mag geen anti depressiva slikken van zijn therapeut, juist omdat hij suïcide gedachten heeft, wel heeft hij homephatische pillen. Die helpen iets, het maakt hem iets rustiger en slaapt hij rustiger op, minder dromen enzo voort. Mijn man is altijd moe, hoeveel hij ook slaapt. Hij was doodsbang voor de hulpverlening, maar nu heeft hij het wel getroffen en hij volgt online gratis therapie erbij een Nederlandse site trouwens. Zal de link aan mijn vragen, ik bemoei me niet meer met zijn therapie, zie alleen wel dat het hem goed doet.
Nu voor jou wat tips, stop ermee om zijn hulpverlener te zijn, het zuigt bij jou je energie weg. Laat de verantwoording van de depressie bij hem liggen, hij moet dat oplossen, niet jij, jij moet voor jezelf zorgen. Aan twee depressieve ouders heeft je kind niets en hij sleurt je mee als jij niet voor jezelf gaat zorgen. Toon begrip, maar geef duidelijk je grenzen aan, zeg bv dat je gerust 1 avond in de week wil praten erover, maar niet langer dan een uur. stop met denken voor hem, maar denk aan jezelf. Neem minimaal een uur voor jezelf per dag, mandala,s kleuren is mijn rust puntje geworden en nu ook van mijn man. Soms doen we het samen en dan komen vaak de gesprekken los bij hem. Meestal gaat hij dan naar de chat van die online hulp om daar te praten. Zoek voor jezelf een site waar je kan praten, eventueel met lotgenoten, je zal versteld staan hoe dat jou kan steunen.
Doe leuke dingen voor jezelf en je kindje en boven alles, wees lief voor jezelf.
vrijdag 5 december 2014 20:11
Ik heb 5 jaar een depressieve partner gehad dus ik weet een beetje waar ik over praat.
Jouw partner klinkt alsof hij meer dan alleen depressief is.
Het is normaal dat je een tijdje moet zoeken naar de juiste hulpverlener. Echter het verhaal dat jij hier vertelt klinkt vreemd. Óf je man heeft hierover niet de hele waarheid verteld, of er speelt meer, of hij gooit te snel zelf de handdoek in de ring als het hem niet zint, en dat laatste komt vaak voor.
Als hij zich niet laat helpen/niet doorzet, is er bijna geen toekomst meer. Maar jij kunt die keus niet maken voor hem, dat kan hij alleen zelf.
Mijn relatie heeft het dus niet gered, maar wij hadden geen kind. Die heb ik nu wel met een stabiele man en dat is een verademing! Bedenk goed of jouw zich wel echt inzet en hoe jij je leven over 5 jaar ziet.
Jouw partner klinkt alsof hij meer dan alleen depressief is.
Het is normaal dat je een tijdje moet zoeken naar de juiste hulpverlener. Echter het verhaal dat jij hier vertelt klinkt vreemd. Óf je man heeft hierover niet de hele waarheid verteld, of er speelt meer, of hij gooit te snel zelf de handdoek in de ring als het hem niet zint, en dat laatste komt vaak voor.
Als hij zich niet laat helpen/niet doorzet, is er bijna geen toekomst meer. Maar jij kunt die keus niet maken voor hem, dat kan hij alleen zelf.
Mijn relatie heeft het dus niet gered, maar wij hadden geen kind. Die heb ik nu wel met een stabiele man en dat is een verademing! Bedenk goed of jouw zich wel echt inzet en hoe jij je leven over 5 jaar ziet.
vrijdag 5 december 2014 20:13
quote:_Flower_85 schreef op 05 december 2014 @ 16:27:
Het probleem is ook dat de hulpverleners te veel mij als een probleem zien.
Ik stel vragen. En daarnaast heeft partner gevraagd of ik het wilde uitleggen aan de hulpverleners en ik heb dat dan ook gedaan. Evenals verteld wat het met mij doet.
Het lijkt mij dat jouw partner zelf in therapie moet gaan, alleen en dan eerst een duidelijke diagnose moet laten stellen. Naar aanleiding daarvan wordt er dan meestal een behandelplan gemaakt.
De psychiater is hoofdbehandelaar en kan medicatie voorschrijven (en ook begeleiden).
Ik snap niet zo goed wat er precies mis is gegaan bij de GGZ waar jullie zijn geweest. En ik snap ook niet waarom jij meegaat en gaat uitleggen wat er met je partner aan de hand is bij de hulpverleners. Dat werkt niet. Hij moet zelf het woord doen en als hij dat niet kan, zit daar een deel van zijn probleem.
Het probleem is ook dat de hulpverleners te veel mij als een probleem zien.
Ik stel vragen. En daarnaast heeft partner gevraagd of ik het wilde uitleggen aan de hulpverleners en ik heb dat dan ook gedaan. Evenals verteld wat het met mij doet.
Het lijkt mij dat jouw partner zelf in therapie moet gaan, alleen en dan eerst een duidelijke diagnose moet laten stellen. Naar aanleiding daarvan wordt er dan meestal een behandelplan gemaakt.
De psychiater is hoofdbehandelaar en kan medicatie voorschrijven (en ook begeleiden).
Ik snap niet zo goed wat er precies mis is gegaan bij de GGZ waar jullie zijn geweest. En ik snap ook niet waarom jij meegaat en gaat uitleggen wat er met je partner aan de hand is bij de hulpverleners. Dat werkt niet. Hij moet zelf het woord doen en als hij dat niet kan, zit daar een deel van zijn probleem.
vrijdag 5 december 2014 20:24
quote:_Flower_85 schreef op 05 december 2014 @ 14:58:
De meeste hulpverleners komen sowieso niet veel verder dan tegen mij (?) zeggen dat ik hem meer moet laten slapen
(alsof we het over een kind hebben in plaats van een volwassen man). Daarnaast slaapt hij voldoende en is dat het probleem dan ook niet.Zit jij hem misschien veel op zijn nek als hij eigenlijk rust wil? Ik keur het gedrag van je man echt niet goed, maar het valt me op dat jij graag de leiding neemt, de controle wilt hebben.
De meeste hulpverleners komen sowieso niet veel verder dan tegen mij (?) zeggen dat ik hem meer moet laten slapen
(alsof we het over een kind hebben in plaats van een volwassen man). Daarnaast slaapt hij voldoende en is dat het probleem dan ook niet.Zit jij hem misschien veel op zijn nek als hij eigenlijk rust wil? Ik keur het gedrag van je man echt niet goed, maar het valt me op dat jij graag de leiding neemt, de controle wilt hebben.
vrijdag 5 december 2014 22:17
Ik herken een deel van je partner in mezelf! Ik kan ook gedrag vertonen wat niet kan tegenover mijn partner. Ik zit nu ook in de medische molen. Het gene wat mij het meest irriteert in mijn vriend is dat, sinds de hulp, alles word afgeschoven op mijn mentale toestand... Echt helpen kan ik je niet.. (Mijn vriend ziet het zelf ook niet meer zitten). Maar ik vind het vervelend dat er voor mij wordt gedacht en er niet naar mij zelf geluisterd wordt!!! Whoa vervelend?? Furieus!
vrijdag 5 december 2014 23:46
Gewoon zeggen dat je niet wil dat hij voor jou denkt.
Het is een onzichtbare ziekte en das nu juist de makke, als je iemand ziet met een gebroken been, weet je wat er scheelt en help je die. Niemand kan dan invullen, je moet nu gaan lopen, want het is zichtbaar dat je het niet kan.
Depressie is nog vaak onbegrepen en enkel die het zelfde hebben mee gemaakt, snappen het.
Het is een onzichtbare ziekte en das nu juist de makke, als je iemand ziet met een gebroken been, weet je wat er scheelt en help je die. Niemand kan dan invullen, je moet nu gaan lopen, want het is zichtbaar dat je het niet kan.
Depressie is nog vaak onbegrepen en enkel die het zelfde hebben mee gemaakt, snappen het.
zaterdag 6 december 2014 04:56
Bedankt voor alle reacties.
Het heeft me een nieuwe kijk op dingen gegeven en wat meer kracht gegeven om het nog niet op te geven.
Partner verwacht eigenlijk wel dat ik hem vertel wat hij moet doen.
Als iemand aan hem vraag of hij een kop koffie wilt, kijkt hij eerst naar mij in verwachting dat ik een antwoord geef voor hem.
En het stomme is ik doe dat dan vaak ook, omdat ik dan hoop dat het op die manier beter wordt. Maar dat wordt het zo niet, en zo moet het ook niet.
De dingen wat meer los laten en geen verwachtingen van partner hebben zal misschien wat meer rust en energie kunnen geven. Wel moeilijk, het is toch alsof je dan nergens meer controle over hebt.
Ik ga de dingen gewoon zelf goed regelen en denk daarbij aan kind en mezelf en laat me niet gek maken door partner.
Het heeft me een nieuwe kijk op dingen gegeven en wat meer kracht gegeven om het nog niet op te geven.
Partner verwacht eigenlijk wel dat ik hem vertel wat hij moet doen.
Als iemand aan hem vraag of hij een kop koffie wilt, kijkt hij eerst naar mij in verwachting dat ik een antwoord geef voor hem.
En het stomme is ik doe dat dan vaak ook, omdat ik dan hoop dat het op die manier beter wordt. Maar dat wordt het zo niet, en zo moet het ook niet.
De dingen wat meer los laten en geen verwachtingen van partner hebben zal misschien wat meer rust en energie kunnen geven. Wel moeilijk, het is toch alsof je dan nergens meer controle over hebt.
Ik ga de dingen gewoon zelf goed regelen en denk daarbij aan kind en mezelf en laat me niet gek maken door partner.
zaterdag 6 december 2014 12:18
quote:_Flower_85 schreef op 05 december 2014 @ 16:27:
.
Het probleem is ook dat de hulpverleners te veel mij als een probleem zien.
Ik stel vragen. En daarnaast heeft partner gevraagd of ik het wilde uitleggen aan de hulpverleners en ik heb dat dan ook gedaan. DIT. Kan echt niet, dat soort partners leg ik zwijgen op en ik vraag om uit de spreekkamer te gaan. Je komt nooit achter het echte probleem wanneer de persoon om wie het gaat niet zelf spreekt maar de partner, moeder of vader zich op een dingende manier opwerpt als tussenpersoon en spreekbuis.
.
Het probleem is ook dat de hulpverleners te veel mij als een probleem zien.
Ik stel vragen. En daarnaast heeft partner gevraagd of ik het wilde uitleggen aan de hulpverleners en ik heb dat dan ook gedaan. DIT. Kan echt niet, dat soort partners leg ik zwijgen op en ik vraag om uit de spreekkamer te gaan. Je komt nooit achter het echte probleem wanneer de persoon om wie het gaat niet zelf spreekt maar de partner, moeder of vader zich op een dingende manier opwerpt als tussenpersoon en spreekbuis.
This user may use sarcasm and cynicism in a way you are not accustomed to. You might suffer severe mental damage.
zaterdag 6 december 2014 13:04
quote:viva-amber schreef op 06 december 2014 @ 12:18:
[...]
DIT. Kan echt niet, dat soort partners leg ik zwijgen op en ik vraag om uit de spreekkamer te gaan. Je komt nooit achter het echte probleem wanneer de persoon om wie het gaat niet zelf spreekt maar de partner, moeder of vader zich op een dingende manier opwerpt als tussenpersoon en spreekbuis.Partner had zelf nog geen last van zijn probleem en omdat zijn gedrag mij kapot maakt moest ik het maar vertellen. Want hij kon dat toch niet.
[...]
DIT. Kan echt niet, dat soort partners leg ik zwijgen op en ik vraag om uit de spreekkamer te gaan. Je komt nooit achter het echte probleem wanneer de persoon om wie het gaat niet zelf spreekt maar de partner, moeder of vader zich op een dingende manier opwerpt als tussenpersoon en spreekbuis.Partner had zelf nog geen last van zijn probleem en omdat zijn gedrag mij kapot maakt moest ik het maar vertellen. Want hij kon dat toch niet.
zaterdag 6 december 2014 13:25
quote:viva-amber schreef op 06 december 2014 @ 12:18:
[...]
DIT. Kan echt niet, dat soort partners leg ik zwijgen op en ik vraag om uit de spreekkamer te gaan. Je komt nooit achter het echte probleem wanneer de persoon om wie het gaat niet zelf spreekt maar de partner, moeder of vader zich op een dingende manier opwerpt als tussenpersoon en spreekbuis.
Moeilijk wat als de persoon zelf niks zegt ? En er weinig vannuit hun komt ? Of dat je als depressief persoon daar maar zit. En niks zegt ? En de partner is mee. ? Mijn ervaring is dat het ook anders kan. En de partner nog altijd een dagprogramma en een ritme moet aanbrengen voor een depressief persoon. Die willen vaak tenminste bij ons het geval helemaal niks. En zijn eigenlijk een klein kind waarbij jij de structuur moet aangeven. En we gaan nu even naar buiten.
Jaren terug is het ons overkomen. En toendertijd vond ik dat de begeleiding echt voor de patient was.
En ach de familie die stond er maar een beetje bij. Vresenlijke tijd. En als ik dit lees. Dan denk ik er zijn ook oudere patienten die helemaal niet zo mondig zijn. Of dit er gewoon niet in zit. En als jij als partner je mond dan niet open doen. Komt er uit dit soort patienten ook weinig. Niet iedere patient kan duidenlijk uitleggen wat er is.
Of heeft of is zo ver dat hij zichzelf een structuur kan opleggen.
Vaak zijn de motivators toch de partners. Die kun je natuurlijk hevig de mond snoeren.
Maar als je te maken hebt met een zwaar depressief iemand dan zijn naaste familieleden vaak wel de mensen die zorg dragen voor een zwaar depressief iemand.
[...]
DIT. Kan echt niet, dat soort partners leg ik zwijgen op en ik vraag om uit de spreekkamer te gaan. Je komt nooit achter het echte probleem wanneer de persoon om wie het gaat niet zelf spreekt maar de partner, moeder of vader zich op een dingende manier opwerpt als tussenpersoon en spreekbuis.
Moeilijk wat als de persoon zelf niks zegt ? En er weinig vannuit hun komt ? Of dat je als depressief persoon daar maar zit. En niks zegt ? En de partner is mee. ? Mijn ervaring is dat het ook anders kan. En de partner nog altijd een dagprogramma en een ritme moet aanbrengen voor een depressief persoon. Die willen vaak tenminste bij ons het geval helemaal niks. En zijn eigenlijk een klein kind waarbij jij de structuur moet aangeven. En we gaan nu even naar buiten.
Jaren terug is het ons overkomen. En toendertijd vond ik dat de begeleiding echt voor de patient was.
En ach de familie die stond er maar een beetje bij. Vresenlijke tijd. En als ik dit lees. Dan denk ik er zijn ook oudere patienten die helemaal niet zo mondig zijn. Of dit er gewoon niet in zit. En als jij als partner je mond dan niet open doen. Komt er uit dit soort patienten ook weinig. Niet iedere patient kan duidenlijk uitleggen wat er is.
Of heeft of is zo ver dat hij zichzelf een structuur kan opleggen.
Vaak zijn de motivators toch de partners. Die kun je natuurlijk hevig de mond snoeren.
Maar als je te maken hebt met een zwaar depressief iemand dan zijn naaste familieleden vaak wel de mensen die zorg dragen voor een zwaar depressief iemand.
zaterdag 6 december 2014 13:29
quote:viva-amber schreef op 06 december 2014 @ 08:08:
Wat betreft als tussenpersoon optreden bij behandelaars enzo.....wat maakt jouw waarheid ook zijn waarheid?
Zal vast goedkomen als de partner weet hoe en wat zijn partner thuis doet. En wat zijn depressief zijn inhoudt. En wat hij niet doet. En als de partner zijn mond niet open doet. En hoe moet het dan ? Kom je dan verder vraag ik mij af.
Wat als jij als partner denkt ik wacht af wat mijn partner vertelt. En die partner kan het of een of andere reden niet verwoorden.
Hoe loopt de situatie dan ? De partner zit dan naar mijn idee met een probleem. Ik heb gemerkt dat sommige depressieve mensen gewoon niet kunnen praten. Of zich zelf een ritme kunnen opleggen.
Wat betreft als tussenpersoon optreden bij behandelaars enzo.....wat maakt jouw waarheid ook zijn waarheid?
Zal vast goedkomen als de partner weet hoe en wat zijn partner thuis doet. En wat zijn depressief zijn inhoudt. En wat hij niet doet. En als de partner zijn mond niet open doet. En hoe moet het dan ? Kom je dan verder vraag ik mij af.
Wat als jij als partner denkt ik wacht af wat mijn partner vertelt. En die partner kan het of een of andere reden niet verwoorden.
Hoe loopt de situatie dan ? De partner zit dan naar mijn idee met een probleem. Ik heb gemerkt dat sommige depressieve mensen gewoon niet kunnen praten. Of zich zelf een ritme kunnen opleggen.
zaterdag 6 december 2014 13:31
Tja, als de partner zelf het probleem niet ziet en zelf helemaal niets wil/kan doen... dan is het aan Flower_85 om haar grenzen aan te geven. En misschien idd niet als tussenpersoon gaan fungeren bij een therapeut.
Ik snap het wel, je wil graag helpen, en zorgen, en iemand die depressief is niet aan zijn lot overlaten.
Maar ik ben nu wel benieuwd of dit een keerpunt is. Lukt het om je partner nu verantwoordleijk te laten voor zijn eigen problemen? En lukt het jou om wat meer op jezelf te richten en te bedenken wat voor jou nu een volgende stap is?
Ik snap het wel, je wil graag helpen, en zorgen, en iemand die depressief is niet aan zijn lot overlaten.
Maar ik ben nu wel benieuwd of dit een keerpunt is. Lukt het om je partner nu verantwoordleijk te laten voor zijn eigen problemen? En lukt het jou om wat meer op jezelf te richten en te bedenken wat voor jou nu een volgende stap is?
zaterdag 6 december 2014 13:40
quote:claudia1407 schreef op 05 december 2014 @ 22:17:
Ik herken een deel van je partner in mezelf! Ik kan ook gedrag vertonen wat niet kan tegenover mijn partner. Ik zit nu ook in de medische molen. Het gene wat mij het meest irriteert in mijn vriend is dat, sinds de hulp, alles word afgeschoven op mijn mentale toestand... Echt helpen kan ik je niet.. (Mijn vriend ziet het zelf ook niet meer zitten). Maar ik vind het vervelend dat er voor mij wordt gedacht en er niet naar mij zelf geluisterd wordt!!! Whoa vervelend?? Furieus!
Ben jij de duidenlijk hier in naar je vriend ? Maar als jij het vervelend vind hoe jouw vriend reageert of denkt voor jouw.
Dan denk ik kan je dan ophouden met het onredenlijke gedrag naar hem toe ? Dan zou ik laten zien dat jezelf verantwoordenlijk ben voor je gedrag. En dat onredenlijke dan ook kan stoppen.
Dan heb jezelf de verantwoording hoe je je gedraagt en ben je hier duidenlijk in. Niet voor jouw denken en niet voor jouw handelen zonder jouw toestemming. Maar dan denk ik dan moet jij vannuit jouw kant ook niet onredenlijk zijn.
Ik herken een deel van je partner in mezelf! Ik kan ook gedrag vertonen wat niet kan tegenover mijn partner. Ik zit nu ook in de medische molen. Het gene wat mij het meest irriteert in mijn vriend is dat, sinds de hulp, alles word afgeschoven op mijn mentale toestand... Echt helpen kan ik je niet.. (Mijn vriend ziet het zelf ook niet meer zitten). Maar ik vind het vervelend dat er voor mij wordt gedacht en er niet naar mij zelf geluisterd wordt!!! Whoa vervelend?? Furieus!
Ben jij de duidenlijk hier in naar je vriend ? Maar als jij het vervelend vind hoe jouw vriend reageert of denkt voor jouw.
Dan denk ik kan je dan ophouden met het onredenlijke gedrag naar hem toe ? Dan zou ik laten zien dat jezelf verantwoordenlijk ben voor je gedrag. En dat onredenlijke dan ook kan stoppen.
Dan heb jezelf de verantwoording hoe je je gedraagt en ben je hier duidenlijk in. Niet voor jouw denken en niet voor jouw handelen zonder jouw toestemming. Maar dan denk ik dan moet jij vannuit jouw kant ook niet onredenlijk zijn.
zaterdag 6 december 2014 13:43
Ik zeg ook niet dat de omgeving niets mag zeggen of dat zij geen begeleiding nodig hebben, dat is iets anders dan voor iemand spreken en die persoon faciliteren in zijn mogelijkheden om te zwijgen. Zo van ik leg wel even uit wat hij allemaal fout doet zodat u hem kunt maken. Stilte kan soms heel veel zeggend zijn.
This user may use sarcasm and cynicism in a way you are not accustomed to. You might suffer severe mental damage.
zaterdag 6 december 2014 13:46
quote:_Flower_85 schreef op 06 december 2014 @ 04:56:
Bedankt voor alle reacties.
Het heeft me een nieuwe kijk op dingen gegeven en wat meer kracht gegeven om het nog niet op te geven.
Partner verwacht eigenlijk wel dat ik hem vertel wat hij moet doen.
Als iemand aan hem vraag of hij een kop koffie wilt, kijkt hij eerst naar mij in verwachting dat ik een antwoord geef voor hem.
En het stomme is ik doe dat dan vaak ook, omdat ik dan hoop dat het op die manier beter wordt. Maar dat wordt het zo niet, en zo moet het ook niet.
De dingen wat meer los laten en geen verwachtingen van partner hebben zal misschien wat meer rust en energie kunnen geven. Wel moeilijk, het is toch alsof je dan nergens meer controle over hebt.
Ik ga de dingen gewoon zelf goed regelen en denk daarbij aan kind en mezelf en laat me niet gek maken door partner.
To ik zou op een gegeven moment steeds meer aan jezelf gaan denken. Dit omdat depressieve mensen dag en nacht om je heen. Niet een kwestie alleen is van niks meer eisen. Of niks meer verwachten. NIks meer verwachten ik denk dat je daar jezelf mee kapot maakt. Ik zou duidenlijke regels maken wat je van hem verwacht.
Dus bv koken, stofzuigen, kindje naar bed brengen. En dat je niet wil dat hij de hele dag gaat zitten. Of in bed gaat liggen.
Verder eis je dat hij zich laat behandelen. Eisen !!!!! en dat het anders voor jouw ook steeds moeilijker wordt om nog energie te blijven steken in je huwenlijk. Niks ergers dan mensen die niks willen, en ook niks in hun eigen leven willen steken. Ook als is dat het kenmerk van een depressie. Dan zou hij nogmaals naar de huisarts moeten gaan.
En zeggen wat hij wil.
En misschien blijft hij de behandeling vermijden want dat lijkt het wel op. Heel negatief gezien.
Dan zou ik mij beraden op mijn eigen leven te redden. Het is al veel makkenlijker te accepteren als je man zich laat behandelen. Iedereen kan depressief worden maar men moet wel willen om zich te laten behandelen.
Anders komt er verwijdering tussen de partners. De ene partner is futloos, en de andere gaat alles maar overnemen omdat de andere niks meer doet.
Bedankt voor alle reacties.
Het heeft me een nieuwe kijk op dingen gegeven en wat meer kracht gegeven om het nog niet op te geven.
Partner verwacht eigenlijk wel dat ik hem vertel wat hij moet doen.
Als iemand aan hem vraag of hij een kop koffie wilt, kijkt hij eerst naar mij in verwachting dat ik een antwoord geef voor hem.
En het stomme is ik doe dat dan vaak ook, omdat ik dan hoop dat het op die manier beter wordt. Maar dat wordt het zo niet, en zo moet het ook niet.
De dingen wat meer los laten en geen verwachtingen van partner hebben zal misschien wat meer rust en energie kunnen geven. Wel moeilijk, het is toch alsof je dan nergens meer controle over hebt.
Ik ga de dingen gewoon zelf goed regelen en denk daarbij aan kind en mezelf en laat me niet gek maken door partner.
To ik zou op een gegeven moment steeds meer aan jezelf gaan denken. Dit omdat depressieve mensen dag en nacht om je heen. Niet een kwestie alleen is van niks meer eisen. Of niks meer verwachten. NIks meer verwachten ik denk dat je daar jezelf mee kapot maakt. Ik zou duidenlijke regels maken wat je van hem verwacht.
Dus bv koken, stofzuigen, kindje naar bed brengen. En dat je niet wil dat hij de hele dag gaat zitten. Of in bed gaat liggen.
Verder eis je dat hij zich laat behandelen. Eisen !!!!! en dat het anders voor jouw ook steeds moeilijker wordt om nog energie te blijven steken in je huwenlijk. Niks ergers dan mensen die niks willen, en ook niks in hun eigen leven willen steken. Ook als is dat het kenmerk van een depressie. Dan zou hij nogmaals naar de huisarts moeten gaan.
En zeggen wat hij wil.
En misschien blijft hij de behandeling vermijden want dat lijkt het wel op. Heel negatief gezien.
Dan zou ik mij beraden op mijn eigen leven te redden. Het is al veel makkenlijker te accepteren als je man zich laat behandelen. Iedereen kan depressief worden maar men moet wel willen om zich te laten behandelen.
Anders komt er verwijdering tussen de partners. De ene partner is futloos, en de andere gaat alles maar overnemen omdat de andere niks meer doet.
