Relaties
alle pijlers
Dood, wat ben je genadeloos!
vrijdag 27 mei 2016 18:32
Ik heb al jaren een vriendin. Vanwege de afstand spraken we elkaar vooral via de telefoon en digitaal. Vanwege gekelderd inkomen aan beide kanten zagen we elkaar steeds minder vaak in het echt, maar het contact was en bleef goed. Lief en leed, onze diepste geheimen deelden we. Nog nooit hebben we één woord ruzie gehad. Het was gewoon goed, ook al zagen we elkaar niet vaak meer. We schreven elkaar nog regelmatig. Leve internet!
En toen was er een ongeluk. Een stom ongeluk. Je weet wel, het soort dat in een klein hoekje schuilt en als zakelijk, door de politie verstrekt bericht, ergens onderaan op pagina 8 of zo in de krant verschijnt.
Het leek aanvankelijk mee te vallen. Ik zou begin deze week naar haar toe gaan maar net voor ik wilde vertrekken ging het slechter, complicaties, en opeens was ze weg. Haar familie belde toen ik al met mijn jas aan stond om haar te bezoeken. Ze had om me gevraagd maar het was al te laat.
En nu ben ik verbijsterd. Verdoofd. Ze is dood, zomaar. Ik heb het inmiddels zelf gezien. Ze was héél erg dood. Ze is net gecremeerd. En nu besef ik pas goed wat ze voor me betekende.
Wie had een week geleden nog kunnen denken dat ze er nu niet meer is?
Ik heb verder weinig contact met haar familie en die is erg op zichzelf, ze had zelf momenteel geen partner, ook geen kinderen, dus ik kan mijn verdriet en de leuke herinneringen ook niet delen.
Dat ze veel voor me betekende, wist ik al. We hebben vaker gesproken over wat onze vriendschap voor ons betekende, ook al zagen we elkaar tegenwoordig nog maar zelden in het echt. Maar dat ze zóveel voor me betekende en dat haar dood zo'n gat zou slaan...
Ik voel me machteloos en overvallen! Wie heeft ook zoiets meegemaakt? Hoe gingen jullie er mee om? Ik weet dat de tijd alle wonden heelt, maar wat is dit moeilijk!
En toen was er een ongeluk. Een stom ongeluk. Je weet wel, het soort dat in een klein hoekje schuilt en als zakelijk, door de politie verstrekt bericht, ergens onderaan op pagina 8 of zo in de krant verschijnt.
Het leek aanvankelijk mee te vallen. Ik zou begin deze week naar haar toe gaan maar net voor ik wilde vertrekken ging het slechter, complicaties, en opeens was ze weg. Haar familie belde toen ik al met mijn jas aan stond om haar te bezoeken. Ze had om me gevraagd maar het was al te laat.
En nu ben ik verbijsterd. Verdoofd. Ze is dood, zomaar. Ik heb het inmiddels zelf gezien. Ze was héél erg dood. Ze is net gecremeerd. En nu besef ik pas goed wat ze voor me betekende.
Wie had een week geleden nog kunnen denken dat ze er nu niet meer is?
Ik heb verder weinig contact met haar familie en die is erg op zichzelf, ze had zelf momenteel geen partner, ook geen kinderen, dus ik kan mijn verdriet en de leuke herinneringen ook niet delen.
Dat ze veel voor me betekende, wist ik al. We hebben vaker gesproken over wat onze vriendschap voor ons betekende, ook al zagen we elkaar tegenwoordig nog maar zelden in het echt. Maar dat ze zóveel voor me betekende en dat haar dood zo'n gat zou slaan...
Ik voel me machteloos en overvallen! Wie heeft ook zoiets meegemaakt? Hoe gingen jullie er mee om? Ik weet dat de tijd alle wonden heelt, maar wat is dit moeilijk!
vrijdag 27 mei 2016 18:43
Ja, bij man. In 1x klap was het gebeurd, letterlijk. Ik heb niks gehoord, ondanks dat het thuis, maar buiten, is gebeurd.
Heeft jaren geduurd voordat ik alle puzzelstukjes op zijn plek had, en nog niet alles hoor, ondanks dat het inmiddels ruim 15 jaar is geleden. Ik hoor nóg weleens verhalen van vrienden/vriendinnen over destijds. Vermoedelijk hebben ze het toen ook al wel verteld maar is het nooit goed doorgedrongen/blijven hangen.
Sterkte Cumulus Ik weet even niet wat ik nog verder kan toevoegen maar je mag me pb-en, als je daar (eens) behoefte aan hebt.
Heeft jaren geduurd voordat ik alle puzzelstukjes op zijn plek had, en nog niet alles hoor, ondanks dat het inmiddels ruim 15 jaar is geleden. Ik hoor nóg weleens verhalen van vrienden/vriendinnen over destijds. Vermoedelijk hebben ze het toen ook al wel verteld maar is het nooit goed doorgedrongen/blijven hangen.
Sterkte Cumulus Ik weet even niet wat ik nog verder kan toevoegen maar je mag me pb-en, als je daar (eens) behoefte aan hebt.
wij slapen nooit.
vrijdag 27 mei 2016 18:46
quote:rrinkje schreef op 27 mei 2016 @ 18:41:
Och liefje wat erg!
Is er misschien iemand anders met wie je er over kunt praten?
Niet zo goed, ik heb een heel kleine familie en ze hebben haar niet goed gekend. En wel wat gemeenschappelijke vrienden, maar ik was eigenlijk degene die het meest close was.
Ik merk dat zij alweer over zijn gegaan tot de orde van de dag en ik blijf er erg in hangen, merk ik.
Och liefje wat erg!
Is er misschien iemand anders met wie je er over kunt praten?
Niet zo goed, ik heb een heel kleine familie en ze hebben haar niet goed gekend. En wel wat gemeenschappelijke vrienden, maar ik was eigenlijk degene die het meest close was.
Ik merk dat zij alweer over zijn gegaan tot de orde van de dag en ik blijf er erg in hangen, merk ik.
vrijdag 27 mei 2016 18:47
quote:iceteapeach schreef op 27 mei 2016 @ 18:43:
Ja, bij man. In 1x klap was het gebeurd, letterlijk. Ik heb niks gehoord, ondanks dat het thuis, maar buiten, is gebeurd.
Heeft jaren geduurd voordat ik alle puzzelstukjes op zijn plek had, en nog niet alles hoor, ondanks dat het inmiddels ruim 15 jaar is geleden. Ik hoor nog weleens verhalen van vrienden/vriendinnen over destijds. Vermoedelijk hebben ze het toen ook al wel verteld maar is het nooit goed doorgedrongen/blijven hangen.
Sterkte Cumulus Ik weet even niet wat ik nog verder kan toevoegen maar je mag me pb-en, als je daar (eens) behoefte aan hebt.
Jeetje!
Ook al zo'n ongeluk in een klein hoekje, als ik het goed begrijp!
Met een partner lijkt het me n;og onwerkelijker en moeilijker te verwerken!
Ja, bij man. In 1x klap was het gebeurd, letterlijk. Ik heb niks gehoord, ondanks dat het thuis, maar buiten, is gebeurd.
Heeft jaren geduurd voordat ik alle puzzelstukjes op zijn plek had, en nog niet alles hoor, ondanks dat het inmiddels ruim 15 jaar is geleden. Ik hoor nog weleens verhalen van vrienden/vriendinnen over destijds. Vermoedelijk hebben ze het toen ook al wel verteld maar is het nooit goed doorgedrongen/blijven hangen.
Sterkte Cumulus Ik weet even niet wat ik nog verder kan toevoegen maar je mag me pb-en, als je daar (eens) behoefte aan hebt.
Jeetje!
Ook al zo'n ongeluk in een klein hoekje, als ik het goed begrijp!Met een partner lijkt het me n;og onwerkelijker en moeilijker te verwerken!
vrijdag 27 mei 2016 18:48
quote:cumulus schreef op 27 mei 2016 @ 18:40:
[...]
Ja. En vooral het onverwachte hakt er in. Zo confronterend, zo kwetsbaar als een mens kan zijn.
En ik mis haar malle berichtjes.
Dat is ook moeilijk. En dat zal nog wel een hele tijd moeilijk blijven.
Toen ik (lang geleden) hoorde dat een vriendin overleden was vond ik dat ook echt heel rot, de kwetsbaarheid en ook dat het zo definitief was.
Het rare was dat ik een tijdje telkens dacht dat ik haar zag. In de bus, op straat etc. Net alsof mijn brein naar haar op zoek was en haar in allerlei mensen meende te herkennen.
[...]
Ja. En vooral het onverwachte hakt er in. Zo confronterend, zo kwetsbaar als een mens kan zijn.
En ik mis haar malle berichtjes.
Dat is ook moeilijk. En dat zal nog wel een hele tijd moeilijk blijven.
Toen ik (lang geleden) hoorde dat een vriendin overleden was vond ik dat ook echt heel rot, de kwetsbaarheid en ook dat het zo definitief was.
Het rare was dat ik een tijdje telkens dacht dat ik haar zag. In de bus, op straat etc. Net alsof mijn brein naar haar op zoek was en haar in allerlei mensen meende te herkennen.
vrijdag 27 mei 2016 18:49
quote:Annapicobella schreef op 27 mei 2016 @ 18:44:
Dat hakt er even in. Want te vaak bezig om te denken 'dat komt nog wel', of zeg ik nog wel een keer.
Ja precies, we nemen het zo makkelijk als vanzelfsprekend aan. Ik ben heel dankbaar dat wij daar nog vrij recentelijk over gepraat hebben. Via Skype-chat en Facebookberichten. De gesprekjes heb ik nog, ik moet ze nog opslaan, maar ik kan het momenteel niet opbrengen ze te lezen.
Ik ben echt blij dat we elkaar hebben kunnen vertellen wat onze vriendschap betekende.
Ik heb vaker mensen die me dierbaar waren verloren, maar dat was na ziekte. Wat op zich al heftig genoeg is maar je kunt er naartoe leven.
Maar dat plotselinge toeslaan van het noodlot, dat maak ik nu voor het eerst mee en het is zo onwerkelijk!
Dat hakt er even in. Want te vaak bezig om te denken 'dat komt nog wel', of zeg ik nog wel een keer.
Ja precies, we nemen het zo makkelijk als vanzelfsprekend aan. Ik ben heel dankbaar dat wij daar nog vrij recentelijk over gepraat hebben. Via Skype-chat en Facebookberichten. De gesprekjes heb ik nog, ik moet ze nog opslaan, maar ik kan het momenteel niet opbrengen ze te lezen.
Ik ben echt blij dat we elkaar hebben kunnen vertellen wat onze vriendschap betekende.
Ik heb vaker mensen die me dierbaar waren verloren, maar dat was na ziekte. Wat op zich al heftig genoeg is maar je kunt er naartoe leven.
Maar dat plotselinge toeslaan van het noodlot, dat maak ik nu voor het eerst mee en het is zo onwerkelijk!
vrijdag 27 mei 2016 18:51
quote:Wollstonecraft1792 schreef op 27 mei 2016 @ 18:48:
[...]
Dat is ook moeilijk. En dat zal nog wel een hele tijd moeilijk blijven.
Toen ik (lang geleden) hoorde dat een vriendin overleden was vond ik dat ook echt heel rot, de kwetsbaarheid en ook dat het zo definitief was.
Het rare was dat ik een tijdje telkens dacht dat ik haar zag. In de bus, op straat etc. Net alsof mijn brein naar haar op zoek was en haar in allerlei mensen meende te herkennen.
Dat heb ik (nog) niet, vooral ook omdat ze in een heel andere streek van het land woonde, maar ze zit wel continu in mijn gedachten. Ik denk veel vaker: "Oh, dat moet ik haar straks schrijven!" of "Dit berichtje of muziekje is echt wat voor haar!"
Misschien dacht ik dat vroeger ook, maar ben ik me daar nu meer bewust van?
[...]
Dat is ook moeilijk. En dat zal nog wel een hele tijd moeilijk blijven.
Toen ik (lang geleden) hoorde dat een vriendin overleden was vond ik dat ook echt heel rot, de kwetsbaarheid en ook dat het zo definitief was.
Het rare was dat ik een tijdje telkens dacht dat ik haar zag. In de bus, op straat etc. Net alsof mijn brein naar haar op zoek was en haar in allerlei mensen meende te herkennen.
Dat heb ik (nog) niet, vooral ook omdat ze in een heel andere streek van het land woonde, maar ze zit wel continu in mijn gedachten. Ik denk veel vaker: "Oh, dat moet ik haar straks schrijven!" of "Dit berichtje of muziekje is echt wat voor haar!"
Misschien dacht ik dat vroeger ook, maar ben ik me daar nu meer bewust van?
vrijdag 27 mei 2016 18:53
Gecondoleerd.
O ja, het merendeel van de mensen die ik heb leren kennen in mijn leven, zijn nu dood. Mijn oom, oma, opa, vrienden, andere opa en oma, een neef, collega's, vrienden van mijn moeder die ik goed kende, echt veel. Ik ging laatst tellen en kwam tot de conclusie dat ik meer dode mensen ken dan levende. Erg he. Maar ja, je moet toch verder. Nieuwe, levende mensen leren kennen enzo.
Ik kwam erachter dat een goeie vriend van me van vroegah ook was overleden. Zo'n beetje de enige die ik nog wilde zien van de middelbare school. Ik vind de dood een noodzakelijk kwaad. Voor eeuwig leven, gaat hem ook niet worden. En erg jong overlijden, doet me wel meer dan als mensen oud zijn. Maar, je kunt ook in een kort leven veel moois meemaken he.
Ik heb heel veel dieren gehad die dood zijn, en de meeste heb ik zien sterven. De ergste, was mijn lieve Ronja, die met 7 maanden ineens dood neerviel. Aangeboren hartafwijking. Konijnen hebben me veel geleerd over de dood, die zijn nogal goed in doodgaan, helaas.
O ja, het merendeel van de mensen die ik heb leren kennen in mijn leven, zijn nu dood. Mijn oom, oma, opa, vrienden, andere opa en oma, een neef, collega's, vrienden van mijn moeder die ik goed kende, echt veel. Ik ging laatst tellen en kwam tot de conclusie dat ik meer dode mensen ken dan levende. Erg he. Maar ja, je moet toch verder. Nieuwe, levende mensen leren kennen enzo.
Ik kwam erachter dat een goeie vriend van me van vroegah ook was overleden. Zo'n beetje de enige die ik nog wilde zien van de middelbare school. Ik vind de dood een noodzakelijk kwaad. Voor eeuwig leven, gaat hem ook niet worden. En erg jong overlijden, doet me wel meer dan als mensen oud zijn. Maar, je kunt ook in een kort leven veel moois meemaken he.
Ik heb heel veel dieren gehad die dood zijn, en de meeste heb ik zien sterven. De ergste, was mijn lieve Ronja, die met 7 maanden ineens dood neerviel. Aangeboren hartafwijking. Konijnen hebben me veel geleerd over de dood, die zijn nogal goed in doodgaan, helaas.
When the power of love is greater than the love of power, the world will know peace. -Bob Marley-
vrijdag 27 mei 2016 18:57
Heb ook mijn beste vriend verloren. Zomaar ineens was ie weg.
Heb in een soort waas van alles gedaan en geregeld, niet bezig met mijn verdriet maar met dat van zijn vrouw en kinderen en andere vrienden en familie. En toen ineens was het stil en toen kon ik pas rouwen. Al had ik geen idee wat ik moest doen of voelen.
Maar als ie nu weer binnenstapt kijk ik waarschijnlijk niet eens raar op. Ergens is ie er nog gewoon.
Heb in een soort waas van alles gedaan en geregeld, niet bezig met mijn verdriet maar met dat van zijn vrouw en kinderen en andere vrienden en familie. En toen ineens was het stil en toen kon ik pas rouwen. Al had ik geen idee wat ik moest doen of voelen.
Maar als ie nu weer binnenstapt kijk ik waarschijnlijk niet eens raar op. Ergens is ie er nog gewoon.
vrijdag 27 mei 2016 19:00
quote:cumulus schreef op 27 mei 2016 @ 18:47:
[...]
Jeetje! Ook al zo'n ongeluk in een klein hoekje, als ik het goed begrijp!
Met een partner lijkt het me n;og onwerkelijker en moeilijker te verwerken!
Nee, dat zag ik/we niet aankomen. Toen ik diverse familieleden op de hoogte stelde nam men automatisch aan dat het een auto-ongeluk was .
Ik ben wel, heel lief, op mijn vingers 'getikt', omdat ik mezelf nogal afsloot in die tijd, door vriendinnen/vrienden, die zeiden, 'maar Icetea, wij hebben óók een heel dierbare vriend verloren en daar willen wij óók graag over praten en delen'. Hartstikke terecht, vond ik een hele tijd later, maar toen niet.
Wat jij nu aangeeft, kan ik ook goed begrijpen.
[...]
Jeetje!
Ook al zo'n ongeluk in een klein hoekje, als ik het goed begrijp!Met een partner lijkt het me n;og onwerkelijker en moeilijker te verwerken!
Nee, dat zag ik/we niet aankomen. Toen ik diverse familieleden op de hoogte stelde nam men automatisch aan dat het een auto-ongeluk was .
Ik ben wel, heel lief, op mijn vingers 'getikt', omdat ik mezelf nogal afsloot in die tijd, door vriendinnen/vrienden, die zeiden, 'maar Icetea, wij hebben óók een heel dierbare vriend verloren en daar willen wij óók graag over praten en delen'. Hartstikke terecht, vond ik een hele tijd later, maar toen niet.
Wat jij nu aangeeft, kan ik ook goed begrijpen.
wij slapen nooit.
vrijdag 27 mei 2016 19:05
quote:Sapsorrow schreef op 27 mei 2016 @ 18:53:
Gecondoleerd.
O ja, het merendeel van de mensen die ik heb leren kennen in mijn leven, zijn nu dood. Mijn oom, oma, opa, vrienden, andere opa en oma, een neef, collega's, vrienden van mijn moeder die ik goed kende, echt veel. Ik ging laatst tellen en kwam tot de conclusie dat ik meer dode mensen ken dan levende. Erg he. Maar ja, je moet toch verder. Nieuwe, levende mensen leren kennen enzo.
Ja, daar sta ik dan ook maar liever niet bij stil. Ik zie het bij mijn hoogbejaarde ouders. Bijna al hun bekende generatiegenoten, vrienden, kennissen, familie van hun leeftijd, is al weg.
De dood hoort bij het leven. Maar soms hakt het er wel hard in, hoor...
quote:Ik kwam erachter dat een goeie vriend van me van vroegah ook was overleden. Zo'n beetje de enige die ik nog wilde zien van de middelbare school. Ik vind de dood een noodzakelijk kwaad. Voor eeuwig leven, gaat hem ook niet worden. En erg jong overlijden, doet me wel meer dan als mensen oud zijn. Maar, je kunt ook in een kort leven veel moois meemaken he.
De dood is een vreemd iets. Ik ken heel oude mensen voor wie het 20 jaar geleden al mooi geweest was maar ze blijven maar leven. En ik heb jonge mensen zien sterven.
quote:Ik heb heel veel dieren gehad die dood zijn, en de meeste heb ik zien sterven. De ergste, was mijn lieve Ronja, die met 7 maanden ineens dood neerviel. Aangeboren hartafwijking. Konijnen hebben me veel geleerd over de dood, die zijn nogal goed in doodgaan, helaas.
Ik hou ook veel van dieren, heb vroeger verschillende dieren gehad. Geen konijnen, wel andere dieren. Nu heb ik nog een hondje. Het verliezen van een dier hakt er ook flink in! Ook als ze onverwacht dood in hun mandje of kooitje liggen.
Maar ik merk dat dit toch weer iets anders is. Het is allebei heftig, op een andere manier.
Gecondoleerd.
O ja, het merendeel van de mensen die ik heb leren kennen in mijn leven, zijn nu dood. Mijn oom, oma, opa, vrienden, andere opa en oma, een neef, collega's, vrienden van mijn moeder die ik goed kende, echt veel. Ik ging laatst tellen en kwam tot de conclusie dat ik meer dode mensen ken dan levende. Erg he. Maar ja, je moet toch verder. Nieuwe, levende mensen leren kennen enzo.
Ja, daar sta ik dan ook maar liever niet bij stil. Ik zie het bij mijn hoogbejaarde ouders. Bijna al hun bekende generatiegenoten, vrienden, kennissen, familie van hun leeftijd, is al weg.
De dood hoort bij het leven. Maar soms hakt het er wel hard in, hoor...
quote:Ik kwam erachter dat een goeie vriend van me van vroegah ook was overleden. Zo'n beetje de enige die ik nog wilde zien van de middelbare school. Ik vind de dood een noodzakelijk kwaad. Voor eeuwig leven, gaat hem ook niet worden. En erg jong overlijden, doet me wel meer dan als mensen oud zijn. Maar, je kunt ook in een kort leven veel moois meemaken he.
De dood is een vreemd iets. Ik ken heel oude mensen voor wie het 20 jaar geleden al mooi geweest was maar ze blijven maar leven. En ik heb jonge mensen zien sterven.
quote:Ik heb heel veel dieren gehad die dood zijn, en de meeste heb ik zien sterven. De ergste, was mijn lieve Ronja, die met 7 maanden ineens dood neerviel. Aangeboren hartafwijking. Konijnen hebben me veel geleerd over de dood, die zijn nogal goed in doodgaan, helaas.
Ik hou ook veel van dieren, heb vroeger verschillende dieren gehad. Geen konijnen, wel andere dieren. Nu heb ik nog een hondje. Het verliezen van een dier hakt er ook flink in! Ook als ze onverwacht dood in hun mandje of kooitje liggen.
Maar ik merk dat dit toch weer iets anders is. Het is allebei heftig, op een andere manier.
vrijdag 27 mei 2016 19:09
quote:Nicotientje schreef op 27 mei 2016 @ 18:57:
Heb ook mijn beste vriend verloren. Zomaar ineens was ie weg.
Heb in een soort waas van alles gedaan en geregeld, niet bezig met mijn verdriet maar met dat van zijn vrouw en kinderen en andere vrienden en familie. En toen ineens was het stil en toen kon ik pas rouwen. Al had ik geen idee wat ik moest doen of voelen.
Maar als ie nu weer binnenstapt kijk ik waarschijnlijk niet eens raar op. Ergens is ie er nog gewoon.
Ochhh, ook nog een partner en kinderen betrokken!
Ik heb de familie wel geholpen met de kaarten en een korte toespraak gehouden, maar meer kon ik niet doen.
Met het overlijden van familieleden heb ik wel intensiever meegeholpen en inderdaad, dan komt de klap pas daarna.
Ik denk dat je nu iets heel raaks zegt: niet weten wat je moet doen of voelen. Het voelt raar. Ik heb de eerste dagen veel gehuild maar die behoefte heb ik nu niet meer. Maar ik denk continu aan haar. Terwijl ik voorheen echt niet de hele tijd door dacht "dat is echt iets voor haar" of "ik moet haar dat vertellen (oh nee, dat kan niet meer)".
Het voelt alsof ik er mee aan de slag moet maar ik weet niet hoe. Ik kan het niet goed benoemen.
Heb ook mijn beste vriend verloren. Zomaar ineens was ie weg.
Heb in een soort waas van alles gedaan en geregeld, niet bezig met mijn verdriet maar met dat van zijn vrouw en kinderen en andere vrienden en familie. En toen ineens was het stil en toen kon ik pas rouwen. Al had ik geen idee wat ik moest doen of voelen.
Maar als ie nu weer binnenstapt kijk ik waarschijnlijk niet eens raar op. Ergens is ie er nog gewoon.
Ochhh, ook nog een partner en kinderen betrokken!
Ik heb de familie wel geholpen met de kaarten en een korte toespraak gehouden, maar meer kon ik niet doen.
Met het overlijden van familieleden heb ik wel intensiever meegeholpen en inderdaad, dan komt de klap pas daarna.
Ik denk dat je nu iets heel raaks zegt: niet weten wat je moet doen of voelen. Het voelt raar. Ik heb de eerste dagen veel gehuild maar die behoefte heb ik nu niet meer. Maar ik denk continu aan haar. Terwijl ik voorheen echt niet de hele tijd door dacht "dat is echt iets voor haar" of "ik moet haar dat vertellen (oh nee, dat kan niet meer)".
Het voelt alsof ik er mee aan de slag moet maar ik weet niet hoe. Ik kan het niet goed benoemen.
vrijdag 27 mei 2016 19:11
quote:iceteapeach schreef op 27 mei 2016 @ 19:00:
[...]
Nee, dat zag ik/we niet aankomen. Toen ik diverse familieleden op de hoogte stelde nam men automatisch aan dat het een auto-ongeluk was .
Ik ben wel, heel lief, op mijn vingers 'getikt', omdat ik mezelf nogal afsloot in die tijd, door vriendinnen/vrienden, die zeiden, 'maar Icetea, wij hebben óók een heel dierbare vriend verloren en daar willen wij óók graag over praten en delen'. Hartstikke terecht, vond ik een hele tijd later, maar toen niet.
Wat jij nu aangeeft, kan ik ook goed begrijpen.
GRappig (sorry dat ik dit woord in deze context gebruik), dit ongeluk was ook geen auto-ongeluk. Maar het was het eerste dat ik dacht!
Helaas merk ik dat ik het zelf niet goed kan delen met haar andere directe omgeving, omdat de familie erg op zichzelf is. Dit hebben ze zelf ook goed en duidelijk aangegeven en dat respecteer ik. En de andere vrienden hadden toch een minder intensief contact.
En ondertussen zit er een onbestemd gevoel van "ik moet hier iets mee".
Hier schrijven, en jullie reacties lezen, helpt al een heleboel, merk ik!
[...]
Nee, dat zag ik/we niet aankomen. Toen ik diverse familieleden op de hoogte stelde nam men automatisch aan dat het een auto-ongeluk was .
Ik ben wel, heel lief, op mijn vingers 'getikt', omdat ik mezelf nogal afsloot in die tijd, door vriendinnen/vrienden, die zeiden, 'maar Icetea, wij hebben óók een heel dierbare vriend verloren en daar willen wij óók graag over praten en delen'. Hartstikke terecht, vond ik een hele tijd later, maar toen niet.
Wat jij nu aangeeft, kan ik ook goed begrijpen.
GRappig (sorry dat ik dit woord in deze context gebruik), dit ongeluk was ook geen auto-ongeluk. Maar het was het eerste dat ik dacht!
Helaas merk ik dat ik het zelf niet goed kan delen met haar andere directe omgeving, omdat de familie erg op zichzelf is. Dit hebben ze zelf ook goed en duidelijk aangegeven en dat respecteer ik. En de andere vrienden hadden toch een minder intensief contact.
En ondertussen zit er een onbestemd gevoel van "ik moet hier iets mee".
Hier schrijven, en jullie reacties lezen, helpt al een heleboel, merk ik!
