Doorgaan of stoppen?

Ik had gehoopt dat we dichter bij elkaar zouden komen, dat hij liet blijken misschien in de toekomst nog een mogelijkheid voor ons samen te zien. Tja, en toen weer fantastische seks. Dat gaf mij vanmorgen toch weer een soort hoop.



Wat voor relatie zag jij dan voor je? Een zoals voor de breuk of een openbare relatie met een serieuze aanloop tot samenwonen?

Over "tja seks". Dat gebeurt niet zomaar. Het kan ook een wapen zijn om iemands mond te snoeren en dialoog uit de weg te gaan.



Ik heb geluisterd, heb hem uit laten praten, maar reageren vond ik moeilijk. Ik zit vol met schuldgevoelens. Maar als ik dat uit, lijkt het alsof ik mij als slachtoffer opstel. Mis hier geloof ik wat sociale vaardigheden voor. En tja, antwoord ik met seks? Nooit zo over nagedacht. Gebeurt gewoon.





Ik moet ineens denken aan 24 uur met. Gepresenteerd door Theo Maassen met Victoria Koblenko als gast. Op moeilijke momenten of pijnlijke vragen ging ze erg flirten of besprong ze Theo letterlijk en ging ze knuffelen of gaf ze een zoen.

quote:sneeuwklokje74 schreef op 25 oktober 2014 @ 02:01:

Zal ik ooit loskomen van ex? Of ex van mij? Ik zag 'm vanavond in de kroeg. Hij zag mij niet. Hij was in gesprek met een vrouw. En ik was jaloers. Hij heeft altijd vrouwen om zich heen, maar nu irriteert het mij. Ik ben weggegaan.



Slaat nergens op dat ik nu een soort van bezitterig zit te doen. En ja ik ben boos op hem, maar ik mis hem ook. En ik doe het fout: wijntje teveel. Waarom? Totaal geen ruggengraat. En de verleiding om ex te bellen. Ik doe het niet.En gisteravond lag je met hem in bed. Opdat hij je niet vergeten zal.

quote:sneeuwklokje74 schreef op 27 oktober 2014 @ 15:44:



Het eerste gesprek ging best goed. Ik heb geluisterd, heb hem uit laten praten, maar reageren vond ik moeilijk. Ik zit vol met schuldgevoelens. Maar als ik dat uit, lijkt het alsof ik mij als slachtoffer opstel. Mis hier geloof ik wat sociale vaardigheden voor. En tja, antwoord ik met seks? Nooit zo over nagedacht. Gebeurt gewoon.



.



tja TO. Praten is moeilijk. Maar moeilijk betekent toch niet dat je het niet hoeft te doen? Loop je altijd voor alles weg wat moeilijk is?



Je zei dat je voor optie 2 ging. Ja dat zei je...Maar ondertussen zit je in optie 1 en mopper je alleen maar.



Wil je verder met je ex? Dan zal je moeten gaan vechten tegen je angsten. De wereld gaat zich niet aan jou aanpassen. Jij bent degene met buitensporige angsten. Jij moet daar iets aan doen. In ieder geval op zijn minst iets aan willen doen.



ik weet hoe moeilijk dat het is, maar je moet kiezen. Of accepteren en niet mopperen. Of vechten en je angst overwinnen.

quote:sneeuwklokje74 schreef op 27 oktober 2014 @ 16:10:

En over échte antwoorden. Nu ook weer: En tja, antwoord ik met seks? Nooit zo over nagedacht. Gebeurt gewoon. Als je er niet verder over nadenkt dan je schouders ophalen en zeggen: tja, gebeurt gewoon, dan is dat ontzettend oppervlakkig. Ik scheld iemand verrot in de trein. Waarom ik dat doe? Tja, weet ik niet meneer de Rechter, dat gebeurt gewoon. Dan neem je jezelf toch niet serieus meer Klokje?



Het kan toch gewoon gebeuren? Dat hoeft toch geen echte reden te hebben? Hoe zou ik hier dan minder oppervlakkig over kunnen zijn. Nee, eerlijk dat begrijp ik niet.



Hoe je ook had kunnen reageren zonder zelf dan weer slachtofferig over te komen? Nou, bijvoorbeeld door spijt te betuigen, dat je verschrikkelijk veel spijt hebt dat je niet in de gaten had wat dit met hem deed, hoe hij zich voelde, dat dat helemaal jouw bedoeling niet was, dat je juist heel veel van hem hield en houdt en dat je dat eng vond, niet meer om kon gaan. En dat je nu veel spijt en wroeging hebt dat je je afsloot voor wat hij misschien ervan verwachtte, alleen met jezelf en je eigen gevoelens bezig was en er vanuit ging/hoopte dat hij het wel prima vond zo.



Dat je terugdeinst als iemand zoals hij, van wie jij houdt, zo dichtbij jou komt en dat dus betekent dat hij juist heel belangrijk voor je is. En dat je nu oa in therapie bent om te leren op een andere manier met je gevoelens en eigen belemmeringen/ remmingen om te gaan. Dat je daarmee hoopt te bereiken dat je jezelf beter kent en kan leren communiceren over gevoelens, daardoor in de (nabije) toekomst een geschiktere liefdespartner te zijn dan het vermijden/weglopen/ afstand nemen wat je voorheen deed.



Daar is naar mijn idee niks slachtofferigs aan: erkennen en benoemen. Slachtofferigs wordt het pas als je excuses gaat vertellen waarom je dat eerder niet kon, eea goed gaat praten wat je deed/ hoe je je opstelde, waarom je zo weinig ruimte voor hem en zijn ideeen en gevoelens had.



Je kan spijt betuigen, laten zien dat je hem begrijpt, hem daar ook gelijk in geven, dat je je dat nu heel goed kan voorstellen, maar toen helemaal niet bij stil stond. Dat je je nu bewust wordt van heel veel zaken die hem misschien pijn hebben gedaan en je je daar nu schuldig over voelt. En dat hij wel degelijk heeel heel erg belangrijk voor jou is en je enorm gewaardeerd hebt wat ie jou heeft gegeven in die 2 jaar.



(En evt dat je hoopt dat voor hem ook ooit nog te kunnen gaan betekenen, je daar je best voor doet en dat wat jou verhinderde om die partner te kunnen zijn die wel rekening houdt met de wensen van hem en die nodig zijn voor een gezonder soort wederzijdse relatie, aan het aanpakken bent. Dat je je daar niet bewust van was, maar nu wel. Dat je nieuwe manieren wil leren om met zijn en jouw emoties om te gaan)..



Zo'n soort reaktie? Die hem serieus neemt in zijn antwoorden en zijn gevoelens. En dus de diepte in gaan, niet oppervlakkig blijven. Heb je hem verteld dat er angst aan ten grondslag ligt? Dat je (nog) niet weet hoe je binnen een relatie met hem ook je eigen vrijheid kan veilig stellen en je (wellicht?) bang bent jezelf in liefde voor hem te verliezen en daarom probeert onder controle te houden.. en wegloopt als je voor het blok wordt gezet, te serieus lijkt te worden?



Praten is ook praten over wat jou wezenlijk bezig houdt, dat je wakker ligt hiervan, dat het je echt heel veel doet, er enorm veel emoties bovengewoeld zijn, je soms niet precies weet wat je voelt, eea in beweging en ontwikkeling is..



Hem begrijpen en dat ook laten blijken is een eerste stap. Daarmee is zijn pijn trouwens niet als bij toverslag weg en de weg vrij voor doorgaan als vanouds, he. Hij is zijn onbevangenheid ook kwijt. Hij zit ook in een proces, een verwerkingsproces, afscheid nemen van een volwaardige relatie met jou namelijk.



Hem inzicht geven in wat er in jou speelt is een 2e, maar dat weet je zelf nog niet precies, want dat proces is nog gaande. En daarom alleen al niet verstandig, die aktie van gisteravond. Je kan hem nog geen duidelijkheid geven, als je het zelf nog niet allemaal helder hebt.



Het is voor hem OOK enorm verwarrend allemaal, zeker met fantastische seks erbij, en dat is niet bepaald slim van hemzelf ook, nee. Niet als ie jou wil vergeten iig. Hij baalt nu waarschijnlijk van zijn eigen "zwakte" dat ie direct bij je op de stoep staat als jij een kik geeft en toch weer heeft toegegeven aan zijn eigen gemis/behoefte aan jou (zien, voelen, enz)..

quote:myrtaceae schreef op 27 oktober 2014 @ 18:49:

[...]





tja TO. Praten is moeilijk. Maar moeilijk betekent toch niet dat je het niet hoeft te doen? Loop je altijd voor alles weg wat moeilijk is?



Je zei dat je voor optie 2 ging. Ja dat zei je...Maar ondertussen zit je in optie 1 en mopper je alleen maar.



Wil je verder met je ex? Dan zal je moeten gaan vechten tegen je angsten. De wereld gaat zich niet aan jou aanpassen. Jij bent degene met buitensporige angsten. Jij moet daar iets aan doen. In ieder geval op zijn minst iets aan willen doen.



ik weet hoe moeilijk dat het is, maar je moet kiezen. Of accepteren en niet mopperen. Of vechten en je angst overwinnen.



Helemaal mee eens!

En ook met Suzy. Wees eens open over wat er in je omgaat. Zit je vol met schuldgevoelens? Zeg dat dan. Doe je best om hem te begrijpen, geef hem gelijk als je vind dat hij gelijk heeft. Vertel over het proces waar je nu doorheen gaat.

En als je hem terug wilt, zul je je aan moeten passen. Je angst voor vaste relaties is echt extreem. Angst is een slechte raadgever. Je leeft maar 1x, wil je dat echt laten verpesten door angst?

quote:sneeuwklokje74 schreef op 27 oktober 2014 @ 14:27:

Ik heb gisterenavond ex gebeld. Het bleef maar door mijn hoofd malen dat ik zo weinig (niet?) bij zijn gevoelens heb stilgestaan. Ik had het voornemen om het er met psych over te hebben vanavond. Echter wat schiet ik daar mee op: zegt ze dat het beter is om niet te doen en dan? Dus toch gebeld.



Om even voor elf was hij er. Ik heb gevraagd of hij zijn kant van het verhaal wilde vertellen. Hoe hij zich voelde enz. Het is mij pijnlijk duidelijk geworden dat hij niet wist hoe hij tot mij door moest dringen. Dat hij zag dat ik onbewust hem niet in zijn leven toeliet. Dat hij geprobeerd heeft te praten over relatie, maar ik het afhield. En dat hij de relatie graag openbaar maakte, maar dat voor mij niet heeft gedaan. Dat trok hij uiteindelijk allemaal niet.



Dat was heftig. Ex kon het heel rustig vertellen. Tja en toen seks, gevolgd door ruzie, gevolgd door seks.



Ruzie was omdat ik niet begreep dat we na zo'n open gesprek in bed belanden en seks hebben en mij dan afvraag 'En nu?' Waarop hij antwoord 'Nu niets. Relatie is over'.



Dus je hebt niet gezegd dat je zo stom bent geweest om hem te laten ontglippen door zo raar te reageren op zijn voorstel om er echt iets van te maken?

Je hebt niet gezegd dat je leven gewoon geen reet aan is zonder hem en dat je klaar bent met de stoere onafhankelijke meid te spelen en je dol graag weer een relatie met hem wil hebben om te samen uit te vinden of er meer in zit dan alleen verkering en dat je een la hebt leeg gemaakt voor hem zodat hij wat persoonlijke spullen en kleding bij je kan laten liggen.

Je hebt je hart niet uitgestort over je hoe je hem hebt gemist en dat hij de man van je dromen is en dat je naar de psych gaat om voor eens en altijd een punt achter je rare gedrag te zetten.



En toch had je verwacht dat jullie na zijn verhaal de draad zouden oppakken?! Dit was je kans geweest om je nou een keer kwetsbaar op te stellen en hem een inkijkje te geven hoe je echt bent, maar nee, je laat hem praten.



Meid, dit was je kans geweest en ik ben bang dat dit je laatste kans is geweest. Hij heeft je gestraft door met je het bed in te duiken en te zeggen dat het nu over is. Ik denk ook dat het nu echt over is en ik vind het zo rot voor je maar heel eerlijk, ik denk dat je ook nog helemaal niet klaar bent voor een relatie.



Wat je eigenlijk wilde heeft hij je nu gegeven, seks and no strings attached terwijl jij weet dat hij dat niet wilde en er de persoon niet voor. Heel eerlijk, het zou mij verbazen als hij ooit nog een keer naar je toe komt als je belt.



Je inschattingsvermogen in de grenzen van een mens, en zeker in een verliefd mens, is erg klein.



Je drang om je eigen behoeften boven die van een ander te plaatsen en het niet de gevolgen daarvan te overzien, wordt een traject waar ik geen raad mee weet.



Dat is het moeilijke van een forum, kan iemand niet, wil iemand niet, en in beide gevallen wordt het voor mij te riskant om advies te geven. Misschien zorgen mijn opmerkingen alleen maar voor meer verwarring of maken ze de dingen erger voor je.



Omdat ik dit niet kan inschatten en ik je te veel waardeer en ik respect heb voor deskundigen en mij daar niet onder schaar zal ik me dus vanaf nu meer op de vlakte houden.



Ik wens je geluk toe.

quote:waterplant schreef op 27 oktober 2014 @ 22:59:



[...]





Dus je hebt niet gezegd dat je zo stom bent geweest om hem te laten ontglippen door zo raar te reageren op zijn voorstel om er echt iets van te maken?

Je hebt niet gezegd dat je leven gewoon geen reet aan is zonder hem en dat je klaar bent met de stoere onafhankelijke meid te spelen en je dol graag weer een relatie met hem wil hebben om te samen uit te vinden of er meer in zit dan alleen verkering en dat je een la hebt leeg gemaakt voor hem zodat hij wat persoonlijke spullen en kleding bij je kan laten liggen.

Je hebt je hart niet uitgestort over je hoe je hem hebt gemist en dat hij de man van je dromen is en dat je naar de psych gaat om voor eens en altijd een punt achter je rare gedrag te zetten.



.



Ja dit vraag ik me ook af. Hoe heb je gereageerd op zijn ontboezemingen? Heb je met een uitgestreken gezicht zijn verhaal aangehoord? Of was het een wederkerig gesprek, waarin jij ook jezelf kwetsbaar hebt opgesteld?

Is het onvermogen van jou kant? Soms denk ik bijna dat je een beetje autistische trekken hebt?

Ik vind het erg knap hoe je met jezelf aan de slag gaat, hier op dit kritische forum durft te schrijven waarin je je wél kwetsbaar durft op te stellen. Toch snap ik nog steeds niet waar de kern van jouw angsten vandaan komt, en hoe het komt dat je een onvermogen lijkt te hebben om je gevoelens te herkennen en te uiten, alhoewel je wel je best hiervoor doet (op het forum).

quote:appelientjex schreef op 27 oktober 2014 @ 23:20:

[...]

Is het onvermogen van jou kant? Soms denk ik bijna dat je een beetje autistische trekken hebt?

Dat ging ook door mijn hoofd heen maar juist omdat ik niet deskundige ben wil ik me niet door die gedachte laten leiden maar ik merk wel bij me zelf dat ik dat doe.

Ik sluit me aan bij Waterplant. Hier moet je zelf uit zien te komen mbv je psych. Ik was ook al bang dat wij hier diens aanpak in de wielen zouden rijden met onze vragen en confrontaties.



Quote:

"Na vannacht weet ik het niet meer met ex. Misschien moet ik de hoop dat het ooit goed komt tussen ons wel loslaten."



Dat zou wel de makkelijkste weg zijn eigenlijk, nietwaar? Hoef je je emoties alsnog niet te uiten, laat je hem gewoon los, joh. Kost ff wat tijd om hem in jouw gedachten dan ook echt te laten gaan, maar dan ben je er wel vanaf, van die angst om je emoties te voelen en te tonen!



Ja, voor iemand die voorheen gewend is geweest om puur op je verstand en overlevingsdrang te leven is het idd best moeilijk om over te schakelen op gevoel. Zeker als je zo weinig inzicht hebt in je eigen gevoelens en maar wat impulsief volgt wat je op dat moment voelt, zonder gevolgen in te kunnen schatten of je in te leven in wat dat met hem doet.



Als dit gevoelsleven een nieuwe wereld voor je is, is het moeilijk daarover te praten als je dat zelf nog niet in kaart hebt gebracht. Maar ook dat kan je hem vertellen of schrijven of laten weten. Dat je niet zo thuis bent in de gevoelswereld, niet die van jezelf noch die van hem, dat je dat pas net aan het leren bent.



Dat laat onverminderd staan dat je hem kan zeggen (of schrijven) wat Waterplant zegt of ik zei. Over dat het zo niet bedoeld was, over je ware gevoelens voor hem en je angst daarvoor, maar meer nog dat je hem nou eens begrijpt en met hem meeleeft, je excuses er alsnog voor aanbiedt dat je zo onbewust en onwetend met zijn gevoelens bent omgesprongen.



Want dat lees ik nog steeds niet in je laatste posten, het blijft over jou gaan en jouw onverminderde angst om jezelf bloot te stellen en niet aan ons, maar aan hem te vertellen dat je het ook soms niet weet, nu pas begrijpt dat je hem gekwetst hebt, er wakker van ligt, afgelopen 2 jaar enorm gewaardeerd hebt en gek op hem bent.



Zolang jouw hersenspinsels nog steeds om jezelf draaien en wat je wel en niet kan, maar niet om hem en hoe hij zich voelt, en om hoe jij daar verandering in kan aanbrengen nadat je daar onzorgvuldig mee om bent gegaan.. zolang jij nog zo druk bent met je eigen gevoelens ontdekken en leren uiten en het niet draait om hoe jij wil dat hij zich geliefd, gewaardeerd en gelukkig voelt, ben je nog geen geschikte partner, denk ik.



Je kan de hoop helemaal laten varen, je kan ook proberen te herstellen wat er te herstellen valt en of hij op jou kan/zal wachten tot je er ook echt voor hem kan zijn, dat zal je niet weten. Je kan niet verwachten dat hij daarop wacht, zijn leven gaat ook door, maar iig gaat hij daar niet op wachten als jij hem niet zegt dat je er iets aan doet, aan het doen bent, en wat je werkelijk voor hem voelt, al heb je momenteel (nog) niet alles te geven wat hij misschien nodig heeft van jou.



Maar nogmaals: wij zijn het die jou daar steeds op attent moeten maken, ik hoor je er niet over hoe dit voor hem moet zijn, hoe moeilijk hij het moet hebben hiermee, hoe je hem probeert alsnog achteraf een goed gevoel te geven over wat hij aan liefde voor jou over had, je waardering naar hem uitspreekt, hem bedankt voor zijn geduld en inspanning, en dat hij zoveel om je gaf dat hij graag met jou in het volle daglicht wou verschijnen, ten aanzien van die hele vriendengroep en anderen, wat een prachtig geschenk dat eigenlijk was aan jou.



Dus niet dat je baalt dat je dat/hem kwijt bent, maar dat je baalt dat hij zo teleurgesteld is geraakt in jou. Dat je hem niet kon geven waar hij op hoopte, verwachtte, gewild had en vertrouwen in hadmet jou. DAT is erg. Voor hem. Als je echt van hem houdt, wil je hem gelukkig zien, kan je zeggen dat het je spijt dat je dat niet kon op dat moment en nog steeds niet kan, maar wel WIL (en wil kunnen,, en daarom oa in therapie bent).



Los of hij nog gelooft in jou en hem en ergens in de toekomst alsnog samen komen en er wel voor gaan. Ook als hij dat niet meer wil, kan je alsnog hem zijn waarde geven, en vertellen wat je voor hem voelt. Dat dat tenminste oprecht was, dat je dat voelde en voelt voor hem. Ongeacht dat ie toch bij zijn standpunt blijft en het too late kan zijn, een bepaald "point of no return" voorbij is inmiddels. Geef hem de credits die hem alsnog beter kunnen laten voelen over jullie afgelopen relatie/affaire/ omgang.



Maak je maar kwetsbaar. Dat heeft hij ook gedaan.

Als we dan toch met termen aan het gooien zijn, ik dacht zelf eerder ADD wat betreft rusteloosheid, impulsiviteit en stemmingswisselingen. Maar inderdaad dat laat ik liever aan de deskundigen over. Tegenwoordig is iedereen al zo gauw depressief, autist, ADD'er, narcist of borderliner.

Ik doe ook ff niet aan etiketjes plakken.. het neemt nog steeds niet weg dat je iets kan doen aan zijn frustraties en hoe hij zich voelt over die afgelopen 2 jaar, en het einde daarvan, zijn teleurstelling en afgewezen voelen.



Wil je daar nog iets mee, of laat je hem gewoon maar vallen nu hij dat met eigen woorden verteld heeft? Want je reageert daar weer niet op. Wat doet het met jou dat hij zich zo gevoeld heeft en nu weer niet blij is met hoe het gelopen is gisteravond, raakt je dat of raakt het alleen jouw eigen gevoelens (koude douche enzo)?



Raakt het je hoe hij zich voelt hieronder? Denk je uberhaubt na of je iets van zijn pijn kan wegnemen en zo ja, hoe je dat dan zou kunnen doen? Komt het binnen bij jou? Laat je dat voortduren, zijn frustraties? Niks meer aan doen? Gewoon zo laten? Afserveren?

Schrijf dan al die dingen aan hem, die je hier schrijft, Sneeuwklokje!



Laat hem niet met zijn gevoelens in de kou staan. Of het nog helpt of niet, dat maakt niet uit. Deel hem in alles wat je voor hem voelt, en gevoeld hebt. Laat die man niet in zijn onzekerheid en frustraties zitten, erken en waardeer alles wat zo fijn was aan hem en met hem! Alsnog! Waardeer en bedank hem voor zijn liefde, voor zijn maffe dingetjes, voor heerlijke avonden samen, voor de humor, voor alles waar hij je blij mee gemaakt heeft of opgepept, of je rustig maakte, alles wat hij wou delen met jou en ook gedaan heeft. Ongeacht of dat er nog in zit of niet.



Spreek je uit! Dat je hem fantastisch en heerlijk vond, dat je alles enorm gewaardeerd hebt, je geliefd voelde, enz. Maar ook dat hij geliefd is door jou, hij in je hoofd en hart zit, maar je het lastig vindt om dat te uiten. Dat je wakker ligt van het idee dat je hem gekwetst hebt, niet op waarde geschat hebt of iig niet aan hem hebt laten blijken. Dat hij superwaardevol is en je wil (leren) dat jij dat ook voor hem kan zijn en kan geven wat hij van jou nodig heeft.



Dat je dat misschien niet hebt geuit (naar hem en naar buiten toe), maar dat niet wil zeggen dat je dat niet voelt, want dat je dat wel voelt voor hem en wel beantwoordt, ook al is de vorm waarin je dat giet misschien niet genoeg geweest. Dat je hem daarmee tekort hebt gedaan en dat dat je spijt, een gevalletje onkunde is en geen onwil..



(en dat je nu dus aan het leren bent dat wel te kunnen uiten en toepassen wat je voelt).