Doorgaan of stoppen?

Ik kan zelf trouwens ook veel makkelijker schrijven over mijn gevoelens dan ze face to face vertellen en uiten. Of fysiek te uiten. Maar inmiddels heb ik het toch geleerd! Eerst schrijvend (mailen bijv) en later ook verbaal al vind ik dat laatste nog steeds moeilijker dan schrijven. Terwijl ik een makkelijke prater ben. Ook over gevoelens iha.



Maar tegenover de personen van wie ik het meest houd, vind ik dat ook weleens lastig.

quote:sneeuwklokje74 schreef op 28 oktober 2014 @ 01:01:

Ik kan mij niet voorstellen ooit iemand te vinden die mij zo blij maakt als Ex. Weet je, het mag nu allemaal kommer en kwel lijken, maar het leven met Ex is veel leuker dan zonder ex. Maar ik zie het onvermogen bij mij om hem te kunnen geven wat hij verdiend. Hij moet niet op mij wachten. Natuurlijk wil ik dat heel graag voor mezelf. Maar ik gun hem een gezin, een lieve vriendin die hem wel die liefde kan geven en aan wie hij liefde kan geven. Ja, ik ben bereid om een hele grote stap terug te doen on ons contact in de vriendenclub als een nieuw vriendin dat vraagt.



Ik zit hier te janken als een klein kind. En nee, niet uit zelfmedelijden. Wel door schuldgevoel en onmacht.



Verdomme, dit is zo kut. Ik heb het echt verkeerd gedaan.



En nu denk je weer voor hem en draait het ook weer om jou. Jouw grote gebaar om hem alles te gunnen maar niet ten koste van je zelf. Hij heeft nooit moeilijk gedaan over het onderwerp kinderen en je lb dus dat is geen groot gebaar, dat is de makkelijkste uitweg kiezen.



Als je hem echt terug wil dan zet je alles op alles om hem terug te krijgen(ook al is het een verloren zaak)en denk eens niet aan al je angsten en twijfels.



Je geeft het weer te makkelijk op, of omdat het je uiteindelijk niet om ex te doen is of omdat je te bang bent om het achterste van je tong te laten zien.



In het laatste geval zal je altijd spijt houden dat je nooit echt voor hem gevochten hebt want deze fase van zelfonderzoek gaat voorbij en achteraf kan je je niet voorstellen dat je hem door je vingers hebt laten glippen uit pure angst of koppigheid.



Echte liefde is zeldzaam en ga je er aan dood als je flink door het stof moet, en je zelf desnoods vernedert? Voor je van alles begint neer te pennen, eerst nadenken.



Wat zou je willen met hem, wat heb je er voor over en hoe kan je hem dat geven. Doe eens niet impulsief, dit is je allerlaatste kans.

Wat kan jij doen om iets wat zo kostbaar voor je is terug te krijgen.



En zeg/schrijf geen dingen die je niet kan waarmaken of die je niet voelt want het is geen spelletje meer wat je wil winnen, je wil iemand terug die niet meer in smoesjes en vage beloftes trapt.



Iedere stap die je vanaf nu zet richting ex, daar zal je goed over na moeten denken, dus actie is reactie en je weet hoe slecht je er in bent dus denk niet 1 keer na maar 3 keer desnoods zonder je echte gevoelens voor hem en de hele situatie te rationaliseren want op die manier gaat het niet lukken.



Zo'n brief hoeft er ook niet vandaag meteen uit hè, dus onderdruk je impulsen een keer.

Wat nu denk ik het belangrijkste is voor ex, is dat hij kan lezen dat jij hem begrijpt. Dat het nu pas tot je doordringt hoe moeilijk en pijnlijk de situatie voor hem is. Dat je begrijpt hoe hij zich af en toe een stuk vlees moet hebben gevoeld om een pleister op de wond te zijn.



Dat je nu echt realiseert hoe het voor hem is en is geweest. Erkenning van zijn gevoelens.



Niet hoe blij jij van zijn lach wordt, zijn passie voor zijn werk, zijn neefjes en zijn gekke hobby. Het is belangrijk dat hij zich begrepen voelt en dat je beseft wat de ware impact op hem is geweest.

Ik denk dat waterplant bedoelt dat jij eindelijk eens zegt wat je voelt zonder dat je je laat saboteren of tegenhouden door angst en twijfel. Dus geen "kan niet" als het gaat om bepaalde gedachtes of gevoelens toelaten.

Klokje, wordt volwassen en ga eerlijk(er) leven met jezelf en anderen. Een paar woorden van wijsheid (niet van mij) en misschien helpt dit je een beetje op weg om uit die warboel van tegenstrijdige verlangens en gedachten te stappen:



Honesty heals; lies hurt. In these four words lives all one needs to know and practice, that is, assuming one wishes to be whole, harmless, loving, and true.

Wat wil je bereiken met het sturen van een brief? Wat voor doel dient je brief? Welke intentie heb je, welke verwachtingen, welke hoop heb je? Lees je brief nog een paar keer goed door en vraag jezelf af: waarom schrijf ik dit (zo) naar hem? Wat moet hij met deze opmerking, deze zin, deze alinea? Verplaats je met je brief vooral in hem en hoe hij zou reageren als hij het zou lezen. Voordat het weer allemaal om jou draait.



Edit om half acht: onderweg naar huis bedacht ik me: vertel mij eens waarom hij het zo heeft getroffen met jou als vriendin? Waarom mag hij zo blij zijn met jou in een relatie? Wat heb jij hém te bieden?

Je denkt af en toe te veel in extremen. Dat jij je grenzen aan moet geven en soms een pas op de plaatst moet nemen (zoals "normale" mensen dat soms ook moeten), wil niet zeggen dat je niet een zelfstandig leven kan lijden.



Je woont zelfstandig en hebt daar regelmatig hulp bij nodig, niks mis mee. Erken dat er beperkingen zijn en dat je niet te veel van je lijf moet vragen. Ga niet over je grenzen heen, omdat het "normaal" is of omdat je aan de onrealistische verwachtingen wil voldoen die je zelf hebt geschapen.

Verstuur die brief nog niet. Wanneer deze langer dan 1 A4 is, verstuur hem dan sowieso niet. Laat hem maandag eens aan je psych lezen.



En vraag je eens af, wat voor reactie zou je ex geven als hij deze brief zou lezen. Ten eerste zo kort na jullie avond samen met seks en ruzie en ten tweede over de inhoud. Wat moet hij met die brief? Wat wil jij met die brief? Wat hoop jij te bereiken met deze brief en deze actie? Waarom denk je dat HIJ hier iets aan heeft als hij deze brief zou krijgen en lezen?

Goed, maar ik begrijp dat het hem daarmee nog niet duidelijk wordt waarom je zo was en niet over hem/relatie na wou denken, waarom je je niet wou binden, waarom je er moeite mee had dat het openbaar werd. Dus alleen weet hij nu dat je nu (achteraf) zijn positie en gevoelens van toen pas inziet en begrijpt.



Hij mag best weten wat je remde of tegenhield toch? Dat dat niks met hem te maken heeft, hij de liefste op aarde is, maar interne factoren aan jouw kant zijn? En waar je bovendien hebt besloten iets mee te doen, omdat het je beperkt op relatiegebied? Dat je hoopt je in de (nabije) toekomst wel te kunnen binden, ook al is dat misschien te laat voor hem? En dat je hem niet aan het lijntje wil houden tot het zover is, dus kan begrijpen dat ie zijn leven niet on hold zet om daarop te wachten.



In feite is het zoiets als "als het kalf verdronken is..", maar dat is vaak zo, dat ogen pas geopend worden als het uit raakt. Dat je dan pas dingen inziet die je niet zag toen je er middenin zat. Dat hebben we allemaal! Ik ben ook pas zeer met mezelf aan de slag gegaan toen het over was met ex, dan word je soort van wakkergeschud, dit zijn enorme eyeopeners (en daarom zie alle topics van wat er gebeurt als je verandering wil, en in woorden protesteert tegen de gang van zaken, maar die ander niets mee doet. En pas als er consequenties komen (het uitgaat, je diegene kwijtraakt) het gedrag wel kunnen veranderen (of beloftes daartoe). Of bij een nieuwe partner wel.



Het bekende: "oh, nou kan het opeens wel!" (nu kunnen we wel praten, bij haar doet ie wel samen de boodschappen/ afwas/ koken/ opruimen, nu doet ze wel haar best om er leuk en verzorgd uit te zien" enz."



Het lullige is gewoon dat veel mensen pas iets inzien als ze gedwongen worden ernaar te kijken. Van afstand. Of als ze het zelf ondervinden. Ex was een enorme sloddervos en jaren vond ik dat peanuts in verhouding tot alle geweldige andere dingen, dus hoorde je me niet over, maar (jaren) later voelde ik me een sloof (maar bleef het doen en dan erover mopperen). En andersom heb ik aan (oa seksuele) blokkades "gewerkt" die mij tegenhielden om erover te praten of te proberen/vragen naar wat ik zou willen daarin. Wat ik nodig heb om het vuurtje brandend te houden. En meer dingen die ik achteraf veel eerder had moeten aanpakken of bespreekbaar maken. (en niet pas als (wederzijds) irritaties en tekorten zo hoog opgelopen zijn dat je "het niet meer voelt" voor diegene.



Er is een bepaald "point of no return" en ik hoop niet dat jullie relatie/ jouw ex daar beland is, inmiddels. Als jij duidelijk maakt dat je met jezelf aan de slag bent, met je belemmeringen om een "volwaardig" partner te zijn, om jezelf goed te kennen, dan laat dat alleen maar zien dat je niet alleen eea inziet en begrijpt (van hem, van jou), maar dat je daar ook iets aan doet, om de kans op terugvallen in oude patronen te voorkomen.



En dat laatste (terugval in oude patronen) is namelijk wat mensen belemmert het nog eens te proberen met elkaar. Erin geloven dat het idd anders en beter zal gaan. Want op beloftes alleen lukt dat meestal niet. Wel als er gericht aan bepaalde dingen wordt "gewerkt" (vind het altijd een stom woord): tijd en aandacht met een professional, oefenen en andere manieren leren om eea te uiten of op te reageren of mee om te gaan.



Dat geeft meer vertrouwen dan alleen een "ik begrijp je". (en nu heb je eea ondervonden, dat vage gevoel van "gebruikt zijn" wat toch niet zo is, maar je toch voelde en hij bij jou vaker gevoeld heeft. Je leert vaak het meest door iets zelf te ondervinden, dus het zal ergens goed voor geweest zijn).



Zo is ex een stuk netter geworden (nogal wiedes als je je eigen huis hebt en niemand je zooi achter je opruimt, dan moet je wel) en kwam 1 van onze kinderen een studiejaar bij hem wonen, haha, die is nog vele malen erger, dus ondervond hij ook hoe dat was, als iemand alles laat staan, kleren op een hoop gooit, er binnen een uur een bende van maakt. En zo heb ik ook eea eerst zelf moeten ondervinden voor ik dat achteraf van hem begreep.



Dat is jammer, maar wel menselijk. Maar belangrijker dan alles vind ik nu de openheid, het kunnen communiceren over van alles en over elkaar, zonder elkaar ergens de schuld van te geven, verongelijkt te zijn, te mokken of zeuren, zonder gelijk te hoeven hebben, maar met wederzijds begrip. En dat konden we vroeger al over van alles en iedereen, maar eigenlijk niet als het erop aankwam om elkaar iets van "kritiek" te geven of (gedrags)verandering bij de ander te willen (zonder te willen zeuren of verwijten, om je eigen zin te krijgen, je eigen gelijk te halen). Eigenlijk omdat je de ander niet wou kwetsen, en dus lange tijd iets aankijkt.. maar ondertussen jezelf zwaar mee tekort doet en gewoon niet weet hoe het op een positieve manier te brengen, en dat dat uberhaubt mogelijk is zonder verwijt.



Voor heel veel mensen nog steeds een eyeopener dat je dingen kan "aankaarten" en veranderen zonder dat daarover gezeurd hoeft, laat staan ruzie, laat staan ergernis. Veel mensen wachten veel te lang en hopen dat het vanzelf over gaat, die ander het wel zal begrijpen, uit zichzelf zal oppakken. En dat heeft jouw ex zo te zien ook te lang gedaan eigenlijk, met de mantel der liefde bedekt, tijd gegeven, enz. En soms ben je bang voor het antwoord, wil je de redenen eigenlijk niet weten, omdat men toch vaak iets (gedrag van een ander) op zichzelf betrekt of denkt: die ander is nu eenmaal zo, ik moet hem/haar niet willen veranderen, graag of niet, moet uit zichzelf komen oid. Maar als dat niet komt, die spontane verandering, dan wordt dat toch vaak opgevat als "houdt niet genoeg van mij", terwijl het vaak een issue van diegene zelf (intern) is..



Veel mensen vinden dat iets al niet meer hoeft als ze erom moeten vragen. Verwachten dat die ander daar zelf op moet komen, hetzelfde denkt/voelt als zijzelf. En gaan dan wachten. Ik heb zelf ook moeten leren dat anderen daar soms helemaal niet over nadenken, onwetend zijn, anders opgevoed, minder belangrijk vinden, enzo en dat anderen geen gedachten kunnen lezen, als ze niet weten wat er speelt, wat je dwarszit, en je dat zelf onder de aandacht moet brengen. En dat je ook samen binnen een relatie naar elkaar toe kan ontwikkelen in opvattingen of behoeften/ visie/ toekomstvisie. Helaas leren veel mensen dat daarna pas, als het onherstelbaar is en ze weer op zichzelf gericht zijn.. om het dan in een volgende relatie anders te doen..

Wat staat er in de brief waar hij iets aan heeft? Wat staat erin dat hij meer kan begrijpen over jou en je verlangen tot geheimhouden dat hij nog niet wist? En je wil hem van zijn schuldgevoel afhelpen schrijf je. Maar is dat wel zo? Of voel jij je schuldig dat je hem niets kon zeggen dat je nu ZIJN schuldgevoel hebt aangegrepen om van het jouwe af te komen?



In hoeverre is je brief eigenlijk gewoon opnieuw erg egoistisch? Want heb jij hem gevraagd of hij zit te wachten op jouw ontboezemingen? Je hebt het voor hem ingevuld en op basis daarvan hem een versie, niet de hele naakte waarheid, geschreven. Politiek correct maar niets over waar je echt mee bezig bent.

Dus je hebt niets anders gedaan dan in je gesprek met hem. Je begrijpt hem en jij vindt het ook rot voor hem maar je was wel gek op hem en verder niets over je zelf. Wat is dan de toegevoegde waarde van je brief na jullie gesprek.



Dat je je gebruikt voelt snap ik niet want hij heeft precies gedaan wat jij wil van jullie "relatie". Seks, gesprek, geen relatie en ik ga weer naar mijn eigen huis. Doei! Dat is toch precies wat je wil?



Als je echt meer had gewild dan had je hem wel over je angsten en je zoektocht geschreven maar je hebt hem een zoethoudertje gestuurd. Jammer, want nu sluit je hem weer buiten of hij trekt de conclusie dat je veel oppervlakkiger bent dan hij had ingeschat.



Dat hij met je naar bed is geweest is zijn eigen kleine wraakactie geweest en ik denk dat deze brief hem alleen maar meer het gevoel zal geven dat hij niets voor je betekent heeft of in ieder geval niet genoeg.



Wat Suzy schreef is waar, je weet pas wat je kwijt bent als het er niet meer is. Zijn liefde had een enorm verschil in je leven kunnen maken maar je hebt het gewoon weggegooid. Je denkt nog steeds dat je naar hem grote gebaren maakt maar je hebt nog steeds alleen aan je eigen veilige wereldje gedacht. Je hoeft nooit die stap te maken, je angst opzij zetten en je eigen ego, er zijn je vele voor gegaan en er zullen nog velen volgen, kijk maar eens heel rustig en kritisch om je heen want dat wordt je toekomst. Verkrampt en angstig, niet in staat om te geven of te nemen net zo lang tot je er achter komt dat je als mens niet geschapen bent om alleen te zijn. Ik hoop dat je nog een keer een kans krijgt om weer zo verliefd te worden om het anders te doen.

Ik krijg de indruk dat al jouw acties die je nu doet ermee te maken hebben dat je hem probeert terug te winnen.

En dat jij hoopt dat zijn acties hetzelfde uithalen richting jou.



Dus, Wanneer zou het goed of slecht zijn?

Gewoon kop erbij. Verstand gebruiken. En je inzichten gebruiken. Het is al uit. Dus alle leuke momenten die je nog met hem hebt is mooi meegenomen. Mijn invulling is dat hij denkt ff checken of je echt verandert bent. Maar dat is mijn idee. Beste is blanco erheen gaan.

Weet trouwens iemand of de viva app het nog weer gaat doen?