Relaties
alle pijlers
Doorgaan of stoppen?
zondag 25 mei 2014 00:15
Hoi,
Ik ben nieuw op dit forum. Ik moet echt even wat van me afschrijven. Gedachtes ordenen en durven om eerlijk te zijn tegen mijn vriend en mezelf.
Ik heb al bijna 2 jaar een relatie met iemand die tot mijn vriendenclub behoort. Niemand weet dat. In het begin wilde we onze relatie niet openbaar maken, omdat we echt zeker wilde zijn over onze gevoelens voor elkaar. We zijn nl. echt naar elkaar toegegroeid. Eerst gewoon vrienden en toen steeds meer. We hadden even geen zin in goedbedoelde adviezen e.d. van vrienden. (Tien jaar geleden hebben we ook al een relatie gehad).
Nu vindt mijn vriend het wel eens tijd worden dat we de relatie naar de buitenwereld bekend maken. Natuurlijk heeft hij gelijk. Echter, ik twijfel: ik vind het eigenlijk wel fijn zo. Onze relatie is nl. heel vrij: we zijn zo'n 2 avonden/nachten per week samen. Verder doen we alles alleen. Die twijfel van mij legt mijn vriend uit als twijfel over onze relatie. Hij wil duidelijkheid: bekendmaken van relatie of stoppen.
Waar ben ik bang voor? Waarom wil ik geen keuze maken? Ik hou toch van 'm? Gevalletje bindingsangst? Of durf ik mijn echte gevoelens niet toe te laten?
Ik heb al heel wat relaties gehad. Ik ben bang dat ook dit uiteindelijk weer uitgaat. Dat wil ik niet, maar ik wil wel vrijheid zoals ik die nu heb. Natuurlijk heeft mijn vriend recht op duidelijkheid, maar ik weet 't gewoon eventjes niet....
Ik ben nieuw op dit forum. Ik moet echt even wat van me afschrijven. Gedachtes ordenen en durven om eerlijk te zijn tegen mijn vriend en mezelf.
Ik heb al bijna 2 jaar een relatie met iemand die tot mijn vriendenclub behoort. Niemand weet dat. In het begin wilde we onze relatie niet openbaar maken, omdat we echt zeker wilde zijn over onze gevoelens voor elkaar. We zijn nl. echt naar elkaar toegegroeid. Eerst gewoon vrienden en toen steeds meer. We hadden even geen zin in goedbedoelde adviezen e.d. van vrienden. (Tien jaar geleden hebben we ook al een relatie gehad).
Nu vindt mijn vriend het wel eens tijd worden dat we de relatie naar de buitenwereld bekend maken. Natuurlijk heeft hij gelijk. Echter, ik twijfel: ik vind het eigenlijk wel fijn zo. Onze relatie is nl. heel vrij: we zijn zo'n 2 avonden/nachten per week samen. Verder doen we alles alleen. Die twijfel van mij legt mijn vriend uit als twijfel over onze relatie. Hij wil duidelijkheid: bekendmaken van relatie of stoppen.
Waar ben ik bang voor? Waarom wil ik geen keuze maken? Ik hou toch van 'm? Gevalletje bindingsangst? Of durf ik mijn echte gevoelens niet toe te laten?
Ik heb al heel wat relaties gehad. Ik ben bang dat ook dit uiteindelijk weer uitgaat. Dat wil ik niet, maar ik wil wel vrijheid zoals ik die nu heb. Natuurlijk heeft mijn vriend recht op duidelijkheid, maar ik weet 't gewoon eventjes niet....
woensdag 4 maart 2015 15:44
quote:sneeuwklokje74 schreef op 04 maart 2015 @ 15:21:
Ik ervaar het gewoon allemaal als een hele rare week. Dat stomme ziek zijn waar ik niets mee kan, een gesprek met vriend, gevoelens, gedachtes. Ik probeer afleiding te vinden, maar ja dat valt niet erg mee.
Het stomme is dat ik er nu niet eens naar uitkijk om vriend straks met het eten te zien. Ik heb een knoop in mijn maag.
Afleiding vinden... waarvoor? Omdat je zo stom ziek bent waar je niets mee kunt? Dus zorg je maar voor drama door het uit te willen maken met je vriend? Want dan kun je afleiding vinden in het liefdesverdriet, in het proberen te horen hoe hij erin staat via vrienden, krijg je troost van mensen vanwege de breuk en zorg je er zo voor dat alles draait om jou en je ex? Ik vind het knap zoals jij jezlef ongelooflijk kunt bedriegen en zelfs je eigen glazen in wilt gooien om maar niet na te hoeven denken over je lichamelijke beperking.
Weet je wat goed zou zijn voor jou? Een opname ergens, waar je dag en nacht onder toezicht staat van hulpverleners en die je dag en nacht helpen met het proces accepteren van je beperking. Dat je er niet voor weg KUNT lopen. Een soort retraite om je beperking te leren omarmen en ervoor te zorgen dat je er niet langer voor wegloopt. Lijkt me stukken zinvoller dan dit circus waar je nu mee bezig bent.
Ik ervaar het gewoon allemaal als een hele rare week. Dat stomme ziek zijn waar ik niets mee kan, een gesprek met vriend, gevoelens, gedachtes. Ik probeer afleiding te vinden, maar ja dat valt niet erg mee.
Het stomme is dat ik er nu niet eens naar uitkijk om vriend straks met het eten te zien. Ik heb een knoop in mijn maag.
Afleiding vinden... waarvoor? Omdat je zo stom ziek bent waar je niets mee kunt? Dus zorg je maar voor drama door het uit te willen maken met je vriend? Want dan kun je afleiding vinden in het liefdesverdriet, in het proberen te horen hoe hij erin staat via vrienden, krijg je troost van mensen vanwege de breuk en zorg je er zo voor dat alles draait om jou en je ex? Ik vind het knap zoals jij jezlef ongelooflijk kunt bedriegen en zelfs je eigen glazen in wilt gooien om maar niet na te hoeven denken over je lichamelijke beperking.
Weet je wat goed zou zijn voor jou? Een opname ergens, waar je dag en nacht onder toezicht staat van hulpverleners en die je dag en nacht helpen met het proces accepteren van je beperking. Dat je er niet voor weg KUNT lopen. Een soort retraite om je beperking te leren omarmen en ervoor te zorgen dat je er niet langer voor wegloopt. Lijkt me stukken zinvoller dan dit circus waar je nu mee bezig bent.
woensdag 4 maart 2015 15:45
quote:bonuhbakkie schreef op 04 maart 2015 @ 15:38:
Mijn eigen ervaring is als ik zo in mijn vel zit ik geen belangrijke beslissingen moet nemen.
Helemaal eens! In overprikkeling heb je soms de neiging om vreemde beslissingen te nemen omdat je zo denkt van die overprikkeling af te komen. Zo loop je het risico om precies het verkeerde te doen wat je juist nog meer onrust brengt. Dus juist geen belangrijke beslissingen nemen nu en geen dingen doen die tot nog meer overprikkeling leiden.
Mijn eigen ervaring is als ik zo in mijn vel zit ik geen belangrijke beslissingen moet nemen.
Helemaal eens! In overprikkeling heb je soms de neiging om vreemde beslissingen te nemen omdat je zo denkt van die overprikkeling af te komen. Zo loop je het risico om precies het verkeerde te doen wat je juist nog meer onrust brengt. Dus juist geen belangrijke beslissingen nemen nu en geen dingen doen die tot nog meer overprikkeling leiden.
woensdag 4 maart 2015 15:51
quote:harry13 schreef op 04 maart 2015 @ 15:22:
[...]
Laat die vraag bij hem. Ga nou niet weer dingen voor hem bedenken. Dat kan hij zelf wel.
Maar ja, als jij over hem denkt hoef je niet over jezelf te denken, hè. En wat je er bij voelt.Dit. Het hoort juist bij uitstek een overweging tav jezelf te zijn. De uitkomst was dat je weer een relatie aanging. Nu constateer je dat de situatie je 'eigen' proces belemmert. Dat kan geen verrassing zijn. Of en hoe je dat gaat oplossen is in eerste instantie een overweging tav jezelf, lijkt me.
[...]
Laat die vraag bij hem. Ga nou niet weer dingen voor hem bedenken. Dat kan hij zelf wel.
Maar ja, als jij over hem denkt hoef je niet over jezelf te denken, hè. En wat je er bij voelt.Dit. Het hoort juist bij uitstek een overweging tav jezelf te zijn. De uitkomst was dat je weer een relatie aanging. Nu constateer je dat de situatie je 'eigen' proces belemmert. Dat kan geen verrassing zijn. Of en hoe je dat gaat oplossen is in eerste instantie een overweging tav jezelf, lijkt me.
woensdag 4 maart 2015 19:15
Al bijna een jaar lees ( en schrijf ik af en toe) mee.
Het topic gaat overal over maar nooit over jouw acceptatie van je LB.
Ik vind het wel een goed voorstel van Doreia, een tijdje in retraite zou wel eens goed voor je zijn.
Even helemaal terug geworpen op jezelf, zonder telefoon of tablet .
Heb je ooit al eens hier, op een anoniem forum, gemeld wat je lichamelijke beperking nu precies is?
Volgens mij niet. Waarom eigenlijk niet?
Het topic gaat overal over maar nooit over jouw acceptatie van je LB.
Ik vind het wel een goed voorstel van Doreia, een tijdje in retraite zou wel eens goed voor je zijn.
Even helemaal terug geworpen op jezelf, zonder telefoon of tablet .
Heb je ooit al eens hier, op een anoniem forum, gemeld wat je lichamelijke beperking nu precies is?
Volgens mij niet. Waarom eigenlijk niet?
woensdag 4 maart 2015 19:43
quote:waterplant schreef op 04 maart 2015 @ 08:06:
[...]
Dat komt omdat een partner andere eisen aan je stelt dan vrienden, collega's of familie doen net als je zelf ook andere verwachtingen hebt van je partner dan van vrienden, enz. Helemaal begrijp ik deze opmerking van psych dus niet. Maar onafhankelijk van welke diagnose dan ook, je blijf in ieder geval je best doen om je zelf beter te leren kennen en dat kan nooit slecht zijn dus daarvoor, chapeau.
Dit dus idd.
Enne, no offence over wat ik gisteren zei?
Ook jij hebt menig constructieve reactie gepost, niet alleen op dit topic.
Klokje: waarom moet dat gesprek zo moeilijk en zwaar zijn bij voorbaat al?
Je kan ook zelf alles zwaar maken, he.
Jij worstelt nog met zelfacceptatie: jouw totaalplaatje incl beperkingen.
Dat is een heel proces en nog niet afgesloten.
En voor veel meer mensen is geholpen worden door een afstandelijker iemand (zoals thuiszorg) gemakkelijker dan door bijv eigen familie of partner.
Ik kom uit een eigenwijze familie, waarvan de oude garde zich zo lang mogelijk verzette tegen hulp.
Enerzijds hebben ze het denk ik daardoor zo lang zelf volgehouden, het daagt je uit, en dan lukt het vaak ook om dat langere tijd te rekken en voelt als sterk en zelfoverwinning, als je er niet bij neerleggen.
En toch komt het moment van toegeven dat het zo niet langer gaat.
Het vergt eoa omslag in je denken om die kronkel eruit te krijgen dat zodra je je toegeeft aan die hulp, je ook hulpbehoevender wordt, laks wordt, opgeven is, je uitdaging weg is en je zal inzakken als je minder vergt van jezelf dan altijd ff net iets meer dan je kan.
Die conclusie hoeft namelijk helemaal niet waar te zijn!
Ik heb juist gezien hoeveel meer energie er overbleef bij diegenen die zich uiteindelijk over konden geven aan die hulp en dus hun energie in andere (leukere) dingen konden steken.
Het proces is hetzelfde als mijn familieleden die vanuit ouderdom steeds minder zelf konden, alleen de leeftijd verschilt en het idee dat een jonge vrouw in de bloei van haar leven dat zou moeten kunnen om voor "vol" en "normaal" aangezien te worden.
Het is je overgeven (je verzet opgeven), je opstandigheid opgeven wat het zo moeilijk maakt, he?
Je koppelt daar misschien ook aan dat je daarmee je zelfstandigheid opgeeft, maar dat hoeft helemaal niet waar te zijn, het kan juist bijdragen aan dat je zelfstandig kan (blijven) wonen en werken, als je deze beperkingen weet te integreren in je relatie, wonen en werken.
Dat betekent dat je niet langer vecht, maar een bondgenootschap moet creeren ermee.
Normaal zijn wordt gruwelijk overschat. Wat is normaal?
Wat is aantrekkelijk? Hij vindt jou aantrekkelijk, daar gaat het om.
Wat jouw aantrekkelijkheid werkelijk beinvloedt is niet die beperking, die kent ie al vanaf het begin.
Het is die opstandigheid, wisselende emoties, die hem mee heen en weer slingeren.
Dat is wat de werkelijke problemen veroorzaakt.
De relatie hoeft jouw proces niet in de weg te staan.
Er zijn ook stellen die pas later in hun relatie met dit soort beperkingen te maken krijgen, met ziekte, met hulpbehoevendheid, en daar ook samen doorheen gaan.
ALs jij leert rekening te houden met jouw grenzen en die grenzen tijdig leert aanvoelen & leert respecteren, doseren enz (in therapie) en je identiteit aan andere dingen gaat ophangen dan werk & relatie, de focus op wie jij als mens bent en waard bent, + waar jij betekenis uithaalt als vriendin, als zus, dochter, buurvrouw, focus op liefde en op alles wat goed gaat, welke mogelijkheden er nog meer zijn in je leven ipv focus op die problemen met jezelf en met de relatie en wat er niet kan, niet lukt, dan kom je al een heel eind verder.
Dit is een onderdeel van jou. Je rol als werknemer ook. Het hoeft niet alles (werken) of niks (niet werken) te zijn.
De oplossing ligt in erachter komen welk werk(zaamheden) en hoe lang, hoeveel uur, waarbij je het wel langdurig volhoudt.
En zo ook qua relatie, hoeveel tijd samen en welke dingen samen, zodat het wel lukt.
Het is ook uitproberen wat wel en niet werkt voor jullie allebei.
Ga svp samenwerken met hem, dat bondgenootschap met hem aan, ipv blijven vechten tegen jezelf en alles en nog wat. Probeer in mogelijkheden te denken, je over te geven aan het feit dat je deze beperkingen hebt en dat daarmee je leven niet ophoudt. Wat er nog wel allemaal kan en dat te waarderen, dankbaar voor te zijn.
Even voor alle duidelijkheid: niet iedereen die gezond is heeft werk, laat staan fulltime. Daarmee is hun leven niet mislukt of voorbij.
Niet iedereen die gezond is heeft het geluk van een partner hebben die ook nog eens van jou houdt en zorgzaam is. Daarmee is hun leven niet mislukt of over.
Veel moeilijkheden die je tegenkomt worden niet veroorzaakt door die beperkingen, maar door hoe belangrijk jij die maakt, mee om gaat of weigert mee om te gaan.
Het is niet makkelijk, maar ook niet onmogelijk om je eigen instellingen (jouw blik, jouw visie en gevoel op "beperkt zijn") los te laten en te vervangen door nieuwe intstellingen.
Zolang je je verzet en vecht blijft het probleem in stand en houd je het belangrijk.
Soms heb je meer aan (lezen) over heel andere levensinstellingen/visies dan focus op gedrag en problemen of zoeken naar oplossingen die je gedrag moeten veranderen.
Schrijvers als Covey en Deepak zijn geen zelfhulpboeken, maar laten je nadenken over identiteit (je rollen die onderdeel daarvan uitmaken: wie je bent en niet wat je hebt of kan of doet) en daarboven: je echte missies, levensdoelen, bestemmingen als de mens Sneeuwklokje: waar jij in gelooft, wat voldoening in jouw leven betekent, wat jij iha belangrijk vindt in het leven en jouw bestaan betekenis kan geven, waar jij voor staat (principes en levensinstellingen, wat nou echt telt en waardevol is in het leven).
Een blijvende oplossing ligt vaak op een ander niveau dan terugkerende gedachten- en gedragspatronen.
Een verandering in hoe je tegen eea aankijkt, je blik dus waarmee je naar jezelf en de wereld kijkt, op wat jij gelooft en overtuigd van bent (en ook van jezelf) is veel effectiever voor verandering dan puur proberen bepaald gedrag af te leren of aan te leren.
Die focus op wat je wel en niet moet zeggen en doen geeft veel te weinig houvast als daar geen overkoepelende overtuiging boven hangt waarom je zegt wat je zegt of bepaald gedrag herhaalt (soms alleen al uit aangeleerde gewoonte en mechanismen en andere dingen niet ontwikkeld, onwetendheid dat het anders kan en zo ja, hoe dan).
Oa het drama wat jij erin ziet. Of van maakt.
Het hoeft geen drama te zijn.
Werken met beperking niet, leven met beperking niet, liefde met beperking niet, samenleven met beperking niet.
Het kan wel een beproeving zijn soms, niemand zegt dat het makkelijk is.
Maar dat is het leven evengoed niet voor mensen zonder die beperking, ook andere mensen zitten vol beperkende overtuigingen en dingen die misgaan en onmacht en tegenslag en dingen die ze moeten overwinnen.
Dit zijn dan de jouwe, of je wil of niet.
Je eraan overgeven is niet je werk opgeven en ook niet je relatie opgeven, maar leren & aanvaarden wat niet kan. En vervolgens kijken naar wat en hoe het wel kan, waar je zelf invloed op hebt.
Niet klakkeloos luisteren naar anderen wat je moet zeggen of doen (gedrag) voortaan, maar kijken in hoeverre je vasthoudt aan je overtuigingen waar jij in bent gaan geloven en jezelf aan afmeet of jij de moeite waard bent (in de samenleving, in een relatie, in je werk, in je vriendenkring enz).
Die beperking is iets wat je niet kan veranderen, geen invloed op hebt, dus kan je niet anders dan leren aanvaarden.
Waar je wel invloed op hebt is hoe en wat je daarmee nog steeds kan doen om jezelf een leuk mens te vinden, iemand om van te houden, jouw bestaan van meerwaarde kan zijn voor jezelf en anderen.
[...]
Dat komt omdat een partner andere eisen aan je stelt dan vrienden, collega's of familie doen net als je zelf ook andere verwachtingen hebt van je partner dan van vrienden, enz. Helemaal begrijp ik deze opmerking van psych dus niet. Maar onafhankelijk van welke diagnose dan ook, je blijf in ieder geval je best doen om je zelf beter te leren kennen en dat kan nooit slecht zijn dus daarvoor, chapeau.
Dit dus idd.
Enne, no offence over wat ik gisteren zei?
Ook jij hebt menig constructieve reactie gepost, niet alleen op dit topic.
Klokje: waarom moet dat gesprek zo moeilijk en zwaar zijn bij voorbaat al?
Je kan ook zelf alles zwaar maken, he.
Jij worstelt nog met zelfacceptatie: jouw totaalplaatje incl beperkingen.
Dat is een heel proces en nog niet afgesloten.
En voor veel meer mensen is geholpen worden door een afstandelijker iemand (zoals thuiszorg) gemakkelijker dan door bijv eigen familie of partner.
Ik kom uit een eigenwijze familie, waarvan de oude garde zich zo lang mogelijk verzette tegen hulp.
Enerzijds hebben ze het denk ik daardoor zo lang zelf volgehouden, het daagt je uit, en dan lukt het vaak ook om dat langere tijd te rekken en voelt als sterk en zelfoverwinning, als je er niet bij neerleggen.
En toch komt het moment van toegeven dat het zo niet langer gaat.
Het vergt eoa omslag in je denken om die kronkel eruit te krijgen dat zodra je je toegeeft aan die hulp, je ook hulpbehoevender wordt, laks wordt, opgeven is, je uitdaging weg is en je zal inzakken als je minder vergt van jezelf dan altijd ff net iets meer dan je kan.
Die conclusie hoeft namelijk helemaal niet waar te zijn!
Ik heb juist gezien hoeveel meer energie er overbleef bij diegenen die zich uiteindelijk over konden geven aan die hulp en dus hun energie in andere (leukere) dingen konden steken.
Het proces is hetzelfde als mijn familieleden die vanuit ouderdom steeds minder zelf konden, alleen de leeftijd verschilt en het idee dat een jonge vrouw in de bloei van haar leven dat zou moeten kunnen om voor "vol" en "normaal" aangezien te worden.
Het is je overgeven (je verzet opgeven), je opstandigheid opgeven wat het zo moeilijk maakt, he?
Je koppelt daar misschien ook aan dat je daarmee je zelfstandigheid opgeeft, maar dat hoeft helemaal niet waar te zijn, het kan juist bijdragen aan dat je zelfstandig kan (blijven) wonen en werken, als je deze beperkingen weet te integreren in je relatie, wonen en werken.
Dat betekent dat je niet langer vecht, maar een bondgenootschap moet creeren ermee.
Normaal zijn wordt gruwelijk overschat. Wat is normaal?
Wat is aantrekkelijk? Hij vindt jou aantrekkelijk, daar gaat het om.
Wat jouw aantrekkelijkheid werkelijk beinvloedt is niet die beperking, die kent ie al vanaf het begin.
Het is die opstandigheid, wisselende emoties, die hem mee heen en weer slingeren.
Dat is wat de werkelijke problemen veroorzaakt.
De relatie hoeft jouw proces niet in de weg te staan.
Er zijn ook stellen die pas later in hun relatie met dit soort beperkingen te maken krijgen, met ziekte, met hulpbehoevendheid, en daar ook samen doorheen gaan.
ALs jij leert rekening te houden met jouw grenzen en die grenzen tijdig leert aanvoelen & leert respecteren, doseren enz (in therapie) en je identiteit aan andere dingen gaat ophangen dan werk & relatie, de focus op wie jij als mens bent en waard bent, + waar jij betekenis uithaalt als vriendin, als zus, dochter, buurvrouw, focus op liefde en op alles wat goed gaat, welke mogelijkheden er nog meer zijn in je leven ipv focus op die problemen met jezelf en met de relatie en wat er niet kan, niet lukt, dan kom je al een heel eind verder.
Dit is een onderdeel van jou. Je rol als werknemer ook. Het hoeft niet alles (werken) of niks (niet werken) te zijn.
De oplossing ligt in erachter komen welk werk(zaamheden) en hoe lang, hoeveel uur, waarbij je het wel langdurig volhoudt.
En zo ook qua relatie, hoeveel tijd samen en welke dingen samen, zodat het wel lukt.
Het is ook uitproberen wat wel en niet werkt voor jullie allebei.
Ga svp samenwerken met hem, dat bondgenootschap met hem aan, ipv blijven vechten tegen jezelf en alles en nog wat. Probeer in mogelijkheden te denken, je over te geven aan het feit dat je deze beperkingen hebt en dat daarmee je leven niet ophoudt. Wat er nog wel allemaal kan en dat te waarderen, dankbaar voor te zijn.
Even voor alle duidelijkheid: niet iedereen die gezond is heeft werk, laat staan fulltime. Daarmee is hun leven niet mislukt of voorbij.
Niet iedereen die gezond is heeft het geluk van een partner hebben die ook nog eens van jou houdt en zorgzaam is. Daarmee is hun leven niet mislukt of over.
Veel moeilijkheden die je tegenkomt worden niet veroorzaakt door die beperkingen, maar door hoe belangrijk jij die maakt, mee om gaat of weigert mee om te gaan.
Het is niet makkelijk, maar ook niet onmogelijk om je eigen instellingen (jouw blik, jouw visie en gevoel op "beperkt zijn") los te laten en te vervangen door nieuwe intstellingen.
Zolang je je verzet en vecht blijft het probleem in stand en houd je het belangrijk.
Soms heb je meer aan (lezen) over heel andere levensinstellingen/visies dan focus op gedrag en problemen of zoeken naar oplossingen die je gedrag moeten veranderen.
Schrijvers als Covey en Deepak zijn geen zelfhulpboeken, maar laten je nadenken over identiteit (je rollen die onderdeel daarvan uitmaken: wie je bent en niet wat je hebt of kan of doet) en daarboven: je echte missies, levensdoelen, bestemmingen als de mens Sneeuwklokje: waar jij in gelooft, wat voldoening in jouw leven betekent, wat jij iha belangrijk vindt in het leven en jouw bestaan betekenis kan geven, waar jij voor staat (principes en levensinstellingen, wat nou echt telt en waardevol is in het leven).
Een blijvende oplossing ligt vaak op een ander niveau dan terugkerende gedachten- en gedragspatronen.
Een verandering in hoe je tegen eea aankijkt, je blik dus waarmee je naar jezelf en de wereld kijkt, op wat jij gelooft en overtuigd van bent (en ook van jezelf) is veel effectiever voor verandering dan puur proberen bepaald gedrag af te leren of aan te leren.
Die focus op wat je wel en niet moet zeggen en doen geeft veel te weinig houvast als daar geen overkoepelende overtuiging boven hangt waarom je zegt wat je zegt of bepaald gedrag herhaalt (soms alleen al uit aangeleerde gewoonte en mechanismen en andere dingen niet ontwikkeld, onwetendheid dat het anders kan en zo ja, hoe dan).
Oa het drama wat jij erin ziet. Of van maakt.
Het hoeft geen drama te zijn.
Werken met beperking niet, leven met beperking niet, liefde met beperking niet, samenleven met beperking niet.
Het kan wel een beproeving zijn soms, niemand zegt dat het makkelijk is.
Maar dat is het leven evengoed niet voor mensen zonder die beperking, ook andere mensen zitten vol beperkende overtuigingen en dingen die misgaan en onmacht en tegenslag en dingen die ze moeten overwinnen.
Dit zijn dan de jouwe, of je wil of niet.
Je eraan overgeven is niet je werk opgeven en ook niet je relatie opgeven, maar leren & aanvaarden wat niet kan. En vervolgens kijken naar wat en hoe het wel kan, waar je zelf invloed op hebt.
Niet klakkeloos luisteren naar anderen wat je moet zeggen of doen (gedrag) voortaan, maar kijken in hoeverre je vasthoudt aan je overtuigingen waar jij in bent gaan geloven en jezelf aan afmeet of jij de moeite waard bent (in de samenleving, in een relatie, in je werk, in je vriendenkring enz).
Die beperking is iets wat je niet kan veranderen, geen invloed op hebt, dus kan je niet anders dan leren aanvaarden.
Waar je wel invloed op hebt is hoe en wat je daarmee nog steeds kan doen om jezelf een leuk mens te vinden, iemand om van te houden, jouw bestaan van meerwaarde kan zijn voor jezelf en anderen.
Een open hart toont de weg naar een bezield leven..
donderdag 5 maart 2015 22:31
Suzy, erg rake woorden. Allemaal.
En dan uit die hele mooie tekst is het dit kleine zinnetje, waardoor ik gisteren brak:
Het is je overgeven (je verzet opgeven), je opstandigheid opgeven wat het zo moeilijk maakt, he?
Niets gedaan vandaag. Muren komen wel op me af en toch blijf ik passief. Ik ken mezelf zo niet.
Gisteren ook nog gepraat met vriend. Hij gaat maandag mee naar psych. Fijn!
En dan uit die hele mooie tekst is het dit kleine zinnetje, waardoor ik gisteren brak:
Het is je overgeven (je verzet opgeven), je opstandigheid opgeven wat het zo moeilijk maakt, he?
Niets gedaan vandaag. Muren komen wel op me af en toch blijf ik passief. Ik ken mezelf zo niet.
Gisteren ook nog gepraat met vriend. Hij gaat maandag mee naar psych. Fijn!
vrijdag 6 maart 2015 23:55
Net mooi gesprek met hulp gehad. Ze vroeg hoe het nu was om niet te werken.
Ik moet haar wel gelijk geven. Nu blijf ik nadat ik last van lb heb op bed liggen. Dat doe ik omdat het avond is. Overdag zou ik normaal gesproken zo snel mogelijk weer aan de slag gaan. Gisteren overdag heb ik na last van lb wel de tijd genomen. Gewoon omdat ik toch de tijd had. Dan rust je toch iets beter uit. Dit zou ik mezelf moeten aanleren: meer hersteltijd nemen.
Ik moet haar wel gelijk geven. Nu blijf ik nadat ik last van lb heb op bed liggen. Dat doe ik omdat het avond is. Overdag zou ik normaal gesproken zo snel mogelijk weer aan de slag gaan. Gisteren overdag heb ik na last van lb wel de tijd genomen. Gewoon omdat ik toch de tijd had. Dan rust je toch iets beter uit. Dit zou ik mezelf moeten aanleren: meer hersteltijd nemen.
zaterdag 7 maart 2015 12:31
quote:MEFunny schreef op 07 maart 2015 @ 09:14:
[...]
Nou, dat heb je snel geleerd in een week thuis zitten.Ik weet dat het goed is om meer tijd te nemen voor herstel. Ik negeer dat meestal een beetje. Probeerde het eergisteren wel te doen. Gisteren, toen ik met hulp praatte, gaf me dat een extra motivatie die rust bij herstel voort te zetten.
[...]
Nou, dat heb je snel geleerd in een week thuis zitten.Ik weet dat het goed is om meer tijd te nemen voor herstel. Ik negeer dat meestal een beetje. Probeerde het eergisteren wel te doen. Gisteren, toen ik met hulp praatte, gaf me dat een extra motivatie die rust bij herstel voort te zetten.
zaterdag 7 maart 2015 12:55
quote:sneeuwklokje74 schreef op 07 maart 2015 @ 12:31:
[...]
Ik weet dat het goed is om meer tijd te nemen voor herstel. Ik negeer dat meestal een beetje. Probeerde het eergisteren wel te doen. Gisteren, toen ik met hulp praatte, gaf me dat een extra motivatie die rust bij herstel voort te zetten.
Waarom negeer je hersteltijd? Dat is precies de roofbouw waar je arts het over heeft. En ook precies het niet willen accepteren van je lichamelijke beperking. Zo min mogelijk aan denken en zo vlug mogelijk negeren en weer dóór! Terwijl je, als je even iets meer tijd neemt voor jezelf, je veel langer door zal kunnen gaan naar alle waarschijnlijkheid.
Niemand gaat nadat ie een marathon heeft gelopen, vlug een beetje eten en drinken, een snelle douche en meteen die avond weer trainen voor de volgende marathon! Waarom moet jij dat dan wel van jezelf? Fijn dat je nu bewust leert stil te staan en je hersteltijd te nemen.
[...]
Ik weet dat het goed is om meer tijd te nemen voor herstel. Ik negeer dat meestal een beetje. Probeerde het eergisteren wel te doen. Gisteren, toen ik met hulp praatte, gaf me dat een extra motivatie die rust bij herstel voort te zetten.
Waarom negeer je hersteltijd? Dat is precies de roofbouw waar je arts het over heeft. En ook precies het niet willen accepteren van je lichamelijke beperking. Zo min mogelijk aan denken en zo vlug mogelijk negeren en weer dóór! Terwijl je, als je even iets meer tijd neemt voor jezelf, je veel langer door zal kunnen gaan naar alle waarschijnlijkheid.
Niemand gaat nadat ie een marathon heeft gelopen, vlug een beetje eten en drinken, een snelle douche en meteen die avond weer trainen voor de volgende marathon! Waarom moet jij dat dan wel van jezelf? Fijn dat je nu bewust leert stil te staan en je hersteltijd te nemen.
zaterdag 7 maart 2015 13:37
quote:sneeuwklokje74 schreef op 07 maart 2015 @ 13:30:
Het voelt wel als een soort opgeven, handdoek in de ring, alsof ik me enorm aanstel. In mijn hoofd een gevecht van niet willen toegeven en toch wel weer. Moeilijk uit te leggen.
Opgeven en aanstellen. Juist. Dan is die hulp die je vraagt ook aanstelleritus? Dat je op bed moet blijven liggen ook? Dat je niet verder kunt ook?
Ik ben middels een keizersnee bevallen. Moest 6 weken niet tillen. Heb ik me aan gehouden, ook al ben ik de allerslechtste in ziek zijn. Had ik het toch maar moeten doen dan? Omdat vrouwen in Afrika gewoon kinderen baren onder het voedsel oogsten en daarna het kind op de rug binden en verder gaan? Gewoon na de ingreep het ziekenhuis moeten verlaten en zonder hersteltijd direct weer aan de slag gemoeten?
Laat het los dat het opgeven is! Dat het de handdoek in de ring gooien is. Je houdt alleen jezelf er maar mee voor de gek.
Wat doen mensen die zijn flauw gevallen? Nemen hersteltijd. Mensen die een epileptische aanval hebben gehad? Nemen hersteltijd. Mensen die van hun fiets zijn gedonderd? Nemen hersteltijd.
Waarom? Om te checken of ze er weer klaar voor zijn om verder te kunnen gaan. Zij respecteren hun lijf in voldoende mate om te accepteren dat het lijf geen machine is die direct weer klaar is voor actie. Die weer even warm gedraaid moet worden nadat er een manco was. Dat die even reboot tijd nodig heeft.
Zo bijzonder dat dit alles niet geldt voor Sneeuwklokje............
Het voelt wel als een soort opgeven, handdoek in de ring, alsof ik me enorm aanstel. In mijn hoofd een gevecht van niet willen toegeven en toch wel weer. Moeilijk uit te leggen.
Opgeven en aanstellen. Juist. Dan is die hulp die je vraagt ook aanstelleritus? Dat je op bed moet blijven liggen ook? Dat je niet verder kunt ook?
Ik ben middels een keizersnee bevallen. Moest 6 weken niet tillen. Heb ik me aan gehouden, ook al ben ik de allerslechtste in ziek zijn. Had ik het toch maar moeten doen dan? Omdat vrouwen in Afrika gewoon kinderen baren onder het voedsel oogsten en daarna het kind op de rug binden en verder gaan? Gewoon na de ingreep het ziekenhuis moeten verlaten en zonder hersteltijd direct weer aan de slag gemoeten?
Laat het los dat het opgeven is! Dat het de handdoek in de ring gooien is. Je houdt alleen jezelf er maar mee voor de gek.
Wat doen mensen die zijn flauw gevallen? Nemen hersteltijd. Mensen die een epileptische aanval hebben gehad? Nemen hersteltijd. Mensen die van hun fiets zijn gedonderd? Nemen hersteltijd.
Waarom? Om te checken of ze er weer klaar voor zijn om verder te kunnen gaan. Zij respecteren hun lijf in voldoende mate om te accepteren dat het lijf geen machine is die direct weer klaar is voor actie. Die weer even warm gedraaid moet worden nadat er een manco was. Dat die even reboot tijd nodig heeft.
Zo bijzonder dat dit alles niet geldt voor Sneeuwklokje............
zaterdag 7 maart 2015 13:52
quote:sneeuwklokje74 schreef op 07 maart 2015 @ 12:28:
[...]
Dat vertel ik niet. Bang voor herkenning en de gevolgen voor zowel anderen met soortgelijke lb als mezelf.Huh? Hoe kan dat in vredesnaam gevolgen hebben voor jezelf en anderen met soortgelijke lichamelijke beperking? Denk je dat het zeldzaam is? Er lopen heel wat mensen op de aardbol rond met een lichamelijke beperking hoor.
[...]
Dat vertel ik niet. Bang voor herkenning en de gevolgen voor zowel anderen met soortgelijke lb als mezelf.Huh? Hoe kan dat in vredesnaam gevolgen hebben voor jezelf en anderen met soortgelijke lichamelijke beperking? Denk je dat het zeldzaam is? Er lopen heel wat mensen op de aardbol rond met een lichamelijke beperking hoor.
zaterdag 7 maart 2015 14:17
quote:---klaproos--- schreef op 07 maart 2015 @ 13:52:
[...]
Huh? Hoe kan dat in vredesnaam gevolgen hebben voor jezelf en anderen met soortgelijke lichamelijke beperking? Denk je dat het zeldzaam is? Er lopen heel wat mensen op de aardbol rond met een lichamelijke beperking hoor.
Inderdaad met je eens. Kijk, als ze het niet wil vertellen, dat staat haar vrij. En dat mag zelfs zonder opgaaf van reden, daarom zitten we hier (redelijk) anoniem. En dus is de reden ivm. herkenning ook een goede reden.
Maar om dan gelijk te gaan denken dat je een grootheid bent op dit gebied en voor heel de community mag spreken gaat ook bij mij wel ver.
Ook jammer dat klokje het niet oppakte dat jij het als een lief duwtje in haar rug bedoelde dat ze zo misschien haar lb makkelijker kan accepteren door het hier te plaatsen. Desnoods haalt ze het een uur later weer weg.
[...]
Huh? Hoe kan dat in vredesnaam gevolgen hebben voor jezelf en anderen met soortgelijke lichamelijke beperking? Denk je dat het zeldzaam is? Er lopen heel wat mensen op de aardbol rond met een lichamelijke beperking hoor.
Inderdaad met je eens. Kijk, als ze het niet wil vertellen, dat staat haar vrij. En dat mag zelfs zonder opgaaf van reden, daarom zitten we hier (redelijk) anoniem. En dus is de reden ivm. herkenning ook een goede reden.
Maar om dan gelijk te gaan denken dat je een grootheid bent op dit gebied en voor heel de community mag spreken gaat ook bij mij wel ver.
Ook jammer dat klokje het niet oppakte dat jij het als een lief duwtje in haar rug bedoelde dat ze zo misschien haar lb makkelijker kan accepteren door het hier te plaatsen. Desnoods haalt ze het een uur later weer weg.
En ik ontdekte iets, bitterder dan de dood: de vrouw, die een valstrik is en wier hart een net is en wier handen boeien zijn.
zaterdag 7 maart 2015 14:21
zaterdag 7 maart 2015 14:25
quote:Doreia schreef op 07 maart 2015 @ 14:21:
Klaproos en Harry, ik probeer Klokje al dit hele topic lang uit te lokken om lb uit te schrijven als lichamelijke beperking. Zelfs dát is al een te grote opgave voor klokje, omdat het er dan staat uitgeschreven en te lezen voor iedereen. Daarom houdt ze het telkens op lb.Ja klopt, dat heb ik gelezen en begrepen. Maar ik dacht laat ik nu ook maar eens een duit in het zakje doen.
Klaproos en Harry, ik probeer Klokje al dit hele topic lang uit te lokken om lb uit te schrijven als lichamelijke beperking. Zelfs dát is al een te grote opgave voor klokje, omdat het er dan staat uitgeschreven en te lezen voor iedereen. Daarom houdt ze het telkens op lb.Ja klopt, dat heb ik gelezen en begrepen. Maar ik dacht laat ik nu ook maar eens een duit in het zakje doen.
En ik ontdekte iets, bitterder dan de dood: de vrouw, die een valstrik is en wier hart een net is en wier handen boeien zijn.
zaterdag 7 maart 2015 14:36
quote:Doreia schreef op 07 maart 2015 @ 14:28:
Maar verder ben ik het wel met jullie eens hoor. Bang voor herkenning kan ik me nog wel indenken. Maar gevolgen voor anderen als jij verteld wat je hebt? Daar kan ik ook niet zo goed bij met mijn hoofd.Ja en ze is nog wel hoogbegaafd. Of zo als iemand ooit eens zei: Jij bent intelligenter dan ik maar als ik een IQ heb van 110 en jij van 140 maar ik gebruik mijn hersens voor 90 % en jij voor 50 %: wat zegt dat dan?
Maar verder ben ik het wel met jullie eens hoor. Bang voor herkenning kan ik me nog wel indenken. Maar gevolgen voor anderen als jij verteld wat je hebt? Daar kan ik ook niet zo goed bij met mijn hoofd.Ja en ze is nog wel hoogbegaafd. Of zo als iemand ooit eens zei: Jij bent intelligenter dan ik maar als ik een IQ heb van 110 en jij van 140 maar ik gebruik mijn hersens voor 90 % en jij voor 50 %: wat zegt dat dan?
En ik ontdekte iets, bitterder dan de dood: de vrouw, die een valstrik is en wier hart een net is en wier handen boeien zijn.
zaterdag 7 maart 2015 14:39
Het komt nogal aandachtsbehoeftig over. Ik kan mij niet voorstellen dat ze de enige in Nederland is. Zal me ook niet verbazen als het iets is waarvsn velen last hebben, maar dan gaat iedereen natuurlijk roepen oooo, dus dat is het? Dat valt reuze mee....
Misschien wil klokje juist graag dat het erger lijkt dan het is. Sommige mensen maken dingen graag groter.
En door er zo geheimzinnig over te doen krijg je juist meer aandacht.
Misschien wil klokje juist graag dat het erger lijkt dan het is. Sommige mensen maken dingen graag groter.
En door er zo geheimzinnig over te doen krijg je juist meer aandacht.
Mot met to
