Dubbelleven in vorige relatie, wil het een plek geven, hoe?

Heb een andere nick aangemaakt in verband met herkenbaarheid, ik lees en schrijf (iets minder vaak) al een tijd mee op het forum.



Ik ben 36 jaar, en heb sinds drie jaar een hele fijne relatie, een stabiel leven met fijne vrienden en een baan waar ik helemaal tot mijn recht kom.

Eindelijk, want door de wijze waarop ik ben opgegroeid, heeft het me flink wat tijd gekost om te leren wat mijn grenzen zijn en hoe ik die moet aangeven op een manier waarbij ik me veilig voel.

Mijn ouders zijn KOPP-ouders (ouders met een psychiatrische stoornis). Dit heeft tot allerlei nare en verdrietige dingen geleid, waaronder een onveilige hechting met mijn ouders, met alle gevolgen van dien.



Ik heb tot vijf jaar geleden een aantal relatie's gehad, waaronder 2 relatie's van 5 jaar.

De relatie met mijn ex die 5 jaar duurde, die ik ruim vijf jaar geleden heb beeindigd, zit me nog steeds vreselijk dwars. Ik wil het graag kunnen plaatsen, het was zo'n destructieve relatie, ik heb het gevoel dat hij mijn onschuld heeft ontnomen en dat vind ik verschrikkelijk.



Het was een hele charmante, mooie man, ex-BN-er, waar ik als een blok voor viel. Hij was intelligent, vrolijk, levenslustig, iets waar ik maar al te graag oog voor had. Hij gaf me het gevoel het meest bijzondere meisje te zijn en ik dacht: dit is echte liefde. Hij ging helemaal voor me (hij was er goed in me dat gevoel te geven) en daar om ben ik er denk ik met open ogen ingelopen.



De start van onze relatie viel ongeveer samen met de start van mijn tweede studie, die heel belangrijk voor me was (gelukkig ondanks alles afgemaakt).

Deze man heeft alle kenmerken van een narcistische persoonlijkheid. De eerste twee jaar deed hij er alles aan om me aan zich te binden (cadeau's geven, veel leuke dingen doen, veel uitgaan). Ik denk dat liefde me blind maakte en het was in het begin een spannend leven, we maakten veel mee).

Ondertussen had ik niet in de gaten dat er een paar fundamentele dingen heel erg mis gingen.

Langzaam weekte hij me los van mijn familie en vrienden, bewust.

Mijn zusje bijvoorbeeld verbrak bijna het contact met me nadat hij had geprobeerd op haar naam te frauderen. Ik was in tweestrijd, ik kon hem nog niet loslaten, was nog te verliefd. Te goed gelovig dat het niet met opzet was gedaan.

Ik kwam er pas na twee jaar achter dat hij drugs-verslaafd en sex-verslaafd was. Dit vond ik zo erg, en als de hulpverlener die ik in mijn werkzame bestaan ben, wilde ik ook hem helpen, dacht ik hem te kunnen helpen.



Langzamerhand kon ik me niet meer met hem vertonen bij familie of vrienden, omdat hij zich verschrikkelijk opstelde. Arrogant, kleineerde me altijd af waar anderen bij waren, door zijn drugsgebruik was hij niet te handhaven. Ik raakte steeds meer in een isolement, ik had mijn handen vol aan hem en aan mijn studie, ik had simpel weg de tijd niet om mijn vrienden en familie op een normale manier te zien.

Hij werkte niet, maar was ooit erg vermogend, maar had hij maar gewerkt....als ik thuis kwam van mijn studie/stage was ik met hem bezig om hem uit de goot te halen of te houden. Zijn (inmiddels ex-BNerschap) bekendheid heeft denk ik bijgedragen aan alle problemen, hij was altijd maar bezig met gezien te worden, hield zich op in het uitgaanscircuit en in het BN-erswereldje, met alles wat dat met zich meebrengt.



Wat ik nu ook verschrikkelijk vind is dat ik een tijd lang ben mee gegaan in zijn behoefte aan sex en zijn verslaving. Dat had ik eerst in de begin fase niet in de gaten, ik was verliefd! maar het ging van kwaad tot erger.

Hij heeft dingen van mij gevraagd en waarin ik ben meegegaan, waarvan ik nu pure walging voel opkomen. Ik heb zo over mijn grenzen laten gaan, ik ben zo boos op mezelf dat ik dat heb laten gebeuren! Hij kon altijd de situatie zo draaien dat ik eraan toegaf. Juist ook om geen strijd te hebben.



Ik ben bewust na het beeindigen van de relatie bijna drie jaar alleen geweest, ik wilde nooit meer een relatie! Heb in die periode geleerd alleen te zijn, en heb toen op een rijtje gekregen waarom ik altijd op foute mannen viel en hoe die voortaan te omzeilen.



Door de geboorte van mijn kindje een jaar geleden is er toch weer een heleboel omhoog gekomen van die relatie. Ik voel vooral zo'n boosheid en soms wanhoop, er komen zoveel nare herinneringen omhoog, vooral boosheid omdat ik het gevoel heb dat ik het zelf heb laten gebeuren en te lang heb laten doorgaan.



Eigenlijk heeft al die tijd, behalve een hele goeie vriendin maar zij weet ook heel veel niet, niet geweten hoe het er aan toe ging in mijn leven. Uit schaamte hield ik alles verborgen.

Ik leidde een dubbelleven. Aan de ene kant mijn studie en het nette meisje die haar best deed alles omhoog te houden, aan de andere kant de situatie thuis die ik hierboven heb omschreven.

Niemand weet wat ik heb meegemaakt, er zijn zoveel dingen gebeurd die ik zo graag zou willen vertellen. Zelfs mijn vriend weet van heel veel dingen niet, want ik durf ze niet te vertellen. Het is te ongelofelijk voor woorden, ik ben ook bang dat mensen het niet zullen geloven.



Misschien hebben jullie tips/ideeen hoe ik open en eerlijk over deze periode kan praten, hoe ik het een plek kan geven. Ik vind het zelf al zo moeilijk om onder ogen te zien hoe het is gegaan, laat staan hoe ik daar normaal over kan praten. Dit al zo opschrijven is eigenlijk al wel heel fijn!

Het gekke is dat als ik die periode terug haal, dat ik nu denk: maar dat was ik niet. Zo ben ik niet geweest. Ik herken mezelf totaal niet meer in die vrouw van toen. Ik bedoel dus: hoe heb ik dit allemaal kunnen laten gebeuren. En ik weet gewoon niet hoe ik de brug moet maken naar het nu. Ik denk dat de schaamte met name overheerst.



Ook is die periode nu een soort van waas. Het was denk ik puur overleven. Ik voel bijvoorbeeld heel veel spijt over mijn studie, die ik min of meer niet heel bewust heb meegemaakt, door al het gedoe eromheen. Terwijl het zo belangrijk voor me was. Ik ben dol op mijn vak en dat wat ik nu doe, kan ik ook echt goed, maar ik denk zo vaak, hoe kan het nou dat ik er toch ben gekomen? Heel gek.

Mademoisellelexie, ik laat het nooit meer zo ver komen. Ik heb nu ook echt een hele lieve en leuke man (geen foute mannen meer in mijn leven), hij zal nooit iets van mij vragen wat ik niet wil, of over mijn grenzen gaan. Hij is zo liefdevol en respectvol, ook voor ons kindje. Ik ben daarvoor zo dankbaar....Daarvoor ben ik wel heel bewust drie jaar de mannen uit de weg gegaan. Ik moest in het reine komen met mezelf.

Ondanks die tijd alleen, komen nu toch de 'demonen' uit die relatie naar boven. Ik vraag me af hoe dat werkt en waarom dat is. Ik dacht dat ik er goed zicht op had, dat ik het had verwerkt, maar nu loop ik er toch zo hard tegenaan.

Leugens zijn er niet, ik voel alleen een enorme drempel om te vertellen. Zo zou ik het soms willen, sta ik op het punt dat ik denk: oja, en dat toch, kan ik het niet.

Andersleven, ik denk dat je wel een punt heb (traumatisch). Misschien dat ik de dingen voor mezelf minder erg maak dan dat zijn zijn geweest? Ik ben het aan mezelf en aan mijn kindje verplicht hier iets mee te doen. Maar ik vind het zo'n grote stap om dit allemaal uit de doeken te doen bij iemand die er verstand van heeft.

Wat ook overheerst de laatste weken is dat ik hem wel wat zou kunnen doen. Ik voel echt een enorme woede om de dingen die hij heeft gedaan. Dat is natuurlijk ook niet gezond.

Het is niet mijn aard om rancuneus te zijn, ik weet dat ik daar niets mee bereik, maar het geeft misschien een soort gevoel van opluchting. Maar op welke elegante wijze kan ik hem alsnog duidelijk maken hoe hij die 5 jaar tot 5 onmogelijke jaren heeft gemaakt?

Je hebt gelijk Mademoiselle.

Bemoedigende woorden Lautje, fijn. Zo als je het opschrijft lijkt dat zo makkelijk! Zelfs voor mijn partner, die ik zo vertrouw en hoog heb zitten, kan ik maar niet die drempel over komen.

Wat je zegt over dat slechte wat voor een deel is mee gegaan, is misschien wel zo. Misschien denk ik van mezelf dat ik zelf ook zo ben? Dus dat het daarom heeft kunnen gebeuren?

Anouar: Ik heb gedacht aan EMDR. Ben vorig jaar bij een psycholoog die ook EMDR therapie geeft geweest, toen ik net zwanger was, maar zij was zo'n ijskonijn dat ik na drie gesprekken heel hard ben weggehold. Ik voelde me totaal niet op mijn gemak.

Fantastissima, kan je iets vertellen over wat kenmerkend voor die relatie was? Of liever niet?

Hoe was het voor jou mogelijk wel het verleden met je vriend te delen? Heb je een bewuste stap gedaan of ging het vanzelf?

Tjoepertje, ik heb moeite met de slachtofferrol. Ik was er toch immers bij? Ik heb zo vaak gedacht: ik moet hier weg, weg bij deze man, en toch deed ik dat niet.

Ik schaam me vreselijk voor de dingen die gebeurd zijn. Niet dat ik dingen heb gedaan, de dingen die me zijn overkomen, maar dan voelt het toch alsof ik daar zelf een aandeel in had. Waarom kon ik niet zeggen, en nou is het genoeg?

Ik probeer wel mee te voelen met dat meisje, maar ik herken mezelf niet in haar. Dat maakt het nu achteraf zo moeilijk.

Maar lees wat je zegt hoor!

dank hlg.