Relaties
alle pijlers
Dure reis cadeau gekregen, vriend niet oke?
donderdag 14 augustus 2014 22:07
haakje en susan: jullie hebben allebei gelijk.
TO ging pas nadenken nadat ze hier een spiegel voor kreeg, maar dat neemt niet weg dat ze er 4 jaar lang bij stond en er naar keek. Onderdeel van volwassen worden, is ook eerlijk kijken naar jezelf. Gaat in stapjes en soms in grote sprongen, maar de waarheid ligt wel ergens in het midden.
TO ging pas nadenken nadat ze hier een spiegel voor kreeg, maar dat neemt niet weg dat ze er 4 jaar lang bij stond en er naar keek. Onderdeel van volwassen worden, is ook eerlijk kijken naar jezelf. Gaat in stapjes en soms in grote sprongen, maar de waarheid ligt wel ergens in het midden.
vrijdag 15 augustus 2014 00:28
Susan je verwoordt het echt prachtig.
Over dat ziekenhuisverhaal ben ik mij inderdaad echt super schuldig gaan voelen en heb ik ook echt gedacht dat ik helemaal fout zat. Ook over dat reis gedoe ben ik zelfs gaan twijfelen, maar uiteindelijk, vooral na alles met mijn oma waarin hij mij echt intens heeft beledigd met hoe hij mij heeft behandeld en dankzij jullie reacties, ben ik gaan beseffen dat het echt abnormaal is hoe hij over die kwesties denkt.
Dan ga je vervolgens automatisch verder denken en ga je verbanden leggen met andere dingen die er gebeurd zijn in de relatie, maar die ik eigenlijk genegeerd heb of naast mij neer heb gelegd onder het mom van 'nah zal wel aan mij liggen, no big deal' of 'ach dat verandert nog wel' etc. zoals de ruzie dat hij niet vond dat ik met vriendinnen alleen uit moest gaan.
Ik weet ook zeker van mezelf dat als deze ruzies niet waren voorgekomen en dit niet had gebeurd ik nog gewoon in de relatie had gezeten. Dus wat dat betreft is het eigenlijk wel 'goed' dat dit nu aan het licht komt.
Ik erger mij alleen zo ontzettend aan het feit dat hij nu echt ervan overtuigd is dat hij gelijk heeft dat ik hem pijn heb gedaan en dat ik hem heb laten vallen, terwijl het toch echt compleet omgekeerd is. Ik wil zo graag dat hij en z'n omgeving inzien dat hij heel naar tegen mij is geweest, maar dat is valse hoop en dat moet ik laten rusten.. zo lastig!
Over dat ziekenhuisverhaal ben ik mij inderdaad echt super schuldig gaan voelen en heb ik ook echt gedacht dat ik helemaal fout zat. Ook over dat reis gedoe ben ik zelfs gaan twijfelen, maar uiteindelijk, vooral na alles met mijn oma waarin hij mij echt intens heeft beledigd met hoe hij mij heeft behandeld en dankzij jullie reacties, ben ik gaan beseffen dat het echt abnormaal is hoe hij over die kwesties denkt.
Dan ga je vervolgens automatisch verder denken en ga je verbanden leggen met andere dingen die er gebeurd zijn in de relatie, maar die ik eigenlijk genegeerd heb of naast mij neer heb gelegd onder het mom van 'nah zal wel aan mij liggen, no big deal' of 'ach dat verandert nog wel' etc. zoals de ruzie dat hij niet vond dat ik met vriendinnen alleen uit moest gaan.
Ik weet ook zeker van mezelf dat als deze ruzies niet waren voorgekomen en dit niet had gebeurd ik nog gewoon in de relatie had gezeten. Dus wat dat betreft is het eigenlijk wel 'goed' dat dit nu aan het licht komt.
Ik erger mij alleen zo ontzettend aan het feit dat hij nu echt ervan overtuigd is dat hij gelijk heeft dat ik hem pijn heb gedaan en dat ik hem heb laten vallen, terwijl het toch echt compleet omgekeerd is. Ik wil zo graag dat hij en z'n omgeving inzien dat hij heel naar tegen mij is geweest, maar dat is valse hoop en dat moet ik laten rusten.. zo lastig!
vrijdag 15 augustus 2014 01:20
Volhouden en niet gaan twijfelen grijze trui!, laat je niet van de wijs brengen, of weer gaan twijfelen aan jezelf, door zijn zooo overtuigd zijn van zijn gelijk en zijn woorden! Daar ben je tot nu toe namelijk telkens ingetrapt en is de trigger die jou wellicht telkens liet bezwijken. Dus LAAT hem lekker denken dat hij gelijk heeft, dat jij hem pijn heb gedaan en dat jij hem heb laten vallen enz enz..JIJ weet wel beter en daar gaat het om!! Sterkte en komt goed!
vrijdag 15 augustus 2014 19:56
Dankjewel wolkje! Ik ben daar inderdaad steeds ingetrapt. Helaas.
Ik heb vandaag echt een bagger dag zeg. De hele dag een brok in m'n keel en een heel naar 'ik mis hem zo' gevoel. Bah. Wanneer houdt dit op.. zo enorm close geweest die 4 jaar en echt serieus met elkaar ook.
Zo gek de ene dag dan voel ik me zo sterk en dan denk ik 'nou ik hoef hem echt nooit meer te spreken' maar vandaag zou ik het liefst hem weer terug willen..
Ik heb vandaag echt een bagger dag zeg. De hele dag een brok in m'n keel en een heel naar 'ik mis hem zo' gevoel. Bah. Wanneer houdt dit op.. zo enorm close geweest die 4 jaar en echt serieus met elkaar ook.
Zo gek de ene dag dan voel ik me zo sterk en dan denk ik 'nou ik hoef hem echt nooit meer te spreken' maar vandaag zou ik het liefst hem weer terug willen..
vrijdag 15 augustus 2014 22:30
Oh jongens wat is dit zwaar. Ik kan opeens alleen nog maar aan de positieve dingen van hem denken en zie alle beelden voorbij komen die we de afgelopen 4 jaar hebben gedaan. En dan het idee dat hij dat straks allemaal met een ander doet. Bleh.
Hij heeft me ook geen berichtjes meer gestuurd. Eigenlijk positief natuurlijk, maar toch had ik diep van binnen gehoopt dat hij het wel had gedaan..
Hopen dat de rationaliteit snel weer inslaat en dat dit snel weg ebt want ik word er helemaal gek van.
Hij heeft me ook geen berichtjes meer gestuurd. Eigenlijk positief natuurlijk, maar toch had ik diep van binnen gehoopt dat hij het wel had gedaan..
Hopen dat de rationaliteit snel weer inslaat en dat dit snel weg ebt want ik word er helemaal gek van.
vrijdag 15 augustus 2014 23:37
He, ik heb net het grootste deel van je topic gelezen. Het lijkt me ergens prettig als je - na alle vervelende dingen uit je relatie die je ineens zijn opgevallen - ook nog kan herinneren dat het wel leuk was. Maar zie die herinneringen gewoon als mooie tijd, die nu achter je ligt want je bent er nu klaar mee. Hij heeft je flink gekwetst, je hebt een ander beeld van hem gekregen, je moet nu blij zijn om verder te gaan zonder hem en dat ben je vaak ook zo te lezen, gelukkig. Probeer die herinneringen maar te zien als iets positiefs, dat je niet continu het gevoel hoeft te hebben dat je 4 jaar weggegooid hebt aan een eikel, omdat het toen op dat moment wel echt leuk was. Maar jij gaat straks bij een studentenvereniging lid worden en allemaal nieuwe dingen meemaken, je zou echt geen zin hebben om elke keer 'toestemming' van hem te moeten vragen of je wel mee mag naar avondje zus of zo. Jullie pasten toen je 16 was waarschijnlijk goed bij elkaar, maar jullie zijn gewoon uit elkaar gegroeid en klaar met elkaar. Jij wil de wereld ontdekken met reizen, studie en vriendinnen, hij wil alles het liefst houden zoals het is, knus op de bank. Met beide niks mis mee op zich, maar dat gaat natuurlijk niet werken. Dat hij wil dat jij je zo gedraagt als hij wil (en je bovendien onwijs heeft gekwetst), daar kan je natuurlijk helemaal niks mee, brrrrr. Dus is het maar goed dat het nu uit is.
Heb je binnenkort geen introductieweken voor die vereniging?
Veel plezier!
Heb je binnenkort geen introductieweken voor die vereniging?
Veel plezier!
zondag 17 augustus 2014 12:56
Het vervelende is dat ik mij op dit moment alleen nog maar de leuke dingen kan herinneren, dan vervolgens in een hysterische huilbui verval en echt niet meer weet hoe ik er uit kom. En dan vind ik het zo naar dat hij gewoon aan het werk is en hier geen last van lijkt te hebben..En dan het idee dat ik straks gewoon vervangen word.
Ik zit echt in een diepe diepe put en ik weet niet hoe ik er uit kom even op het moment. Blegh! Op het moment doe ik er een moord voor om weer met hem samen te zijn.
Wat kan het menselijk brein toch raar werken. Het is ook nog eens erger omdat ik nu thuis moet studeren en dan dus hier in m'n eentje zit.
Ik zit echt in een diepe diepe put en ik weet niet hoe ik er uit kom even op het moment. Blegh! Op het moment doe ik er een moord voor om weer met hem samen te zijn.
Wat kan het menselijk brein toch raar werken. Het is ook nog eens erger omdat ik nu thuis moet studeren en dan dus hier in m'n eentje zit.
zondag 17 augustus 2014 13:13
Lieve grijzetrui,
- Het is volkomen normaal dat je na 4 jaar samenzijn hem mist. Je was altijd iemands nummer 1, nu ben je ineens niets meer. Dat geeft een leeg en eenzaam gevoel.
- De achtbaan van emoties horen bij het verwerken van je liefdesverdriet.
- Net als nergens geen zin meer in hebben.
- Denk niet dat hij er niet mee zit. Dat zou je weleens goed mis kunnen hebben.
- Als je denkt aan fijne momenten en ze doen je pijn, denk dan aan iets anders. Concentreer je bijvoorbeeld op je buikademhaling.
- Verdrietig zijn, wanhopen, het mag. Krop het niet op. Accepteer dat je in een dal zit.
- Praat erover met mensen die je vertrouwd. Of schrijf het hier van je af
Sterkte TO. Er komt een dag dat alles beter is, bereid je daar maar vast op voor!
- Het is volkomen normaal dat je na 4 jaar samenzijn hem mist. Je was altijd iemands nummer 1, nu ben je ineens niets meer. Dat geeft een leeg en eenzaam gevoel.
- De achtbaan van emoties horen bij het verwerken van je liefdesverdriet.
- Net als nergens geen zin meer in hebben.
- Denk niet dat hij er niet mee zit. Dat zou je weleens goed mis kunnen hebben.
- Als je denkt aan fijne momenten en ze doen je pijn, denk dan aan iets anders. Concentreer je bijvoorbeeld op je buikademhaling.
- Verdrietig zijn, wanhopen, het mag. Krop het niet op. Accepteer dat je in een dal zit.
- Praat erover met mensen die je vertrouwd. Of schrijf het hier van je af
Sterkte TO. Er komt een dag dat alles beter is, bereid je daar maar vast op voor!
zondag 17 augustus 2014 13:21
Lieve schat, mannen verwerken hun verdriet op een andere manier dan vrouwen.
Ook al was je relatie niet goed, het is heel normaal dat je er verdriet om hebt. Je zit nu in de verwerkingsfase.
Hij denkt nog dat jij met hangende pootjes terugkomt, vandaar dat het hem niets lijkt te doen.
Pas tegen de tijd dat jij klaar bent de verwerking, zal bij hem het kwartje gaan vallen dat het je menens is, en dan pas begint zijn verwerking.
Veel sterkte! En haal het aub niet in je hoofd om contact met hem op te nemen. Je verdient een man die je behandelt als de prinses die je bent.
Ook al was je relatie niet goed, het is heel normaal dat je er verdriet om hebt. Je zit nu in de verwerkingsfase.
Hij denkt nog dat jij met hangende pootjes terugkomt, vandaar dat het hem niets lijkt te doen.
Pas tegen de tijd dat jij klaar bent de verwerking, zal bij hem het kwartje gaan vallen dat het je menens is, en dan pas begint zijn verwerking.
Veel sterkte! En haal het aub niet in je hoofd om contact met hem op te nemen. Je verdient een man die je behandelt als de prinses die je bent.
zondag 17 augustus 2014 13:34
Lieve TO, het gaat over. Het duurt een tijdje, maar je zult je weer beter voelen. Als je hem nou (tijdelijk) blokkeert, kan je ook geen berichtjes meer verwachten. Dan zit je misschien wat minder te hopen.
moonlight: Hoezo is een comfortabele slip aandoen ook een must tijdens een wandeling? En als het die avond nou op meer uitloopt?
zondag 17 augustus 2014 21:06
Ah dank jullie wel!
Als ik me rot voel dan ga ik altijd de reacties lezen en dat helpt echt goed om weer even wat rationaliteit terug te krijgen.
Hij is op het moment op een of andere kermis en maak me stiekem ontzettend druk dat hij al een nieuw iemand zal ontmoeten. Dat zou ik nu echt even niet kunnen handelen..
Terwijl ik zelf veel uitga op het moment en wegga met vriendinnen en daarbij ook veel aandacht krijg van mannen. Vind de aandacht heel leuk, maar van het idee aan een ander word ik al helemaal kriegel! Zal ook wel met de verwerking te maken hebben hoop ik.
Sowieso vraag ik me af of het bij hem net zo erg door z'n hoofd spookt als bij mij. Ik weet dat hij nu nog meer is gaan werken sinds het uit is met mij (echt van 's ochtends tot 's avonds laat zonder meer een avondje vrij) dus veel tijd om te beseffen voor hem is er niet. Ik zit natuurlijk thuis te studeren.. dus voor mij wel.
Suicideblond stiekem hoop ik eigenlijk dat je gelijk hebt, maar ik weet dat als hij dan weer bij mij gaat zeuren ik misschien toch weer overstag ga en dat is niet zo handig.
Wat zou het heerlijk zijn om even te kunnen fast forwarden of je gevoelens te kunnen uitschakelen zeg.
Als ik me rot voel dan ga ik altijd de reacties lezen en dat helpt echt goed om weer even wat rationaliteit terug te krijgen.
Hij is op het moment op een of andere kermis en maak me stiekem ontzettend druk dat hij al een nieuw iemand zal ontmoeten. Dat zou ik nu echt even niet kunnen handelen..
Terwijl ik zelf veel uitga op het moment en wegga met vriendinnen en daarbij ook veel aandacht krijg van mannen. Vind de aandacht heel leuk, maar van het idee aan een ander word ik al helemaal kriegel! Zal ook wel met de verwerking te maken hebben hoop ik.
Sowieso vraag ik me af of het bij hem net zo erg door z'n hoofd spookt als bij mij. Ik weet dat hij nu nog meer is gaan werken sinds het uit is met mij (echt van 's ochtends tot 's avonds laat zonder meer een avondje vrij) dus veel tijd om te beseffen voor hem is er niet. Ik zit natuurlijk thuis te studeren.. dus voor mij wel.
Suicideblond stiekem hoop ik eigenlijk dat je gelijk hebt, maar ik weet dat als hij dan weer bij mij gaat zeuren ik misschien toch weer overstag ga en dat is niet zo handig.
Wat zou het heerlijk zijn om even te kunnen fast forwarden of je gevoelens te kunnen uitschakelen zeg.
maandag 18 augustus 2014 10:58
Grijze trui, heel vervelend voor je maar waarschijnlijk wel waar: Niet alleen je vriend zat fout.
Zo begrijp ik uit je verhaal dat je boos op hem werd toen je hem over je oma vertelde toen hij niet direct zei wat je wilde horen. Hij had nóg niet aangeboden direct naar je toe te komen, maar jij maakte daarvan: hij wil niks en hij is stom en zie je wel, hij heeft niks voor me over. Als je hem dat voor zn voeten gooit terwijl hij misschien nog aan het nadenken was over wat hij nu kon doen in deze situatie, dan kan ik me voorstellen dat hij daar gekwetst door was.
Dit betekent helemaal niet dat je hem maar moet 'vergeven' en het weer moet proberen goed te maken. Misschien wél goed om uit de slachtofferrol te kruipen, alle schuld niet bij hem te leggen en ook eens te kijken naar de berichten van alle mensen hier die níet alleen maar roepen dat hij een kwal is en jij geweldig bent. Uiteindelijk heb je namelijk weinig aan zo'n wereldbeeld en zal dit je ook niet helpen bij volgende relaties. Het is ook wel een beetje storend dat je deze berichten consequent negeert.
Zo begrijp ik uit je verhaal dat je boos op hem werd toen je hem over je oma vertelde toen hij niet direct zei wat je wilde horen. Hij had nóg niet aangeboden direct naar je toe te komen, maar jij maakte daarvan: hij wil niks en hij is stom en zie je wel, hij heeft niks voor me over. Als je hem dat voor zn voeten gooit terwijl hij misschien nog aan het nadenken was over wat hij nu kon doen in deze situatie, dan kan ik me voorstellen dat hij daar gekwetst door was.
Dit betekent helemaal niet dat je hem maar moet 'vergeven' en het weer moet proberen goed te maken. Misschien wél goed om uit de slachtofferrol te kruipen, alle schuld niet bij hem te leggen en ook eens te kijken naar de berichten van alle mensen hier die níet alleen maar roepen dat hij een kwal is en jij geweldig bent. Uiteindelijk heb je namelijk weinig aan zo'n wereldbeeld en zal dit je ook niet helpen bij volgende relaties. Het is ook wel een beetje storend dat je deze berichten consequent negeert.
woensdag 20 augustus 2014 21:31
Ik heb niet zomaar aangenomen dat hij niet aanbood aan de telefoon om langs te komen. Hij deed heel koeltjes aan de telefoon terwijl ik helemaal overstuur was. Ik vroeg aan hem of hij van plan was om langs te komen, maar zei alleen maar 'ja grijzetrui ik kan niet zomaar alles afzeggen' (terwijl ik wist dat hij geen verplichtingen had die avond en makkelijk de volgende ochtend kon vertrekken) en daarnaast ook riep dat hij niet wilde komen omdat mijn moeder waarschijnlijk nog boos op hem zou zijn door alles wat er gebeurd was. Ik kon in ieder geval niet opmaken dat hij enige intentie had om langs te komen, het was namelijk nog best een lang gesprek.
Maar dat is niet eens meer zo belangrijk. Misschien had ik wel te snel aangenomen dat hij niet van plan was te komen ja, dat kan. Maar hij had dan toch gewoon kunnen opbellen en kunnen zeggen 'oh grijzetrui zo was het niet bedoeld hoor, ik wil langskomen, maar moet even kijken hoe en wat!' hij weet toch ook dat ik overstuur ben en dat ik daardoor misschien wat heftiger reageer?
Maar om dan na 4 jaar relatie mij op de dag van overlijden van m'n oma me op te bellen, de relatie verbreekt aan de telefoon en gewoon je weekend gaat feesten en je vriendin dus helemaal overstuur achterlaat dat vind ik niet echt te rechtvaardigen met mijn 'gedrag' eigenlijk.
Als hetzelfde bij hem was gebeurd dan had ik in ieder geval nooit zo gereageerd en dan had ik alsnog bij hem langsgegaan.
Maar goed de stand van zaken is ook enigszins veranderd. Ondertussen heeft hij contact opgenomen en wil hij wel praten om alles nog eens te bekijken..
M'n hart zegt JA! ik mis hem! maar m'n verstand zegt natuurlijk nee.
Maar dat is niet eens meer zo belangrijk. Misschien had ik wel te snel aangenomen dat hij niet van plan was te komen ja, dat kan. Maar hij had dan toch gewoon kunnen opbellen en kunnen zeggen 'oh grijzetrui zo was het niet bedoeld hoor, ik wil langskomen, maar moet even kijken hoe en wat!' hij weet toch ook dat ik overstuur ben en dat ik daardoor misschien wat heftiger reageer?
Maar om dan na 4 jaar relatie mij op de dag van overlijden van m'n oma me op te bellen, de relatie verbreekt aan de telefoon en gewoon je weekend gaat feesten en je vriendin dus helemaal overstuur achterlaat dat vind ik niet echt te rechtvaardigen met mijn 'gedrag' eigenlijk.
Als hetzelfde bij hem was gebeurd dan had ik in ieder geval nooit zo gereageerd en dan had ik alsnog bij hem langsgegaan.
Maar goed de stand van zaken is ook enigszins veranderd. Ondertussen heeft hij contact opgenomen en wil hij wel praten om alles nog eens te bekijken..
M'n hart zegt JA! ik mis hem! maar m'n verstand zegt natuurlijk nee.
woensdag 20 augustus 2014 22:13
Meisje ik heb laatst heel je topic gelezen en wil toch reageren.
Wees sterk voor jezelf, je bent al zo'n eind gekomen. Dalijk wordt het minder echt, geloof mij maar. De andere forummers verwoorden het al zo mooi en ik hoop dat je daar je kracht uit blijft halen voor zolang dat nodig is.
Ja hij zal een ander meisje gaan vinden. Dat gaat zeer doen, zelfs over drie jaar nog. Ooit was hij ''van jou'' en je hebt een deel van je leven gedeeld met hem. Maar troost je, het zal hem ook pijn gaan doen als jij een nieuwe liefde zal vinden. En hij mist jou wel degelijk. Punt is, jullie moeten dit nu alleen ervaren. Normaal had je troost bij elkaar en nu niet. Blijf van jezelf houden en troost jezelf ook goed. Des te meer jij van jezelf gaat houden des te makkelijker het wordt om los te laten. En los laten heeft niets meer nodig dan een beetje kracht en heel veel tijd. Elke dag is er weer een.
Nu zul je dagelijks aan hem denken. Over een week of drie, vier denk je nog maar twee/drie keer per week aan hem. Weer een maand later maar een dag en zo verder. Het is afkicken, zo noem ik het maar. En dat kan je wel hoor, absoluut!
Wees sterk voor jezelf, je bent al zo'n eind gekomen. Dalijk wordt het minder echt, geloof mij maar. De andere forummers verwoorden het al zo mooi en ik hoop dat je daar je kracht uit blijft halen voor zolang dat nodig is.
Ja hij zal een ander meisje gaan vinden. Dat gaat zeer doen, zelfs over drie jaar nog. Ooit was hij ''van jou'' en je hebt een deel van je leven gedeeld met hem. Maar troost je, het zal hem ook pijn gaan doen als jij een nieuwe liefde zal vinden. En hij mist jou wel degelijk. Punt is, jullie moeten dit nu alleen ervaren. Normaal had je troost bij elkaar en nu niet. Blijf van jezelf houden en troost jezelf ook goed. Des te meer jij van jezelf gaat houden des te makkelijker het wordt om los te laten. En los laten heeft niets meer nodig dan een beetje kracht en heel veel tijd. Elke dag is er weer een.
Nu zul je dagelijks aan hem denken. Over een week of drie, vier denk je nog maar twee/drie keer per week aan hem. Weer een maand later maar een dag en zo verder. Het is afkicken, zo noem ik het maar. En dat kan je wel hoor, absoluut!
donderdag 21 augustus 2014 21:33
Vertrouw je hem nog?
Wat denk je dat hij gaat zeggen als je weer een keer zonder hem gaat stappen?
(En wat ga jij daar dan van vinden/hoe ga jij je dan voelen en reageren?)
En de keer daarop?
Er worden nu oude koeien uit de sloot gehaald (oog naar ziekenhuis etc), kunnen jullie voorkomen dat deze reis en alle gedoe er omheen niet als oude koe te voorschijn zullen komen over een jaar? Anders open het volgende topic maar vast.
Hoe zie je het voor je, weer elke avond op de bank terwijl je mede studenten nieuwe dingen meemaken? Of ga je dat gewoon toch niet doen en ga je jezelf blijven aanpassen? Of gaat hij gewoon mee vanaf nu? Of gaan jullie fijn elk weekeinde ruzie maken over dat jij niet alleen weg mag?
't Is jouw keus.
Wat denk je dat hij gaat zeggen als je weer een keer zonder hem gaat stappen?
(En wat ga jij daar dan van vinden/hoe ga jij je dan voelen en reageren?)
En de keer daarop?
Er worden nu oude koeien uit de sloot gehaald (oog naar ziekenhuis etc), kunnen jullie voorkomen dat deze reis en alle gedoe er omheen niet als oude koe te voorschijn zullen komen over een jaar? Anders open het volgende topic maar vast.
Hoe zie je het voor je, weer elke avond op de bank terwijl je mede studenten nieuwe dingen meemaken? Of ga je dat gewoon toch niet doen en ga je jezelf blijven aanpassen? Of gaat hij gewoon mee vanaf nu? Of gaan jullie fijn elk weekeinde ruzie maken over dat jij niet alleen weg mag?
't Is jouw keus.
zaterdag 23 augustus 2014 23:51
Dankjulliewel!
Ik zal het inderdaad los moeten laten. Het is gewoon een heel raar idee, maar aan de andere kant voel ik me wel een stuk vrijer. Het idee dat ik mezelf aan het terugvinden ben. Toen ik samen met hem was toch onbewust mijn hele leven naar hem ingericht en een stuk minder sociaal geweest (ook met het idee in m'n achterhoofd dat hij dat niet leuk vond) en daarnaast ben ik natuurlijk met hem 'opgegroeid' vanaf m'n 16e.
Heb het wel moeilijk overdag aangezien ik dan echt met m'n neus in de boeken zit (donderdag tentamen) en dan gaan je hersenen zo lekker malen, haha. Maar dan troost ik mezelf met de gedachte dat als we zouden samenwonen we altijd in hetzelfde 'saaie' patroon zouden zitten waarbij hij vindt dat ik alles met hem samen moet ondernemen. Op zaterdagavonden is hij daarnaast ook altijd moe (omdat hij die dag dan hard gewerkt heeft voor zichzelf) en wil zondagen uitslapen. Ben ik iemand die dan in d'r bloei van d'r leven elke zaterdagavond thuis wil zitten terwijl hij al slaapt? Nee.
Hij zoekt wel nog contact met me, wil ook nog steeds over een tijdje praten om het uit te praten, heb ook het idee dat het niet tot hem doordringt wat er nu eigenlijk gaande is (ook omdat hij zoveel werkt). Tot mij dringt het nu echter wel door..
Ik zal het inderdaad los moeten laten. Het is gewoon een heel raar idee, maar aan de andere kant voel ik me wel een stuk vrijer. Het idee dat ik mezelf aan het terugvinden ben. Toen ik samen met hem was toch onbewust mijn hele leven naar hem ingericht en een stuk minder sociaal geweest (ook met het idee in m'n achterhoofd dat hij dat niet leuk vond) en daarnaast ben ik natuurlijk met hem 'opgegroeid' vanaf m'n 16e.
Heb het wel moeilijk overdag aangezien ik dan echt met m'n neus in de boeken zit (donderdag tentamen) en dan gaan je hersenen zo lekker malen, haha. Maar dan troost ik mezelf met de gedachte dat als we zouden samenwonen we altijd in hetzelfde 'saaie' patroon zouden zitten waarbij hij vindt dat ik alles met hem samen moet ondernemen. Op zaterdagavonden is hij daarnaast ook altijd moe (omdat hij die dag dan hard gewerkt heeft voor zichzelf) en wil zondagen uitslapen. Ben ik iemand die dan in d'r bloei van d'r leven elke zaterdagavond thuis wil zitten terwijl hij al slaapt? Nee.
Hij zoekt wel nog contact met me, wil ook nog steeds over een tijdje praten om het uit te praten, heb ook het idee dat het niet tot hem doordringt wat er nu eigenlijk gaande is (ook omdat hij zoveel werkt). Tot mij dringt het nu echter wel door..
zondag 24 augustus 2014 10:41
Gelukkig dat je tot die conclusie ben gekomen Grijze trui en nu beginnen met het echte leven. Ik zou wel een stop zetten op zijn telefoontjes wan alles wat er gezegd moest worden is al gezegd en zo kun je ook niet verder met je leven en hij ook niet met de zijne.
Dat klinkt bot maar over is over en je wil je vrij voelen en he zal niet lag duren voordat hij toch weer wil weten wat je doet en uiteindelijk zit je weer in een situatie waarin hij zijn afkeuring mag laten blijken over je leven.
Dat klinkt bot maar over is over en je wil je vrij voelen en he zal niet lag duren voordat hij toch weer wil weten wat je doet en uiteindelijk zit je weer in een situatie waarin hij zijn afkeuring mag laten blijken over je leven.
zaterdag 6 september 2014 11:14
Hoi dames! Even een update. En jullie gaan me haten denk ik.
Ik heb na mijn laatste berichtje bijna nog elke avond contact met hem gehad (heel dom, dat weet ik) en we hadden ook eigenlijk het plan om nog eens rond de tafel te zitten en kijken wat er uit het gesprek zou rollen. Want toch ga je hem na zo'n lange tijd missen, de relatie verromantiseren in je hoofd en dan om jezelf maar beter te laten voelen toch hopen dat het weer goed komt.
Echter, eergisteren veranderde meneer opeens van mening 'dat er toch teveel gebeurd zou zijn en dat we het echt vriendschappelijk moesten houden'. de volgende ochtend kreeg ik opeens in mijn tijdlijn dat hij een meisje toegevoegd had op facebook (en hij zat er nooit op, ik heb het destijds voor hem aangemaakt) en dat stak behoorlijk natuurlijk. Maar bij mij ging er toen wel een knop om; en nu is het klaar met al dit gedoe. Heb hem die middag gebeld als echte afsluiter voor mezelf. Begon hij weer over dat ziekenhuis 'dat dat toch wel de belangrijke dingen in het leven zijn en dat ik hem in nood heb laten stikken' en natuurlijk kreeg ik Oostenrijk ook weer op m'n bordje. 'Heb niet voor hem klaargestaan en dit ging hij ook niet aan mij veranderen' dat meisje was via z'n vader's werk (?) en verder dus niets, maar dat interesseert me niet eens meer. Hij wilde nog wel graag vrienden met me zijn en alsnog praten etc. maar ik wil echt nu helemaal geen contact meer want zo kom ik er emotioneel nooit overheen.
Wat mij zo frustreert is dat ten eerste ik zo'n mongool ben om toch weer te willen dat het goed komt en hem de touwtjes in handen geef terwijl ik eigenlijk geen flikker heb fout gedaan (en hij wel!), maar het door mijn handelen dus lijkt alsof ik vind dat ik wel wat verkeerd heb gedaan. En ten tweede; hij zo enorm makkelijk hierover denkt en doet en mij dus gewoon niet mist blijkbaar. Ik weet dat ik me daar niet eens druk over moet maken, maar ik hoop gewoon dat er nog een besef komt (misschien bij een nieuwe vriendin) dat ik juist voor hem heb klaargestaan en dat het een mongool is geweest met z'n ruzies. Misschien is dat besef er nog niet omdat we elke avond contact hebben gehouden natuurlijk (en ik daarnaast hem dus de touwtjes in handen heb gegeven).
Wat me dan wel weer 'gerust stelt' is dat aan de telefoon wel weer zijn enorm rare denkbeelden naar voren kwamen. Dat het 'normaal is in een relatie dat je elk weekend bij elkaar bent in plaats van naar vriendinnen te gaan'. En dat hij maar blijft doorratelen over dat ziekenhuis en Oostenrijk. Dan vraag ik me echt af welke vriendin dat ooit bij hem gaat pikken en dat ik blij moet zijn dat ik er vanaf ben.
Ik kan mezelf ook wel voor m'n kop slaan terwijl ik dit typ (maar het lucht wel op). Ik had echt vanaf het begin af aan gewoon geen contact meer moeten zoeken, maar dan toch weer die hoop die het overneemt. Als iemand aan me vraagt, maar Grijze trui, is het een leuke jongen? Dan kan ik standvastig 'nee' antwoorden. En dan toch doe ik dit.
Vanaf nu dus echt echt echt geen contact meer. Ik ga een kruisje in mijn agenda zetten voor elke dag dat ik geen contact meer met hem heb gezocht en na een maand mag ik van mezelf dan een mooie leren tas kopen (tip van vriendinnen)
Oké ik beloof dat het nu over is met de lange ingewikkelde berichten waaraan ik weer hopeloos naar hem terugren. Nu moet ik me d'r ECHT niet meer mee bezig gaan houden! Toch word ik elke ochtend nog wel wakker met een heel misselijk rouwgevoel in m'n buik. Hopelijk gaat dat nu snel over..
Ik heb na mijn laatste berichtje bijna nog elke avond contact met hem gehad (heel dom, dat weet ik) en we hadden ook eigenlijk het plan om nog eens rond de tafel te zitten en kijken wat er uit het gesprek zou rollen. Want toch ga je hem na zo'n lange tijd missen, de relatie verromantiseren in je hoofd en dan om jezelf maar beter te laten voelen toch hopen dat het weer goed komt.
Echter, eergisteren veranderde meneer opeens van mening 'dat er toch teveel gebeurd zou zijn en dat we het echt vriendschappelijk moesten houden'. de volgende ochtend kreeg ik opeens in mijn tijdlijn dat hij een meisje toegevoegd had op facebook (en hij zat er nooit op, ik heb het destijds voor hem aangemaakt) en dat stak behoorlijk natuurlijk. Maar bij mij ging er toen wel een knop om; en nu is het klaar met al dit gedoe. Heb hem die middag gebeld als echte afsluiter voor mezelf. Begon hij weer over dat ziekenhuis 'dat dat toch wel de belangrijke dingen in het leven zijn en dat ik hem in nood heb laten stikken' en natuurlijk kreeg ik Oostenrijk ook weer op m'n bordje. 'Heb niet voor hem klaargestaan en dit ging hij ook niet aan mij veranderen' dat meisje was via z'n vader's werk (?) en verder dus niets, maar dat interesseert me niet eens meer. Hij wilde nog wel graag vrienden met me zijn en alsnog praten etc. maar ik wil echt nu helemaal geen contact meer want zo kom ik er emotioneel nooit overheen.
Wat mij zo frustreert is dat ten eerste ik zo'n mongool ben om toch weer te willen dat het goed komt en hem de touwtjes in handen geef terwijl ik eigenlijk geen flikker heb fout gedaan (en hij wel!), maar het door mijn handelen dus lijkt alsof ik vind dat ik wel wat verkeerd heb gedaan. En ten tweede; hij zo enorm makkelijk hierover denkt en doet en mij dus gewoon niet mist blijkbaar. Ik weet dat ik me daar niet eens druk over moet maken, maar ik hoop gewoon dat er nog een besef komt (misschien bij een nieuwe vriendin) dat ik juist voor hem heb klaargestaan en dat het een mongool is geweest met z'n ruzies. Misschien is dat besef er nog niet omdat we elke avond contact hebben gehouden natuurlijk (en ik daarnaast hem dus de touwtjes in handen heb gegeven).
Wat me dan wel weer 'gerust stelt' is dat aan de telefoon wel weer zijn enorm rare denkbeelden naar voren kwamen. Dat het 'normaal is in een relatie dat je elk weekend bij elkaar bent in plaats van naar vriendinnen te gaan'. En dat hij maar blijft doorratelen over dat ziekenhuis en Oostenrijk. Dan vraag ik me echt af welke vriendin dat ooit bij hem gaat pikken en dat ik blij moet zijn dat ik er vanaf ben.
Ik kan mezelf ook wel voor m'n kop slaan terwijl ik dit typ (maar het lucht wel op). Ik had echt vanaf het begin af aan gewoon geen contact meer moeten zoeken, maar dan toch weer die hoop die het overneemt. Als iemand aan me vraagt, maar Grijze trui, is het een leuke jongen? Dan kan ik standvastig 'nee' antwoorden. En dan toch doe ik dit.
Vanaf nu dus echt echt echt geen contact meer. Ik ga een kruisje in mijn agenda zetten voor elke dag dat ik geen contact meer met hem heb gezocht en na een maand mag ik van mezelf dan een mooie leren tas kopen (tip van vriendinnen)
Oké ik beloof dat het nu over is met de lange ingewikkelde berichten waaraan ik weer hopeloos naar hem terugren. Nu moet ik me d'r ECHT niet meer mee bezig gaan houden! Toch word ik elke ochtend nog wel wakker met een heel misselijk rouwgevoel in m'n buik. Hopelijk gaat dat nu snel over..
