Relaties
alle pijlers
eenzaam in huwelijk
zondag 25 augustus 2013 14:25
ik weet niet eens waar ik moet beginnen. Getrouwd, 2 jonge kinderen. Ik werk parttime, man fulltime.
Oudste heeft een autistische stoornis dus naast baan ben ik ook met hem (en natuurlijk ook met jongste) heel druk.
Mijn man trekt zich weinig aan van oa de bezigheden van onze kinderen. Als hij uit zijn werk thuis komt, moeten we vooral niets tegen hem zeggen. Als de kinderen dat wel doen, krijgen ze steevast te horen dat ze hem moet rust moeten laten.
Oudste zit op zwemclub, jongste op hockey. Dat betekent jongste sport op zaterdag, oudste op zondag. Ik ga altijd mee. Vraag vaak of man ook mee gaat maar hij wil nooit mee. Ook kinderen vragen het, maar ook dan: 'nee ik ga niet mee' Hij vind het kijken tijdverspilling. Als ik zeg dat ik dat heel jammer vind voor de kinderen dan wordt hij boos op mij.
Helaas is er van man's kant geen spontaniteit. Nooit. We hebben al relatietherapie gehad waarin ik heb uitgelegd waar ik behoefte aan heb; namelijk af en toe eens iets liefs horen en ik zou ook graag samen dingen doen. Dat ging 2 weken goed en daarna deed hij er geen moeite voor.
Zijn behoefte bleek vooral te bestaan uit rust en uit begrip dat hij het druk heeft. Prima, daar heb ik ook begrip voor. dus laat ik hem vaak zijn ding doen.
Als ik 'mijn ding' wil doen, kan dat voor hem alleen als hem dat uit komt.
De jongste gaat nog naar de BSO, dat vindt man eigenlijk ook niet goed want daardoor houden we vrijwel niets over van mijn salaris. Snap ik, als je het alleen over mijn salaris berekent maar ik wil ook echt graag werken. Ik heb een tijdje niet gewerkt door een ziekte en toen was zijn bezwaar dat ik geen geld inbracht :-s
Vanmorgen was er weer een uitbarsting omdat ik nee schudde toen hij weer eens zei tegen oudste dat hij niet mee ging naar zwemclub. Waarop man ontplofte dat hij zich altijd aan mij ergerde. Gister had hij ook al gezegd 'kan je nou nooit iets goed doen' toen ik even geen zin had om de was op te ruimen.
Dus vanmorgen was ik in tranen, man gaat voor me staan en roepen 'zit je nou weer te huilen? Wat doe je hier dan nog'
Ik weet het even niet meer. Ik voel me dan zo eenzaam. Het gaat me er niet om dat ik vrijwel altijd alleen met de kinderen mee ga (ook 10 min gesprekken en dergelijken doe ik altijd alleen. Ik heb het al opgegeven om aan te geven dat ik graag samen zou gaan) maar het gaat me om de kinderen; zij zijn verdrietig dat papa nooit mee wil. Maar als ik dát zeg, loop ik te zeuren. En dan mag ik niet meer mee, neemt hij oudste wel mee. Maar die wil juist zo graag dat we allebei mee gaan.
Dan ga ik twijfelen aan mezelf; ben ik dan gemeen dat ik nee schud en boos wordt dat hij niet mee wil als de kinderen dat vragen?
Juist de afgelopen maanden ging het vrij goed. Het lijkt wel of hij het niet kan handelen als het een periode goed gaat, want deze 'buien' van hem komen altijd onverwacht en op momenten dat het voor mij juist goed lijkt te gaan?
Ik weet ook niet wat ik wil met deze post. Voel me erg verdrietig en weet niet goed wat ík kan doen om het samen weer leuker te hebben.
Bedankt voor het lezen in ieder geval, Het is fijn om het zo even op te kunnen schrijven.
Oudste heeft een autistische stoornis dus naast baan ben ik ook met hem (en natuurlijk ook met jongste) heel druk.
Mijn man trekt zich weinig aan van oa de bezigheden van onze kinderen. Als hij uit zijn werk thuis komt, moeten we vooral niets tegen hem zeggen. Als de kinderen dat wel doen, krijgen ze steevast te horen dat ze hem moet rust moeten laten.
Oudste zit op zwemclub, jongste op hockey. Dat betekent jongste sport op zaterdag, oudste op zondag. Ik ga altijd mee. Vraag vaak of man ook mee gaat maar hij wil nooit mee. Ook kinderen vragen het, maar ook dan: 'nee ik ga niet mee' Hij vind het kijken tijdverspilling. Als ik zeg dat ik dat heel jammer vind voor de kinderen dan wordt hij boos op mij.
Helaas is er van man's kant geen spontaniteit. Nooit. We hebben al relatietherapie gehad waarin ik heb uitgelegd waar ik behoefte aan heb; namelijk af en toe eens iets liefs horen en ik zou ook graag samen dingen doen. Dat ging 2 weken goed en daarna deed hij er geen moeite voor.
Zijn behoefte bleek vooral te bestaan uit rust en uit begrip dat hij het druk heeft. Prima, daar heb ik ook begrip voor. dus laat ik hem vaak zijn ding doen.
Als ik 'mijn ding' wil doen, kan dat voor hem alleen als hem dat uit komt.
De jongste gaat nog naar de BSO, dat vindt man eigenlijk ook niet goed want daardoor houden we vrijwel niets over van mijn salaris. Snap ik, als je het alleen over mijn salaris berekent maar ik wil ook echt graag werken. Ik heb een tijdje niet gewerkt door een ziekte en toen was zijn bezwaar dat ik geen geld inbracht :-s
Vanmorgen was er weer een uitbarsting omdat ik nee schudde toen hij weer eens zei tegen oudste dat hij niet mee ging naar zwemclub. Waarop man ontplofte dat hij zich altijd aan mij ergerde. Gister had hij ook al gezegd 'kan je nou nooit iets goed doen' toen ik even geen zin had om de was op te ruimen.
Dus vanmorgen was ik in tranen, man gaat voor me staan en roepen 'zit je nou weer te huilen? Wat doe je hier dan nog'
Ik weet het even niet meer. Ik voel me dan zo eenzaam. Het gaat me er niet om dat ik vrijwel altijd alleen met de kinderen mee ga (ook 10 min gesprekken en dergelijken doe ik altijd alleen. Ik heb het al opgegeven om aan te geven dat ik graag samen zou gaan) maar het gaat me om de kinderen; zij zijn verdrietig dat papa nooit mee wil. Maar als ik dát zeg, loop ik te zeuren. En dan mag ik niet meer mee, neemt hij oudste wel mee. Maar die wil juist zo graag dat we allebei mee gaan.
Dan ga ik twijfelen aan mezelf; ben ik dan gemeen dat ik nee schud en boos wordt dat hij niet mee wil als de kinderen dat vragen?
Juist de afgelopen maanden ging het vrij goed. Het lijkt wel of hij het niet kan handelen als het een periode goed gaat, want deze 'buien' van hem komen altijd onverwacht en op momenten dat het voor mij juist goed lijkt te gaan?
Ik weet ook niet wat ik wil met deze post. Voel me erg verdrietig en weet niet goed wat ík kan doen om het samen weer leuker te hebben.
Bedankt voor het lezen in ieder geval, Het is fijn om het zo even op te kunnen schrijven.
zondag 25 augustus 2013 14:29
zondag 25 augustus 2013 14:34
Ik vind het heel erg voor je. Ik kan maar 1 ding zeggen. Pak je spullen en ga voor jou geluk en die van je kinderen! Deze man is jullie niet waard. Ik heb ook in z'n relatie gezeten met 3 kids. Veel gepraat maar dat maakte niks uit voor hem. Ik ben nu super gelukkig met mijn nieuwe vriend. Hij weet ons wel te waarderen!
Veel sterkte! Knuf!
Veel sterkte! Knuf!
zondag 25 augustus 2013 14:34
Heb jij ooit wel eens met je man gepraat over wat jij graag zou willen en wat belangrijk is voor de kinderen?
Het draait wel heel erg om hem allemaal en dat maakt de sfeer in huis er niet beter op.
Je kan nog zoveel willen Lottie maar als man niet wil sta je met je rug naar de muur.
Is hij gelukkig, ben jij gelukkig. Praat er over.
Hij kan overigens toch ook de was opvouwen? Jij doet toch niks goed volgens hem dus waarom zou je dan nog iets doen.
Je bent zijn sloof niet he, de gelijkwaardigheid tussen jullie is ver te zoeken.
Je schrijft dat de oudste autistisch is. Herken je iets bij je man, vaak is het erfelijk vandaar mijn vraag. Bij mij gaat er iig een belletje rinkelen maar dat is uiteraard subjectief omdat het niet zo hoeft te zijn.
Ik herken iig veel en wil je veel sterkte toe wensen want zoals Guillaumette al schrijft: je man zal niet veranderen.
Het draait wel heel erg om hem allemaal en dat maakt de sfeer in huis er niet beter op.
Je kan nog zoveel willen Lottie maar als man niet wil sta je met je rug naar de muur.
Is hij gelukkig, ben jij gelukkig. Praat er over.
Hij kan overigens toch ook de was opvouwen? Jij doet toch niks goed volgens hem dus waarom zou je dan nog iets doen.
Je bent zijn sloof niet he, de gelijkwaardigheid tussen jullie is ver te zoeken.
Je schrijft dat de oudste autistisch is. Herken je iets bij je man, vaak is het erfelijk vandaar mijn vraag. Bij mij gaat er iig een belletje rinkelen maar dat is uiteraard subjectief omdat het niet zo hoeft te zijn.
Ik herken iig veel en wil je veel sterkte toe wensen want zoals Guillaumette al schrijft: je man zal niet veranderen.
zondag 25 augustus 2013 14:36
Jeetje, jouw post greep mij ontzettend aan. Niet omdat ik het herken, maar omdat ik het in en in triest vind voor jou en jullie kinderen.
Trekken aan een dood paard heeft geen zin. Ik zou ook geen verwachtingen meer hebben. Denk ik.....
Ik zou voor jezelf heel erg duidelijk krijgen wat jij het liefst zou willen. Daarnaast zou ik een plan maken om uit elkaar te gaan.
Het lijkt ook wel alsof hij niet lekker in zijn vel zit, de uitbarstingen, zorgen om financien, enz.
Heb je een vriendin die je in vertrouwen kan nemen of je moeder? Steun uit je naaste omgeving lijkt mij erg fijn.
Sterkte vrouw!
Trekken aan een dood paard heeft geen zin. Ik zou ook geen verwachtingen meer hebben. Denk ik.....
Ik zou voor jezelf heel erg duidelijk krijgen wat jij het liefst zou willen. Daarnaast zou ik een plan maken om uit elkaar te gaan.
Het lijkt ook wel alsof hij niet lekker in zijn vel zit, de uitbarstingen, zorgen om financien, enz.
Heb je een vriendin die je in vertrouwen kan nemen of je moeder? Steun uit je naaste omgeving lijkt mij erg fijn.
Sterkte vrouw!
zondag 25 augustus 2013 14:40
@guillaumette we zijn ruim 14 jaar bij elkaar. Hoe ik het vol houd?
Door de tijden dat het wel goed gaat. Dat deze soort van explosies er niet zijn. zoals na de relatietherapie; toen leek hij te snappen dat een relatie een wederzijds iets is. En toen kon ik ook meer begrip vinden voor het feit dat dingen hem snel te veel zijn.
Ik ben ook wel eens een paar dagen weggegaan, maar dan doet hij weer zijn uiterste best en dan kan het blijkbaar wél.
Ik ben uiteraard ook niet perfect. En ik doe echt net alles goed. Dat weet ik en ik sta er ook voor open. Maar zeg het me dan gewoon, ik voel me echt naar als het op deze manier gaat. Hij gaat dan soms ook breed voor de deur staan en wordt dan niet echt dreigend maar wel met dus opmerkingen als 'wat doe je hier nog. Rot dan op'
Ik ben nogal een gevoelig tiep dus dat raakt me echt heel erg, kan dat dan moeilijk kwijt raken. Maar dat komt ook deels omdat er dan met hem niet te praten valt over het feit dat dat kwetsend is. Er is dan dan gene erkenning voor mijn gevoel. En ik probeer dat dus wel naar hem te doen. Het wordt ook altijd alleen maar uitgepraat als ik de eerste stap doe. Anders negeert hij het gewoon. Dan voelt het als erg eenzijdig allemaal.
Voor de kinderen vind ik het ook zo naar; zij voelen het ook echt wel aan.
Door de tijden dat het wel goed gaat. Dat deze soort van explosies er niet zijn. zoals na de relatietherapie; toen leek hij te snappen dat een relatie een wederzijds iets is. En toen kon ik ook meer begrip vinden voor het feit dat dingen hem snel te veel zijn.
Ik ben ook wel eens een paar dagen weggegaan, maar dan doet hij weer zijn uiterste best en dan kan het blijkbaar wél.
Ik ben uiteraard ook niet perfect. En ik doe echt net alles goed. Dat weet ik en ik sta er ook voor open. Maar zeg het me dan gewoon, ik voel me echt naar als het op deze manier gaat. Hij gaat dan soms ook breed voor de deur staan en wordt dan niet echt dreigend maar wel met dus opmerkingen als 'wat doe je hier nog. Rot dan op'
Ik ben nogal een gevoelig tiep dus dat raakt me echt heel erg, kan dat dan moeilijk kwijt raken. Maar dat komt ook deels omdat er dan met hem niet te praten valt over het feit dat dat kwetsend is. Er is dan dan gene erkenning voor mijn gevoel. En ik probeer dat dus wel naar hem te doen. Het wordt ook altijd alleen maar uitgepraat als ik de eerste stap doe. Anders negeert hij het gewoon. Dan voelt het als erg eenzijdig allemaal.
Voor de kinderen vind ik het ook zo naar; zij voelen het ook echt wel aan.
zondag 25 augustus 2013 14:41
"Dus vanmorgen was ik in tranen, man gaat voor me staan en roepen 'zit je nou weer te huilen? Wat doe je hier dan nog' "
Nou, dat lijkt me dan duidelijk genoeg. Hij ziet jullie alleen als ballast.
Je zult heel veel reacties krijgen in de trant van te allen tijde bij elkaar blijven voor de kinderen. Maar ik denk dat de kinderen ook niet gelukkig worden van zo'n vader.
Beter geen vader dan een die je altijd tot last bent.
Nou, dat lijkt me dan duidelijk genoeg. Hij ziet jullie alleen als ballast.
Je zult heel veel reacties krijgen in de trant van te allen tijde bij elkaar blijven voor de kinderen. Maar ik denk dat de kinderen ook niet gelukkig worden van zo'n vader.
Beter geen vader dan een die je altijd tot last bent.
Trouwe onderdaan van Zijne Majesteiten Kater I en II
zondag 25 augustus 2013 14:42
Oh en wat ik vergeet:
Wellicht helpt het je om zakelijker te reageren ipv emotioneel. Zakelijke reacties staat sterk en krachtig. Laat hem maar merken dat het je niks doet.
'Nee jongens, papa wil helaas niet mee vandaag'.
'Als de was je irriteert, ruim je het zelf op. Zo niet, doe ik het wanneer het mij uitkomt'.
Laat hem merken dat zijn kleinerende opmerkingen jou niks doen (ook al van binnen wel).
Laat merken dat je zijn manier van communiceren niet duld en dat je hier mee om kan gaan.
Zo blokkeer je ook de emotionele reacties in jezelf.
Wellicht helpt het je om zakelijker te reageren ipv emotioneel. Zakelijke reacties staat sterk en krachtig. Laat hem maar merken dat het je niks doet.
'Nee jongens, papa wil helaas niet mee vandaag'.
'Als de was je irriteert, ruim je het zelf op. Zo niet, doe ik het wanneer het mij uitkomt'.
Laat hem merken dat zijn kleinerende opmerkingen jou niks doen (ook al van binnen wel).
Laat merken dat je zijn manier van communiceren niet duld en dat je hier mee om kan gaan.
Zo blokkeer je ook de emotionele reacties in jezelf.
zondag 25 augustus 2013 14:43
Dit klinkt niet fijn zo'n man. Heb je wel eens over relatietherapie nagedacht?
Hij is samen met jou aan de verantwoordelijkheid voor kinderen begonnen en nu ontvlucht hij dat, een vader hoort ook te kijken bij de sport van de kinderen als die gelegenheid zich voor doet, bovendien vind ik dat jij ook wel eens een weekendje vrij mag en dat hij dan met ze naar sport gaat.
Als je dit blijft pikken gaat er zeker niets veranderen, het probleem blijft.
Als hij niks wil veranderen dan zou ik daar, als ik jou was toch wel conclusies uit trekken. Een huwelijk werkt niet als alleen een ervoor wil vechten, dat moet echt van 2 kanten komen.
Hij is samen met jou aan de verantwoordelijkheid voor kinderen begonnen en nu ontvlucht hij dat, een vader hoort ook te kijken bij de sport van de kinderen als die gelegenheid zich voor doet, bovendien vind ik dat jij ook wel eens een weekendje vrij mag en dat hij dan met ze naar sport gaat.
Als je dit blijft pikken gaat er zeker niets veranderen, het probleem blijft.
Als hij niks wil veranderen dan zou ik daar, als ik jou was toch wel conclusies uit trekken. Een huwelijk werkt niet als alleen een ervoor wil vechten, dat moet echt van 2 kanten komen.
zondag 25 augustus 2013 14:46
Asotut, dat is natuurlijk ter sprake gekomen tijdens de diagnostiek van oudste. Hij wil daar niets van weten.
We hebben ouderbegeleiding, maar daar is hij maar 1 keer mee naar toe geweest. Zijn opmerking 'mijn vrouw doet de opvoeding' zegt al wel veel denk ik
Toch doet hij wel zijn best met vooral oudste, maar dat kan alleen als het hém uitkomt.
In die zin twijfel ik er niet aan; hij heeft ongetwijfeld iets autistisch. Maar ik ben geen diagnosticus en hij heeft dus geen diagnose, dus ik kan daar verder niets mee. Ik hou er rekening mee, maar ik ben ook maar een mens.
Ik trek al wel vaak mijn eigen plan. Ik heb wel behoefte aan sociale contacten, man bijna niet. Wat heel lastig is als er dus mensen op bezoek komen. Bijna altijd gaat hij dan naar boven.
Als de kinderen vriendjes te spelen hebben, gaat hij ook weg.
Eerlijk gezegd vind ik het moeilijk om terug te lezen wat ik nu allemaal schrijf. Een vriendin had ik het advies gegeven om hulp te zoeken of weg te gaan.
Toch hou ik ook van deze man, al was het maar omdat hij de vader van onze kinderen is.
We hebben ouderbegeleiding, maar daar is hij maar 1 keer mee naar toe geweest. Zijn opmerking 'mijn vrouw doet de opvoeding' zegt al wel veel denk ik
Toch doet hij wel zijn best met vooral oudste, maar dat kan alleen als het hém uitkomt.
In die zin twijfel ik er niet aan; hij heeft ongetwijfeld iets autistisch. Maar ik ben geen diagnosticus en hij heeft dus geen diagnose, dus ik kan daar verder niets mee. Ik hou er rekening mee, maar ik ben ook maar een mens.
Ik trek al wel vaak mijn eigen plan. Ik heb wel behoefte aan sociale contacten, man bijna niet. Wat heel lastig is als er dus mensen op bezoek komen. Bijna altijd gaat hij dan naar boven.
Als de kinderen vriendjes te spelen hebben, gaat hij ook weg.
Eerlijk gezegd vind ik het moeilijk om terug te lezen wat ik nu allemaal schrijf. Een vriendin had ik het advies gegeven om hulp te zoeken of weg te gaan.
Toch hou ik ook van deze man, al was het maar omdat hij de vader van onze kinderen is.
zondag 25 augustus 2013 14:52
quote:cootjep schreef op 25 augustus 2013 @ 14:42:
Wellicht helpt het je om zakelijker te reageren ipv emotioneel. Zakelijke reacties staat sterk en krachtig. Laat hem maar merken dat het je niks doet.
'Nee jongens, papa wil helaas niet mee vandaag'.
'Als de was je irriteert, ruim je het zelf op. Zo niet, doe ik het wanneer het mij uitkomt'.
Laat hem merken dat zijn kleinerende opmerkingen jou niks doen (ook al van binnen wel).
Laat merken dat je zijn manier van communiceren niet duld en dat je hier mee om kan gaan.
Zo blokkeer je ook de emotionele reacties in jezelf.Helemaal mee eens!
Wellicht helpt het je om zakelijker te reageren ipv emotioneel. Zakelijke reacties staat sterk en krachtig. Laat hem maar merken dat het je niks doet.
'Nee jongens, papa wil helaas niet mee vandaag'.
'Als de was je irriteert, ruim je het zelf op. Zo niet, doe ik het wanneer het mij uitkomt'.
Laat hem merken dat zijn kleinerende opmerkingen jou niks doen (ook al van binnen wel).
Laat merken dat je zijn manier van communiceren niet duld en dat je hier mee om kan gaan.
Zo blokkeer je ook de emotionele reacties in jezelf.Helemaal mee eens!
zondag 25 augustus 2013 14:53
Wat een eikel. Zo te zien zijn jij en de kinderen beter af alleen.
Je kinderen ondervinden ook schade doordat hun vader zo tegen ze doet. Ze zullen zich door hem niet gewenst voelen denk ik, net als jij...
Zeg het niet snel, maar scheiden is zeker een goede optie! Deze man wil toch niet veranderen en ziet jullie alleen maar als last.
Je kinderen ondervinden ook schade doordat hun vader zo tegen ze doet. Ze zullen zich door hem niet gewenst voelen denk ik, net als jij...
Zeg het niet snel, maar scheiden is zeker een goede optie! Deze man wil toch niet veranderen en ziet jullie alleen maar als last.
zondag 25 augustus 2013 14:54
Oh en overigens hebben we meerdere gesprekken gehad over wat ik bijvoorbeeld belangrijk vind en wat ik denk dat belangrijk is voor de kinderen.
Ik heb het gevoel dat hij het altijd voelt als kritiek (ook al benadruk ik dat ik het niet zo bedoel) en is de reactie vaak dat ik niet moet zeiken.
Weet je wat ik mezelf vooral kwalijk neem? Dat ik dan aan mezelf ga twijfelen. Ik voel me zó gefrustreerd dat ik blijkbaar mijn boodschap niet over krijg.
Ik ben kindertherapeut maar dan nog vraag ik mezelf af of ik het wel allemaal goed zie, na zo'n ruzie. Een paar uur later kan ik mezelf wel weer bij de lurven grijpen en kan ik wel weer op mezelf vertrouwen, maar ik vind het heel erg dat ik dat toe laat. Dat het dus afbreuk doet aan mijn zelfvertrouwen.
En natuurlijk heeft hij niet alleen negatieve kanten, hij kan ook grappig zijn bijvoorbeeld. We kunnen samen erg genieten van lekker eten. Maar jullie schrijven dat hij ons wellicht ziet als ballast en dat gevoel heb ik soms ook.
Vooral ook na oudste's geboorte. Hij heeft het eerste jaar zo enorm veel gehuild en toen hij man zich ook helemaal terug getrokken. Hij kon er niet mee omgaan en leek ons allebei maar lastig te vinden.
En dat lijkt dus (alleen veel minder vaak dan toen) een terugkerend thema. Maar goed, als je dat met hem probeert te bespreken is dat niet zo en komt het allemaal doordat ik op een bepaalde manier reageerde oid. Of 'ik werk hier hard en verdien het geld' ... ook een veelgehoord argument om maar niet te hoeven deelnemen aan een gezinsleven.
Ik vraag me soms ook af of ik nog wel een goed beeld heb van wat 'normaal' is.
Ik heb het gevoel dat hij het altijd voelt als kritiek (ook al benadruk ik dat ik het niet zo bedoel) en is de reactie vaak dat ik niet moet zeiken.
Weet je wat ik mezelf vooral kwalijk neem? Dat ik dan aan mezelf ga twijfelen. Ik voel me zó gefrustreerd dat ik blijkbaar mijn boodschap niet over krijg.
Ik ben kindertherapeut maar dan nog vraag ik mezelf af of ik het wel allemaal goed zie, na zo'n ruzie. Een paar uur later kan ik mezelf wel weer bij de lurven grijpen en kan ik wel weer op mezelf vertrouwen, maar ik vind het heel erg dat ik dat toe laat. Dat het dus afbreuk doet aan mijn zelfvertrouwen.
En natuurlijk heeft hij niet alleen negatieve kanten, hij kan ook grappig zijn bijvoorbeeld. We kunnen samen erg genieten van lekker eten. Maar jullie schrijven dat hij ons wellicht ziet als ballast en dat gevoel heb ik soms ook.
Vooral ook na oudste's geboorte. Hij heeft het eerste jaar zo enorm veel gehuild en toen hij man zich ook helemaal terug getrokken. Hij kon er niet mee omgaan en leek ons allebei maar lastig te vinden.
En dat lijkt dus (alleen veel minder vaak dan toen) een terugkerend thema. Maar goed, als je dat met hem probeert te bespreken is dat niet zo en komt het allemaal doordat ik op een bepaalde manier reageerde oid. Of 'ik werk hier hard en verdien het geld' ... ook een veelgehoord argument om maar niet te hoeven deelnemen aan een gezinsleven.
Ik vraag me soms ook af of ik nog wel een goed beeld heb van wat 'normaal' is.
zondag 25 augustus 2013 14:59
@cootjep dank je wel! Dat is idd niet mijn sterkste punt, ik ben al snel emotioneel. Dat is een goede! Al ben ik bang dat dat wel wat oefening vergt van mijn kant hahaha.
@guillaumette ja we lachen ook wel en we plagen elkaar ook wel. Dat zijn dus perioden waarin ík iig het gevoel heb dat het wel goed gaat, maar dan komt er weer een explosie van zijn kant die veel kapot maakt. Omdat het nogal onverwacht komt is het heel lastig er goed op te reageren vind ik.
Gelukkig ben ik sinds 2 weken een psyc. gaan zoeken. Hij wil geen hulp maar ik wil hier hoe dan ook ander mee omgaan. Ik wil niet meer dat het mij zo raakt, welke actie ik ook ga ondernemen.
Ik heb gelukkig lieve vriendinnen hoor. Maar voor hun is het ook lastig; dan gaat het gewoon lekker en hebben ze mij ineens weer op de stoep in tranen
@guillaumette ja we lachen ook wel en we plagen elkaar ook wel. Dat zijn dus perioden waarin ík iig het gevoel heb dat het wel goed gaat, maar dan komt er weer een explosie van zijn kant die veel kapot maakt. Omdat het nogal onverwacht komt is het heel lastig er goed op te reageren vind ik.
Gelukkig ben ik sinds 2 weken een psyc. gaan zoeken. Hij wil geen hulp maar ik wil hier hoe dan ook ander mee omgaan. Ik wil niet meer dat het mij zo raakt, welke actie ik ook ga ondernemen.
Ik heb gelukkig lieve vriendinnen hoor. Maar voor hun is het ook lastig; dan gaat het gewoon lekker en hebben ze mij ineens weer op de stoep in tranen
zondag 25 augustus 2013 15:01
zondag 25 augustus 2013 15:02
quote:cootjep schreef op zondag 25 augustus 2013 14:42 Oh en wat ik vergeet:
Wellicht helpt het je om zakelijker te reageren ipv emotioneel. Zakelijke reacties staat sterk en krachtig. Laat hem maar merken dat het je niks doet.
'Nee jongens, papa wil helaas niet mee vandaag'.
'Als de was je irriteert, ruim je het zelf op. Zo niet, doe ik het wanneer het mij uitkomt'.
Laat hem merken dat zijn kleinerende opmerkingen jou niks doen (ook al van binnen wel).
Laat merken dat je zijn manier van communiceren niet duld en dat je hier mee om kan gaan.
Zo blokkeer je ook de emotionele reacties in jezelf. Vast een goed idee voor de man van TO, maar je eigen emoties negeren lijkt mij niet zo'n goed plan. Bij wie laat je dan echt je emoties zien? Dat doe je toch juist aan je man? Je kunt hem niet veranderen TO, maar je moet jezelf ook niet helemaal aan hem aanpassen. Ik denk dat het voor jou en de kinderenbeter zou zijn om weg te gaan. Hier wordt je toch doodongelukkig van?
Wellicht helpt het je om zakelijker te reageren ipv emotioneel. Zakelijke reacties staat sterk en krachtig. Laat hem maar merken dat het je niks doet.
'Nee jongens, papa wil helaas niet mee vandaag'.
'Als de was je irriteert, ruim je het zelf op. Zo niet, doe ik het wanneer het mij uitkomt'.
Laat hem merken dat zijn kleinerende opmerkingen jou niks doen (ook al van binnen wel).
Laat merken dat je zijn manier van communiceren niet duld en dat je hier mee om kan gaan.
Zo blokkeer je ook de emotionele reacties in jezelf. Vast een goed idee voor de man van TO, maar je eigen emoties negeren lijkt mij niet zo'n goed plan. Bij wie laat je dan echt je emoties zien? Dat doe je toch juist aan je man? Je kunt hem niet veranderen TO, maar je moet jezelf ook niet helemaal aan hem aanpassen. Ik denk dat het voor jou en de kinderenbeter zou zijn om weg te gaan. Hier wordt je toch doodongelukkig van?
