Relaties
alle pijlers
eenzaam in huwelijk
zondag 25 augustus 2013 14:25
ik weet niet eens waar ik moet beginnen. Getrouwd, 2 jonge kinderen. Ik werk parttime, man fulltime.
Oudste heeft een autistische stoornis dus naast baan ben ik ook met hem (en natuurlijk ook met jongste) heel druk.
Mijn man trekt zich weinig aan van oa de bezigheden van onze kinderen. Als hij uit zijn werk thuis komt, moeten we vooral niets tegen hem zeggen. Als de kinderen dat wel doen, krijgen ze steevast te horen dat ze hem moet rust moeten laten.
Oudste zit op zwemclub, jongste op hockey. Dat betekent jongste sport op zaterdag, oudste op zondag. Ik ga altijd mee. Vraag vaak of man ook mee gaat maar hij wil nooit mee. Ook kinderen vragen het, maar ook dan: 'nee ik ga niet mee' Hij vind het kijken tijdverspilling. Als ik zeg dat ik dat heel jammer vind voor de kinderen dan wordt hij boos op mij.
Helaas is er van man's kant geen spontaniteit. Nooit. We hebben al relatietherapie gehad waarin ik heb uitgelegd waar ik behoefte aan heb; namelijk af en toe eens iets liefs horen en ik zou ook graag samen dingen doen. Dat ging 2 weken goed en daarna deed hij er geen moeite voor.
Zijn behoefte bleek vooral te bestaan uit rust en uit begrip dat hij het druk heeft. Prima, daar heb ik ook begrip voor. dus laat ik hem vaak zijn ding doen.
Als ik 'mijn ding' wil doen, kan dat voor hem alleen als hem dat uit komt.
De jongste gaat nog naar de BSO, dat vindt man eigenlijk ook niet goed want daardoor houden we vrijwel niets over van mijn salaris. Snap ik, als je het alleen over mijn salaris berekent maar ik wil ook echt graag werken. Ik heb een tijdje niet gewerkt door een ziekte en toen was zijn bezwaar dat ik geen geld inbracht :-s
Vanmorgen was er weer een uitbarsting omdat ik nee schudde toen hij weer eens zei tegen oudste dat hij niet mee ging naar zwemclub. Waarop man ontplofte dat hij zich altijd aan mij ergerde. Gister had hij ook al gezegd 'kan je nou nooit iets goed doen' toen ik even geen zin had om de was op te ruimen.
Dus vanmorgen was ik in tranen, man gaat voor me staan en roepen 'zit je nou weer te huilen? Wat doe je hier dan nog'
Ik weet het even niet meer. Ik voel me dan zo eenzaam. Het gaat me er niet om dat ik vrijwel altijd alleen met de kinderen mee ga (ook 10 min gesprekken en dergelijken doe ik altijd alleen. Ik heb het al opgegeven om aan te geven dat ik graag samen zou gaan) maar het gaat me om de kinderen; zij zijn verdrietig dat papa nooit mee wil. Maar als ik dát zeg, loop ik te zeuren. En dan mag ik niet meer mee, neemt hij oudste wel mee. Maar die wil juist zo graag dat we allebei mee gaan.
Dan ga ik twijfelen aan mezelf; ben ik dan gemeen dat ik nee schud en boos wordt dat hij niet mee wil als de kinderen dat vragen?
Juist de afgelopen maanden ging het vrij goed. Het lijkt wel of hij het niet kan handelen als het een periode goed gaat, want deze 'buien' van hem komen altijd onverwacht en op momenten dat het voor mij juist goed lijkt te gaan?
Ik weet ook niet wat ik wil met deze post. Voel me erg verdrietig en weet niet goed wat ík kan doen om het samen weer leuker te hebben.
Bedankt voor het lezen in ieder geval, Het is fijn om het zo even op te kunnen schrijven.
Oudste heeft een autistische stoornis dus naast baan ben ik ook met hem (en natuurlijk ook met jongste) heel druk.
Mijn man trekt zich weinig aan van oa de bezigheden van onze kinderen. Als hij uit zijn werk thuis komt, moeten we vooral niets tegen hem zeggen. Als de kinderen dat wel doen, krijgen ze steevast te horen dat ze hem moet rust moeten laten.
Oudste zit op zwemclub, jongste op hockey. Dat betekent jongste sport op zaterdag, oudste op zondag. Ik ga altijd mee. Vraag vaak of man ook mee gaat maar hij wil nooit mee. Ook kinderen vragen het, maar ook dan: 'nee ik ga niet mee' Hij vind het kijken tijdverspilling. Als ik zeg dat ik dat heel jammer vind voor de kinderen dan wordt hij boos op mij.
Helaas is er van man's kant geen spontaniteit. Nooit. We hebben al relatietherapie gehad waarin ik heb uitgelegd waar ik behoefte aan heb; namelijk af en toe eens iets liefs horen en ik zou ook graag samen dingen doen. Dat ging 2 weken goed en daarna deed hij er geen moeite voor.
Zijn behoefte bleek vooral te bestaan uit rust en uit begrip dat hij het druk heeft. Prima, daar heb ik ook begrip voor. dus laat ik hem vaak zijn ding doen.
Als ik 'mijn ding' wil doen, kan dat voor hem alleen als hem dat uit komt.
De jongste gaat nog naar de BSO, dat vindt man eigenlijk ook niet goed want daardoor houden we vrijwel niets over van mijn salaris. Snap ik, als je het alleen over mijn salaris berekent maar ik wil ook echt graag werken. Ik heb een tijdje niet gewerkt door een ziekte en toen was zijn bezwaar dat ik geen geld inbracht :-s
Vanmorgen was er weer een uitbarsting omdat ik nee schudde toen hij weer eens zei tegen oudste dat hij niet mee ging naar zwemclub. Waarop man ontplofte dat hij zich altijd aan mij ergerde. Gister had hij ook al gezegd 'kan je nou nooit iets goed doen' toen ik even geen zin had om de was op te ruimen.
Dus vanmorgen was ik in tranen, man gaat voor me staan en roepen 'zit je nou weer te huilen? Wat doe je hier dan nog'
Ik weet het even niet meer. Ik voel me dan zo eenzaam. Het gaat me er niet om dat ik vrijwel altijd alleen met de kinderen mee ga (ook 10 min gesprekken en dergelijken doe ik altijd alleen. Ik heb het al opgegeven om aan te geven dat ik graag samen zou gaan) maar het gaat me om de kinderen; zij zijn verdrietig dat papa nooit mee wil. Maar als ik dát zeg, loop ik te zeuren. En dan mag ik niet meer mee, neemt hij oudste wel mee. Maar die wil juist zo graag dat we allebei mee gaan.
Dan ga ik twijfelen aan mezelf; ben ik dan gemeen dat ik nee schud en boos wordt dat hij niet mee wil als de kinderen dat vragen?
Juist de afgelopen maanden ging het vrij goed. Het lijkt wel of hij het niet kan handelen als het een periode goed gaat, want deze 'buien' van hem komen altijd onverwacht en op momenten dat het voor mij juist goed lijkt te gaan?
Ik weet ook niet wat ik wil met deze post. Voel me erg verdrietig en weet niet goed wat ík kan doen om het samen weer leuker te hebben.
Bedankt voor het lezen in ieder geval, Het is fijn om het zo even op te kunnen schrijven.
zondag 25 augustus 2013 15:03
zondag 25 augustus 2013 15:04
knap dat je in deze situatie aan jezelf aan het werken bent, maar soms is dat niet genoeg.
Jij kunt wel zoveel willen communiceren, als hij daar niet in meegaat houdt het op. Jij kan dan besluiten dat dat je niet meer raakt, maar word je daar gelukkig van? Dan ga je tbv je man jouw emoties inhouden (waarover jij graag zou willen praten, en dan begint het cirkeltje opnieuw)
Jij kunt wel zoveel willen communiceren, als hij daar niet in meegaat houdt het op. Jij kan dan besluiten dat dat je niet meer raakt, maar word je daar gelukkig van? Dan ga je tbv je man jouw emoties inhouden (waarover jij graag zou willen praten, en dan begint het cirkeltje opnieuw)
.
zondag 25 augustus 2013 15:07
quote:mandylion schreef op 25 augustus 2013 @ 15:04:
knap dat je in deze situatie aan jezelf aan het werken bent, maar soms is dat niet genoeg.
Jij kunt wel zoveel willen communiceren, als hij daar niet in meegaat houdt het op. Jij kan dan besluiten dat dat je niet meer raakt, maar word je daar gelukkig van? Dan ga je tbv je man jouw emoties inhouden (waarover jij graag zou willen praten, en dan begint het cirkeltje opnieuw)Inderdaad, dan ga je alles opkroppen en dat is zo slecht.
knap dat je in deze situatie aan jezelf aan het werken bent, maar soms is dat niet genoeg.
Jij kunt wel zoveel willen communiceren, als hij daar niet in meegaat houdt het op. Jij kan dan besluiten dat dat je niet meer raakt, maar word je daar gelukkig van? Dan ga je tbv je man jouw emoties inhouden (waarover jij graag zou willen praten, en dan begint het cirkeltje opnieuw)Inderdaad, dan ga je alles opkroppen en dat is zo slecht.
Le plaisir est le bonheur des fous, le bonheur est le plaisir des sages.
zondag 25 augustus 2013 15:14
quote:cootjep schreef op 25 augustus 2013 @ 14:42:
Oh en wat ik vergeet:
Wellicht helpt het je om zakelijker te reageren ipv emotioneel. Zakelijke reacties staat sterk en krachtig. Laat hem maar merken dat het je niks doet.
'Nee jongens, papa wil helaas niet mee vandaag'.
'Als de was je irriteert, ruim je het zelf op. Zo niet, doe ik het wanneer het mij uitkomt'.
Laat hem merken dat zijn kleinerende opmerkingen jou niks doen (ook al van binnen wel).
Laat merken dat je zijn manier van communiceren niet duld en dat je hier mee om kan gaan.
Zo blokkeer je ook de emotionele reacties in jezelf.Mooi advies!
Oh en wat ik vergeet:
Wellicht helpt het je om zakelijker te reageren ipv emotioneel. Zakelijke reacties staat sterk en krachtig. Laat hem maar merken dat het je niks doet.
'Nee jongens, papa wil helaas niet mee vandaag'.
'Als de was je irriteert, ruim je het zelf op. Zo niet, doe ik het wanneer het mij uitkomt'.
Laat hem merken dat zijn kleinerende opmerkingen jou niks doen (ook al van binnen wel).
Laat merken dat je zijn manier van communiceren niet duld en dat je hier mee om kan gaan.
Zo blokkeer je ook de emotionele reacties in jezelf.Mooi advies!
zondag 25 augustus 2013 15:14
zondag 25 augustus 2013 15:21
Ach dat is allemaal wel zwaar Lottie! Allereerst:
Ik vraag me wat af: wilde hij wel kinderen? En waarom wel/niet?
Wat verwacht hij van het huwelijk? En kan jij je daarin vinden?
Ik las iets over therapie geloof ik, betekent dat therapie voor jezelf? Dat lijkt me heel goed. Misschien kun je dan leren er mee om te gaan.
Ik herken je opmerking over een gevoelig type zijn. Ik heb geleerd (mocht je er wat aan hebben) dat je best gevoelig mag zijn, dat je het in sommige gevallen aan de kant moet zetten maar dat er voor jou en jouw gevoeligheid ook ruimte moet zijn om zo te zijn, want dat is nou eenmaal hoe je in elkaar steekt. Niet altijd; soms moet je ook gewoon stoer zijn, maar wel genoeg. En het lijkt nu alsof dat niet zo is en dat lijkt mij heel zwaar.
Wat me wel goed lijkt is die wat zakelijkere houding. Je doet dat misschien niet om hem niet te kwetsen, maar hij wordt toch niet gekwetst, want hij is anders dan jij. Jij zou daar gevoelig voor zijn, hij niet.
Dus: als hij wil dat de jongste niet meer naar de BSO gaat, dan kan hij dat oplossen. (Daarnaast: de BSO betaal je toch echt niet alleen van jouw salaris!)
Als hij zich ergert aan de was, dan lost hij dat zelf toch op? (Ik zou het zelfs een beetje op de sarcastische tour gooien, en zeggen: is er iets mis met je handen? Nee toch? Dan kun je het toch zelf ook wel opvouwen?)
Enzovoorts.
Ik vraag me wat af: wilde hij wel kinderen? En waarom wel/niet?
Wat verwacht hij van het huwelijk? En kan jij je daarin vinden?
Ik las iets over therapie geloof ik, betekent dat therapie voor jezelf? Dat lijkt me heel goed. Misschien kun je dan leren er mee om te gaan.
Ik herken je opmerking over een gevoelig type zijn. Ik heb geleerd (mocht je er wat aan hebben) dat je best gevoelig mag zijn, dat je het in sommige gevallen aan de kant moet zetten maar dat er voor jou en jouw gevoeligheid ook ruimte moet zijn om zo te zijn, want dat is nou eenmaal hoe je in elkaar steekt. Niet altijd; soms moet je ook gewoon stoer zijn, maar wel genoeg. En het lijkt nu alsof dat niet zo is en dat lijkt mij heel zwaar.
Wat me wel goed lijkt is die wat zakelijkere houding. Je doet dat misschien niet om hem niet te kwetsen, maar hij wordt toch niet gekwetst, want hij is anders dan jij. Jij zou daar gevoelig voor zijn, hij niet.
Dus: als hij wil dat de jongste niet meer naar de BSO gaat, dan kan hij dat oplossen. (Daarnaast: de BSO betaal je toch echt niet alleen van jouw salaris!)
Als hij zich ergert aan de was, dan lost hij dat zelf toch op? (Ik zou het zelfs een beetje op de sarcastische tour gooien, en zeggen: is er iets mis met je handen? Nee toch? Dan kun je het toch zelf ook wel opvouwen?)
Enzovoorts.
zondag 25 augustus 2013 15:22
Helaas grotendeels herkenbaar hier. Ik stond vanmorgen op het punt een soortgelijk topic te openen. Echter waar ik voorheen nog vaak dacht; ach dan redt ik het alleen wel en dan doet hij maar mee als het hem uitkomt, merk ik dat ik daar nu steeds meer moeite mee krijg.
Ik verdenk mijn man ook van het hebben van een stoornis, alleen zolang hij daar niet op onderzocht wil worden kan ik daar niks mee.
Het lijkt overigens bij mijn man de afgelopen tijd veel erger dan voorheen. Voorheen was het bij vlagen, een beetje zoals jij omschrijft, maar de laatste tijd wordt ik om alles 'aangevallen'. Tenminste zo voelt het voor mij. Voorheen kon ik er makkelijker overheen stappen en zolang er regelmatig goede periodes zijn is dat ook beter vol te houden, maar ik heb nu ook het gevoel dat ik wat moet. Hij wil echter met niemand praten. Het enige wat hij onlangs aan me kwijt wilde is dat hij zich af en toe schuldig voelt en dat hij echt nog wel van me houdt. Het lukt hem alleen niet zegt hij...Maar als ik dan aandring op hulp dan wordt hij boos, want daar heeft hij helemaal geen zin in en het gaat toch prima zo. Ik doe het super met de kinderen en het huishouden en hij kan z'n gang gaan.
Voorbeeldje: Vanmorgen ging even fietsen met de kinderen. Meestal vraag ik hem niet eens, want moeilijk moeilijk, spierpijn, moe, druk enz.., maar hij zei zowaar ja, dus jongens blij en was helemaal leuk. We zijn echter nog maar net thuis of de jongste gaan met zijn koekje zitten kruimelen. Of ik dat kind niet wat beter in de gaten kon houden, want dat mocht hier blijkbaar... Waarop ik zei; nou wat let je om hem daar weg te halen en aan tafel te zetten. Ik had het nog niet gezien anders had ik dat ook gedaan. Terwijl ik toch naar de jongste toeloop begint hij achter me te razen dat de regels ook niet duidelijk zijn en dat het ook allemaal niet te volgen is...en of ik nu eens naar hem kon luisteren, want een normaal gesprek kan hier ook niet, het draait altijd maar om de kinderen..(een van z'n stokpaardjes)
Regel is dat ze koekjes aan/bij de tafel eten. En dat weet hij ook wel. Hij wil dan gewoon even moeilijk doen ofzo.
En dat alles terwijl ik de lunch sta klaar te maken en hij met z'n benen omhoog een computerspelletje zit te doen. Pfff ik weet dat mannen 'anders' zijn, maar zo anders is toch wel het andere uiterste!
Kortom heel herkenbaar en ik ga niet dit hele topic vol schrijven, maar en ik lees vol spanning mee... hopelijk komen er tips waar ik ook nog wat mee kan...
Ik verdenk mijn man ook van het hebben van een stoornis, alleen zolang hij daar niet op onderzocht wil worden kan ik daar niks mee.
Het lijkt overigens bij mijn man de afgelopen tijd veel erger dan voorheen. Voorheen was het bij vlagen, een beetje zoals jij omschrijft, maar de laatste tijd wordt ik om alles 'aangevallen'. Tenminste zo voelt het voor mij. Voorheen kon ik er makkelijker overheen stappen en zolang er regelmatig goede periodes zijn is dat ook beter vol te houden, maar ik heb nu ook het gevoel dat ik wat moet. Hij wil echter met niemand praten. Het enige wat hij onlangs aan me kwijt wilde is dat hij zich af en toe schuldig voelt en dat hij echt nog wel van me houdt. Het lukt hem alleen niet zegt hij...Maar als ik dan aandring op hulp dan wordt hij boos, want daar heeft hij helemaal geen zin in en het gaat toch prima zo. Ik doe het super met de kinderen en het huishouden en hij kan z'n gang gaan.
Voorbeeldje: Vanmorgen ging even fietsen met de kinderen. Meestal vraag ik hem niet eens, want moeilijk moeilijk, spierpijn, moe, druk enz.., maar hij zei zowaar ja, dus jongens blij en was helemaal leuk. We zijn echter nog maar net thuis of de jongste gaan met zijn koekje zitten kruimelen. Of ik dat kind niet wat beter in de gaten kon houden, want dat mocht hier blijkbaar... Waarop ik zei; nou wat let je om hem daar weg te halen en aan tafel te zetten. Ik had het nog niet gezien anders had ik dat ook gedaan. Terwijl ik toch naar de jongste toeloop begint hij achter me te razen dat de regels ook niet duidelijk zijn en dat het ook allemaal niet te volgen is...en of ik nu eens naar hem kon luisteren, want een normaal gesprek kan hier ook niet, het draait altijd maar om de kinderen..(een van z'n stokpaardjes)
Regel is dat ze koekjes aan/bij de tafel eten. En dat weet hij ook wel. Hij wil dan gewoon even moeilijk doen ofzo.
En dat alles terwijl ik de lunch sta klaar te maken en hij met z'n benen omhoog een computerspelletje zit te doen. Pfff ik weet dat mannen 'anders' zijn, maar zo anders is toch wel het andere uiterste!
Kortom heel herkenbaar en ik ga niet dit hele topic vol schrijven, maar en ik lees vol spanning mee... hopelijk komen er tips waar ik ook nog wat mee kan...
zondag 25 augustus 2013 15:30
quote:Captain_Obvious schreef op 25 augustus 2013 @ 15:25:
iamalady, een relatie waarin je je aangevallen voelt lijkt me niet echt heel gezond of prettig. Heb je het wel eens met hem over gehad?De laatste tijd begin ik af en toe een 'goed gesprek', maar al vrij snel wordt hij dan boos en agressief zelfs, waarbij hij roept dat hij de boel wel kort en klein kan slaan. (wat hij dan gelukkig niet echt doet hoor) Eerlijk gezegd denk ik dat hij zelf ook niet weet hoe om te gaan met de huidige situatie, vandaar dat ik graag hulp zou willen. Volgens hem maak ik hem echter helemaal dol met mijn gezeur over hoe het allemaal zou moeten. Terwijl ik hem echt heel vrij laat en alleen maar vraag om meer respect en minder schreeuwen, dan trek ik het allemaal prima en zijn we een beter voorbeeld voor de kinderen.
iamalady, een relatie waarin je je aangevallen voelt lijkt me niet echt heel gezond of prettig. Heb je het wel eens met hem over gehad?De laatste tijd begin ik af en toe een 'goed gesprek', maar al vrij snel wordt hij dan boos en agressief zelfs, waarbij hij roept dat hij de boel wel kort en klein kan slaan. (wat hij dan gelukkig niet echt doet hoor) Eerlijk gezegd denk ik dat hij zelf ook niet weet hoe om te gaan met de huidige situatie, vandaar dat ik graag hulp zou willen. Volgens hem maak ik hem echter helemaal dol met mijn gezeur over hoe het allemaal zou moeten. Terwijl ik hem echt heel vrij laat en alleen maar vraag om meer respect en minder schreeuwen, dan trek ik het allemaal prima en zijn we een beter voorbeeld voor de kinderen.
zondag 25 augustus 2013 15:33
quote:iamalady schreef op 25 augustus 2013 @ 15:30:
[...]
De laatste tijd begin ik af en toe een 'goed gesprek', maar al vrij snel wordt hij dan boos en agressief zelfs, waarbij hij roept dat hij de boel wel kort en klein kan slaan. (wat hij dan gelukkig niet echt doet hoor) Eerlijk gezegd denk ik dat hij zelf ook niet weet hoe om te gaan met de huidige situatie, vandaar dat ik graag hulp zou willen. Volgens hem maak ik hem echter helemaal dol met mijn gezeur over hoe het allemaal zou moeten. Terwijl ik hem echt heel vrij laat en alleen maar vraag om meer respect en minder schreeuwen, dan trek ik het allemaal prima en zijn we een beter voorbeeld voor de kinderen.Jeetje. Waarom reageert hij zo agressief?
Wat wil hij dan? En hoe?
En hebben jullie al eens aan relatietherapie gedacht?
[...]
De laatste tijd begin ik af en toe een 'goed gesprek', maar al vrij snel wordt hij dan boos en agressief zelfs, waarbij hij roept dat hij de boel wel kort en klein kan slaan. (wat hij dan gelukkig niet echt doet hoor) Eerlijk gezegd denk ik dat hij zelf ook niet weet hoe om te gaan met de huidige situatie, vandaar dat ik graag hulp zou willen. Volgens hem maak ik hem echter helemaal dol met mijn gezeur over hoe het allemaal zou moeten. Terwijl ik hem echt heel vrij laat en alleen maar vraag om meer respect en minder schreeuwen, dan trek ik het allemaal prima en zijn we een beter voorbeeld voor de kinderen.Jeetje. Waarom reageert hij zo agressief?
Wat wil hij dan? En hoe?
En hebben jullie al eens aan relatietherapie gedacht?
zondag 25 augustus 2013 15:36
Wilde je man wel kinderen?
Kun jij niet fulltime gaan werken zodat je meer geld hebt om oppas te betalen zodat je in het weekend zelf ook 'ns vrij kunt zijn?
Je man heeft geen trek in de kinderen en in al het gedoe er omheen zo te lezen, maar laat hem dan betalen voor opvang/oppas als hij niet de helft van de verplichtingen op zich wil nemen.
Kun jij niet fulltime gaan werken zodat je meer geld hebt om oppas te betalen zodat je in het weekend zelf ook 'ns vrij kunt zijn?
Je man heeft geen trek in de kinderen en in al het gedoe er omheen zo te lezen, maar laat hem dan betalen voor opvang/oppas als hij niet de helft van de verplichtingen op zich wil nemen.
zondag 25 augustus 2013 15:38
quote:Captain_Obvious schreef op 25 augustus 2013 @ 15:26:
En hoe hebben jullie de opvoeding geregeld? Als ik het zo lees ligt die bij jou. Waarom is dit? En ben je het daarmee eens?
Omdat het hem allemaal al snel te veel wordt en nu de kinderen wat groter worden zijn ze veel te druk volgens hem. Overigens als hij dus in een goede bui is geeft hij aan dat onze kinderen 'gelukkig niet zo druk zijn als...' En dat zijn ze ook echt niet. Niet extreem. Gewoon normaal voor hun leeftijd met hier een daar een uitschieter. Maar hoe relaxter en duidelijker wij zijn hoe minder druk de kinderen zijn.
Ik vind het prima dat een groot deel van de opvoeding bij mij ligt. Alleen iets meer steun en medeverantwoordelijkheid was wel erg fijn geweest. Wat ik overigens in mijn eerste post schreef: 'voorheen zat ik er niet zo mee, was vooral blij en kon er prima mee dealen, maar het is net of hij daar een soort jaloers op is of zo, dat ik het zo leuk met de kinderen heb. Terwijl hij zelf niet mee wil doen.
Hij wordt ook steeds passiever. Hij doet echt helemaal niets in het huishouden. Hij weet de vuilniszakken niet eens te vinden. Zijn werk gaat overigens prima, daar is hij erg goed in. Wel kan ook niemand daar iets goed doen volgens hem. Klinkt ook wel een beetje als overspannen denk ik nu..
Ach, uit dit topic wil ik vooral tips halen, want weggaan is in mijn ogen geen optie. Ik zou er alleen weer wat beter mee om willen kunnen gaan. En het zou fijn zijn als hij ook wat meer zou kunnen genieten van alles wat we hebben.
En hoe hebben jullie de opvoeding geregeld? Als ik het zo lees ligt die bij jou. Waarom is dit? En ben je het daarmee eens?
Omdat het hem allemaal al snel te veel wordt en nu de kinderen wat groter worden zijn ze veel te druk volgens hem. Overigens als hij dus in een goede bui is geeft hij aan dat onze kinderen 'gelukkig niet zo druk zijn als...' En dat zijn ze ook echt niet. Niet extreem. Gewoon normaal voor hun leeftijd met hier een daar een uitschieter. Maar hoe relaxter en duidelijker wij zijn hoe minder druk de kinderen zijn.
Ik vind het prima dat een groot deel van de opvoeding bij mij ligt. Alleen iets meer steun en medeverantwoordelijkheid was wel erg fijn geweest. Wat ik overigens in mijn eerste post schreef: 'voorheen zat ik er niet zo mee, was vooral blij en kon er prima mee dealen, maar het is net of hij daar een soort jaloers op is of zo, dat ik het zo leuk met de kinderen heb. Terwijl hij zelf niet mee wil doen.
Hij wordt ook steeds passiever. Hij doet echt helemaal niets in het huishouden. Hij weet de vuilniszakken niet eens te vinden. Zijn werk gaat overigens prima, daar is hij erg goed in. Wel kan ook niemand daar iets goed doen volgens hem. Klinkt ook wel een beetje als overspannen denk ik nu..
Ach, uit dit topic wil ik vooral tips halen, want weggaan is in mijn ogen geen optie. Ik zou er alleen weer wat beter mee om willen kunnen gaan. En het zou fijn zijn als hij ook wat meer zou kunnen genieten van alles wat we hebben.
zondag 25 augustus 2013 15:42
quote:Wat ik overigens in mijn eerste post schreef: 'voorheen zat ik er niet zo mee, was vooral blij en kon er prima mee dealen, maar het is net of hij daar een soort jaloers op is of zo, dat ik het zo leuk met de kinderen heb. Terwijl hij zelf niet mee wil doen.Doe jij nog wel dingen met je man alleen? Brengen jullie de kids wel 'ns een weekend naar 'n logeeradres zodat jullie een weekend qualitytime hebben en/of lekker een weekendje weg kunnen?
zondag 25 augustus 2013 15:44
quote:iamalady schreef op 25 augustus 2013 @ 15:38:
[...]
Ik vind het prima dat een groot deel van de opvoeding bij mij ligt.
Waarom? Ik zou dat niet zo prima vinden...
Edit; ik lees nu even wat beter en je zegt dat hij er niet zo goed tegen kan. Maar was dit ook het idee voordat jullie aan kinderen begonnen? (wilde hij ook kinderen?)
quote:iamalady schreef op 25 augustus 2013 @ 15:38:
[...]
Hij wordt ook steeds passiever. Hij doet echt helemaal niets in het huishouden. Hij weet de vuilniszakken niet eens te vinden. Zijn werk gaat overigens prima, daar is hij erg goed in. Wel kan ook niemand daar iets goed doen volgens hem. Klinkt ook wel een beetje als overspannen denk ik nu..Misschien ben ik te feministisch maar ik zou dit echt niet accepteren. Hebben jullie het concreet zo afgesproken of is dit zo gelopen?
En wat zou hij willen toevoegen aan het huishouden en de opvoeding?
quote:iamalady schreef op 25 augustus 2013 @ 15:38:
[...]
Ach, uit dit topic wil ik vooral tips halen, want weggaan is in mijn ogen geen optie. Ik zou er alleen weer wat beter mee om willen kunnen gaan. En het zou fijn zijn als hij ook wat meer zou kunnen genieten van alles wat we hebben.Misschien is het wat om voor jezelf therapie te gaan volgen als hij geen relatietherapie wil (of misschien ook als hij dat wel wil)? Dan heb je wat handvatten om met hem om te gaan. Je kunt hem niet echt veranderen (dat kan hij alleen zelf), wel jouw gedrag naar hem toe.
[...]
Ik vind het prima dat een groot deel van de opvoeding bij mij ligt.
Waarom? Ik zou dat niet zo prima vinden...
Edit; ik lees nu even wat beter en je zegt dat hij er niet zo goed tegen kan. Maar was dit ook het idee voordat jullie aan kinderen begonnen? (wilde hij ook kinderen?)
quote:iamalady schreef op 25 augustus 2013 @ 15:38:
[...]
Hij wordt ook steeds passiever. Hij doet echt helemaal niets in het huishouden. Hij weet de vuilniszakken niet eens te vinden. Zijn werk gaat overigens prima, daar is hij erg goed in. Wel kan ook niemand daar iets goed doen volgens hem. Klinkt ook wel een beetje als overspannen denk ik nu..Misschien ben ik te feministisch maar ik zou dit echt niet accepteren. Hebben jullie het concreet zo afgesproken of is dit zo gelopen?
En wat zou hij willen toevoegen aan het huishouden en de opvoeding?
quote:iamalady schreef op 25 augustus 2013 @ 15:38:
[...]
Ach, uit dit topic wil ik vooral tips halen, want weggaan is in mijn ogen geen optie. Ik zou er alleen weer wat beter mee om willen kunnen gaan. En het zou fijn zijn als hij ook wat meer zou kunnen genieten van alles wat we hebben.Misschien is het wat om voor jezelf therapie te gaan volgen als hij geen relatietherapie wil (of misschien ook als hij dat wel wil)? Dan heb je wat handvatten om met hem om te gaan. Je kunt hem niet echt veranderen (dat kan hij alleen zelf), wel jouw gedrag naar hem toe.
zondag 25 augustus 2013 15:44
Vaak worden de karaktertrekken erger als iemand ouder wordt en als dat zou kloppen heb je nog een moeilijke, zware weg te gaan Lottie en Iamalady.
Het laatste wat jullie moeten willen is er aan onder door gaan en dat doe je ook als je alles maar gaat slikken en accepteren. Inwendig vreet het en hoe je het went of keert, ook jullie zijn mensen en willen gehoord en gezien worden op een goede manier.
Jullie hoeven je niet op te offeren, jullie zijn meer waard dan jullie man in de zin dat voor jullie, jullie het belangrijkst moeten zijn en niet de ander, de man, in dit geval.
Het laatste wat jullie moeten willen is er aan onder door gaan en dat doe je ook als je alles maar gaat slikken en accepteren. Inwendig vreet het en hoe je het went of keert, ook jullie zijn mensen en willen gehoord en gezien worden op een goede manier.
Jullie hoeven je niet op te offeren, jullie zijn meer waard dan jullie man in de zin dat voor jullie, jullie het belangrijkst moeten zijn en niet de ander, de man, in dit geval.
zondag 25 augustus 2013 15:46
quote:AsoTut schreef op 25 augustus 2013 @ 15:44:
Vaak worden de karaktertrekken erger als iemand ouder wordt en als dat zou kloppen heb je nog een moeilijke, zware weg te gaan Lottie en Iamalady.
Het laatste wat jullie moeten willen is er aan onder door gaan en dat doe je ook als je alles maar gaat slikken en accepteren. Inwendig vreet het en hoe je het went of keert, ook jullie zijn mensen en willen gehoord en gezien worden op een goede manier.
Jullie hoeven je niet op te offeren, jullie zijn meer waard dan jullie man in de zin dat voor jullie, jullie het belangrijkst moeten zijn en niet de ander, de man, in dit geval.+1!
Vaak worden de karaktertrekken erger als iemand ouder wordt en als dat zou kloppen heb je nog een moeilijke, zware weg te gaan Lottie en Iamalady.
Het laatste wat jullie moeten willen is er aan onder door gaan en dat doe je ook als je alles maar gaat slikken en accepteren. Inwendig vreet het en hoe je het went of keert, ook jullie zijn mensen en willen gehoord en gezien worden op een goede manier.
Jullie hoeven je niet op te offeren, jullie zijn meer waard dan jullie man in de zin dat voor jullie, jullie het belangrijkst moeten zijn en niet de ander, de man, in dit geval.+1!
zondag 25 augustus 2013 15:47
quote:elninjoo schreef op 25 augustus 2013 @ 15:42:
[...]
Doe jij nog wel dingen met je man alleen? Brengen jullie de kids wel 'ns een weekend naar 'n logeeradres zodat jullie een weekend qualitytime hebben en/of lekker een weekendje weg kunnen?Yep, af en toe een weekendje weg, 2 keer per jaar ongeveer en af en toe samen uit eten, ook een keer of 6 per jaar denk ik. Mee naar feestjes wil hij niet, want hij 'houdt niet meer zo van dat gedoe en blij lopen doen'.
[...]
Doe jij nog wel dingen met je man alleen? Brengen jullie de kids wel 'ns een weekend naar 'n logeeradres zodat jullie een weekend qualitytime hebben en/of lekker een weekendje weg kunnen?Yep, af en toe een weekendje weg, 2 keer per jaar ongeveer en af en toe samen uit eten, ook een keer of 6 per jaar denk ik. Mee naar feestjes wil hij niet, want hij 'houdt niet meer zo van dat gedoe en blij lopen doen'.
