Emigreren om een relatie te proberen?

Hallo iedereen,



In de zomer van 2015 heb ik een bijzonder leuk meisje ontmoet toen ik op vakantie was in Spanje. Zij woont in Parijs en ik woon in Amsterdam. Voor mij was het (voor de eerste keer in mijn leven) liefde op het eerste gezicht. Bij vrouwen schijnt dat minder vaak voor te komen, en ook in dit geval, want ze vond me wel leuk, maar niet direct 'hootel de bootel'.

We konden het goed vinden, veel afgesproken, veel gelachen, gezoend (geen seks, dat wilde ze nog niet, wat ik volkomen begreep). Kortom: we vonden elkaar leuk, maar je weet dat je toch geen relatie kan hebben, dus allemaal moeilijk.



Na de zomervakantie hadden we veel contact en belden we regelmatig. We deden dit omdat er gek genoeg toch een sterke behoefte was om elkaar te spreken. Toen vroeg ze of ik voor een paar dagen naar Parijs wilde komen, waarop ik -naruurlijk- 'Ja' zei.

Met bonzend hart zat ik in de bus naar Parijs, echt, ik was zo nerveus als de pest. Toen ik uit de bus stapte en we elkaar kuste en daarna op het terras gingen zitten voelden we beide hetzelfde als wat we hadden in Spanje. Die eerste keer in Parijs was geweldig. We liepen als twee tortelduifjes hand-in-hand rond in het zonnige Parijs. Na enkele dagen moest ik haar, en Parijs, weer verlaten, maar ik had haar beloofd om snel terug te komen, en zo geschiedde, want na twee weken besloot ik terug te gaan naar Parijs voor een paar dagen.

In de tijd die daarna kwam is zij drie keer naar Amsterdam gekomen en ben ik daarna nog twee keer naar Parijs gegaan. En in die tijd hebben we elkaar leren kennen en zijn we toch -bij vlagen- verliefd geworden. Ik schrijf 'bij vlagen' want met dit soort lange afstandsrelaties gaat veel twijfel gepaard. Maar goed, laten we spreken van verliefdheid.



We vinden elkaar allebei leuk en zijn verliefd.. Maar wat nu? Volgend jaar ga ik weer studeren, in Antwerpen, dus ik kan niet in Parijs wonen. Zij studeert in Parijs en kan ook niet verhuizen.



Of moet ik tot september in Parijs gaan wonen om de relatie een kans te geven, dan in september beginnen met de studie in Antwerpen en daarna een lange-afstandsrealatie hebben? Daarbij, Parijs is erg duur en ik spreek zo goed als GEEN Frans, dus een baan vinden zal ook niet zo makkelijk zijn. Ze zei me dat ze wel die basis wil hebben om te kijken of we elkaar leuk vinden. Als we die basis hebben zouden we 'geschikt' zijn voor de lange afstand..

Of moet ik gewoon het probleem onder ogen zien en met pijn in het hart concluderen dat deze relatie gewoon echt niet werkt? Iets wat ik bijzonder vervelend vind,( en het liefst zou ik nu ander vocabulaire gebruiken en het woord kut gebruiken).. Nou ja, ik vind het kut dus om haar te laten gaan, om deze 'relatie', iets wat we hebben opgebouwd, te laten schieten. Omdat ik echt niet snel verliefd word.. Laatst vertelde ze me dat het misschien gewoon niet onze tijd is nu, dat er misschien in de toekomst een tijd zal zijn dat we bij elkaar kunnen zijn, maar dat het nu te gecompliceerd is.. Maar nog steeds weet ik niet wat te doen..

Ik weet het echt niet, dus misschien één van jullie..

Wat zou jij doen?