Relaties
alle pijlers
Emotioneel verwaarloosd
zaterdag 24 oktober 2015 07:35
Dit is één van de valkuilen waar ik mijn hele leven last van heb. Ik kan me niet verbinden met anderen. Momenteel zit ik niet in een relatie en de relaties die ik heb gehad waren gebaseerd op gebrek van beide kanten. Altijd gedoemd om te mislukken en dat is ook de uitkomst van dit patroon: me niet kunnen hechten aan iemand. En eindelijk kan ik het onvermogen om me te binden onder ogen komen en zit ik hier een potje te janken. Het doet pijn en het lucht op. Er is niks mis met mijn behoefte aan verbondenheid en er is niets mis het willen van een relatie, fijne vriendschap, alleen is het verdomd lastig om dat te bereiken aangezien ik geen idee heb hoe zoiets voelt. Liefde, genegenheid, verbinding...echt geen idee. Ik zoek het wel en tast wat af, maar alles wat ik aanraak doet pijn. Dus heb ik het opgegeven en blijf liever alleen. Wat eerst leek op een bewuste keuze - liever alleen blijven - is een onbewuste keuze gebleken; ik wil helemaal niet alleen zijn, ik wil leren met een ander te zijn zonder het gevoel te hebben dat ieder moment de grond onder mijn voeten wegzakt.
Wat ik wil met dit topic? Ervaringen, gevoelens, gedachten delen. En knuffels, heel veel knuffels. En voor iemand adviseert dat ik hulp moet zoeken: ik zit in een intensief behandeltraject en juist daarom kan ik dit nu helder zien en nog belangrijker; voelen hoe klote pijnlijk dit is. Ik vind het makkelijker om afstand te nemen en boos te zijn, dan te voelen hoe verdomd leeg en eenzaam ik me voel. Ik heb dit bij relaties geplaatst en niet bij psyche omdat naar mijn mening relaties met anderen de basis vormen voor een gelukkig of ongelukkig bestaan.
zaterdag 24 oktober 2015 07:46
Wat ontzettend vervelend dat je je zo voelt. Kan me zo voorstellen dat de pijn nu extra aanwezig is aangezien je met therapie bezig bent. Blijkbaar maak je stappen! Pijnlijk, maar nu aan jou de keuze: ermee doorgaan en het nu aanpakken, of afhaken. Ik denk dat je jezelf het meeste helpt door nu door te pakken. Hoe pijnlijk en confronterend ook.... Een relatie is nooit alleen maar rozengeur en maneschijn,maar absoluut de moeite waard om er nu voor te werken om dit voor jou in de toekomst waar te maken! Ik wens je sterkte tijdens je therapie en voor de toekomst een warme, liefdevolle relatie
zaterdag 24 oktober 2015 07:46
Dikke knuffel Sens, het is heel herkenbaar wat je schrijft. Moedig dat je dat hier opschrijft. Ieder mens wil liefde, erkenning, nabijheid en soms is het heel lastig om dat toe te laten, erop te vertrouwen. Verbinding aangaan met mensen? Ik weet het nog steeds niet, hoe je dat echt doet. Laat mensen heel gemakkelijk gaan, zonder achterom te kijken. Ooit, een keer in mijn leven heb ik heel veel verdriet gehad om een vriendschap die voorbij ging, daarna heb ik me nooit meer zo gehecht. Zou ik dat willen, ja. Kan en durf ik dat? Nee.
zaterdag 24 oktober 2015 07:54
Herkenbaar. Hier ook een hechtingsstooris en verlatingsangst tgv van emotionele verwaarlozing icm geen wederkerigheid bij mijn ouders (psychisch/autisme)
Het blijft een worsteling. Snappen hoe het is gekomen helpt, maar weggaan zal niet gebeuren. Ik blijf ook steeds in dezelfde valkuilen stappen. Maak mezelf klein, word hysterisch, voel mezelf waardeloos en pik soms teveel.
Ik lees mee.
Het blijft een worsteling. Snappen hoe het is gekomen helpt, maar weggaan zal niet gebeuren. Ik blijf ook steeds in dezelfde valkuilen stappen. Maak mezelf klein, word hysterisch, voel mezelf waardeloos en pik soms teveel.
Ik lees mee.
zaterdag 24 oktober 2015 07:58
quote:apiejapie schreef op 24 oktober 2015 @ 07:46:
Wat ontzettend vervelend dat je je zo voelt. Kan me zo voorstellen dat de pijn nu extra aanwezig is aangezien je met therapie bezig bent. Blijkbaar maak je stappen! Pijnlijk, maar nu aan jou de keuze: ermee doorgaan en het nu aanpakken, of afhaken. Ik denk dat je jezelf het meeste helpt door nu door te pakken. Hoe pijnlijk en confronterend ook.... Een relatie is nooit alleen maar rozengeur en maneschijn,maar absoluut de moeite waard om er nu voor te werken om dit voor jou in de toekomst waar te maken! Ik wens je sterkte tijdens je therapie en voor de toekomst een warme, liefdevolle relatie Ja, het is echt kut en tegelijkertijd kom ik eindelijk bij die pijn. Afhaken denk ik niet aan
Dank je wel voor je hugs en aanmoediging
Wat ontzettend vervelend dat je je zo voelt. Kan me zo voorstellen dat de pijn nu extra aanwezig is aangezien je met therapie bezig bent. Blijkbaar maak je stappen! Pijnlijk, maar nu aan jou de keuze: ermee doorgaan en het nu aanpakken, of afhaken. Ik denk dat je jezelf het meeste helpt door nu door te pakken. Hoe pijnlijk en confronterend ook.... Een relatie is nooit alleen maar rozengeur en maneschijn,maar absoluut de moeite waard om er nu voor te werken om dit voor jou in de toekomst waar te maken! Ik wens je sterkte tijdens je therapie en voor de toekomst een warme, liefdevolle relatie Ja, het is echt kut en tegelijkertijd kom ik eindelijk bij die pijn. Afhaken denk ik niet aan
Dank je wel voor je hugs en aanmoediging
zaterdag 24 oktober 2015 08:01
quote:Wollstonecraft1792 schreef op 24 oktober 2015 @ 07:46:
Dikke knuffel Sens, het is heel herkenbaar wat je schrijft. Moedig dat je dat hier opschrijft. Ieder mens wil liefde, erkenning, nabijheid en soms is het heel lastig om dat toe te laten, erop te vertrouwen. Verbinding aangaan met mensen? Ik weet het nog steeds niet, hoe je dat echt doet. Laat mensen heel gemakkelijk gaan, zonder achterom te kijken. Ooit, een keer in mijn leven heb ik heel veel verdriet gehad om een vriendschap die voorbij ging, daarna heb ik me nooit meer zo gehecht. Zou ik dat willen, ja. Kan en durf ik dat? Nee.
[afbeelding]Herkenbaar; ik liet mensen ook makkelijk gaan en ik schaarde dat onder 'onafhankelijk, autonoom, sterk' en nu pas zie ik waarom ik ze liet gaan; verkilling in mijn hart en geest, afsluiten, afstoten, gevoel wegstoppen doorgáán. Zodra ik dacht dat iemand mij in de steek wilde laten, was ik degene voor en verbrak zelf alle contact. Best een armoedig bestaan zo Bah!
Dikke knuffel Sens, het is heel herkenbaar wat je schrijft. Moedig dat je dat hier opschrijft. Ieder mens wil liefde, erkenning, nabijheid en soms is het heel lastig om dat toe te laten, erop te vertrouwen. Verbinding aangaan met mensen? Ik weet het nog steeds niet, hoe je dat echt doet. Laat mensen heel gemakkelijk gaan, zonder achterom te kijken. Ooit, een keer in mijn leven heb ik heel veel verdriet gehad om een vriendschap die voorbij ging, daarna heb ik me nooit meer zo gehecht. Zou ik dat willen, ja. Kan en durf ik dat? Nee.
[afbeelding]Herkenbaar; ik liet mensen ook makkelijk gaan en ik schaarde dat onder 'onafhankelijk, autonoom, sterk' en nu pas zie ik waarom ik ze liet gaan; verkilling in mijn hart en geest, afsluiten, afstoten, gevoel wegstoppen doorgáán. Zodra ik dacht dat iemand mij in de steek wilde laten, was ik degene voor en verbrak zelf alle contact. Best een armoedig bestaan zo Bah!
zaterdag 24 oktober 2015 08:03
quote:Dubbus schreef op 24 oktober 2015 @ 07:54:
Herkenbaar. Hier ook een hechtingsstooris en verlatingsangst tgv van emotionele verwaarlozing icm geen wederkerigheid bij mijn ouders (psychisch/autisme)
Het blijft een worsteling. Snappen hoe het is gekomen helpt, maar weggaan zal niet gebeuren. Ik blijf ook steeds in dezelfde valkuilen stappen. Maak mezelf klein, word hysterisch, voel mezelf waardeloos en pik soms teveel.
Ik lees mee.Dat klein worden en waardeloos gevoel ken ik inderdaad. Maar jij zit toch in een relatie? Hoe gaat jouw partner er mee om?
Herkenbaar. Hier ook een hechtingsstooris en verlatingsangst tgv van emotionele verwaarlozing icm geen wederkerigheid bij mijn ouders (psychisch/autisme)
Het blijft een worsteling. Snappen hoe het is gekomen helpt, maar weggaan zal niet gebeuren. Ik blijf ook steeds in dezelfde valkuilen stappen. Maak mezelf klein, word hysterisch, voel mezelf waardeloos en pik soms teveel.
Ik lees mee.Dat klein worden en waardeloos gevoel ken ik inderdaad. Maar jij zit toch in een relatie? Hoe gaat jouw partner er mee om?
zaterdag 24 oktober 2015 08:05
quote:Sensy12 schreef op 24 oktober 2015 @ 07:58:
[...]
Ja, het is echt kut en tegelijkertijd kom ik eindelijk bij die pijn. Afhaken denk ik niet aan Dank je wel voor je hugs en aanmoediging Goed zo! Juist doorgaan op de moeilijkste momenten, doet je groeien. Afhaken zorgt voor gevoel van falen. Zou jammer zijn. Schrijf voor jezelf op wat en waarom je wilt leren in therapie, en pak dat lijstje er op moeilijke momenten bij. Je bent een sterk persoon dat je dit aanpakt!
[...]
Ja, het is echt kut en tegelijkertijd kom ik eindelijk bij die pijn. Afhaken denk ik niet aan
Dank je wel voor je hugs en aanmoediging Goed zo! Juist doorgaan op de moeilijkste momenten, doet je groeien. Afhaken zorgt voor gevoel van falen. Zou jammer zijn. Schrijf voor jezelf op wat en waarom je wilt leren in therapie, en pak dat lijstje er op moeilijke momenten bij. Je bent een sterk persoon dat je dit aanpakt!
zaterdag 24 oktober 2015 08:08
Ik herken het. Te beschadigd, er kan niet echt iemand dichtbij komen.
En ik snap hoe het is gekomen en denk niet dat het echt veel beter zal worden en dat ik alleen zal blijven.
Daar heb ik, denk ik, vrede mee. Het is niet eerlijk naar een ander toe als ik altijd denk, terwijl iemand iets zegt: ja ja, dat zeg je nou wel maar.....
Eenzaam ben ik niet, het is te overzien zeg maar.
Dat gevoel wat jij beschrijft Sensy: dat ieder moment de grond onder mijn voeten wegzakt
dat wil ik niet meer. En ik hoop ook echt dat ik dat nooit meer, of de de schade kan beperken.
En misschien doe ik dat wel, de schade beperken en leef ik daar na, de schade beperken.
In iedergeval en ik lees ook mee.
En ik snap hoe het is gekomen en denk niet dat het echt veel beter zal worden en dat ik alleen zal blijven.
Daar heb ik, denk ik, vrede mee. Het is niet eerlijk naar een ander toe als ik altijd denk, terwijl iemand iets zegt: ja ja, dat zeg je nou wel maar.....
Eenzaam ben ik niet, het is te overzien zeg maar.
Dat gevoel wat jij beschrijft Sensy: dat ieder moment de grond onder mijn voeten wegzakt
dat wil ik niet meer. En ik hoop ook echt dat ik dat nooit meer, of de de schade kan beperken.
En misschien doe ik dat wel, de schade beperken en leef ik daar na, de schade beperken.
In iedergeval en ik lees ook mee.
When I find a colour darker than black, I'll wear it. But until then, I'm wearing black!
zaterdag 24 oktober 2015 08:10
Hier ook last van emotionele verwaarlozing en onzekerheid. Altijd last van gehad. Ik heb met de tijd veel dingen aangeleerd, heb ik een beetje zelfvertrouwen opgebouwd. Ik heb een man en gezin, gewoon omdat het zo is gelopen, maar soms van binnen had ik het liefst alleen willen zijn. Ik vind relaties vermoeiend en ben nooit op mijn gemak. Zelfs bij mijn eigen man niet. Ben nog steeds onzeker (als een puber soms) Heb hem vaak veel kwalijk genomen, maar achteraf besef ik dat het ook aan mij ligt.
Knuffel voor je, ik hoop dat je met hulp er aan uit gaat komen.
Knuffel voor je, ik hoop dat je met hulp er aan uit gaat komen.
zaterdag 24 oktober 2015 08:11
apiejapie wat lief dat je dat zegt. En ik ga niet echt afhaken, mijn eerste jaar zit er al op en heb al vele stappen gemaakt en nu doorbijten. Nu wordt het wel pittiger ja, want de kern komt dichterbij *help* en God wat voel ik me kwetsbaar zeg.
Ik kreeg laatst een knuffel van iemand en dat voelde zo fijn en ik wilde eigenlijk dat die knuffel voor altijd duurde, maar ja, die persoon kan ik moeilijk aan me vastketenen. Omdat het fijn voelde, verbrak ik de knuffel als eerste. Ik wil nooit meer voelen (onrealistisch dat weet ik) dat de grond weer onder mijn voeten wegzakt. En dat is het pijnlijke hieraan; voelen dat het fijn is en het gemis dat daarmee gepaard gaat. Wat ik emotioneel gezien wil is onmogelijk, dat besef ik terdege.
Reden voor therapie is simpel: ik wil een keer gaan leven en niet mijn dagen, maanden, jaren vullen met mezelf overeind moeten houden.
Ik kreeg laatst een knuffel van iemand en dat voelde zo fijn en ik wilde eigenlijk dat die knuffel voor altijd duurde, maar ja, die persoon kan ik moeilijk aan me vastketenen. Omdat het fijn voelde, verbrak ik de knuffel als eerste. Ik wil nooit meer voelen (onrealistisch dat weet ik) dat de grond weer onder mijn voeten wegzakt. En dat is het pijnlijke hieraan; voelen dat het fijn is en het gemis dat daarmee gepaard gaat. Wat ik emotioneel gezien wil is onmogelijk, dat besef ik terdege.
Reden voor therapie is simpel: ik wil een keer gaan leven en niet mijn dagen, maanden, jaren vullen met mezelf overeind moeten houden.
zaterdag 24 oktober 2015 08:17
Herkenbaar Sensy ik heb een soortgelijke achtergrond. Ik heb het geaccepteerd omdat ik van therapie alleen maar heel moe werd. Ik heb het fijn alleen, ik sport, trek de bossen in, doe leuke dingen, sluit mij soms (tijdelijk) aan bij een clubje, ik heb fijn werk en lieve familie. Het enige waar ik tegen op zie is de eenzaamheid bij het ouder worden wanneer mijn ouders er niet meer zijn. Mijn overige vriendschappen zijn oude vrienden uit mijn jeugd die ik af en toe zie en oppervlakkige vrienden die wel heel hartelijk zijn. Mensen hoeven van mij niet meer zo dichtbij. Of ik ooit nog een relatie zal hebben weet ik niet. Ik sta wel open voor kort durende contacten of LAT echter doordat ik veel op mezelf ben kom ik weinig tegen. Ik krijg de kriebels van mensen die het op de eerste date al hebben over trouwen of die binnen 3 weken daten hun kinderen al in de strijd gooien.
Het geeft mij veel rust dat ik niet zo nodig hoef en dat succesvol en gelukkig zijn op andere terreinen goed genoeg is.
Het geeft mij veel rust dat ik niet zo nodig hoef en dat succesvol en gelukkig zijn op andere terreinen goed genoeg is.
This user may use sarcasm and cynicism in a way you are not accustomed to. You might suffer severe mental damage.
zaterdag 24 oktober 2015 08:17
quote:black-shoes schreef op 24 oktober 2015 @ 08:08:
Ik herken het. Te beschadigd, er kan niet echt iemand dichtbij komen.
En ik snap hoe het is gekomen en denk niet dat het echt veel beter zal worden en dat ik alleen zal blijven.
Daar heb ik, denk ik, vrede mee. Het is niet eerlijk naar een ander toe als ik altijd denk, terwijl iemand iets zegt: ja ja, dat zeg je nou wel maar.....
Eenzaam ben ik niet, het is te overzien zeg maar.
Dat gevoel wat jij beschrijft Sensy: dat ieder moment de grond onder mijn voeten wegzakt
dat wil ik niet meer. En ik hoop ook echt dat ik dat nooit meer, of de de schade kan beperken.
En misschien doe ik dat wel, de schade beperken en leef ik daar na, de schade beperken.
In iedergeval en ik lees ook mee.
Dit doet best pijn om te lezen. Te beschadigd...
Heb je dan nooit de hoop dat het anders kan zijn of heb je je er echt bij neergelegd?
Ik herken het. Te beschadigd, er kan niet echt iemand dichtbij komen.
En ik snap hoe het is gekomen en denk niet dat het echt veel beter zal worden en dat ik alleen zal blijven.
Daar heb ik, denk ik, vrede mee. Het is niet eerlijk naar een ander toe als ik altijd denk, terwijl iemand iets zegt: ja ja, dat zeg je nou wel maar.....
Eenzaam ben ik niet, het is te overzien zeg maar.
Dat gevoel wat jij beschrijft Sensy: dat ieder moment de grond onder mijn voeten wegzakt
dat wil ik niet meer. En ik hoop ook echt dat ik dat nooit meer, of de de schade kan beperken.
En misschien doe ik dat wel, de schade beperken en leef ik daar na, de schade beperken.
In iedergeval en ik lees ook mee.
Dit doet best pijn om te lezen. Te beschadigd...
Heb je dan nooit de hoop dat het anders kan zijn of heb je je er echt bij neergelegd?
zaterdag 24 oktober 2015 08:21
quote:muurbloempje66 schreef op 24 oktober 2015 @ 08:10:
Hier ook last van emotionele verwaarlozing en onzekerheid. Altijd last van gehad. Ik heb met de tijd veel dingen aangeleerd, heb ik een beetje zelfvertrouwen opgebouwd. Ik heb een man en gezin, gewoon omdat het zo is gelopen, maar soms van binnen had ik het liefst alleen willen zijn. Ik vind relaties vermoeiend en ben nooit op mijn gemak. Zelfs bij mijn eigen man niet. Ben nog steeds onzeker (als een puber soms) Heb hem vaak veel kwalijk genomen, maar achteraf besef ik dat het ook aan mij ligt.
Knuffel voor je, ik hoop dat je met hulp er aan uit gaat komen.Ik ben blij dat ik dit topic geopend heb. Het is enerzijds fijn om te lezen dat we allemaal in hetzelfde schuitje zitten en anderzijds verdrietig dat we innerlijk zo afgesloten leven. Zo voelt dat althans voor mij; binnenin ben ik alleen. Niemand kan en mag daar komen. Het voelt leeg, koud en fucking eenzaam. Jij ook een mega dikke knuffel
Hier ook last van emotionele verwaarlozing en onzekerheid. Altijd last van gehad. Ik heb met de tijd veel dingen aangeleerd, heb ik een beetje zelfvertrouwen opgebouwd. Ik heb een man en gezin, gewoon omdat het zo is gelopen, maar soms van binnen had ik het liefst alleen willen zijn. Ik vind relaties vermoeiend en ben nooit op mijn gemak. Zelfs bij mijn eigen man niet. Ben nog steeds onzeker (als een puber soms) Heb hem vaak veel kwalijk genomen, maar achteraf besef ik dat het ook aan mij ligt.
Knuffel voor je, ik hoop dat je met hulp er aan uit gaat komen.Ik ben blij dat ik dit topic geopend heb. Het is enerzijds fijn om te lezen dat we allemaal in hetzelfde schuitje zitten en anderzijds verdrietig dat we innerlijk zo afgesloten leven. Zo voelt dat althans voor mij; binnenin ben ik alleen. Niemand kan en mag daar komen. Het voelt leeg, koud en fucking eenzaam. Jij ook een mega dikke knuffel
zaterdag 24 oktober 2015 08:22
Ach lieve Sensy, ook ik lees jou hier graag je hebt vaak zulke zinnige bijdragen, het raakt me dat je zelf zo hiermee worstelt.
Ergens herken ik het ook, soms zie ik hier weleens mensen schrijven dat je niks moet verwachten van anderen, dan kan t ook niet tegenvallen. Ik begrijp die gedachte, maar wil, kan het er niet mee eens zijn. Tuurlijk wil je verbondenheid, dat mensen om je geven en moeite voor je doen. Knap hoe jij hier zelf moeite voor doet (voor jezelf ) dat is een grote en belangrijke stap!
Ik hoop dat je het jezelf durft te gaan gunnen; genieten van emotionele verbondenheid. Het kan zeker moeilijk en pijnlijk zijn, maar ook zó fijn; iets dat je alleen met anderen samen kunt bereiken en niet in je eentje.
Even iets anders; durf je wel te genieten van fijne, mooie dingendie niet direct met een ander te maken hebnen (stilstaan en genieten van een mooie zonsopgang of keihard schaterlachen om een leuke film of serie bijv)?
Wees trots op jouw wil om te veranderen. Die wil gaat je brengen waar je zijn wilt, vertrouw daarop.
Ergens herken ik het ook, soms zie ik hier weleens mensen schrijven dat je niks moet verwachten van anderen, dan kan t ook niet tegenvallen. Ik begrijp die gedachte, maar wil, kan het er niet mee eens zijn. Tuurlijk wil je verbondenheid, dat mensen om je geven en moeite voor je doen. Knap hoe jij hier zelf moeite voor doet (voor jezelf ) dat is een grote en belangrijke stap!
Ik hoop dat je het jezelf durft te gaan gunnen; genieten van emotionele verbondenheid. Het kan zeker moeilijk en pijnlijk zijn, maar ook zó fijn; iets dat je alleen met anderen samen kunt bereiken en niet in je eentje.
Even iets anders; durf je wel te genieten van fijne, mooie dingendie niet direct met een ander te maken hebnen (stilstaan en genieten van een mooie zonsopgang of keihard schaterlachen om een leuke film of serie bijv)?
Wees trots op jouw wil om te veranderen. Die wil gaat je brengen waar je zijn wilt, vertrouw daarop.
zaterdag 24 oktober 2015 08:24
quote:viva-amber schreef op 24 oktober 2015 @ 08:17:
Herkenbaar Sensy ik heb een soortgelijke achtergrond. Ik heb het geaccepteerd omdat ik van therapie alleen maar heel moe werd. Ik heb het fijn alleen, ik sport, trek de bossen in, doe leuke dingen, sluit mij soms (tijdelijk) aan bij een clubje, ik heb fijn werk en lieve familie. Het enige waar ik tegen op zie is de eenzaamheid bij het ouder worden wanneer mijn ouders er niet meer zijn. Mijn overige vriendschappen zijn oude vrienden uit mijn jeugd die ik af en toe zie en oppervlakkige vrienden die wel heel hartelijk zijn. Mensen hoeven van mij niet meer zo dichtbij. Of ik ooit nog een relatie zal hebben weet ik niet. Ik sta wel open voor kort durende contacten of LAT echter doordat ik veel op mezelf ben kom ik weinig tegen. Ik krijg de kriebels van mensen die het op de eerste date al hebben over trouwen of die binnen 3 weken daten hun kinderen al in de strijd gooien.
Het geeft mij veel rust dat ik niet zo nodig hoef en dat succesvol en gelukkig zijn op andere terreinen goed genoeg is.
Dat laatste is heel herkenbaar; als bij de eerste date van de kant van de man tekenen zijn dat hij een toekomst ziet zitten dan ben ik allang vertrokken, mentaal dan. Fysiek speel ik het spel nog even mee. Resultaat is altijd hetzelfde; ik blijf toch alleen.
En dát wil ik niet meer. Niet omdat ik niet alleen kan zijn, ik ben daar juist iets TE goed in, maar omdat het voor mij niet natuurlijk meer voelt om alleen te (willen) zijn.
Jij ook een
Herkenbaar Sensy ik heb een soortgelijke achtergrond. Ik heb het geaccepteerd omdat ik van therapie alleen maar heel moe werd. Ik heb het fijn alleen, ik sport, trek de bossen in, doe leuke dingen, sluit mij soms (tijdelijk) aan bij een clubje, ik heb fijn werk en lieve familie. Het enige waar ik tegen op zie is de eenzaamheid bij het ouder worden wanneer mijn ouders er niet meer zijn. Mijn overige vriendschappen zijn oude vrienden uit mijn jeugd die ik af en toe zie en oppervlakkige vrienden die wel heel hartelijk zijn. Mensen hoeven van mij niet meer zo dichtbij. Of ik ooit nog een relatie zal hebben weet ik niet. Ik sta wel open voor kort durende contacten of LAT echter doordat ik veel op mezelf ben kom ik weinig tegen. Ik krijg de kriebels van mensen die het op de eerste date al hebben over trouwen of die binnen 3 weken daten hun kinderen al in de strijd gooien.
Het geeft mij veel rust dat ik niet zo nodig hoef en dat succesvol en gelukkig zijn op andere terreinen goed genoeg is.
Dat laatste is heel herkenbaar; als bij de eerste date van de kant van de man tekenen zijn dat hij een toekomst ziet zitten dan ben ik allang vertrokken, mentaal dan. Fysiek speel ik het spel nog even mee. Resultaat is altijd hetzelfde; ik blijf toch alleen.
En dát wil ik niet meer. Niet omdat ik niet alleen kan zijn, ik ben daar juist iets TE goed in, maar omdat het voor mij niet natuurlijk meer voelt om alleen te (willen) zijn.
Jij ook een
zaterdag 24 oktober 2015 08:33
quote:Stormkraft schreef op 24 oktober 2015 @ 08:22:
Ach lieve Sensy, ook ik lees jou hier graag je hebt vaak zulke zinnige bijdragen, het raakt me dat je zelf zo hiermee worstelt.
Ergens herken ik het ook, soms zie ik hier weleens mensen schrijven dat je niks moet verwachten van anderen, dan kan t ook niet tegenvallen. Ik begrijp die gedachte, maar wil, kan het er niet mee eens zijn. Tuurlijk wil je verbondenheid, dat mensen om je geven en moeite voor je doen. Knap hoe jij hier zelf moeite voor doet (voor jezelf ) dat is een grote en belangrijke stap!
Ik hoop dat je het jezelf durft te gaan gunnen; genieten van emotionele verbondenheid. Het kan zeker moeilijk en pijnlijk zijn, maar ook zó fijn; iets dat je alleen met anderen samen kunt bereiken en niet in je eentje.
Even iets anders; durf je wel te genieten van fijne, mooie dingendie niet direct met een ander te maken hebnen (stilstaan en genieten van een mooie zonsopgang of keihard schaterlachen om een leuke film of serie bijv)?
Wees trots op jouw wil om te veranderen. Die wil gaat je brengen waar je zijn wilt, vertrouw daarop.
Had ik net mijn tranen gedroogd, lees ik jouw post en beginnen de tranen weer te stromen En ja, ik ben zo'n poster - dat vetgedrukte - die soms met iets te veel bombarie adviseert niets van de ander te verwachten. Ik herken nu waarom ik dat schrijf. Alsof ik degene die ik "adviseer" wil behoeden voor pijn. Pure projectie natuurlijk; ik wil mezelf behoeden van pijn en geef de ander als tip hoe je het beste dat mijnenveld kan omzeilen.
En ja, ik kan oprecht genieten van het weer, geritsel van bomen, muziek, ik kan tot buikpijn aan toe lachen om iets grappigs. Dat soort dingen zit wel goed bij mij, alleen wat (nog) niet goed zit is de basis in mezelf. Die is zo beschadigd door structurele mishandeling fysiek, mentaal en geestelijk. Doe daar misbruik bij en een cocktail voor zelfhaat en zelftwijfel is geboren. Ik heb me jarenlang voor die gevoelens van schaamte afgesloten achter een muur van arrogantie, grote bek, assertiviteit en rebels gedrag.
Dat is wat zoiets met je doet; ik voel me 'besmet' en schaam(de) me dood voor het überhaupt in leven zijn. Ik snap nu dat ik me nergens voor hoef te schamen, al helemaal niet voor wie ik ben. Dat besef dringt langzaam door maar niet voordat ik door de pijn ga waar ik nu doorheen ga.
Ach lieve Sensy, ook ik lees jou hier graag je hebt vaak zulke zinnige bijdragen, het raakt me dat je zelf zo hiermee worstelt.
Ergens herken ik het ook, soms zie ik hier weleens mensen schrijven dat je niks moet verwachten van anderen, dan kan t ook niet tegenvallen. Ik begrijp die gedachte, maar wil, kan het er niet mee eens zijn. Tuurlijk wil je verbondenheid, dat mensen om je geven en moeite voor je doen. Knap hoe jij hier zelf moeite voor doet (voor jezelf ) dat is een grote en belangrijke stap!
Ik hoop dat je het jezelf durft te gaan gunnen; genieten van emotionele verbondenheid. Het kan zeker moeilijk en pijnlijk zijn, maar ook zó fijn; iets dat je alleen met anderen samen kunt bereiken en niet in je eentje.
Even iets anders; durf je wel te genieten van fijne, mooie dingendie niet direct met een ander te maken hebnen (stilstaan en genieten van een mooie zonsopgang of keihard schaterlachen om een leuke film of serie bijv)?
Wees trots op jouw wil om te veranderen. Die wil gaat je brengen waar je zijn wilt, vertrouw daarop.
Had ik net mijn tranen gedroogd, lees ik jouw post en beginnen de tranen weer te stromen
En ja, ik ben zo'n poster - dat vetgedrukte - die soms met iets te veel bombarie adviseert niets van de ander te verwachten. Ik herken nu waarom ik dat schrijf. Alsof ik degene die ik "adviseer" wil behoeden voor pijn. Pure projectie natuurlijk; ik wil mezelf behoeden van pijn en geef de ander als tip hoe je het beste dat mijnenveld kan omzeilen.En ja, ik kan oprecht genieten van het weer, geritsel van bomen, muziek, ik kan tot buikpijn aan toe lachen om iets grappigs. Dat soort dingen zit wel goed bij mij, alleen wat (nog) niet goed zit is de basis in mezelf. Die is zo beschadigd door structurele mishandeling fysiek, mentaal en geestelijk. Doe daar misbruik bij en een cocktail voor zelfhaat en zelftwijfel is geboren. Ik heb me jarenlang voor die gevoelens van schaamte afgesloten achter een muur van arrogantie, grote bek, assertiviteit en rebels gedrag.
Dat is wat zoiets met je doet; ik voel me 'besmet' en schaam(de) me dood voor het überhaupt in leven zijn. Ik snap nu dat ik me nergens voor hoef te schamen, al helemaal niet voor wie ik ben. Dat besef dringt langzaam door maar niet voordat ik door de pijn ga waar ik nu doorheen ga.
zaterdag 24 oktober 2015 08:35
quote:Sensy12 schreef op 24 oktober 2015 @ 08:17:
[...]
Dit doet best pijn om te lezen. Te beschadigd...
Heb je dan nooit de hoop dat het anders kan zijn of heb je je er echt bij neergelegd?
Sorry als dat pijn doet, was niet de bedoeling.
De littekens zijn te pijnlijk en doen te zeer. En dan bedoel ik die die je niet ziet en zeer is echt lichamelijk zeer. Een herinnering die nooit ophoudt en God weet dat ik dat wil.
Ik sta overal voor open ben positief heb iedere dag een doel en sluit niets uit maar voel mij het beste alleen. Ben het beste gezelschap, alleen
En hoop, nee dat heb ik niet, maar alles kan, alles kan...(en dit is geen zwaar of donker bericht hoor, ben niet depri, ben alleen realistisch en kom misschien koud over, maar dat ben ik in het geheel niet)
[...]
Dit doet best pijn om te lezen. Te beschadigd...
Heb je dan nooit de hoop dat het anders kan zijn of heb je je er echt bij neergelegd?
Sorry als dat pijn doet, was niet de bedoeling.
De littekens zijn te pijnlijk en doen te zeer. En dan bedoel ik die die je niet ziet en zeer is echt lichamelijk zeer. Een herinnering die nooit ophoudt en God weet dat ik dat wil.
Ik sta overal voor open ben positief heb iedere dag een doel en sluit niets uit maar voel mij het beste alleen. Ben het beste gezelschap, alleen
En hoop, nee dat heb ik niet, maar alles kan, alles kan...(en dit is geen zwaar of donker bericht hoor, ben niet depri, ben alleen realistisch en kom misschien koud over, maar dat ben ik in het geheel niet)
When I find a colour darker than black, I'll wear it. But until then, I'm wearing black!
