Emotioneel verwaarloosd

24-10-2015 07:35 3058 berichten
Alle reacties Link kopieren




Dit is één van de valkuilen waar ik mijn hele leven last van heb. Ik kan me niet verbinden met anderen. Momenteel zit ik niet in een relatie en de relaties die ik heb gehad waren gebaseerd op gebrek van beide kanten. Altijd gedoemd om te mislukken en dat is ook de uitkomst van dit patroon: me niet kunnen hechten aan iemand. En eindelijk kan ik het onvermogen om me te binden onder ogen komen en zit ik hier een potje te janken. Het doet pijn en het lucht op. Er is niks mis met mijn behoefte aan verbondenheid en er is niets mis het willen van een relatie, fijne vriendschap, alleen is het verdomd lastig om dat te bereiken aangezien ik geen idee heb hoe zoiets voelt. Liefde, genegenheid, verbinding...echt geen idee. Ik zoek het wel en tast wat af, maar alles wat ik aanraak doet pijn. Dus heb ik het opgegeven en blijf liever alleen. Wat eerst leek op een bewuste keuze - liever alleen blijven - is een onbewuste keuze gebleken; ik wil helemaal niet alleen zijn, ik wil leren met een ander te zijn zonder het gevoel te hebben dat ieder moment de grond onder mijn voeten wegzakt.



Wat ik wil met dit topic? Ervaringen, gevoelens, gedachten delen. En knuffels, heel veel knuffels. En voor iemand adviseert dat ik hulp moet zoeken: ik zit in een intensief behandeltraject en juist daarom kan ik dit nu helder zien en nog belangrijker; voelen hoe klote pijnlijk dit is. Ik vind het makkelijker om afstand te nemen en boos te zijn, dan te voelen hoe verdomd leeg en eenzaam ik me voel. Ik heb dit bij relaties geplaatst en niet bij psyche omdat naar mijn mening relaties met anderen de basis vormen voor een gelukkig of ongelukkig bestaan.
quote:nonaaa schreef op 07 februari 2016 @ 22:06:

.....





Ik snap nu dat je eerst jezelf goed wilt hebben voordat je aan vriendschappen begint. Dat is best sterk, want zo heb je denk ik een betere kans dat je mensen aantrekt die veel beter bij je passen. Verder een mooie, heldere post over je binnenwereld
Alle reacties Link kopieren
quote:Sensy12 schreef op 07 februari 2016 @ 22:41:

En toch voelen we ons verloren als iemand ons verlaat. Onbewust zien we mensen wel als eigendom. Dat bewijst het pijnlijke gevoel als iemand wegvalt.



Dat hoeft imo niet een bewijs voor dat je ze als bezit/ eigendom ziet te zijn, hoor.

Het kan al pijnlijk zijn dat een innige verbinding verbroken wordt.



Ik denk dat tegenover vastklampen niet totale "onthechting" aan mensen moet staan, ook dat zou weer een veiligheidsdingetje zijn om jezelf te beschermen vanuit het idee: "als je je maar aan niemand hecht, heb je ook geen pijn als die persoon wegvalt. ALs je niks verwacht, kun je ook niet teleurgesteld worden. Als je je niet (ver)bindt, kun je ook niet diegene "verliezen".



Ben het zeker eens met je dat mensen komen en gaan in je leven en dat je je daar minder druk om maakt, als je een goede verbinding met jezelf hebt.

Als het onveilige hechting is (vastklampen) dan is het besef dat je mensen niet kunt bezitten en geen eigendom zijn, dus je niet een bepaald "recht" aan die vriendschap of partner ontleent (voor altijd en altijd) een heel bevrijdend iets.



Daarnaast bestaat er ook gezonde, veilige en wederzijdse hechting aan anderen.

Aan niemand meer hechten, omdat het elk moment weg kan zijn, is vanuit angst.

Veilig hechten is imo uit vertrouwen.

Dan nog kan het zijn dat die band/ verbinding verandert idd, en dat je dat dan ook kunt loslaten (in vertrouwen) als dat niet langer wenselijk of close ís.

Dus niet verwachten dat zo'n verbinding levenslang meegaat, om toch zolang het er is, op te kunnen vertrouwen en op elkaar te kunnen rekenen als dat nodig is.

Zowel niet aan vastklampen en rechten aan ontlenen voor altijd, maar ook niet onverschilligheid van "het kan elk moment voorbij zijn".



Sommige mensen passen op een bepaald moment niet meer bij je en andersom, jij niet bij hun.

Aanvaarden dat dat zo ís, kan nog steeds verdrietig zijn, gewoon omdat je om diegene geeft, van houdt, ook al gaat het niet langer samen en is het tijd om afscheid te nemen.



Als je zelf bepaalde groeispurts doormaakt, kan dat betekenen dat de band verslapt met bestaande vrienden of familieleden.

Dat kan je eigen groei belemmeren, als je per sé wil vasthouden daaraan, of misschien die ander belemmeren in diens groei.

Het is idd ook beseffen dat veel dingen veranderlijk zijn en zelfs voorbijgaand, en dat dat niet altijd érg hoeft te zijn, maar vaak ergens voor nodig blijkt en plaats maakt voor een nieuwe fase en daar nieuwe mensen bij kunnen horen.



Het oude vertrouwde afstoten kan ook pijnlijk zijn, ook als je geen toekomstverwachtingen had of ze zag als vanzelfsprekend bezit/ eigendom.

Ook tijdelijke medereizigers onderweg kun je om geven, of iemand kortere tijd of langere tijd met je meereist maakt daarbij imo niet uit.



Ik heb zo'n sterke verbinding met mezelf gekend dat ik dacht dat ik "niemand" meer nodig had en nergens meer aan hechtte of hoefde te hechten. Zet mij morgen in Spanje en ik maak weer nieuwe vrienden/kennissen.

Toch denk ik dat het belangrijk blijft om gezonde verbindingen met mensen te leggen, niet te denken dat het sterk is om niemand nodig te hebben.

Het is super als je op jezelf kunt bouwen en vertrouwen, een gezond hechte relatie met jezelf hebt, dat neemt echter niet weg dat hechte, fijne verbindingen met mensen die je lief zijn, wel degelijk toevoegen.

Zelfheling heeft voor mij persoonlijk niet alleen maar zin in eigenbelang, maar ook omdat je dan beter in staat bent om gezonde (vertrouwens)verbindingen met anderen te leggen.
Een open hart toont de weg naar een bezield leven..
Wat ik verder vaak heb met vriendschappen, is dat ik weleens de gedachte heb waarom mensen met mij willen omgaan en zelfs bevriend wil zijn. Ik voelde mij niet leuk en waardevol genoeg. Terwijl ik genoeg dingen aan mijzelf kan opnoemen die leuk en prettig zijn, maar echt van binnen overgeven aan dat mensen mij leuk vinden, nee. Ik hoor weleens dat ik een fijne en leuke gesprekspartner ben, dus zo verschrikkelijk kan ik niet zijn. Maar dat stukje dat kapot is van binnen, voelt gewoon dat ik geen plek heb op deze wereld



Wat ik ook met jullie wilde bespreken, hebben jullie weleens last van dat continu vergelijken van jezelf met anderen? En dat kijken naar anderen en dat afwegen in 'waarde'. Waarbij ik mij veel minder voel dan de ander of juist veel beter dan een ander. Ik weet dat het bij mij voortkomt uit het gevoel bijzonder te willen zijn, juist omdat ik mij eigen diep van binnen waardeloos voel en niet gezien voelde door mijn ouders. Dit gedrag en deze gedachtes zijn doodvermoeiend. Ik kreeg een goede tip van Sensy om beetje bij beetje steeds meer blunders te maken, dat helpt wel.
Alle reacties Link kopieren
quote:Lovestar schreef op 08 februari 2016 @ 01:30:

Wat ik verder vaak heb met vriendschappen, is dat ik weleens de gedachte heb waarom mensen met mij willen omgaan en zelfs bevriend wil zijn. Ik voelde mij niet leuk en waardevol genoeg. Terwijl ik genoeg dingen aan mijzelf kan opnoemen die leuk en prettig zijn, maar echt van binnen overgeven aan dat mensen mij leuk vinden, nee. Ik hoor weleens dat ik een fijne en leuke gesprekspartner ben, dus zo verschrikkelijk kan ik niet zijn. Maar dat stukje dat kapot is van binnen, voelt gewoon dat ik geen plek heb op deze wereld



Wat ik ook met jullie wilde bespreken, hebben jullie weleens last van dat continu vergelijken van jezelf met anderen? En dat kijken naar anderen en dat afwegen in 'waarde'. Waarbij ik mij veel minder voel dan de ander of juist veel beter dan een ander. Ik weet dat het bij mij voortkomt uit het gevoel bijzonder te willen zijn, juist omdat ik mij eigen diep van binnen waardeloos voel en niet gezien voelde door mijn ouders. Dit gedrag en deze gedachtes zijn doodvermoeiend. Ik kreeg een goede tip van Sensy om beetje bij beetje steeds meer blunders te maken, dat helpt wel.



Nee, dat vergelijken heb ik allang afgeleerd, gelukkig.

Ik vergelijk mezelf met eigen ontwikkeling, waar ik nu sta tov vorige periodes, of daar groei, stilstand of terugval in zit bijv, maar niet met anderen.

Uniek en bijzonder ben je toch al: er is niemand zoals jij!



Vergelijken komt imo juist voort uit "normaal" willen zijn: net als anderen, en anderen tot voorbeeld te nemen hoe jij zou moeten of wilt zijn.

Ik streef liever naar mijn éigen "beste zelf" worden dan op iemand anders te lijken.
Een open hart toont de weg naar een bezield leven..
quote:Lovestar schreef op 07 februari 2016 @ 23:42:

[...]





Pffff, ik vind sowieso familierelaties moeilijk, maar eigenlijk alle sociaal verkeer Wat zou je willen Blond?Weet t niet, heb naar advies van sensy geluisterd en er niks mee gedaan op dat moment. Het gevoel is er nog steeds maar het instinctieve om er meteen iets mee te doen is weg. Voor nu. Mijn moeder komt vanavond weer en ik merk dat ik nu alweer wat onrustig word. Ik probeer het te laten.
Nonaaa, wat je zegt verschil vriendinnen en vrienden, dat heb ik precies zo, maar ik kan nu weer al een poos met beide genders opschieten. Op werk moet ik echt die mix hebben, vrouwen gaan op 1 of andere manier toch al gauw een kippenhok creeeren. Ik zit al een aantal jaren in enkele vrouwengroepen en dat vind ik nu erg leuk, geen vriendinnen maar sportkennissen enzo. Ik voel me ook meer op mijn gemak en kan mijzelf meer laten zien (merk ik aan hoeveel ik lach dan) .
Alle reacties Link kopieren
Lovestar; Ja ik ben lid geworden van het FNV, ik voelde me zo hulpeloos door mijn onwetendheid en die enorme druk vanuit werk dat ik echt dacht ik heb professionals nodig die snappen hoe dit werkt. Normaal gesproken zou ik alles uitzoeken op het internet maar ik kwam daar zelf niet uit, werd steeds emotioneel en haalde van alles door elkaar (zo ken ik mezelf niet maar het zij zo). Ik heb het heel even losgelaten, laat de dingen op me af komen maar als ik weer in een strijd dreig te raken dan ga ik het FNV raadplegen.

Ik probeer wat afleiding te zoeken ja onder andere op het forum, leidt me dan toch even van mezelf af zeg maar.

Ik weet dat de GGZ niets voor me zal oplossen maar ik sta echt te popelen om dit aan te gaan met mezelf. Ik heb net alles wat me bij mezelf weghaalt van mezelf afgegooid en wil nu zo graag deze weg in. Echt aan mezelf werken. Dat kan ik deels zelf maar ik merk dat ik ook echt menselijk contact nodig heb om dat te doen. Ook die spiegel die ze me kunnen voorhouden. Ik wil echt zo graag in die spiegel kijken, hoe pijnlijk die ook is. Ik ben er echt klaar voor. Het liefst begon ik eergisteren. Ik verwacht niet dat zij mijn kar trekken maar me wel in evenwicht houden als ik over de balk loop. Ik kan nu niet bij familie terecht die zijn te onveilig voor me en snappen jammer genoeg te weinig van mijn zwakke plekken.
Doubt kills more dreams than failure ever will
Gadver, heb even een baalmoment gehad vandaag... Zag vriend fietsen vanmiddag. Hij zag mij niet maar ben serieus geschrokken omdat ik hem zag. En toen schrok ik van mijn eigen reactie. Hoe kan ik nou zo schrikken van iemand die ik eigenlijk heel graag zou willen zien?
Alle reacties Link kopieren
Ik wil even aan jullie teruggeven. Hoe goed het mij heeft gedaan om jullie reacties en complimenten te lezen.

Wist werkelijk niet wat me overkwam. Het leek wel een tsunami van pure en liefdevolle energie.

Ben er gewoon van slag van geweest. Ik ben dit dus echt niet gewend. Het voelde alsof ik de nobelprijs had gewonnen.

Jullie hebben er echt voor gezorgd dat ik een geweldige avond en dag heb gehad. Wat voelde ik me goed zeg.

Ratio vond ik het ook wel fout, want ik wil juist de kracht uit mezelf halen.

Niet putten uit de bevestiging en complimenten van anderen. Maar ik ben nog steeds in training en werk eraan om op termijn het uit mezelf te kunnen halen. Dat is het doel waar ik naar toe wil.



Zoveel herkenning ook weer in jullie verhalen en ik maar denken dat ik de enige in NL was die hier mee rondliep. Het is echt te bizar voor woorden. Ik lees vaak gewoon mijn eigen gevoel, gedachtenspinsels en ervaringen terug. Het zorgt voor optrekkende wenkbrauwen maar ook voor een blijdschap van herkenning. Ik heb in de tijd dat ik met de topic waar Suzy ook meeschrijft. Een paar keer een tijdelijke break gehad met mijn ouders. Deze breaks hebben me wel inzichten gegeven dat de wereld niet vergaat als ik geen contact heb met mijn ouders. Het zorgde ook voor een bepaalde rust. Maar als psych tegen mij zegt dat het in het ergste geval defintief kan worden. Dan krijg ik het spaans benauwd.



Vanaf jongsafaan heb ik een extreme afhankelijkheid ontwikkeld naar mijn ouders toe. Het is ook een brainwash geweest. Ik moest altijd naar mijn ouders luisteren. Ik had niks te willen en als ik een keer mijn eigen zin deed. Wat dan meestal fout afliep, nou dan kreeg ik dat 10 jaar later nog te horen. Dat ik had moeten luisteren want zij weten het beter. Goedbedoelde zinnen wellicht maar als jong kind zijnde ontwikkel je toch een overtuiging van ik ben niet goed genoeg. Mijn meningen, ideeen en inzicht zijn niet waardevol. Toen ik werken vroegen mensen soms om mijn mening. Ik wist niet wat mij overkwam. Het heeft lang geduurd voordat ik voorzichtig iets durfde te zeggen. Als het dan een soort van discussie werd dan trok ik mijn mening weer in en dan gaf ik mij over. Nu ik al ver in de 30 ben, doet mijn mening er nog steeds niet toe. Ik ben nog steeds het kleine kind van vroeger. Daar werk ik zelf ook aan mee. Ik houd het patroon ook in stand. Vraag nog steeds de mening van mijn ouders over onbelangrijke en belangrijke zaken. Dit houdt dus die afhankelijkheid in stand. Dit zorgt voor een extra hoge drempel om mijn ouders los te laten. Maar ik weet dat het anders nooit zal gaan veranderen. Stapje voor stapje wil ik gaan loslaten.



Ik vind het wel vreemd dat mijn zus wel een goede weg heeft afgelegd. Zij heeft geen afhankelijkheid naar mijn ouders ontwikkeld.

Ze kan prima haar boontjes doppen. Ze heeft een leven waar ieder mens van droomt. Iets wat voor mij altijd mijn grootste nachtmerrie is geweest. Dat het ook haar in de toekomst zou komen aanwaaien. Nu is het zo maar het raakt me minder. Omdat ik ook mindere kanten aan mijn zus zie. Die narcistische trekjes ik wil gewoon puur, echt, goed van hart en vriendelijk blijven. Ook zij speelt een soort van poppenkast. Ontzettend mijn moeder naar haar mond spreken. Ik zie zoveel verbindingen en ik volg nog steeds mijn koers en weiger me anders voor te doen dan dat ik ben. Dit tot grote ergenis van mijn ouders. Maar ik herken die verstandshouding waar Vivafleur ook over schrijft heel erg terug in de gezinsituatie waar ik uit kwam.



Ik deed het nooit goed maar mijn zus daar in tegen. Zij was ook twee handen op 1 buik met mijn moeder. Ik was echt een tegenpool en leek op mijn vader. Maar mijn vader heeft me nooit het idee gegeven dat hij en ik twee handen op 1 buik waren. Laat staan dat er verbinding was. Al mijn hele leven heb ik ernaar gezocht, ik heb er marathons voor gelopen ben door het vuur voor gegaan. Maar nog steeds voel ik geen echte verbinding met mijn vader. Hij is van het hele gezin degene geweest waar ik het meest van hield. Aan mijn moeder en zus had ik een hekel. Ze hadden toen al narcistische trekjes naar mij toe. Dat ik zoveel van mijn vader hield dat begrijp ik nu inmiddels wel. Ik hoopte dat ik door mijn liefde voor hem tig keer uit te spreken. Zijn liefde voor mij te winnen, maar die verbinding ontstond nooit. Ik herken dit patroon nu ook terug in onbeantwoorde liefde situaties of heftige break-ups. Ik ga maar door, ren maar door, het maakt allemaal niet uit, alles wil ik geven en hoeveel signalen ik ook krijg. Ik moet en zal die finish halen. Het gaat zover dat een leven en doodsituatie kan worden. Dat het grenzeloos is. Dit kan ik allemaal linken aan mijn relatie met mijn vader.



Maar op het moment dat hij mij uitschold, tig keer in de modder liet zakken en uitlachte toen ging er een knop om. Mijn liefde voor mijn vader werd minder en ik kreeg wat meer compassie voor mijn moeder. Die ook net als mijn vader niet alleen maar kwaadaardig is maar ook goede kanten heeft. Ik probeer nu het beste ervan te maken, maar soms moet ik afstand nemen omdat het dan teveel is voor mij of voor mijn ouders. 1 of meerdere partijen komen dan in een patroon terecht die de ander kan schaden en dat is niet goed. In dit geval was ik altijd degene die de klos was en dat wil ik niet meer. Ik wil niet meer behandeld worden als een kind maar als een persoon. Juist de mensen die echt om mij gaven en dat was er maar 1. Mijn ex, die zei nog na het afsluitend gesprek neem niet alles aan wat je ouders over je zeggen. Dat gaf me kracht maar ik ben toch weer in die comfortabele plek gestapt wat goed voelde maar onderhuids slecht voor me was. Nu wil ik gewoon mezelf zijn. Een persoon die goed met haar innerlijke kind in verbinding staat. Die doet wat zij zelf wil en niet wat anderen van haar willen.



Het vreemde is dat ik voel en merk dat die kracht met de dag toeneemt en dat ik me afvraag of ik ooit nog dezelfde persoon zal worden die ik vroeger was.
Je bent als een uniek persoon geboren. Ga niet dood als een kopie.
Alle reacties Link kopieren
Suzy heeft het ook vaak gezegd maar psych zegt het ook. Dat ik nu juist goede mensen om mij heen moet verzamelen.

Maar ik weet gewoon echt niet waar ik het moet zoeken. Ik heb echt alles al uitgeprobeerd.

Daarnaast realiseer ik mij nu ook dat ik niet sterk genoeg ben voor een vriendschap.

Net als in een relatie gebeurt het ook in een vriendschap dat ik mezelf wegcijfer en mezelf kwijtraak.

Dat is dus nu niet wat ik wil. Dan maar liever alleen maar dan wel op zoek naar contact met mezelf.

Want zolang ik niet in contact sta met mezelf hoe kan ik mezelf dan beschermen?

Net als dat ik in verkeerde relaties investeer ben ik er ook goed in om te investeren in verkeerde vriendschappen.

Wat ook jullie ervaringen is met vriendschappen. Op zoek gaan naar een balans.

Een vriendschap moet een leuke extra bijkomstigheid zijn maar geen aanvulling.
Je bent als een uniek persoon geboren. Ga niet dood als een kopie.
Dikke knuffel voor jou Nonaaa ❤
Alle reacties Link kopieren
Blond, begrijpelijk hoor dat je schrikt. Je bent er toch onbewust en bewust mee bezig.

Het is iemand die belangrijk voor je is.

De laatste keer dat ik dit had toen bevroor ik ter plekke. Ik kon echt niet meer bewegen haha.

Jij ook een dikke
Je bent als een uniek persoon geboren. Ga niet dood als een kopie.
Alle reacties Link kopieren
Het is jullie wellicht ook al opgevallen. Maar ik kon mijn gedrag in de liefde altijd wel goed praten.

De media, de tv, de series, muziek en de films. Liefdesverdriet, liefdesverklaringen en liefdesobsessies, je kunt er niet omheen.

Assepoester: De prins ging het hele land af met dat glazen muiltje op zoek naar die mysterieuze vrouw. Waarom lukt het Assespoester wel wat al die andere vrouwen niet lukt? Het is natuurlijk fantasie, maar waarom was de rest niet goed. Gewoon omdat Assepoester het gedrag vertoond wat sympathie oproept bij de kijker. Ze wordt door haar omgeving ondergewaardeerd. Maar veranderd niet in een wraakzuchtig kreng, maar blijft lief en aardig en blijft hard werken. Als beloning staat er opeens een prins voor haar deur. Die haar allen maar wil en haar een gouden toekomst geeft. Ik heb wellicht teveel naar sprookjes geluisterd maar ik heb stiekem toch altijd wel gehoopt dat het mij ook zou overkomen. Dat mijn goedheid ooit nog wel een keer gewaardeerd zou worden door iemand. Het was voor mij een soort van hoop waar ik me aan vast kon koesteren. Maarja nu weet ik inmiddels dat er een groot verschil is tussen realiteit en fantasie.
Je bent als een uniek persoon geboren. Ga niet dood als een kopie.
Alle reacties Link kopieren
Nonaaa, ben jij nooit rebels geworden tegenover je ouders? ALs puber niet, en later ook niet?

Ik was wel als kind nogal gehoorzaam, en tegelijkertijd ook opstandig, ofwel van binnen, maar naarmate ik ouder werd steeds openlijker eigenwijs mijn gangetje gaand.



Dat jij dat rebelse helemaal mist en zo emotioneel afhankelijk geworden bent van je ouders, je nooit hebt afgezet, vind ik echt opmerkelijk.

Maar dat zal die onveilige hechting wel doen, dat geeft oa vastklampen, ook al is iemand niet goed voor je.

En eindeloos pleasen, zonder dat je dat ooit terugziet.



Voorgoed afstand nemen van je ouders hoeft misschien niet, als jij leert op veilige afstand te blijven in de zin van wat je deelt en wat niet met hun en zelf sterk genoeg wordt om hun mening naast je neer te kunnen leggen.

Bij jezelf kunt blijven, en oppervlakkige bezoekjes, dat gaat tzt misschien wel.



Maar die ongezonde afhankelijkheid is zeker iets wat je mag gaan doorbreken in jouw belang en je ziet nu al dat je sterker wordt, naarmate je meer het gevoel krijgt dat je eea prima zelf kunt!



Goed bezig hoor.

En zie het niet zozeer als bevestiging van ons hier, maar empathische steun en dat is wat juist prima is en heel goed helpt bij verwerking!
Een open hart toont de weg naar een bezield leven..
Alle reacties Link kopieren
quote:Suzy65 schreef op 08 februari 2016 @ 01:29:

[...]





Dat hoeft imo niet een bewijs voor dat je ze als bezit/ eigendom ziet te zijn, hoor.

Het kan al pijnlijk zijn dat een innige verbinding verbroken wordt.



Ik denk dat tegenover vastklampen niet totale "onthechting" aan mensen moet staan, ook dat zou weer een veiligheidsdingetje zijn om jezelf te beschermen vanuit het idee: "als je je maar aan niemand hecht, heb je ook geen pijn als die persoon wegvalt. ALs je niks verwacht, kun je ook niet teleurgesteld worden.Dat is waar. Ik had het ook niet over totaal onthechten, maar over je gezond verhouden tot anderen. Niet vastklampen en niet wegduwen. Losjes maar in verbinding. Besluit de ander een ander pad te nemen dan is dat even jammer, maar pijn is echt optioneel.
Alle reacties Link kopieren
quote:nonaaa schreef op 08 februari 2016 @ 22:51:

Het is jullie wellicht ook al opgevallen. Maar ik kon mijn gedrag in de liefde altijd wel goed praten.

De media, de tv, de series, muziek en de films. Liefdesverdriet, liefdesverklaringen en liefdesobsessies, je kunt er niet omheen.

Assepoester: De prins ging het hele land af met dat glazen muiltje op zoek naar die mysterieuze vrouw. Waarom lukt het Assespoester wel wat al die andere vrouwen niet lukt? Het is natuurlijk fantasie, maar waarom was de rest niet goed. Gewoon omdat Assepoester het gedrag vertoond wat sympathie oproept bij de kijker. Ze wordt door haar omgeving ondergewaardeerd. Maar veranderd niet in een wraakzuchtig kreng, maar blijft lief en aardig en blijft hard werken. Als beloning staat er opeens een prins voor haar deur. Die haar allen maar wil en haar een gouden toekomst geeft. Ik heb wellicht teveel naar sprookjes geluisterd maar ik heb stiekem toch altijd wel gehoopt dat het mij ook zou overkomen. Dat mijn goedheid ooit nog wel een keer gewaardeerd zou worden door iemand. Het was voor mij een soort van hoop waar ik me aan vast kon koesteren. Maarja nu weet ik inmiddels dat er een groot verschil is tussen realiteit en fantasie.



Als ik de quote weg moeten gil maar even :-)



Sprookjes en Hollywood screwed everyone over. Te vergelijken met beauty magazines. Een onrealistisch beeld neerzetten als "echt" en dan al die makke schaapjes die er aan willen voldoen. Ik vind romantische films iets pathologisch hebben. Maar net als jij was dat ook mijn handboek geweest om met relaties om te gaan. Gewoon ziek.
Zoals een vriendin ooit zei in een gesprek over de prins op het witte paard: Het leven is geen sprookje, als je je schoen verliest om middernacht ben je gewoon dronken. Weg met die illusies 😝
Alle reacties Link kopieren
Suzy, Ik heb zeker een rebelse tijd gehad.

Maar meer in de trant van brutaal, tegendraads en opstandig zijn.

Ouders hebben dit ook zeer afgekeurd. Vooral mijn moeder moest het ontgelden.

Het was echt mond snoeren en een wij staan boven jou mentaliteit.

Maar als er beslissingen genomen moesten worden dan was het weer papa en mama help!

Dan was ik weer het kleine kind. Brutaliteit is op gegeven moment ook afgenomen maar ik blijf nog wel rebels van binnen.

Weiger nog steeds om mee te lopen met mijn moeder en daar maak ik geen vrienden mee.

Maar het past wel bij mij. Ik moet er niet aan denken om mezelf ook hierin kwijt te raken.
Je bent als een uniek persoon geboren. Ga niet dood als een kopie.
Alle reacties Link kopieren
Oh enne, Assepoester zou in deze tijd en maatschappij ook als deurmat eindigen van die Prins denk ik.

Vroeger werd dat lijdzaam je lot dragen thuis en toch lief en opgewekt blijven gehoorzamen en pleasen, denk ik misschien nog als een soort mooie eigenschap gezien, tegenwoordig is het juist soort vrágen om gebruikt danwel gemanipuleerd te worden.



Je mag these days misschien wel goed zijn, maar niet gek.

Blind gehoorzamen en over je heen laten lopen is niet handig als je je staande wilt houden in de maatschappij en al zeker niet in de liefde!
Een open hart toont de weg naar een bezield leven..
Alle reacties Link kopieren
quote:Ikbennietblond schreef op 08 februari 2016 @ 23:20:

Zoals een vriendin ooit zei in een gesprek over de prins op het witte paard: Het leven is geen sprookje, als je je schoen verliest om middernacht ben je gewoon dronken. Weg met die illusies 😝



Geweldige uitspraak van die vriendin!

Een open hart toont de weg naar een bezield leven..
Alle reacties Link kopieren
Goed zo, Nonaaa, bedenk dat in dat brutale, opstandige ook jouw wilskracht ligt, jouw temperament.

Dat heb je blijkbaar wel, al is het onderdrukt.

En in dat temperament ligt ook je redding uiteindelijk, want daar zit kracht in: veerkracht!

Men kan dat ingesnoerd hebben ooit bij jou van kleins af aan, het is daardoor niet weg en als je je daarvan bevrijdt zul jij eens zien hoeveel power je hebt in jezelf!
Een open hart toont de weg naar een bezield leven..
Alle reacties Link kopieren
Precies, klopt helemaal. Het is nog steeds een kracht wat mij stuurt. Heb je tips hoe ik dit proces kan begeleiden? Ps. Wil je mijn quotes weghalen? Dank je wel weer voor alles
Je bent als een uniek persoon geboren. Ga niet dood als een kopie.
quote:Ikbennietblond schreef op 08 februari 2016 @ 07:48:

[...]





Weet t niet, heb naar advies van sensy geluisterd en er niks mee gedaan op dat moment. Het gevoel is er nog steeds maar het instinctieve om er meteen iets mee te doen is weg. Voor nu. Mijn moeder komt vanavond weer en ik merk dat ik nu alweer wat onrustig word. Ik probeer het te laten.Als je niet weet wat je moet (doen), dan is het even laten inderdaad het beste. Afstand en lucht geven. Wat mij helpt is focussen op het positieve, hoe klein ook.
Alle reacties Link kopieren
quote:Sensy12 schreef op 08 februari 2016 @ 23:04:

[...]





Dat is waar. Ik had het ook niet over totaal onthechten, maar over je gezond verhouden tot anderen. Niet vastklampen en niet wegduwen. Losjes maar in verbinding. Besluit de ander een ander pad te nemen dan is dat even jammer, maar pijn is echt optioneel.



Zo denk ik er ook over, maar pijn is niet per definitie iets negatiefs in mijn ogen, wat vermeden moet worden.

Bij de een zal het je minder doen dan bij de ander.



Echt moeite heb ik wel gehad met broer en zus (en haar kind, die als mijn eigen kind was), daar geen contact meer mee en die ken je je hele leven, ook heel close meegemaakt, ik als oudere zus, en veel voor ze klaargestaan.

En dat doet zeker wel pijn, ook al zou ik ze niet terugwillen in mijn leven.

Geen contact geeft rust, zij het als minste van 2 kwaden, zeg maar.



Het was ook een grote desillusie omdat ik het gezin van herkomst bij elkaar wou houden (net als mijn vader zijn gezin van herkomst), ik wou dat familiepatroon doorbreken.

Dat je dat niet kunt in je eentje, als de anderen dat in stand houden, en (dat ideaal/ idealisme) moest staken, heeft me wel een knauw gegeven, een gevoel van falen in wat ik als kind al als 1 van mijn levensmissies had gemaakt.



Uit zelfbehoud is het beter zo, of lijkt het iig, het kon gewoon niet anders.

Omdat je ook van ze houdt, blijft dat ook pijnlijk, ik had het makkelijker gevonden als het goed met hun zou gaan, je wilt toch dat zij gelukkig zijn.



Ook een soort verlatingsangst, maar dan anders: onvoorwaardelijk ben ik ook niet dus, maar ik deed niet aan mensen nooooit meer willen zien, met het badwater weggooien, en toch is dat andersom wel gebeurd.

Bij hun enorme verlatingsangst, waardoor ze liever zelf mensen (voorgoed) afwijzen/verlaten dan zelf afgewezen/verlaten te worden.

Blijkbaar werkt dat soort van besmettelijk, want los van die 2 ben ik nooit bang geweest om verlaten te worden: die onveiligheid dragen ze over, chanteren/dreigen er anderen mee en zo krijg je daar zelf dan ook invloed van mee.



Inmiddels kan ik me net zoals jij hierboven zegt in zoverre gezond hechten dat het ook prima is als vriendschappen op enig moment ophouden door natuurlijk verloop en komen er andere voor in de plaats. Ik had een vrij hechte familie (tantes en ooms van moeders kant) en die zijn allemaal afgelopen paar jaar overleden en ook dat kan ik vrij gemakkelijk aanvaarden als natuurlijk en bij het leven horend (hoge leeftijd allemaal bereikt).

Met ex en kinderen natuurlijk wel gehecht en kan ik ook loslaten, gezonde mate van betrokkenheid en loslaten/ laten uitvliegen (vind ik zelf).

Een enkeling dringt echter wat dieper door en hecht ik me ook, en kan dat dan wat lastiger loslaten, iig niet zonder dat het pijnlijk is.

En dat vind ik ook niet erg, ik loop daar niet voor weg, belet me niet in de toekomst weer diep verbonden te durven voelen oid.
Een open hart toont de weg naar een bezield leven..
quote:VivaFleur schreef op 08 februari 2016 @ 15:18:

Lovestar; Ja ik ben lid geworden van het FNV.....



Fijn dat je voor jezelf een 'back-up' gegeven hebt. Ik hoef hopelijk nooit een beroep op te doen, maar hoor her en der dat mensen er veel aan gehad hebben. Vandaar dat ik er ook lid van geworden ben. Ook om de positie van de FNV te versterken



Is er iets met je werk wat je acuut iets mee moet? Snap je heel goed dat je het wilt snappen en er vat op wilt hebben. Is het een idee dat je het ophakt en er in etappes mee aan de slag gaat? Of het laten bij de FNV, dat kan ook.



Zo herkenbaar dat je NU aan jezelf wilt werken. Als je er eenmaal klaar voor ben (in hoeverre je voor dit soort zaken klaar voor kan zijn) wil je ook aan de slag. Ik heb hierom weleens overwogen om in deeltijd behandeling te gaan, maar het past denk ik niet zo goed bij mij. Wat heb jij aangevraagd? Als je dat met ons wilt delen.

Wat doe je nu om aan jezelf te werken? Een boek lezen, dagboek bijhouden over situaties? Misschien is er iets wat je voor jezelf kan doen om het wachten een beetje te kunnen overbruggen.

Dit is een oud topic. Het topic is daarom gesloten.
Maak een nieuw topic aan om verder praten over dit onderwerp.

Terug naar boven