Emotioneel verwaarloosd...en hopelijk snel vervuld!

13-04-2016 19:18 415 berichten
Alle reacties Link kopieren
Een half jaartje geleden poste ik hier over een doorbraak tijdens therapie waarin ik tot het besef kwam dat ik me emotioneel niet kan verbinden met anderen. Het topic startte ik toen om het onderwerp niet langer meer voor mezelf uit de weg te gaan en hoopte op steun. Dat kwam in grote getale. Nog mooier was dat meer mensen zich herkenden in het emotioneel verwaarloosd zijn en in dat topic behalve herkenning ook steun vonden. Emotionele verwaarlozing is geen leuk onderwerp maar wel iets dat aangepakt moet worden wil je de kans op fijne relaties vergroten. In eerste instantie de relatie met jezelf. Hier het oude topic als je geïnteresseerd bent en/of mee wilt schrijven: KLIK HIER
Alle reacties Link kopieren
Is voor iedereen lastig te beoordelen hoe iets overkomt. Juist goed dat je dan om feedback vraagt, hier of in real life. Niet altijd leuk om dan te horen hoe je overkomt of hoe een ander je gedrag ervaart, maar wel een blinde vlek minder. Ik denk ook niet dat we alleen kunnen groeien. Dat doen we toch samen als in elkaar spiegels zijn. Soms gaat het gemoedelijk en soms kan het vrij hard knallen. En wat jij hebt, heb ik ook. Ik vond mezelf een aardig en lief persoon (ben ik soms ook) maar was wel blind voor mijn dominante manier van spreken of doen. Werd ik er op aangesproken dan reageerde als door een wesp gestoken. Het over de ander heen walsen: check! Maar ook het andere uiterste; kruiperig en onderdanig naar de ander zijn om maar geen enkele schijn van dominantie te hebben. Twee kanten van dezelfde medaille: niet veilig genoeg in mezelf voelen om zonder deze 'tactieken' mijn punt te maken, op te komen voor mezelf of om te vragen naar wat ik nodig heb.
Herkenbaar! In een relatie kon ik zo van mijn pad af gaan en alles doen voor diegene waar ik gek op was. Tot op een punt dat ik mezelf zo kwijt was geraakt, dat ik geen enkel idee had wie ik nou was.

Heeft mij twee jaar goed verdriet gekost en mijzelf hervinden. Dus dat nooit meer, ik ga nog wel af en toe mee in het pad van een ander, maar dan ervaar ik onrust. En onrust betekend voor mij, dat ik weer even terug moet naar mezelf.



Ja als door een wesp gestoken haha.. Mijn psycholoog gaf het heel mooi weer: Eva je hebt geen voortuintje.

Dat voortuintje bent ik nu aan het leggen, tegel voor tegel. Eerst denken, voelen en dan reageren. Ook mogen vragen om ruimte. Of aangeven waar je behoefte ligt inderdaad.

Mooie lessen. Schematherapie is echt een cadeautje voor mezelf.
Alle reacties Link kopieren
Ja man, relaties zijn de ultieme spiegels Alle shit komt in zeer geconcentreerde vorm naar boven drijven. Waag me voorlopig ook niet aan een liefdesrelatie. Eerst deze traag maar gestage vooruitgang koesteren, van genieten en delen met de mensen om me heen voor ik me op het avontuur van relaties ga storten. Onrust is voor mij ook een teken dat ik mezelf verloochen. Kan niet altijd meteen voelen precies waar of hoe ik mezelf verloochen, maar alles lijkt wel sneller/heftiger te knagen dan daarvoor. Of ik ben voor het eerst normaal aan het voelen en is het onwennige wat me sensitiever lijkt te maken. Ben ook heel blij met schematherapie en ben het werk dat ik in mezelf stop dubbel en dwars waard.
Alle reacties Link kopieren
Wat een mooie posts, Sensy en Eva!



Als je niet geleerd hebt om assertief te zijn in voor jezelf opkomen, en buitenproportioneel reageert naar "boven" (agressief, vijandig, aanval als beste verdediging) of beneden (meegaand, inslikken, klein maken, conflictvermijdend) is dat imo idd twee uitersten van dezelfde medaille.



Mijn grens ligt bijv hoog, ik kan veel dingen hebben omdat ik niet van elke mug een olifant maak, of de humor van kan inzien, (spot, zelfspot), het betrekkelijke of niet al te serieus neem: "hoor wie het zegt" oid, daar wind ik me dan niet over op.

Hoe het jezelf triggert (heel erg of weinig/niet) betekent imo vooral dat iets nog altijd een pijnpunt is (en dan is het logisch dat een nog open of nauwelijks genezen wond die nooit verzorgd/verwerkt is meer innerlijke reactie oproept dan iets wat weliswaar gebeurd is en inmiddels een litteken, maar nauwelijks nog een rol speelt of vat op je heeft).



Omdat je in het verleden (en/of heden) mensen hebt meegemaakt van het andere uiterste van die medaille en die je juist de mond gesnoerd hebben (terwijl het personen zijn die je zou mogen vertrouwen en op rekenen en/of geacht werden van je te houden en het beste met je voor te hebben, dus ze eoa macht/invloed over je hadden) heb je dat voorbeeld meegekregen en hoe dat voelt voor degene die dat over zich heen krijgt.

En dan ben je -in beide gevallen: dat je wel of niet je mond open doet- bang dat je dat zelf ook doet als je dat ongecontroleerd toelaat (als je dus zó getriggerd wordt dat je bang bent dat die "emotionele opblaasbal" er in volle kracht mee naar buiten explodeert, en jij zulke schade (die je zelf ervan kent en hebt) anderen aandoet.



Eigenlijk bang dus dat je jezelf niet zult kunnen beheersen, net als degene(n) die dat onbeheerst op jou hebben uitgeoefend.

Dat je de ander net zo zult kwetsen, beschadigen, beledigen, klein laat voelen als jij dat andersom kent.



Daar zitten 2 haken en ogen aan:

-je was toen waarschijnlijk kind en afhankelijk, onmondig en daadwerkelijk heel kwetsbaar, machteloos, je kon niet anders dan inslikken en niet gehoord/gezien voelen, alsof jij en jouw gevoel er niet toe deden.

Nu tegenover andere volwassenen is die ongelijkheid er niet, ben je niet langer zwak en machteloos en die ander kan ook wel wat hebben, zonder meteen gekwetst of beschadigd te worden. Dus dat effect is veel minder groot tussen 2 volwassenen dan wanneer er een machtsongelijkheid of afhankelijkheid is (en consequenties voor jouw of die ander zijn/haar gevoel voor jou/diegene).

Is het een medecursist waar geen liefde of waardering in het spel is (want is niet belangrijk in jouw leven), dan is dit een buitenproportionele angst dat je diegene zo kwetst of beschadigen zult.

Hoewel weinig mensen kritiek kunnen ontvangen, ook niet in de vorm van feedback, en dat is eigenlijk hún manco, als ze idd alles op zichzelf betrekken en niet aan zelfreflectie (kunnen) doen.



Daarnaast kun je bang zijn voor het effect op die ander, dat die in de "tegenaanval" zal gaan en uiteindelijk de zaken omgedraaid zijn: diegene reageert erop door jou terug te kwetsen en nog harder dan jij deed, dus krijg jij dan waar je juist bang voor was: precies die situatie zoals je kende en oorzaak is van deze schade: dat jij alsnog de volle laag krijgt als reactie als jij je mond open doet tegen iemand.

En dan krijg je het "zie je wel"-effect: als ik mijn mond opentrek, krijg ík alsnog alles over me heen van die ander, dus laat ik dat maar uit mijn hoofd zetten.

(ook omdat diegene al een voorsprong heeft, door iets te doen waardoor je dus al in de "minderwaardige" hoek zit, en je al iets moet slikken, en dus vanuit 1-0 achterstand (gevoel van aangevallen zijn) niet anders kúnt dan reageren (er ligt al iets en jij moet daar iets mee, als de ander "begint": het pikken/slikken of voor jezelf opkomen, iig een situatie of keuze die je niet zou hebben als die ander niet dat pijnpunt had geraakt. En je niet meer kan vermijden, wegdenken, uit de weg kunt gaan, zonder dat je óf jezelf afwijst of de (aktie/ gedrag van) de ander afwijst.

En dat is nou net wat je allebei niet wilt, je voelt je ertoe gedwongen, als de ander je door eoa gedrag voor die keuze stelt, omdat die een grens heeft overschreden (al dan niet bewust) waarbij jij je niet meer neutraal voelt, maar gestresst (en voelbare stoffen bij aanmaakt van angst en stresshormonen).

Wat op een willekeurig ander misschien nauwelijks (mentaal en/of fysiek) effect zou hebben.



Het is dus veel projectie, dat dat (een op/aanmerking richting jou, of eoa gedrag jegens jou) bij jóu zoveel effect heeft, denk je dat anderen dat ook zouden hebben als jij dat bij hun zou (terug)doen.

En als je het niet geleerd hebt, weet je dat er een lading kan loskomen áls je dan eens je mond opentrekt, en dat die lading niet gerechtvaardigd is door dat gedrag of opmerking itself, maar door je eigen explosieve emotionele opblaasbal (van jaren her).

En dat heeft die ander dan niet verdiend, is niet zijn/haar "schuld" en daardoor vertrouw je jezelf niet in de kracht of vijandigheid als jij eenmaal je gaat uiten en éindelijk voor jezelf opkomt.



-Ten 2e: als je helemaal maar liever niet voor jezelf opkomt, blijf je nog zitten met dat nare gevoel van zelfafwijzing: je zou voor jezelf willen opkomen en je mond opendoen, maar je snoert jezelf de mond en dat vind je bovendien nog laf ook van jezelf, dat je ervoor wegloopt als het ware, bovenop wat je je hele leven al hebt gepikt en geslikt, dus komt er nog een zelfveroordeling bovenop ("ik ben een angsthaas, laf, zwak, ik vlucht liever dan te vechten, ik kan en durf dat niet want die ander is sterker en zal zich tegen mij keren) enz.



Dus óf je bent bang dat je teveel een punt maakt van van alles, op je strepen staat en zelf als "lastig persoon" of "slecht persoon" te boek staat, dat voor jezelf opkomen op een boze en negatieve manier moet (waar een ander dat neutraler kan, of met een grappige opmerking iets terugketst, of iig niet-aanvallend het niet "pikt" en toch ff gezegd heeft dus ook niet blijft woekeren inside.

Of je bent bang dat je nóg meer vijandigheid wekt in die ander, die zich al "vijandig" heeft uitgelaten naar jou toe, en dat het zich omkeert naar jou als een boemerang en jij alsnog het onderspit delft, als de ander feller is dan jij.



Neutraler kán ook, maar niet als je wacht tot je boze gevoel groot genoeg is om iets te durven zeggen of dat je het eruit flapt (en dan zonder dat je dus nog de controle erover hebt).

Dan laat je het eigenlijk zélf te ver komen, namelijk dat je opkropt tot de druk op de ketel zo hoog wordt dat je (onbeheerst) uit zult vallen, als je het niet binnenhoudt.

In het geval dat het een enkele op/aanmerking is, heb je het niet zelf zo ver laten komen, want word je daardoor verrast en heeft die ander jouw kookpunt geraakt, zonder dat je iets kon doen om te voorkomen of vermijden.

En dan lijkt het dat de ander daarvoor verantwoordelijk is, terwijl het jóuw kookpunt is (wat waarschijnlijk dus veel lager ligt dan waar anderen van van de kook zouden raken en dat stukje ligt in jezelf, is jouw "aandeel" erin).



Wat je zelf als vijandig en aanval op jou ervaart, (en willekeurig ander niet), is door die (vroegere) schade veroorzaakt.

Je ziet dat er dan zelf als het ware (al snel) in, ook waar het dat niet is (of door de ander niet bedoeld is) maar wel op lijkt, of ook maar een beetje in de richting van komt en dus eoa gevoel triggert, (angst, klein worden, minderwaardigheid, boosheid, onmacht, verkilling) terwijl dat een verwrongen reactie is (dwz willekeurig ander dat niet zo ervaren zou bij hetzelfde en niet zo'n heftigheid zou oproepen, dus die hoéft zich niet zo te bedwingen (om niet te reageren, te willen slaan, tekeer te gaan) of hoéft niet te dealen met eoa heftig gevoel (bij inslikken van een reactie), dus kán makkelijker over zoiets heen stappen.



Het lullige is dat je zelf dan denkt in "aanval" of dader-slachtoffer en (agressief) voor jezelf opkomen jou in de rol van "dader" plaatst en je het risico loopt dat je de ander idd schade toebrengt. (en dan net zo "slecht" bent als degene die jou die schade heeft bezorgd).

En dan moet je erkennen dat (onder omstandigheden, als jouw kookpunt geraakt wordt) jij nét zo bent, of dat die ander die jou schade toebracht met hetzelfde kampte en zich niet kon beheersen tot een normale/neutrale reactie en ook om zijn/haar eigen onmacht (niet onder controle hebben van eigen impulsen/gevoelens, onbeheerstheid bij diens eigen ( buitenproportioneel lage) kookpunt).



Je wil dus eigenlijk uit alle macht voorkomen dat jij voor anderen zo'nzelfde figuur bent als die persoon waar je zelf bang voor bent (geweest), en dan kun je die ander ook niet langer kwalijk nemen van iets wat blijkbaar ook in jezelf zit en die bij jou ook gewekt kan worden.

Het is dat je dat stuk in jezelf afwijst (niet willen lijken ook maar in de verste verte) op zo'n figuur, die anderen, zelfs de meest geliefde personen, kwaad kan berokkenen en in staat is om schade toe te brengen als je dat niet zou binnenhouden en onder controle zou houden.
Een open hart toont de weg naar een bezield leven..
Alle reacties Link kopieren
Maar daarmee houd je ook de gezonde variant van boosheid binnenin, alleen maar uit angst de controle erover te verliezen en je dus niet meer in de hand hebt hoe gemeen of schadelijk je zelf wordt in de aanval en dat je zelf zo veroordelend wordt (en jouw oordeel ook nog eens meer waard vindt, dus de ander minderwaardig wil laten voelen, klein maken, kleiner dan jij, zodat jij je de sterkste kunt voelen).



Je erkent dan je eigen -ook terechte- boosheid niet, in een gezonde mate die je ertoe aanzet het op een vrij neutrale manier te uiten en het dan kwijt te zijn.

Je kúnt imo ook je zegje doen zonder dat je echt gepikeerd hoeft te zijn, op je strepen hoeft te staan, of de ander "terugkwetst".



Dat is moeilijk aan te leren als je dat voorbeeld zelf niet kent (ofwel een onmondig voorbeeld ofwel een agressief voorbeeld of beide).

Omdat je dus al "prikkelbaarder" bent in dat opzicht dan anderen, die die angst (van voor jezelf opkomen) niet kennen, dus al met meer of heftiger gevoel van binnen reageert daarop (kookpunt lager ligt in wat je voelt).

Maar ook minder adrem bent dan een ander misschien (want eerst "bevriezen" of met stomheid geslagen, niet voorbereid en voor verrassing staan) en je laat overrompelen door "de grootste mond wint".

Want iemand die verbaal sneller of sterker lijkt te reageren dan jij, lijkt te winnen, als jij je daardoor uit het lood laat slaan (terwijl je van binnen nog doorkookt).



Heeft veel te maken met je eerste primitieve reacties (zonder nadenken, bij dreiging en angst: je eigen vecht-vlucht-bevries-respons die je niet in de hand hebt, maar je "overvalt").

En in 2e instantie (als die situatie voorbij is en je "veilig" bent en die heftigheid wegebt) kun je pas (weer) redeneren en analyseren, een gepaste reactie bedenken, iets adrems terugverzinnen of aanpak bedenken, hoe dat te brengen en alsnog voor jezelf op te komen.



Je bent zeg maar in het nadeel van iemand die heel adrem is en als 1e primitieve reactie "vechten" in het systeem heeft (verbale aanval danwel tegenaanval) en die de sterkste lijkt.



In de zeldzame keren dat ik zo razend was dat ik me niet langer inhield, heb ik goddank niet de neiging gehad om die ander expres (terug te) kwetsen of opzettelijk pijn te doen en bleef het (hoop ik tenminste) bij wat ik iig als terecht voor mezelf opkomen beschouwde (en niet er vanalles bijhalen om de ander te (ver- of be)oordelen, te beledigen of van te willen winnen, mijn gelijk te willen hebben (over de rug van de ander) om mezelf sterker of de sterkste te kunnen voelen.



Uit zelfbehoud en zelfbescherming kan ik in de "tegenaanval" ook veel feller uit de hoek komen dan de situatie rechtvaardigt, weet ik, en harder "toeslaan" door heftige lading (stemverheffen, toesnauwen of terugschreeuwen zelfs om maar gehoord te worden of dat het meer indruk maakt dan kalm en beheerst, als dat niet heeft geholpen).

Voor mij is de grens dat ik niet anderen kan en wil beschuldigen van wat ik zelf ook doe, dus me niet zal rechtvaardigen met "de ander moet daar maar tegen kunnen, zo ben ik nu eenmaal en dat hebben ze maar te accepteren van me", want dan doe je in feite hetzelfde als die ander waar je dat zelf niet van accepteerde en zoveel moeite mee hebt als je aan de andere kant staat.



En die grens waar ik me niet trots op zou kunnen voelen, ligt waar het verder gaat dan (terechte) zelfverdediging, waar ik vanuit andere emoties, zoals wrok, wraak, vergelding voor eigen pijn, egoisme of egocentrisme, belediging, haat, frustratie en onmacht niet meer in de gaten heb/houd wat ik de ander toebreng.

En geeneens expres (want expres een ander schade toebrengen zal ik niet doen), maar in een impuls die ik niet kon bedwingen oid het me niet zou kunnen schelen of ik daarmee de ander echt op zijn/haar ziel trap.



Liefst kom ik dus niet direct vanuit die eerste impuls-emotie (vecht-vlucht-bevries) voor mezelf op, maar liever beslagen ten ijs in 2e instantie (dat zijn zuiverder emoties dan die respons/impuls die meer uit instinct voortkomt en je niet meer kunt nadenken of inleven of met begrip voor en rekening houdend met de gevoelens van de ander reageert).



Assertief is voor mij dat je dus kalm genoeg blijft (van binnen) om beide personen (jouzelf en de ander) in eigen context kunt zien en daar rekening mee houdt, niet puur en alleen vanuit jezelf (en eigen pijn/schades en onvermogens) reageert.

Assertief voor jezelf opkomen is imo op een manier opkomen voor jezelf wat je een goed gevoel over jezelf geeft en niet (achteraf) jezelf om hoeft te veroordelen, schamen, of schuldig om hoeft te voelen.

Waar niemand zich minderwaardig bij hoeft te voelen, je diegene niet veroordeelt en jezelf dus ook niet.

Los van of je gelijk hebt gekregen.

Het geeft de ander ook ruimte om het oneens te (mogen) zijn (zonder jou te veroordelen of eigen mening de énig mogelijke mening te vinden, danwel "beter" of "hoogstaander" te vinden dan de jouwe en andersom).

En wie weet alsnog begrip voor jou en jouw gevoelens en daar (voortaan) rekening mee houdend, of diegene het daarmee eens is of niet.



Vervelende is dat mensen iha (en ikzelf ook) in zo'n situatie vaak verwacht of normaal vindt wat je eigen eerste primitieve reactie is en wat je zelf kunt hebben/ handellen ook van de ander verwacht.

Dus kun je zelf weinig hebben dan ben je al snel (en onterecht) te bang dat de ander net zo gekwetst is als jijzelf zou zijn (als het tegen jou gezegd/ gedaan werd) en zal dat (inleven in hoe erg je zelf denkt dat zoiets bij de ander aankomt) je (teveel) afremmen om tekeer te gaan of zelfs maar helemaal te besparen.

Kun je zelf heel wat hebben en ben je niet zo snel gekwetst, dan vind je dat de ander dat ook maar moet kunnen hebben en zich niet zo moet aanstellen, word je flink (of hard) van, hoor, kom op, hee, je bent geen klein kind meer.



Wil het dan gelijkwaardig zijn, dan geldt dat wederzijds: wat je zelf uitdeelt moet je dan ook kunnen incasseren.

En daar schort het weleens aan bij mensen die zelf gemakkelijk en veelvuldig en om vanalles voor zichzelf opkomen door anderen te (ver)oordelen, kritiek te leveren, op hun fouten te wijzen, aan te vallen op zwakke punten en met boosheid kracht bij te zetten, zich niet bekommeren om wat de ander daarvan kan en wil incasseren/hebben, maar owee als je datzelfde bij hun flikt.

Dan blijken ze zelf niks te kunnen hebben (de aanval is de beste verdediging is hun eigen strategie: aanvallen voordát de ander jou kan aanvallen en wel zo dat je daarmee alvast 1-0 voor staat omdat de nadruk ligt op eoa commentaar op een fout van jou (en dat jou in de verdediging duwt en daarmee de aandacht afleidt van zelf "beschuldigd worden".



En dat zie je vaak gebeuren als diegene zelf vanuit een slachtofferrol/positie in aanklager verandert (of voortdurend anderen aanklaagt en klaagt).

Met 2 maten meet: de ander moet wél alles maar kunnen hebben want "zo ben ik nu eenmaal", maar wel zelf overduidelijk neerleggen "ik kan niets hebben, ik heb het al zo moeilijk, waag het niet om mij te bekritiseren want ik zit er al zo doorheen, dus iedereen moet mij ontzien, ontlasten, op zijn/haar tenen om mijn pijnpunten heen lopen en voorzichtig/omzichtig met mij omgaan".



Het zijn dit soort ouders en anderen die zichzelf daarmee vooraf onkwetsbaar/onschendbaar maken door die ongelijkwaardigheid: ik mag alles zeggen wat mij stoort aan anderen, waar die storing ook vandaan komt, die mij irriteert of niet meewerkt aan wat nodig is om me meer waard te voelen (dan een ander) (die mensen die anderen eenzijdig omlaag halen, onder controle willen houden, koeioneren en kleineren en macht/manipulatie uitoefenen om zichzelf "iemand" (van waarde) te kunnen voelen.

Die ontzien moeten worden, iemand willen zijn waar veel rekening mee gehouden wordt (lees: hun wil en behoeften bepalend en overheersend zijn in de relatie en anderen daaraan moeten beantwoorden, gehoorzamen, aan meewerken/helpen om vooral zich belangrijk(er) te voelen dan anderen) en vooral niet getriggerd worden, terwijl ze zelf niet anders doen dan anderen bekritiseren, focussen en inwrijven van wat anderen fout doen en kwetsen en de ander het nooit goed (genoeg) kan doen.



Tegen zo'n instelling is niet (terug) te vechten, want alles wat jij doet of zegt is bij voorbaat al fout en kwetsend: diegene kan er immers niks aan doen, is nu eenmaal zo, en vrijwaart zichzelf bij voorbaat daarmee voor verantwoordelijkheid nemen, dat kan niet verwacht worden van iemand die er niks aan kan doen.

Jij daarentegen mag niet reageren zoals jij "nu eenmaal bent", jij moet wél onder allerlei omstandigheden en "aanvallen" enz heel goed nadenken en rekening houden en inslikken, inhouden om diegene te ontzien en daar verantwoordelijk voor gesteld te worden (als je dat niet lukt).
Een open hart toont de weg naar een bezield leven..
Alle reacties Link kopieren
Dit zijn van die klassieke gevallen die ge- en misbruik van anderen maken, manipuleren en anderen voortdurend "aanvallen" om zo zelf buiten schot te blijven.

En zich beroepen op eigen ellendige jeugd waarom ze zo geworden zijn, als ze wel ter verantwoording worden geroepen.

Die hebben meegekregen dat wie zwak is, terecht erom vraagt dat die grenzen opgezocht en overschreden mogen worden en zich weinig aantrekken als dat gebeurt, geen respect voor, zwak zoals hij/zij zelf ooit zwak was tegenover een sterkere en afhankelijkheid als minderwaardig beschouwt. Dus liever anderen van hem/haar afhankelijk maakt en "voor jou 10 anderen", je moet niet denken dat jij iets bijzonders bent (en niet door hebben hoe afhankelijk hij/zij zich zelf maakt van die personen waar hij/zij die macht over uitoefent, zolang diegenen dat (al dan niet onder protest) blijven gehoorzamen, "pikken" en zich onder controle blijven houden door die grillen).

Die nog niet dénken aan ergens voor in therapie gaan: er mankeert immers niks aan hun (of hun eigenwaarde), het ligt aan die zwakkelingen zélf die zich onderwerpen en dus hem/haar (alsmaar) bevestigen dat ie meerderwaardig is aan hun!

Genoeg eigenwaarde dus! Beter dan anderen zelfs!

De (zelf) beschadigde ouder die zelf veranderd is in "dader" om maar nooit meer opnieuw slachtoffer te zijn, die het gedrag heeft overgenomen wat hij/zij zo verfoeide toen hij/zij daar zelf de dupe van was, maar eenmaal volwassen over anderen die "zwakker" zijn eindelijk hun gram kunnen halen.

De buurman die bij zijn eigen ouwe vader of zijn baas enz niks durft, maar over zijn vrouw en kinderen (of collega's onder zijn leiding) met harde hand heerst.



Geduld en mildheid is niet hun taal, die verstaan zij niet, vereenzelvigen zij met "zwak" en onvolwassen, vrágen om gedomineerd of overheerst te worden, en "niet mee eens zijn" betekent automatisch "tegen hun zijn" (want zelf zien ze in alles wat tegen hun is wél vooral de afwijzing/aanval op hun persoon en niet op het gedrag).

Zoals de waard is dus, komt ook allemaal voort uit angst voor afwijzing (door anderen) en zelf liever de ander (stelselmatig) afwijst dan afgewezen worden door de ander, en bovenalles liever afwijzing riskeert dan zelfafwijzing.



En degene die niet of veel te weinig voor zichzelf opkomt en vanalles inhoudt en inslikt heeft dat juist andersom: liever zelfafwijzing dan de ander afwijzen of afgewezen willen worden.

Die zelfafwijzing is vertrouwd en bekend, komt op de grote stapel, weer wat meer lucht gepompt in die opblaasbal van binnengehouden emoties, kan er ook wel weer bij.



Iemand zonder zelfreflectie doet niet aan afwijzing en kan dus veel gemakkelijker anderen afwijzen of laten gaarkoken in diens zelfafwijzing omdat hij/zij zich daar niet in in kan (of hoeft te) leven.

Behalve als hij/zij zelf afgewezen wordt: die personen die dát durven te flikken worden verguisd tot en met, nooit vergeten, laat staan vergeven (zoals vaak de eigen ouder(s) ooit, en bijv allen die hun kwaadgedaan hebben, verlaten, beschadigd, onheus behandeld enz of als hele persoon afgewezen (werkgevers, familie die de rug toegekeerd heeft, exen die weggegaan zijn, kinderen die het contact verbroken hebben, hulpverleners die ermee gestopt zijn enz).



Als je om welke reden ook niet op een gezonde manier mocht opstaan voor jezelf, is dat wel degelijk aan te leren.

En dat zal best gepaard gaan met niet passend reageren (te agressief of nog te aardig/meegaand/angstig) afhankelijk ook tegen wié je voor jezelf opkomt (en het belang van diegene voor jou heeft, liefde voor voelt, een rol speelt in je leven of nooit meer iets mee te maken hoeft te hebben).

De vijandigheid kunnen herkennen als een soort "inhaalreactie" (vanuit oude opgespaarde woede die nooit geuit mocht en kans ziet zich ermee te vermengen, dat dat logisch is) is een heel belangrijke bewustwording.

En daar mild en geduldig zijn naar jezelf ook, ik zou daaraan willen toevoegen: en óók mild en geduldig voor de ander die daar ook zijn/haar gevoelens bij heeft en door getriggerd/opgeroepen worden.



De grootste uitdaging zijn voor mij iig de mensen die zich niet zo/ totaal niet begaan voelen met (of rekening houden met) wat anderen voelen of vinden van hun (gedrag), wat voor effect hun woorden en daden hebben op anderen, omdat ze veel te druk in de weer zijn met hoe ze zelf behandeld willen worden door anderen en daarop stáán, op elke slak zout gelegd, voortdurende focus of ze niet tekortgedaan worden of anderen geen steken laten vallen naar hun toe, elke "fout" (van anderen) onder de loep gelegd en geuit mag, niets hun zal ontgaan wat anderen doen/laten, en de enigen die nooit onder de loep gelegd worden zijzelf zijn.



Ik heb in groepen ook wel meegemaakt dat de meest kwetsbare mensen zelf met een soort wraak/hatelijk genoegen bepaalde mensen "aanvielen" of veroordeelden op een vermeende zelfverzekerdheid of andere eigenschap die zwaar irriteerde en diegenen wél leken te hebben en zijzelf niet, (of afgewezen in zichzelf) en elkaar geeneens kenden, dus irritatie puur al voortkwam vanuit een houding of gedrag dat alleen al léék op 1 van hun ouders of die ene ex/ leraar van ooit of wie dan ook waar ze grote moeite mee hadden.

Dat was dan behoorlijk overdonderend voor wie dat plots en nietsvermoedend over zich heen kreeg (als er niks was voorgevallen tussen die 2, maar iets alleen al op zichzelf betrokken had of getriggerd als gedrag in de groep iha) en er daarna pas uitkwam waar dat dan vandaan kwam.

Dat is voor de ontvanger ook ff confronterend, en kun je niet helemaal afdoen als "jammer dan voor diegene": als je zelf begrip wilt voor waar je geen grip (nog) op hebt, dan ook wat consideratie voor de ander dat die dus ook niet altijd grip heeft op wat die daarbij voelt/vindt, zéker in een groep waar iedereen komt voor (leren omgaan met) eigen problemen, gedrag, gevoelens/ emotionele verstoringen en beschadigingen.



Blijft naar mijn idee dat je geen begrip en mildheid van anderen kunt vragen zonder dat zelf ook te (proberen te) géven.

En als je eenmaal geuit hebt wat je tegenstond of onzeker maakte, pakt dat vaak juist heeeeel goed uit: krijg je dat van de ander ook terug dat iets bijv niet zozeer jijzelf was als wel jij op dat moment alleen maar deed herinneren aan een eerdere situatie of persoon en dus alleen trigger was (aanleiding) en niet de oorzaak. (en andersom is dat bij jou ook wat stoort aan diegene: een situatie, manier van doen, eigenschap die doet denken aan de persoon of situatie die die woede/ergernis heeft gevestigd in jou).

Het lucht zo op als dat uit de wereld is, zoals Sensy ook zegt hierboven!

Zo'n inkijkje in wat de ander beweegt helpt eraan mee om jezelf en elkáár beter te begrijpen!



Elke buitensporige reactie die je niet snel kunt vergeten en maar niet wegebt zegt iets belangrijks denk ik, en zit een (groot?) deel in eigen eerdere frustraties of pijnlijk verleden.

Zodra die lading er voor een groot deel af is, is er (in mijn ervaring althans) ook steeds minder vaak sprake van "als door een bij gestoken" voelen doordat dingen je minder snel raken of uit evenwicht halen.

Je kan dan makkelijker je schouders erover ophalen, zonder voor alles op te hoeven komen, als je eigenliefde en eigenwaarde steeds grotere rol innemen.



Dat heel sterk voor jezelf moeten opkomen (als een drang, om je eigenwaarde te "bewijzen" aan anderen danwel jezelf) wordt naar mijn idee minder nodig, kun je makkelijker van je af laten glijden, milder over zijn, naarmate je meer bewust bent en begrijpt waar het bij de ander en waar het bij jezelf vandaan komt.

Blijft dan over dat als het erop aan komt je daar voor op kunt komen, maar niet die behoefte meer hebt bij onbenulliger dingen (omdat ze onbenulliger zijn geworden in verhouding tot eerst, ivm eigen minder prikkelbaarheid op die gebieden) ofwel omdat je dat niet meer nodig hebt om je sterk te voelen, steeds minder afhankelijk bent van wat anderen vinden of denken van jou, geen goedkeuring meer nodig hebt om je goed over jezelf te voelen en het je minder doet, je je er niet meer over opwindt (als het relatief onbelangrijk is).
Een open hart toont de weg naar een bezield leven..
Alle reacties Link kopieren
Sinds ik milder ben naar en voor mezelf heb ik geen enkele moeite met mildheid naar anderen. Het is mijn ervaring dat goed binnenwerk verrichten zich ook vertaalt naar goed buitenwerk. Als ik mijn gevoelens serieus neem dan neem ik die van een ander automatisch ook serieus. Wat jij ook zegt Suzy, zelfafwijzing is ook afwijzing van de ander. En waar ik mezelf niet afwijs, doe ik dat bij een ander ook niet. Wat niet wil zeggen dat ik overal maar mild en gedwee op reageer. Soms is een situatie los van het verleden gewoon niet oké en kan ik mijn felheid wel puur inzetten. Die felheid heb ik van nature en heeft niet als oorsprong de oude wonden (werd er wel door versterkt besef ik nu)
quote:Sensy12 schreef op 23 april 2016 @ 17:54:

Ja man, relaties zijn de ultieme spiegels Alle shit komt in zeer geconcentreerde vorm naar boven drijven. Waag me voorlopig ook niet aan een liefdesrelatie. Eerst deze traag maar gestage vooruitgang koesteren, van genieten en delen met de mensen om me heen voor ik me op het avontuur van relaties ga storten. Onrust is voor mij ook een teken dat ik mezelf verloochen. Kan niet altijd meteen voelen precies waar of hoe ik mezelf verloochen, maar alles lijkt wel sneller/heftiger te knagen dan daarvoor. Of ik ben voor het eerst normaal aan het voelen en is het onwennige wat me sensitiever lijkt te maken. Ben ook heel blij met schematherapie en ben het werk dat ik in mezelf stop dubbel en dwars waard.

Helemaal waar! Hartstikke waard.

Ik voorlopig ook even geen man, heb een korte relatie gehad (7 maanden, nu 3 maanden uit) met een man die enorm kritisch was en emotioneel onbereikbaar, dus ik trek nog steeds mannen aan die niet bij mij passen. Heb dat opgegeven terwijl ik echt mega verliefd was, dus was best even pittig voor me. Maar ik gun mezelf beter, dus nu nog wat meer evenwicht in mezelf bouwen en zelf compassie. Komt die man vanzelf, ik ga niet meer op zoek zoals ik altijd gedaan heb. Vanuit onrust in mezelf.
quote:En dan ben je -in beide gevallen: dat je wel of niet je mond open doet- bang dat je dat zelf ook doet als je dat ongecontroleerd toelaat (als je dus zó getriggerd wordt dat je bang bent dat die "emotionele opblaasbal" er in volle kracht mee naar buiten explodeert, en jij zulke schade (die je zelf ervan kent en hebt) anderen aandoet.



Zo is het exact voor mij, bang zijn dat ik een ander raak met wat ik zeg. Mijn laatste post naar vivafleur bijvoorbeeld. Ik ben dan erg bang dat ik haar in de war maak of dat mijn mening daarover er niet toe doet.

En ook wat je later zegt, bang voor iemand die weerwoord geeft. Dan moet ik ineens adrem zijn of gevoelens snel ordenen. Meestal klap ik dan dicht en laat ik het maar over mij heen komen.



Ik neem later de tijd om de rest te lezen Suzy, ik heb nu alleen je eerste post doorgenomen. Heb geen tijd meer om de rest ook te lezen.



Fijne avond allemaal! Ik merk nu al dat ik blij word van dit topic om dingen zo te delen. Bedankt!
Alle reacties Link kopieren
*
Je bent als een uniek persoon geboren. Ga niet dood als een kopie.
Alle reacties Link kopieren
Zo herkenbaar. Dat stuk over relaties. Ik zat me af te vragen, hoe ik zou reageren als ik mijn laatste date zou tegenkomen.

Jahoor, deze week dacht ik hem te zien. Nou ik kroop helemaal in elkaar, mijn blik ging naar beneden en vermijdingsgedrag.

Laatst ook weer, sloeg een man een arm om me heen. Dan denk ik, waarom doen mannen dat?

Vroeger had ik er waarschijnlijk minder problemen mee gehad, dan had ik het nog kunnen plaatsen, in oh, gezellig!

Maar nu wil ik gewoon dat mannen van me afblijven en niet aan me zitten. De volgende keer als ik hem zie.

Dan vraag ik het gewoon, waarom hij dit deed. Ik zal dan gelijk vertellen dat hij beter op anderen kan gaan gokken.

Want voor mij hoeft het nu gewoon echt niet.
Je bent als een uniek persoon geboren. Ga niet dood als een kopie.
Alle reacties Link kopieren
Niks mis met natuurlijke felheid, Sens

Dat noem ik liever pit hebben, temperament
Een open hart toont de weg naar een bezield leven..
Alle reacties Link kopieren
Eva, ja het klopt dat ik niet weet hoe het werkt in deze groep. Dat is inderdaad wel lastig maar toch vind ik de ervaring van een groep heel fijn. Iedereen heeft wat dat betreft toch wel iets nuttigs toe te voegen en indirect voel ik ook steun doordat ik niet de enige worstelende ziel ben. Ik voel wel terughoudendheid omdat ik niet weet wat en wel niet opgevangen kan worden door deze groep en deze therapeuten. .



Dat met die opdrachten vind ik ook vervelend. Voornamelijk omdat ik soms het gevoel heb dat mijn doelen ineens uit mijn handen genomen worden en veranderen in opdrachten die zij geven. Er wordt niet gevraagd hoe ik aan mijn doel heb gewerkt maar er wordt gecheckt of ik heb gedaan wat ik me een week eerder had voorgenomen. En als ik dit niet heb gedaan wordt ik gewezen op het belang van het nakomen van afspraken die we maken. Precies hierdoor wordt steeds mijn gevoel van klem zitten getriggerd. Omdat ik in een positie van voor mezelf opkomen wordt geduwd door deze manier van benaderen. Met een open vraag is dat allemaal te voorkomen. Tjsa kon ik het daar maar net zo helder vertellen als hier .



Eva je maakt me trouwens niet in de war hoor met wat je zegt, no worries, gewoon typen wat je kwijt wilt. Zo makkelijk kunnen anderen mij niet in de war maken, inmiddels ben ik een volwassen vrouw en is de invloed die anderen op mij hebben nog maar erg klein. Het zijn mijn eigen gevoelens die soms verwarrend zijn, die kun jij niet veroorzaken. En als ik het wel verkeerd zou opvatten dan geeft dat mij de mooie uitdaging om daar iets mee te doen. Ik lees net als Sensy ook niets aanmatigends in je posts. Ik vind directheid trouwens wel een hele fijne eigenschap, ben het zelf namelijk ook. Ik houd van wel van die duidelijkheid en ergens geen doekjes omwinden.
Doubt kills more dreams than failure ever will
quote:Polkadot28 schreef op 23 april 2016 @ 10:44:



Dot

Ik kan niet echt zeggen dat ik blij ben om je hier te zien.....Hoe gaat het met je? (ik ken Dot van een ander topic).





Ik vind het verdrietig dat het inmiddels minder goed met je gaat. Één van de laatste keren dat we elkaar spraken, was je juist op een punt gekomen om te stoppen met schematherapie, omdat je je voldoende door ontwikkeld had. Je hoeft het niet te vertellen uiteraard, maar waardoor komt het dat je schematherapie hard nodig heb?



Logischerwijs dat je verdrietig bent door het inzicht dat je weer/nog steeds shit heb waarmee je moet dealen die je belemmeren in je leven Ik hoop dat het topic/wij je van enige troost kunnen zijn en samen stappen kunnen maken naar een positieve ontwikkeling.
quote:VivaFleur schreef op 23 april 2016 @ 15:24:



Polka, welkom, voel je vrij om mee te schrijven. Het lijkt me inderdaad een goed begin om aan te geven waar je behoefte aan hebt. Wat raar dat ze zomaar vanwege bezuinigingen een groep hebben opgeschort zonder goede vervanging. Vind ik niet echt goede zorg.. Waarom duurt dat allemaal zo lang? Als ik de doorstroming hier hoor, gaat de instroming voor schema best rap (binnen een maand). Ik weet het, voor jezelf opkomen kan zo lastig zijn (weet er alles van) maar het loont zo als je het gedaan hebt.





Vivafleur, dankjewel!

Ik vind het erg lastig om dat aan te geven. Ik merk dat ik mij bezwaard voel, bang ben een ander te kwetsen als ik mijn wensen aangeef en er gigantisch over inzit van te voren waardoor ik het uitstel en vaak geld: van uitstel komt afstel. Dan geef ik maar helemaal niets aan.

Zo ook bij mijn therapeut Terwijl dit toch echt de plek zou moeten zijn om te oefenen. Maar elke keer weer neem ik mij voor aan te geven dat ik de individuele gesprekken erg fijn vind om mijn hedendaagse issues in te bespreken, maar dat de schematherapie hierdoor op hold blijft staan...



Het is oktober afgelopen jaar gestopt en dit zou toen tijdelijk zijn. Helaas bleek dat het niet meer verder kon gaan en ze zouden alternatieven zoeken. Er bleek een alternatief te zijn, deze zou februari starten. Feb kwam dichterbij en de datum werd steeds verder verschoven. Eind maart werd het uiteindelijk. En toen kreeg ik een week van te voren te horen dat ik toch niet de groep in mocht omdat 1 van de therapeuten al iemand anders van mijn familie individueel behandelde en dat zou niet samengaan...

Ik stortte voor mijn gevoel volledig in, kreeg wel een therapeut van vorig jaar aangeboden om direct individueel bij te volgen. Dit was wel prettig als alternatief, maar niet wat ik nodig heb...

Ik val steeds verder terug en heb weer steeds meer last van mijn schema's



Ik merk dat ik door alles (dit en andere dingen prive) steeds meer weer wegzak in een depressie waar ik nog niet van af was. En tegenhouden lukt me niet
quote:Lovestar schreef op 23 april 2016 @ 20:20:

[...]





Dot

Ik kan niet echt zeggen dat ik blij ben om je hier te zien.....Hoe gaat het met je? (ik ken Dot van een ander topic).





Ik vind het verdrietig dat het inmiddels minder goed met je gaat. Één van de laatste keren dat we elkaar spraken, was je juist op een punt gekomen om te stoppen met schematherapie, omdat je je voldoende door ontwikkeld had. Je hoeft het niet te vertellen uiteraard, maar waardoor komt het dat je schematherapie hard nodig heb?



Logischerwijs dat je verdrietig bent door het inzicht dat je weer/nog steeds shit heb waarmee je moet dealen die je belemmeren in je leven Ik hoop dat het topic/wij je van enige troost kunnen zijn en samen stappen kunnen maken naar een positieve ontwikkeling.



Kruispost lovestar!



Helaas bleek ik toch nog aan het begin te staan. Ik was al te optimistisch ingesteld...

En dan valt de therapie juist op dat moment weg terwijl vlak daarna ook de individuele therapie wegviel, ik ben daardoor op therapie gebied teruggevallen voor mijn gevoel...



Hoe gaat het met jou?
quote:VivaFleur schreef op 23 april 2016 @ 10:52:



Ik heb even goed nagedacht over dit bericht. Ook omdat het maar al te herkenbaar is voor mij. Moest zelf ook soulsearching doen.

Maar allereerst super knap van je dat je het het opgeschreven heb voor ons. Hoe gaat het met je nu je dit geschreven heb?



Wellicht zit ik hier een beetje te raaskallen, maar pik eruit wat van toepassing is op jou

Ik denk, dat je snel overruled wordt. Je voelt je minderwaardig ten opzichte van anderen en bent bang voor wat mensen van je vinden/denken en dat ze je tegen je keren of nog erger, je minderwaardig vinden. Dit voorkomend uit emotionele tekort, gebrek aan een veilige basis waar je jezelf mocht zijn, dat gestimuleerd werd en waar de liefde voorwaardelijk was. Je hebt geen stevige ik-identiteit ontwikkeld, want anders zou je op een gezonde manier schijt hebben aan anderen en voel je je goed met jezelf en wat jij vindt en voelt. Het nare is, is dat je in een cirkel zit, zolang je niet een sterke ik ontwikkelt. Want hierdoor overrulen anderen jou/stel jij je minderwaardig op ten opzichte van hen, daardoor spreek je je niet uit en blijft je ik klein en zwak. Ik weet niet of dít het is wat je gaat helpen, maar ik denk wat hierbij helpt zijn succeservaringen, liefdevolle mensen om je heen waar je op kan bouwen en die jou liefde, warmte en veiligheid geven en innerlijke kracht en geloof in jezelf.



De beleving zoals je het omschrijft, klinkt als dissociatie. Niet je lichaam kunnen voelen of in contact zijn met je geest/gevoel. Ik denk een copingmodus, onthechting om jezelf te beschermen. Het is wellicht te heftig, overweldigend en pijnlijk voor je om hiermee te dealen. Heftige angst?

Ik weet niet of je een individuele therapeut heb waarmee je dit kan bespreken, dan is misschien ontspanningsoefeningen en/of anderen oefeningen goed voor je zodat je 'geankerd' ben. Zolang je rot voelt en niet in je lijf/gevoel blijft, is het lastig om hiermee leren om te gaan en met de wortel van dat probleem te dealen.

Denk overigens het willen slaan, een letterlijke uiting is van de mechanisme 'fight' (van het fight, flight, freeze).



Er is trouwens een domein/schema voor problemen met zelfexpressie in de schematherapie......



Oh ja, mijn eigen ervaring hiermee is misschien ook wel fijn voor jou (en anderen)

Ik heb zelf last van dat ik niet vrij voel om mijzelf te zijn, te zeggen wat ik denk en hoe ik mij voel (door bv wat anderen zeggen of 'mij aan doen'). Ik vergiftigde mijzelf hiermee Wordt er verdrietig van nu ik het opschrijf.....Omdat ik onbewust mijzelf ziek maakt(e). Ik maakte mijzelf klein en voelde mij minder ten op zichte van anderen. Ik dacht altijd: anderen weten het beter, wat ik zeg is dom/stom/raar/overdreven/etc etc. Hierdoor zei ik niks als anderen over mijn grenzen gingen, wie ben ik nou om voor mijzelf op te komen. Ben toch waardeloos en niet de moeite waard om geliefd te zijn en van gehouden te worden







Pffff, brok in mijn keel hier. Wat ik eerder schreef wat je misschien kan helpen, heeft mij geholpen. Ik heb een lieve vriend, goede en fijne vriendinnen en therapie. Dat is echt voor mijzelf. Het is niet zaligmakend, maar het heeft (en gaat het nog steeds hopelijk) veel geholpen. Ik hoop zo ten zeerste dat je stapje voor stapje hieraan kan werken en dat jij je wat dit betreft ook beter voelt Fleur
quote:Sensy12 schreef op 23 april 2016 @ 11:14:

.Prachtige post, zowel het stuk voor Fleur als het stuk over hier in dit topic schrijven
quote:VivaFleur schreef op 23 april 2016 @ 11:16:



Je hoeft niet meer te pb'en, want je heb eerder het opgeschreven. Ontzettend goed van je!!! Mag je echt trots op zijn op die stap(je). Dat ben ik in ieder geval wel op jou!

Mijn pb-box staat altijd open voor jou.



Ik vind een mooie metafoor dat van een vlammetje. Als je er een glas omheen doet, wordt het vlammetje steeds kleiner en kleiner omdat het ontnomen wordt van zuurstof. Het vlammetje 'stikt'. Door jezelf die ruimte te geven, dat glas weg te nemen, kapot te maken of wat je zou willen ermee, geef je het vlammetje de ruimte en de zuurstof die het nodig heeft om te branden en te groeien naar een echt vreugdevuur!



Ik denk ergens dat het angst is.....Vrees voor het onbekende, de mogelijk pijn. Dat is in gedachten veel erger dan het klem zitten gevoel.

Jij schrijft: Ik blijf liever hangen op de ik zit klem gedachte.

Waarom????? Niet rot bedoeld voor de duidelijkheid. Jij bent echt de moeite waard om je grenzen te bewaken en wat jij zegt, doet er echt toe. Schijt aan mensen, hou van jezelf. Eigenlijk sluit ik mij aan met name de laatste gedeelte van de post van Sens.
Verder sluit ik mij ook aan bij Sensy over dat ik niks te gek vind, raar oid. Ik verbaas mij nergens over meer. Zelfs niet dat jij iemand/mensen wilt slaan. Eigenlijk heel knap dat je die zelfbeheersing heb, want genoeg mensen die dat niet hebben en gewoon slaan uit onmacht. Zegt iets over jou, waar ik bewondering voor heb



Als je wilt dat ik dit bericht weghaal nadat je het gelezen heb: roep maar.
quote:VivaFleur schreef op 23 april 2016 @ 12:07:



Ik gooi er even schematherapie erop los Eigenlijk zijn we hier ook een soort van 'groep'

Dat vijandige (wat ik overigens herken. Mensen noemen het ook weleens koel) is een modus waarin je zit/schiet. Het is niet raar dat je in verschillende modi schiet. Het onderwerpen, is de willoos inschikkelijke. Die is van de 'laat maar', passief, eigen behoeften weg/onderdrukkend.



Andere mensen dom vinden, een vooroordeel hebben is devalueren van anderen om zo je eigen (minder)waardigheid te beschermen.



Wat is denk je volgens jou de oplossing om je fijn te voelen, dat je eigenwaarde intact blijft/opgebouwd wordt?
quote:VivaFleur schreef op 23 april 2016 @ 15:24:



Jeetje.....Wat is iedereen 'braaf' bij jou in de groep Hun goed recht hoor en snap het ergens wel, maar ook weer niet. Ik ben een beetje van het 'no guts, no glory' wat betreft therapie. Ik zit daar voor mijzelf (als iemand op de weg ook wat aan heeft of geholpen wordt, hartstikke mooi en fijn) en ik heb er niks aan als ik 'zit in te houden'. Wilt niet zeggen dat ik maar alles eruit gooi, maar bijna alles wel (met een beetje overweging). Het zijn mijn demonen en door het op te potten, groei ik niet.

Dus de therapeuten mogen ook de pot op met hun doelen, jij bepaald lekker zelf wat je doet en bent verantwoordelijk voor je eigen ontwikkeling Gewoon zeggen dat je ermee aan de slag bent gegaan op je eigen manier. Dat is ten slotte wat telt.



Dus......Waarom mild zijn? Als dat niet is wat je voelt, dan hou je jezelf toch voor de gek?? (en anderen) als iemand wat zegt, en je bent daar boos door, dan mag je dat toch vinden en evt zeggen? En als iets je raakt, dan raakt je dat toch?
quote:Sensy12 schreef op 23 april 2016 @ 16:44:

Ik zie niets stelligs in jouw reacties Eva. Ben wel benieuwd waar die onzekerheid vandaan komt ;)+1
Eva

Ook niet niks wat je mee gemaakt heb
quote:Polkadot28 schreef op 23 april 2016 @ 20:25:

[...]





Wat rot zeg......Er is dus geen andere groep die binnenkort van start gaat? Je weet zelf hoeveel je aan een groep kan hebben. Van/door elkaar leer je meer dan individueel. Iedereen in mijn groep zegt dat in ieder geval en ik ook.



Nou ja, te optimistisch wil ik het niet noemen. De stappen die je gemaakt heb, die heb je gemaakt, ook al ben je er nog niet. Je bent verder dan ooit lang geleden. Je bent nog niet 'af'



Met mij gaat het goed/beter Ik kijk mijn toekomst/aankomende jaar positief tegemoet. Ik heb goede hoop dat het rooskleurig is, omdat ik lekkerder in mijn vel zit. Ik word steeds beter in mijn demonen te verjagen, mijn ik te leren kennen, voor mijzelf op te komen en daardoor een gelukkiger mens te zijn die (aansluitend wat Sens zegt) die ook leuker is voor anderen en hopelijk ook mensen aantrek die goed voor mij zijn.

Mijn studie rond ik hopelijk over een paar maanden af en heb zin in de toekomst. Solliciteren, werken, centjes verdienen, huis kopen met vriend Met vriend/relatie gaat het nog niet helemaal goed, maar we hebben een goede basis en we gaan eraan werken dmv relatietherapie. Ik heb er vertrouwen in dat het ons gaat helpen en dat het alleen maar beter wordt.

Eerder was ik een beetje doelloos, zo van. Wat ga ik doen na mijn studie(s)? Solliciteren, oké waarop en welke functies dan? En de daarbij horende zooi kwam weer (de demonen): kan ik wel werk vinden, kan ik mijzelf wel goed presenteren? Kan ik waarmaken wat ik moet doen? etc etc. En nu denk ik: ik kom er wel Ik vind ongetwijfeld wel een leuke baan, hopelijk in mijn vakgebieden en anders niet. Kan maar tot een zekere hoogte invloed op uitoefenen.

Dit is een oud topic. Het topic is daarom gesloten.
Maak een nieuw topic aan om verder praten over dit onderwerp.

Terug naar boven